Valentijnsfeest!

Kenneth luisterde naar haar woorden en zuchtte even diep. Dit had hij perfect kunnen verwachten als reactie. ‘Emilie wacht even. Laat me je alles uitleggen, daarna verdwijn ik wel uit je leven. Maar ik moet je dit zeggen of je het nu horen wilt of niet. En oftewel hoor je het vandaag oftewel hoor je het als ik je zie op de kamer, als je je spullen komt halen.’ Sprak hij zacht tegen haar. De blik in haar ogen maakte hem langs de ene kant wel een beetje bang, maar toch. Hij zou blijven staan tot ze hem ging aan horen dat was hij aan haar verschuldigd. Even haalde hij zijn hand door zijn haar, als teken van onwetentheid. ‘Je ziet me als een agressieveling dat begrijp ik maar al te goed. Maar laat het me gewoon uitleggen.’ Eigenlijk vond hij nu van zichzelf dat hij zo idioot bezig was als maar zijn kon, maar toch moest hij eerst haar toestemming hebben om zichzelf te verklaren om de woorden die Lyron had gesproken over hem te verklaren. Ookal verdiende hij dat niet. Kort beet hij op zijn onderlip en wachtte af. Voor een moment wierp hij een blik in de spiegel en zag dat de hand van Emilie nog steeds in zijn wang stond. Vedriende loon sukkel dacht hij in zichzelf . Gauw genoeg ging zijn blik weer naar de grond, hij kon haar op de een of andere manier niet aan kijken, bang om de pijn in haar ogen te zien die hij had veroorzaakt. Ja, nu was hij eigenlijk best wel een groot watje vergeleken met hoe hij normaal was.

Het was Kenneth. Een persoon die hij vanavond pas ontmoet had maar wiens gezicht hij de komende uren niet uit zijn kop zou kunnen kunnen krijgen. Niet omdat hij onder de indruk van hem was, hem adoreerde of hem een aardige gozer vond, maar meer omdat zijn dikke kaak dan nog niet verdwenen zou zijn. Hij nam nog een slok van de wiskey en genoot van de vloeistof die zijn keel haast dicht leek te branden, en liep daarna zo goed en kwaad als dat ging naar de Wc's. Kenneth was hier niet om nog een feest te vieren, Lyron wist dat de jongen hier kwam om zijn excuses aan Emilie aan te bieden. Er zat blijkbaar toch nog wat gezond verstand in de kop van de jongen, want hoewel Emilie waarschijnlijk niets van hem zou moeten en hatelijke opmerkingen naar zijn hoofd zou smijten zou ze het wel waarderen. Het was beter dan dat het over drie dagen gebeurde, dat wist Lyron uit ervaring.
Hij had gedacht dat hij snel was geweest, maar toen hij aan kwam bleek de jongen al veel te hebben gezegd. Terwijl de deur achter hem in het slot viel en hij zijn blik op de jongen zijn achterhoofd had gefixeerd bleef hij staan, de fles wiskey was ondertussen drie kwart gevuld en bungelde losjes in zijn linkerhand. Hij rook waarschijnlijk naar alcohol, hoewel de alcohol nog niet in zijn bloed was gekomen en hij zich nog niet dronken voelde. Dat kwam nog wel, want de wiskey die hij had uitgekozen dikte behoorlijk aan. "Oh? Jij ook hier.. Het word nog eens gezellig bij de toiletten." sprak hij luchtig, geen zin om een kwade opmerking naar zijn hoofd te smijten. Zjin hoofd stond echter wat minder luchtig dan zijn stem had geklonken, en zijn blik keek hem ondertussen vol haat aan. Wanneer gaf die jongen eens op en ging hij naar huis?
Zijn hoofd schreeuwde naar rust, naar een zacht kussen en een warm bed, maar Lyron kon zich er simpelweg niet aan toe geven. Hij was echter niet van plan langer te blijven dan noodzakelijk was, zette een stap weg van de deur en nam nog een slok van de wiskey. Nog een nadeel aan Amerika, het illegale drinken van drank onder je 21ste, wat in Italië wel toegestaan was. Zijn blik gleed voor het eerst sinds zijn fabouleuze entrée naar Emilie, hopend dat ze de fles drank nog niet had gezien. Waren dat een paar opgedroogde tranen op haar wang, of was de lichtinval hier gewoon vreemd..?

