Gamen [originele titel...]

Damian had zijn kamer verlaten en besloot is op onderzoek uit te gaan om te kijken wat er allemaal te doen was op deze school. Het was natuurlijk een sport waar sport erg belangrijk was en je kon dat ook wel merken. De sportvelden lagen er allemaal mooi bij en er was ook een grote gymzaal waar de basketbalwedstrijden werden gehouden. Damian staarde even naar buiten en keek naar het voetbalveld, zou hij daar ooit mogen spelen? Misschien moest hij de training is bijwonen en kijken of ze nog een speler nodig hebben. Maar tegenwoordig was zijn positie vaak al overbezet. De zogenaamde 'nummer 10' positie was een populaire plek in het team; je mag vrijuit spelen en je scoort ook nog regelmatig. Maar hij was nu niet hier om weer over vanalles na te denken. Ontspanning....Dat was alles wat Damian wilde. Gewoon lekker ontsnappen na een lange reis. Misschien kon hij ook nog wat mensen ontmoeten en vrienden maken want die had hij nu nog niet. In de verte zag hij een soort deur staan waar 'Game hall' op stond. Misschien kon hij daar wat mensen vinden? Zonder te twijfelen stapte Damian de kamer binnen en zag een paar mensen een spel spelen bij de biljarttafel. Hij wist niet wat voor een spel het was, in die wereld was hij niet thuis. Bij games dacht Damian ook meteen aan videogames en niet aan dat soort spelletjes. Gelukkig zag hij een televisie staan waar een Playstation 3 voor stond. Thuis had hij er ook een maar zijn zusje gebruikte die meer als hij zelf. Naast de televisie stond een kast met games en Damian zocht goed rond. Het waren bijna allemaal actie en shooters. Dat vond hij helemaal niks; hij was meer van de sport spellen of adventure games. Gelukkig stond er een spel dat hij zelf vaak speelde; Fifa '10. Zonder te twijfelen pakte hij het spel en deed die in de playstation.
Damian ging op de bank zitten en pakte de controller. Het zou leuker zijn als hij dit met meer mensen kon spelen maar hij kende niemand. Het menu kwam in beeld en Damian koos voor oefenwedstrijd. Hij koos zijn favoriete team, Arsenal, en klikte op Manchester United als tegenstander. Het was zijn droom om ooit in het shirt van Arsenal een echte wedstrijd te spelen tegen een topclub uit de Premier League. Hij koos het tenue en begin met spelen.

Ruby stond aan de bar die ergens in het midden van de Game hall gevestigd was en keek rond terwijl ze een cocktailglas tussen haar vingers hield en deze langzaam ronddraaide. Ze was nieuw op Monica High, en omdat ze de weg nog niet goed wist was ze daarom de eerste bar-achtig-iets binnengelopen, hopend dat ze daar goede drank hadden. Ze was geen alcoholist, maar wist dat er een hoop personen op een redelijk bekende bar af kwamen. Wat ze niet wist, was dat het -in haar ogen gezien- een simpel en kinderachtig spelletjeshuis was. Net toen ze op het punt stond om haar cocktail te laten voor wat het was merkte ze een jongen op, die een wat Spaans uiterlijk had. Interessant.
Ze liet het drankje staan op de bar en liep naar hem toe, met een bijzondere blik in haar ogen en een speelse grijns die haar gezicht sierde. Ze leunde met haar armen op de rugleuning van de bank en keek de jongen aan. "Voetbal dus." concludeerde ze, waarna ze naar het scherm keek. Als hij wat meer tijd zou besteden aan het voetballen in real life zou hij waarschijnlijk net zo goed kunnen worden dan hij in het spel was. Of hij was een of andere nerd, maar zo vond Ruby hem er niet uit zien. Gespierde Spanjaarden konden geen nerds zijn.

Damian speelde door en scoorde uiteindelijk de 1-0. Hij was geen echte gamer maar vond het wel leuk om te doen als hij zich verveelde. Fifa was ook het enige spel waar hij nog een beetje goed in was en de rest van de spellen speelde hij altijd wel op 'easy'-niveau. Hij merkte op dat een meisje bij de bar stond. Ze zag er goed uit maar hij kon er nu verder geen aandacht aan besteden, het spel ging door. Eigenlijk was hij nu wel dom bezig...Een spelletje verkiezen boven andere mensen. Even later kwam ze ook bij hem staan naast de bank en zei iets, hij negeerde het eerst maar besloot toch maar sociaal te zijn. ''Ja, vind je het leuk?'' vroeg hij. Vaak schaamde Damian zich ervoor dat hij een voetballer was. In Engeland was het erg populair en kon hij er mee opgroeien maar in Amerika werd het toch vaak gezien als een vrouwensport en deden de jongens eerder aan basketbal of football. Bij de wedstrijd was het rust en Damian legde de controller even naast zich neer en rekte zich uit, waarom had hij de tijd per helft zo hoog gezet? Hij keek het meisje nog even aan en stak zijn hand uit en stelde zich voor als Damian Johnson. ''Ik ben dit jaar nieuw op school. Geboren in LA maar opgegroeid in Engeland.''
Het geluid van het spelletje stond redelijk hard en als Damian ergens een hekel aan had bij Fifa was het wel die menumuziek, dat was absoluut niet zijn favoriete muziek.

