Indrukwekkende titel

Jay deed zijn handen in zijn zakken en liep verder. Ergens zat hij met Logan in zijn hoofd en of hij hem ooit nog zou zien. Hij maakte er geen big deal van, want hij dacht dat hij hem wel zou zien verschijnen. Ze waren tenslotte kamer genoten. Al begreep hij dat wel en was het ergens ook zijn schuld. Hij ging bijna elke avond uit, waar hij Logan niet altijd even trouw was. Technisch gezien hadden ze toch ook niks? Dus was hij ook niet echt 'vreemd gegaan'? Al voelde hij zich sowieso wel bagger, al prentte hij zich in dat hij niks verkeerds had gedaan. Hij had zich niet eerder zo bagger gevoeld over zoiets. Ach, Logan hoefde niks te weten.
Honderden mensen liepen om hem heen op de Pier. Maar toch voelde het niet zo. Hij had het idee dat hij minder mensen kende dan dat hij in werkelijkheid deed. Hij liep in een mannenbloes en zo'n piloten bril met een gouden rand. Hij pakte even zijn iPhone uit zijn zak en keek even hoe laat het was. 14:28. Bijna half drie. Misschien dat als hij nu naar zijn kamer ging, dat hij Logan tegen zou komen? Of zou die nog op school zitten? Ergens bleef dat in zijn hoofd hangen, maar hij deed zijn mobiel in zijn zak. Hij had hem voor het laatst gezien in La Palapa.
"Nu is het opeens mijn schuld?" zei Jay, alsof hij heel verbaasd en beledigd was. De warme handen aan de zijkanten van zijn hoofd deden een knoop in zijn maag optreden. Een grinnik kwam uit zijn mond, waarnaar hij knikte. "Met mij ook wel, ik heb een paar leuke gasten ontmoet en wat gefeest." giechelde hij toen naar Logan. Het was waar dat hij een paar andere jongens gezoend had in de tussentijd, maar dat kwam sowieso omdat hij en Logan geen vaste relatie hadden. Maar als het aan Jay lag zou dat spoedig genoeg veranderen. Of Logan met zijn manier van leven om kon gaan zagen ze dan wel weer.
"Maar ze waren nog geen kwart van wat jij bent." zei hij. Net toen hij zijn zin eindigde drukte Logan een kus op zijn mond, waar de blondharige jongen volop van genoot. Een hele zachte, bijna onhoorbare kreun kwam uit zijn mond. Alsof hij net een koud glas water had opgedronken na een dorstige periode, een kreun van tevredenheid.
"Ik zie dat jij ook wou feesten, is het niet?" zei hij, richtend op de locatie. La Palapa, een plek waar mensen juist naartoe gingen om te feesten. La Palapa.. Je kon prettig los gaan, al werd je soms wel raar aangestaard als je de jongen met wie je was vurig zoende. Niet dat hij zich daar wat van aantrok.

[Allen ik + Iris + 1 random persoon (maakt niet uit wie xD)]

Met haar bruine ogen op het lila kleurige schrift gericht, streek ze met haar vingers langs het dunne papier waardoor de bladzij werd omgeslagen. Met een neutrale blik in haar ogen staande, keek ze naar de met pen geschreven letters die op het papier waren gezet. De letters vormde geen enkele zinnen. Nee, je kon het meer lappen met tekst noemen. Een zucht schoof van haar lippen. Ze haatte Duits. Die lerares liet haar altijd haar altijd veel te veel aantekeningen op schrijven. En eigenlijk had ze de keuze om het gewoon niet op te schrijven. Maar tot een nog grotere ergernis kwam ze dan nog even gezellig je werk bekijken. Met zo'n opgeheven kin. Iris liet haar ogen naar de volgende lap tekst gaan. Ze had echt een haat aan de vrouw ontwikkeld, en zo snel haatte ze een leraar of lerares niet.
Iris boog zich even wat meer voorover en streek daarbij geïrriteerd met haar hand een pluk haar van haar bladzijde. Naamvallen verscheen er. Haar favoriete deel natuurlijk. In een snel tempo probeerde ze de kennis in haar hoofd te proppen, om vervolgens weer de volgende bladzij om te slaan. En zo ging ze door, totdat de aantekeningen eindelijk een eind hadden gekregen. In een snelle beweging had ze haar schrift in haar schoudertasje gepropt en van het hekje waarop ze had gezeten, gesprongen. Nou ja, ze zou morgen wel zien wat er van dat proefwerk terecht zou komen.
De leren band van haar tas sloeg ze om haar schouder heen en ze begon rustig te lopen. Haar haren danste op haar schouders en leken te glimmen in het zonlicht. Het was dan ook prachtig weer, iets dat haar dag weer helemaal goed maakte. Voor een moment keek ze om zich heen en liet haar gedachten de vrije loop gaan. Misschien dat ze vandaag nog even naar de sportzaal kon gaan. Het was best een tijd geleden dat ze daar alleen was geweest, en het was misschien wel weer even lekker.
Net op dat moment voelde ze hoe ze tegen iemand aanliep. Even slikte ze en keek recht in het gezicht van een blondharige jongen met een piloten bril op. Ze deed meteen een stap achteruit en keek hem met een aarzelende glimlach aan. "Ehm, het spijt me." zei ze. Hopelijk zou hij niet al te boos worden, want dat kon ze nou weer niet echt gebruiken.

