To Fall, fell, fallen.

Een rode, gehuurde mountainbike reed op een aardig tempo een klein padje door. Met die heerlijke heuvels en leuke riviertjes waar je door kon rijden; het had Emilie aangetrokken om het toch maar eens te wagen om een fietsje te huren. De ondergrond was droog; zoals die meestal wel was hier in Topanga State Park. Ze had geen helm op gedaan, zoals de verkoper haar best aangeraden had, aangezien ze het echt enorm lelijk vond staan en ze het helemaal niet nodig zou hebben. Een kolkend riviertje in de verte trok haar aandacht. Misschien zou ze daar even stoppen om te drinken. Ze begon wat te versnellen zodat de bomen langs haar heen vlogen. Haar snelheid was nochtans niet de oorzaak van haar val: één of andere grote vogel vloog opeens vlak voor haar neus op; waardoor ze schrok en even niet zag waar ze reed. De fiets luisterde niet meer naar haar bewegingen en ging zijn eigen weg; waardoor hij schuin tegen een boom aan knalde en bleef staan, terwijl zijn bestuurder verder ging. Ze vloog een stukje verder en voelde enkele scherpe stenen langs haar onderbenen gaan, tot ze zelf bij een boom tot stilstand kwam. Of tegen de stam aan knalde.
"Fuck", vloekte ze gefrustreerd en wreef even langs haar hoofd. Geen bloed; een goed teken. Maar het bonkende gevoel kondigde een aankomende buil aan. Ze sloot haar ogen even kreunend en keek dan naar andere plaatsen van haar lichaam. De jeans die ze aan had was op enkele plaatsen gescheurd, maar had ervoor gezorgd dat ze geen schaafwonden had; enkel haar enkel voelde enorm pijnlijk aan en leek wel verstuikt te zijn of zo. Maar ze negeerde die pijn en had niet echt zin om hier te blijven zitten als een hulpeloos kind; waardoor ze haar hand even op haar enkel legde en de pijn verbeet om op te staan.

Pb me eerst

Alain was aan het hardlopen, conditietraining. Iets wat hij minstens één keer per week deed en wat ook nodig was voor basketbal. De jongen had de laatste twee trainingen overgeslagen omdat hij totaal geen zin had in zijn coach die dacht dat hij er meer verstand van had. Dat had hij ook, maar dat hoefde hij niet zo te laten merken.
Deze training kon hij wel door laten gaan, want hij was zonder coach. De coach was een verzonnen reden, vooral voor zichzelf. Voor de conditietraining had hij geen excuus en wilde die ook eigenlijk niet. De jongen had wel zin om alle frustratie even weg te lopen. Echter was hij nog geen twee minuten aan het hardlopen of hij hoorde een klap. Een grijns vol leedvermaak sierde het gezicht van de sensatiezoeker en met een sprintje liep hij op de klap af. Hij hoopte op een bekende, die hij lang met dit feit kon confronteren. Echter was de hoop al snel vergaan toen het waarheid werd. Niet iets wat hij voor mogelijk had gehouden of wat hij prettig vond. Alain stond enkele seconde met een bek vol tanden, Emilie. Eerst bij het optreden en nu hier. Geen prettig toeval volgens Alain.
De jongen schudde zijn hoofd en knielde bij haar neer om de schade te bekijken. Zonder iets te zeggen. Hij vond het altijd zo achterlijk om mensen te vragen of het ging, als het toch duidelijk niet ging. Dat andere mensen hem koelbloedig naar pijn vonden kijken nam hij dan maar voor lief.
Emilie haar jeans zag eruit als die van zijn broertje toen hij dacht dat het punk was om zijn broek kapot te knippen. Uit zijn eigen jeans haalde Alain een mobieltje om Ian te bellen. Hij was sterk zat en had een auto, vandaar. Die illusie verscheen al snel toen hij uit het schermpje opmerkte dat hij geen bereik had. De jongen rolde met zijn ogen en liet het schermpje aan Emilie zien. Hij stopte het weer weg en boog zich over haar heen om der eerst maar uit de bosjes te helpen.
''Ik heb nu heel erg het gevoel dat je, je afvraagt of er een god is die perse mij moet hebben om jou hier uit te trekken.'' merkte Alain op.

Emilie zuchtte zachtjes terwijl ze zich afvroeg of er een betere manier om te vallen was, dan die van haar, en of er iemand hier was die het gezien zou hebben. Want dan zou ze zich wel doodschamen. Haar gebeden werden echter niet verhoord; ze hoorde voetstappen in het zand en wendde haar blik even koppig an. Nee, die persoon die haar zag zou ze niet in de ogen kijken; ook hield ze zich erg stil en hoopte ze dat de wandelaar of iemand dergelijks gewoon weg zou gaan; maar nee. De voetstappen kwamen dichter en automatisch keek ze op. Welk kwaad kon haar nog meer geschiede? Alain hier? Ze was een perfect spiegelbeeld van zijn gezicht, haar bek vol tanden. Ze slikte even en ze begon zich erger dan ooit te schamen. De jongen knielde bij haar neer zonder iets te zeggen en ze volgde zijn bewegingen met grote ogen. Toen Alain zijn mobiel nam om te gaan bellen naar iemand ofzo, hoopte ze dat hij haar hier zo snel mogelijk weg zou halen; of dat hij geen bereik zou hebben zodat ze lekker naar huis kon wandelen. Ze keek naar het schermpje en rolde even kort met haar ogen terwijl ze zuchtte en haar hand even voor haar hoofd sloeg. Kon iets ergers haar nu nog overkomen? Met Alain, hier?
Toen hij over haar heen boog om haar eruit te helpen, en ze zijn woorden horen; mompelde ze even dat ze zich dat inderdaad afvroeg; terwijl ze even zelf probeerde om recht te staan, wat haar niet echt lukte. Om dan uiteindelijk wél haar handen naar Alain uit te steken. "Ik zal zijn geschenkje dan maar aannemen, zeker?", mompelde ze even en forceerde kort een glimlach op haar gezicht.