De jongen antwoordde, en vroeg meteen of ze het leuk vond. "Niet echt." antwoordde ze droogjes, haar hoofd rustig heen en weer schuddend. Als ze eerlijk moest zijn had ze een bloedhekel aan voetbal, of iedere andere teamsport. Hardlopen, het liefst met wat muziek op, vond ze geweldig. Ze was vaak alleen, en genoot hier het meeste van, hoewel het soms ook wel eens leuk kon zijn om met anderen om te gaan. Ruby had gehoopt dat ze een kamer voor zichzelf zou krijgen zodat anderen niet vreemd zouden opkijken van haar persoonlijke spullen, maar zoals wel vaker het geval was had ze niet echt geluk.
"Ik ben ook nieuw, en ik ben opgegroeid in LA, net als jij." antwoordde ze, waarna ze een serveerster wenkte en wat drinken voor zichzelf bestelde. Ze had dorst gekregen, en niet-sociaal als ze was vroeg ze niet aan Damian of hij ook wat wilde. Waarom zou ze? Ze kende hem amper en hij had blijkbaar meer interesse voor zijn stomme spel dan dat hij voor haar had. Ik ga zo wel weg hier.. nam ze zich voor te doen, er zouden immers genoeg mensen zijn die haar een rondleiding konden geven over de campus. En anders zocht ze zelf haar weg wel.

Morzan liep wat rond te dolen door de gangen. Hij was net aangekomen en had zijn weinige spullen gedropt in zijn kamer. Het was redelijk rustig, bij de deur met ''Game Hall'' bleef hij staan. Hij was benieuwd wat daar te doen was, hopelijk niet allemaal van die nerdjes die praten over draken en over hoe goed hun account was. Hij had daar zo'n hekel aan. Waarom.. Hij had geen idee. Zelf verkoos hij gewoon buiten rond te hangen, maar af en toe een game met zijn vrienden was oké. Hij deed de deur open en stapte de ruime ruimte binnen.
Er waren wel wat niet mensen maar het was gelukkig niet super druk. Een paar mensen stonden bij een biljarttafel en wat kasten met games. Een tv met een playstation 3 die zo te zien bezet was door een jongen en zijn toeschouwer, een blond meisje. Hij zwaaide nonchalant zijn tas over zijn schouder en ging even kijken bij het biljarten.
Al snel werd het saai en liep hij maar naar de jongen en het meisje bij de Playstation. Op het scherm zag hij het menu van Fifa '10 en dat onmogelijke rotmuziekje. Hij staarde even naar het scherm en keek toen naar de twee die hun eigen gesprekje voerde. Hij besloot te luisteren en liet zich zakken op de bank. Als ze hem in het gesprek wouden betrekken dan merkte hij dat wel.

Damian hoorde het antwoord van Ruby. ''Ok, ik vind voetbal wel tof. In Engeland heb ik het veel gespeeld maar in Amerika is het niet zo populair dus ik snap het ook wel dat het hier zeldzaam is dat mensen het leuk vinden.'' Damian staarde even na het scherm maar sloot het spel af. Hij vond het niet echt netjes om door te spelen als je met iemand in gesprek was, tenzij die persoon meespeelde. Maar aan het antwoord van Ruby te horen zou ze niet mee willen spelen met een voetbalspel en ze leek ook niet echt een gamer. Damian legde de controller bij de televisie neer. Hij zag hoe er drinken werd besteld, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij had net nog gedronken dus dorst had hij al niet meer, maar hij begon al wel honger te krijgen. Toen eenmaal aan eten dacht hoorde hij zijn maag al knorren. ''Ok, we komen dus beide uit La. Euhm...Leuk!''
Damian merkte op dat er een jongen naast hem kwam zitten op de bank. Eerst schonk hij er geen aandacht aan maar toen eenmaal de gespreksstof op was had hij weinig keus. Hij bekeek de jongen goed, maar hij kende hem niet. ''Ken ik jou?'' vroeg hij. De jongen leek van dezelfde leeftijd als Damian, zo rond de 18 jaar. Maar hij kon het ook niet met zekerheid zeggen. ''Ik ben Damian'' zei hij kort en keek daarna nog kort naar het televisiescherm. Hij rekte zich uit en gaapte een keer.

