I don't hate you... I still love you... Or not? I don't even know it anymore, but stay away from me, Kenneth!

Zwarte vegen waren te zien vlak onder haar ogen. Savannah veegde het met water weg en boog zich over de wastafel. Haar wastafel. Wat er tussen haar en Kenneth gebeurd was? Dat wou je niet weten. Waarom had ze hem ook alweer het voordeel van de twijfel gegeven? Omdat ze nu eenmaal een goed mens was en vertrouwde op de goede dingen van een persoon. Nu bleek maar weer eens waartoe je dat kon lijden. Savannah zuchtte en veegde haar ogen af. Sinds dat het uit was - was het eigenlijk wel eens aan geweest? Twijfel, twijfel! - met Kenneth, wou ze even tijd voor zichzelf hebben. Ze ging wel naar dat natuurreservaat waar ze gejogd had met Nick. Een glimlach verscheen rond haar gezicht. Ja... Nick was haar vriend. Tenminste, zo noemde ze hem. Ze moest niet over Kenneth inzitten. Ze zuchtte. Ze veegde haar ogen droog en bekeek haarzelf in de spiegel. Ze was bij Kenneth weggegaan, weg van zijn kamer en zijn aanwezigheid en had nu een eigen kamer, die ze maar met moeite had kunnen regelen, aangezien ze gewoon niet de kracht had om nu al een kamer alleen te nemen. Nou ja... Er was wel een tweede bed naast haar, dus als iemand wou.. Savannah schudde wild haar hoofd. Het had nu geen zin om over een tweede persoon na te denken en dan bedoelde ze niet als partner. Ze pakte een jurkje, een witte fluwelen, uit de kast en deed die aan. Ze werkte haar mascara bij en keek naar haarzelf. Ze zuchtte en ging naar beneden. Ze opende de deur en verliet daarmee de school. Ze ging wel lopen. Ze had nu niet zo'n behoefte aan een bus vol mensen. Ze wist dat ze een nepglimlach rond haar gezicht had. Die zou daar ook altijd gebrand blijven. Ze deed moeite om Kenneth uit haar hoofd te houden. Veel wist ze er niet van, maar er was in elk geval een ander meisje. Misschien had hij al gezoend met haar voordat hij het ging zeggen tegen haar. Ze twijfelde. Ze zag in Kenneth wel dat hij dat kon doen. Hij had al eens gepraat over zijn verleden. Ze zuchtte. Hij had allemaal vergoten woorden tegen haar gesproken. Woorden die hij zei om haar een goed gevoel te geven. Nou, dat was dan goed gelukt. Ze hoorde een hoop getoeter achter haar en draaide zich om. Haar glimlach - die toch al zo zwak was - verdween toen ze twee jongens op een brommer zag. 'Hoi, lekker ding!' riepen ze en ze gingen er hard vandoor. Savannah zuchtte. Waarom waren alle jongens toch hetzelfde? Een natuurgebied kwam in zicht en Savannah ging in het gras zitten, wat toen liggen werd. Ze keek naar de hemel. Ze moest niet treuren om een jongen. Dat had ze Emilie ook al eens zien doen en het bleek dat je er niet goed van werd. Ze moest vrolijk zijn en vrolijk blijven! Een glimlach - deze keer een echte - sierde haar gezicht.

