A long night

Ze keek hem even aan toen hij zei dat hij wilde dat hij er nu nog wat aan kon veranderen, waardoor ze even begon na te denken. Bedoelde hij nu gewoon dat hij hààr niet gekust had moeten hebben, of bedoelde ze dat hij nooit met Emilie een relatie had moeten beginnen. Ze koos voor het minst verwarrende, en nam het laatste. Ze zuchtte even zachtjes en wreef kort over haar voorhoofd en haalde haar schouders dan op. "Het is wat het is", sprak ze daarna zachtjes, waarna ze haar hoofd even traag schudde, haar ogen naar de grond gericht. Toen hij wat vloekte, keek ze even op, en knikte even. "Wat zei Lander tegen je?", vroeg ze danplots, uit het niets. Ze wilde weten wat Kenneth zo ver dreef om hem te slaan, en ze wilde weten hoe Lander precies over haar dacht.. Ze keek hem even onderzoekend aan en wilde zeker zijn dat hij zou antwoorden. "Komaan, zeg. Ik ben geen watje, ik wil het weten", sprak ze, terwijl ze hem met een smekende blik aankeek. Achja, dat ze nieuwsgierig was, dat wist iedereen al, en dat dat niet zo goed was, was ook al geen nieuwtje meer. Maar haar koppigheid, die al zo oud als de straat was, bleef maar terugkomen. Zo hardnekkig, dat de mensen die dit verhaal zouden volgen, het echt wel beu zouden worden. Of zichzelf in Emilie zouden zien, natuurlijk.
Maar ja, het leven is een spelletje, toch?

'Wel, het begon met dat je een leuk lichaam hebt? Hij vroeg of ik spijt had dat ik je niet meer kon betasten Natuurlijk heb je dat; Een paar vrienden van hem hadden gezegd hoe geweldig was in bed.' Kort keek hij naar de grond aarzelend of hij echter wel verder moest gaan met vertellen. Maar ze had het recht om het te weten toch? Aarzelend ging hij verder. 'Dat het zonden was van je lichaam. Die plekken. Maar hij vind je nog altijd even mooi. Ik kreeg zogezegd 50 percent korting, aangezien je die blauwe plekken had. Ik moest cash betalen, en hij zou er voor zorgen dat je hier morgenavond staat. Toen werd ik dus al kwaad op hem.' Kenneth keek vervolgens naar de grond en zuchtte even. Nu kwamen de woorden die hem eigenlijk het meest van al pijn deden, maar dat moest ze niet weten, al zou ze het waarschijnlijk wel van hem af kunnen lezen. ‘Dan sprak hij over wat hem fascineerde aan je. De manier waaropje van me hield, en de haat die je voor me toonde toen hij jouw de laatste keer zag. En dat allemaal om haar, dat meisje dat niet nadacht. Hij hielp je gewoon. Door fysieke pijn te voelen, vergeet je me, had je geen mentale pijn meer, uiteindelijk bleek ik de slechterik te zijn.’ Kenneth sloot zijn ogen en wou zich weer laten neerzakken op de ramp maar hield zich toch nog staande al had hij geen flauw benul waarom. ‘Dan vroeg hij of je goed was in bed, dan kon hij zijn prijs wat aanpassen. Daar heb ik dus niet op geantwoord.’ Ze waren bijna bij het einde gearriveerd, de klappen waren ondertussen al gegeven en ontvangen, maar hij wist niet wat haar reactie hier op zou zijn. ‘Dan vertelde hij dat hij je met rust zou laten en dat ik je misschien toch wel waard ben.’ De laatste woorden kwamen er slechts uit als een fluistering, wetend dat ze dit waarschijnlijk toch niet wou horen.

Ze luisterde even rustig en keek naar de grond toen hij begon te vertellen. Toen hij zijn eerste deeltje gesproken had, keek ze hem even hoofdschuddend aan. "Zij kunnen dat helemaal niet weten. Ik blijf uit de buurt van zijn vrienden, laat staan dat ik er seks mee zou hebben", klonk het nogal geïrriteerd, waarna ze luisterde naar zijn woorden en glimlachte even kort. "Ja, zonde is het wel..", reageerde ze nogal droog op zijn volgende woorden, het belangrijkste deel van zijn zin overslaande. Je kon zeggen dat ze minder gevoelig was geworden voor deze dingen, maar ook dat het haar niet veel meer kon spelen. Ze zuchtte even zachtjes en ontdekte waarheid in Landers woorden, behalve dan dat deeltje van de slechterik. "Je bent de slechterik niet", was haar enige ontkenning, waarna ze haar ogen weer op hem richtte. Hij had op het volgende niet geantwoord, waarschijnlijk omdat hij toen over de rooie was gegaan. Ze sloot haar ogen even, zich concentrerend op zijn woorden die bijna niet hoorbaar waren. Ze dacht even aan Lyron, een flits in haar gedachten die even snel verdween als hij gekomen was, maar het beeld van die gedachte bleef op haar netvlies vastzitten. Ze zweeg een tijdje en wist niet wat ze moest zeggen. Ze knikte even en mompelde een bedankje. "Bedankt om het me te vertellen.", klonk het toen, waarna ze haar handen in haar zakken stak en enkele stappen achteruit zette. "I should go.", sprak ze dan.