''Ken ik jou?'' Vroeg de jongen van zijn leeftijd. Hij schud haast onzichtbaar zijn hoofd. ''Ik ben Damian.'' Zei hij kort en keek toe hoe hij zich uitrekte en gaapte. ''Ik ben Morzan, je zal me niet kennen, ik kom uit Australie.'' Zei hij rustig. Het voetbalspel was afgesloten. Hij liet zich op zijn gemak achterover zakken en keek even naar Damian, en toen naar het meisje met het drinken. Hij had de laaste zin wel gehoord, beide uit LA. Intressant, hij was best nieuwschierig naar hun. Maar hij hield zich liever wat op de achtergrond voor nu. In Australie had hij wel is een balletje getrapt met wat vrienden, maar zijn voorkeur ging toch naar het skatboarden en hardlopen. Fietsen vond hij ook oké, maar meestal wist hij niet waar. Australie was groot en het was mooi, maar hij vond het uitzicht te eentonig.
Zijn aandacht werd even getrokken naar de biljarttafel waar een groepje stond te juichen, maar hij richtte zijn aandacht al snel weer naar de twee. Het zag er niet uit dat de twee al lang vrienden waren, eerder alsof ze elkaar pas kende. Zou het kunnen dat de twee ook nieuw waren. Het leek hem zelf een beetje onwaarschijnlijk, de school was groot en de kans dat de twee elkaar nog nooit hadden gezien of gewoon niet opgevallen was groot. Afwachtend keek hij naar het meisje, en of ze zichzelf nog zou voorstellen.

Dronken als de pest kwam Fay de Game Hall binnen strompelen, via één van papa's vriendjes had ze flink wat bier kunnen smokkelen. Ze was nog geen 21, ondanks haar uiterlijk dat niet zou verraden kreeg ze het bij geen winkel mee.
Op dit moment was ze ineens een stuk gelukkiger, ze voelde haar zij niet meer steken en de eenzaamheid was verdwenen. De wereld draaide wat een aardig beeld was, rustgevend op één of andere manier. Fay plofte op één van de stoelen bij de gamende voetbalmiet en Ruby, haar roommate. Ook zat er een jongen die hij nog niet eerder had gezien. Hij zag er wel goed uit, maar hij zal de eerste weten. Fay liet het erop dat het kwam door het bier dat hij er goed uit zag, ze had hier immers nog geen knappe kerel gezien en Fay geloofde niet in toeval.
Op het moeilijk lopen na en de mistige blik op haar gezicht merkte je niet aan het meisje dat ze iets gedronken had. Ze was niet luidruchtig, ze maakte geen maffe geluiden en hield zich op iedere manier redelijk koeltjes.
Fay sloot haar ogen en legde haar handen over haar buik. Ze had eerder aangenomen zich om te kleden omdat ze bij het uitgaan een blauw minijurkje aan had, maar door wat er gebeurt was had ze hier niet aan gedacht.

De tv werd uitgedaan door de jongen, en terwijl het scherm langzaam zwart werd bleef Ruby afwezig voor zich uit starend. Het gesprek was niet echt gezellig te noemen. Haar aandacht werd getrokken door een jongen die bij hen kwam zitten, maar -blijkbaar- te verlegen was om wat tegen hen te zeggen. Of te onverschillig. Ruby bekeek hem voor een kort moment, lang genoeg om te weten wat voor soort type hij was.
Er verscheen een waterige glimlach op haar gezicht toen Damian zei dat hij het leuk vond dat ze beiden uit LA kwamen. Echt bijzonder was het niet, de staat was behoorlijk groot. Ze besloot er niet op te reageren en volgde het gesprek tussen Damian en de nieuwe jongen, waardoor ze de namen van beide te weten kwam. Morzan was de Emo-gozer en de Spanjaard-achtige jongen heette Damian. "Ruby" stelde ze zich voor, omdat ze een beetje het idee had alsof dat van haar verwacht had, en leek er met haar gedachtes niet echt bij te zijn. Wat gejuich van mensen achter haar ging langs haar heen, maar toen ze een apart figuur het groepje zag naderen schrok ze plotseling wakker.
Fay. En het kostte Ruby niet veel moeite om te ontdekken dat ze teveel had gedronken of iets had gebruikt. Waarschijnlijk was het het eerste, omdat je van drugs niet gek ging lopen -tenzij er wat mis was gegaan-. Ruby liep soepeltjes om de bank waar ze al die tijd op had geleund heen en knielde naast Fay neer. Ze zag er niet echt geweldig uit, de aanwezige blik in haar ogen had plaats gemaakt voor een gebroken blik, waardoor Ruby even kort fronste. Het was verschrikkelijk om je zorgen te maken -of ook maar de indruk te wekken- om andere mensen, Ruby was liever op zichzelf, maar het was nu al te laat om door de achteringang te verdwijnen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze op een neutrale toon, de twee jongens latend voor wat ze waren.

