Kamer van Tom en Hyde

Met twee oortjes in en zijn ogen half gesloten liep een bruinharige jongen door de gangen heen. Een hand in zijn zak, de andere speelde met de sleutel die hij net bij de balie had opgehaald. "Kamer 219." Dat was hem verteld. Dat zou zijn nieuwe kamer worden zolang hij hier op Monica High verbleef. Zijn diepbruine ogen schoten van links naar rechts vanachter de zonnebril, terwijl hij de nummers van de kamers in de gaten hield. Zijn nieuwe leven op Monica High zou vandaag beginnen, maar hij was niet echt gespannen door de zenuwen of zo. Al zou het misschien wel leuk zijn als zijn stief broer hier later ook nog naar school zou komen. Konden ze weer lolletje gaan trappen net zoals vroeger. Een glimlach stond op zijn lippen terwijl hij rechtsaf sloeg naar de volgende gang vol kamers. Gelukkig kwam hij al aardig in de buurt, aangezien de band van zijn sporttas in zijn schouder begon te snijden.
Rustig telde Tom de nummers af, terwijl hij voor zichzelf een liedje vloot. Het duurde dan ook niet lang voordat 'ie zachtjes begon mee te zingen.


Toen het laatste woord over zijn lippen kwam, keek hij op. Hij stond stil naast kamer 219, zijn kamer. En die van zijn kamergenoot. Hij vroeg zich af wat voor een type persoon zijn kamergenoot was. Ach, nou ja. Zolang het geen watje was en hij, of zij, tegen een stootje kon was het goed genoeg voor hem. Hij stak de sleutel in het slot en draaide de deur open. Hij stapte de kamer binnen en gooit zijn tas in de hoek bij het bed aan de rechter kant. Terwijl hij zich uitrekt, kijk 'ie de kamer rond. Een aardig optrekje, goed genoeg voor hem. Met een glimlach gaat 'ie voor het raam staan en kijkt naar het uitzicht.

De telefoon ging over en Hyde pakte hem op. Hij was een nette jongen, in school uniform en al. Zijn haar was netjes naar een kant gestreken en zijn stropdasje aan. Hij zat in groep acht, waar hij al vaak genoeg gepest was. Al begreep hij niet wat hij hun had misdaan.
“Hallo,” klonk een sterke stem door de telefoon die bijna meteen respect afdrong.
“Ja, met Hyde.”
“Jongeman, is jouw vader thuis?”
Hyde knikte, onwetend dat de man aan de andere kant van de lijn het toch niet zou zien. Hij riep zijn vader van de trap die haastig naar beneden kwam. Die nam de telefoon op en er klonk een heel gesprek. Vader zat er verslagen bij, op een van de krukjes aan de marmeren bar. Hij zei dat hij het begreep en bedankte de meneer waarna hij de hoorn op de haak legde.
“Papa, wie was dat?”
“… Hyde, je moeder komt niet meer terug.”
“He?” mompelde hij. Meer kwam er niet uit. Hij begreep er niks van. Waarom was zijn moeder nou weg? Waarom kwam ze niet meer terug? Had ze andere familie… Die leuker, beter en slimmer was dan hun?

Hyde trok zijn kleren aan. Het was rond een uur 's middags, hij was ongeveer een uurtje op. Het was laat geworden gisteren. Hij had een spijkerbroek, witte tank en zwarte bretels uit de kast getrokken en deze aangedaan. Hij keek even naar de tatoeages op zijn arm. Er zat een roos op zijn linkerarm die klein begint en steeds groter werd. Rond zijn hand was de knop nog dicht, maar aan de bovenkant van zijn arm stond een geopende roos. Hij wist dat op zijn schouderbladen "Mai dire Mai" stond, wat inhield 'zeg nooit nooit'. Helaas was die tatoeage voor hem bijna nooit zichtbaar, aangezien hij niet zo goed op zijn rug kon kijken. Romeinse nummers stonden langs zijn ribben gekerfd: '1.xxx1.1v'. En de belangrijkste was het paar vleugels op zijn borst waarvan de bovenkant nog net zichtbaar was boven zijn tank, met een kleine kruis erboven. Die stond voor zijn overleden moeder. Eerst waren het een paar vleugels, maar een paar maanden nadat hij die had genomen liet hij hem bewerken, met een kruisje erboven.
De deur ging open en Hyde stond op van zijn bed. Het was een beetje deja vu, want zo ging het ook met Hailey. Die was al weken weg, dus hij had zich opgegeven voor een nieuwe kamergenoot. "Hee," zei hij toen hij de jongen ontdekte, die voor het raam stond. Het zou voor iedereen die het kon zien - niemand dus, maar doe even alsof - wel duidelijk zijn dat de twee elkaar nog nooit eerder hadden gezien. Het gesprek was koeltjes en met afstand, iets wat bij hem wel vaker was. "Hyde, en jij?"