Haar reactie was vijandig, dat was logisch. Het was misschien zelfs fijn om een vijandige reactie te krijgen gezien haar vriendelijke reacties in zijn kop aan het zieken waren. Emilie probeerde uit zichzelf op te staan maar kwam er snel achter dat ze Alain zijn armen aan moest nemen. Hij trok haar overeind en bracht haar naar een grasveld dichtbij waar ze rustig kon liggen en boog zich daar over haar voorhoofd om voorzichtig wat haren weg te halen. Gezien ze niet buiten westen was geweest viel de schade aan haar hoofd waarschijnlijk wel mee. Haar been zelf zag er niet gehavend uit, ondanks haar verscheurde jeans, haar enkels waren bedekt door haar schoenen maar over het algemeen leek het mee te vallen.
''Kan alles nog bewegen?'' vroeg hij rustig en ging toen naast haar zitten, kijkend naar een grote Eik, in het midden van het grasveld. ''Begin je me al te haten?'' vervolgde hij om vervolgens nog een derde vraag af te vuren ''En moet ik je terug dragen tot ik weer bereik heb of wat wil je dat ik doe?''
Alain wist zich geen houding te geven en moest ook bekennen er niet al te veel moeite voor te doen. Hij had het gehad, zat er doorheen. Hij had het gehad met Emilie die door zijn gedachte bleef spoken en had het ook gewoon gehad met alles en iedereen. Alain durfde te wedden dat hij minder blij was met Emilie dan zij met hem, ieder ander had de jongen namelijk gelaten voor wat het was.

Toen ze toegegeven had dat ze zijn hulp echt wel nodig had om op te staan; voelde ze zich rechtgetrokken worden en liet ze zich zonder veel tegen te pruttelen, naar het grasveld brengen. Ze voelde hoe de jongen, eens ze lag, de haren van haar voorhoofd haalde. Een lieve beweging, erg verwarrend voor haar. Ze beet op haar lip en zuchtte zachtjes toen ze zichzelf enorm dom begon te voelen; dom om haar val, en dom om haar reactie op hem. Schuldig, ja, misschien voelde ze zichzelf wel schuldig om wat ze hem toegebeten had bij het optreden. Ze had er nog over nagedacht, en het feit dat ze erover nàgedacht had, dat verklaarde haar schuldgevoel.
Ze voelde haar hoofd bonken terwijl ze zo lag en ging wat rechter zitten op het gras. Ze zou nergens over klagen; het was al erg genoeg dat hij haar had moeten oprapen. "ja hoor. Bedankt", mompelde ze even toen de jongen naast haar kwam zitten. Toen de jongen haar vroeg of ze hem al begon te haten, keek ze even verbaasd op en schudde verontwaardigd haar hoofd. "Nee, natuurlijk niet", opperde ze, terwijl ze haar blik naar de grond richtte. "Het is gewoon verwarrend," fluisterde ze onbewust luidop en haalde haar schouders op toen de jongen vroeg wat hij moest doen. "Ik kan wel thuis geraken, hoor. Ik wandel zometeen terug en fiets weer het park uit", mompelde ze even zachtjes; hoewel haar onderbewustzijn wist dat haar linkerenkel, waar de schoen die ze aanhad, nu begon te spannen, niet echt goed ging aanvoelen om te lopen. "Ik haat je niet", kwam ze terug op zijn vraag, terwijl ze hem even aankeek en kort, zonder nadenken haar hand op de zijne legde. "Je hebt die indruk gewoon", verklaarde ze, waarna ze zich bewust werd van de aanraking die hij bij haar maakte; en haar hand van de zijne haalde om even te voelen aan haar linker enkel; meer als subtiele beweging om haar aanraking weg te spoelen, dan om haar enkel te verzorgen of te peilen hoe groot de schade was.

Alain trok één wenkbrauw op toen ze beweerde zelf naar huis te gaan, geloofde ze het zelf? Net kon ze niet zelfstandig omhoog komen en ze kon wel terug naar school fietsen? Het trok de jongen om dit als een excuus te zien om hem te smeren.
Op het haten reageerde hij maar niet. Hij geloofde het niet en daarbij, ze kon hem ook maar beter haten. Dat deden de meeste mensen die hem hadden ontmoet en het pakte over het algemeen positiever uit dan anders. Even werd de jongen wakker geschut uit zijn gedachtes toen Emilie zijn hand aan raakte. Een mooi gevoel, maar het bracht waarschijnlijk enkel en alleen meer chaos dan gezelligheid mee. Als ze haar hand zelf niet zo snel had weg gedaan, dan had Alain zijn eigen wel weggetrokken. Het voelde veel te goed. Met zijn ogen volgde hij haar hand die even haar enkel checkte. Haar enkel, ze kon niet staan maar haar benen waren ongedeerd? Dat hij zich dat niet direct bedacht. Zonder dat hij het vroeg kroop hij naar haar rechter schoen om heel voorzichtig de veter los te knopen.
Ooit had hij gescheurde enkelbanden en hij wist niet of Emilie aan sport deed, maar dat kon ze voorlopig wel vergeten. Wat wist hij eigenlijk wel van Emilie? Ze was de vriendin van Lyron, een klein beetje onzeker en vooral ernstig onbereikbaar.
Alain trok de volledige veter van de schoen eruit omdat het anders pijn kon doen met het uittrekken van de schoen zelf. De jongen trok de schoen zo open dat Emilie de voet er slechts uit hoefde te halen.

Emilie keek de jongen enkele seconden onderzoekend aan. Hij reageerde niet echt, op geen enkele van haar woorden, enkel trok hij zijn wenkbrauw op toen ze sprak over zelf naar huis te gaan. Ja, begrijpelijk.. Ze had niet eens op kunnen staan; door haar eigen koppigheid had ze dat wel bewezen. Ze vond het enkel maar irritant dat de jongen niets zei, en wist niet wat ze precies moest zeggen om hem te doen spreken. Hij zweeg, zij zweeg. En dat zorgde bij haar voor een luidruchtige stilte die haar bijna spontaan oorsuizingen gaf. Ze prijsde zichzelf wél gelukkig dat de jongen niet op haar aanraking had gereageerd; iets erg stoms wat ze had gedaan en iets wat dingen zoveel ingewikkelder kon maken.
Alain kroop naar haar rechterenkel. Ze wist wat hij zou doen, maar wist niet hoe het met haar enkels gesteld was; welke nu zoveel pijn deed; gewoon omdat ze het niet kon opmaken uit haar eigen bewegingen. "Ik bijt niet als je tegen me praat, hoor", sprak ze even haar gedachten uit, maar sloeg haar hand even voor haar mond. Had ze dat net luidop gezegd? Ach, het was wel de waarheid.. Maar wat moést hij zeggen? Nog een reden die voor haar zou verklaren dat hij liever niets met haar te maken had dan vrienden met haar te zijn. "Het spijt me dat ik net jou moet lastigvallen met m'n stomme gedoe, ik kan er ook niets aan doen dat jij net voorbij komt", begon ze ietwat met een verontwaardigde toon in haar stem te zeggen. Verontwaardigd was ze, ja, omdat ze nog steeds niet begreep dat de jongen geen vrienden wilde zijn, en dat het bij hem àlles of niéts was. En dat voelde zo f°cking frustrerend. Ze sloeg haar ogen neer en haalde, eens haar schoen open was, traag haar voet uit de schoen. "Bovendien", sprak ze even, terwijl ze dit onderbrak om even kort te zuchten, "val ik gelukkig niet elke dag, maar is het ook wel zo'n geweldig toeval dat iemand die me liever niét ziet, me tegenkomt op één van de zeldzaamste momenten uit mijn leven".