Fay werd gesneden door de felle stem van Ruby, zo klonk het althans in haar oren. Ze keek haar aan, ze leek het te menen. Blauw voetje halen? Whatever... ''Kan jou het schelen?'' mompelde het meisje in het blauw. Ze sloot opnieuw haar ogen en zakte onderuit. ''Je mag me niet en dat moet jij weten...'' siste ze, haalde even adem om te vervolgen, ''maar doe dan ook nu niet lief...''
Arrogant als Fay was trok ze die conclusie meteen toen ze zich gisteren inhield, dat was genoeg voor haar. Misschien was het onredelijk, maar Fay vond dit niet het juiste moment om ergens aan te twijfelen. Daarbij waren er belangrijkere dingen om over te twijfelen. Het dronken schudde even haar hoofd en snauwde ''ik wilde gewoon dronken worden, als het al anders ging dan had ik het je niet gezegd.''
De geluiden om haar heen werden traag, Fay wist dat als ze er niets aan deed dat ze in slaap viel. Als er een meisje met rode kleding op pacific in slaap viel werd ze wakker met clownsschmink of erger. Ze kwam overeind en wreef door haar gezicht.

"Nee, inderdaad." mompelde Ruby, onhoorbaar voor de dronken Fay. Ze kende haar niet, en Ruby had het niet zo op vreemdelingen. Bovendien was ze een persoon die anderen vaak vooroordeelde en Fay had ze daarom in het hokje met 'Cheerleading en arrogant' gepropt. Ze was nog geen één keer buiten dat hokje gestapt, en voordat ze als "Cheerleader, arrogant en aardig' benoemd zou kunnen worden moest ze dat eerst maar eens bewijzen.
"Luister. Ik heb niets met je, je bent geen familie, geen vriendin.. Ik zit alleen met je opgesloten op een kamer omdat de school dat toevallig zo wilde. Dus waarom maken we er niet het beste van en proberen we aardig te doen tegen elkaar?" siste ze, waarna ze op stond en haar krullerige haren naar achter deed. Fay was dronken, geen twijfel mogelijk, en nu moest Ruby haar maar bij elkaar rapen en ervoor zorgen dat ze veilig op haar kamer belandde? No way. Als ze met haar dronken hoofd hier kon komen, kon ze met haar dronken hoofd ook weer verdwijnen. It's like magic.

Zac kwam de game hall binnen wandelen en hij keek eens rond. Hij zag een dronken meisje, twee jongens en een ander meisje dat nuchter was. Zac strompelde naar een van de sofa's en plofte daar neer om even te bekomen. Hij was gaan joggen en hij had zijn wit trainingspak aan. Hij keek even naar het meisje dat blijkbaar het dronken meisje niet kon hebben. Ook Zac zou dat dronken meisje niet mogen, dat zou vast blijken. Hij bleef nog luttele seconden naar Ruby kijken maar draaide zich dan weer om.
Hij geeuwde eens en haalde zijn mp3-oortjes tevoorschijn. Hij nam dan zijn mp3 en stak zijn oortjes in voor muziek, dat had hij nou even nodig, goede muziek. Direct kwam Zebrahead- Hell yeah en Zac grijnsde, een van zijn favoriete nummers..

Fay moest moeite doen om Ruby te volgen, ze kreeg nog net mee dat het een poging was om de spanning tussen de twee laag te houden. Nogmaals wreef ze door haar gezicht, ze wilde naar bed, ze wilde niet praten. Naar bed of nog een fles bier. Gezien hier geen alcohol werd geschonken en Fay haar eigen troep al netjes door haar keel had laten glijden was bed de beste keuze.
''Weetje Ruby, volgens mij is denken niet mijn sterkste vak, zeker niet op dit moment...'' snauwde ze en stond op. Ze loog zojuist, ze was best slim ondanks hoe ze zich soms voor deed. Niet in wiskunde ofzo, maar sociaal kon ze zich best hoogbegaafd noemen. Je had er alleen barweinig aan, dus waarom zou je laten merken dat je wel hersens had?
Fay slikte en keek om zich heen, de bank zag er aangenaam uit als ze dacht aan de vele meters lopen naar de slaap vertrekken. Ze wreef door haar gezicht en besloot zich een weg naar een roodleren bank te banen, zo'n tien meter van het groepje af.
Eenmaal ging ze op de bank liggen en kwam vrijwel direct in slaap, ze had even schijt aan de wereld en schijt aan dat ze wellicht als een clown wakker werd.