Emilie werd er gek van . Ze wilde niets horen! Ze wilde niet dat hij alles opbiechtte, bang om de waarheid onder ogen te zien. Ook wilde ze niet dat hij hier was, ze werd gedreven door een mengeling van woede, teleurstelling en verdriet. Ze zuchtte zachtjes en keek hem aan, de hele tijd. 'Wel, fijn van je dat je beseft dat ik je als een agressieveling beschouw. Ik hoef je verhaaltjes niet, voor die ene keer dat je de waarheid zou spreken.', kaatste ze terug, waarna ze de deur hoorde opengaan en Lyron zag binnenkomen. Ze schudde haar hoofd zachtjes naar Kenneth en ging op de grond staan, van de wastafel af. 'Doe nu voor één keer gewoon wat je moet doen, Kenneth, en ga weg.', sprak ze even, terwijl ze Wat naar voren liep, tot bij Lyron en Kenneth. 'En ik verwacht dat je er morgen niet bent, als ik mijn spullen kom halen. Luisteren naar jou verhaaltjes zou gewoon verspilling zijn van mijn tijd.', sprak ze dan, hem nog steeds kwaad aankijkend; waarna haar blik terloops even gleed naar de fles die Lyron vast had. Daar kon ze nu wel eens een deftige slok van gebruiken. Ze liep traag langs Kenneth heen, en nam de fles van Lyron over, waarna ze er haar lippen aan de top van de fles zette en enkele slokken nam. Oh, dat warme gevoel in haar keel kon haar wel even bedaren. Ze gaf de fles terug aan Lyron, bedankte hem, en keek dan weer naar Kenneth. 'Ik geloof dat je de deur wel vindt, zelf?', sprak ze dan droog, hem misnoegd aankijkend. Ze toonde zich van haar hardste kant nu, maar wat ze toonde, was niet wat ze voelde, al kon haar dat momenteel niet echt boeien.

Achter zich hoorde hij de deur opengaan en voor even zuchtte hij. Een geur van alcohol kwam ook mee naar binnen. Voor even draaide hij zijn hoofd en zag dat het Lyron was. 'Denk niet dat het er gezelliger op word maar goed. Nice try.' Mompelde hij droogjes naar hem toe en even gleed zijn blik naar de fles Whisky die hij vast had. Kort rolde hij met zijn ogen en keek dan weer naar Emilie. ‘Emilie, ik heb een keer gelogen meer niet. Dat is de waarheid. Wil je weten waarover? Wel, weetje nog met Halloween dat ene meisje dat de wc’s was ingehold. Dat kwam door ons, ze heeft gevoelens voor me. Dat wist ik niet dus door mij was ze gekwetst. Net de dag voor jij en ik een kamer samen hadden was ik bij haar en hebben we gepraat. Toen heeft ze me een kus gegeven. En toen kwam ik er pas achter dat ik ook gevoelens heb voor haar. Ik had je het eerder moeten zeggen, maar ik kon het niet, bang om je pijn te doen. Aangezien ik dat nu toch al gedaan heb zeg ik het nu maar. Maar ik hou ook nog van jouw, dat is wat je moet weten. Er is niets meer gebeurd tussen mij en haar dan een kus.’ De laatste zinnen kwamen er slechts gemompeld uit hoewel je ze nog perfect kon verstaan. Al gauw kwam ze naar hem en Lyron toe en hoorde hij haar woorden waarop hij meteen zijn hoofd schudde. Dat kon hij niet. Hij ging op de kamer zijn, en hij ging hier niet weg tot hij echter alles had gezegd. ‘Nee, ik zal daar wel zijn. Of je nu wilt of niet. Al mag je me de grond in boren met je haat die je nu tegenover mij voelt. Toch zal ik daar staan.’ Sprak hij rotsvast van zijn beslissing. Vervolgens draaide hij zich om naar Lyron aangezien nu toch naast hem stond. Al gauw had Emilie de fles aan haar lippen gezet waardoor hij naar de grond keek. Waarom kon ze hem nu gewoon niet even aanhoren? Maar nee, ze greep meteen naar de fles iets wat hij niet had verwacht van haar. ‘Lyron, of je ze nu aanvaard of niet. Het spijt me van je lip, en van mijn opmerkingen. Ik had je niet moeten slaan. Aangezien ze toch liever bij jou is neem ik aan. Zeg ik je dit: Zorg goed voor haar, ze verdient het al denkt ze soms van niet.’ De jongen met het zwarte haar zuchtte even diep en wachtte af op de reactie van de jongen. Emilie’s reactie wist hij toch al. Die zou gaan beginnen roepen tegen hem, en anders gaf ze hem nog wel een slag in zijn gezicht en vertrok dan. Al zat dat vertrekken er niet in als hij alle woorden naging die ze hem net had toegeroepen.