"Tom!" Zwijgend liep de bruinharige jongen naar het bureau van zijn vader. Hij wist maar al te goed waar dat 'ie was. Het politiebureau, aan het bureau van zijn vader. Hij was hier al zo vaak geweest dat hij de weg ernaar toe met zijn ogen dicht kon bewandelen. "Wat is het, pa?" vroeg hij kalmpjes. Hij vroeg zich af waar zijn vader hem nu weer voor nodig had. Het was al weer een tijdje geleden sinds hij hem mocht helpen bij een zaak. "Je moet weg hier." Het antwoord kwam aan als een klap in zijn gezicht. Weg!? Waarom moest hij hier weg? Hij had toch nooit iets verkeerds gedaan? Tom schudde zijn hoofd voorzichtig en ging met zijn handpalmen door zijn ogen heen. "Waarom? Wat heb ik misdaan?" vroeg hij daarna, zijn stem klonk vreemd in zijn eigen oren. Dit had hij nooit aan zien komen. "Je bent hier niet langer veilig, ik stuur je naar een school hier ver weg. Dan kunnen ze jou niets aan doen." Met deze woorden werd hij uit het kantoor gewerkt.

Tom zuchtte zachtjes, nog geen week nadat zijn vader hem had weggestuurd was hem tenoren gekomen dat zijn vader was overleden. Een kogel in de hartstreek was hem fataal geworden. Nu begreep hij waarom hij hem had weggestuurd, maar toch. Hij had nu helemaal niemand meer, afgezien van zijn stief broer Doug en zijn geadopteerde zus Judy. Ze waren nu nog maar met zijn drieën over. En aangezien Tom nu op Monica zat, waren ze met zijn tweeën en was hij helemaal alleen.
Hij draaide zich om toen hij een stem achter zich hoorde en zag de jongen naast het bed staan. Toen hij binnen was gekomen had 'ie niet doorgehad dat er al iemand in de kamer was. Tom's diepbruine ogen gleden snel over de jongen heen, maar zagen geen dingen waar hij op moest letten. "Hey," zei hij kalmpjes. Hij draaide zich nu volledig om, haakte zijn duimen in zijn broekzakken en hoorde hoe de jongen zich voorstelde als Hyde. "Tom, Tom Handson." Hij verwachtte niet dat iemand hem hier zou herkennen. Zijn vader was enkel en alleen bekend geweest in bepaalde delen van New York, verder reek diens bekendheid niet. En zo ook niet die van Tom. Zijn diepbruine ogen bleven haken op de jongen, hij had iets wat hem aan zichzelf deed denken. Iets, al kon hij er niet achter komen wat precies.
Het gesprek viel na de laatste zin die hij had gesproken. Hij ging op het bed zitten, ging met zijn hand door zijn bruine haar en zijn ogen gleden door de kamer heen. "Hoe lang zit je hier al? Op Monica, bedoel ik." Een nutteloze zin, maar zo kwam er tenminste weer iets van leven in de brouwerij.

