It's like I'm wishin' for rain, as I stand in the desert.

Vlak naast de Youth Yard was een basisschool. Het was zaterdag, dus er was niemand in die school en hij zat op slot. Het leek een beetje op een bouwval door zijn leeftijd (die van het gebouw dus), maar er gingen nog wel gewoon kinderen naar die school. Hyde wist nog toen hij daar op school zat. Perfecte leerling, altijd goede cijfers, nog nooit iets verkeerd gedaan in zijn leven. Hoe was hij zo verandert? Vroeger zou hij de rillingen krijgen van iemand met een tatoeage, laat staan dat hij er zelf zijn lichaam mee zou onderkalken. Al was dat wel het geval. Hij pakte een sigaret uit zijn zak en stak hem op. Hij stond achter het oude schooltje, waar hij nu een zittende positie aannam. Hij inhaleerde diep en blaasde het toen uit, terwijl hij zijn ellebogen op zijn knieën liet rusten. Enkele herinneringen bleven hem bij. Hij zou het niet erg vinden om het weekend er een beetje te verspillen. Steeds opnieuw zat hij naast zijn vrienden, voor een minuutje groeide ze op in mannen. En nu waren sommige vuurtjes aan het blussen of autobanden aan het vervangen. En anderen, die zaten op hét oude plekje een sigaretje te roken.
Hij had prima rekening gehouden met hoe netjes hij vroeger was en zijn prachtige gestoordheid die hem vroeger nooit had beïnvloed. Het was vreemd dat hij zich niet zo snel levendig of enthousiast had gevoeld vroeger, en nu was dat totaal geen probleem. Hij ging met een hand door zijn haar terwijl hij opnieuw wat rook uitblies. Roken was slecht voor je, dat wist hij. Maar afkicken was niks voor hem. Sowieso, die nicotine pleisters werkte voor geen meter en hij was geen fan van die nep-rook dingen. En afkicken op de oude manier was al helemaal een ramp. Daar werd hij nog agressiever van en dat was niet zijn bedoeling. Zijn CD was al uit in Canada en hij had daar al een tour gehad met de band, maar hij was nog een onbekende zanger in America. Hij deed zijn best om er wat van te maken, maar tot nu toe was er nog niet veel gebeurd. Zijn contract in Canada was verlopen, dus hij kon daar niet meer werken. The Show Must Go was de naam van het eerste album. En Hedley de naam van de band. Maar ja. Muziek zat blijkbaar in de familie, want zijn broer Alain had ook een band. Perfect Nonsense. Hij gaf niks om de band of om de muziek, maar het lag er meer aan dat zijn broer de leider was. Hij had altijd al een nogal concurrerende relatie met zijn broer gehad. Hij inhaleerde nog maals diep en liet zijn achterhoofd op het oude schoolgebouw rusten.

Iedereen welkom.

Jesse had het gevoel alsof iedereen naar hem keek. Alsof ze stiekem achter zijn rug aan het oordelen waren. Alsof ze zijn blonde krullen haatten en daarom maar gewoon dingen zeiden die nergens op sloegen. Hij zuchtte even en keek om zich heen. Hij was al die blikken zo'n beetje zat. Alleen maar omdat hij een kap op zijn hoofd droeg en dat niet de normale stijl was voor alle mensen die hier waren. Hij had nog een geluk dat zijn figuur wel gewoon in orde was. Niet te dik, lekker dun, mager, zelfs. Hij keek om zich heen en zuchtte nog een keer. Hij legde zijn handen in zijn zakken en sloeg zijn ogen neer, alsof hij daarmee alle vooroordelen en blikken kon vermijden. Alsof hij daarmee alle dingen die zijn moeder ooit over hem gezegd had - en die verschrikkelijk slecht waren - weer terug zou kunnen nemen. Maar hij was verdoemd, verdoemd voor het leven. Hij had dingen gehoord die hij eigenlijk niet had mogen horen, die hem tegen zijn moeder zou kunnen opzetten. En dat was ook precies waar zijn moeder bang voor was en wat er gebeurd was. Hij was - dankzij haar eigen schuld - tegen haar opgezet, door haar eigen fout. Hij zou het nooit meer kunnen waarderen als ze iets liefs tegen hem zei. Dat hij een fout was en een schande voor de familie, drong nog steeds diep in zijn oren. Het zou hem eigenlijk tot zelfmoord aan moeten zetten. Hij had dit ook bijna gedaan. Maar Mark, de vriend van zijn vader, had hem tegengehouden. Want Mark hield wèl van hem. Het was allemaal zijn moeders schuld dat hij hier in Monica zat. Hij was eigenlijk nergens op zijn plaats, maar in Monica al helemaal niet. Zijn vader en Mark woonden in New York, een plek waar hij nu ook een hunkering naar had. Gewoon, om het Vrijheidsbeeld te zijn, de bestemming van de Titanic wat het zou worden voordat die gezonken zou zijn. Hij had de film niet gezien - hij keek namelijk geen meidenfilms - maar hij had er in de krant wel over gelezen. Dat die volgend jaar in april 100 jaar geleden zou gezonken zijn. Dat interesseerde hem dan weer wel, de geschiedenis. Hij was dan ook beoordeeld tot nerd, maar vond dit eigenlijk niet erg. Hij droeg geen bril en had geen beugel, de zogenaamde kenmerkende dingen voor een nerd. Dikke shit, dat was het in Jesses ogen. Hij wou dat hij iets aan die vooroordelen kon doen, maar hij was eenzaam. En hij zou ook eenzaam blijven. Wie wou nu met een kind omgaan - inmiddels al een redelijke volwassen jongen - die verdoemd was door zijn eigen moeder? Juist ja, niemand.

