Skinny Dipping?

Ze knikte even instemmend toen de jongen zei dat hun geluk voor elkaar belangrijker was; ja, dat was waar. Het zijne voor haar, het hare voor hem. Ze keek toe hoe de jongen begon te blozen toen ze had gezegd dat ze enkel een kind van hem zou willen dragen, en glimlachte hierdoor. "Jij bent ook schattig als je bloost", fluisterde ze liefjes en hoorde wat hij zei. Dit ging echt heel ver; ze hadden het al gehad over trouwen en nu over een kind.. Maar het voelde helemaal niet 'te snel' of 'fout' aan.. Integendeel. Alsof het zo hóorde te zijn. Zijn volgende woorden deden haar even rillen van geluk, terwijl ze hem nog dichter tegen zich aantrok. "Ik jou ook niet", fluisterde ze nog voor zijn lippen de hare raakten en zich vormden naar de hare, gedurende enkele zalige seconden. Ergens voelde ze dat haar principes - namelijk die van het niet meer willen slapen met iemand omdat ze bang is het nog een keer mee te maken dat een jongen haar liet staan - begonnen te bezwijken voor zijn woorden. Enorm te bezwijken. "Dat hoeft ook niet, liefje", fluisterde ze zachtjes tegen hem toen hij zei niets aan die jaloezie te kunnen veranderen. Ze beet kort op haar lip toen de jongen haar wat losser liet, en keek de jongen diep in de ogen aan. Ja, ze wilde het. Ze wilde niet meer tegen gehouden worden door haar principes, het was toch duidelijk dat hij haar niet zou gaan laten staan? De blik in haar ogen werd zachter en ze keek de jongen glimlachend aan. "Niels..", begon ze even fluisterend en ging dan op haar tippen staan om haar lippen naar zijn oor te brengen, waarin ze zachtjes fluisterde. "Ik hou van je," vervolgde ze, en beet kort, zachtjes in zijn oor, waarna ze haar wang even tegen de zijne legde. "Ik wil het..", klonk het rustig en ze liet haar lippen zachtjes over zijn kaaklijn gaan. "Maakt niet uit wanneer, maar als het moment er is, moet je geen zorgen meer hebben dat ik me ga wegtrekken ofzo. Ik ben zeker. Je bent eerlijk, oprecht in je woorden. You're the one", fluisterde ze zachtjes en bleef even hangen bij zijn lippen, die ze niet kuste, maar gewoon streelde met de hare.

Niels keek haar de gehele tijd met diezelfde liefkozende glimlach aan en streek zacht door haar donkere haren, waar zowel de wind als zijn vingers mee speelde. Toen ze terugkeek in zijn ogen voelde hij zich gewoon nog meer naar haar toe getrokken, iets raars misschien, maar het was dus wel echt zo. Uiteindelijk hoorde hij haar zijn naam fluisteren, op een andere manier dan voorheen. Kort beet hij op zijn onderlip en voelde haar stem zachtjes kietelen in zijn oor, een heel irritant, maar toch leuk gevoel. Een kleine beet werd in zijn oor gegeven, allerlei gevoelens kwamen in hem op, nooit had hij geweten waarom, maar aan zijn oren was hij heel gevoelig, niet de gevoeligste plek maar hij kwam er dicht in de buurt. Haar woorden daarna deden hem even fronsen. Meende ze het nu? Haar lippen streken langs zijn kaaklijn, waardoor er miljoenen tintelingen door heel zijn lichaam gingen. Kort sloot hij zijn ogen terwijl hij haar woorden bleef aanhoren, ze meende het echt. Hij moest geen bang meer hebben dat ze weg zou trekken, iets wat een geweldig gevoel teweeg bracht bij hem, al kwam dat volgens hem eerder door haar lippen die over de zijne streelde. 'Het moment zal er wel komen, en dankje Sophia. Dankje om me zo te vertrouwen, dankje om me lief te hebben zoals geen enkel ander meisje zou kunnen. En vooral bedankt dat je tenminste eerlijk tegen mij durft te zijn.' Zei hij zacht en drukte haar dan een kus op de lippen. Ergens had hij het moment al lopen plannen dat het zou gebeuren. Hij zou wat gaan doen met de kamer allereerst, wat decoratie's plaatsen. Zodat die nacht, of dat moment haar toch zou bij blijven. Het zou speciaal woorden dat al zeker. Uiteindelijk begon zijn maag weer hevig te protesteren en liet hij haar lippen toch los. 'Ik wil geen momenten verpester zijn, maar mijn maag snakt naar eten.' Grijnsde hij nogal schaapachtig naar haar.

Haar Mondhoeken krulden even onwillekeurig omhoog toen ze zijn lippen zachtjes voelde trillen tegen de hare toen hij woorden vormde en uitsprak. Haar glimlach werd nog breder om de woorden die hij sprak. "Dat is heel graag gedaan voor iemand waarvoor mijn liefde het grootst is, nooit heb ik meer van iemand gehouden als van jou, nooit zal ik méér van iemand houden dan van jou. Never ever.", fluisterde ze zachtjes nog voor hij haar kuste, en ze haar lippen zich naar de zijnen vormden. Ja, ze had geen spijt van haar woorden, ze waren oprecht en eerlijk geweest, evenals het feit dat haar principes bij Niels als sneeuw voor de zon waren verdwenen dit laatste uur. En dat vond ze erg beangstigend: de jongen deed dingen met haar die ze zelf niet kon controleren; zijn glimlach, zijn woorden, zijn aanrakingen, konden hemel en aarde verschuiven voor haar. Ze liet haar hand even kort over zijn bovenlichaam gaan en trok even een pruillipje toen hij haar lippen losliet, maar zag dat de reden daarvoor wel duidelijk was. Ze had ook honger. Snel drukte ze hem nog enkele kleine kusjes op de lippen en glimlachte toen. Ze wandelde wat achteruit terwijl ze één hand nog steeds vasthield en knikte toen naar hem. "Mijn maag ook", grijnsde ze even en draaide zich dan om, zodat ze naast hem kon gaan wandelen. Ze liet zijn hand los, keek even naar zijn gelaat en sloeg haar arm rond zijn middel, wat gelukzalig glimlachend. Ze zag de massa mensen al achter de duinen vandaan komen en eigenlijk voelde ze zich dit keer niet echt onwennig, niet op haar gemak, ofzo. Nee, ze voelde zich geweldig naast Niels. En iedereen mocht het best weten.

