Kamer van Lucy, Sarah en Demi

Zoekend naar haar tassen stond Lucy in de hall van Monica High. haar tassen waren ergens gedumpt maar waar? Ze zou wel naar de administratie gaan en is even vragen. Voor Lucy was het weer typisch dat ze haar tassen met alles er in kwijt was. Nu kon ze gaan zoeken naar de administratie. Uiteindelijk na lang te zoeken en gevraagd te hebben kwam ze bij de administratie. Vriendelijk vroeg ze waar haar tassen waren. De vrouw scheen gelijk te weten over welke ze het had. ''Die liggen in je kamer'' zij de vrouw vriendelijk. ''Oke dank u'' Ze draaide zich om en wilde weg lopen. Vlug draaide ze weer aar de vrouw. ''Mag ik misschien nog wat vragen?'' De vrouw begon te lachen ''Je kamer is de gang in helemaal uit lopen en dan recht. En dan de tweede deur links van je.'' Was lucy nou zo voor spel baar of was dit gewoon een typisch iets. ''Dank u wel alweer.'' Zij ze met een glimlach en liep de gang uit. Aan het einde begon ze te twijfelen. Moest ze nou rechts of links. Ze was er echt niet bij vandaag en ze ging ook niet te rug om het nog is te vragen. Al had ze het eigenlijk nog niet gevraagd. Lucy ging op haar gevoel maar rechts. En draaide de deur open die de tweede links van haar was.

Met een zachte klik hoorde ze dat het slot ontgrendeld was. Ze duwde de deurklink naar beneden en liep naar binnen. Het was niet veel boeiends maar, haar tassen stonden er wel. Uit verbazing zag ze dat er twee bedden stonden. Moest ze een kamer delen. Dat was niet gezegt. Lucy stelde zich al allemaal mensen voor die haar kamergenoot zouden worden. Ag ze zou wel zien. Ze begon met haar tassen uittepakken. Ze gooide haar kleding in een kast haar schoenen onder het bed en eenfoto van haar vrienden op haar nachtkastje. Lucy liep naar het raam en zetten het open er hing een muffe lucht in de kamer en die mocht wel snel verdwijnen. Ze boog zich uit het raam en keek uit op de buiten plaats van Monica High. ''Welcom home'' mompelde ze. Ze trok zich weer naar binnen en keek nog eens goed de kamer rond. Het was echt nog een saaie boel. Het liefst ging ze wat met graffitie zitten klooien maar, dat zou gen goed idee zijn als ze een kamergenoot had. Een diepe zucht verliet haar keel. Verschrikt greep ze haar mobiel die af ging. Haar beste vriendin had haar gesmst. ''We all miss you'' Stond er. Waarom moest zij nou weer naar een andere school. Niet Dennis niet Dean of Kevin, Brit of Michelle en Wendel niet te vergeten. Haar vrienden groep was zo hecht. Altijd rond hangen bij de skatebaan. Of ergens in de stad klooien. Lucy kreeg een brede lach op haar gezicht ten ze dacht aan wendel die een brede man ineens een knuffel gaf. Die man was erg verbaasd maar, Wendel moest daarna wel rennen. Ze antwoordde nog niet op het smsje, ze wist niet wat ze zeggen moest. Haar ogen schoten naar de deur haar gedachtes over haar vriend waren in een flits verdwenen. Ze zag hoe de deurklink naar beneden ging. Wie zou dat zijn?

