A long night

Kenneth stond op de Youth Yard niet om te skateboarden in iedergeval, en ook niet om grafitti te spuiten of wat dan ook. Nee, hij wachtte op Lander. Kenneth had van enkele mensen vernomen dat bij avond de jongen hier meestal zijn tijd doorbracht. Hij zou Lander eens een keer op zijn plaats zetten, niet meteen met klappen te geven maar eerst met woorden. Als die gast dan begon met klappen uit te delen was het niet zijn schuld. Hij wist wat hij Emilie een soort van beloofd had maar wist dat hij deze niet kon nakomen. Haar broer moest maar eens ophouden met haar te slaan, en dit keer zou hij zich wel bemoeien. Kort keek hij naar de zwarte band die glansde in het licht van de mouw. Door het fei dat hij helemaal in het zwart gekleed was, was de jongen niet zichtbaar. Dat was iets waar hij speciaal had voor gezorgd deze avond. Want wie weet zou Lander wel als een angsthaas weg rennen als hij hem zag staan ofzo, maar het was nog allemaal te zien hoe het liep. Voor één van hen zou het zo wie zo slecht gaan aflopen en als het aan Kenneth lag was het Lander die op de grond belande. Rustig zette hij zich neer op een steen en keek oplettend rond, hier zat hij op een plaats waar niemand hem kon zien, door het feit dat links van hem een halfpipe stond en rechts van hem stond een ramp, en voor hem stond een bank, dus hij was onzichtbaar voor een menselijk ook.

[Lander, Kenneth en later Emilie]

Hij had even geglunderd toen de bende, samen mét Dieter hem had gevraagd wat hij met Emilie had gedaan tijdens hun laatste ontmoeting. De andere leden lachten even, gaven hem een 'vuistje', en klopten hem op de schouder. 'Goed gedaan', was hun reactie, waardoor hij zich belangrijk voelde. Hij liep door de straten van Santa Monica en haalde een pakje sigaretten naar boven, bracht er eentje naar zijn lippen en stak deze daarna met een handige beweging aan. Het pakje gleed weer in zijn zak, terwijl hij even een stevig trekje nam en de sigaret dan tussen zijn twee vingers van zijn mond vandaan haalde. Hij sloeg een vertrouwd straatje in en belandde al meteen op het pleintje, ook wel 'youth Yard' genoemd. Zoals elke nacht om een uur of 3, was hier geen kat. De maan was achter de wolken verdwenen en enkel het vage licht van de lantaarnpalen wat verderop tekende nog de omtrekken van de ramp, waar hij elke nacht wat ging chillen. Het puntje van zijn sigaret werd al aardig kort toen hij eenmaal op de ramp was gaan zitten, en hij sloot zijn ogen even, blies wat rook naar buiten en zuchtte even zachtjes. Hij rekte zich uit en leunde tegen de rand van de ramp aan, even alle momenten van die dag overlopend. Hij voelde zich goed bij zijn 'familie', bij de bende. Want zij waren er toch altijd voor hem? Dat kon je van zijn échte familie niet zeggen. Een bende prutsers, waren ze, één voor één. Behalve Emilie. Die was lekker koppig en gaf ook niet snel toe. Eigenlijk mocht hij Emilie wel, hij vond dat ze wat van hem weg had. Alleen jammer dat ze teveel wist nu. Ach, het was haar eigen fout, ze had maar niet moeten doorvragen. Nu moest hij wel voorkomen dat ze de politie zou bellen én mensen vertellen over wat hij gedaan had. Anders zou hij zeker en vast hangen. Hij had gehoord dat de straf voor zijn misdaad niet echt mild was, hoewel hij net achttien was en de daden als minderjarige had gepleegd.

Kenneth merkte al snel genoeg de silhouetten van een jongen op en hij wist dat dit Lander was. De jongen liep hem voorbij en toen hij op de ramp was kwam hij uit zijn schuilplaats en keek naar de ramp en fronste even. Kenneth besloot zich maar van den domme te houden, dan zou Lander misschien wel naar hem toe komen. Kalmpjes wandelde hij de ramp voorbij en zette zich op een rail neer en keek voor zich uit. Een schaduw was over zijn ogen gekomen, en in het schaarse licht dat er hier brandde was hij toch al slecht zichtbaar. Hoewel hij alles om zich heen toch kon zien, dat kwam dan weer door het feit dat hij een nacht mens was en zijn ogen beter gewend waren aan het donker dan aan het licht. Zo had hij ook last van dat hij ‘s avonds nog al actiever was dan in de dag. In overdag was hij al erg genoeg volgens de jongens van het team. Een vrij korte grijns verscheen op zijn gezicht maar verdween meteen al weer van zijn gezicht. Voor even hoorde hij in de verte een auto langs rijden, maar dat was dan ook het laatste wat hij voor deze nacht waarschijnlijk hoorde. Mensen vonden het raar dat hij ’s nachts actiever was dan over dag, daarom werd hij ook al bestempeld als rare. Een keer had hij zelf de naam vampier naar zijn hoofd toegesmeten gekregen. Dat was nog wel grappig eigenlijk, wetend dat mensen hem zo zagen. Hun probleem dan maar, hij was wie hij was en zou dat ook niet veranderen voor wie dan ook.

