Gamen [originele titel...]

[Het word een beetje crowded in dit topic xD!]

Morzan zei niets meer, en staarde naar de stoffige lampen die aan het plavond hingen alsof hij niets beters te doen hadden. Ruby luisterde of ze nog geluiden van Fay hoorde maar ook die waren verdwenen. Verveeld legde ze haar hoofd op de leuning en keek ze toe hoe een meisje met haast wit haar de Game hall in liep. Geverft, kon niet anders. Ruby vond mensen met gekleurd haar ontzettend fake, en hield van haar eigen -natuurlijke- blonde lokken. Ze leek gebroken, alsof ze net had gehoord dat er iemand was overleden of dat haar vriendje het net met haar had uitgemaakt. Zielig. Ruby besloot er geen aandacht aan te besteden en richtte haar blik verveeld op het tapijt, om eens origineel te zijn.
De jongen van eerst kwam weer binnengelopen, dit keer wat vrolijker dan de vorige keer. Ruby haar wenkbrouwen schoten verbaasd omhoog; ze had hem niet eens zien weg gaan. Damian werd vast vrolijk van chippies en cola, aangezien hij die eerst niet had. Hij stelde voor iets te gaan doen, waarop Ruby op stond. Ze had zin om weg te gaan, aangezien het hier iets te druk werd naar haar mening.

Damian zette de hele troep op de tafel. ''Pak maar als je iets wil hebben.'' Hij zuchtte een keer en deed zijn vest uit, het was binnen veel warmer dan buiten. Onder zijn vest had hij zijn Arsenal-shirt aan, die hij nog had gedragen voor hij uit Engeland moest vertrekken. Met dikke letters stond er Johnson achterop met nummer vier. Integenstelling tot wat veel mensen dachten was hij geen verdediger, maar middenvelder. Normaal zou een verdediger nummer 4 moten hebben, maar zijn teamgenoot had nummer 10 en die stond achterin...Toen Morzan aan hem vroeg wat precies kon hij daar geen antwoord op geven. ''Geen idee eigenlijk. Maar ik heb niet veel zin om hier te blijven.'' Hij dacht even diep na. ''Ik kan alleen voetbal voorstellen, maar ik neem aan dat jullie daar niet veel zin in hebben. Dus...Mocht je ideeën hebben.'' Hij pakte nog wat chips en zoals gewoonlijk kraakte het behoorlijk in je mond. Even staarde Damian naar buiten, vanaf hier had je niet veel zicht op wat er buiten te zien was, vanaf zijn kamer kon hij alle sportvelden zien en ook nog een stuk omgeving. Toen Damian weer de aandacht de op de twee richtte moest hij weer lachen bij de rode vlek van Morzan en stelde zich voor hoe dat gegaan was. Hij vond het altijd wel grappig als meisjes een jongen sloeg als ze een rare opmerking hadden gemakt. Tja...Zo zaten jongens in elkaar. Alles voor aandacht van de vrouwen.

Hij volgde Damians voorbeeld en naam een hand chips om ze vervolgens één voor één in zijn mond te breken en krakerig alles opeten. Toen hij wel genoeg kreeg van chips stond hij op en veegde zijn hand af. 'Voetballen is oké, maar ik ken niet alle regels.' Hij maakt een verontschuldigend handgebaar. Vroeger toen hij klein was had hij dat wel is gedaan, dan ging hij op vakantie en kwam hij wat buitelandse jongens tegen. Binnen drie weken ingewijd in het hele bal spelletje, en hij vond het best leuk. Gelukkig was hij snel van begrip anders had hij wel een langer tijdje nodig voordat hij alles snapte. In die volgende vakanties voetbalde hij meestal met een stel andere jongen en soms zelfs meisjes op een veldje en leerde hij een paar trucjes, al had hij daar niet veel mee. De schaar vond hij nog dan wel de leukste om te doen, maar hij was zijn tegenstander liever te slim en te snel af.
Hij keek de kamer rond of er nog gegadigde waren om mee te doen met hun spelletje. Misschien wou dat meisje meedoen, die nog steeds alleen bij dat tafeltje zat en wat verdrietig voor zich uit staarde. Sport had meestal een goede werking, het gaf je een kick je kon je gedachten kwijt het was leuk en je kreeg weer energie. Twijfelend keek hij naar haar, hij had ook weer geen zin om nóg een klap in te casseren, die van Ruby waren genoeg voor een dag.