Niels glimlachte even en wreef kort door zijn haren. Hij voelde een warm gevoel door heel zijn lichaam gaan. 'Hetzelfde hier lieve schat, geloof me maar.' Toen ze haar arm om hem heen legde deed hij hetzelfde bij haar en trok haar dicht tegen zich aan. Ze liepen de mensen massa tegemoet, en het voelde vertrouwd aan toen enkele mensen naar hen opkeken en vriendelijk waaide of knikte of wat dan ook. Kort beet hij op zijn onderlip toen er enkele jongens naar Sophia aan het kijken op een manier die hij niet kon apreciëren, met een geirriteerde blik keek hij de jongens aan, waardoor deze uiteindelijk wegkeken. Niel's blik verzachte weer en heel kalm wandelde hij verder samen met de liefde van zijn leven. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een strandachtig snackbartje waar ze vrij veel aanboden om te eten.'Wel, ik denk dat we hier wel wat kunnen eten.' Glimlachte hij. Even haalde hij zijn mobiel boven en stuurde een sms naar zijn zus dat ze tijdens Spring Break kwamen. Dat zou hun doen ophouden met zagen. Kort streek hij over haar rug heen en drukte een zachte kus in haar nek, gewoon omdat hij de blikken van enkele jongens hier beu was, en omdat hij er gewoon zin had. Met een glimlach keek hij haar aan en dacht even na. Over een paar dagen had hij een antwoord van zijn broer, net zoals altijd. Al was het elke keer voor hem toch afwachten of hij echter een antwoord kreeg. De brieven waren nooit te laat, want meestal gingen die brieven voor op de een of andere manier, zodat ze er altijd waren op tijd, en je niets fout kon doen.

Niels trok haar dicht tegen zich aan en hier was ze blij om. Ieder ander meisje zou de geilende blikken van jongens een bevestiging van haar schoonheid vinden, maar zij zag het, vooral bij Niels, enkel als een vreemde irritatie van het irritantste wezen op aarde, welk idioot dier dat dan ook kon zijn. Als haar blik met een jongen die naar haar keek, kruiste, keek ze ofwel meteen weg, ofwel trok ze zich iets dichter tegen Niels aan. En dat gebeurde wel enkele keren. Ook Niels leek er ergens problemen mee te hebben, wat absoluut normaal was. De manier waarop hij keek naar de jongens, beschouwde ze als een beschermende reactie voor haar. Want wat kon ze anders van hem verwachten?
De snackbar was leuk van uitzicht, met vele felle kleurtjes, wat een zomerse indruk gaf. Ze verkochten zowel friet als pizza als loempia's et cetera. Zin in Pizza had ze niet, aangezien ze dat gisteren al wel hadden gehad. Voor haar werd het pasta, of friet, waar Niels ook maar zin in had. Ze zou hem volgen in zijn keuze, want ze kon toch niet meteen kiezen. Ze wilde net wat vragen aan Niels, toen ze plots een zachte kus in haar nek voelde, waardoor ze even genietend glimlachte. Haar ogen gleden naar een paar jongens, die door deze actie meteen hadden weggekeken. Ze bedankte Niels in haar hoofd even en glimlachte liefjes naar de jongen, waarna ze zijn onderlip even zacht met haar lippen raakte, een halve seconde. Vervolgens draaide ze zich enthousiast naar het kraampje toe en liet onbewust de hand die op zijn onderrug had gerust, net iets lager glijden. "Wat neem jij?", vroeg ze hem lief en keek hem met grote, vragende ogen aan, onschuldig glimlachend.

Haar hand gleed van zijn rug verder naar beneden waardoor hij even glimlachte. Wat hij nam? Er schoot niet meteen iets te binnen maar hij had toch wek vrij grote honger. 'Ik neem een spaghetti.' Grijnsde hij even naar haar. Vervolgens keek hij even rond en voelde een sterke drang echter naar haar lichaam, een drang die hij niet kon verklaren maar stiekem toch probeerde te negeren. Toch besloot hij voor haar te gaan staan en legde zijn beide armen om haar heen en trok haar hee dicht tegen zich aan. Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare, aangezien er toch een lange rij voor hen stond maakte het niet veel uit met wat ze hun tijd nu gingen doden, of wel? En ergens had die onschuldige blik in haar ogen, en die streling over zijn rug hem zo heel stiekem een knop doen omdraaien. Uiteindelijk liet hij haar lippen zachtjes los, maar hij behield nog contact, zachtjes plaatste hij zijn lippen niet op maar tegen haar zachte wangen en streek zo door naar haar oor. 'En jij dan, wat wil jij?' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en bracht vervolgens zijn lippen naar haar nek en liet zijn armen zakken tot aan haar heupen. Vervolgens zette hij een stap naar achteren zodat er geen gaten in de rij zouden kunnen ontstaan, en heel droogjes trok hij haar met zich mee, en haalde zijn lippen uiteindelijk van haar hals af en zette zich weer heel droogjes naast haar neer en legde zijn ene arm gewoon weer om haar heen en keek haar met een grijnsje aan. Kort keek hij enkele mensen van voor hen naar hen kijken waardoor hij toch wel even beschaamd naar de grond keek.