Drie dagen waren en nu verlopen, wat betekende dat hij nog elf dagen te gaan had. Elf dagen lang mocht hij niet in de sportzaal komen, basketbal trainingen en gym uitgezonderd. Maar dan nog, voor hem was het een ware hel. Hij kon niet zonder sport, al helemaal niet hier. Santa Monica begon hem onderhand echt te keel uit te hangen, naar zijn mening gebeurde er veel te weinig. Ja, er waren leuke meisjes en hij had onderhand ook aardig wat gezellige nachten achter de rug. Maar toch, het bleef hier saai. Ondanks het feit dat hij Die hard had, waar op dit moment bar weinig gebeurde. De actie van zijn stad ontbrak, de uitdagingen van zijn vrienden en dan voornamelijk Levi met wie hij minstens één keer per week een weddenschap had gehouden. Maar het was niet enkel het gebrek aan actie, en het feit dat hij zijn overdosis aan energie niet kwijt kon. Ook het feit dat hij niet in de buurt van zijn zusje was maakte hem gek, vooral nu er een bende oorlog aan de gang was. Zijn vrienden konden niet constant op haar letten, hoe goed zo ook hun best deden. Nick kende zijn zusje, wist dat ze op dit moment erg kwetsbaar was en moeilijk was het niet om aan drugs te komen. Als ze het waagde! Een negen jarig meisje moest van die troep af blijven, hij had welles waar op die leeftijd wat geslikt maar dat waren slaappillen meer niet. Hij wist dat het grotendeels zijn schuld was dat zijn zusje nog verder was ontwikkeld dan de meeste meisjes van haar leeftijd in hun buurt, die meisjes waren over het algemeen al iets verder ontwikkeld. In de achterbuurt werd je nu eenmaal gedwongen snel op te groeien, je moest voor je zelf zorgen dat deden je ouders niet. Maar doordat zijn zusje altijd bij hem en zijn vrienden was geweest, was ze aan hun levensstijl gaan wenen. Meerdere keren hadden ze haar een club in gesmokkeld, ze had al aardig wat gedronken iets wat hij op haar leeftijd overigens ook regelmatig had gedaan. Zijn moeder had altijd halflege flessen door het huis laten slingeren, waar hij nog wel eens een slokje van had genomen. Maar van haar dope bleef hij af, daar moest ook echt niet aan zitten. Dan werd ze gek. Sommige mensen denken dat junks raar zijn als ze high zijn, maar dat is niet zo. Het is juist andersom ze zijn op hun normaalst wanneer ze high zijn, maar wanneer ze een cold turkey hebben kun je maar beter uit hun buurt blijven. Dan doen ze alles, maar dan ook alles voor drugs. Nick vloekte, daar gingen zijn gedachten weer. Weer naar Italië, weer naar zijn zusje en zijn moeder hij werd er gewoon gek van. Als vanzelf begon hij harder te joggen, ja joggen hij bleef de sport dodelijk saai vinden. Maar het skatepark begon hem te vervelen, de golven waren op dit moment zelfs voor de beginners saai en aan free runnen was bar weinig zonder zijn matties. Niet dat er veel aan hardlopen was, al helemaal niet nu de batterij van zijn Ipod leeg was. Klote ding. Nick merkte dat zijn humeur met de seconden slechter was, het liefst zou hij nu gaan basketballen gewoon de bal keihard tegen de muur aan smijten. Net als een paar dagen geleden, toen hij 'per ongeluk' een raam in de sportzaal in gooide. Nick's blik viel op een meisje met lang bruin haar, als hij haar niet had herkend was hij doorgerend want hij was niet in de stemming een meisje te versieren. Nee, op dit soort moment kon je maar beter uit zijn buurt blijven. "Hey bellezza!" zei hij, nadat hij binnen gehoorafstand van Savannah kwam. Met een complimentje geven was niks mis toch? Een glimlach was op zijn gezicht verschenen, hij liet zich naast het meisje in het gras vallen. "Herken je me nog?" vroeg hij met een grijnsje, terwijl hij zijn handen achter zich in het gras plaatste en haar zijlings aan keek. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij, waarna hij haar rustig in zich op nam.