Mompelend richtte Lyron zijn blik op de grond toen Kenneth droge woorden na hem toe smeet, die zijn woorden bij zijn binnenkomst een beetje belachelijk maakte, wat de italiaan duidelijk niet op prijs stelde. Hij had echter geen zin om er tegen in te gaan, zag het nut er ook niet echt van in, en wachtte tot de twee uitgepraat waren.
De woede in Emilie haar stem leek haast wel een hoogtepunt bereikt te hebben, en toen hij zijn blik in een luttele seconde op haar ogen richtte schrok hij van de woeste blik die ze in haar ogen had. Als hij ook maar één verkeerde opmerking zou plaatsen verwachtte hij een onthoofding of iets anders wat hem van zijn leven zou beroven, en besloot voor nu dan maar te zwijgen. Het verhaal van Kenneth interesseerde hem, niet omdat hij het fijn vond om er naar te luisteren maar meer omdat hij benieuwd was naar de reden waarom hij liefde bij een ander zocht. Als verwacht vertelde hij Emilie dat hij gevoelens voor het andere meisje had, wat Lyron direct in twijfel trok. Lyron was een persoon die snel verliefd werd, en uit ervaring wist hij dat Kenneth dit best als excuus kon gebruiken, dat had hij immers zelf ook vaak genoeg gedaan.
Tot zijn verbazing richtte Kenneth zich tot hem, voordat hij door de deur zou verdwijnen en daarmee waarschijnlijk uit Emilie's leven zou verdwijnen. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij hem geslagen had, wat hij wel waardeerde in de jongen. Of zijn woorden de waarheid bevatten was een ander verhaal, maar dat liet hij op dit moment achterwege. Lyron was nog niet klaar met het gesprek met de jongen, wilde hem nog duizenden vragen stellen en hem allereerst vragen waarom hij Emilie in gódsnaam zo makkelijk niet gaan. Het leek haast alsof alle tijd die ze waarschijnlijk met elkaar hadden doorgebracht niets voor hem betekende, en zijn toekomst samen met het andere meisje zag. Hij knikte echter, zijn woorden met moeite inslikkend, waarna hij de fles weer aanpakte van Emilie die ze daarnet van hem gepakt had. "Dat had ik zelf al ontdekt, maar toch bedankt voor het zeggen." grijnsde hij, doelend op het feit dat ze goede zorg verdiende, waarna hij afwachtte tot de jongen zou verdwijnen door de massieve deur.

Hoewel ze duidelijk gezegd had dat ze het niet wilde, begon Kenneth toch zijn verhaal te doen, ze wilde roepen dat ze het niet wilde horen, en schreeuwen dat hij weg moest gaan, maar ze kon het niet. Ergens diep vanbinnen wilde ze zijn verhaal wél horen, horen of het hem werkelijk waard was om haar te bedriegen, ze wilde horen waarom hij het in godsnaam had gedaan. Luisterend naar het verhaal, de beelden van het Halloweenfeestje weer ophalend, evolueerde de blik in haar ogen nu van woest tot verdrietig, gekwetst, en nog steeds teleurgesteld. Na zijn verhaal, begon ze niet meer te roepen. Ze hulde zich in een overheersend zwijgen en draaide zich dan om. De blik in haar ogen wilde ze niet meer laten zien, Ze was bang om te tonen hoe kwetsbaar ze nu leek. Zelfs de drank hielp haar niet, en ze was blij dat de jongens even tegen elkaar bezig waren, omdat ze dan zich even op zichzelf kon concentreren. Ze sloot haar ogen zachtjes, twee tranen rolden van haar wangen. Ze had het niet willen horen, en ze had geweten waarom, dan zou ze gewoon breken; haar woede zou plaatsmaken voor tonnen verdriet en haat voor het meisje, én voor Kenneth. Haar stem trilde en ze richtte haar blik naar de grond. Ze had hoofdpijn, het kwam niet door de drank, gewoon door zichzelf zo druk te maken. Haar handen trilden zachtjes terwijl haar armen naast haar lichaam hingen. 'Kenneth, ga alsjeblieft weg, Lyron, dice a él que él tiene que dejar, por favor.',(= zeg tegen hem dat hij moet weggaan) sprak ze toen, haar eigen stem wazig op de achtergrond horend. Ze zuchtte even zachtjes en leunde tegen de wastafel aan. 'Of ga gewoon allebei. Het kan me niet schelen. Quiero dormir.', sprak ze dan mompelend, haar ogen af en toe sluitend,al wist ze diep vanbinnen wel wiens gezelschap ze nu het meest op prijs zou stellen. Ze rilde even, ze had het koud, en ze wilde nu gewoon ergens gaan liggen, slapen, zonder hém, zonder Kenneth. Ze moest denken. Ze moest. Haar donkere blik had eerst woeste zeeën in zijn kleur gehad, en nu was die kleur helemaal veranderd in een donkere, eerder gepijnigde tint. Met deze blik draaide ze zich weer om. 'Ik praat morgen wel, Kenneth. Maar vannacht wil ik niet bij jou zijn., klonk het dan, waarna ze haar blik even eerder met een vragende inhoud verplaatste naar Lyron. Hij had gevraagd waar ze vanavond ging slapen, en zijn voorstel had hij nooit afgemaakt.