Alain luisterde vaag naar Emilie's woorden, meer hield hij zich bezig met haar enkel. Ze wilde dat hij tegen haar praatte, wat wilde ze dat hij zei? Meestal als hij iets zei eindigde het enkel in gechagrijn. Hij bleef daarom naar haar enkel kijken en als hij dan toch wat moest zeggen, kon het beter hierover gaan. ''Als je mij voor dokter laat spelen denk ik niet dat je in je met deze enkel een wereldrecord neerzet op de honderd meter. Of überhaupt van start kan.'' zei hij, zonder al te veel medeleven. Hij streek voorzichtig over de enkel om te kijken of het opgezwollen gedeelte ook hard werd.
Alain keek op door haar laatste uitspraak, geweldig toeval kon je het blijkbaar ook noemen. Hij hield niet van onverwachte dingen, dat was hij ook niet gewend. In zijn leven had Alain vrijwel alles mee, geld, gitaartalent, basketbaltalent, uiterlijk. Het was daarom des te frustrerender als hij alsnog een tegenslag kreeg.
''Geweldig toeval...'' herhaalde hij zachtjes, alsof hij erop wilde reageren, maar dat liet hij maar voor als het was. Emilie was prachtig, het deed hem nadenken over zo'n vaste relatie. Iets wat hij de laatste tijd vaak deed. Hij was er al over uit dat hij er één aan ging met Emilie, mocht Lyron niet bestaan en zij hem ook willen. Maar hij begreep het niet. Waarom de fun van elkaar bederven om met elkaar samen te kunnen zijn? Hij begreep het niet en ging het waarschijnlijk ook nooit begrijpen.
''Dus...'' begon hij zachtjes en herhaalde wat hij eerder zei, ''wat wil je dat ik doe?''

Emilie zuchtte zachtjes en voelde hoe de jongen over haar enkel streek. Onbewust beet ze op haar lip om de pijn te verdrijven, maar toch verscheen er een glimlach op haar gezicht; ze glimlachte als een boerin met kiespijn. "Oh, bedànkt", reageerde ze even hoofdschuddend en keek de jongen even bijna hulpeloos aan. "Niet meer rennen? Niet meer hardlopen over de pier, dus? Niet meer fietsen?" ze probeerde de dingen wat op te noemen die ze de laatste tijd en eigenlijk heel haar leven had gedaan, basketbal daarnaast houdend aangezien ze dat nog eens zou moeten proberen. De vorige keer was niet zo'n groot succes. "Oh, ik ga vét worden", kloeg ze even en probeerde met haar uitspraken de jongen misschien iets minder neerslachtig te laten doen.
Ze zuchtte even zachtjes en sloeg haar ogen neer; toen de jongen de woorden 'geweldig toeval' herhaalde. Ach, ergens vond ze het niet zo erg om Alain hier te zien. Al zou het een stuk makkelijker zijn moesten ze gewoon vrienden zijn; en ze hem niet zo moest ontwijken. Het zou het haar immers een stukje leuker maken aangezien ze Alain wél leuk vond en het enkel maar verspilling van haar tijd vond om op een vijandige manier met hem samen te zijn. "Wat ik wil dat je doet?", herhaalde ze even verbaasd, denkend in de context waar zij aan dacht. DAT JE NORMAAL, VRIENDEN MET ME WILT ZIJN, MISSCHIEN?, riep ze in zichzelf naar hem toe, terwijl ze zin had om met haar armen te zwaaien, en knaloranje lichten in haar handen te houden. Maar ze herstelde zich.
"Oh, wat je nu doet.." ze keek even om zich heen en zuchtte. Geen kat te zien. En alleen blijven, wilde ze hier niet, als ze niet uit de voeten kon. Ook spook ellendige Lander op zo'n momenten door haar hoofd. "Maakt niet uit wat je doet, maar als je me een plezier wilt doen; laat me hier alsjeblieft niet alleen.", mompelde ze even plots nogal fragiel, waarna ze hem wat met een smekende blik aankeek.

Vet worden? ''Ik viel juist af toen mijn enkelbanden afgescheurd waren. Heb dertig dagen op mijn gitaar doorgebracht en had verder nergens zin in.'' mompelde hij. Een herinnering ophalen was niet zijn favoriete bezigheid, wat gebeurt was normaal ook gebeurt en in de toekomst moesten nog dingen gaan gebeuren. Nu kwam de herinnering gewoon ongevraagd zijn hoofd binnen. Of misschien deed hij het wel om haar enigszins gerust te stellen? Vast niet, harde waarheid gaat altijd boven zachte leugens.
Alain ging weer naast haar zitten en beet op zijn lip na haar vraag. Natuurlijk smeerde hij hem niet. Hij vroeg zich eigenlijk af of hij haar nu naar Santa Monica moest tillen of daar nog mee moest wachten tot de pijn enigszins weg was. Hij kon haar best naar Santa Monica brengen, maar dacht dat dit een pijnlijke reis voor Emilie ging worden. Aan de andere kant ging de pijn de komende 12 tot 24 uur niet zakken. Nou ja, als Alain er vanuit moest gaan dat het gescheurde enkelbanden waren. Wat hij ook kon doen en dat was misschien wel de makkelijkste optie, gewoon weg gaan om hulp te zoeken. Dit laatste leek echter voor Emilie geen optie.
''Ik blijf'' zei hij rustig en trok zijn zwarte T-Shirt uit, denkend aan één van de laatste lessen maatschappijleer waar hij niet oplette. Hoe hij een been in moest pakken. Alain had een aardig geheugen en dacht terug aan hoe de verpleegster zijn voet in pakte. Hij scheurde zijn shirt aan stukken en boog zich nogmaals over de enkel van Emilie.
''Je gaat het voelen, maar hou je voet in 90 graden.''