Met een schrok hoorde Savannah iemand aankomen. Nee, nee, nee! Daar had ze nu echt geen zin in! Dadelijk ging ze weer huilen! Ze was eergisteren in de stad geweest. Ze had net betaald voor een jurk en de vrouw keek haar heel erg vriendelijk aan, alsof ze werkelijk kon voelen dat Savannah ergens mee zat. Savannah had haar ogen voelen brandden en was met een lichte grimas vertrokken. Buiten op de stenen was ze ingezakt. Ze keek op toen ze de stem herkende. Eerst had het een beetje flirterig geklonken. Ze herkende het woordje waarmee Nick haar begroette niet eens, maar het zou wel weer zo'n jongenswoordje zijn. Bah, die haatte ze echt. Ze haatte op dit moment alle jongens. Nee, dat was eigenlijk niet zo heel eerlijk. Maar zin in de liefde had ze in elk geval niet meer. Je zag waar het je terechtbracht. Stomme Kenneth. Eigenlijk was het ook een beetje haar eigen schuld. Ze had erop gestaan dat Kenneth het probeerde, ook al wist ze van zijn barre verleden. Stom, stom, stom! Ze zuchtte zachtjes en probeerde toen zo vrolijk mogelijk opzij te kijken naar Nick. Huilen om een jongen was gewoon stom. Ze mocht niet niet meer doen. Hoe vaak had ze dat nu al wel niet gezegd? En luisteren deed ze er toch niet naar. 'Hoi Nick,' zei ze vriendelijk en ze legde zich naast hem neer. 'Tuurlijk. Zo'n lelijkerd herken je altijd,' zei ze lachend. Dat was echt een grapje voor haar. Ze begon al weer langzaam terug te komen. 'Natuurlijk herken ik je nog! Zo lang is het nu ook weer niet geleden dat we samen gejogd hebben,' lachte ze en ze probeerde zichzelf te kalmeren en rustig te blijven. Dit ging nog goed, totdat Nick met die ellendige vraag kwam die ze al een paar dagen probeerde te ontwijken. En dit was nu precies de reden waarom ze niet met mensen in contact wou komen. Ze was er gewoon nog niet klaar voor. Was dat niet logisch? Kenneth had haar gedumpt voor een of andere sloerie die hem leuk vond. Nee, zo mocht ze niet denken. Alhoewel, ze wist niet of ze zo vrolijk kon glimlachen als ze de oorzaak naderbij was die ervoor gezorgd had dat Kenneth haar had laten zitten. Waarom was ze dan ook verliefd op hem? Wat stom. Ze keek naar de jongen, naar Nick. 'Gaat goed, hoor!' probeerde ze, maar de overtuiging was bagger en ze voelde de tranen al opwellen. Ze verlaagde zich, om dit zo goed mogelijk te maskeren, tot aan Nicks schouder en legde haar hoofd ertegenaan. Haar nek deed pijn. Haha, funny... 'En met jou?' vroeg ze, om verdere vragen te vermijden. Ze had niet zo'n zin om een jongen het verhaal uit te leggen. Die zou alleen maar luchtig doen en dan had ze weer een jankbui. No, thanx.

Was het goed geweest dat hij haar had aangesproken, of had hij beter door kunnen rennen? Op een moment als deze moest je hem geen verkeerde vragen stellen, dat kon hij gewoonweg niet hebben. Dat kon hij eigenlijk nooit hebben, zijn verleden ging mensen geen klap aan. Als iemand hem nu iets zo vragen wat hem niet goed viel, zou hij hoogstwaarschijnlijk uithalen. Iets wat hij niet graag in het gezelschap van een meisje deed, dat was tegen al zijn principes in. Een meisje sla je niet, enkel en alleen als ze er echt om vraagt. Maar zelfs in dat soort situaties zou hij nooit zo handelen als hij bij een jongen zou doen. Een jongen een klap verkopen is geen probleem, als die echt vervelend is een hele harde klap verkopen ook niet. Onmerkbaar schud Nick zijn hoofd, Savannah begroette hem vriendelijk. Waarna ze lachend reageerde op zijn vraag. "Wat zijn we toch weer aardig." merkte hij quasi verontwaardigd op, terwijl hij haar met een grijns aan keek. Zijn slechte humeur probeerde hij te verdrukken, anders zou ze nog gaan vragen wat er was en dat neigde in zijn ogen al behoorlijk naar een verkeerde vraag. "Dat is waar." stemde hij met haar in, waarna hij zijn ogen op de lucht richtte hij had zich neergelegd in het gras en al vrij snel had het bruinharige meisje zijn voorbeeld gevolgd. Er was geen wolkje in de strak blauwe hemel te zien, de zon was vel en hij voelde hem lichtjes brand op zijn gebruinde huid. Dat was het voordeel aan Italiaanse genen, je werd snel bruin en zelfs in de winter was hij nooit echt wit. Toch leken de genen van zijn Noord-Europese vader te overheersen, zo had hij blond haar en helder blauwe ogen. Godverdomme, daar gingen zijn gedachten weer. Nu naar zijn vader, aan wie hij een ontiegelijke hekel had. Terwijl hij die man nog nooit had ontmoet, wat hem betrof zou dat ook nooit gebeuren. Die man was het niet waard, het was een hoerenloper. Savannah's woorden waren alles behalve overtuigend, en de tranen in haar ogen werkte ook niet echt mee. Wat was er met haar aan de hand? Hij besloot het niet te vragen, niet direct in elk geval. Ze had niet voor niets gelogen, waarschijnlijk wou ze niet dat hij het wist. Hij voelde dat ze haar hoofd tegen zijn schouder legde, keek even naar haar. De wederkerende vraag had hij kunnen verwachten, na een korte aarzeling besloot hij een iets uitgebreider antwoord te geven dan hij in eerste instantie van plan was. "Het gaat, maar ik word een beetje gek hier in Monica. Er gebeurd veel te weinig, en nu mag ik ook niet meer buiten training in de sportzaal komen omdat ik per ongeluk in ruit in heb gegooid." zei hij, waarna hij zijn blik op de hemel richtte. Al vrij snel richtte hij zijn blik weer op Savannah, zonder echt bij stil te staan ging hij met zijn hand door haar haar. "Hé meisje, wat is er aan de hand?" vroeg hij, een lichte bezorgdheid was te horen in zijn stem.