Zonder te denken aan dat hier misschien nog iemand kon zijn, zuchtte hij even luid en begon een deuntje te tokkelen met zijn vingers op de ramp. 'The Enemy' van Zornik, daar zat hij al een tijdje mee in zijn hoofd. Die klip was ook zo geniaal, daar zat een hele theorie achter. Oudjes van een klif duwen. Gewoon geweldig. Een grijns verscheen even op zijn gezicht, maar verdween al snel toen hij een gestalte zag verschijnen. Meteen kneep hij zijn ogen even tot spleetjes, trachtend om de jongen - dat was hem duidelijk - te herkennen. Maar nee, een complete vreemde, leek het eerst. Hij nam nog een laatste trekje van zijn sigaret en smeet die dan weg, naast de ramp, waarna hij daaraf sprong en de jongen langs achteren benaderde. Hij floot even tussen zijn tanden en stak zijn handen in zijn zakken. Tot hij voor de jongen kwam te staan; hij wilde vragen wat hij hier moest, en zeggen dat hij het moest aftrappen, maar in het zwakke schijnsel van de lantaarnpalen, herkende hij zijn gezicht. De flikker die bij Emilie rondhing in het zwembad. Meteen verscheen er een minachtende grijns op zijn gezicht, en keek hem even met een schuin hoofd aan. "Oh, jij", sprak hij dan met een opgetrokken wenkbrauw, waarna hij opnieuw het pakje sigaretten naarboven haalde. 'Ook eentje?", vroeg hij dan droogjes, hem doordringend aankijkend. Hij hield wel van spelletjes. Spelletjes waarbij hij zou winnen.

Kenneth luisterde naar de voetstappen die hij op zich af hoorde komen. Dus Lander kwam naar hem toe. Mooi zo. Het plan werkte dus toch. Al snel stond de jongen voor hem en stond Kenneth op en fronste even. 'Ik rook niet.' Mompelde hij naar Lander toe en keek hem strak aan, al was dit niet te zien aangezien de schaduw nog steeds over zijn ogen lag. 'Ik wil met je praten.' Sprak Kenneth rustig tegen hem en kruiste zijn armen. Als Lander ook maar enige hersenen in zijn kop had dan wist hij waarover. Zo niet zou hij het rustig voorbrengen en zien wat er gebeurd. Kenneth had zijn blik verhard en wachtte nu af. Kalm keek hij even naar de zwarte band die voor kort glansde door een zwak licht dat erop viel. Voor even schoten de blauwe plekken die hij had aangetroffen bij Emilie weer door zijn kop, meteen wou hij Lander echter een klap geven maar hield zich nog goed kalm. Eerst praten, daarna desnoods slaan.


[Flutpost sorry]

Hij haalde zijn schouders even op toen de jongen zei niet te roken en nam daarna al een tweede sigaret tussen zijn lippen. Toen hij tegen Lander zei met hem te willen praten, lachte hij even tussen zijn tanden door, waardoor wat rook naar buiten kwam. Meteen haalde hij de sigaret van zijn lippen en blies die rook dan meteen weer uit. "Praten? Met Mij?", hield hij zich van de domme, terwijl hij nog een trekje nam. "Ik zie niet in waarom jij en ik zouden moeten praten.", sprak hij dan nonchalant. Hij dacht even over hoe Emilie enkele dagen geleden nog had gezegd dat zij en een zogenaamde Kenneth uit elkaar waren; dus hierdoor had hij er voor hem niets mee te maken. Het feit dat hij daarnet lichtelijk had gedronken en vrijwel meteen werd Lander dan wat loslippig. Hij grijnsde even en keek Kenneth dan even aan. "Emilie heeft een leuk lichaam hé? Heb je spijt dat je haar niet meer kan betasten? Natuurlijk heb je dat; Een paar vrienden van me hebben verteld dat ze geweldig was in bed"; sprak hij dan; uitdagend. Natuurlijk had geen van hen ooit met Emilie seks gehad, noch minder; hij wilde gewoon een beetje olie op het vuur gooien. "Zonde van haar lichaam he? Die plekken. Maar ik vind haar nog altijd even mooi. Je krijgt 50 percent korting, aangezien ze wat plekjes heeft. Cash betalen, liefst; en ik zorg er wel voor dat ze hier morgenavond staat"; vervolgde hij, hem serieus aankijkend, terwijl hij vanbinnen gierde van plezier. Dit was geweldig. Ach, zijn zusje, hij hield van haar.