Blijkbaar had Alain zijn kennis gehaald over haar enkel bij zijn eigen ervaringen. Maar een tijdsbepaling in zijn zin, deed haar haar hoofd schudden. Dertig dagen? Dértig dagen? No way! Nee, haar enkel moest én zou beter zijn voor Springbreak! "Ik ben er zeker van dat dit minder erg is. Ik ga geen dertig dagen in de zetel zitten en ik wil in topvorm zijn tijdens Springbreak.", reageerde ze koppig, op haar eigen lichaam, en dacht eraan dat ze met Lyron naar Venetië zou gaan, dan. Nee, ze moest en zou meegaan. Ze sloeg haar ogen, kwaad op zichzelf, neer en beet op haar lip.
Alain mocht denken wat hij wilde, over haar in zijn ogen waarschijnlijk kinderlijke reactie, dat ze niet alleen wilde blijven, maar zij had er haar redenen voor. En al had Kenneth hem aangepakt; haar broer was onvoorspelbaar. Gelukkig sprak de jongen de twee verlossende woorden 'ik blijf' uit, en blies ze even wat overtollige lucht uit haar longen. Onbewust en in een reflex gleden haar ogen naar Alain toen hij zijn shirt uittrok. Ze liet haar blik kort over zijn bovenlichaam glijden en besloot haar blik weer af te wenden voor hij het zou merken. Zijn T-shirt scheurde hij onherroepelijk aan stukken, waardoor ze even eerder gepijnigd door het feit dat zijn shirt zo kapot was, dan door haar voet, toekeek naar hoe de jongen van plan was haar enkel in te pakken. Hij wist blijkbaar echt wel waar hij mee bezig was, alsof hij zich erop had voorbereid. Ze beet op haar lip terwijl ze haar voet in een hoek van 90 graden probeerde te houden, en plantte haar handen even in de grond. Ach, de pijn zou wel overgaan.

Alain keek haar vaag aan, Spring break begon snel. Dat was waar ook. De jongen vond die vakantie niets aan, om een meisje in bed te krijgen hoefde je dan geen eens moeite te doen. Dat zoog. Maar was was zij van plan? Tien jongens in één vakantie exclusief Lyron, waarom moest ze nu weer in topvorm zijn voor de feestvakantie als je een relatie had. Gedoe.
De jongen besloot er niet naar te vragen. ''Ik heb geen idee hoelang jij met krukken moet lopen, maar ik was er een maand mee kwijt.'' zei hij en controleerde zijn werk aan de enkel van Emilie.
Het was nog maar vroeg in de lente dus erg warm was het niet. Alain gokte dat het nu zo'n 15 graden was en het begon langzaam maar zeker te schemeren. Dat plus zijn kledingloze bovenlichaam maakte hem nogal koud. Hier had hij niet echt veel moeite mee, de jongen had het liever warm dan koud. Toch voelde hij het wel, maar liet dit niet merken.
Alain ging liggen in het gras, hij verwachtte een lange nacht. ''Dus, we blijven hier in de hoop dat er iemand aan komt en wachten anders tot de pijn minder is?'' vroeg de jongen. Hij wist niet zeker wat ze van plan was en wilde graag weten wat hem te wachten stond. Toch nam hij voor het gemak aan dat ze hier nog wel even zouden blijven. Hij sloot zijn ogen en besloot toch maar zijn armen over elkaar te slaan om toch nog wat warmte vast te houden. Veel warmer werd het vandaag niet.

"hé, verdorie", vloekte ze even kort toen de jongen zei dat hij een maand met krukken had moeten rondlopen. Geen gezever, krukken waren voor haar niet nodig. Omdat ze zich daarmee niet wilde aanstellen, omdat het een belachelijk zicht was en omdat haar koppigheid elke pijn overwon. Toen Alain klaar was met haar enkel, trok ze haar been wat op en probeerde ze eraan te voelen. Er sterk uitzien, doen alsof het geen pijn deed en de pijn zou vanzelf verdwijnen, toch? Wanneer de jongen in het gras ging liggen, en zijn vraag stelde, haalde ze even haar schouders op; en terwijl ze zag dat zijn ogen gesloten waren, zag ze haar kans om zonder tegengehouden te worden of zonder 'dat-doe-je-beter-nietjes', op te staan. Ze zette haar goede enkel schrap op de grond en duwde zichzelf met haar handen op. Oh, vroeger kon ze wel goed hinkelen, zo over die krijttekeningen in de kleuterschool, maar dit was dan a piece of cake, toch? Ze balanceerde even kort op haar voet en schraapte toen haar keel; "Of we kunnen ook gaan stappen tot we in Monica zijn? Ik geloof dat de pijn in mijn enkel plots bijna verdwenen is", mompelde ze op een érg geloofwaardige toon, maar beet toch even in een reflex op haar lip toen ze even een vage beweging maakte met haar slechte voet, waardoor ze een steek door haar enkel kreeg. "Hier liggen is bovendien nogal koud, niet? En ik denk niet dat er nog veel volk van plan is om voorbij te komen wandelen", sprak ze zachtjes, niet van plan hier uren te gaan zitten, en liever een poging te ondernemen om verder te kunnen. "Ik moet die breedgebouwde man van het fietsenverhuur trouwens ook nog gaan melden dat zijn fietsje per-total is..", sprak ze even met een moeilijke glimlach op haar gezicht. Hij zou wel weer geld gaan eisen, en gelukkig had ze net haar maandloon gekregen.. want anders had ze wel aan haar spaarrekening kunnen zitten. Haar geld was altijd op voor de maand voorbij was. Ze hield haar blik op de jongen gericht en bewoog af en toe haar armen zodat ze het evenwicht niet zou verliezen.