Savannah schoot in de lach bij het horen van Nicks antwoord. Een bal in een ruit gooien? En daarvoor kreeg je straf? Tuurlijk... Alsof er geen ergere dingen waren op de wereld. Ze voelde Nicks vingers door haar haren en sloot haar ogen even, terwijl ze met moeite haar tranen kon tegenhouden. Ze vond het wel aardig van Nick dat hij zo bezorgd was, alleen kwam het nu wel erg slecht uit. Maar was het niet goed als je je problemen juist aan iemand losliet? Ze keek opzij naar hem, terwijl de tranen al aan het lopen waren. ‘Dadelijk gaan mijn haren in de war,’ zei ze kinderachtig, maar schoot in de lach, om aan te geven dat het een van haar flauwe, nogal slechte grapjes was. Haar grapjes waren eigenlijk nooit goed als verdrietig was, zoals nu. Ze keek naar Nick en zuchtte. ‘Relatieproblemen,’ begon ze. Ach, waarom ook niet? Nick wist nu toch al een hele boel en misschien had ze hem gewoon moeten wegjagen om dit te voorkomen. Maar ze had het niet voorkomen, dus moest ze ook niet moeilijk doen. Ze zuchtte en legde haar hoofd opnieuw tegen zijn schouder. Het was makkelijker praten als je iemand niet aankeek. ‘Meisje denkt dat ze iets met jongen heeft, omdat ze een keertje met hem praat en hij haar liefkoost, jongen kust met een ander meisje, jongen wordt verliefd op het andere meisje, jongen dumpt meisje die zo dom was en meisje is alleen,’ zei ze, terwijl ze opzij keek naar Nick. ‘Oh ja, voor alle duidelijkheid, het gaat over mij en Kenneth,’ zei ze, om zijn naam er dan toch maar uit te krijgen. Zijn naam uitspreken zorgt ervoor dat ze even moet ademhalen. Een pijnlijk kloppend iets drukte tegen haar borstkas aan en Savannah voelde dat ze weer moest huilen, maar beet zo scherp mogelijk op haar lip. ‘Ik ben zo stom geweest. Ik dacht dat hij ook wat in mij zag. Maar ik had beter moeten weten. Ik had het bij vrienden moeten houden. Nu zie ik hem niet meer. Ik ontwijk hem, probeer hem niet onder ogen te komen,’ zei Savannah en ze keek naar Nick. Waarschijnlijk waren er weer zwarte vegen onder haar ogen, maar het kon haar niks schelen. De laatste keer dat ze Kenneth gesproken had, was toen hij haar alles had verteld. Ze keek naar Nick en zuchtte zachtjes. ‘Soms ben ik echt een mislukkeling. Ik zie het goede van mensen en probeer hun te overtuigen, zodat ze mij ook een kans geven. Soms weet ik niet eens hoeveel keer die kans misbruikt kan worden,’ zei ze en ze zuchtte. Ze sloot haar ogen en sloot het oogcontact met Nick af, omdat het nu eenmaal een beetje te pijnlijk was om hem aan te kijken. Ze verlaagde haar hoofd weer naar zijn schouder en liet hem daar rusten. ‘Genoeg over mij, anders word ik te egoïstisch. Hoe gaat het met jouw vlam?’