I don't wanna do this anymore.

Met een zucht zette Ayse zich neer in één van de zitzakken op het dak van de Living Building. Het was nog aardig warm buiten en de koude regendruppeltjes die uit de lucht vielen, voelden heerlijk aan op haar klamme huid. Hoewel het een heerlijke verkoeling was, trok ze toch haar capuchon over haar hoofd: ze had er geen zin in dat haar haar straks als een gek zou gaan pluizen. Verveeld deed ze de mp3-oortjes in haar oren en zette de muziek van haar iPhone aan. Ze had het best naar haar zin hier op Monica High School, maar ze miste haar oude school en vriendinnen ontzettend. Ook had ze een enorm schuldgevoel van hier tot Tokio dat haar ouders zo wanhopig waren dat ze maar moesten verhuizen, vanwege haar gedrag. Ze schudde even met haar hoofd om die gedachte te verdringen en streek een haarlok die voor haar ogen hing aan de kant. "In this tug of war, you'll always win. Even when I'm right, 'cause you feed me fables from your hand with violent words and empty threats." zong ze zachtjes, maar zuiver, mee met Love The Way You Lie Part 2 van Rihanna en Eminem. Onbewust, door de songtekst van het nummer, gleden haar gedachten naar haar ex. De laatste keer dat Ayse hem gezien had, was echt verschrikkelijk geweest en ze had nog steeds een litteken op haar onderrug staan. Nog steeds zocht ze een antwoord naar haar vraag: waarom moest hij zo nodig vreemdgaan en de schuld op haar afschuiven? Nog een zucht ontsnapte uit haar mond en ze staarde wat voor zich uit. Eigenlijk was ze hier gekomen om het huiswerk te maken wat ze in de tas had gestopt die naast haar stond, maar ze kon zich er simpelweg niet toe zetten. Hoewel ze echt probeerde om haar best te doen op school, kon ze zich zoals gewoonlijk voor geen meter concentreren. Ze merkte wel aan de sfeer thuis dat ze zich onbewust beter gedroeg, haar ouders werden steeds opgewekter. Helaas voor hen, begon haar zus nu een beetje het brutale gedrag van Ayse over te nemen. Zachtjes grinnikte ze, stiekem vond ze het wel grappig. Altijd hadden haar ouders geroepen: "Neem een voorbeeld aan je zus!". Straks gingen ze dat nog roepen tegen Amanda.. Nogmaals vormden haar lippen zich tot een ingehouden lachje.

[Feel free to react ^^]

Met lamme poten liep Savannah de school binnen. Ze had nog even wat buiten rondgehangen, maar haar lessen waren gedaan en de kliekjes bij wie ze wou gaan staan, leken haar allemaal zo erg op een gesteld, dat ze het maar had gelaten. Maar wat moest ze dan doen? Ze wist niet wat ze dan moest doen. Misschien kon ze... Daar was toch ook zo'n mooie plek? Ja, liet ze daar maar naartoe gaan. Savannah knikte tegen zichzelf, alsof ze hiermee en soort sterke overtuiging maakte en liep toen richting een of andere gang. Enkele trappen kwamen haar tegemoet. Terwijl Savannah zonder moeite die trappen beklom, zocht ze in haar tas haar iPod. Dat ding was ook altijd zo moeilijk te vinden! Misschien dat ze een protest moest steken tegen het aantal huiswerk dat die mensen, die ze je leraren noemden, op een dag konden geven. Maar dat zou waarschijnlijk geen nut hebben en het was ook een beetje een gestoord idee. Dus liet Savannah het maar zakken. Savannah hief haar blik naar iets anders toe en keek rustig naar enkele kliekjes. Die kliekjes waren overal te vinden. Het grappigste was gewoon dat iedereen altijd bij dezelfde personen stond. Nee, elke dag dezelfde personen, met zo'n groepje en dan over iedereens favo onderwerp praten, vond Savannah maar niks. Ze wou liever lol met één persoon dan met een stuk of vijf. Niet dat dat erg zou zijn, natuurlijk. Maar om nou elke dag met zo'n kliekje lol te gaan maken? Dingen die ze al gedaan zouden hebben? Nee, dat zou totaal niks voor haar zijn. Savannah kwam een of andere gang in die ze nauwelijks herkende. Ze keek naar de bruine, houten deuren en wierp haar blik toen op de gang voor zich. Achter een deur klonk een hoop geluid en Savannah moest moeite doen om niet te lachen. Grinnikend liep ze erlangs. Toen beklom ze nog een paar trappen. Ze keek haar ogen uit. Het was prachtig! Het was een soort dak. Nee, het was gewoon een dak. Een prachtig dak met een prachtig uitzicht over een prachtige stad. Wat verderop reden allemaal auto's voorbij en de lichten van verschillende gebouwen begonnen nu tot leven te komen. Savannah liet zich iets over de rand hangen en wierp een blik naar beneden. Het was hier ook verschrikkelijk hoog. Maar Savannah had geen hoogtevrees. Ze zat zo erg haar ogen uit te kijken, dat ze het meisje achter zich niet opmerkte. Ze schrok zich dan ook wezenloos toen zij zich omdraaide en opeens een meisje zag zitten in een zitzak. Haar iPod had ze nog vast en de dopjes zaten al in haar oren, maar Savannah trok beide dopjes uit en rolde de draad op aan de iPod. Ze glimlachte en stopte de iPod terug in haar tas. Nu ze Alice, Esther en Yasmine had ontmoet, kon ze ook wel weer een nieuw praatje maken. Ze ging in een zitzak zitten en keek naar het meisje naast zich. Ze wachtte geduldig af tot het meisje haar zou opmerken en zou praten tegen haar.