Toen Lander begon te praten keek hij hem nog steeds met die geharde blik aan en rolde kort met zijn ogen. Hij was dus werkelijk zo dom als hij dacht, of hij misleidde hem gewoon. 'Dat weer je volgens mij beter als mij.' Mompelde hij tegen hem en luisterde naar zijn verdere woorden over Emilie. Meteen vertrok zijn gezicht en balde hij zijn vuisten. 'Jij vuile mislukkeling.' Gromde hij geirriteerd naar hem. Lander moest het niet te vergaan drijven bij hem, en nu hij over Emilie bezig was, kwam de woede al helemaal in zijn systeem. Maar slaan was hij nog niet van zin. Waar had Lander het recht vandaan gehaald om zo over zijn zus te praten? ‘Je zou je moeten schamen weetje. Jij bent echt het laagste van het laagste als het op gasten aan komt. Jij slaat meisjes. Te laf om een gozer te slaan ofzo? Dat je je frustraties al moet richten of je zus?’ Kaatste hij naar hem toe. Als Lander het vuil kon spelen, dan kon Kenneth dat ook. Niemand praatte zo over Emilie. Zelfs Lander niet. Dat recht had hij niet, man als hij nu wat had gezopen had hij al onder het gras gestoken. Dat kon hij hem wel verzekeren. Hij vouwde zijn handen weer open en keek hem kwaad aan. Lander bevond zich nu op glad ijs, dat moest die jongen eens beseffen. Misschien deed hij Emilie hier mee pijn door zo meteen op zijn gezicht te slaan, maar hij zou haar niets meer aan doen, niet zolang hij hier nog in leven was.

Missie geslaagd, vond hij, toen de woede in zijn ogen, stem en handelingen zich naar voren toverde. Een venijnig grijnsje verscheen op zijn geizch en nog steeds keek hij hem scheef aan; sloeg zijn armen over elkaar en zuchtte. "Oké, oké, ik doe er nog 25percent af, omdat jij het bent." Hij knipperde even irriterend met zijn ogen en luisterde aandachtig toen Kenneth begon over Schamen en de laagste zijn. En over slaan. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd. "Slaan is nog iets waardevol voor haar; ik kan ze evengoed meteen onder de grond steken als je het mij vraagt; Ze is wel koppig, en dat heeft er tot nu toe voorgezorgd dat de wormen haar nog niet opeten. En als je mij wat aandoet; moet je weten dat hoe dan ook, Hoé dan ook, mensen zullen wraak nemen. Op jou, en ook op Emilie. Relativeer. Je wilt toch niet dat haar nog iets overkomt?" Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en wierp die toen, hoewel ze nog maar half was, weg. "Het is jouw keuze. Kies slim", sprak hij dan nonchalant, terwijl hij zijn mouwen wat opstroopte. "En wees niet egoïstisch.", vervolgde hij, waarna hij zijn schouders even ophaalde en zijn gsm nam. Hij kreunde even, rekte zich uit en trok een nadenkend gezicht. "Weet je wat me wel fascineerde? De manier waarop ze van je hiéld, en de haat die ze voor je toonde toen ik haar de laatste keer zag. Raar hé? Hoe zoiets zo snel kan veranderen? En dat allemaal om een ander meisje, een meisje dat niet nadacht. Ik help Emilie gewoon. Door fysieke pijn te voelen, vergeet ze je, ze heeft geen mentale pijn meer, weet je. Eigenlijk ben jij de slechterik hier."

Kenneth beet op zijn onderlip en ademde even diep in. Lander dreef het nu echt ver, veel te ver. Maar hij moest zijn gedachten erbij houden, de volgende woorden raakte hem echter in het hart. 'Als je het ook maar één keer waagt om haar aan te raken, dan zorg ik er wel voor dat jij onder het gras komt te liggen, samen met die gehele stomme bende van jou.' Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek hem strak aan. Wat als er waarheid in zat? Wat als zijn bende haar wat aandeed? Toch zou hij haar gaan beschermen, omdat hij nog steeds van haar hield. Al gauw hoorde hij de laatste woorden en neep hij zijn ogen tot spleetjes. 'Jij moet me niet voor zeggen wat er goed of slecht is. Ik weet wat jij je ouders hebt aangedaan, ik weet wat jij Emilie aandoet. Al ben ik diegene die haar hart brak, ik deed het niet expres jij daar aan tegen doet dat wel. En zeg nu niet dat ik lieg jongen, want geloof me dan ken je mij nog helemaal niet goed.' Kenneth ademde diep in en vond zijn kalmte weer terug. Zijn blik werd weer normaal en ook zijn gedrag werd ook weer iets kalmer. In zijn stem was het enkel nog te horen, na wat hij allemaal gezegd had tegen hem kon hij hem werkelijk nog harder gaan slaan. Nu deed hij het niet meer alleen voor Emilie maar ook voor zichzelf en haar ouders. Emilie had hem niets gezegd over zijn verleden daar was hij zeker van dat hij hem daar niet mee kon pakken. Dat was al uitgesloten. Maar nog een woord over Emilie of over zijn relatie met Emilie zou het echter wel te veel worden en zou hij hem de grond op slaan en pas stoppen wanneer hij bloed zag.