Een spaghettie, nam hij dus; en ze zou hem volgen. Waarschijnlijk kreeg ze die toch niet op, maar ach, wat maakte het uit? Ze keek even kort naar het kraampje wat verder en was net even de mensen voor hen in de rij aan het bestuderen, toen ze plots Niels voor haar zag komen staan, waardoor haar hart even een sprongetje maakte. Zijn armen krulden om haar heen, waardoor ze automatisch hetzelfde deed. Zijn lippen vormden zich naar de hare eens ze contact hadden gemaakt, en lag het aan haar of was het anders dan de vorige keren? Sneller dan ze wilde, liet hij haar lippen los, maar leek haar verlangen te bevredigen door zijn lippen tegen haar wangen te houden. Oh, die lippen ! Haar donkere ogen sloten zich even van opwinding toen hij verder door ging naar haar oor, en zijn warme adem haar oren kietelde. Zijn vraag deed haar even aan wat anders denken dan aan eten en toen hij zijn lippen in haar nek zette, fluisterde ze zachtjes tegen hem. "Op dit moment? Jou.", bracht ze uit en gaf hem even een kusje tegen zijn oor nog voor ze voelde dat de jongen achteruit stapte, en ze hem daarin automatisch volgde door vooruit te stappen. Ze schaamde zich niet eens voor hen, wat hadden ze te verliezen? Ze stak haar tong even uit naar starende mensen eens Niels haar los had gelaten en nestelde zich al staande dicht tegen hem aan. "Ik? Ik neem ook een spaghetti", sprak ze luchtig en droog, waardoor ze even knipoogde naar een paar mensen en daarna Niels aankeek, wie ze een kusje op de wang drukte. Ze sloeg haar arm om zijn middel en legde haar hand op de rand van zijn broek toen ze weer een stap naar voren zette om aan te schuiven. Niels zou het nog wel terugkrijgen, zodra ze de kans zag...

Niels had haar opmerking wel gehoord en die had hem lichtjes doen zweven, figuurlijk dan toch. 'Schat, ik sta niet op de menukaart hoor.' Grijnsde hij heel droogjes naar haar toe en wreef even door haar haren. Kort schoten zijn ogen naar enkele mensen die naar hen grijnsde met een vriendelijke bik in hun ogen. Haar hand legde ze op de band van zijn broek en hij glimlachte even. Uiteindelijk was het aan hen, en bestelde hij voor hen twee spaghetti's en wandelde dan samen met haar naar een tafeltje wat verder van de toonbank verwijdert en liet haar dan los. 'Zeg me even wat je wilt drinken, dan haal ik het wel voor je.' Dat waren ze dus nog vergeten hun drinken. Maar ja, als hij het ging halen kon zij al gaan zitten vond hij. Plus hij zou het beter vinden als zij hier even bleef zitten, dan kon hij zijchzelf op de weg naar de kassa weer herpakken, en dus ook weer normaal deed tegen haar, meer normaal dan nu toch. Dat hij niet meer hunkerde naar haar lichaam, niet meer tot het moment, gewoon alles even opkroppen en dan als het moment er was, gewoon alles vrij laten op dat moment. Ja, dat was hij eigenlijk wel van plan. 'Trouwens, zullen we dan binnen twee dagen vertrekken naar mijn huis? Dan is er minder gerij op de snelwegen en dan is het trouwens veiliger rijden vind ik.' Afwachtend keek hij haar aan en luisterde even naar enkele gesprekken van de mensen die om hun heen zaten. Maar daarna trok zijn blik weer naar haar en tikte even op de tafel met zijn vinger terwijl hij nog rechtstond.

"Jammer, ik zou je namelijk héél erg veel bestellen", mompelde ze er zachtjes achteraan zodat enkel Niels het hoorde en de mensen achter hen en voor hen haar niet zouden kunnen verstaan. Ze wandelde met hem mee tot het aan hen was, keek hem met een verliefde blik in haar ogen aan terwijl hij eten bestelde - waaraan had ze dit allemaal toch verdient ? - en volgde hem uiteindelijk naar een tafeltje wat verder, waarna zij hem en hij haar, met spijt losliet. "Gewone cola", glimlachte ze even naar hem en ging rustig zitte. Zijn woorden klonken als muziek in haar oren en er verscheen een glimlach op haar lippen. "Dat zou perfect voor me zijn", beaamde ze en streelde toen hij opstond nog even zijn hand - erg terloops maar bij haar was het genoeg om haar aandacht even helemaal aan Niels te geven -, terwijl ze verwachtte dat de jongen weg zou lopen om drinken te gaan halen.
Niemand. Niemand zou Niels kunnen evenaren in alle positieve opzichten. Geen enkele jongen, geen enkel persoon zou nog goed genoeg zijn voor Sophia moest deze relatie misschien ooit op een einde komen. Natuurlijk verwachtte ze helemaal niet dat dat zou gebeuren - ze twijfelde helemaal niet aan haar liefde voor hem, en ook niet meteen aan zijn liefde voor haar - maar stel dàt het zou gebeuren. Ze zou zichzelf niet meer kunnen laten leven. Dan had ze in haar leven twéé dingen laten gaan die haar dierbaar waren, één die ze zelfs nooit had gekend. Want die abortus, ze zat misschien in een enorm onmogelijke situatie voor een kind, maar ze kreeg er elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde, meer spijt van. Gelukkig was Niels er dan om bewust én onbewust de pijn te verzachten. Haar pijn. Hun pijn.