De jongen reageerde koeltjes op Hyde's aanwezigheid. De gozer tegenover hem was ook stukke ouder, maar Hyde zelf was ook maar zestien. Madison - zijn grotere zus die ook op Monica High zat - was zeventien en Alain - zijn grotere broer die ook op Monica High zat, waar hij zich mateloos aan stoorde - was achttien. Best geinig, maar hij dacht er nooit lang over na. Hij dacht nooit ergens te lang over na. Niet meer.
"Tom, Tom Handson." De naam zei en deed hem helemaal niks. Behalve dat Tom een zeer simpele naam was. Drie letters. Tom. "Aangenaam, of zo."
'Hoe lang zit je hier al? Op Monica, bedoel ik.' Ach, het was eigenlijk meteen zo gegaan. Toen hij op de basisschool zat was dat al uitgestippeld. 'T kroost van de Evans zou naar Monica High gaan, het deed er niet toe wat ze zelf wouden. "Ik woon hier al heel mijn leven, dus 'k heb nooit van school gewisseld of zo. Moet nu nog twee jaartjes." sprak hij. Meer viel er niet te zeggen eigenlijk. "Jij? Net nieuw, of wissel je gewoon van kamer?" vroeg hij. Het was een erg afstandelijk gesprek en er zaten echt van die 'ik-ken-je-niet' momenten tussen. Al was dat dan weer wel de bedoeling.
Hij luisterde naar het antwoord en knikte. "Ach, zo." zei hij uiteindelijk en krabde een keer aan zijn achterhoofd. "Waar kom je oorspronkelijk vandaan dan?" vroeg hij toen weer, ook puur om het gesprek even op gang te houden. Hij had zelf al antwoord gegeven op die vraag, door te zeggen dat hij al heel zijn leven in Santa Monica woonde. In die villa van zijn vader, waar hij nu niet meer welkom was. Nou jawel, maar minder dan eerst. Zijn vader had hem nog altijd liever dan Alain.

[I know, inspiratieloze rotpost. xD]

Met een licht nieuwsgierige blik in zijn ogen gleden Tom's diepbruine ogen weer naar de jongen toe. Hij leek niet echt geïnteresseerde te zijn, maar dat kon natuurlijk ook zijn normale uiterlijk zijn. Daar ergerde hij zich niet zo erg aan, hij was in aanraking geweest met de meest vreemde mensen, dus dan maakte het hem niet meer uit hoe iemand er uit zag. Zelf zag 'ie er ook niet echt chiq uit, niet zoals normaal. Zijn kledingkast wisselde heel erg, van een smoking tot aan zijn versleten spijkerbroek en afgetrapte sneakers. Het zou hem een zorg wezen. Hyde vroeg aan hem hoe lang hij al op Monica was, of hij nieuw was. Tom knikte rustig. "Net nieuw, vandaag aangekomen." De jongen voor hem reageerde met een rustig 'ach, zo'. Hij ging nogmaals door zijn haar heen, waardoor het in een vage krul op zijn hoofd terecht kwam. Hij rolde met zijn ogen en zuchtte daarna, waarna hij de krul weg haalde en zijn haar weer in hun originele warrige positie legde. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Zijn ogen gleden terug naar Hyde toen 'ie weer begon te spreken. Ditmaal een vraag waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. "New York, mijn vader was daar een cop. Ik hielp 'm wel eens," hij haalde zijn schouders op alsof een van de gewoonste zaken ter wereld was. Zo dacht hij er eigenlijk ook wel over. Tom wist heus wel dat niet alle kinderen van zijn leeftijd dit hadden meegemaakt, maar dat boeide hem niet zo veel. Híj had het mee gemaakt, en daar ging het voor hem om. Hij kon nu niet gaan vragen waar Hyde vandaan kwam, hij had immers al gezegd dat hij hier zijn hele leven al woonde. "Weet je al wat je gaat doen, na Monica?" Iets beters kon hij zo snel niet verzinnen. Hopelijk was het redelijk genoeg ...

