Kamer van Shane en Ayse.

Met weinig moeite trok Ayse de koffer achter haar aan. Ze had niet erg veel kleding meegenomen van thuis, er was immers nog genoeg tijd om hier in het winkelcentrum nieuwe te kopen. En natuurlijk een uitermate geschikte reden om weer eens te gaan shoppen. Een klein grijnsje verscheen rond haar lippen, terwijl ze inmiddels al bij de informatiebalie van de school stond om haar kamersleutel te verkrijgen. Toen de vrouw haar had uitgelegd hoe ze bij de slaapvertrekken kon komen, kreeg Ayse ook nog te horen dat ze al een kamergenoot had. Vriendelijk bedankte ze de vrouw voor haar hulp, waarna ze nieuwsgierig richting de slaapvertrekken wandelde. Ze bekeek vluchtig het kaartje wat ze in haar handen gedrukt had gekregen. Er stond een nummer op: 141. Dat zou vast haar kamernummer zijn. Nog steeds nieuwsgierig ging ze op zoek naar de kamer. Waarna ze die had gevonden, stak ze de sleutel in het slot en opende de deur. Met een irritant gepiep ging die open. Rustig liet Ayse haar blik door de kamer glijden. Er stonden twee bedden met beide een nachtkastje, twee grote kasten, een tafeltje met drie stoelen en een klein bankje. Daarnaast was er nog een deur, die waarschijnlijk naar de badkamer zou leiden. Toen ze haar koffer had losgelaten, en hoewel hij eigenlijk hoorde te blijven staan, viel die met een zachte plof om. Een zucht schoof over haar lippen, hopelijk was de foto die erin zat niet gebroken. Vlug ritste ze de koffer open en viste het fotolijstje met foto eruit. Drie lachende gezichten keken haar aan. Het was de laatste foto die ze had van haar met haar twee beste vrienden. Ze zette het op haar nachtkastje om vervolgens verder te gaan met het uitpakken van haar koffer, wat niet erg lang moest gaan duren aangezien er niet zoveel in zat. Zachtjes neuriënd begon ze met het hangen van haar kleding in de grote, houten kledingkast. Het ding was vrij groot en alles paste er met gemak in. Vervolgens liep ze door naar de badkamer, waar ze haar spulletjes in het kastje zette wat naast de wastafel stond. Haar parfum, wat make-up, haar neus-piercings en sieradenkistje mochten daarin. Tevreden bekeek ze het resultaat, alhoewel het vast niet lang zo netjes bleef. Ayse kennende dan.. Eenmaal haar koffer helemaal leeg was, schoof ze die onder het bed. Een beetje radeloos keek ze om zich heen, niet wetende wat ze nu moest gaan doen. Eigenlijk had ze zin om het terrein rondom de school wat te verkennen. Plots schoot het haar te binnen dat ze ook nog een kamergenoot had, die zou misschien ook wel zo komen. Uiteindelijk besloot ze om maar op die persoon te wachten. Met een zachte plof kwam ze op het bed terecht, waarna ze haar iPhone uit haar zak trok. Haar oordopjes zaten er nog steeds in en ze stak ze in haar oren. Vlug tikten haar vingers op het schermpje om haar muziek aan te zetten. "And you completely know the power that you have. The only one that makes me laugh. Sad and it's not fair how you take advantage of the fact that I Love you." klonk er uit haar oordopjes. Haar mondhoeken krulden zich in een glimlachje en voorzichtig leunde met haar rug tegen de muur achter haar bed. Het litteken op haar onderrug was weer ontstoken en soms deed het pijn als ze met haar rug ergens tegenaan kwam. Ditmaal viel het mee, dus leunde ze wat steviger tegen de muur aan terwijl haar benen nog over de rand van het bed kwamen. Hmm, erg breed was het bed dus niet. Dat kon nog wel eens een probleem voor Ayse worden, aangezien ze in haar slaap nogal eens uit haar bed rolde. Haar blik fixeerde ze op de deur, wachtend tot er iemand naar binnen zou komen.