Alain opende één oog en zag hoe Emilie overeind kwam om zichzelf ervan te overtuigen dat ze het aan kon. Dat leek Alain nogal pijnlijk en vooral slecht voor haar enkel. Hij had het niet verwacht dat hij het nog hoefde voor te stellen maar hij was blij dat het kon gezien hij het nogal koud had. ''Ik kan je dragen, maar iedere beweging ga je voelen.'' zei hij, hij wilde nog zeggen dat iedere stap die ze nu op haar voet zette ze uren afpakte van Spring break. Hier was Alain echter niet voor, daar was ze zelf bij.
Hij kwam overeind toen ze over de kapotte fiets begon. Ze zag er niet uit als iemand met weinig geld, maar Alain zelf had een overschot. Maar om nu voor te stellen om haar fiets te gaan betalen, dan moest ze zich beledigt voelen. Hij wist nu al iets om te doen. Zodra hij bij haar vandaan kon, zou hij de fietsdealer omkopen. Hem betalen om te zeggen dat de fiets stuk was en haar een cheque te geven als vergoeding omdat de fiets stuk was.
Het plan voelde als een plan creëren om een meisje te krijgen, dit was echter anders. Een plan om iemand te helpen waarbij je er zelf niets aan had. Niemand zou zelfs weten dat hij het gedaan zou hebben? En toch was hij het van plan, hoewel hij zichzelf nu al voor gek verklaarde.
Alain hield sloeg zijn linkerarm om haar knieholtes en zijn rechterarm om haar buik, klaar om haar op te tillen.

Emilie zuchtte even zachtjes en wachtte tot de jongen zou opstaan om mee te komen, en toen hij voorstelde op haar te dragen, wilde ze zeggen dat dat niet hoefde, dat hij dat niet hoefde te doen voor haar. Ze was zelf te koppig om toe te geven dat ze niét kon lopen, om niet als een invalide te gaan profiteren van elke aangelegenheid om bevoordeeld te worden. Ze had op Alain willen reageren, maar vergat het gewoon omdat ze druk bezig was haar evenwicht te houden en ervoor te zorgen dat ze niet als een hoopje ellende weer op de grond zou vallen. De jongen stond op, leek even na te denken, waardoor ze zelf al verder probeerde te komen; tot ze een aanraking van hem voelde die zou aankondigen dat hij haar zou gaan optillen. Had hij enig idee wat zij dan zou gaan voelen? Nee, ze doelde niet op de pijn. Zijn ontblootte bovenlichaam baarde haar eerder zorgen, aangezien ze niet echt het type was dat daar zo ver mogelijk van vandaan zou willen blijven; en dat veroorzaakte dan een gevoel alsof ze Lyron aan de kant schoof. Toch beschouwde ze deze situatie als een 'functioneel naakt bovenlichaam', aangezien hij zijn shirt nodig had gehad om haar enkel te verbinden. Het zou een ge zicht geweest zijn moest hij zijn broek gebruikt hebben, toch?
Dus wat was haar angst dan? Angst om de verleiding niet te kunnen weerstaan? De goden leken haar echt wel uit te dagen, nu. Alsof ze wilden dat ze Lyron bedroog of zo. Hier zou ze echter niet aan toegeven; ze konden stikken in hun spelletjes, ze zou het hard gaan spelen. Daarom liet ze het maar toe dat de jongen haar optilde. Om het zichzelf gemakkelijk te maken, legde ze haar arm om zijn schouders. "Nood breekt wet", mompelde ze even tegen zichzelf, zich er niet echt van bewust dat ze het luidop had gezegd. Ja; de wet om van hem weg te blijven of om hem te mijden, laat staan om zeker geen vrienden te worden, had ze al gebroken. De wet op de trouw zou heel blijven, beloofde ze zich.
"Je mag proberen, maar je kan me niet dragen tot in Monica, vanaf dan ga ik wel stappen. Of hinkelen. Hoe het ook mag zijn", waarschuwde ze hem even, om zich dan wat klaar te maken voor de beweging die hij zou gaan maken om haar op te heffen, en om de pijn te gaan verbijten die die actie zou veroorzaken in haar enkel.

Niet kunnen dragen? Hij was twee meter lang, had zijn leven aangepast aan basketbal, trainde zeven uur per week slechts zijn armspieren. Hij kon echt wel een paar kilometer een meisje dragen. Alain voelde zich beledigt en onderschat, maar liet het maar voor wat het was en tilde haar voorzichtig op.
Een groot voordeel was dat hij het nu niet koud kreeg, een nadeel was echter dat hij dit veel te fijn vond. Onderweg was het stil, doodstil. Gelukkig maar, gesprekken tussen de twee waren tot nog toe vaak tenenkrommend. Echter bleef er een vraag in zijn hoofd ronddwalen, waarom wilde ze zo graag bevriend met hem zijn? Ze kon met iedere lapzwans een vriendschap opbouwen, waarom dan met een leugenachtig iemand die haar in bed probeerde te krijgen door te beweren dat hij net was gedumpt? De stilte bracht de chaos weer in zijn hoofd. Het viel wel mee als er dingen te doen waren, maar een beetje lopen zonder drukte was echt hinderlijk. Alain vond slechts rust in chaos en dat wist hij van zichzelf, hij moest bezig blijven van zichzelf, anders kwam een depressie aankloppen. Het verbaasde hem steeds weer hoe gek hij zichzelf kon maken in zo'n korte stilte.
''Waarom wil je perse vrienden met míj zijn? Ik bedoel, niet dat ik er veel ervaring mee heb, maar volgens mij is het redelijk gebruikelijk dat de vriendin en een goede vriend van één persoon elkaar niet liggen?'' vroeg hij dan maar, al lopend.
Zijn armen begonnen een klein beetje te verzuren, maar ze waren al een aardig eind op weg. Volgens zijn gedachte moest hij dit wel volhouden.

Zachtjes werd ze opgetild; en meteen voelde ze zichzelf wat warmer worden. Gewoon door tegen hem aan te liggen terwijl hij wandelde, begon haar lichaam op te warmen; al had ze het niet echt koud. Ze deed haar best om haar hoofd rechtop te houden om maar niet tegen zijn schouder te gaan liggen, al voelde ze zelf na enkele minuten haar nekspieren tegenstribbelen. Ze beet kort op haar lip en hoorde enkel zijn voetstappen op de grond, hoorde enkel de wind die de takken deed bewegen, en hoorde enkel zijn ademhaling die gevaarlijk dichtbij klonk. Af en toe ging er een steek door haar enkel waardoor ze automatisch haar ogen even dichtkneep. Maar over het algemeen ging het echt wel goed, en hij was voorzichtig, dus als ze pijn zou hebben moest er ineens een schok door haar lichaam gaan, zou ze hem zeker niet beschuldigen.
De vraag van de jongen liet haar opkijken. Alwéér die vraag. Hij geloofde haar ontwijkende trucjes voor dat antwoord niet echt, maar nu was ze er wél op voorbereid. "Waarom zou ik geen vrienden willen zijn met iemand, die me, ondanks die fantastische leugens, toch wel goed doet voelen? Verward, maar goed. Ik voel me alleen maar slecht omdat jíj er zoveel moeite mee hebt. Bovendien weet ik niet of je het al door hebt, maar bij mij is niéts gebruikelijk. Ik geloof niet in clichés als dat, en ik ben ook niet van plan ze te volgen. Dus ik mag de mensen die Lyron mag óok, tenzij ze écht door en door slecht zijn. En jij, jij bent niet door en door slecht. Je doet wel zo, maar ik weet goed genoeg dat je niet slecht bent", begon ze op een kalme toon te verklaren aan hem, waarna ze even ademhaalde en hem kort aankeek: voorheen was haar blik altijd op het pad gericht. "Er zijn anderen, die zich gedragen als engeltjes en de grootste duivels zijn die je je maar kan bedenken", mompelde ze er even achteraan, waarna ze haar hoofd even afkeurend schudde en dacht aan Lander, het perfécte voorbeeld van zo'n persoon.