Kenneth keek even naar Lyron en haalde zijn schouders even op. Toen Emilie zich omdraaide keek hij naar haar rug, hij had zin om haar gewoon in zijn armen te sluiten maar dat was niet op zijn plaats. Haar zo zien brak hem letterlijk vanbinnen, even stak hij zijn hand uit naar de hare maar liet die ongeveer half weg weer zakken. Haar trillende handen deden hem zoveel op dit moment. Tranen brande in zijn ogen maar hij liet ze niet komen. Hij voelde zich wel zwak, maar liet dat niet tonen. 'Emilie, het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen. Het spijt me echt waar uit de grond van mijn hart.' De jongen richtte zijn blik op Lyron, waarschijlijk zou die bij haar blijven, wat hij eigenlijk niet op prijs stelde maar toch. Hij duwde de deur open en keek nog even naar Emilie. 'Het spijt me beiden voor de pijn die ik heb veroorzaakt'. Kenneth keek haar aan en knikte zachtjes. 'Lyron, ik neem aan dat ze bij jou blijft. Alsjeblieft wat je ook doet, laat haar niets dom doen.' Kenneth wandelde naar buiten en toen de deur toeging sloeg hij zijn blik neer op de grond. Woede had ook bij hem plaatsgemaakt voor verdriet, dit had hij veroorzaakt bij haar maar ook bij zichzelf. Nu was hij bang, bang om Emilie toch nog te verliezen door zijn eigen domme gedrag. Even keek hij op naar de mensen die hem aankeken en snoof geirriteert. Dan begon hij kalm te wandelen naar de uitgang, hoewel het toch wel vrijwel heel traag ging. Maar dat was omdat hij heel traag stapte, waarom wist hij niet echt. Waarom liet hij haar nu zo makkelijk gaan? Omdat hij er niets aan kon veranderen. Al zou hij voor haar vechten wat hij wou doen zou het nog eindigen zoals het nu was geindigd.

Nadat de woorden die voor Kenneth de laatste tegen Emilie leken te zijn voor vanavond waren uitgesproken -hoewel hij altijd nog terug kon komen zoals hij daarnet ook had gedaan- zuchtte Lyron diep uit. Dit hele gesprek was normaal makkelijk voor hem te volgen, maar nu zijn hoofd haast in tweeën leek te splijten ging hem dat moeilijk af. De enige troost was, wat hij wist door even in de spiegel te hebben gekeken- dat de zwelling al behoorlijk had afgenomen.
De deur viel met een klik in het slot, voor de zoveelste keer deze avond, waarna hij zich losmaakte van de plek waar hij de afgelopen minuten had gestaan om Emilie te omhelzen. "Zullen we hier weg gaan..?" vroeg hij, een stuk minder opgewekt zoals hij normaal gedaan zou hebben. Wanneer een jongen een feestje verliet met een meisje was dat meestal een goed teken, maar het woord 'goed' kwam niet bepaald in aanraking met alle gebeurtenissen van vanavond. Zijn kamer was een eenpersoons, haast even groot dan een normale driepersoons, met een luxe badkamer en een tweepersoonsbed. In de korte tijd dat hij in Amerika was had hij zijn kamer gedecoreerd met spulletjes uit Venetië en een paar meubels vanuit de dichtsbijzijnde meubelwinkel, en nu hij terug dacht aan alle Italiaanse spullen die hij gedurende zijn leven had verzameld kreeg hij plotseling ontzettende zin om op zijn kamer te zijn. Om uit het raam te kijken terwijl het maanlicht erdoor naar binnen scheen en de wind speelde met de lange gordijnen, om de foto's van zijn grote familie en vrienden te kijken en bovenal om zijn hoofd een moment rust te gunnen. "Je kan in mijn kamer slapen." glimlachtte hij, hoewel de glimlach niet doorbrak op zijn gehele gezicht, nadat hij haar los had gelaten en wat afstand tussen hen twee had genomen. Niet meer dan het minimale natuurlijk, aangezien hij nog steeds de lichamelijke aantrekkingskracht voelde.

[Gepost vanaf iPod, kunnen foutjes in staan ..]