Niels glimlachte en draaide zich vervolgens dan om. Hij wandelde weg en keek naar de grond. Zijn hoofd zat bij dat ene hunkerende gevoel, dat moest hij toch weg kijgen. Kort beet hij op zijn onderlip. Er zou niets tussen hun liefde in komen, daar was hij zeker van, hun liefde voor elkaar was groots, heel groots. Rustig bestelde hij een cola en een spuitwater om zich vervolgens weer om te draaien en met een glimlach tot achter zijn oren weer vertrok naar haar. Niels zette de twee glazen neer op de tafel en zette zich tegenover haar neer en keek haar met een speelse grijns aan. 'Je denkt weer aan je abortus is het niet?' Vroeg hij haar met voorzichtigheid in zijn stem. Hij legde zijn hand op de tafel en glimlachte even. Vervolgens stond hij op en wandelde tot vlak achter haar en legde zijn armen om haar heen en plaatste zijn kin op haar schouder. 'Shhht, rustig maar prinses. Alles komt goed, en anders praat je er gewoon met je psychiater over die dag en nacht voor je klaar staat.' Daarmee duide hij opzichzelf, maar hij meende het uiteindelijk wel. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en luisterde voor een moment naar haar ademhaling. 'Trouwens, als je mij dan zoveel zou bestellen zou ik er dan beter geen geld voor vragen? Of moet ik die gedachte maar laten vallen speciaal voor jouw?' Grijnsde hij speels naar haar en uiteindelijk liet hij haar weer los en wandelde naar zijn stoel maar nam deze op om die zo naast haar aan de tafel te zetten en haar hand vast nam.

In haar gedachten verzonken, had ze eigenlijk niet eens gemerkt dat Niels vertrokken was, laat staan dat hij terug was gekomen. Plots stond er een cola en een spuitwater op tafel, en sprak hij enkele woorden uit die haar even tijd moesten geven om haar verbazing te laten zakken. Hoe kon hij perfect raden waaraan ze dacht? Kende hij haar dan al zo goed? Ze haalde even haar schouders op en knikte toen rustig, terwijl ze zijn bewegingen met haar blik volgde en zo perfect wist wanneer de jongen zijn armen om haar heen ging leggen en zijn kin op haar schouder plaatste. Zijn zachte woorden en de betekenis ervan deden haar even glimlachen, evenals de zoete kus op haar wang. Hij wist haar altijd wel aan iets anders te doen denken; en dat maakte hem bovenalles nog specialer dan hij al was. "Je zou ook geld geven opdat ik je zou kiezen, dus zou het makkelijker zijn moesten we allebei niet betalen.", grijnsde ze even speels als hem en drukte hem kort een kusje op zijn wagn. "Ik hou van je", fluisterde ze zachtjes, nog voor hij haar losliet en zijn stoel verschoof om naast haar te kunnen gaan zitten. Ze speelde met zijn vingers en keek hem ondertussen doordringend, even onschuldig als altijd aan. "Ik zou sterven als ik je zou verliezen.", fluisterde ze zachtjes, woorden waar ze zelf kippenvel van kreeg en die ze niet meer in haar hoofd zou herhalen, omdat ze anders misschien tranen in haar ogen keek. Ze wendde haar blik van hem af en keek naar hun handen, terwijl ze zijn vingertoppen zachtjes beurtelings met de hare raakte.

Niels keek haar droogjes aan en haalde zijn schouders op. 'Dan zal ik het maar gratis houden voor je zeker?' Glimlachte hij vrolijk naar haar. Toen hij echter haar laatste woorden hoorde slikte hij even. Het bloed trok hem uit zijn gezicht weg Hij voelde haar vingers geleidelijk weer op zijn vingers tikken, die woorden hadden hem wel even doen verdwijnen van de aarde alleszins zo leek het voor hem. Zachtjes trok hij zijn hand terug en legde zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Zeg dat niet liefje, die woorden vervloeken ons. Ik wil je niet kwijt, nooit niet.' Fluisterde hij slechts en drukte een kus op haar lippen, toen kwam iemand uiteindelijk met de twee borden spaghetti naar hen toe en zette die neer voor hun. Niels keek even wazig naar zijn eten en uiteindelijk ademde hij heel diep in, zodat het bloed weer naar zijn kop kon gaan doorstromen en hij weer kleur kreeg. 'Gewoon nooit meer zeggen, het is wel lief, maar niet meer doen tenzij je natuurlijk wilt dat je de volgende keer als je het zegt spaghetti in je haar wilt hebben.' Grijnsde hij even naar haar, al was het wel waar wat hij zei. Droog als hij was nam hij zijn vork en begon heel rustig te eten, eigenlijk was het best lang geleden dat hij dit had gegeten, vanaf eigenlijk dat zijn broer was vertrokken. Gewoon omdat dit zijn favoriete eten was. Plus het deed hem denken aan nogal stomme dingen die zijn broer ooit had gedaan samen met hem. Kort glimlachte hij en streek even met zijn hand door zijn haren.

"Het beste, schatje", grijnsde ze op zijn reactie en ging door met het tikken van zijn vingertoppen, terwijl ze die in de haten hield. Hierdoor zag ze zijn gezichtsuitdrukking niet, laat staan het bloed dat wetrok uit zijn gezicht. Tot hij zijn arm om haar heen legde en ze hem dicht tegen haar aan voelde. Zijn woorden deden haar even rillen, denkende aan wanneer het wél zou gebeuren, wanneer ze.. nee, ze mocht er niet aan denken. Niet. Nooit. Zoals Niels zei. Ze knikte even aarzelend en kuste hem twijfelend terug toen hij haar een kus gaf, waarna ze zuchtte toen ze het bord spaghetti voor zich zag staan. Zo'n berg die ze hoogstwaarschijnlijk niet eens voor de helft op kreeg. Ze keek Niels even aan toen hij zei dat ze het niet meer mocht zeggen, en daarbij ermee dreigde dat ze spaghetti in haar haar zou hangen hebben, en een fijne glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze weer naar haar bord keek en zijn voorbeeld volgde door te beginnen eten. Wat ze daarnet had gezegd, bleef even in haar hoofd rondspoken. Ze méénde wat ze had gezegd, ze had nog nooit zo oprecht en uit haar hart gesproken. Moest Niels iets overkomen, zou ze zichzelf iets aandoen, als ze dan al niet door het verdriet en de pijn zelf zou sterven. Ze zou zijn plaats willen innemen als hij gedoemd was te sterven, ze zou voor hem vlak voor een trein springen, een kogel opvangen of zichzelf opofferen moest er een dilemma te zijn over wie er moest sterven. Onvoorwaardelijk. Ze keek heel die tijd naar haar bord, haar vork porde enkele minuten in de spaghetti en toen ze eenmaal weer bij gedachten was, had ze eigenlijk al niet meer zin in de spaghetti, maar at die, geen argwaan willen wekkend, daarna rustig op.