Uit het niets stopte Shane midden op de gang. Zijn zwarte, overvolle, koffer liet hij los en kwam met een zachte klap naast hem neer. Zijn hand, die zojuist de koffer had losgelaten, ging naar de zak van zijn rood/witte baseball jasje en haalde er een zwarte BlackBerry uit. Shane drukte een paar knopjes in en nog geen minuut later klonk er net iets te harde muziek uit zijn rood/zwarte koptelefoon. Hij stopte zijn mobieltje weer terug in zijn jaszak en haalde de koptelefoon van zijn nek. Terwijl hij deze over zijn oren zette, pakte hij met zijn andere hand de koffer weer vast en tilde hij hem op. Een diepe zucht verliet zijn keel toen hij zag dat hij pas bij kamernummer 067 stond. Als hij het zich goed herinnerde had hij kamernummer 141. Veel zin om het briefje erbij te pakken had hij niet, dat zou hij weer moeten stoppen. Weer zijn koffer neerzetten, zijn rugzak openen. Nee, veels te veel moeite. Hij zou het er wel op gokken. Terwijl hij verder liep hield hij zijn blik gericht op de kamer nummers. Opnieuw verliet een diepe zucht zijn keel toen hij merkte dat hij een trap op moest. Hij tilde zijn koffer nog iets omhoog, gooide zijn rugzak over zijn linkerschouder en liep met vlotte stappen de trap op. Na een paar minuten kwam hij boven aan, waar de nummers gelijk met honderd begonnen. Hier had hij totaal geen zin in, zo ver lopen met zo’n zware koffer. Ookal was dat laatste zijn eigen schuld. Eigenlijk had hij best veel kleren en schoenen meegenomen, voor al schoenen. Van zwarte Adidas sneakers tot rode All Stars, er zat van alles in. Die schoenen obsessie zou je eigenlijk niet bij hem verwachten, toch bleef hij maar nieuwe kopen.
Shane keek op toen hij bij nummer 140 zat. Meteen schoot zijn blik naar de andere kant van de gang en ja, hoor, nummer 141. Hij viste de sleutel uit zijn jaszak en stopte die in het sleutelgat. Terwijl hij hem opdraaide en opende, haalde hij de koptelefoon van zijn oren en hing hij deze weer om zijn nek. Zodra de deur open zwaaide was het eerste wat hij zag een meisje. Ze zat op één van de twee bedden, waar ook haar spullen lagen. Dat zou de ongetwijfeld zijn kamergenote zijn. Hij had al zoiets gehoord, maar hij had maar half geluisterd. Met de koffer liep hij naar binnen en sloot hij zachtjes de deur weer achter zich. Hij zweeg even, maar besloot toen toch wat te zeggen. Hij moest wel, hij moest de rest van zijn school jaren waarschijnlijk met haar op één kamer zien te overleven. ‘Heey’ Zei hij expres iets harder, mocht ze hem niet horen door haar eigen muziek. Shane liet een klein glimlachje op zijn gezicht verschijnen en gooide de koffer op het lege bed aan de andere kant van de kamer. Niet veel later daarna volgde zijn rugzak, alleen gooide hij deze in een hoekje aan zijn kant. Met zijn rechterhand haalde hij zijn Blackberry weer tevoorschijn en zette hij de muziek af. De rode koptelefoon bleef nog wel op zijn nek hangen, aangezien hij vaak muziek luisterde en het niet lang zou duren voordat hij alles weer aanzette. Shane liet zich neerzakken op zijn bed en richtte zich weer op het meisje. Hij bekeek haar, vlug, zodat ze het waarschijnlijk niet zou merken. ‘Ik ben Shane…’ Stelde hij zich uiteindelijk voor. Hij kon zich maar beter meteen voorgesteld hebben. Na een paar seconden richtte hij zijn aandacht op zijn koffer, die hij toch maar eens moest uitpakken. Hij duwde zich weer van het bed af en klikte de twee klemmetjes open en haalde hij het codeslotje er vanaf. Zachtjes deed hij de koffer open en bekeek hij zijn spullen. Shirtjes, broeken, schoenen en wat overige spullen. Ook zaten er een paar fotolijstjes