Iemand over de rooie krijgen, daar was hij geweldig goed in, en ook omdat hij aangeschoten was, werd de grens van stoppen voor hem waziger, en ergens wist hij dat het niet lang zou duren voor Kenneth op hem zou slaan. Ach ja, dan deed hij dat maar; hij zou dan hetzelfde gaan doen bij Emilie. "Ben je zeker dat je dat wel aankunt? Echt potig zie je er niet uit.", sprak hij dan, grijnzend, terwijl hij zijn blik even van kop tot teen liet glijden bij kenneth. Oké, hij loog, Kenneth zag er wel potig uit, sterk uit, maar ja, een understatementje placeren kon toch nooit kwaad? Hij zuchtte even en haalde toen zijn schouders op. "Ik ken je nog maar enkele minuten; en ik heb al geen zin om je nog meer te leren kennen. Je lijkt me een saai type. Bovendien houdt Emilie momenteel meer van mij dan van jou, dat kan ik je verzekeren. Niet omdat ze mij graag heeft, gewoon omdat ze jou haat." Hij keek Even recht in Kenneths ogen en grijnsde toen. "De waarheid kan kwetsen he?", vervolgde hij toen nonchalant, waarna hij opnieuw zijn pakje sigaretten tevoorschijn haalde. Even een leuke pauze creëren, dacht hij. "Is ze trouwens goed?", sprak hij dan, over wat anders beginnend. "In bed? Misschien pas ik mijn prijsje dan wel aan."

Kenneth keek hem droogjes aan. Hij wist van zichzelf dat hij sterk was dus dat kwetste hem al zeker niet. Eigenlijk vond hij het wel grappig hoe hij deed en streek kort door zijn haren. 'Wel, ik moet geen lafaards kennen en je maakt het me alleen maar makkelijker hoor.' Zei hij droog tegen hem en luisterde naar zijn verdere woorden. Nu werd hij het echt beu, hij had geen recht om over Emilie te praten op die manier. 'Je moet je kop houden over haar. Denk je nu echt dat je hier goed aan doet. Jij bent gewoon zo'n typisch kindje dat niet genoeg aandacht kreeg en nu zoek je gewoon aandacht. Zielepoot.' Kenneth kon er niet meer tegen. Al gauw balde hij zijn vuisten weer en gaf hem een stomp tegen zijn kin en trapte hem tegen zijn benen waardoor hij wel op de grond moest vallen. Lander was al aan geschoten en kon naar zijn smaak al amper op zijn benen staan dus door die trap moest hij wel tegen de grond plakken. Kwaad keek hij hem aan en snoof even. 'Ik meen het gast, raak je zus nog een keer aan en ik kom er achter dan zorg ik er persoonlijk voor dat je hier ergens een plekje krijgt onder het gras!' Spuwde hij naar hem toe en ademde even in. Nu kon hij al helemaal dag zeggen tegen een rustige Kenneth, want die was in de verste verte niet meer te bespeuren.

Zijn donkere ogen blonken uitdagend en toonden duidelijk dat hij al wat op had. "Ik doé hier goed aan, ik denk het niet alleen," mompelde hij dan; waarna hij zijn wenkbrauw even optrok en zuchtte. "Achja, hetis algemeen bekend dat als mensen het in een gesprek niet kunnen halen tegen de andere, ze gaan schelden of sla..", begon hij te spreken, zijn zin niet kunnen afmakend. Hij voelde een gebalde vuist op zijn kin knallen en tegelijk bijna - voor hem ging alles veel te snel - voelde hij een trap tegen zijn scheenbenen. "Godmilj..", riep hij, wanneer hij op de harde grond viel en door zijn evenwicht dat even was afgenomen; even duizelde. Hij snoof even luid en luisterde naar wat Kenneth zei; waarna hij verbazend snel - gezien zijn toestand - weer op zijn benen stond. "Dan zal ik er voor zorgen dat je er niet meer achter kúnt komen", lulde hij grijnzend en sloeg hem dan met gebalde vuist nadrukkelijk op zijn kaak, waarna hij dichter bij Kenneth kwam te staan; face to face, terwijl hij zijn gezicht even bekeek. "Mijn zusje raak ik aan wanneer ik dat wil en waar ik dat wil", fluisterde hij droogjes en spuwde toen wat bloed op de grond; door de slag tegen zijn kin had hij toch wel op zijn tong gebeten, zeker?