[ik ontdek er toch geen :d]

Ze luisterde al niet meer naar Kenneths woorden eenmaal hij vertrok, en wist dat al wat hij zei, gewoon pure zever was. Kletspraat, zo noemden ze het hier wel. Bullshit. Ze sloot haar ogen even en voelde dan Lyrons brede armen om haar heen. Zelf sloeg ze haar armen om zijn hals en voelde zich zo gerustgesteld, en kon nu proberen zich wat meer te ontspannen. Ze knikte even zachtjes toen hij voorstelde weg te gaan. Hier wilde ze niet langer blijven, deze locatie had iets slechts in zich. Het gaf haar een reden om aan iets anders te denken. Hoe ze hier weg zouden gaan, wist ze niet precies; maar ze wist wel dat ze dat snel zouden doen, geen van beide wilde hier blijven, dat wist ze zeker. Ze wilde haar gedachten verzetten, met iets anders bezig zijn en Lyrons kwetsures verzorgen. Want daar voelde ze zich slecht om. Zijn warme lichaam, dat ettelijke seconden tegen haar aan was gedrukt, voelde aan als een schuilplekje waarin ze kon verdwijnen. En ze verscheen weer. Gedeeltelijk. Lyron liet haar los, maar stond nog altijd wel vlak bij haar. Je kan in mijn kamer slapen, klonk het dan, waardoor een klein, dankbaar glimlachje toch haar gezicht kon versieren. Ze zuchtte even zachtjes en dacht aan de blikken die zometeen wel zouden komen eens ze buiten gingen. Vertwijfeld staarde ze naar de deur, waarna ze hem even aarzelend aankeek, een opvrolijkend glimlachje op haar gezicht zettend. 'lleve a cabo mi mano, por favor',, fluisterde ze dan zachtjes, vragend of hij haar hand zou willen vastnemen, haar blik als verwijzing even op de deur werpend. De gigantische deur zou zometeen waarschijnlijk een wereld openen voor haar, die ze nog niet had gekend. Iedereen buiten wist waarschijnlijk wel wat er gaande was en zouden haar waarschijnlijk met meelijwekkende blikken bekijken, iets wat ze helemaal niet wilde. Ze rilde even zachtjes en keek hem dan vragend aan.

[Yeah, dan heeft dat vage correctiegeval mijn woorden dus niet verdraaid ]

Hij had een snauw verwacht, een snauw omdat ze nog in haar boze bui kon zitten en het aanbod van Lyron voor haar om in zijn kamer te slapen een belachelijke vond, maar in plaats daarvan kon ze niets anders als glimlachen. Natuurlijk, hoe had hij anders kunnen denken, ze zou waarschijnlijk kapot zijn van de break-up met Kenneth, en wanneer het haast voelde alsof je levenskracht uit je lichaam was verdwenen had je niet echt de kracht -of ze in- om iemand uit te kafferen die je een slaapplaats aanbood terwijl je geen plek had om te slapen.
"Por supuesto. Entiendo.." glimlachtte hij, in het Spaans zeggende dat hij het begreep, waarna hij zijn vingers om de hare sloot en even zacht in haar hand kneep in de hoop haar wat meer op te vrolijken of moed te geven. Hierna opende hij de deur met zijn elleboog en duwde deze verder met zijn schouder, aangezien hij niet van plan was zijn zuur verdiende fles wisky achter te laten in de barre kou. Blikken werden hun kant op geworpen zodra ze door de menigte werden, eerder nieuwsgierig als afkeurend. Vooral de meisjes konden zich mee laten slepen in gebeurtenissen waar ze eigenlijk niets van af wisten, zo keek de helft van de meisjes met een pijnlijk gezicht naar zijn kaak en zo keek de andere helft met een blik vol medelijden naar Emilie. Hij glimlachtte en streelde met zijn duim de bovenkant van haar hand, voor een kort moment naar haar kijkend, waarna hij haar richting de jassen loodsde. Hier was het rustiger, en nadat een jongen zijn jas aan had gedaan en door de deur naar buiten verdween was het er verlaten. "Nou, dat ging toch niet zo slecht?" glimlachtte hij, terwijl hij zijn jas uitzocht en deze aan trok.