'In mijn ogen ben ik de slechterik wel, geloof me maar.' Mompelde hij droogjes naar haar toe en glimlachtte eventjes baar haar. Even streek hij door zijn ogen en zuchtte even. 'Maakt niet uit. En ik zie je dan wel weer binnenkort. Hoop ik.' Zei hij vriendelijk tegen haar en staarde naar de grond. Waarom was hij op dit moment toch weer zo stom bezig? Weer twijfelde hij aan zijn gevoelens voor Sawyer en schudde verwoekerd zijn hoofd. Dit kon niet meer waar zijn. Kort keek hij naar de grond. Eigenlijk was hij wel de slechterik. En nu was ze waarschijnlijk samen met Lyron ofzo. Ach ja, eigen schuld dikke bult. De kansen dat het goed zou komen tussen hen werd in zijn ogen met de seconde kleiner, dat kon hij op de een of andere manier niet hebben. Al gauw zette hij zich neer en keek naar de grond. Als het aan hem lag dan zou hij waarschijnlijk deze nacht hier blijven, zin om naar zijn kamer te gaan had hij dus al helemaal geen zin. De jongen kon zich zelf wel vervloeken, hij was dom geweest en dit waren dan de gevolgen die hij ervan moest dragen.

"Daar moet je zelf over beslissen", sprak ze zonder veel emotie. Afblokken, dat was hetgene wat ze moest doen. Wat ze moest doen, en wat ze het beste vond om te doen. Om alles simpeler te houden. Ze zuchtte even zachtjes toen hij zei haar hopelijk binnenkort wel weer zou zien. "Zeker en vast", sprak ze daarna rustig en knikte even. Ze wilde zich al meteen omdraaien en weggaan, maar bleef even staan toen hij neer ging zitten. Ze zuchtte zachtjes en sloeg haar ogen neer, waarna ze haar hoofd even scheef hield en daarna van haar hart een steen maakte. "Ik ga dan maar", mompelde ze even en draaide zich dan traag om. Het bijna onhoorbare getik van haar allstars op de grond, zou zometeen verdwijnen. Net zoals zij, verdwijnen zou ze in de nacht, en omkijken zou ze niet, ze kon het niet, ze wou het niet. Niet nu. Misschien later. Met haar hoofd wat opgeheven en niet te neergeslagen, liep ze traag weg. Dingen die ze de laatste week geleden had? Liefde doet pijn, Liefde geneest. Elke verlating lokt een ontmoeting uit en niet in elke mens zit wat goeds. Ze wandelde rustig verder; en wachtte even aan een verkeerslicht om over te steken. En al die tijd keek ze niet om.

Kenneth keek haar aan en knikte zachtjes naar haar. En uiteindelijk draaide ze zich om terwijl nu gebeurde wat hij niet wou dat er gebeurde. Maar hij moest haar laten gaan, er was geen terug keer meer mogelijk naar vroeger en dat kon hij niet hebben. Maar het werd tijd om het toch te gaan accepteren. Een lange tijd keek hij haar nog aan tot ze echter wel heleaal verdwenen was, allesins zo leek het voor hem. Dan stond hij op en wreef hij door zijn ogen. Het was voorbij, helemaal over. Zij was verder gegaan nu hij nog. Kalm wandelde hij de geheel andere kant op en werd opgeslokt in de duisternis van de nacht. Pas toen hij echter weer op de straten stond was hij een schim, een zwarte schim die zich eenzaam verder voort bewoog. Er waren toch geen mensen meer op straat, niemand zou hem nu zo zien. Hoogstens enkele late uitgaanders ofzo, maar niet meer of minder. Even hoorde hij achter zich wat rumoer van enkele jongeren die duidelijk van een van de discotheken kwamen, maar hij besloot zich niet om te draaien voor hun en steeds verder weg te stappen van de Youth Yard.


[Insiloos]