De jongen had Hyde verteld dat hij pas aangekomen was. Echt een groentje op Monica, maar zo zag hij er niet uit. Hij leek wel weg-wijs, alsof hij precies wist wat er gebeurde en waar alles was. Zelf had hij ook een nogal weg-wijze uitstraling, maar hij zat al een paar maanden op Monica High... dus vandaar. Maar hij werd niet zo vaak aangesproken, dat kwam door zijn uiterlijk. Hij was echt zo iemand die zijn piercings zelf zette en naar bepaalde muziek luisterde. Papa Roach, Bullet For My Valentine, Avenged Sevenfold, AC/DC, Dope, Alice Cooper, Slayer, System of a Down.. enzovoorts, enzovoorts.
Tom vertelde dat hij oorspronkelijk uit New York kwam. "The Big Apple, eh?" zei hij met een scheve grijns. Hij ging door met zijn verhaal. Blijkbaar was zijn vader daar een agent. Dat was weer eens wat anders dan een advocaat. De relatie tussen Hyde en zijn vader was vrij afstandelijk, aangezien hij het altijd 'druk druk druk' had. Maar toch had hij het goed kunnen vinden met zijn vader. Nou ja, tot hij met gaten in zijn gezicht en een plug in zijn oor thuis kwam. Maar goed, niks aan te veranderen. Tom meldde ook dat hij wel eens meehielp aan zaken van zijn vader. "Betekent dat dan dat je een beetje braaf bent?" een lichte grimas sierde zijn gezicht. "Zo zie je er niet uit, weet je dat?" Hij geloofde niet dat alleen omdat de jongen zijn vader hielp, hij een goodie-goodie was. Niet dat hij geen normen en waarde had. Hyde rookte dan wel en had tatoeages en luisterde naar metal en had piercings, maar hij stal geen spullen en nam geen drugs, dat was dan weer niet voor hem weggelegd.
"Weet je al wat je gaat doen, na Monica?" vroeg de jongen waarna Hyde zijn hoofd schudde. "Ik zie het dan wel weer, weet je?" Hij keek de jongen even aan. "Jij wel dan?"

Tom luisterde rustig naar Hyde toen hij 't met een scheve grijns over The Big Apple had. Inderdaad, daar kwam hij vandaan. Het was niet echt aan hem te zien. Hij zag er meer uit als iemand die was verdwaald in de tijd met die 80's look van hem. Een van de redenen dat veel mensen hem negeerde of weg liepen als hij ergens bij kwam staan. Whatever. Sommige mensen konden er gewoon niet tegen, nou het zou hem een zorg zijn. Het leek alsof Hyde even in gedachten verzonken was, dus hielt Tom zijn mond en keek de kamer rond. Het leek hier verdacht veel op de kamer die hij had gehad in New York, al was deze iets kleiner en moesten twee mensen het delen, maar het moest wel lukken. Hij was nou niet echt iemand die heel vele grote, luxueuze spullen had, dus moest het allemaal wel in deze kamer passen. Het enige probleem dat hij had ... Tom slikte, nee daar moest hij wel wat op zien te vinden. Hij had geen zin om voor lul te komen te staan hier. Dus hielt hij daar zijn mond maar over. Hij keek op toen Hyde erover begon dat hij dacht dat Tom van een 'beetje braaf' was. Hij wilde net antwoorden toen erachter aan kwam; "Zo zie je er niet uit, weet je dat?" Tom grinnikte even en antwoorden; "Dat word vaker gedacht. Vroeger leefde ik heel erg bij het boekje, dat veranderde toen ik bij Jump Street kwam." Jump Street, het leek al weer zo lang geleden sinds hij samen met Doug, Ioky en Judy de meest vreemde opdracht uitvoerde en zichzelf in de meeste vreemde kleren hesen om kinderen op te pakken. Al was die ene keer dat hijzelf als vrouw verkleed moest gaan toch echt wel het toppunt. Daarna was er ook wel wat veranderd. De McQuaid Brothers kwamen in beeld, Tom had in een dronken bui door een vriend een tatoeage laten zetten en hij had zijn geheime passie voor bowlen aan de kant geschoven. Hyde begon er overdat hij nog niet echt wist wat 'ie wilde gaan doen als hij van Monica af ging. "Jij wel dan?" Tom knikte, een beetje onzeker. "Mijn vader is een paar weken geleden vermoord, ik wil gaan proberen hem op te volgen," misschien een beetje heel erg cliché, maar dat boeide hem niet. Hij had altijd een goede band met zijn vader gehad en hij had er een hekel aan dat een of andere eikel dat verpest had. En dat nog wel op Valentijnsdag ...
Hij zuchtte, ging met zijn hand door zijn haar, stond op en ging weer voor het raam staan. "Zeg Hyde," begon hij kalm. "Is er iets, wat dan ook, wat jou hele leven heeft veranderd?"