Het zal wel, dacht Alain. Vrienden, perse omdat hij dit was met Lyron. Iets waar hij zelf overigens nog niet over uit was. Hij wist niet hoe hij het contact met Lyron moest benoemen, maar vrienden klonk zo kneuzig. De jongen bleef door lopen en liet het antwoord even zijn kop in komen. Hij wist niet of hij het moest geloven, en als het niet waar was, waarom wilde ze de echte reden niet noemen. Alain snapte niets van sommige personen en Emilie was er één van.
Door de gedachtes en doordat het al best donker begon te worden, kon hij een dikke kei niet opmerken. Hoe voorzichtig hij ook had gedaan. Na enkele passen zonder evenwicht wist Alain dat hij ging vallen en dat speet hem voor Emilie. Zonder er werkelijk bij na te denken draaide hij in de val op een manier waarop hij het grootste gedeelte van de klap moest vangen. Hij hield Emilie stevig vast en beschermde haar hoofd met zijn arm. De val kon hij nu echter voor zichzelf niet breken en kwam met zijn hoofd op een steen. De klap voelde hij niet echt en hij wist niet of hij hier blij mee moest zijn of niet. Iedere zintuig leek maar voor de helft te werken, zijn gehoor en zicht waren één waas wat niet door drong. Hij wreef over de achterkant van zijn hoofd en voelde vloeistof, bloed. Alain voelde dat Emilie op hem lag, maar kon niet goed horen of zien hoe het met haar ging. Hij moest enkele keren flink met zijn ogen knipperen voor zijn zicht verbeterde en de pijn aan zijn hoofd op de voorgrond ging komen. ''Hoe is het met je enkel?'' mompelde hij vaagjes en probeerde uit wat vlekken het gezicht van Emilie te herkennen.

Ze dacht even na over haar woorden, die best lang waren geweest en veel gezegd hadden, veel waarheden, maar de concrete reden gewoon niet hadden verteld. Plots voelde ze hoe Alain minder stabiel werd, en haar op een of andere manier steviger vast ging houden. Ze voelde haar enkel al niet meer, gewoon omdat ze zich plots op Alain voelde vallen, die haar sowieso al vast had, en die in een reflex haar hoofd had beschermd. Ze hoestte even, een reactie op wat zand dat opvloog, en krabbelde zo goed en zo kwaad als het kon, wat van hem af.
Een hevige pijn ging door haar enkel, maar ze maakte zich meer zorgen om Alain, die bijna heel de klap had opgevangen. Ze wilde haar excuses aanbieden, maar slikte die al meteen in omdat ze wist dat het niet meteen haar schuld was, noch die van hem :3. "Fuck", kreunde ze even kort toen ze Naar Alains achterhoofd keek. Toen ze zijn vraag hoorde, zuchtte ze even zachtjes, haalde haar schouders op. "Maakt niet uit. Je hoofd..", reageerde ze kalm en boog zich wat over hem heen, terwijl ze haar hand op zijn voorhoofd legde en ze zachtjes daarover streek met haar hand. "ga rechter zitten", mompelde even en plaatste haar handen op zijn schouders, zodat hij wat rechter kon gaan zitten. "Ik wou dat ik zoveel van EHBO kende als jij", sprak ze hoofdschuddend. Ze keek kort naar zijn achterhoofd en beet even kort op haar lip. "Wat moet ik doen?", vroeg ze hem zachtjes terwijl ze hem vragend aankeek en zichzelf echt wel stom voelde op dit moment. "Ik breng alleen maar ongeluk mee, hé?", glimlachte ze even terwijl ze een wenkbrauw optrok en zuchtte. "Het spijt me", fluisterde ze kort, en keek even naar de grond, waarna ze haar keel even schraapte en wat ging verzitten, zodat de pijn in haar enkel misschien zou minderen. maar het branderige gevoel verdween maar niet.

Zijn hoofd, ja daar zat een wondje en liep wat bloed uit. Bloed zat, dacht Alain en nam het niet al te serieus. Haar enkel was er waarschijnlijk een stuk erger aan toe. Naar mate zijn zicht en gehoor verbeterde werd echter zijn gevoel ook beter en voelde hij wel een steek in zijn kop. Niet zo erg, hij had liever dit dan alle chaos de afgelopen dagen. Hij veegde wat bloed weg en ging zitten. Hij was verbaasd over haar woorden van spijt? Waarom spijt? Er was niemand op de wereld die spijt had door hem zeer te doen. Hij had het niet vaak mee gemaakt.
Alain ging staan, nog wat dizzy in zijn hoofd maar het ging prima. ''Ik viel, jij niet...'' mompelde hij, wat moest hij doen? Excuses, daar kon hij niets mee. Helemaal niet als hij het niet moest uitlachen, alles wat hij niet kende dat beledigde hij gewoonlijk. Nogmaals streek Alain over zijn wenkbrauw, want het bleef bloeden.
De jongen greep de telefoon weer uit zijn zak om te kijken of hij nu wel bereik had. Helaas, nog altijd was het bereik weg. Daarnaast begon hij het weer koud te krijgen. Hij streek even vermoeid door zijn haren en ging zitten. Even niet wetende wat te doen. Vertrouwde Emilie het nog om zich te laten dragen, vertrouwde hij zichzelf nog? Hij had het koud, had hoofdpijn, had dorst en was moe. Daarnaast lag zijn voorhoofd open, nog steeds.
''Ik viel, jij niet.'' herhaalde hij chagrijnig, ''Het spijt mij.'' Hij had haar teleurgesteld en daarnaast ook zichzelf, hij had nooit mogen vallen terwijl hij haar aan het dragen was. ''Je moet niet zo ontevreden over jezelf zijn.'' snauwde hij. Het enige verwijt wat hij kon maken, ze vond zichzelf niet mooi en dat hij viel was blijkbaar haar schuld, wat een onzin.