in. Van zijn ouders, zijn zusjes en zijn ex… Eigenlijk begreep hij niet waarom hij die meegenomen had. Misschien durfde hij hem niet weg te gooien. Zou het ooit nog goed komen? Of was ze echt klaar met hem? Het laatste leek hem eerder te gebeuren. Hij had fouten gemaakt, grote fouten, onherstelbaar. Zachtjes zuchtte hij en legde hij de foto van het meisje omgekeerd in de la van zijn nachtkastje. Hij moest zichzelf beloven niet meer aan haar te denken. Het was over, voorbij, voor altijd. Met een iets te harde klap sloot hij de la en draaide hij zich weer naar zijn koffer. De overige twee foto’s, van zijn ouders en die van zijn zusjes, zette hij op het nachtkastje zelf. Samen met zijn sleutels, die hij ondertussen al uit zijn zak had gehaald.

Na ongeveer een kwartier, naar haar gevoel veel langer, wendde ze haar blik van de deur af. Misschien kwam haar kamergenoot pas vanavond. Of morgen, of overmorgen, of de dag daarna. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en ze sloot haar ogen even. Daardoor had ze ook niet door dat er iemand de kamer in kwam. Nog steeds een beetje in gedachten, zong ze zachtjes mee met haar muziek. "I could make you happy, make your dreams come true. Nothing that I wouldn't do. Go to the ends of the earth for you to make you feel my love." zong ze zachtjes mee met Make You Feel My Love van Adele. Nog steeds was ze onzeker over haar stem, maar ze had vaak genoeg te horen gekregen dat ze iets met haar stem moest doen. Onbewust krulden haar lippen even in een glimlach. Ondertussen werd het nummer geswitcht, Rolling In The Deep dit keer. En weer zong Ayse mee, haar ogen waren nog gesloten. In gedachten ging ze even de afgelopen week na. De verhuizing was een grote happening voor Ayse en haar zusje. Allebei hadden ze het veel te fijn gehad samen in New York met hun vrienden. Maar haar ouders waren er heilig van overtuigd dat een nieuwe omgeving Ayse goed zou doen. Eigenlijk geloofde ze er niks van, maar om haar ouders een pleziertje te doen had ze toegestemd. Niet dat ze een keuze had, waar moest je heen op je zeventiende als je niet met je ouders mee wilde verhuizen? Nergens dus. "The scars of your love remind me of us. They keep me thinking that we almost had it all. The scars of your love, they leave me breathless." zong ze rustig mee met het lied. Dit stukje van de tekst was zo toepasselijk voor haar, echt letterlijk. En alsof je over de duivel sprak, een venijnige steek ging door haar onderrug. Iedere dag weer werd ze geconfronteerd met haar verleden, dankzij het litteken op haar onderrug. Aangezien de ontsteking steeds terugkwam, oké ze zou er ook gewoon van afblijven maar ze pulkte altijd aan wondjes en bultjes op haar huid, lukte het haar nooit om haar verleden achter zich te laten. Een zucht schoof weer over haar lippen en ze opende voor een kort moment haar ogen. Tot haar verbazing zag ze dat er iemand de kamer was binnengekomen, een jongen. Ze hees zichzelf overeind en trok de oordopjes uit haar oren. "..ben Shane." ving ze nog net op. Hmm, zou dit haar kamergenoot zijn? Tot haar grote ergernis voelde ze hoe haar wangen lichtjes rood kleurden. Zou hij haar hebben horen zingen, vroeg ze zich af. "Mijn naam is Ayse." stelde ze zich tenslotte voor, nog steeds een beetje verdwaasd. Ze keek even naar beneden, waar ze besefte dat haar muziek nog aanstond. Vlug zette ze die uit en richtte zich weer tot Shane. "Ehm, jij bent mijn kamergenoot gok ik?" vroeg ze vervolgens met een grijnsje. Kort haalde ze haar hand door haar haar, waarna ze haar benen onder zich vouwde en Shane nieuwsgierig aankeek.