Niels at vrij snel, maar hij wist wel geen spaghetti mond te krijgen voor hem was dat geluk hebben eigenlijk. Even hield hij op met eten en keek haar aan. 'Wat je zonet zei tegen me. Ik zou net hetzelfde doen voor je hoor, ik heb je gezegd dat er je niets zou overkomen en dat meen ik.' Even glimlachte even en begon dan het laatste wat in zijn bord lag op te eten. Niels was een jongen die veel kon eten, maar ook die niet bijkwam. Zijn spieren werden er wel wat slap door maar dat ging met trainen wel weer weg. Uiteindelijk legde hij zijn vork neer en nam hij een papieren doekje uit zo'n houderdingetje en veegde daar zijn mond met af zodat moesten er eventueel resten van de saus hangen deze weg zouden zijn zodat ze niet kon zeggen dat hij een sausmond had ofzo. Rustig dronk hij wat van zijn water en keek haar met een glimlachje aan. Kort keek hij rond en zag een persoon die hem van ergens bekend voor kwam, het was een of andere jongen die hem gewoon heel creepy aan zat te staren om de een of andere reden. Even keek hij haar aan en wreef even door zijn haren. 'Ken jij die creep ginds daar ofzo?' Vroeg hij droog en knikte even naar de jongen die nog steeds staarde om de een of andere reden. Ergens wou hij gewoon opstaan nu, en even eens gedag zeggen tegen die gozer, dan zou hij hem een beter gaan leren kennen beter gezegd. Kort kruiste hij zijn armen over elkaar en zuchtte even. Die dude mocht al wel gaan stoppen met staren want het werd voor hem heel irritant, en lang zou het niet meer duren voor hij daar echter wel stond.

Sophia keek de jongen eens aan toen hij klaar was en legde eens ze genoeg had, haar vork neer en staarde even naar het halflege bord voor haar. Ach, het was best lekker geweest maar dat was vooral omdat ze bij Niels was. Ze keek opzij en glimlachte even naar hem toen hij terug over daarnet begon en knikte even. "No worries", stelde ze hem gerust en grijnsde naar hem, waarna ze haar vork even op haar bord legde, haar mondhoeken afveegde met een servet, en daarna zijn kant weer glimlachend opkeek. Ze volgde zijn blik naar een onbekend iemand en toen hij zijn vraag stelde, schudde ze even haar hoofd en keek de kant van de jongen op, die nu eerder met een jaloerse blik naar Niels leek te kijken vanuit haar ogen. Ze knipoogde even naar de creep toen hij haar blik vond, schoof haar stoel toen een beetje naar achteren, liep om de stoel van Niels heen en ging met haar benen naar één kant op zijn schoot zitten, haar arm om zijn nek, terwijl ze Niels aankeek en liefjes glimlachte. Ze streelde hem zachtjes in zijn nek en bracht haar lippen even naar de zijne. En als hij zijn ogen open zou hebben, dan zou hij zien hoe ze haar middelvinger achter haar rug naar de creep stak, terwijl ze even glimlachte, zijn lippen losliet en terwijl ze hem wat vroeg hem de hele tijd aan te kijken. "Kijkt creepie nog?", vroeg ze hem liefjes terwijl ze haar lippen tegen de zijne hield en zachtjes tegen zijn lippen aan prevelde. Ze wachtte niet meteen op een antwoord en begon zijn onderlip - de creep vergetend en in een waas van Lust -, zachtjes te kussen; terwijl ze het 'bijt-trucje' dat ze van hem had geleerd met vrij veel succes toepaste : zachtjes beet ze in zijn onderlip.

Toen Sophia opstond fronste hij en keek haar droogjes aan toen ze over zijn nek streelde. Hij grijnsde even toen hij een glimp opving van wat ze deed en legde vervolgens zijn handen op haar heupen en trok haar op zijn schoot. De trilling die haar lippen maakte tegen de zijne toen ze wat zei deed hem even opzij kijken creepie keek kwaad weg. 'Nope.' Grijnsde hij droog naar haar toe en voelde dan haar lippen zachtjes op zijn onderlip drukken waardoor hij even over haar rug streek. Toen hij echter een zachte beet kreeg op zijn onderlip spande hij om een of andere manier zijn spieren even samen. Zachtjes drukte hij zijn lippen weer op die van haar en streek zachtjes door haar haren - de plaats waar ze zaten helemaal vergetend-, voorzichtig tilde hij haar op door op te staan en opende zijn ogen even en toen had hij al snel door dat zowat heel de eet tent naar hen aan het kijken waren. Zachtjes zette hij haar weer neer op de grond, maar nog steeds in zijn armen stond. 'Hier moeten we nu wel op gaan letten hoor, ik wil niet overkomen als een of andere weirdo.' Mompelde hij dom naar haar en keek haar met een speelse grijns op. Dit was nu bijna de tweede keer dat hij op een publieke plaats bijna verder was gegaan dan echter mocht op publieke plaatsen. 'Wat gaan we trouwens zometeen doen? Kan je trouwens surfen ofzo?' Grijnsde hij. Als ze dat of echter iets anders van sport kon in het water buiten zwemmen kon dan ging zij de perfectie echter te boven voor hem. Niels drukte nog een zachte kus op haar lippen en glimlachte even zacht naar haar en streek langs haar wang. 'Ik hou ook van jou.'

