Rain...

De doorweekte Chloë liep op haar gemak richting de pier. Het regende nu al een tijdje, en het leek maar niet op te houden. Chloë maakte het niet veel uit, je kon toch niet doodgaan van een beetje regen. Ze had geen paraplu of jas mee genomen waardoor al haar kleren, en schoenen, helemaal doorweekt waren. Haar grijze vest had donkere plekken op de plaatsen waar het nat was net zoals bij haar skinny jeans. Haar donkerbruine haren hingen in dikke plukken langs haar gezicht en er dropen kleine druppeltjes water vanaf. Het maakte haar allemaal niks uit. Regen was simpelweg water, haar kleren kon ze dus gewoon wassen en weer aantrekken. Chloë kwam aan bij de rand van de pier en legde haar armen op het hekje dat ervoor zorgde dat onhandige kinderen niet in het water vielen. Ze richtte haar blik op de zee vlak onder haar. Het water ging nogal aardig tekeer, aangezien er een stevige wind stond. Ze hief haar hoofd weer en staarde voor zich uit. Door de regen was er nauwelijks iets te zien van wat er verderop in het water gebeurde. Het enige wat ze zag was een vage schim van één of andere boot. Ze bleef er voor een tijdje naar kijken en liet toen haar blik verder over het water glijden. Ondertussen veegde ze een paar natte lokken uit haar gezicht en stopte ze die achter haar oor. Langzaam minderde de regen iets en werd de zee duidelijker zichtbaar. Chloë keek omhoog naar de grijze lucht, maar geen einde aan leek te komen. Geen enkel straaltje zonlicht scheen erdoorheen. Een zachte zucht verliet haar keel. De enige reden waarom ze hier was was omdat ze zich verveelde. Op haar kamer was het doodsaai, de Flat Roof zag er momenteel door de regen niet uit, de Gamehall had ze nu wel gezien en in één of andere café zitten had ze ook geen zin. Tenminste, niet alleen. Maar helaas kende ze nog niet al te veel mensen die ze zomaar kon opbellen of iets in die richting. Haar gedachtes gingen terug naar Toronto, zou het weer daar ook zo erg zijn? Ze schudde meteen die gedachtes weer weg. De gedachten aan Toronto maakte haar alleen maar depressief. Ze miste haar vrienden, haar ouders en zelfs haar school. Maar toch wilde ze hier blijven, gewoon om is een keer wat nieuws te proberen. Ze legde haar kin op haar armen en staarde doelloos naar de zee.

Iedereen welkom!

Brooklyn liep over de pier. Wind rukte aan de paraplu die ze vast had, maar ze weigerde los te laten. Ze was al half doorweekt en ze had geen zin om nog veel natter te worden. Waarom was ze hier in hemelsnaam heen gegaan? Een van haar oude vrienden zou haar komen opzoeken, tenminste dat had hij gezegd. Een half uur lang had ze op hem zitten wachten bij het café waar ze hadden afgesproken. Wel 20 keer had ze hem gebelt, maar hij had niet opgenomen. Hij mocht dood vallen wat haar betrof. Ze zou er wel voor zorgen dat hij hier spijt van ging krijgen, 'n paar telefoontjes en het was geregeld. Never mess with Brooklyn Webber. Doordat ze niet opletten stapte ze in een enorme plas waarin haar voet voor de helft leek te verdwijnen. Waarom had ze nu open schoenen aangedaan? Het ijskoude water raakte de huid van haar voet en een rilling ging over haar rug. Vliegensvlug trok ze haar voet terug en schold zachtjes. Een lichtflits verlichte de grijze hemel en niet veel later klonk er een luide donderslag. Ze zuchte geïrriteerd en sloot kort haar ogen. Liep alles dan werkelijk mis vandaag? Toen ze haar ogen weer open deed volgde de volgende flits. Ze moest bij haar auto komen voordat het onweer hier zou zijn. Sneller begon ze te lopen, terwijl ze haar paraplu nogsteeds in bedwang hield. Opeens zag ze vaag iemand staan, teminste dat dacht ze. Het regende zo hard dat je amper 5 meter voor je uit kon kijken. Doordat ze afgeleid was verslapte haar greep voor een paar seconde en de paraplu vloog uit haar handen. 'Godever...' riep ze woedend, terwijl ze achter de paraplu aanrende. Dit deed ze ongeveer 7 meter, totdat ze zag dat het toch een verloren zaak was. Daarbij was ze niet heel snel op haar hakken. Haar paraplu vloog vlak langs de persoon heen, naar het water toe. Terwijl ze verder liep voelde ze haar mascare simpelweg uitlopen. Ze ging een eindje langs het meisje op de reling hangen en keek hoe haar paraplu uit het zicht verdween. 'Wat een rotdag' gromde ze boos. Vaag vroeg ze zich af waarom het meisje hier stond. Ook zij leek niet heel erg blij. Was het uit met haar vriendje? Dit was vaak de reden dat meisjes hier in de regen gingen staan. Persoonlijk vond ze dit een beetje zielig. Het was te hopen dat dit meisje hier stond om een andere reden.