Jesse hoorde een hoop getoeter en keek op. Op een haar na, werd hij niet geraakt door de auto die langs hem heen sjeesde. Jeezus! Dat ding ging ook zo hard. Hij keek de auto na, die de straat omreed. Hij zag dat de bestuurder zijn middelvinger naar hem opstak, maar negeerde het. Was hij nu zo roekeloos geworden of was de bestuurder dat? Hij schudde zijn hoofd langzaam. Het was close geweest. En ergens vond hij het helemaal niet erg. Hij liep gewoon verder, alsof er niks gebeurd was. Hij keek op toen hij een jongen zag zitten. Abrupt stopte hij. Hij wist niet wat hij moest doen. Omdraaien of praten? Hij was niet echt geweldig in sociale contacten, maar hij kon het proberen. Met zijn kap op zijn hoofd liep hij richting de jongen toe en keek hem aan. De tatoeages van de jongen eisten zijn aandacht op, maar hij liet zich er niet al te lang door innemen. Als hij rotreacties wou opwekken, dan deed hij dat juist op die manier. 'Hoi,' zei hij en hij stak zijn hand op naar de jongen, eerder als een soort groet dan als een ander teken. Hij liep - terug met zijn handen in zijn zakken - richting de jongen toe en wachtte af. Hij zette zich neer tegen het begin van een schans en probeerde langdurig oogcontact te vermijden. Wat zou de jongen denken? Mislukkeling. Misschien. Hij keek op naar de jongen en zag dat hij zwarte haren had. Zijn moeder had ook zwarte haren. Hij schudde zijn hoofd. Hij keek opzij en slikte even. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Alleen in de buurt van zijn vader en van Mark was hij echt sociaal, nu was hij eerder iemand die erg voorzichtig was, bang zijnd voor nieuwe reacties. Maar diep vanbinnen wist hij dat hij alleen maar een jongen was die erg gekwetst was en het liefst zo snel mogelijk een reden wou verzinnen om deze wereld voor eens en voor altijd te verlaten.