Ze glimlachte naar haar jongen toen hij zijn handen op haar heupen legde en ging lekker tegen hem aanzitten toen hij haar meer op zijn schoot trok. Met een voldane glimlach keek ze Niels even aan, voldaan omdat Creep niet meer keek en ze weer helemaal Niels' aandacht had. Zachtjes begon de jongen haar terug te kussen en door haar haren te strelen, terwijl ze de omgeving, de Creep en al de mensen om hen heen vergat. Ze kietelde hem ondertussen zachtjes in zijn nek en begon hem iets intenser te kussen toen de jongen opstond - terwijl hij haar optilde. Toen zijn lippen van de hare gingen, en ze zijn aarzeling had gevoeld, voelde ze hoe ze weer op de grond ging staan, waardoor ze zich meer bewust werd van de omgeving en constateerde dat ze nog steeds op een openbare plaats waren. Ze grinnikte even om zijn gemompel, stak haar tong speels naar hem uit en raakte daarmee kort zijn lippen; niet expres, maar ook niet per ongeluk. "De staarders zijn wierdo's", grijnsde ze en drukte een kusje op zijn mond. Wat ze gingen doen zometeen en of ze kon surfen? "Of ik kan surfen?", vroeg ze even lachend. "Dat heb ik in geen 3 jaar meer gedaan", glimlachte ze en schudde traag haar hoofd. "Alsof ik dat nog kan", grijnsde ze liefjes en bleef haar hoofd schudden. De kus op haar lippen deed haar nog meer glimlachen, net als zijn woorden - die een extra twinkeling in haar ogen brachten- en ze liet tenslotte haar handen van zijn nek glijden, naar zijn handen, die ze gewoon aanraakte, niet vastnam, maar zachtjes streelde.

Kort streek ze over zijn lippen met haar tong. 'Surfen verleer je niet hoor, het is zoals fietsen of wat dan ook. Maar je kan het dus, weet je wel niet hoe cool dat het is.' Grijnsde hij even naar haar. Haar handen streken over de zijne en het gaf een goed gevoel, zachtjes liet hij zijn hand vervolgens over haar arm glijden. Dan liet hij zijn hand van haar afglijden en draaide zich om. Hij wandelde weg van haar en keek haar nog even af gevolgd door een kleine maar verleidelijke knipoog. Buiten aangekomen keek hij even naar enkele jongens en liep kort naar hen toe, hij vroeg hen of hij de surfboarden van hen kon lenen en ze knikte vriendelijk naar hem. Beiden staken ze die in de grond en hij bleef er bij staan. Afwachtend keek hij naar de deur van de eet tent en streek kort door zijn haren. Hij plaatste zijn schouder tegen een van de borden en genoot van de zon die op zijn lichaam scheen. Even liet hij zijn blik naar enkele naderende meisjes gaan en fronste eventjes. Vervolgens staarde hij gewoon naar het zand, geen zin om met die meiden te praten. Toen hij echter twee armen om hem heen voelde keek hij op en fronste even. De jongen keek op naar het meisje en zaghet bekende gezicht van een van de vriendinnen van zijn zussen. Toch duwde hij haar armen weer van zich af om geen foute indruk te geven aan Sophia. 'Wat doe jij hier nu?' Vroeg hij droogjes aan het meisje dat hem met een grijnsje aan. "Gewoon, ik ben naar hier gestuurd door je zusjes om je te bespioneren. Nee, serieus ik zit op Pacific nu." Mompelde zij. Toen hij hoorde op welke school ze zat nam hij een beetje afstand en daardoor vertrok het meisje al gauw van hem.

Of ze het kon? Ja, tuurlijk.. Na lang oefenen.. Maar de golven hier waren nét iets hoger dan die aan de spaanse kust en ze wist niet echt zeker of het haar wel zou lukken. Kippenvel kreeg ze van zijn streling over haar arm, en terwijl het voelde alsof hij haar nog meer zou aanraken, draaide hij zich gewoon om en liep - na haar een knipoog te hebben gegeven - de tent uit. Ze fronste even verward, keek om zich heen alsof ze verwachtte dat iemand het gezien zou hebben en dat die haar zou uitleggen wat hier de bedoeling van was, maar al wat ze kreeg, waren enkele afkeurende blikken van een groep oude wijven die lekker koffie aan het waren drinken met dit warm weer en enkele verleidende blikken van jongens. Toen ze zich wilde omdraaien en de tent wilde uitlopen om Niels te zoeken, botste ze tegen één van de jongens aan die ene tafel die zou aan het kijken waren, op en verontschuldigde zich blindelings terwijl ze langs hem heen begon te wandelen. De jongen echter, hield haar tegen door een arm om haar middel te houden en trok haar even tegen zich aan. "Hé, waar ga jij heen? Kom toch bij ons zitten", sprak hij grijnzend en knikte even naar het tafeltje met de jongens. "Nee, bedankt", mompelde ze even en duwde zijn arm van zich af, terwijl ze verder liep en de jongen iets hoorde zeggen wat op 'domme slet' leek. Ze begon sneller te wandelen en liep de tent uit, terwijl haar blik zocht naar Niels. Ze beet verwoed op haar lip toen ze hem net zag in een leuke omhelzing met een meisje; waardoor ze even fronste en meteen een steek van jaloezie door zich heen voelde gaan. De eerste keer. En zo fel. Ze wachtte even ronddraaiend aan de uitgang tot het meisje enkele tientallen meters uit zijn buurt was om dan naar Niels toe te lopen en even een blik te werpen op de surfplanken. "Oh, dacht ze dat je een verhuurder was?", vroeg ze even met een glimlach op haar gezicht, maar met een hele serieuze toon in haar stem. Ze wilde weten wat het betekende; of ze de kans liep om Niels te verliezen aan eender welk meisje dat hem omhelsde. "Kom, laten we surfen", sprak ze vlak daarna, niet op een antwoord wachtend, en met hierin wat strijdlust in haar stem. Zij bleef staan op de plank: ze zou hem vertellen over de jongens en hem vragen om haar niet meer alleen te laten, hij bleef staan: hij was haar geen verklaring schuldig. En uit ervaring wist ze wel dat haar surftalentje haar hier wel uit kon helpen. Ze nam de surfplank onder haar arm en wandelde zonder naar Niels om te kijken snel door naar de zee, die ze enkele meters in liep, om daarna met haar buik op de plank te gaan liggen en uit de branding te peddelen. Terwijl ze wat afwachtend de kant van de kust op keek, verwachtend dat Niels hier niet zo snel als haar zou aangekomen zijn.

