Valentijnsfeest!

Kenneth keek haar met een grijnsje aan en streek zachtjes over haar schouder, uiteindelijk liet hij zijn armen zakken en ademde even diep in. 'Wel dus ik ben goed gekeurd in het wit?' Sprak hij droogjes tegen haar. Voor even gleed zijn blik over zijn tatoeages en wachtte rustig af. De muziek die er gespeeld werd zat eigenlijk best wel goed vond hij wel. 'Laten we gisteren gewoon even laten voor wat het was en vandaag gewoon lol maken met elkaar?' Stelde de jongen voor en drukte een kus op haar lippen. Gisteren vergeten, makkelijker gezegd dan gedaan wel is waar. Kort keek hij rond en zag een eindje verder een drank stand staan. 'Ik ga even wat drinken halen voor ons.' Zachtjes drukte hij nog een kus op haar wang en dan vertrok hij dan ook richting de drank stand. Voor even trok hij de kraag van zijn hemd goed en streek zij haren uit zijn ogen. Mensen weken meteen voor hem, vast voor zijn tatoeages die nu helemaal zichtbaar waren voor iedereen.
Uiteindelijk kwam hij aan bij de stand en bestelde voor hem en Emilie twee cola's, eerst maar beginnen met fris en dan volgde de rest wel vanzelf. Alcohol zou er straks zowiezo aan te pas komen.Die kreeg hij dan ook meteen voorgeschoteld, hij betaalde en wou zich weer omdraaien om terug te gaan maar kwam in gesprek met een van de jongens die naast hem stond.

Voor de laatste keer controleerde hij of zijn veiligheidsspeld goed zat, voordat hij de danszaal van la Palapa binnenliep.
Lyron was gekleed in niets meer dan een witte boxer, hoewel je daar niets van zag omdat hij een luier droeg. Het beeld van de verkoopster toen ze zag dat hij een pak met luiers voor volwassenen op de toonbank zette deed hem voor een kort moment grinniken, waarna hij zijn bovenlichaam ontblootte en zijn jas ophing bij de daarvoor bedoelde haakjes. Zijn doel hiervan was dat hij als cupido op het valentijnsfeest zou verschijnen, om anderen te vermaken..? Hij wist het niet, en terwijl hij het speelgoed pijl-en boog setje om zijn gespierde schouder hing en kleine engelenvleugeltjes op zijn rug bond liep hij de grote zaal binnen.
De eerste die zijn aandacht ving was een jongen die gitaar aan het spelen was op de bar, eentje die hij herkende van eerder. Alain, de jongen die 11 condooms -Lyron had opgemerkt dat het er 11 waren, en hij er dus al eentje verbruikt had- uit haast elk kledingstuk had getoverd en hiermee een meisje duidelijk maakte dat hij aan safe-sex deed. Hij mocht hem wel, maar was echter niet van plan direct naar hem toe te gaan. Hij zag hem naar een blondharig meisje lopen, eentje die in het goud gehuld was in plaats van in het rood of roze, en liet hem met haar wezen. Zijn ogen speurden niet veel later de zaal af, opzoek naar Emilie, en het duurde niet lang voordat hij haar vond. Hij benaderde haar met een brede glimlach, en toen hij naast haar stond begroette hij haar met een vrolijke "Hey!". Hij wreef even over zijn buik, die zelfs wanneer hij zijn spieren niet spande een sixpack liet zien. "Ben je hier alleen?" vroeg hij met een grijnsje, nadat hij om zich heen had gekeken en niemand in de buurt van haar had gezien. Hij liet zijn blik even over haar lichaam glijden en richtte deze weer met een glimlach op haar gezicht; waarom droeg ze niet vaker kleding als dit, waar haar lichaam beter in te zien was?