Kenneth kreeg vervolgens een slag tegen zijn kaak en meteen voelde hij op de een of andere manier een straaltje bloed langs zijn lip lopen. 'Daar heb je de kracht niet voor ezel.' En weer moest hij over Emilie beginnen. Kenneth verloor zo stilletjes aan zijn gehele kalmte en dat kwam nu niet echt goed uit. Sneller dan hij van zichzelf verwachtte sloot zijn hand zich om Lander's keel en tilde hij hem van de grond om hem vervolgens nog en klap te geven in zijn maag. Dan smeet hij hem op de grond en snoof even. 'Ik meen het jongen, als ik wil stop ik je zo onder de zoden. Je hebt niet het recht om haar aan te raken als ze het niet wilt. Blijkbaar ken je je rechten in dit land nog niet goed.' Kenneth had hier een slecht gevoel over, maar Lander was over de schreef gegaan en nu zou hij de klappen zelf mogen voelen. 'Je mocht je gelukkig prijzen met een zus zoals Emilie, ze heeft een prachtig karakter en weet van zich af te bijten. En toch doe jij haar dit aan. Jij bent een ondankbaar mens.' Met een zucht keek hij naar de grond. Ergens besefte hij nu wel wat hij had laten schieten. Geirriteerd keek hij naar Lander en balde zijn vuisten.

Nog voor hij het besefte - door zijn retarde reacties die veroorzaakt waren door zijn dronken bui - voelde hij hoe Kenneth hem bij de keel greep en optilde. Hij sloot instinctief zijn handen om die van Kenneth en trok er tevergeefs aan, losgeraken zou hij niet, tot Kenneth hem neer zou.. gooien. Een stomp in zijn maag zorgde ervoor dat hij, toen hij op de grond terecht kwam, meteen in een kramphouding viel en wat kreunde. Terwijl hij de pijn probeerde te verdrijven, slikte hij wat bloed in. Hij luisterde naar wat de jongen zei en haalde zijn schouders even op. Blijkbaar had hij de koppigheid van Ems niet gekregen; want hij besloot - ook omdat hij hier gewoon geen zin meer in had - ermee te stoppen. "Oké, goed, jij je zin", kermde hij even zacht, waarna hij - met veel moeite - weer recht kwam te staan, en wat bloed van zijn gezicht veegde. "Voorlopig blijf ik uit haar buurt. Geen politie.", sprak hij dan en keek hem doordringend aan. Vervolgens zuchtte hij even, streek door zijn haren en zette een stapje naar achteren. "Misschien ze ze je dan toch waard", klonk het daarna met een jaloers tintje in zijn stem; waarna hij - met zijn staart als het ware tussen zijn benen - wegwandelde. We'll see

Kenneth keek de jongen woedend aan. 'Ik mag het hopen voor jou.' Mompelde hij kwaad naar hem toe. Al gauw weerklonk zijn stem weer en hoorde hij de jaloerse tint in zijn stem en snoof even. Toen Lander was verdwenen wandelde hij naar een ramp en liet zich daarop neerzakken. Kenneth streek het bloed van zijn lip weg en staarde voorzich uit. Als Lander nu maar niets meer ging proberen bij haar dan was hij vrij gesteld van een andere afranseling. Waarschijnlijk zou Emilie hier achter komen maar het kon hem op dit moment niet echt veel schelen, hij moest zich maar eens wat gaan oplappen. Een lange tijd keek hij voorzich uit, wetend dat hij over enkele minuten toch zou vertrekken naar school. Even haalde hij zijn mobiel tevoorschijn maar stak die dan weer weg en stond weer op. Eigenlijk was het stom dat hij net dezelfde wonde had als hij die aan Lyron had gegeven op het Valentijnsfeest. You can call it bad karma. Even lachte hij met zijn eigen grap en wachtte nog een moment voor te vertrekken.

[Inspiratie is gestorven]

Zoals ze tegenwoordig wel eens meer deed, wandelde ze door de straten in Santa monica. De donkere schemering zorgde ervoor dat haar donkere ogen, haar donkere haren bijna onzichtbaar waren. Gelukkig had ze onder haar donkerblauwe leren vestje een witte , spannende blouse aan; die ervoor zorgde dat ze toch zichtbaar bleef. Het was vrij rustig op straat en de stilte zorgde ervoor dat ze zelfs een speld kon horen vallen. En daarom maakte wat rumoer haar wakker. Het moest al een tijdje bezig zijn, het geluid kwam van ver. Ergens meende ze bekende stemmen te horen, maar ze was sowieso al nieuwsgierig genoeg om te gaan kijken. Ze stak haar handen in haar donkere jeans en begroef haar kin in haar sjaal. Ze versnelde haar pas en kwam uiteindelijk op het pleintje, waar ze op et eerste zicht niemand zag staan. Aan de ramp echter, zag ze iemand, wiens rug naar haar toe was gedraaid, maar wiens figuur haar meteen deed fronsen. Kenneth, wat deed die hier, op dit uur? Waarschijnlijk kon hij haar hetzelfde vragen, maar dit was toch gewoon raar. Vooral omdat ze wist dat Lander hier meestal rond dit uur stond. ZOnder zijn gezicht gezien te hebben, schraapte ze haar keel even. "Kenneth, wat doe je hier?", klonk het iets minder vragend dan hoe de zin zou moeten klinken, gewooon omdat ze wist wat hij hier deed; en ergens hoopte ze dat Lander hier vandaag niet geweest was.