Ayse… Shane herhaalde haar naam een paar keer in zijn hoofd, zodat hij het niet te snel zou vergeten. Dat zou zo ongemakkelijk worden, als hij telkens haar naam weer moest vragen. Hij had haar nog even horen zingen, in de tijd dat hij zijn muziek uitzette en Ayse hem had opgemerkt. En eerlijk gezegd klonken de paar woorden die ze zong niet verkeerd, best wel goed eigenlijk. Shane knikte toen hij Ayse vroeg of hij haar nieuwe kamergenoot was. ‘Waar schijnlijk wel, ja…’ Zei hij met een vriendelijke glimlach. Uiteindelijk haalde hij toch die rode koptelefoon van zijn nek en gooide hem op het kussen naast zich. Het was waarschijnlijk niet echt gezellig als hij om de paar minuten weer muziek zou gaan luisteren. Shane duwde zich weer van het bed en richtte zijn aandacht weer op zijn koffer. Op zijn gemak pakte hij de shirts, de broeken en de vesten en hing hij ze in de kast die vlak bij zijn bed stond. Ook zijn schoenen werden uit de koffer gehaald, maar werden vlak voor zijn bed gezet. Het waren maar drie paar, vier als je de rode All Stars die hij nu aanhad meetelde. Hij had een paar simpele, zwarte sneakers. Een paar standaard, zwarte All Stars en nog een paar witte sneakers met rode lijnen en in het rood, met sierlijke letters geschreven; Shane.
Shane zette de schoenen netjes neer en sloot de koffer weer. De koffer stopte hij in de kast, waarnaar hij de deuren sloot. ‘Dus Ayse…’ Begon hij met een lichte grijns. Hij liet zich weer op zijn bed zakken en keek haar aan. ‘Waar kom je vandaan?’ Vroeg hij uiteindelijk. Niet dat het hem echt interesseerde, maar van die dode stiltes hield hij ook niet. En misschien, heel misschien, kwam ze nog wel uit ene interessant land of plaatjes. Hij zelf niet. Shane kwam uit Los Angels. Een leuke stad, maar niet echt super interessant. Na zijn hele leven daar besteed te hebben kende hij de meeste clubs, scholen en stranden wel. Het begon hem zelfs te vervelen. Niet dat hij daarom naar Monica was gegaan, hoor. Ze ouders hadden hem hierheen gestuurd. Om zijn om ‘af te leiden’ van alle dingen die thuis waren gebeurd. Alsof dat zou werken… Hij dacht nog steeds even veel aan thuis, aan zijn vrienden, aan haar… Een diepe zucht verliet zijn keel. Zodra hij merkte dat Ayse hier ook nog zat duwde hij alle gedachtes weg. Dit was een nieuwe school, met andere mensen, dus ook ander vrienden. En tot nu toe leek het hier best wel okay. Een jaartje of twee hier naar school gaan zou niet zo erg worden. De school zag er, en dat gaf hij eerlijk toe, best wel mooi uit. En niet zo ver van de school was een strand, een winkelcentrum, van alles. Maar dan had je de lessen natuurlijk ook nog, maar dat zou hij vanzelf wel merken als die niks werden. Iets wat hij sowieso haatte was, als een leraar hem vertelde zijn koptelefoon van zijn nek te halen, zelfs hij zijn muziek uit stond. Om die reden had hij al vaak genoeg ruzie gezocht, wat leidde tot uitstuur of een stapel strafwerk. Het maakte hem niet uit hoe een leraar was of dat de lessen slecht waren, maar hij moest wel elk moment op muziek kunnen overstappen. Stom eigenlijk, muziek leek alles voor hem te zijn, maar zelf iets bespelen? Dat kon hij dan weer niet. Ja, simpele deuntjes op een piano. Maar gitaar spelen, drummen of zelfs zingen, daar kon hij echt niks van.