Maja staarde nog steeds naar dezelfde plek. Ze voelde als het ware de blikken van de andere branden, maar toch kon ze er niet op ingaan op het moment. Daarvoor was zij zelf even te emotioneel. Uiteindelijk stond ze maar op en besloot ze zich in een van de sofa's te gooien en voor een moment een blik te werpen op de jongen die haar nog steeds aan keek. Een waterig glimlachje verscheen op haar gezicht maar die verdween meteen weer als water voor de zon. Maja staarde naar de bank tegenover haar en ademde even diep in. Weer schoten haar ogen naar die jongen, en nu viel de roodachtige plek haar pas echt op. Wat had hij nu gedaan? Kort streek ze door haar bijna spierwitte haren, die niet gekleurd waren overgins. Dit was haar natuurlijke haarkleur, hoe raar het ook mocht zijn. Vele mensen dachten meteen dat ze het had geverfd en zo nu en dan kreeg ze daar echt eens genoeg van dat ze hun een fameuze opdoffer ging geven. Maar nu, nee. Nu had ze de kracht er niet eens meer voor. Maja dacht na voor wat ze kon gaan doen, als het aan haar lag zou ze gewoon de hele dag liggen voetballen, gewoon even aan niets anders denken buiten aan de bal.

[Ben ff pleite]

Morzan die het waterige glimlache maar positief opvatten en toen ze ook op een sofa ging zitten schraapten zijn moed bij elkaar en gooide een schietgebedje in, al was hij niet eens gelovig, in de hoop niet nog een klap of een drankje in zijn gezicht te krijgen. Hij keek even naar Damian, die vond het vast niet erg als hij iemand meevroeg, met z'n drieen was altijd leuker voetballen dan met zijn tweeen. Hij liep zelfverzekerd naar het meisje met de blonde maar haast meer witte haren en glimlachte maar even als begroeting. 'We gaan zo voetballen, heb je zin om mee te gaan?' Hij keek even naar haar hand en was blij dat het meisje nog geen drankje had bestelt. Hij krabte wat onwennig aan zijn achterhoofd en keek haar vragend aan. Als ze neit wou had hij het tenminste geprobeerd, stelde hij zichzelf voor. En, kijken was nog altijd leuker dan alleen zitten. Hij keek vanover zijn schouder even naar Damian en wenkte hem dat hij ook moest komen. Dan zou Damian zo een bal tevoorschijn toveren en konden ze een geschikt speelveld zoeken. Naast de Game Hall wist hij nog maar weinig van het immense gebouw met al zijn bewoners. Hopelijk verdwaalde hij niet dat zou echt té genant voor woorden zijn. Hij richte zich weer op de meisje met de witte haren.

Niet veel later stond die ene jongen opeens bij haar en die vroeg of ze mee ging voetballen. 'Ja hoor is goed.' Reageerde ze met een iets of wat trieste toon in haar stem. Die ze duidelijk probeerde weg te stoppen maar dat lukte niet. 'Is misschien dom om te vragen, maar hoe kom je aan die rode plek op je shirt?' Vroeg ze droogjes aan hem en zette zich dan recht. De jongen was groter als haar, maar dat was ze inmiddels toch al gewend. Kort wierp ze een blik op die andere jongen en knikte naar hem. Voetballen was fijn, daarmee zou ze het wel even allemaal kunnen vergeten. Net zoals toen ze klein was. Ze deed het nu al wel aardig lang en nog steeds was ze er niet op uitgekeken. Rustig stak ze haar handen in haar zakken en wachte ze rustig af op een van de jongens hun reactie. Opeens voelde ze haar mobiel in haar broekzak trillen, maar toch besloot ze die niet te nemen. Dan kreeg ze toch maar slecht nieuws te horen, en daar had ze nu momenteel de buik vol van. Vanavond zou ze pas naar haar mobiel gaan omkijken. Nu boeide het haar niet meer.