Kenneth staarde voor zich uit en ademde even diep in. Al gauw hoorde hij een welbekende stem achter zich klinken, meteen sloot hij zijn ogen even en ademde even heel diep in. 'Ik denk dat je dat wel weet.' Sprak hij kalm tegen haar en duwde zich overeind. Ergens was hij bang om zich om te draaien, misschien ging ze wel helemaal psycho worden en ging ze hem ook nog eens slaan. Ach, veel meer kon er vandaag toch niet meer bij hem gedaan worden. Kalm draaide de jongen zich naar haar op, zijn gezicht zat verborgen onder zijn zwarte haren. Voor nu was dat iets goed. Maar zodra ze dichter naar hem toe zou komen zou ze zien dat hij bloedde, als dat al niet merkbaar was aan de druppels op de ramp. Die waren misschien amper te zien, maar als je echt goed keek vielen ze je nog wel op. Nog steeds drupte er wat bloed van zijn kin af, maar dat stopte na een tijd ook weer. Een snijdende stilte was er nu, en hij zou deze niet gaan doorbreken, dat was niet aan hem om te doen. Kort bracht hij zijn hand naar de zwarte band die wat gescheurd was en streek even over een van de linten die nog los hing. Emilie wist waarschijnlijk niets van de ruzie die nu tussen Alain en hem speelde. Alhoewel, de gehele school praatte er al wel over maar ja. Daar over ging het nu niet.

Zijn donkere omtrek bewoog rustig in het zwakke licht dat er scheen, en toen hij rechter kwam en zei dat hij dacht dat hij dat wel wist, zuchtte ze even zachtjes en sloeg haar ogen neer. Ze had hem toch gevraagd van Lander weg te blijven? Lyron had haar wel tot inziens kunnen brengen: Lander viel niet goed te praten, maar toch wilde ze niet dat Kenneth hem afroste, gewoon omdat hij zijn handen dan zou vuilmaken. Ze richtte haar ogen even op hem- niet merkend dat hij bloedde-. "Kenneth, ik heb je toch gezegd dat..", - ik niet wilde dat je met Lander zou vechten-, wilde ze vervolgen, maar haar blik zorgde ervoor dat ze onderbroken werd. Druipte er nu bloed van zijn kin? Ze fronste even, kneep haar ogen tot spleetjes louter om meer te kunnen zien, en liep dan naar hem toe, waarna ze zijn kin, zacht, met haar hand omhoog duwde. "Kijk nu", mompelde ze even en schudde haar hoofd. "Waarom denk je nu in hemelsnaam dat ik niet wilde dat je met hem zou vechten", sprak ze dan met een wat onbegrijpelijk toontje, terwijl ze papieren zakdoekjes uit haar zak haalde. Ze viste er eentje uit en zuchtte even zachtjes, terwijl ze wat bloed onder zijn wonde afdepte, waarna ze zuchtte en enkel oog had voor zijn wonde. "Waar is hij?", vroeg ze dan wat gekalmeerd, wat rustiger en wat meer geconcentreerd.

Kenneth keek naar de grond. Hij wist wat hij haar had gezegd. Maar hij wist ook wat hij had gezegd. Hij had zich niet kunnen inhouden door de woorden die Lander over haar sprak. 'Hij is weg, ik heb hem misschien vier klappen gegeven maar hij is weg. Blijkbaar heb ik er toch nog wat verstand in geslagen.' Kort beet op zijn tanden de pijn verbijten. 'Emilie, ik heb hem geslagen omdat hij sprak over jou op een manier die ik niet kon hebben.' Mompelde hij zacht tegen haar. Voor een moment richtte hij zijn ogen op haar, hij had zin om zich om te draaien en gewoon weg te gaan maar iets hield hem hier toch weer bij tegen. 'Hij weet dat ik van alles weet, en hij weet ook dat als hij of zijn bende jou nog een keer aanraakt dat hij met mij te maken krijgt. Als er je nog iets gebeurt dan gebeurt er iets met hem en zijn bende. Maakt niet uit wat. Het houd op Emilie, hij zal je niets meer aandoen zonder mijn tussenkomst.' Een hele, maar dan ook hele korte glimlach was verschenen op zijn gezicht. Maar daarna nam het weer die normale houding aan. 'Het spijt me dat ik hem geslagen heb, ik ben eens te meer een agressieveling gebleken.' Ergens had hij zijn om zijn armen om haar heen te slaan, maar ze duwde hem toch weg dus wat was het nut dan om dat te doen?