Serena glimlachtte toen Alain zei dat hij Sarah wel eens gesproken had, waarna ze haar blik even op het bruinharige meisje richtte en deze langzaam weer naar Alain liet glijden. "Ben je nog van plan met haar te gaan praten vanavond..?" vroeg ze, aangezien ze eerder wat spanning of ongemakkelijkheid in zijn stem dacht te horen en aan deze vraag kon weten of er iets voorgevallen was tussen de twee. Alain had een status, dat wist ze al door de verhalen van vele meiden hier, en het zou haar niets verbazen als hij achter Sarah aan had gezeten of nog achter haar aan zat. Ze dacht echter niet dat Sarah zich zo gemakkelijk gewonnen zou geven, zeker niet aan een jongen als Alain; Sarah was een meisje dat graag cadeautjes ontving, en nu leek hij haar nou net geen typ die het heel erg breed had. Ze kon zich er altijd in vergissen natuurlijk, maar echt een type voor de brunette leek hij niet te zijn.
De jongen bedankte haar voor 't geld, maar echt blij leek hij er niet mee te zijn. Ze zweeg er verder maar over, en hoewel hij er mee leek te zitten bracht ze het onderwerp 'geld' niet opnieuw op. "Oh.. Basketbal?" herhaalde ze verbaasd, waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Jij zou het natuurlijk niet vragen wanneer je zelf niet zou moeten spelen. Wil je echt zo graag dat ik je aan kom moedigen?" lachtte ze, terwijl ze een lok van haar blonde haren om haar wijsvinger wond en deze hand even later weer op haar heup plaatste. Ze grinnikte zachtjes toen Alain zei dat er geen betere manier was om een gitarist te beledigen, hoewel zij er nog wel een paar wist. Misschien door te zeggen dat ze zijn gitaar lelijk vond..? "Beren Botje lijkt me wel een liedje op jouw niveau.." glimlachtte ze vrolijk, kleine pretlichtjes in haar ogen omdat dit plagen van Alain haar wel beviel, waarna ze zich omdraaide omdat een bekende stem tot haar door drong.
"Claud!" schreeuwde ze half, waarna ze hem om zijn nek vloog. Ze zorgde er natuurlijk voor dat haar sinas en zijn cola niet op de grond zouden morsen zodat er geen plakkerige bende zou ontstaan, en liet hem na een niet zo'n lange tijd weer los. Hij moest immers ooit de tijd krijgen om te ademen.. "Waar ben jij allemaal geweest joh?" vroeg ze, haar wenkbrouwen waren opgeheven van verbazing en dezelfde emotie was in haar ogen af te lezen. Hem had ze echt een hele lange tijd niet meer gezien of gesproken.. "Ja, met mij gaat alles geweldig! Ik heb van de rector de mogelijkheid gekregen om samen met Sarah dit feest te organiseren, en op school gaat ook alles goed. En hoe gaat het met jou dan?" glimlachtte ze vrolijk, waarna ze -drama, drama!- ontdekte de ze de twee nog niet aan elkaar voorgesteld had. "Oh! Helemaal vergeten.. Cloud, dit is Alain. En Alain, dit is Cloud." glimlachtte ze, terwijl ze met haar handen gebaarde wie wie was, hoewel ze dat natuurlijk ook zelf uit zouden kunnen vogelen.

Cloud had nog maar weinig gezegd of Serena vloog al om hem heen, die was dus erg blij om hem weer te zien. Hij was zelf ook blij om haar te zien, tenminste iemand die hij wel kende en ook aardig was. Snel zette hij zijn cola op een tafeltje voor het over zijn mooie witte pak zou gaan, al vond hij dat ook nog niet zo'n probleem, kon hij dat rotding uitdoen. ''Waar ik geweest ben? Ik wilde eigenlijk hetzelfde aan jou vragen'' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. ''Ik heb je al een tijdje niet meer gezien, en ik ben hier gewoon op school geweest. Of we zijn elkaar telkens misgelopen, dat zou ook nog kunnen.'' Nu hij erover nadacht was hij in ieder geval niet weggeweest. ''Leuk, is dat ook de reden dat jij een andere outfit aan hebt dan de eigenlijk hoort? Zodat iedereen ziet dat jij het hebt georganiseerd.'' zei hij een beetje flauw. Ze moest zelf weten wat ze aan wilde doen, als ze dit leuker vond moest ze dat helemaal zelf weten. ''Maar met mij is alles goed hoor, het kan bijna niet beter. Alleen nog zien dat ik me is ga aanmelden voor het voetbalteam op school.'' Nu Damian uit de roulatie was kon hij nu een plekje in het team opeisen, al speelde hij op een andere positie. Cloud zag verderop zijn broer rondhinken, was het wel zo verstandig om met een geblesseerde enkel naar een schoolfeest te gaan? Ach, dat moest Damian zelf weten, het intresseerde hem niet zoveel. Hij luisterde toch nooit naar hem, dus waarom nu wel?
Hij richtte snel zijn aandacht weer op Serena en de andere jongen die Serena aan hem voorstelde, Alain. Cloud knikte even. ''Ik ben Cloud'' zei hij op een rustige, vriendelijke manier. ''Ik ben kamergenoot van Serena.''