Met veel moeite had Sarah de sleutels van haar kamer gevonden in één van de vele tassen die aan haar armen bungelden, maar toen ze de deurklink probeerde merkte ze dat hij meegaf en dus helemaal niet op slot zat. Een diepe zucht weerklonk, waarop ze haar hoofd in haar nek gooide en haar ogen naar boven draaide: slim dat ze dat niet eerder had geprobeerd.
Met veel gestommel en gedoe met haar tassen duwde ze de deur verder open, en stapte ze de drempel over. Haar blik was kritisch terwijl ze die door de kamer liet gaan, waarop haar mond ietwat afkeurend betrok. Het was dat een grote Gucci zonnebril haar ogen bedekte, anders zou je kunnen zien dat diezelfde afkeurende trek ook in haar ogen te zien was. Pas toen haar blik de drie inimini bedden aan weerszijden van de kamer was gepasseerd, merkte ze het meisje op dat in de kamer stond. Sarah liet de tassen van haar armen af glijden, die met een harde bons op de grond terechtkwamen. De trolly die ze achter zich mee had gesleept liet ze ook los, zodat hij rechtop bleef staan.
"Hallo" glimlachte Sarah vriendelijk naar Lucy. Ze pakte de Gucci zonnebril van haar neus en zette die bovenop haar hoofd. De armbanden aan haar polsen rinkelden vrolijk toen ze een simpele staart van haar haar maakte, en het meisje vervolgens weer aankeek.
"Ik ben Sarah, en als ik hier op de goede kamer zit ben jij één van mijn roommate voor de rest van het jaar...". Ze grijnsde, en bedacht zich dat vooral dat laatste behoorlijk evil had geklonken. Ach, de eerste indruk die iemand maakte was niet altijd gelijk de góede; vaak kwam je er pas achter hoe een persoon werkelijk in elkaar stak als je hem of haar beter had leren kennen.
Voor nu zou Sarah dus als een of andere evil-tuttenpop worden aangezien, en was het de keuze aan haar kamergenoot of die indruk zou veranderen of niet.
De brunette bukte zich en sleepte haar tassen mee naar het meest rechter bed. Haar favoriete Moschino tas legde ze er op, waarna ze een van de twee sporttassen onder het bed schoof, en de overige sporttas en trolley richting de kast sleepte. Toen ze deze geopend had bleef ze er enkele seconden met grote ogen in staren: het zou een hél worden al haar kleding daarin te proppen... Met die hel in het vooruitzicht zuchtte Sarah heel diep uit, slofte naar haar bed en ging daar op het randje zitten. Afwezig prikte ze wat in het matras, die nog verrassend goed aanvoelde voor zo'n klein, smal studentenbed.
"Zelfs in de brochures zag het er groter uit.." gaf ze met een klein glimlachje toe, waarna ze opkeek om te zien wat haar kamergenoot uitspookte.

Met een chagrijnige, vermoeide kop liep Demi door de gang van de slaapvertrekken. Haar pleegouders hadden haar rond vijf uur wakker gemaakt terwijl ze die nacht nog volop had gefeest. Ze had besloten dat het haar niet zoveel boeide dat ze eruit zag als een stuk afval. Ze zou later wel laten zien dat ze dat niet was. Nu was het enige wat ze wilde was slapen. Ze trok een vreselijk grote koffer vooruit en om haar armen hingen drie tassen allemaal van Louis Vuitton, dat had je met rijke pleegouders. Uiteindelijk stopte ze bij een kamer deur die de vrouw bij de receptie haar had toegewezen. Laat ik alsjeblieft geen kamer genoten hebben. Alsjeblieft. herhaalde ze in haar hoofd. Toen ze de deur open deed zag ze twee mensen staan. Haar gebeden waren niet verhoord. Damn it. ze liep zonder iets te zeggen naar het lege bed bij het raam en gooide hier haar tassen en koffer neer. "Dus ik zit met jullie in een kamer." kwam er uiteindelijk uit haar mond. Het klonkt verveeld en geïrriteerd maar dat was ook iets wat haar totaal niets uitmaakte. Ze besloot uit te pakken en nam haar make-up. Dit zette ze op de salontafel. Haar kleren propte ze in de enige kast die in de kamer stond. Nadat alles was uitgepakt haalde ze haar hand door haar haren en plofte op haar bed neer. Ze pakte haar Blackberry en begon verveelt met haar zwart gelakte nagels op de toetsen te tikken. Dit zou nog wat worden.