Toen de jongen opstond.. Ja.. bleef zij zitten. Ze kon niet echt een kant op. Haar enkel deed echt veel pijn momenteel, maar daar maakte ze zich niet druk om. Het irriteerde haar dat hij niet veel zei, en gewoon niet leek te weten wat hij moest doen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en leunde tegen een boom langs de kant van het padje, aan; terwijl ze haar blik, plots koppig, naar een punt in de verte richtte. Hij was echt enorm koppig, en daar stoorde ze zich aan. Hij herhaalde het dan ook nog, waardoor ze nog meer geïrriteerd geraakte. "Je nam me anders wel mooi mee in je val", mompelde ze plots met een verwijtende toon in haar stem; ze had haar -ik-ben-vriendelijk-tegen-iedereen-die-dat-waard-isgrens overschreden en kon het even niet aan om rustig te blijven. Ze beet kwaad op haar lip mede door de pijn in haar enkel. "Ik weet best dat je het haat om hier te zijn, bij mij, dus ga maar weg, hoor, ik wacht wel op de volgende die me naar huis zou kunnen brengen, misschien zonder te vallen", vervolgde ze droog en keek kwaad voor zich uit. Ze moest niet ontevreden over zichzelf zijn ? Had ze er geen reden toe, dan? "Zijn je zaken niet", mompelde ze als reactie en keek de jongen aan.
"Weglopen kan ik niet, he? Had je al door misschien? Dus maak het mij gewoon gemakkelijk en ga gewoon weg, dan hoef ik het niet te doen", sprak ze met evenveel gevoel in haar stem als bij de vorige woorden. "Oh, je vergeet nog wat, momentje", sprak ze nog droog erachteraan, waarna ze zijn aan flarden gescheurde shirt voorzichtig van haar enkel begon af te wikkelen. Ze hoefde niets van hem hebben. Ze had moeite genoeg gedaan om de jongen wat normàal tegen haar te laten doen; maar hij deed het niet, en , al was ze koppig, ze gaf de moed op. Het deed pijn. Niet haar enkel.

Au, ze was pissig. Ineens, plotseling erg pissig op hem. Net bood ze hem haar excuses aan en nu kon Alain opdonderen. Emilie had gelijk ook. Hij had haar gewoon op de grond laten donderen, hij had beter moeten opletten. Vermoeid wreef hij door zijn gezicht, wat hij handen en gezicht inmiddels al een rode kleur hadden gegeven. Charmant zag het er vast niet uit, al dat bloed.
Hij schrok pas echt op toen ze hem smeek om te verlaten, was er ook maar één ziel zo geschift om met dit uur nog naar het park te gaan? Nam ze serieus het risico om de hele nacht hier te blijven, slechts om van hem af te zijn? Nam ze het risico dat haar enkel nog verder beschadigt werd om niets meer van hem bij haar te moeten hebben? Wat had Alain in één keer verkeerd gedaan om te krijgen waar hij eigenlijk al een tijdje op wachtte, haar haat. Hij hoopte het te krijgen, maar nu hij het had was het ineens zo prettig niet meer.
Alain schudde zijn hoofd, hij was een idioot. Nu kon hij er nog lastig bij blijven, hij had het best wel verpest. Door te vallen of door iets wat hij had gezegd? Na haar val was ze nog behoorlijk aardig. Wat had hij gezegd, het speet hem, hij viel, ze moest niet ongelukkig met zichzelf zijn? Het moest wel één van die drie zijn. Het laatste leek het meest voor de hand liggend, omdat hij er helemaal niets meer van snapte als het één van de anderen moest zijn. Maar ze moest niet zo ongelukkig met zichzelf zijn, ze was prachtig. Het had geen zin om er meer over te denken, hij had haar eindelijk bij haar vandaan getrapt.
Alain keek haar even aan, was het een soort van humor dat hij niet begreep? Nee, ze leek serieus. Hij sloeg zijn ogen neer en draaide zich om, om weg te lopen. De jongen pakte zijn mobiel er weer bij en besloot net zo lang te bellen tot hij bereik had. Hij moest toch regelen dat ze hier weg werd gehaald.
Na een kleine vijf minuten lopen in de kou had hij nog altijd geen bereik. Hij zat in zijn gedachte nog bij Emilie. Wat was zou zij aan het doen zijn? Wat kon ze aan het doen zijn? Alain schrok op, op zijn mobieltje zag hij dat hij belde. Hij zette zijn mobieltje aan zijn oor en kreeg een mevrouw aan de telefoon. ''911, alarmnummer, politie, ambulance of brandweer?'' hoorde hij een vrouw aan de andere kant van de lijn zeggen. ''Ambulance!'' zei hij opgelucht door de telefoon. Na Alain had uitgelegd waar hij zat en wat er aan de hand was, stopte hij zijn mobiel weg. Hij moest terug om haar te zeggen dat er een ambulance aan kwam.
Alain rende zo hard hij kon terug naar de plek waar hij Emilie achter had moeten laten. Eenmaal daar knielde hij bij haar neer. ''Er komt een ambulance aan die er in een half uur moet zijn.''
Hij stond weer op, wetende dat ze hem niet meer wilde zien. ''Over net...'' dat wilde hij toch nog kwijt, ''ik haat je niet.''