Toen ze hem had gevraagd of hij haar hand wilde vasthouden, wat ze trouwens, achteraf bekeken, wel kinderachtig vond klinken, glimlachte hij even, haar in het Spaans zeggend dat hij haar begreep. Hij had haar taal even overgenomen, en dat waardeerde ze aan hem. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze zijn vingers om de hare heenvoelde en meteen de warmte van zijn hand aan de hare voelde komen. De hoofdpijn leek wat te verdwijnen, alsof een simpele bemoediging haar zo kon helpen. Ze zuchtte even zachtjes toen Lyron de deur opendeed en probeerde vooral zijdelings van haar te kijken, naar Lyrons shirt, maar toch leek ze blikken te voelen. Ze dacht eerst dat het afkeurende blikken waren, maar toen ze haar blik uiteindelijk liet afdwalen, merkte ze dat een groot deel van de mensen blijkbaar wel ergens begrip toonden voor hen, en hen zeker niet wilden nastaren om negatieve bedoelingen. Ze voelde hoe Lyron met zijn duim over haar hand streelde, en keek even naar hem, met een fijne glimlach op haar gezicht. Ze liet zich naar de jassen leiden en toen een laatste persoon van de vestiaire was weggegaan, waren ze er alleen. Lyron keek hem even aan en knikte. 'Nee, dat is waar., sprak ze toen, een blik werpend op haar zwarte leren vestje. Ze nam die van de kapstok en trok die dan ook aan, haar kleedje nu een groot deel verhullend. 'Bedankt', klonk het dan, waarna ze hem even dankbaar aankeek. 'Voor alles, voor vanavond. Anders had ik de waarheid nooit geweten,', sprak ze dan. 'En voel je alsjeblieft nergens, maar dan ook nergens schuldig over, want je hebt helemaal geen reden. Ik denk dat ik..', sprak ze dan, na het einde wat stilvallend, haar zin niet afmakend, omdat een zat stel de kamer in kwam gelopen, waarna ze even naar de uitgang knikte en hem afwachtend aankeek.

Hij zuchtte opgelucht toen ze het met hem eens was over het feit dat het wel mee viel, waarna hij toe keek hoe ze haar leren jasje aan trok. Hijzelf knoopte zijn eigen jas wat dichter aangezien de temperaturen in de herfst verradelijk konden zijn en het buiten ijskoud kon zijn op een tijdstip als deze, terwijl hij zich probeerde te herinneren waar hij zijn auto had staan. Toen herinnerde hij zich plots dat hij hier niet met de auto naar toe was gekomen maar op de vespa was gekomen, het leek wel alsof hij dat deed om zijn nationaliteit te bestempelen, om de mensen zijn luier te laten zien. Na vanavond zou hij het ding in een garage of opslagplaats stallen, aangezien hij in de winter toch liever een dak boven zijn hoofd had wanneer hij van de ene plaats naar de andere reisde. Het was een stuk warmer dan op een brommer, waar hij deze ene herfstavond lak aan had gehad.
Toen ze hem bedankte keek hij even verbaasd haar kant op, om vervolgens zwijgend de rest van haar woorden aan te horen. "Natuurlijk had je de waarheid wel achterhaald. Je had tegen die tijd vast wel iets opgemerkt en had hem ermee geconfronteerd, en anders had je hun twee vast wel betrapt op iets." glimlachtte hij, zijn handen in zijn jaszakken stekend. Emilie stopte halverwege haar zin, of eigenlijk meer in het begin, waardoor hij nieuwsgierig om zich heen keek om de reden ervan te weten te komen. Toen twee mensen de kamer in kwamen lopen die iets vreemds aan zich hadden haalde hij lachend zijn schouders op, en pakte hij haar hand weer vast om zo met haar naar buiten te lopen. Hij wist niet waarom, misschien voelde hij dat soort dingen altijd aan, maar hij had zo'n idee dat ze zijn aanrakingen erg waardeerde op dit moment. Misschien was ze erg verdrietig, en voelde ze zich op die manier toch een beetje getroost? "Er is alleen wel één probleempje.." grijnsde hij, toen de deur achter hen dicht viel. "Ik ben op mijn scooter.. En het is misschien wel koud, maar het ding gaat niet zo hard." Niet zo hard als mijn Suzuki gaat.. "Jij mag de helm op." glimlachtte hij, nadat hij de helm had losgemaakt van het hangslot en deze uitreikte naar Emilie.

En anders had je hun twee vast wel betrapt op iets.,klonk het langs zijn kant nogal rustig. Enkele beelden verschenen voor haar ogen, Kenneth en dat meisje samen. Ze zuchtte even zachtjes en liet de beelden voor haar ogen maar vervliegen. Lyron bedoelde het immers niet zo, hij wilde haar enkel maar geruststellen. Ze glimlachte even schouderophalend en mompelde dan een 'ja, zeker wel', waarna ze hem even aankeek, en dan weer haar blik naar het stelletje liet glijden. Ze lachten en fluisterden, om dan weer te beginnen lachen. En vlak voor ze naar buiten liepen nadat Lyron haar hand had vastgenomen, zag ze de jongen het meisje nog tegen de muur aanduwen. Ze draaide haar hoofd weg en kneep onbewust even zachtjes in Lyrons hand. Een probleempje? Ze onderzocht zijn gelaatsuitdrukkingen en besloot daaruit dat het niet zo'n gigantisch probleem was. Hij was op zijn scooter. 'Een echte Italiaanse Vespa..?!', vroeg ze even overbodig, dan even bewonderend, hem zowat onderbrekend ergens tussen het koude deel en de snelheid, waarna ze naar de Vespa keek. Een prachtig model, zoals ze allemaal wel waren, en met de lijnen waar ze zo van hield. Lander had zo'n scooter gehad, nog voor hij hem in de prak had gereden. Ze liet haar hand even over het stuur gaan, en keek dan even naar de helm die ze aangereikt kreeg. Ze glimlachte even dankbaar en nam de helm aan, die ze voorzichtig op haar hoofd zette. De sluiting was wel wat groot, en bungelde daar zowat onder haar kin, maar daar gaf ze even niet om. Ze mocht immers met zijn Vespa meerijden, dat was toch geweldig?
Of het nu de scooter was of hij zelf, het lukte Lyron echt wel om haar vrolijk ze maken, hoe messed up ze wel niet is. Een kleine twinkeling verscheen zelfs even in haar eerst nog donkere ogen, al bleven ze wel dezelfde tint hebben. Ze hoopte voor even ergens anders aan te kunnen denken dan aan Kenneth, wat haar al enkele seconden lukte. Ze keek Lyron, met zijn helm losjes op haar hoofd, even aan. 'Staat hij zo goed?', vroeg ze dan zachtjes, hem vragen aankijkend met haar beide handen boven op de helm houdend.

