To Fall, fell, fallen.

[Wie heeft minnetje gedaan bij jouw post? o.0 Van mij plusje hoor! ]

Snauwde hij veel tegen Emilie? Ze kon hem echt veel verwijten wat hij begreep, maar bij niemand had hij ooit gedachtes voor zich gehouden en voor niemand dacht hij na voor hij ging praten. Alain wist niet hoe hij moest reageren en besloot zich opnieuw maar stil te houden, gelukkig wilde ze meer vertellen en hoefde de jongen ook niet te reageren. Ze stotterde en kwam niet uit haar woorden, echter was het niet moeilijk om te raden waarover haar gestotter ging. Tenminste, als hij films moest geloven.
Ze vond hem leuk, de films waren dus realistisch. Alain haatte films, maar het was een makkelijke optie voor een date. She wasn't supposed to feel something for anyone else, zei ze. ''Klopt...'' zei hij zachtjes en beet op zijn onderlip. Ze zou niets voor hem moeten voelen, hij zou niets voor haar moeten voelen, leven zou niet zo ingewikkeld moeten zijn, Alain's moeder had hem nooit op de Aarde moeten zetten, haar moeder had hun relatie nooit mogen afkopen en toch waren dingen gewoon zoals ze waren. Hard, maar je kon er weinig aan veranderen. ''Dingen zijn zoals ze zijn, je kan er weinig aan veranderen.'' mompelde hij zachtjes.
In de verte kon je een auto aan horen komen en koplampen zien. De ambulance moest eraan komen. Dat was het dan voor vandaag, straks nog even de fietsverhuurder van Topanga State opzoeken, omkopen en dan naar bed. Een zware dag en morgen was er weer gewoon school, basketbaltraining en zijn gitaar. Alain haalde wreef over de bovenarm van Emilie en herhaalde zijn woorden. ''Dingen zijn zoals ze zijn, je kan er weinig aan veranderen.''
Uit de ambulance kwamen twee gestaltes, die de autodeuren met een klap achter zich dicht gooiden om een sprintje naar Alain en Emilie te trekken.

[Dunno x) Anyway, thx (= ]

Haar donkere ogen sloeg ze even neer toen hij haar woorden bevestigde terwijl ze zich afvroeg of ze dit wel had moeten zeggen. Ze sloot haar ogen kort en wilde wat ze voelde gewoon uit haar lichaam bannen; al lukte dat haar moeilijk aangezien de jongen haar uit haar gedachten sleurde door een zacht gemompel. Ze had het niet verstaan; had van te ver moeten komen met haar gehoor en miste wat hij precies zei. Ze richtte haar blik op oneindig en besloot maar niet te vragen naar wat hij precies gezegd had; als het belangrijk was geweest zou hij het zeker wel voor haar herhaald hebben. Ze zag koplampen in de verte en besefte plots hoe moe ze eigenlijk was geworden. Wat een dag. Ze voelde hoe de jongen over haar bovenarm wreef en knikte dan zachtjes om zijn woorden. Hij was misschien niet altijd even subtiel in wat hij zei; maar hij zei wat hij dacht en meestal waren dat wel waarheden. Dit was er ook één.
Ze keek even opzij toen ze fluomensen :3 zag komen aanlopen en zuchtte zachtjes. Tijd voor het hectische. De pijn in haar enkel was ze om een of andere manier niet meer gaan voelen; de koude had zich nu eenmaal meester gemaakt over haar onderbenen. Een vrouw en een man; allebei even bezorgd om hen als haar oma - leek haar, aangezien ze niet vond dat er niet zó veel mis wat met haar-; kwamen bij hen staan en de vrouw knielde bij haar neer; stelde allerlei irritante vragen die ze vaag en niet altijd volgens de pijnlijke waarheid beantwoordde; om te voorkomen dat ze haar misschien zouden opzadelen met weirde krukken ofzo. "Met mij gaat het wel, kijk maar naar zijn hoofd", sprak ze even serieus naar de jongen en grijnsde al lachend naar hem. De vrouw echter leek wel een diploma te hebben; en wees haar erop dat ze eerlijk moest zijn in wat ze voelde. Koppig haalde ze haar schouders op en keek de vrouw aan. "Ik voel te veel", mompelde ze even dubbelzinnig en keek daarbij even vanuit haar ooghoeken naar Alain, terwijl de vrouw zich wat gewonnen gaf en gewoon een steunverband om haar enkel begon te doen.

Een wat dikkere man kwam bij hem kijken, maar Alain duwde zijn hand weg toen de man aan zijn wenkbrauw zat. ''Schaafwondje, tegen de boom aangelopen.'' zei Alain en stond op. ''Het stelt niets voor, morgen pleister erop en done.'' zei hij richting de verpleger en knikte dat het goed was.
Alain stond op en knielde nog even bij Emilie neer. Hij legde zijn hand op haar schouder en keek in haar ogen. ''Veel succes, ik smeer hem...'' zei hij en kwam overeind. Wat een dag, wat een chaos, wat een gedoe. Zijn hoofd zat vol en hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg. Weg van Topanga State, maar vooral weg van alle gevoelens die hij voor Emilie voelde. Hij wilde slapen en morgen wakker worden zonder al die gevoelens, hij wilde weer levenloos op meiden jagen. Hij wilde terug naar hoe het was, hij wilde weg. Weg van alles.
Alain stond op, keerde Emilie de rug toe en begon aan een eenzaam pad naar huis. Een koude wandeling van pak 'm beet drie kilometer. Drie kilometer marteling om de fietsverhuurder om te kopen en terug naar zijn slaapvertrek te gaan. Wat had hij, voor het eerst in zijn hele leven, behoefte om te slapen. Het leven ontsnappen en zijn gevoel niet mee te maken. Hij wilde weg, even weg van alles.