Hyde nam nog een heis van zijn sigaret en keek even naar de tatoeages op zijn arm. Er zat een roos op zijn linkerarm die klein begint en steeds groter werd. Hij wist dat op zijn schouderbladen "Mai dire Mai" stond, wat inhield 'zeg nooit nooit'. Romeinse nummers langs zijn ribben: '1.xxx1.1v'. En de belangrijkste was het paar vleugels op zijn borst, met een kleine kruis erboven. Die stond voor zijn overleden moeder. Eerst waren het een paar vleugels, maar een paar maanden nadat hij die had genomen liet hij hem bewerken, met een kruisje erboven. Zijn beide ouders waren advocaten en hadden het altijd te druk om te geloven in de ik-ren-weg dromen van hem. Maar dat begreep hij wel, dus hij gehoorzaamde ze en maakte het hun er maar niet moeilijker op. Alain was een geheel ander verhaal. Hij had vaak - om het zacht uit te drukken - zijn ouders voor lul gezet. Hij had nooit begrip gehad voor het drukke leven van hun. Hyde vond het een hopeloze schreeuw naar aandacht, altijd al gevonden.
"Hoi," de stem wekte hem op uit gedachten. Er werd een hand opgehaald, ten teken van begroeting. Hij maakt een omhoog knikje, als begroeting. "Ey." begroette hij de jongen toen terug. Hij zag er niet alledaags uit, maar dat kon hij ook niet van zichzelf zeggen. Hij nog minder dan de jongen. Hij zat daar met tatoeages, piercings, tunnels en een sigaret. Hij stond op en nam nog een trek van zijn sigaret, voor hij deze op de grond gooide en erop stampte, te lui om een prullenbak op te zoeken. Hij begreep niet waarom de jongen tegen hem praatte, aangezien het nogal verdacht was dat hij.. Nou ja, hij was een gozer die er nogal verkeerd uitzag, in een soort van steeg. Dat voorspelde toch niks goeds? "Hoe is 't?" vroeg hij droogjes, maar zei verder niks dan dat. Hij was niet iemand die zich snel voorstelde als een onbekende met hem praatte, hoewel sommige gewoon op iemand af kwam lopen en zei 'hoi, ik ben Lotje!', of wat dan ook. Zou hij nooit doen.

Toen Jesse de reactie van de jongen hoorde, kijk hij enigszins verbaasd op. Geen afblaffing? Geen scheldwoorden? Geen pesterijen? Geen plagerijen? Het zorgde dat hij klamme handen kreeg. Hij ging even over zijn kaaklijn, maar vond dit alvast geen goede houding. Hij zette zich een beetje recht, zijn rug recht houdend, zodat hij er in elk geval niet als een of andere idioot uitzag, waarvoor hij daarnet vast wel moest overkomen. ‘Goed, met jou?’ vroeg hij en hij keek de jongen nu zo lang mogelijk aan. Dat betekende bij Jesse hoogstens een minuut, waarna hij zijn blik weer op iets anders richtte. De woorden van zijn moeder schoten door zijn hoofd, maar hij probeerde het te negeren. En als hij Monica nu eens een kans zou geven? Gewoon, heel even. En als het niks werd, teruggaan naar Mark en zijn vader. Om daar van het leven te genieten. Was dat geen goed idee? Eigenlijk wist hij niet eens meer wat wel en niet goed was. Alles leek hem zo’n beetje verprutst wat hij besliste of deed. Hij wou dat hij dat kon veranderen, dat de mensen van hier dat bij hem zouden kunnen veranderen, maar hij wou niet laten merken dat hij eigenlijk een heel gekwetste jongen was, die bijna niet voor zichzelf durfde op te komen. Niet dat hij altijd anderen nodig had om zich heen, hij was niet eens goed in sociaal zijn. Misschien als hij eens een kijkje op het internet nam dat hij wel meer zou zeggen, maar hij was echt een flut in praten. Hij wreef nerveus door zijn handen. Wat zou de jongen voor hem nu wel niet denken? Hij beet even op zijn onderlip, vanbinnen natuurlijk, alhoewel hij niet wist of je dan wel op je onderlip beet en keek toen opzij. ‘Ik ben Jesse,’ zei hij en hij wist niet zeker of hij het hard genoeg gezegd had, maar hij dacht wel dat de jongen het gehoord zou hebben. Hij besloot de jongen dan toch even te observeren. Gewoon, heel even. De jongen was totaal het tegenovergestelde van wat hij was. Tatoeages, sigaretten roken, een beetje een cool outfit. Hij zag er echt uit als… Tja… Iemand van een rockgroep? Ja, zoiets. Het maakte dat Jesse zich gek genoeg al iets op zijn gemak voelde. Iets meer, in elk geval. Het was niet zozeer het uiterlijk van de jongen dat hem geruststelde, eerder dat de jongen zichzelf bleek te zijn en dingen deed waarvan hij hield. Dan was de kans ook veel kleiner dat hij uitgelachen zou worden. ‘Is het hier een beetje om uit te houden?’ vroeg hij en hij keek de jongen recht aan. Tja… Dat moest hij natuurlijk wel weten. Hij had er spijt van dat hij zoveel vroeg, maar hij wou echt graag antwoord op zijn vragen. Hij probeerde nu een glimlach rond zijn lippen te krijgen, maar merkte dat dit hem niet geweldig goed afging.

- Excuseer voor deze late reactie! -