Hij keek naar zijn shirt en zag dat het water een rode plek had achter gelaten. Die moest hij laten dorge in de zon of gaan wassen. Hij koos voor het eerste aangezien hij niet super was in de was doen en hij het een rotklus vond. Hij had de verdrietige toon opgemerkt, maar vroeg er nietnaar, hij kreeg zo'n gevoel dat ze het daar liever niet over had. 'Ik probeerde een dronken meisje te helpen, als dank kreeg ik een glas water in me gezicht.' Legde hij geduldig uit. 'En ik noemde Ruby, een meisje, voor de grap schat omdat ze zo snibbig deed, en toen kreeg ik wat klappen.' Hij grijnsde onschuldig. 'Kan je goed voetballen?' Vroeg hij geintresseerd. Het kwam niet heel vaak voor dat meisjes voetballen even leuk vonden als jongens, maar hier leek het even andersom. Hij was oprecht geintresseerd en was benieuwd of het puur was om iets te doen te hebben pf dat ze het echt leuk vond. 'Hé Damian ik neem aan dat jij een bal hebt?' Vroeg hij over zijn schouder aan hem.

'Nou ik had er moeten bijzijn, nu heb ik iets grappigs gemist.' Zei ze met een grijnsje. Kort keek ze naar haar schouder waar de tatoeage opstond, maar vrijwel meteen keek ze hem weer aan. 'Of ik het goed kan? Nou daar mag jij zometeen over oordelen, maar ik kan er wel wat van word gezegd.' Zei ze kalmpjes tegen hem. Nu ze erbij stilstond, ze had zich nog niet voorgesteld aan hem. Ach jaa, dat kwam zometeen wel. Maja keek hem met glanzende ogen aan. Dit was voor het eerst dat ze met een jongen hier praatte over voetbal, want met Zac tja daar had ze gewoon wat mee gepraat over van alles. Eigenlijk vond ze de jongen vrij sympathiek omdat hij als de enigste hier naar haar toe was gekomen. Beter iemand als niemand. 'Als jij geen bal bij je hebt kan ik altijd de mijne gaan halen als je wilt.' Zei ze tegen de andere jongen die achter hem stond verscholen. Duidelijk een voetballer als het om de kleren ging, aangezien hij toch iets droeg van Arsenal was het wel bijna zeker voor haar. Best wel een goede ploeg, niet haar favoriet. Maar toch ze was goed.

[Word ik hier nou weggepost xD? Niet te geloven o.O!]

Ruby keek droogjes naar het meisje, die met het geverfde haar, die nu blijkbaar een stuk opener was en afspraken aan het maken was met Damian en Morzan om te gaan voetballen. "Wil je het nog een keer zien? Kan geregeld worden.." reageerde Ruby droog, zich plotseling weer in het gesprek mengend. Ze keek even van Maja naar Morzan naar Damian, maar had het gevoel dat ze ongewenst was was te groot dus draaide ze zich om. Een paar jongens waren aan het pokeren, en omdat ze de verleiding niet kon weerstaan een beetje geld te verdienen schoof ze bij hen aan. Ze pakte een stoel zonder te vragen van een andere -bezette- tafel en ging erop zetten. "Wat is de inzet jongens?" glimlachtte ze vriendelijk. Een eerste indruk was belangrijk, ze zouden moeten denken dat ze het schattige meisje met de onschuldige oogjes een paar honderd dollar lichter konden maken. Soepeltjes pakte Ruby het ingegrafeerde mes en begon ze daar een beetje mee te spelen, de jongens een voor een aankijkend. Ze twijfelden voor een ogenblik, maar toen Ruby twee stapeltjes met honderd uit haar leren jasje toverde lieten ze haar toe. Ruby zou zichzelf wel vermaken wanneer de anderen haar niet mee wilden.

Ruby schreef:

Word ik hier nou weggepost xD? Niet te geloven o.O!