Hij liep verder, nog steeds in gedachten over Logan. Zijn handen zaten in zijn zakken waar hij aan een papiertje frutselde. Het was een aantekening voor Duits. Het ging over een naamval. De vierde, als hij het goed had. Het ging over "naar" en in welke zin je dat gebruikte. Daar werd hij zo ziek van.. Nach, zum, zur.. Waarom dat? Waarom niet gewoon alles is "nach"? Das honderd keer zo makkelijk. Maar nee! Ze moesten weer moeilijk doen.
Opeens botste een meisje tegen hem op. Geïrriteerd stapte hij naar achteren. Kon ze niet even uitkijken? "Ehm.. Het spijt me." aarzelde ze toen. Ze had een beetje cha-cha-cha-dansie-dans-boogiedie-boogedie-ik-dans-op-een-disco-beat-tra-la-la haar. En het glimde in het zonlicht. Nou meid, geweldig. "Is al goed." zei hij toen met een kleine grijns rond zijn mond. Erg blij was hij niet, in verband met die verotte naamvallen. Het rook trouwens ook niet erg fris op de pier. Een mengelmoes van scheten, kots en patatje joppie. En ik zal je zeggen, dat is de goorste geur die je ooit heb geroken. Lady Gaga bonsde uit een van de speakers bij een winkeltje, met "Born This Way". Hij vond het opzich wel een awesome nummer, maar het stalkte hem de laatste tijd wel ontzettend. Waar hij zich dan ook lichtelijk aan stoorde. Nog geen seconde later sprong Logan zijn gedachtegang weer binnen.
Wat frisdrank en energy, ijs en magnetron maaltijden. Hij was geen keukenprinses, en van Logan wist hij het niet. Hij leunde wat naar voren om alles in de koelkast naar achter te duwen en trok met de andere hand zijn broek op, want die zakte half van zijn kont af. Daarna stond hij op en sloot de koelkast deur met zijn voet. Hij trok zijn All Stars uit en keek daarna om naar Logan. "Jij bent stil, jij he." zei hij toen en ging op zijn eigen bed zitten.

Haar blik was nog altijd gericht op die van de jongen. Echt bestuderen kon ze zijn gezicht niet, aangezien deze voor een groot deel werd bedekt door de bril. En ja, neus en lippen waren nou niet bepaald de delen in het gezicht waar ze het eerst op lette. Dat waren meestal de ogen, en het haar. Waarom wist ze niet, misschien omdat ze iemand daardoor het meest herkende. Al was het voor haar al duidelijk dat ze deze jongen niet kende.
Ergens wachtte ze nog altijd op een reactie van degene waar ze net tegen aan was gelopen, en daardoor leek er een stilte te vallen. Een gemakkelijk stilte was het voor haar niet. En ze wist wel waardoor dat kwam. Haar cha-cha-cha-dansie-dans-boogiedie-boogedie-ik-dans-op-een-disco-beat-tra-la-la haar trok natuurlijk alle aandacht! Tja, kon zij er wat aan doen dat het zo mooi glom in het zonlicht.. Iris zuchtte even en ging met haar hand door haar haar heen. Het kwam in haar op om gewoon door te lopen, aangezien hij toch nog gewoon op zijn benen stond. En hij had niks op de grond laten vallen, waardoor ze zich verplicht zou voelen het op te rapen. Nee, eigenlijk was dat best een goed idee.
"Is al goed." hoorde ze opeens, op de lippen van de jongen was een grijns verschenen. Iris glimlach werd breder, ze was blijkbaar niet tegen een chagrijn aan gelopen. Iets waar ze zeker blij mee was. Iris snoof de lucht van de pier op. Gadver, wat was dat nou weer voor lucht? Het rook voornamelijk naar patatje joppie. Ja, patatje joppie. Die chips waardoor je vreselijk uit je mond ging ruiken. Even rilde ze en trok een vies gezicht. "Ik snap niet dat er zoveel mensen op die pier zijn als er zo'n lucht hangt." grijnsde ze. Tenminste, ze nam aan dat hij wist over welke lucht ze het had. Want dat was toch niet te ontwijken? "Ik ben Iris trouwens." glimlachte ze en keek hem met haar bruine ogen aan.