"Ik denk dat verstand bij hem inslaan gewoon nutteloos is", sprak ze zachtjes en glimlachte even. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem af en toe aan, terwijl ze zachtjes op de wonde duwde. "Dit doet misschien pijn, maar als je er nu tegen duwt, dan wordt het allemaal niet zo gezwollen.", sprak ze op een manier die haar deed lijken of ze een echte prof was. Ze glimlachte weer en richtte haar ogen dan weer op de wonde. Toen hij zei dat er haar niets meer zou gebeuren, knikte ze even en haalde ze tegelijk haar schouders op. "We zullen zien, maar voorlopig lijkt hij niet meer snel terug te komen, aangezien hij je maar één keer echt raak heeft geslagen, of niet soms?", mompelde ze even zachtjes. "Je bent een agressieveling, maar je hebt verschillende soorten agressievelingen.. Je hebt er slechte vooral. En dan heb je er nog die enkel goed willen doen.." Ze grijnsde even en keek hem even aan. "Je bent een goede vriend", klonk het daarna, nogal neutraal; zonder hem aan te kijken. Misschien was het beter moest ze zometeen weer naar huis gaan. Nog iets later en het was ook geen uur om over de straat te lopen. Ze gebaarde naar hem dat hij het zakdoekje maar moest overnemen en zette een stapje naar achteren. Verwarrend, was dit voor haar.

Kenneth keek haar aan en glimlachte even. 'Hij was in dronkenstatus, denk dat hij niet meer kon doen dan een keer slaan.' Sprak hij met een licht geplezierde grijns. Kalm nam hij het doekje over en keek haar aan. 'Noem me nu ofzo maar ik had gedacht dat je zou flippen tegen me over dat ik hem geslagen heb.' Mompelde hij tegen haar en wreef even over zijn hoofd. Morgen zou hij waarschijnlijk gaan opstaan met een flinke deuk in zijn lip maar ja, het kon hem niet meer schelen. Hij was er niet trots op dat hij Lander had geslagen, maar was er wel trots op dat hij uiteindelijk toch nog iets goed had gedaan voor Emilie. Kalm stak hij uiteindelijk zijn handen in zijn zakken en smeet daarbij het doekje weg, of het nu zou zwellen of niet maakte hem al helemaal niets meer uit. Maar hij stak zijn handen in zijn zakken om zichzelf tegen te houden om haar toch een knuffel te geven. Kort bedacht hij zich de woorden van Lander, 'Bovendien houdt Emilie momenteel meer van mij dan van jou, dat kan ik je verzekeren. Niet omdat ze mij graag heeft, gewoon omdat ze jou haat.' Woorden die eigenlijk bij hem alles hadden ontketent. Voor even keek hij naar de grond. Dit moest hij toch echt weten. 'Em, haat je me?' Sprak hij zachtjes tegen haar.

Emilie zuchtte even zachtjes toen hij zei dat hij dronken was en sloeg haar ogen even ten hemel. "Zoals regelmatig wel eens gebeurt", sprak ze dan hoofdschuddend. Toen hij wat zei over haar en flippen, en ze die woorden in één zin hoorde, grijnsde ze even en en haalde haar schouders op. "Klinkt zoals mij", sprak ze terwijl ze even kreunde en daarna hem vertelde dat ze nogal opvliegend was de laatste tijd. "Oh ja, én jij was daar óok de oorzaak van, remember?", sprak ze dan nogal vlot en luchtig, ze was er eigenlijk al wel wat over gekomen; niet dat het minder pijn deed. De keek naar het doekje, dat op de grond viel en meteen een beetje mee werd gedreven door de wind. Ach, als hij morgen een dikke lip wilde hebben, dan was dat zijn zaak, toch? Ze zuchtte even en ging wat tegen de ramp aanleunen, richtte haar blik even naar boven, naar de sterren, en ontdekte meteen de poolster, daar enkele sprongen vandaan de grote beer, en de poolster zelf was een deel van de kleine beer. Ach, astrologie had haar altijd wel bezig kunnen houden. Pas toen hij haar wat vroeg, keek ze hem meteen aan. "Wat?", vroeg ze, hoewel ze hem goed genoeg verstaan had. "Nee, hoe kom je daarbij?", was haar direct daaropvolgende reactie, waarna ze haar blik even naar de grond liet glijden. "Ik haat je niet, ik vond het op z'n minst gezegd gewoon niet fijn dat je.. Je weet wel; en dat ik het niet fijn vond, is hier een understatement. Ik wil er niet over praten. Maar ik haat je niet.", zei ze daarna en fronste even. Waarom vroeg hij dit?