Hij keek toe hoe een dronke meisje met wel een erg kort jurkje binnen kwam lopen. Je zou niet merken dat ze dronken was, maar hij kende de wazige blik van zijn vrienden als ze weer is te veel pils ophadden. Het meisje, die Ruby heette nadat dat gezegt werd in het gesprek reageerde niet al te vriendelijk en was dus de kamergenoot van het dronke meisje. De twee snauwde elkaar een poosje af en een nieuwe jongen kwam binnen lopen, al schonk hij er niet veel aandacht aan. Toen het gesnauw eindelijk was afgelopen keek hij hoe Fay ging slapen op de bank. Ze zou juist veel moeten drinken, water dan. Morgen zou ze een vreselijke kater kunnen krijgen. Ruby zag er niet uit of ze van plan was te helpen. Hij zuchtte onhoorbaar en wenkte een vrouw en bestelde een water. Hij ging naar Fay, op zijn hurken schudde haar zachtjes aan haar schouder. Als ze wakker zou worden zal ze hem dat niet in dank afnemen, maar als ze wat water dronk zou ze zich later minder beroerd voelen, plus ze kon naar haar slaapkamer. Slapen op de bank was slecht voor je rug had zijn moeder altijd gezegt als hij dat deed. Hij keek Ruby vragend aan. 'Zou ze niet beter in haar bed kunnen liggen?' Grote kans op een afsnauwer, vertelde een stemmetje hem maar negeerde hem. Desnoods vroeg hij aan Ruby hun kamernummer en zou Fay zelf haar kamer in loodsen. Al moest hij toegeven dat de bank en nog wat luisteren naar de gesprekken hem meer aantrok.

Ruby bleef staan, haar ogen woedend op de verte gericht, de gedachte om haar voet uit te steken zodat Fay erover zou struikelen en hopelijk zou verongelukken proberend uit haar hoofd te bannen. Ze is het niet waard. Ze is het niet waard.. sprak ze zichzelf toe, het dronken meisje negerend. Ze stapte niet netjes aan de kant toen Fay richting een versleten roodleren bank liep, en durfde pas weer te bewegen toen ze buiten haar bereik was. Haar vuisten ontspanden zich langzamerhand, terwijl ze ondertussen niet wist hoe die dronken slet haar zo boos wist te maken. Ze gaf haar verleden de volledige schuld en draaide zich om naar Morzan. "Waarschijnlijk wel. Breng jij d'r maar." reageerde ze bits op Morzan, waarna haar blik even naar Fay schoot. Ze was in slaap gevallen, wat schattig.
Doordat ze naar Fay keek merkte ze een nieuwe jongen op, eentje die op een sofa was gaan zitten en als een loner naar zijn muziek luisterde. Hij was best schattig, en Ruby wist zeker dat ze naar hem toe was gegaan wanneer ze geen andere dingen aan haar hoofd had. Ach, wanneer Fay weg was uit de Game hall zou het vast gezelliger worden. Ze richtte haar blik voor een kort moment op Damian, die al een tijd niets meer had gezegd, en keek hierna Morzan weer aan. "Nou?" snauwde ze ongeduldig, aangezien hij er een beetje sullig bij stond.

Morzan stond op en keek in de ogen van Ruby die vuur leken te spuwen. 'Ik zou best willen maar ik weet de weg en je kamernummer niet.' Zei hij fijntjes. Damian had zijn mond gehouden rond al het gedoe en de net binnengekomen jongen hield zich afzijdig, slim want waarom zou je jezelf in die leeuwinnenkuil gooien om een dronke meid te helpen die je niet eens kende. Ja waarom. 'Nou?' Snauwde Ruby naar hem. Hij rolde met zijn ogen. 'Als je meegaat kan je me gezellig de weg wijzen en vertellen hoe aardig je je kamergenoot wel vind.' Zei hij spottend terwijl hij zich nog steeds om Fay bekommerde. Hij schudde haar nog een keer heen en weer aan haar schouder, dit maal wat harder. Hopelijk zat ze niet in een al te dikke roes en kon ze wat drinken. Hij keek over zijn schouder en zond Ruby een spottende uitdagende blik. Hij snapte dat ze liever hier bleef en ze snauwde maar tegen een muur, bij hem was dag zinloos. Hij keek even de kamer rond maar voor de rest leek niemand zich zorgen te maken om het dronke meisje. Typisch, de biljarters hadden haar niet eens een blik waardig gegunt. Hij staarde besluiteloos naar Ruby. Als ze nou is meehielp dan kon ze verder de bitch uithangen, maar nu duurde het wel lang genoeg. 'Kom je me nog helpen, schat.' Vroeg hij liefjes met nadruk op schat. Hij schudde nog een keer Fay door elkaar en stond toen op en lachte liefjes naa Ruby.