Lyron keek even fronsend naar Emilie, die het zo te zien leuk vond dat hij een 'echte Italiaanse vespa' had. Hij kon de serieuze blik niet lang volhouden en moest lachen, waarna dit lachen over ging in een zachtjes gegrinnik.
"Je mag er morgen wel even op rijden, op één voorwaarde.." hij liet expres een stilte vallen terwijl een brede grijns zijn gezicht sierde, "Dat je hem niet de prak in rijd, want hij moet volgende zomer nog gebruikt worden." eindigde hij zijn zin droogjes, waarna hij op zijn brommer ging zitten en zijn sleutel in het contact stak. Het scherm wat hij in Italie gebruikte als vliegenafweer had hij in de garage laten liggen, waar hij hoogstwaarschijnlijk spijt van zou krijgen op de terugweg.
Lyron zijn gedachtes dwaalden voor een paar kleine seconden af, hopend dat Emilie op de terugweg of bij hem thuis niet teveel aan Kenneth moest denken en hem na een paar weken vergeten was. Ach, vergeten was een groot woord.. Wanneer ze over een paar weken niet meer op een pijnlijke manier aan hem terug dacht was hij ook tevreden, zolang ze maar de Emilie bleef die hij die ene avond had leren kennen. Lyron beet even op zijn lip en herinnerde zichzelf eraan dat ze best nog wel eens terug kon komen bij Kenneth, hoewel hij die het liefst bij het andere meisje zag. Misschien konden ze over een paar maanden double-daten..? Hij schudde haast opmerkelijk zijn hoofd en viel zijn gedachtes in de rede; dat zou meer een hell-date worden dan dat het echt leuk word. Bovendien zou dat teveel ongemakkelijke momenten veroorzaken, en daar had hij ondertussen wel een bloedhekel aan.
Emilie haalde hem uit zijn gedachtes, vragend of de helm haar goed stond. Toen hij zijn gezicht haar kant op draaide om het hele plaatje te aanschouwen kon hij een lach niet onderdrukken, en nadat hij wat meer grip op zichzelf had gekregen en nog een beetje na lachtte glimlachtte hij naar haar. "Hij staat je práchtig." reageerde hij grijnzend, "De helm is alleen wat te groot. Een klein beetje maar hoor, je moet echt heel goed kijken wil je het opmerken." ging hij nog even verder, waarna hij -nadat hij een blik had geworpen op het koord dat losjes bungelde- zachtjes grinnikte. "Nou, spring achterop zou ik zeggen!" reageerde hij opgewekt, waarna hij rustig wachtte tot Emilie achterop zat en samen met haar weg reed.

[Moet ik een nieuw topic openen ?]