Kenneth hoorde haar woorden en keek even schuld bewust naar de grond. Door Lander besefte hij wat hij nog voor haar voelde, en wat hij echter kwijt was door zijn eigen stomme doen. Kort dacht hij aan Sawyer, hoe lang was het wel niet geleden dat hij haar gezien had? Plus, ze zouden geen stel worden daar had hij nu al zijn oordelen over hoewel deze zouden kunnen veranderen met veel moeite. Ach ja, al gauw bande hij haar weer uit zizjn hoofd en zuchtte. 'Ik weet dat het mijn schuld is, maar al te goed. Jammer genoeg.' Mompelde hij zachtjes. De laatste twee woorden kwamen eruit als een fluistering, die je alleen maar zou opmerken als je echt serieus je aandacht erbij had. Uiteindelijk toen er een stilte viel zette hij zich weer neer afwachtend op een antwoord op zijn vraag. Als Lander had gelogen had hij geslagen voor niets, hoewel hij haar nu met rust zou laten dus dan was het voor iets. Kort keek hij naar de grond en snoof even. Uiteindelijk verbrak ze de stilte met een vraag, en daarop volgde weer een vraag. Hallo, hij vroeg geen vragen maar een antwoord, dat besefte ze toch? 'Ik haat je niet, ik vond het op z'n minst gezegd gewoon niet fijn dat je.. Je weet wel; en dat ik het niet fijn vond, is hier een understatement. Ik wil er niet over praten. Maar ik haat je niet." Die woorden van haar horen deden hem opstaan. 'Sorry. Lander zei dat je hem op dit moment meer mocht, omdat je mij gewoon haatte door wat ik gedaan had. Daardoor heb ik hem eigenlijk ook geslagen en om nog wat andere uitspraken die ik liever voor mezelf houd.' Blijkbaar lag het gewoon weer aan zijn goedgelovigheid. Tja, daar leek hij met de dag wel steeds meer last van te hebben. Daarop moest hij zich dan maar eens gaan beginnen herpakken.

Haar donkere ogen gleden even over zijn gezicht toen hij zei dat het zijn schuld was, en knikte even, haar armen over elkaar heen slaande. "Daar kan je nu niets meer aan veranderen", klonk het van haar kant, rustig en neutraal, waarna ze - in de stilte die even gold, dacht aan hoe Sawyer en ze sloot haar ogen even. Ookal kende ze haar niet - en ookal had ze haar die keer toen ze haar gezien had, best wel willen leren kennen -, ze voelde er echt geen behoefte naar om dat meisje tegen te komen. Ze wist niet wat ze dan zou doen. Zou ze slaan? Nee, dat was zeker, ze zou niet slaan. Zou ze beginnen roepen? Twijfelgevalletje. Zou ze haar vuil aankijken? Zekerheid. Misschien kon dat meisje er niets aan doen dat ze verliefd werd op Kenneth, en kon ze er ook niets aan doen dat ze hem, wetende dat hij samen was met Emilie zelf, kuste.. Het werd voor haar steeds onwaarschijnlijker. Toen Kenneth beweerde wat Lander had gezegd, haalde ze haar schouders even op. "Ach, Lander", sprak ze even, alsof Lander echt loog. Maar dat deed hij niet helemaal; ze had wel enkele keren, omdat ze nog steeds kwaad was geweest, gezegd dat Kenneth de boom in kon, dat hij het liefst aan de andere kant van de wereld was. Maar haten? Nee, dat had ze nooit bedoeld. "Hij trekt je gewoon over de schreef."

Kenneth keek haar aan en weer aarzelde hij waardoor hij zijn handen die in zijn hakken scholen meer balde, waarschijnlijk zagen zijn knokkels nu rood maar ach ze kon het toch niet zien dus dat was goed. 'Weetje Emilie. Ik wou dat ik het wel kon.' "Dat ik je gewoon terug in mijn armen kon sluiten en je weer lief hebben zoals eerst" voegde hij er in zijn gedachten aan toe. Ergens wist hij niet wat hij nu juist aan het doen was. Misschien kwam het door zijn aanvaring met Lander, misschien ook niet. Tja, het spreekwoord klopte dus toch. Je weet pas wat je kwijt bent als diegene je ook echt verlaat. Moedeloos staarde hij voor zich uit, waarom kon het niet gewoon zijn zoals het eerst was. Gewoon hij en Emilie, en dan een grote boel vrienden? Dit werd hoe langer hij er over nadacht ook minder handelbaar voor hem. Misschien zag hij nu pas in dat hij wél moest kiezen. Dat hij uiteindelijk zijn keuze had gemaakt, maar dat hij deze gewoon niet kon zeggen tegen zowel Emilie als Sawyer, wetend dat hij een van hen zou pijn doen en dat hij er niets meer aan kon veranderen. 'Verdomme.' Siste hij zichzelf in stilte toe. 'En blijkbaar lijkt dat bij iedereen die het probeert ook nog te lukken ook.' Mompelde hij droogjes naar haar toe, daarmee duidend op de eerste gebeurtenis tussen hem en Lyron. Die had hem ook over de schreef weten te trekken, al had hij bij die gebeurtenis meer verloren dan hij ooit voor waan had kunnen houden.

[Toen moest ik weer weg. ]
[Rot ouders ook.]