Fay voelde een steek door haar zij gaan en de naam Jade spookte door haar hoofd. Het meisje van Pacific die haar hak in de zij van Fay had gezet. Uit reflex greep het dronken meisje naar haar zij terwijl er toch echt aan haar schouder werd gerommeld. Fay staarde vaagjes naar de jongen die ze zich uit de Game hall kon herinneren. Waar was ze eigenlijk? Toen stroomde alles haar hoofd weer binnen en begreep ze waarom de naam Jade zo spookt. Ze herinnerde de vernederende woorden van de twee meiden van Pacific, ze herinnerde dat ze als een verrader werd aanschouwt, ze herinnerde dat ze zich kapot had gezopen met minsten tien flesjes Heineken en tot slot ook nog het gesnauw tegen en van Ruby haar roommate.
Fay slikte, al die informatie kwam wel als een bom bij haar binnen. Nog altijd bezopen staarde ze vaagjes naar de boze blik van Ruby richten de jongen die zo te zien elkaar ook niet echt leken te mogen. Het meisje dat languit op de bank lag snoof, dit maal niet uit nijd maar om een traan die haar oog vulde te stoppen zodat hij straks niet gênant over haar wang rolde.

Ruby vernauwde haar ogen en stuurde een vuile blik naar Morzan, die hopelijk opgemerkt werd. Wat was zijn plan anywayz? Wilde hij haar meelokken terwijl hij eerst de straalbezopen Fay -die trouwens hoognodig een douche nodig had- naar haar kamer bracht zodat ze op een of andere donkere en privé plek uitkwamen? Ze beet twijfelend op haar lip en keek van Fay naar Morzan.
Uiteindelijk besloot ze maar mee te lopen. Het halfnaakte meisje dat waarschijnlijk niet meer zelf kon lopen kon tenslotte niet eeuwig blijven liggen op de bank. Ruby hoopte dat Fay de blik in haar ogen niet op kon merken, want wanneer de medelijden werden opgemerkt werd ze vast en zeker als een of andere slappeling afgeschildert. Ze hielp nooit anderen, dus ze wilde in die zeldzame momenten liever niet red-handed gezien worden. "Goed." mompelde ze, waarna ze haar lichaam richting Morzan draaide. "Maar.. Noem. Me. Geen. Schat." siste ze, na ieder woord hem een facepalm gevend. Ze was tevreden toen ze de rode handafdruk op zijn wang opmerkte en bracht haar gezicht dicht bij de zijne. "Nooit meer." siste ze, waarna ze zich met een ruk omdraaide en naar Fay toe liep. Ze hielp haar overheind, ervoor zorgend dat Fay op geen enkele manier over haar heen kon kotsen, en begon tegen haar te praten. "Je kan hier niet blijven liggen, Fay.. Ik breng je wel terug." zei ze, terwijl ze met haar hand haar kin vastpakte zodat Fay haar recht aankeek en haar hoofd niet steeds wegzakte.

Fay werd gelukkig wakker en zag er een beetje verward uit. Hij liet haar even begaan en zag dat Ruby twijfelde. Hij merkte haar boze blik op maar wachtte af. Ruby ging gelukkig overstag. Opgelucht haalde hij adem maar dat was van kort te duur. Maar.. En hij incasseerde een harde klap tegen zijn wang. Noem. Nog een harde en precies de zelfde plek, Ruby was lekker bezig. Geen. Hij grijnsde flauw en voelde de volgende klapper al aankomen. Schat. De plek waar Ruby hem had geslagen voelde warm aan en tintelde een beetje. Alle woorden had ze eruit gesist als het ware. Met zijn hand wreef hij over de pijnlijke rode plek en grinnikte toen. Hij zag dat Ruby nu tegen Fay sprak en haar op de benen hielp. Hij pakte het glaasje water en duwde het in Fay's handen. 'Als je dit opdrinkt zal je kater morgen iets minder worden.' Zei hij droog en keek vanuit zijn ooghoek naar Rudy. 'Moet ik je helpen? Of krijg ik een klap als ik nog meer zeg?' Vroeg hij licht spottend. Hij wachtte haar antwoord niet af en ondersteunde Fay licht. 'Drink je glas leeg en dan kan je in je bed verder slapen.' Hij keek naar Fay, zou ze wel kunnen lopen? Ze was behoorlijk bezopen en nu merkte je dat pas echt. 'Morzan trouwens.' Het was totaal langs hem heen gegaan dat hij zich niet had voorgesteld, niet dat hij de kans had gekregen. Maar toch, hij kon het beter doen nu ze nog bij bewustzijn was.