Mooi. Alain sprak blijkbaar geen Zweeds en begreep wat ze zei, en deed dat dan ook. Ze gunde hem geen blik meer - waarom had ze haar tijd verspild aan hem? Ze had zoveel andere dingen kunnen doen - en ging gewoon verder met het afwikkelen van zijn shirt dat om haar enkel zat. Hij had zich omgedraaid, en ze gooide hem nog boos het shirt - of wat er nog van overbleef - achterna en beet lange tijd op haar tanden om zowel de woede die ze voor de jongen voelde als de kou te verbijten. Haar enkel begon te zwellen : de volgens haar enige functie van zijn shirt werd nu zeker verwoest. Het was koud geworden en het werd ook donkerder; en de hoop dat er nog iemand voorbij zou komen werd steeds maar kleiner. Alain, daarvan verwachtte ze niet meer dat hij terug zou komen. Hij had wat hij wilde : haar haat, een reden waarom ze geen vrienden hoefden te zijn. Zo zou ze zeker nooit meer zo naïef worden om te denken dat ze nog maar vrienden met hem kon zijn. Als ze het woord uitsprak; leek het of hij niet wist wat het betekende, wat het vandaan kwam of hoe het was om een 'vriend' te hebben. Zijn eigen keuze; en nu gaf ze het gewoon op door er niet meer tegen in te gaan. Een hopeloos geval.
Ze begroef haar kin in het vestje dat ze aanhad en vervloekte zichzelf dat ze niets meer had aangedaan dan een shirt, een vestje en een jeans. Ze rilde even en stak haar handen in de zakken van haar vestje om een gevecht aan te knopen met de kou die langzaam binnendrong in haar lichaam. Maar het was een verloren strijd. Twee verloren strijden op één dag? Wat was ze goed bezig ! Ze had haar ogen gesloten in een laatste poging om zich te concentreren op de warmte die ze kwijt was geraakt, en schrok op toen ze plots een stem hoorde. Ze opende haar ogen en zag Alain bij haar neergeknield; zeggende dat er een ambulance aankwam. "Bedankt", bracht ze even uit. Haar woede verdween eigenlijk even snel als hij was gekomen, ze stond er voor bekend niet lang kwaad te kunnen blijven op iemand, en ze zuchtte toen hij opstond en zei dat hij haar niet haatte. "Ik jou ook niet", verklaarde ze bijna onhoorbaar en besefte dat de jongen het best wel koud kon hebben. "Je shirt.. ligt daar", sprak ze even serieus, maar grinnikte even zachtjes om wat ze had gezegd. "Kom naast me zitten", mompelde ze even en keek de jongen dan uiteindelijk aan. "Is misschien warmer", beredeneerde ze erbij, warmer voor haar en voor hem. En als hij te koppig zou zijn om toe te geven dat hij het ook koud had, zou hij haar waarschijnlijk wel gunnen om het wat warmer te hebben.

Alain trok een wenkbrauw op, Emilie bood hem aan naast haar te zitten. Hij wilde weten waarom, waarom hij nu ineens wel weer welkom was. Wat hij net verkeerd had gedaan, waardoor hij ineens gehaat had. Hij was geïntresseerd in de mens, voor het eerst. Maar hij wilde het niet op het spel zetten. Hij wilde de risico lopen om nog een conflict te krijgen, het was goed zo. Hij glimlachte gerust en knikte.
Hij wist dat zij hem niet haatte, maar wilde net kwijt dat hij haar niet haatte omdat ze dat tien minuten terug beweerde. Toen ze boos op hem was. Alain ging naast haar zitten, op de koude grond. Toen kwam de stilte, die de temperatuur nog lager leek te trekken. Goed, de jongen was al niet één van de meest uitbundige jongens vandaag, maar op dit moment kwam er naast dat hij de behoefte niet had om iets te zeggen, ook de angst dat hij iets verkeerds zei. De laatste dagen had hij vele nieuwe gevoelens mogen voelen en dit was weer een nieuwe, angst om te praten. Normaal lagen zijn gedachtes op straat voor het oprapen omdat hij geen reden zag om beledigingen voor zich te houden. Hij haatte Emilie niet, hij haatte de gevoelens die ze mee bracht. Hij had liever dat hij haar haatte dan wat hij nu voor haar voelde. Iets wat Alain niet kon omschrijven.
Hij wist niet of het corect was wat hij deed, maar dacht er ook niet echt bij na. Alain sloeg een arm om Emilie's middel. Uit angst dat dit echter een zet was dat haar boos maakte, trok hij de arm weer terug.

Emilie beet even kort op haar lip toen de jongen aan haar voorstel leek te twijfelen, maar glimlachte wat onzeker toen hij toestemde en naast haar kwam zitten. Haar blik volgde kort zijn bewegingen toen hij dit deed, maar eens hij zat, was haar blik naar een willekeurig punt in de verte gericht. Spreken deed ze niet, en ze merkte eigenlijk ook niet veel van het feit dat ze het misschien warmer zou hebben. Was ze de jongen een verklaring schuldig om haar plotse uitbarsting daarnet? Ze vond van wel, maar probeerde die verklaring zo lang mogelijk uit te stellen. En ook degene waarom ze perse vrienden met hem wilde zijn, want tot nu toe had ze hem niet echt de waarheid gezegd. Bang om haar relatie met Lyron in gevaar te brengen, want dat was nu net hetgene waar heel haar leven om draaide. Om Lyron. Ze voelde enorm veel voor die jongen, meer dan ze ooit gevoeld had. Maar wat ze voelde voor Alain was ook geen pure vriendschap; het was meer, en al naderde het niet dicht tot de gevoelens voor Lyron; het was er, en dat was spijtig genoeg iets waar ze niets aan kon doen.
Terwijl ze nadacht, voelde ze plots een arm om haar middel. Alains arm. Nog voor ze het goed besefte echter, verdween die arm al weer terwijl ze even verward naar Alain keek. "Je snauwt redelijk veel tegen me." , begon ze plots aarzelend, uit het niets. "Je geeft me de indruk dat je liever een oma kust dan bij mij te zijn", vergeleek ze even, wat walgend, maar om het gevoel dat zij had beter te beschrijven. "En dat is hatelijk, dat je zo doet tegen me, vooral omdat..", mompelde ze even terwijl ze stilviel naar het einde toe. "Het is zo moeilijk om..", wilde ze verward uitleggen, maar geraakte niet uit haar woorden. "Ik wil je perse als vriend omdat ik.." , begon ze even, maar ze haalde diep adem om verder te gaan. "ik voel iets voor je", sprak ze zachtjes,haar blik weer afwendend. "En dan is vrienden blijven het minste wat je kan doen om je zo dicht mogelijk bij mij te hebben. Ik ken Lyron al langer en heb er een rélatie mee, Alain, I'm not supposed to feel anything for anyone else". Haar donkere blik kreeg een trieste schijn, waardoor ze even haar ogen sloot. Dit was zo moeilijk. Alain zat naast haar. Vlàk naast haar; en ze probeerde zijn reactie niet te zien, niet te peilen, bang dat hij haar hierdoor, om welke reden dan ook, wél zou gaan haten. Ze zou Lyron niet bedriegen, en dat was ook niet haar plan, maar het zou pijn doen als ze Alain niet meer te zien zou krijgen.