Met een glimlach keek ze Shane aan, ze liet haar blik kort over hem heen glijden. Net lang genoeg om hem goed in zich op te kunnen nemen, maar kort genoeg zodat het niet zou opvallen. "Nee oké, dan is het goed." antwoordde ze grinnikend. Shane ging weer verder met zijn koffer, dus besloot ze om het maar even zo te laten. Elkaar leren kennen kon altijd nog. Ze stopte de oordopjes weer in haar oren, zette de muziek zachtjes aan en leunde weer tegen de muur aan. Rustig rondkijkend nam ze de kamer in zich op. Het was niet al te groot, maar vast groot genoeg voor hen tweeën. Haar blik bleef weer hangen bij Shane en ze grinnikte even toen het haar opviel dat hij nog meer kleding dan haar had. En dan zeiden ze altijd dat meisjes hun kleren overal mee naartoe sleepten, jongens konden er ook wat van. Ze richtte haar blik weer terug naar het schermpje van haar telefoon en klooide er wat mee: niet goed wetende wat ze nu moest doen of zeggen. Net op het moment dat ze wat tegen de jongen wilde zeggen, sprak Shane haar al aan. 'Dus Ayse...' verbrak hij de stilte en ze keek hem even grijnzend aan. "Ja?" sprak ze vervolgens, nieuwsgierig naar wat hij zou zeggen of vragen. Vlug trok ze de oordopjes weer uit haar oren. Ze grinnikte even om zijn vraag, waar kwam ze vandaan. "New York." antwoordde ze met nog steeds diezelfde grijns rond haar lippen geplakt. "En jij?" vroeg ze vervolgens geïnteresseerd. In gedachten ging ze weer even terug naar haar oude woonplaats en onwillekeurig verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze had daar echt een toptijd beleefd, en nog steeds vond ze het erg jammer dat ze had moeten verhuizen. Nou ja, in principe had ze niet mee gehoeven maar had ze gewoon geen keus. En eigenlijk was het ook wel goed geweest, New York deed haar te erg herinneren aan haar ex. "In welke klas zit je?" vroeg ze vervolgens in een opwelling. Haar gedachten gleden even naar de mensen die ze hier allemaal al had ontmoet: Chase, Regina, Esther, Abel.. Er had nog niet echt iets interessants tussen gezeten. Ja, Regina was een bitch en je kon niet om haar heen, maar zij was meer lucht voor Ayse. Chase en Esther leken haar wel aardig en met Abel had ze nog niet zoveel woorden gewisseld. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en ze richtte zich weer op Shane, waarna ze onbewust verleidelijk glimlachte. Het was gewoon iets standaards voor haar: flirten.