Sooph kwam naar hem toe en even keek hij recht in haar ogen maar kon niet echt opmaken of ze de omhelzing had opgemerkt. Hij hoorde haar vraag en fronste eventjes. Dat legde hij haar zometeen wel uit. Kalm knikte hij toen ze de surfplank onder haar arm nam en vroeg of ze gingen surfen. Kalm begon hij achter haar aan te wandelen en toen hij het water echter tussen zijn tenen voelden kriebelen begon hij te rennen om zo het bord dan in het water te leggen en te peddelen naar haar toe. 'Dat meisje van zonet was een vriendin van mijn zussen.' Sprak hij even ter informatie tegen haar en peddelde dan verder. Niels wist niet wat er binnen was gebeurt, misschien was dat voor nu het beste. Al wou hij het wel weten als er iets met haar was. Uiteindelijk toen hij uit de branding was gepeddelt en op een golf afging besloot hij ook echter op zijn plank te gaan en begon aan de golf. Zijn hand plaatste hij tegen de golf en toen hij echter even wat daalde zag je dat echter aan het water dat hij met zich meetrok. Echter kwam hij veel te laat tot de conclusie dat hij zijn mobiel nog in zijn broekzak had, dus hij mocht nu dus al zeker niet gaan vallen als hij dat ding levend wou houden. Even schoot zijn blik naar de kust en zag daar de mensen gewoon zitten of spelen of wat dan ook, al zocht hij nu eerder Sophia maar die zat in het water dus waarom keek hij dan naar het strand? Hij moest naar het water kijken aangezien ze daar ergens op haar surfplank was. Toch keek hij uiteindelijk weer voorzich omdat hij anders onder water zou belanden. Uiteindelijk ging hij van de golf af en zette hij zich neer op de surfplank en wachte rustig af.
[Inspiloos]

Niels kwam al snel en ze bleef even rustig een golf langer wachten dan hem om het risico niet te lopen om tegen hem te botsen, wie weet hoe slecht ze het ervan afbracht sinds die drie jaren zonder surfen. Haar handen peddelden rustig in het water terwijl ze naar Niels en zijn surftechnieken keek, terwijl ze haar blik even op de tent wierp. Geen jongens, geen blikken. Ze staarde weer naar haar eigen werk en zag een golf aankomen. Behendig ging ze op de plank staan, richtte haar blik op de golf en concentreerde zich daarop. Ze richtte haar plank in de juiste richting en plaatste op dezelfde manier als Niels haar hand in het water. Ze keek glimlachend voor zich uit terwijl ze zich liet voeren door het water en de golf, genietend van het fantastische moment, terwijl haar blik onwillekeurig naar het strand gleed, en ze plots de jongens uit de tent zag wandelen, die zoekend om zich heen keken. Alsof ze haar zochten. Haar concentratie op het surfen liet het hierdoor afweten en ze verloor onbewust de controle over haar eigen lichaam, waardoor ze vlàk voor het einde van de golf haar evenwicht verloor en een zucht slaakte toen ze zichzelf in het water voelde vallen en de zoute smaak in haar te laat gesloten mond proefde. Ze vloekte even in zichzelf en zwom weer naar de oppervlakte, waarna ze met haar hand haar haren achteruit deed en ging zoeken naar haar surfplank, die ze enkele meters verder te pakken kreeg. Meteen gleed haar blik naar de jongens op het strand, die haar gezien hadden en luid begonnen te fluiten en te roepen. Met een hulpeloze blik zocht ze die van Niels. Waar was hij ergens?
[Same]

Toen Sooph de golf op ging volgde hij haar met zijn blik. Ze kon het nog, dus waarover was ze nou aan het zeuren daar net? Met een grijns bleef hij naar haar kijken tot hij wat gefluit hoorde en zij haar evenwicht verloor en het water in sukkelde. Meteen peddelde hij naar haar toe en kwam al gauw weer tot stilstand bij haar en liet zich van zijn plank afzakken om zo naast haar in het water te gaan hangen. 'Heb je je zeer gedaan?' Vroeg hij zachtjes aan haar en liet zijn blik even naar de jongens gaan en gromde inzichzelf alleszins dat dacht hij. Hij legde even zijn hand op haar wang en glimlachte even. De jongens bleven maar roepen en fluiten en dat irriteerde hem eigenlijk zo hard. 'Kennen die lui jouw?' Vroeg hij aan haar en zette zichzelf weer op zijn plank en stak zijn hand uit naar haar zodat ze terug op haar plank kon gaan. Even voelde hij een kleine golf langs zijn benen komen en keek haar dan afwachtend aan. Zou ze het erg vinden als hij die jongens zou slaan? Kort dacht hij na en hij was in zijn hoofd al een plannetje aan het bedenken om naar die jongens toe te stappen en ze eens allemaal enkele klappen te geven op hun gezicht. Waarschijnlijk zou ze het niet toestaan, er om gaan vragen zou hij nu ook niet doen want dat zou maar stom zijn volgens hem. Even beet hij op zijn onderlip en zuchte even, hij zou maar gewoon niets doen. Alleszins nog niet, tenzij ze hem dat vroeg maar dat leek er eigenlijk niet in te zitten. Toch?