Welkom in mijn wereld ^^

____

Damian keek toe hoe Morzan richting het meisje liep. Hij had blijkbaar een kort gesprek met haar en hij hoorde Morzan iets vragen over voetbal. Het was Damian wel duidelijk dat hij vroeg of ze mee wilde doen en ze had ook nog ja gezegd. Eindelijk iemand die ook om voetbal gaf. Damian liep richting de twee en keek ze aan. ''Mooi. Waar gaan we spelen?'' vroeg hij. Hij stelde zich voor aan het meisje; ''Damian Johnson.'' Hij keek kort naar Morzan en zag de rode vlek en moest weer lachen. Hij drukte zijn vinger er tegen aan. ''Ze heeft je mooi te pakken gehad, vriend.'' Hij hoorde Maja iets zeggen over een bal. ''Natuurlijk heb ik een bal. Het is al bijna een wonder dat ik hem nu niet bij me heb. Normaal heb ik altijd wel een bal bij me...'' Het was ook nog bijna waar wat hij zei, natuurlijk niet altijd maar wel vaak. Het zal wel komen van zijn Arsenal-periode. Daar moesten de jongens altijd bezig zijn met voetbal, ook al waren ze niet op de training dan wel zelfstandig met de bal bezig gaan. Zelf had Damian daar nooit veel problemen mee gehad, hij was er alleen maar beter van geworden en uiteindelijk werd hij wel geaccepteerd bij Arsenal en mocht hij zelfs de aanvoerdersband dragen. ''Wacht...Ik haal hem wel.'' Even was Damian weg en hij sprintte richting de zijn kamer.
Op zijn kamer was het niet moeilijk een bal te vinden, verspreid door de kamer lagen er een stuk of 5. Hij pakte een zwarte nike-bal en ging weer terug naar de Game Hall waar Morzan en Maja nog steeds waren. Ruby was inmiddels al bij een ander groepje aangesloten en had blijkbaar meer intresse in het pokeren. ''Zullen we?''

Nu kwam ook de andere jongen naar hen toe en die vroeg meteen waar ze gingen spelen. Zij kende haar weg hier nog niet dus ze liet het maar aan hen over. 'Maja Hill, aangenaam.' De jongen kwam haar bekend voor. Waarschijnlijk had hij ooit eens bij Arsenal gespeeld ofzo. Zij zelf had voor een proefperiode bij het vrouwenteam van Chelsea gespeeld. Maar door zaken thuis kon ze niet gaan. Dus zijzelf was nog niet naar de grote ploegen gegaan, wel speelde ze vaak met enkele vrienden in het park of op een voetbalveld. Een vriendenclubje eigenlijk. Opeens verdween Damian dan ook om een bal te gaan halen. Waarna ze even naar het meisje keek die iets had gezegd over het opnieuw te doen bij de andere jongen. 'Hoeft niet hoor, ik denk dat hij wel genoeg heeft gehad aan een keer. Heb je trouwens misschien zin om mee te doen.' Zei ze tegen het meisje die al aan de pokertafel zat. Waarschijnlijk dus niet. Ach, ze had het gevraagd dat was het belangrijkste.
Damian kwam vrij snel weer terug en met een zwarte bal van Nike. Ze was toch al vrij losjes gekleed. Een gewone sport short met daarover een gemakkelijk shirtje. Dus omkleden hoefde niet meer. 'Is goed.' Zei ze grijnzend en wandelde dan droogjes richting de uitgang van de gamehall.

Damian kwam erbij en stelde zich voor. Hij hoopte maar dat die wel wist waar ze konden voetballen. Hij wou het liefst op gras op de straat vond hij altijd al minder. Hij keek naar buiten maar kon helaas de sportvelden niet zien. Als er geen chearleaders waren of van die american footballers dan konden ze het veld gebruiken, al was inkorten noodzakelijk. 'Ze heeft je mooi te pakken vriend.' Lachte Damian om zijn gekenmerkte wang. Hij wreef erover en grijnsde,'Wacht maar Damian, jou tijd komt nog wel.' Hij wenste dat tot die tijd kwam Ruby haar handjes in haar broekzakken hield en niet aan zijn wang bleven kleven. Damian die weggesprint was om een bal te halen liet hem verwonderd achter. 'Nou die heeft er heel veel zin in.' Mompelde hij geamuseerd. Ruby was bij de pokertafel aangeschoven, nou of ze wint of verliest dat geld hou ze wel. Is het niet aan haar linkse hoek dat is het dat mes wel waarmee ze liep te spelen. Damian kwam de ruimte weer binnen gestormd en hij lachte. 'Zullen we?' Vroeg hij vrijwel meteen. Hij keek even naar z'n gympies en knikte toen. Die gympies kon hij nog verruilen voor zijn skatersschoenen of Nikes. Hij liep naar de sofa en gritste zijn vest eraf en zwaaide hem handig om zijn arm en deed hem om. Hij ritste het dicht en gooide zijn capichoun over zijn hoofd. Zijn gebruikelijke ritueel. 'Als jullie er klaar voor zijn.' Hij grijnsde. Hij liep de Game hall uit en riep toen hij in de gang stond. 'Damian! Welke kant links of rechts?'

[topic uit]