Fay zag Ruby de jongen klappen verkopen maar wat er gebeurde kwam niet echt binnen tot ze bij haar kin werd gegrepen. De vochtige ogen van het dronken meisje keken in de vrij emotieloze ogen van Ruby. Ze bracht me wel terug? Hoezo!? Fay trok zich nijdig uit de hand van Ruby en siste ''Je hoeft me niet te brengen...''
Nu kwam echter ook de jongen eraan en hij had een glas water bij zich, Fay rook nog even aan de vloeistof en baalde dat het geen Wodka was. Haar hoofd zat aan de ene kant nog helemaal bij wat er bij La Palapa was gebeurt, dat kon ze nog altijd niet bevatten. Niet dat ze een schop van Jade kreeg, maar zeker niet dat ze in Pacific nu als een verrader werd gezien. Het meisje bleef enkele seconde naar het water staren en diezelfde blik ging verder naar het gezicht van de jongen. De lege blik verranderde naar een pissige en van pissig naar behoorlijk kwaad. Zonder verder nog na te denken smeet ze het water in het gezicht van de jongen. Die beweging leverde opnieuw een pijnlijke steek in haar zij op die haar genadeloos liet denken aan enkele uren terug.
''Ga weg...'' siste ze terwijl ze overeind kwam en opstond. Ze voelde nu ook de alcohol in haar hoofd bonken, maar helaas verhielp dat de gedachtes van La Palapa niet. Een traan die ze een tijdje wist te verdringen sprong uit haar oog, pissig kijkend richting Morizon. ''Weg!'' herhaalde ze gillend en strompelde richting een een oude houten deur die richting de slaapvertrekken ging. Ze kon toch zeker zelf wel haar slaapkamer vinden? Haar gedachte bleek ongelijk te hebben want eenmaal uit de deur sloeg ze linksaf, terwijl haar slaapkamer toch echt aan de andere kant stond.

"Je zóu een klap krijgen als ik mijn handen niet vol had aan Fay." reageerde ze, nadat ze hem een vuile blik had toegeworpen. Hij vroeg er gewoon om, lokte haar reacties uit en leek het nog leuk te vinden ook. Ruby legde haar hand op haar knie toen Fay haar had gezegd dat ze haar niet had hoeven brengen, waarna Ruby op stond. "Dan toch niet.." siste ze geïrriteerd, waarna ze richting een zwarte sofa ergens in de hoek liep. Fay kon nu niet meer verwachten dat ze haar nog zou brengen ook, ze vond haar weg zelf maar.
Ruby grinnikte zachtjes toen Morzan water in zijn gezicht gegoten kreeg en trok haar knieën op, om vervolgens haar armen om haar benen heen te slaan. Dat ze nu met haar schoenen op de sofa zat maakte haar niet veel uit, er was toch niemand die het aandurfde er wat over te zeggen na wat ze hadden gezien. Fay strompelde weg, richting een massiefhouten deur, en sloeg linksaf voor zover Ruby kon zien. Blijkbaar had ze een nieuwe slaapkamer gekregen..

Verwonderd kreeg hij een plens water in zijn gezicht, hij knipperde even met zijn ogen en zag dat Ruby de schaterlach kreeg, natuurlijk wie zou dat niet krijgen. Hij deed zijn vest uit en keek of hij erg nat was en smeet hem toen op de bank. Met de rug van zijn hand veegde hij het meeste water van zijn gezicht en schudde toen zijn haar uit, waarvan een paar spetters op Ruby viel wat hij niet doorhad. Hij haalde een hand door zijn haar en plofte weer op de bank, een eindje af van Ruby. Je wist maar nooit, straks was zijn andere wang zo rood als de ochtendzon. Hij keek toe hoe Fay naar de deur stromelde en haalde zijn schouders op. Hij had het geprobeerd, ze kon het hem later niet kwalijk nemen dat hij niks had gedaan. Hij likte langs zijn lippen het laatste beetje water weg en staarde leveloos naar het plafond. Hij kreeg de neiging om weg te gaan en even te skaten, kijken waar hij een halfpipe kon vinden. Hij was niet van plan om hier zijn skatersskills te verliezen, als hij terug in Australie zou zijn en zijn vrienden zagen dat hij alles verleert was zouden ze hem uitlachen tot de avond viel. Hij schoof wat heen en weer en dacht terug aan thuis. Zijn moeder had hier gewoond en had erop gestaan dat hij naar deze school ging, natuurlijk veel protest en na maanden zuren ging hij toch overstag, alleen maar omdat ze dreigde zijn skateboard in de haard te gooien en hem niet meer bij de halfpipe te laten. Zijn moeder wist hoe serieus hij skateboarden nam en dat één van zijn lusten in het leven was. Dus ze moest het wel een hele ernstige zaak vinden. Hij had een compromis weten te sluiten met haar over het geld en alles. Hij moest misschien een baantje zoeken, maar dan alleen om dingen te kopen waarvoor je echt moest sparen. Een baantje was niet verkeerd, thuis moest hij ook werken en sparen voor zijn spullen, al waren zijn ouders bulkend rijk en hij enigs kind. Ze weigerde simpel om hem op te voeden als een verwend jochie, dat hem menigmaal aan geiriteerd had. Af en toe een fooitje was toch niet verkeerd, hij was hun enige zoon. Misschien kon hij ergens aan de bar staan, en met veel geluk mocht hij dan ook soms wat te zuipen achterover drukken. Hij zuchte licht en begon verveeld de lampen te tellen.