Toen ze het meisje zag binnen lopen schoot er er maar één woord door haar hoofd. ''Huppel?'' Lucy wist dat voor oordelen niet echt goed was en ze kon maar beter aardig gaan doen ze zat nog een heel jaar met haar in één kamer. ''Heey'' Zij ze vriendelijk terug. Lucy ging in de opening van het raam zitten. Het meisje had echt heel veel tassen mee. En duren dingen ook. Lucy wist nog goed dat zij die dingen ook alleemaal kreeg maar er niets mee deed. Het was niet haar smaak het paste niet bij haar. ''Aangenaam'' Zij ze toen ze zich voor stelde. ''Lucy Lahane'' Zij ze met een lichte grijns. Ze was wel wat anders dan een huppel. Die zouden meteen iets bitchy gaan zeggen van ownee zit ik er nu met zo'n één opgescheept. Toen Sarah ging zitten leek ze wat afwezig en niet echt blij. Al sprak ze snel weer. Lucy begon te lachen ''Het is inderdaad wel wat klein.'' Voor dat Lucy nog iets kon zeggen hoorde ze de deur open gaan. WAT NOG ÉÉN? Zacht zuchten ze. Het meisje zij niets ze leek niet echt blij te zijn met Sarah en zij zelf. Na wat gerommel van haar sprak ze toch maar echt iets positiefs was het niet. ''Belijkbaar'' Antwoorden lucy er droogjes op. Ze liet iedereen voor wie het was. Ze schuif-de wat op het kozijn van het raam. Ze voelde de warme zonnestralen branden door haar t-shirt. ''Dus in welke klassen zitten jullie?'' zij ze om de stilte te vermijden.

Sarah liet haar ogen de kamer door dwalen, welke een kritische keuring onderging. Was dít het? Zou ze hier de rest van het schooljaar door moeten brengen, met nog twee mensen? Het viel nauwelijks voor Sarah te bevatten, terwijl ze de kamer verder inspecteerde. De ruimte was klein, kaal en herbergde slechts drie simpele bedden. Elk hadden ze een kastje naast het bed staan waar een lampje boven bevestigd was, en nóg iets hoger bevond zich een plankje. Buiten een dressoir, een kast en een bureau stond er verder niks in de kamer. De muren waren kaal en saai, op de huge spiegel op de deur na; die reek bijna tot aan de grond, waardoor je in staat was je complete outfit te bewonderen. Ze scheurde haar blik echter snel los van de spiegel, en keek het meisje dat zich voor had gesteld als Lucy weer aan.
"Aangenaam Lucy" glimlachte ze naar haar, en speelde wat met de pootjes van haar zonnebril. Opnieuw kon ze een diepe zucht niet onderdrukken. "En dan te bedenken dat we hier een jáar in moeten doorbrengen? Met drie? Ik had gehoopt dat ik zo'n kamer voor mezelf alleen kreeg. Het enige wat we kunnen doen is hopen dat die derde niet komt opdagen, dan houden we tenminste wat ruimte over.." grijnsde ze, en stond vervolgens op om haar tassen eens te ordenen.
Terwijl ze haar trolley naar zich toe trok en alvast haar schoenen uit begon te pakken, zwaaide de deur open: de laatste bewoner van hun kamer was gearriveerd. Sarah keek op om te zien of ze het gezicht van het meisje herkende, maar toen ze dat niet deed en de chagrijnige look op haar face zag, richtte ze zich weer tot haar schoenen. Ze haalde ze er allemaal in paren van twee uit, en plaatste deze onder de rand van haar bed. Een stem die enkel bij het gehumeurde hoofd van daarnet kon horen doorbrak de stilte. "Dus ik zit met jullie in een kamer?". Jup... Die derde persoon had écht maar beter weg kunnen blijven. Sarah's ogen schoten opnieuw naar het meisje, haar met een felle blik aankijkend.
"Blijkbaar ja. En ik gok dat je maar beter aardig kan doen, anders zal je schooljaar niet zo leuk worden". Er flitste voor een kort moment een glimlach over Sarah's lippen, maar deze verdween al snel weer: hoewel hij niet gemeend was kon ze het niet voor elkaar krijgen hem langer dan één seconde op te houden. Zonder iets te zeggen rommelde ze verder in haar tassen, geen aandacht bestedend aan het nieuwe meisje dat gelijk de complete kast opeiste: ze zou vanzelf wel bijtrekken, en als ze dat niet deed...? Tsjaa, dan zou ze het aardig lastig krijgen met Sarah.
De stilte die volgde was snijdend, maar werd na enige tijd verbroken door Lucy die vroeg in welke klassen ze zaten. "Ik zit in 11 A" reageerde ze. Haar stem was vriendelijker als toen ze tegen Demi had gesproken, en dat er verschil zat in de personen mochten ze van Sarah weten ook. Ze was geen type dat zich op liet jutten: ze beet van zich af en liet niet met zich spotten. En hoewel die eigenschap nú al -de eerste dag van iets wat een lang jaar leek te worden- misschien problemen op zou leveren met haar kamergenoten, zou Sarah hem voor geen goud kwijt willen.