[Flutter dan flut o.o]

Shane knikte toen Ayse als antwoord “New York” zei. Hij was er wel eens geweest, een lange tijd terug. Het was niet echt zo’n geweldig stad voor hem. Hij hield van drukte, maar daar was het net iets te voor hem. Alles stond zo dicht bij elkaar, in Los Angeles viel dat op de meeste plaatsen nog mee. Toen hij Ayse’s stem weer hoorde zette hij weer een glimlachje op. ‘Los Angeles’ Antwoordde hij met wat over dreven hand gebaren. Hij grijnsde even en ging in kleermakerszit op zijn bed zitten. Hij had zijn hele leven er gebeurd. Hij had altijd gewoond op een rustig plek, dicht bij het strand. Maar als hij de drukte op wilde zoeken hoefde hij niet ver te rijden. Nog geen kwartiertje van zijn huis vandaan begon de drukte al, het echt centrum. De perfecte uitgaansplek. Veel clubs, veel eet tentjes en verschillende winkels. Daar kwam hij eigenlijk alleen maar in het weekend, als hij even helemaal los wilde gaan. Hij kwam er ook vaak met zijn vriendin, ex vriendin dan. Meestal gingen ze dan eerst de winkels in, iets eten en later, als ze nog zin hadden, helemaal los in één van de clubs. Helaas was dat nu allemaal over. Misschien dat hij hier nog wat kon doen in het centrum, maar hetzelfde zou het niet zijn. Shane hoorde dat Ayse weer sprak. Ze vroeg iets over zijn klas. Meteen duwde hij alle gedachtes weer uit zijn hoofd en probeerde hij zijn klas te herinneren. Het was 11… B, dacht hij. ‘11B, maar ik kan het mis hebben’ Antwoordde hij met een lichte grijns. ‘En jij?’ Vroeg hij zodat het gesprek niet stil kon vallen. Shane maakte geen aanstalten om te kijken in welke klas hij nou echt zat. Het was niet van levensbelang, en daarbij was hij het bijna zeker van. Elf was het sowieso, die B wist hij nog niet zeker. Shane’s blik ging even naar Ayse’s oordopjes en volgde de draadjes naar haar iPhone. Zijn gedachtes gingen terug naar de paar woorden die hij haar had horen zingen. ‘Zing je vaak?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Dit keer was hij ook echt geïnteresseerd in haar antwoord. Waarschijnlijk kwam dat omdat het natuurlijk over muziek ging, en hij haar stem best wel mooi vond klinken. Ondertussen pakte hij zijn koptelefoon van zijn kussen en hing die om zijn nek. De muziek zette hij hard aan. Zo hard dan en duidelijk hoorbaar was. Maar doordat de koptelefoon niet over zijn oren stond kon hij Ayse nog perfect horen.

[Ik heb echt geen inspiratie maar wil je niet zo lang laten wachten. x3]

Ze knikte bij het antwoord wat Shane gaf: Los Angeles. Ze had altijd al een keer naar LA willen gaan, maar het was er helaas nooit van gekomen. Nu ze zo dicht bij Los Angeles woonde, wilde ze er zeker een keer een kijkje nemen. Naar haar eigen idee zou het niet heel erg veel schelen met New York qua drukte. Het echte centrum dan, je had altijd de rustigere buitenwijken. Maar eerst zou ze Santa Monica willen verkennen, alvorens ze aan andere steden begon. Met een lieve glimlach haalde ze even haar hand door haar haren en keek Shane met een grijns aan. Haar onderrug begon nu toch wel pijn te doen en haar gezicht vertrok even. Om het minder te belasten, ging ze op haar buik liggen en ondersteunde haar kin met één hand. Zo kon ze Shane nog steeds aankijken, zonder dat haar rug zeer deed. "11B, maar ik kan het mis hebben." antwoordde Shane op haar vraag in welke klas hij zat. Haar glimlach werd iets breder. "Oh, ik ook!" antwoordde ze met een vrolijke grijns. Grappig, haar kamergenoot bleek ook nog eens in dezelfde klas te zitten. Alhoewel, hij had gezegd dat hij het niet zeker wist. Ze keek hem even grinnikend aan. ‘Zing je vaak?’ vroeg de jongen haar vervolgens en ze knikte. "Hm, best wel vaak ja. Maar negen van de tien keer heb ik het niet eens door. En dan is het ook nog knettervals." beantwoordde ze zijn vraag met een grijns, ze voelde hoe haar wangen langzaamaan rood kleurden. Hij had haar dus horen zingen, fijn. Ze frunnikte wat aan het snoertje van haar oordopjes en haalde haar hand nog eens door haar zwarte haar. "Made a wrong turn once or twice. Dug my way out, blood and fire. Bad decisions, that's allright. Welcome to my silly life." neuriede Ayse zachtjes mee met het nieuwe nummer van P¡nk, wat overigens best wel op haar sloeg. Ah shit, nu zong ze weer. Ze moest er echt eens op gaan letten. Alhoewel, ze wist niet wat Shane ervan vond. "Als je het irritant vindt ofzo als ik zing, moet je het zeggen. Aangezien het mensen nogal eens op hun zenuwen kan werken." sprak ze vervolgens met een speelse grijns tegen de jongen. Nieuwsgierig liet ze haar blik over Shane glijden. "Zing of speel jij ook?" vroeg ze daarna geïnteresseerd. Ze had geen koffer zien staan waaruit dat zou kunnen blijken, maar wie weet.