'Méér dan goed gekeurd!', klonk het, terwijl ze hem even een bemoedigende knipoog toespeelde. Ze raakte met haar vinger even, één van zijn tatoeages aan, waarna ze even glimlachte en knikte. 'Is goed', reageerde ze op zijn vraag, even terugdenkend aan gisteren. Ze moest stoppen met erover na te denken, dat was wel duidelijk. Na even een ietwat donkerdere blik in haar ogen te hebben gekregen, die toch al snel weer opklaarde. Ze voelde een kus op haar lippen en glimlachte even, waarna ze knikte en richtte haar blik even op zijn rug toen hij wegliep om drankjes, waarna ze even alleen bleef staan. Maar blijkbaar niet voor lang.
Een opvallende figuur leek zich de feestlocatie binnen te werken. Ontbloot bovenlijf en pamper, dat viel haar meteen op, maar het tweede wat haar opviel, was dat ze deze jongen kende. Lyron. Meteen richtte ze haar blik even naar Kenneth, die blijkbaar aan de praat was geslagen met een bekende. Toen ze de aanwezigheid van Lyron vlak bij haar leek te voelen, draaide ze zich een kwartslag om, zo stond ze naast hem. Ze keek hem aarzelend aan en mompelde een 'hey' terug. Ze keek even naar zijn hand die over zijn buik wreef en bewonderde enkele seconden zijn sixpack; wat zei hij ook alweer? Of ze alleen was? Ze keek hem aan en zag nog net zijn blik even over haar lichaam glijden, waarna ze haar ene wenkbrauw even glimlachend optrok.
Maar momenteel werden dingen ingewikkeld. Als Kenneth hen hier zou zien staan, zou hij flippen.
'Vanaf nu heet je niet meer Lyron. Zoek zelf maar een naam,', sprak ze even gespannen, waarna ze haar blik naar Kenneth werpte, duidelijk genoeg dat Lyron haar blik zou volgen. 'Vriendje', alarmeerde ze hem, waarna ze hem even aarzelend aankeek. 'Hij weet van gisteren.' Met een beetje spijt in haar ogen keek ze hem aan, waarna ze zei dat hij kon doen alsof hij haar niet kende, al was het daar te laat voor.

Kenneth keek nog even naar de jongen en zei hem meteen gedag na een kort praatje gemaakt te hebben. Meteen begon hij te wandelen zijn blik voor een moment op de grond gericht maar er voelde iets niet goed aan. Kalm keek hij op en zag meteen een jongen bij Emilie staan. Meteen spande hij zijn spieren op en mompelde wat tussen zijn tanden door en begon dan iets sneller te wandelen. Gisteren vergeten lukte hem dus al niet meer, allesins niet nu hij die gozer bij Emilie zag staan. Toen hij uiteindelijk bij hen aankwam keek hij met een woedende blik naar de jongen en zette de drankjes van hem en Emilie op het dichtsbijzijnde tafeltje. Kenneth had de grote drang om de jongen meteen klap te geven, maar ergens besloot hij zich nog kalm te houden. Hoewel zijn bovenarmen aan het trillen waren van woede. Het maakte niet uit of de jongen zijn naam zij, hoe hij keek naar Emilie vertelde hem al genoeg dat dit de jongen was waar Emilie het over had gehad. Voor een moment schoot zijn blik naar haar toe, maar alweer vrij snel daarna keek hij weer naar de jongen en wachtte af op enige reactie van beide. Als die gozer ook maar een ding verkeerd deed had hij een groot probleem met hem, dan zou het gelijk op een groot boksfestijn uitslaan. De blik in Kenneth's ogen voorspelde al niet veel goeds op het moment. Dit ging echt nog een keer slecht aflopen, daar was hij allesins zeker van. Ookal zou Emilie hem tegenhouden, moest hij de controle verliezen dan had niemand nog vat op hem.