Vanwaar hij kwam, wist ze niet, maar Niels verscheen in haar gezichtsveld en ze was enorm blij dat ze hem zag, zodat ze meteen naar hem toe zwom toen hij dichter naar haar toe kwam. "Nee, niet echt", reageerde ze even met een wat gefrustreerde toon in haar stem, terwijl ze naar de jongens op strand keek, die maar niet wilden ophouden met fluiten en roepen. Ze haalde haar schouders even op onder water en keek even naar Niels. "Niet dat ik weet", verzweeg ze rustig, keek weer naar de jongens, deze keer met een blik alsof ze hen nog nooit had gezien. Niels zou waarschijnlijk best kwaad worden op de jongens, en ze wilde het moment gewoon niet verpesten. Ze hing wat nadenkend naast haar plank en merkte daarom iets later op dat hij zijn hand naar haar uitstak. Die nam ze uiteindelijk aan door haar hand in de zijne te leggen en met behulp hiervan op haar plank te klimmen, het gefluit en hopeloze geroep van de eenzame jongens even verdringend. "Ze zijn gewoon dom", mompelde ze even niet perse tegen hem, maar vooral voor zichzelf. Ze hing even voorover naar niels en drukte hem een kus op de wang, onder luid boegeroep van de jongens. Ze wierp hen een vernietigende blik toe die alleen maar door luide gejoel onthaald werd. Dit was gewoon irritant, waanzinnig irritant. "Niels, let niet op hen", fluisterde ze zachtjes tegen hem, glimlachte even en krulde één van haar mondhoeken omhoog. "Ze zijn zielig. Behoorlijk zielig", verklaarde ze vol afgrijzen, maar zorgde ervoor dat ze vlak bij Niels bleef met haar plank.

Niels fronste even, ergens had hij een flauw voor gevoel dat er wat gebeurd was zo net. Het geroep hield niet op en het werd behoorlijk vervelend, hij legde zijn vrije hand op het water en zuchtte even diep. Toen hij haar wat hoorde zeggen haalde hij zijn schouders op en keek haar aan, zielig was zelf niet het goede woord in zijn gedachten. Hij wou zich uiteindelijk toch omdraaien met zijn plank maar dat lukte hem niet door dat haar plank in de weg lag. "Hé meisje, ga toch weg van die sukkel en kom naar mij toe, dan zal ik je eens laten zien wat een man zijn inhoud." Hoorde hij een van de jongens roepen, dit deed bij hem echter een vervelend gevoel opkomen, en in een vlaag van pure woede liet hij zich van zijn plank glijden en begon naar het strand te zwemmen. Zwemmen in dit water was vrij onmogelijk voor iederen gewoon omdat de stroming hier te sterk was en hier zoveel gevaar was. Toch bleef hij zwemmen, alles rond hem heen was gewoon een waas, zijn doelwiit was op het strand te raken en die jongen een klaap te geven. Toen een golf hem echter overspoelde en hem mee onder water trok voelde hij het zoute water in zijn keel glijden, hij duwde zich af op het zand om uiteindelijk weer naar boven te komen en zich op zijn rug legde voor een moment om weer op adem te komen. Zijn borst ging hevig op en neer en voor hij het echter wist werd hij bij zijn schouders gepakt en op een boot getrokken. Daar raakte zijn rug de houten ondergrond en sloot hij zijn ogen even. Zo raakte hij zonder ook maar iets wat er aanleiding tot gaf buiten bewustzijn en vaarde de boot nog naar Sophia om haar en de twee planken ook aan boord te krijgen en zo terugvaarde naar het strand. Blijkbaar leidde Niels door zijn inspanning aan adem te kort en konden zijn longen niet genoeg lucht produceren om hem bij bewustzijn te houden.
[Moet gaan ]

Sophia bestudeerde zijn bewegingen en liet haar blik met spijt naar de jongens glijden, toen één van de jongens een paar woorden riep die onjuist waren, zo onjuist dat ze de woede in Niels ogen zag groeien en hem niet kon tegenhouden toen hij naar het strand begon te zwemmen. "Niels, blijf hier, ze zijn het niet waard en het is daar veel te gevaarlijk", riep ze hem nog na, maar voor Niels leek niets nog door te dringen. Ze hield zijn plank vast, in een hopeloze positie omdat ze door hem achterna te zwemmen in hetzelfde gevaar terecht zou komen, en ze zo helemaal niet nuttig zou zijn. Het bloed trok uit haar hoofd weg toen ze zag hoe de stroming waarin hij zwom hem begon teveel te worden en ze zag hoe hij onder water verdween. Ze begon te roepen, onbewust, en wist ook niet hoe veel keer ze zijn naam na elkaar riep. Hulpeloos keek ze om zich heen, zag hem niet eens bovenkomen, toen een boot plots in zijn buurt kwam en hem uit het water trok. De ongerustheid zorgde ervoor dat ze wat in shock leek te zijn om wat er gebeurde, waardoor ze het koud kreeg. Ze liet zich in de boot trekken eens die bij haar was, mensen sloegen een deken om haar heen, wat ze gefrustreerd en ongerust van zich afduwde. "Blijf verdomme van me af, maak je druk om hém", opperde ze en kroop op handen en knieën naar Niels toe, die ze onder een deken als haar hadden gelegd en wie ze de nodige hulp toe begonnen dienen zodat hij zou kunnen blijven ademen. Ze keek naar de mensen die hem hielpen en duwde hen weg toen ze mompelden dat het hopeloos was om op een boot zo'n dingen te doen, waarna ze bij Niels kroop en niet eens merkte dat de tranen over haar wangen rolden. "Niels", fluisterde ze een paar keer en nam zijn hand vast, kneep er een paar keer in en gaf hem vele kusjes op zijn wang. "Alsjeblieft, blijf gewoon wakker", smeekte ze en zuchtte zachtjes. De boot kwam in de branding terecht en werd op het strand geduwd, Mensen sloegen nu toch een deken om haar heen en vertelden haar op te staan om hulpverleners door te laten. Maar ze wilde niet. Ze bleef zijn hand vasthouden toen ze weggeduwd werd en liet hem de hele tijd nog vast, tot ze zo ver mee werd getrokken dat ze hem niet meer aanraakte. Ze stribbelde wat tegen. Al wat ze wilde was bij haar Niels zijn. Nu. Hij had haar nodig.