[Ah, shame on me! ]

[Je mag de tijd nemen, hoor x) Ik ben de laatste tijd zo inspiloos]

Er verscheen een klein glimlachje op Shane’s gezicht toen hij hoorde dat zij ook, Ookal wist hij dat niet zeker, in 11 B zat. ‘Hopen dat ik gelijk had dan’ Zei hij met een iets grotere glimlach op zijn gezicht. Misschien waren de lessen wel iets minder saai als hij al iemand kende, dus hoopte hij ergens dat het echt 11 B was. Shane leunde iets tegen de muur aan keek luisterde naar wat Ayse vertelde. Ze zei dat ze haar eigen zang knetter vals was, iets waar hij totaal mee oneens was. Vlug gleed zijn blik over Ayse, en stopte gewoon weer bij haar gezicht. ‘Ik vond het best meevallen, hoor’ Reageerde hij met een lichte glimlach. Hij zelf vond het echt niet verkeerd klinken. Hij wist echt wel wat vals was, en dit was het niet. Hij hoorde dat ze weer begon te zingen. Shane zweeg en luisterde naar haar woorden. Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht toen doorhad dat ze alweer aan het zingen was. ‘Ik vind het echt niet irritant’ Zei hij zodra hij haar had laten uitpraten. Hij hield van muziek, elk soort muziek. En zelfs een zingende kamergenoot viel daaronder. ‘En als het me wel begint te irriteren…’ Begon hij. Shane zette zijn koptelefoon op en grijnsde. ‘Zal ik me eigen muziek wel opzetten’ Maakte hij zijn zin af. Hij schoof één kant van zijn oor en zette zijn muziek gelijk een stuk zachter. Natuurlijk wel zo zacht dat hij Ayse nog duidelijk kon horen praten. Ze vroeg hem iets, of hij zong of iets bespeelde. Meteen schudde hij zijn hoofd. ‘Zingen kan ik niet en, op een paar lullige deuntjes op de piano na, kan ik ook niks bespelen’ Antwoordde hij met een grijnsje. Hij had het ooit geprobeerd, wat meer piano spelen, maar het was echt niks van hem. Hij was te snel geïrriteerd en gaf vlug op. Hij was er allang achter dat hij het maar beter bij muziek luisteren kon houden. Terwijl hij weer naar Ayse keek bedacht hij zich wat hij haar nog kon vragen. Misschien kon hij op het onderwerp “muziek” blijven, aangezien dat hem echt interesseerde. Even was het stil, maar toen begon hij toch te praten. ‘Wat voor muziek luister je het meeste?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij had al een paar nummers uit haar mond horen komen, de nummers die ze had gezongen dan. Als hij het goed was, was er sowieso één van Adele en een andere van Pink. Hij had er nog een paar gehoord, maar hij kende de nummers niet. Ondertussen pakte Shane zijn Blackberry van zijn kussen en bekeek hij zijn eigen nummers. De meesten waren mixjes van zo’n tien minuten lang. Hij had ze natuurlijk niet zelf gemaakt, gewoon gedownload of overgenomen van een ander. Qua muziek maken stelde hij niks voor. Hij kon niet zingen, niks bespeelde niets eens een mixje maken, ookal leek de laatste iets simpeler dan zingen of een instrument bespelen. Misschien moest hij zoiets maar eens gaan proberen. Gewoon een simpel programmaatje downloaden en wat uitproberen.