Maja kwam rustig de game hall binnen gestrompeld en keek even rond. Er was wat ophef maar echt veel kon het haar niet schelen. Met een beetje een trieste blik in haar ogen lie ze de hoop mensen voorbij en zette zich ergens achteraan neer op een kruk en staarde naar de tafel. Net nu ze hier was, kreeg ze al meteen iets van haar thuis te horen. Kort streek ze haar haar weg uit haar ogen maar het had toch geen nu. Want voor ze het wist lag het toch alweer voor haar gezicht. Net werd ze door een helemaal hysterische zuster van haar gebeld, die had te vertellen dat haar moeder was verongelukt. Wat een nieuws. En toch mocht ze niet naar huis komen van haar vader, dat was nog het hatelijkste. Kort ging haar blik naar de andere mensen die wat verderop stonden en zuchte ze even. Die moesten vast denken dat ze een of ander raar kind was dat lekker associaal deed. Nu op het moment was ze dat ook wel. Het was nog niet zeker of haar moeder het zou overleven, maar dan nog. Ergens verwachte zij het ergste. Als haar moeder zou sterven, dan storte zowat haar hele wereldje in. Aangezien ze hier toch vrijwel niemand had om het aan te vertellen, buiten dan misschien Zac.

[ik ben 1 avond niet online en ik volg het hele topic al niet meer >.< Dus ik kom wel opnieuw binnen ^^]

Damian was een tijdje weggeweest om wat eten te halen. Hij kwam een klein half uurtje later weer terug en had een zak chips en een fles cola bij zich. Blijkbaar was er nogal veel gebeurd in de tijd dat hij weg was. In de gang vond hij een bezopen meisje, dat 'aandachtskind' en in de Game Hall waren Morzan en Ruby nog steeds aanwezig. Ruby zat op een andere bank en Morzan was nat en stond naar de lampen te staren. Met opgetrokken wenkbrauw keek Damian naar de twee. ''Wow...Wat is hier gebeurd?'' Op de grond zag hij ook nog een natte vlek, daar was dus iets geknoeid ofzo. ''Ik ben een half uur weg en ik kom al een bezopen kind tegen op de gang en natte jongen met een rode vlek op zijn wang? Ruzie gehad?'' vroeg Damian met een glimlach, het was meer als grapje bedoeld. Hij nam een wat chips uit de zak en nam een paar slokken cola. ''Wil iemand ook iets? Er is genoeg. Blijkbaar wil mijn vader niet dat ik verhonger en laat hij elke dag een voedselpakket sturen waar een gezin een hele week mee kan doen...'' Zijn vader wilde weer is laten zien dat hij veel gaf om Damian, gelukkig wist Damian wel beter. Van zijn moeder werd hij inmiddels ook gek, ze belde drie keer per dag om te vragen of alles goed ging, om gek van te worden. ''Dus....Zullen we iets gaan doen?''

Een nieuw meisje kwam binnen maar hij schonk er neit veel aandacht aan, aangezien ze een eenzaam tafeltje koos verwachtte hij maar dat ze zou wachten op vrienden. Hij keek op toen hij Damian aan zag komen met een half voedselpakket met chips en alles. Hij grijnsde naar hem toen hij vroeg naar zijn plek. 'Och, ik noemde Ruby voor de grap schat en toen gaf ze me dit merkteken.' Hij tikte grinnikent op de rode tintelende plek. 'En Fay, dat bezopen meisje, die probeerde ik te helpen door water te halen zodat haar kater minder zou worden, nou, dat water zit nu in me vest.' Hij glimlachte droogjes. 'Mag ik een slokie cola?' Vroeg ik nog na grinnikent en was blij dat hij geen extra klap had gekregen van Ruby. 'Dus.. Zullen we iets gaan doen?' Morzan veerde wat op. 'Zeker ik verveel me kapot, wat heb je in gedachten?' Vragend keek hij naar Damian, hij hoopte iets buiten maar binnen was ook goed. Hij wierp nog even een steelse blik naar het meisje en vroeg zich af waar ze op wachtte. Maar hij hield zich in om naar haar toe te gaan, hij wou niet nog een klap zoals die van Ruby, of nog een drankje zoals Fay. Hij keek wel uit, zo te zien waren de meiden in Monica niet erg gestelt op behulpzaamheid.

[Flutpostje --']