Ze mocht erop rijden, morgen?! Maarre.. een voorwaarde. Ze keek hem even afwachtend aan en dan zijn voorwaarde aanhoorde, waarna ze even lachte en dan beloofde dat ze dat zeker niet zou doen, 'Voor één keer dan', had ze gezegd, waarna ze hem even een speelse glimlach toewierp. Ze grijnsde even en dacht aan morgen, als ze erop zou mogen rijden. Spannend, maar wel moeilijk.. niet? Ze had maar enkele keren met de scooter van Lander gereden en die keren gingen haar.. Well.. niet echt héél goed af, maar het ging wel.. toch? Of misschien moest ze gewoon even een spoedcursus Vesparijden bij Lyron volgen. Ze keek toe naar hoe hij op de scooter kroop, en wachtte op een antwoord op haar vraag, nog steeds haar handen op haar helm. Hij begon te lachen. Een grijns sierde even haar gezicht, al kon ze het niet laten zelf ook te beginnen lachen. 'Oké, ik reken op jou smaak', sprak ze dan bijna serieus, waarna hij zei dat het niet zo opviel. Ze knikte en grijnsde dan weer. 'Ja, vooral omdat hij zo goed vastzit,', zei ze dan op een ironische toon, een speels lachje weer niet kunnen laten. Toen hij haar zei achterop te springen, aarzelde ze geen moment, al had ze er wel niet aan gedacht dat ze een vrij kort kleedje aan had, maar erg vond ze het niet echt. Voorzichtig ging ze, terwijl haar handen op zijn schouders steunden, achteropzitten, waarna ze haar handen om hem heen sloeg. Ze trok zich dicht tegen hem aan zodat ze zeker niet zou vallen - ze kon niet ontkennen dat ze daar bang voor was-, en genoot tijdens het ritje ook wel van zijn warme rug, die haar ergens hielp niet te bevriezen. Want eigenlijk was de wind wel koud, de temperatuur al stilstaand was warm, maar zo was het wel frisjes..

[Je mag ;p]

Waarom zou hij als vriendelijk bestempeld willen worden? Waarom zou je aardig gevonden willen worden? Alain begreep het niet. Hij kende de gebruikelijke argumenten. Mensen die ergens wilden uithuilen of dingen met anderen wilden doen, helpen of andere bullshit. Janken deed Alain alleen en hij wou dat de rest van de wereld daar ook zo over dacht. Mensen konden prima voor hun eigen problemen zorgen.
Hij vond lachen met anderen prima, maar hiermee was hij op een gegeven moment gestopt omdat mensen van hem verwachtten dat je ook samen moest kunnen huilen als je ging lachen. David was een uitzondering, familie tot voor kort evenzo, maar op een gegeven moment ging hij iedereen afweren. Meiden krijgen en een hoge status houden waren anders, dat viel onder zijn hobby's, zoals gitaarspelen en basketballen.
Het geld in de broekzak van Alain begon te branden, hij moest er vanaf. Even keek hij om zich heen, een plaats om het te dumpen zonder dat Serena het moest merken. Zee, zand, WC's, Ruby, de bar... Ruby? Fack... Nu wilde hij helemaal weg! Klote zooi. Van een afstand zag Alain Ruby van buitenaf het feest begluren. Zou ze hier met iemand zijn? Het idee maakte hem misselijk. ''Even de versterker anders instellen...'' mompelde hij een stuk chagrijniger dan eerder, Alain lette niet meer op zijn eigen leugens.
Met tempo liep hij richting de versterker en haalde in een vlugge beweging het geld uit zijn broekzak en verscheurde het met één hand achter in twee stukken om het vervolgens achter de versterker in het zand weg te duwen. Wat vaag prutste hij zinloos aan de versterker.
Alain keek om, twijfelend of hij weer naar Serena moest gaan, weggaan of blijven. Met weggaan zouden er slechts vragen opkomen bij Serena, naar Serena gaan, nee. De gitarist zette zichzelf naast de versterker neer en begon weer aan een nummer van Steve Vai.

Met een slippend geluid kwam de Audi TT van Shirly tot stilstand. Ze zuchte een keer en keek door de voorruit naar het feest - valentijnsfeest wel te verstaan, wat al een tijd aan de gang was. 'Kom op Shirly.' sprak ze zichzelf toe. Aan de ene kant was Shirly het meisje wat altijd nieuwe mensen wou leren kennen en makkelijk op ze af stapte. Aan de andere kant had ze een hekel aan onbekende dingen, dus zo ook een feest waar ze niemand kon. Ze wist alleen dat ze naar dezelfde school gingen. Ze stapte haar grootste liefde - haar auto, uit en na een korte 'bliep' sloot deze zich. Ze had een lichte spijkerbroek aan, en omdat ze had meegekregen dat de kledingvoorschriften rood of roze was - had ze een kort rood jurkje aangetrokken wat lekker los zat, maar er toch redelijk elegant uitzag. Shirly was meer het stoer - elegante type, en liep niet vaak op hakken. Haar enkellaarsjes zaten perfect vandaag, en vooruit - ze verdiende best nieuwe schoenen. De winkel waar ze de laarsjes vanmiddag had gekocht was duidelijk verast dat een meisje van net 18 schoenen van ruim 400 dollar kon betalen. Met een klein glimlachje trok ze haar kleren recht en liep ze zelfverzekerd naar het feest, waar al een goed muziekje vandaan kwam. Shirly keek rond, er waren genoeg andere aanwezig. Ze besloot maar te beginnen bij de bar. ''Coca Cola?'' vroeg ze voor de zekerheid even, waarna de serveerster knikte. Shirly proefde onzeker aan haar glas, en zette het goedkeurend neer. Echte cola.