Chloë’s gedachte gingen uitiendelijk toch terug naar Toronto. Ze sloot haar ogen toen ze terug dacht aan haar vrienden. Ze miste ze echt ontzettend veel. Toronto was gewoon echt haar thuis geweest. Ook al was het daar doodsaai en was er niet veel te doen. Ze hield van haar vrienden en miste de plekken waar ze altijd rondhingen. Vlakbij een bruggetje, in het winkelcentrum en natuurlijk in haar kelder. De kelder… Een glimlach verscheen op haar gezicht bij die gedachten. Van haar ouders mocht de met de kelder doen wat ze wilde. Er stond een grote loungebank, ongelofelijk veel posters van sterren, een tv en computer en een mini koelkast. Het was echt een plek voor haar en haar vrienden geweest. Helaas moest ze dat nu missen, maar ze zou heus nog wel terug komen. Zodra school afgelopen was of ze een vakantie had zou ze naar ze toe gaan. Ze keek nu al uit naar die tijd. Chloë sprong meteen omhoog toen ze de eerste donderslag hoorde. Ze was zo diep in haar gedachten dat ze zich dood schrok. En een voorbij vliegende paraplu maakte dat alleen maar erger. Ze sprong meteen een meter opzij en keek verbaasd naar de paraplu die richting het water vloog. Het duurde heel even voordat ze weer helemaal wakker was. Donderslag, paraplu, okay, niks aan de hand. Ze schudde haar hoofd en ontspande weer. Zachtjes legde ze haar handen weer op het hekje. Niet veel later merkte ze dat er verderop een meisje bij de reling stond, ze leek niet erg super blij. Chloë keek nog vlug naar de paraplu en toen weer naar het meisje. Er verscheen een grijns op haar gezicht en ze grinnikte zacht. Die paraplu was dus van dat meisje, tenminste, zo leek het. Ze hoorde het meisje vaag zeggen dat ze het een rotdag vond. Chloë rolde haar ogen. ‘Het valt wel mee..’ Antwoordde ze het meisje. Ze richtte haar blik weer op het water. En weer zo’n donderslag. Dit keer had ze hem aan zien komen door de felle flits vlak boven de horizon.

Het meisje sprong zowat een meter opzij toen haar paraplu lang kwam. Eigenlijk kwam het best wel komisch over, en ze kon het niet laten om even zacht te gniffelen. Dat meisje had zich misschien wel helemaal dood geschrokken, maar alles wat haar op het moment op kon vrolijken was goed. De volgende donderslag liet de glimlach meteen weer van haar gezicht verdwijnen. Toen ze haar handen op de ijskoude reling legde voelde ze een lichte rilling door haar heen gaan. Toch liet ze niet los. Schijnbaar had het meisje gehoord wat ze zei want ze kreeg een antwoord terug. ‘Het valt wel mee..’ hoorde ze vaag door de harde regen heen. Ze vroeg zich nu echt af wat deze dag nu werkelijk mee liet vallen. Dat meisje stond hier in de stomende regen zichzelf nat te laten regenen, terwijl er ook nog onweer aankwam. Ach, ze moest het zelf weten. 'Het valt niet mee' mompelde Brook, terwijl ze naar de volgende bliksem keek die zich boven de horizon tekende. 'Eerst in de steek gelaten door een vriend en dan ooknog dit rotweer. Nee, het valt niet mee.' Kort sloot ze haar ogen, proberend haar woede weer een beetje onder controle te krijgen. Ze kon zichzelf moeilijk gaan afreageren op dit meisje. Opeens voelde de regen harder aan op haar huid. Ze opende haar ogen weer en keek voor zich uit. Een vlaag van iritatie ging door haar heen toen ze zag dat het was gaan hagelen. Het was dan ook niet alleen zien, ze voelde het ook. Ze ritste haar jas los en deed deze half over haar hoofd. Nu wilde ze echt naar haar auto. 'Ga jij ook mee naar mijn auto of blijf je hier?' vroeg ze hard. Het was nog lastig geworden om over het geraas van de hagel een te komen.

(flutpost -_-)

Chloë grijnsde licht toen het meisje antwoordde dat het dus echt niet mee viel. Waarschijnlijk had ze dus een slechte dag gehad. Zelf had ze een normale dag gehad. Saai, zoals gewoonlijk. Ze zou wat meer uit moeten gaan, zo kwam ze nooit aan nieuwe vrienden. En dat ze vandaag iemand op een pier tegen kwam, in dit weer, gebeurd waarschijnlijk ook niet elke dag. Opeens een felle flits gevolgd door een harde klap. En toen begon het meisje weer te praten. Ze vertelde dat een vriend haar had laten zitten en dat ze ook nog eens een hekel aan dit weer had. Heel even ging Chloë’s blik naar de lucht. Regen vond ze niet erg, en onweer maakte alles alleen maar spannender. Nou ja, spannender, ze vond de sfeer die er hing gewoon leuk. Ergens vond ze het raar dat ze gewoon in de regen ging staan. Opnieuw zo’n harde klap. Dit keer sloot ze voor nog geen seconde haar ogen van de onverwachtse klap. Het begon harder te onweren en langzamerhand begon het te hagelen. En die hagel ging te ver. Ze voelde de kleine hagelsteentjes landde op haar handen en op haar gezicht, en het was geen prettig gevoel. Nog geen seconde later hoorde ze het meisje weer praten. ‘Kom je langs Monica High dan?’ Vroeg Chloë. Ze had er nog niet over na gedacht op het meisje ook op Monica zou zitten. Chloë liet de reling los en pakte de capuchon van haar vest vast. Ze trok hem over haar hoofd. Haar haren droog houden zou nu niet meer werken, maar het zorgde er wel voor dat de hagelstenen minder hard op haar hoofd vielen. Ze stopte haar handen in haar zak en liet iets naar het meisje toe. ‘Ik ben Chloë’ Riep ze met een kleine glimlach. Als ze zou meerijden met haar kon ze zich maar beter voorstellen.