"Mijn vader is een paar weken geleden vermoord, ik wil gaan proberen hem op te volgen."
"... Oh." zei Hyde, meer wist ie er toch echt niet uit te krijgen. Zijn moeder was dood, een van de weinige waarmee hij een echt goede band had. In een vliegtuig ongeluk. Hij was het nooit vergeten en het was ook niet zo gek lang geleden. Toen hij het had gehoord was hij de enige die Alain informeerde, al had die toen waarschijnlijk een enorm feest gehouden. Die jongen had het nooit kunnen vinden met zijn ouders. En dan was hij daar. De brave goodie goodie, die binnen de kortste keren tot die jongen waarmee je geen bonje wou was veranderd. Sommige waren zelfs bang voor hem. En Cayla.. Die kon hij maar beter in haar waarde laten. Al mistte hij haar wel. Hij zag haar nog wel eens in de les, maar ze leek meer en meer te spijbelen. Sinds hij haar 'verhaal' wist. Dat deed zoiets nou eenmaal met je.
"Zeg. Hyde," begon de jongen en het trok zijn aandacht even. Echt zo'n moment van 'wat is er?'.
"Jeuh?" antwoordde hij toen maar een beetje dommig, onnozel zelfs.
"Is er iets, wat dan ook, wat jouw hele leven heeft veranderd?" Wat een kutvraag.
"Nee, alles is perfect. Niks mis. 'K ben bekend in Canada, heb mijn ouders en familie.. Alles goed. Perfect zelfs." loog hij toen, zodat hij die stomme vraag niet hoefde te beantwoorden. Hij had het er niet zo snel over. Liever helemaal niet zelfs. Het was gewoon iets waar hij het nooit over had, klaar. "Maar he, ik moet gaan. Optreden in Smokey Joe's."

----- 3 dagen later ------

Hyde opende de deur tot zijn kamer en gooide zijn tas neer, waarna hij zich op het bed liet neerploffen. Jeez, wat was hij toch moe. Hij pakte de afstandsbediening en zette de TV aan op Comedy Central, waar Family Guy opstond. Perfect.

Tom keek even verbaast naar buiten toe toen hij Hyde's antwoord hoorde. Hij leek erom heen te draaien, maar hij zou zich er niet mee gaan bemoeien. Het zou hem een worst zijn. Als hij het niet wilde vertellen, nou goed dan. Al bood het hem ook de mogelijkheid om onder zijn eigen verhaal uit te komen. Wat eigenlijk best ... goed was. Hij had immers nooit echt het gehele verhaal van Amy's dood aan iemand verteld, behalve dat hij zichzelf er gek mee had gekregen en er door geobsedeerd werd, maar verder wist niemand het gehele verhaal. Het verhaal van zijn vader was anders, dat had hij ooit wel verteld, aan zijn vrienden op Valentijnsdag. Toen ze in Jumpstreet zaten omdat niemand een date had en ze hun ergste dates gingen bespreken onder het genot van een spelletjes poker. Tom grijnsde toen hij daar aan terug dacht. Hij keek om toen Hyde aankondigde om weg te gaan. Hij haalde zijn schouders op en knikte naar 'm toen hij weg ging. Hij zakte terug op zijn bed en pakte een fles drinken onder zijn bed vandaan. Terwijl hij de dop eraf schroefde, keek hij de kamer rond. Hier zou hij best kunnen leven, voor de komende twee jaar of zo. Daarna zag hij wel verder. Hij gooide zijn spullen op zijn bed, pakte zijn gitaar en draaide zich om. Er was hier toch niets meer te beleven. Hij pakte zijn sleutel en liep de deur uit. Draaide de deur op slot en ging er van door. Op naar een gezellig avondje gitaar spelen.