Het gesprek dat hij met Emilie wilde voeren -De gezelligheid van laatst wilde hij vanavond zeker voortzetten- leek van korte duur te zijn, omdat Emilie zei dat hij zijn naam niet moest noemen omdat haar vriendje hier was, en deze van de avond af wist. Zijn blik betrok omdat hij nu voor haar zou moeten liegen en daarom al een slecht begin met de jongen zou hebben, terwijl hij deze liever te vriend zou willen hebben, en net toen hij wat tegen haar in wilde brengen merkte hij de jongen op tussen de anderen.
Hij was breed, niet perse breder dan Lyron was, en leek zijn softe innerlijk te willen verdoezelen tegen de vele Tattoo's die hij droeg. Dat de jongen de tattoo's echt mooi vond leek hem sterk, maar dat lag aan de gekleurde mening die Lyron er zelf over had. Hij begon zich langzamerhand af te vragen wat Emilie met die gozer moest. Hij zag er niet alleen uit als een schilder door de witte broek in combinatie met het witte shirt, de chagrijnige uitdrukking die in zijn gezicht stond gegriefd leek haast wel blijvend op zijn hoofd te staan. Verdiende Emilie niet beter? Iemand waar ze mee kon lachen..? De serieuze blik die hij in haar ogen had gezien op de weinige momenten dat ze het over hem hadden gehad dwongen hem echter om een einde aan zijn belachelijkmakende gedachtes te maken, waardoor hij zijn armen over elkaar heen sloeg nadat hij de pijl en boog wat beter over zijn schouder hing.
De jongen kwam bij hem staan, wat Lyrons vermoeden dus bevestigde. Ook was het niet moeilijk om over de vernietigende blik heen te kijken, waardoor er een zelfvoldaan grijnsje op zijn gezicht verscheen terwijl hij de jongen aan keek. Hij had geen flauw idee wat er in het primitieve brein van de jongen om ging die alles met geweld leek op te lossen, en als hij eerlijk was wilde hij het niet eens weten. Lyron keek even schuin naar Emilie, van mening dat zij het eerste woord moest zeggen aangezien Lyron niets had met die stoere bink, waardoor hij even opmerkte hoe mooi ze eigenlijk was, zeker met dit schaarse licht.. Maar hoe mooi ze ook was, vechten voor haar zou hij niet doen. Niet omdat ze het niet waard was, maar eerder omdat hij een bloedhekel had aan troublesome situaties. Hierna richtte hij zijn blik weer op Kenneth, waardoor hij als vanzelf weer moest grijnzen. Zou hij hem wijzen op de ader die bijna op knappen stond op zijn voorhoofd, of zal hij dat toch niet doen? "Mijn moeder zei altijd dat je gezicht zo blijft staan, wanneer je boos kijkt." deelde hij droog mede, proberend de stilte te doorbreken aangezien hij niet van stiltes hield.

[Er kunnen fouten in staan, is namelijk gepost vanaf mijn iPod xd]

Emilies blik verhuisde even van Kenneth naar Lyron, hem wat verontschuldigend aankijkend. Dit zou zeker niet goed aflopen, dat was zo. Haar ogen gleden naar de grond toen Kenneth erbij kwam staan. Hij keek alleen maar, maar de blik in zijn ogen deed haar even rillingen krijgen. Hij keek even naar haar, maar richtte zijn blik op Lyron. Ze schraapte haar keel even zachtjes, en voelde de spanning tussen hen wat stijgen. Haar blik gleed niet zo vaak naar kenneth, als die het naar Lyron deed. Simpelweg omdat ze gewoon wat bang was om in Kenneths ogen te kijken en zijn ware bedoelingen te achterhalen. Lyrons blik hield even wat spottends in zich, maar leek na een tijdje weer serieus te worden.
'Kenneth, dit is..', fluisterde ze even zachtjes, waarna ze haar schouders ophaalde en weer naar de grond keek.Ach, hij weet best wel wie dit is. Eerder bang dan gespannen, wachtte ze op een reactie. Een reactie die wel erg onverwachts kwam, was die van Lyron, die een droge opmerking maakte, die even een glimlach op haar gezicht toverde, maar zodra Kenneth die ook maar kon zien, verdween die alweer. Bijna automatisch gleed haar hand naar kenneths bovenarm, hem tegenhoudend voor wat komen zou. Ze wist dat lyron het nu wel uitlokte, en dat Kenneth het, 90% zeker, niet zou appreciëren. Ze kreeg een slecht gevoel en zuchtte even om de stilte iet wat te doorbreken. 'Had je drank gaan halen?', sprak ze toen luchtig tegen Kenneth, om wat te ontspannen. Of ten minste ontspannen te lijken. Haar armen hingen nu weer gewoon naast haar lichaam, terwijl ze nog steeds gespannen, afwachtte.

Kenneth hoorde de opmerking van Lyron en beet even op zijn tanden. 'Ach mensen zijn verschillend.' Bromde hij geirriteert naar de jongen toe. 'Heeft je moeder dan ook niet gezegd je nooit op een meisje te richten dat al een vriend heeft? ' Hij wou er nog wat achteraan voegen maar besloot dat maar niet te doen. Wel besloot hij te kalmeren, en door de aanraking van Emilie hielp dat perfect. De jongen ademde diep in, nog steeds was hij kwaad maar hij kropte de woede maar eens lekker op. Toen hij de vraag van Emilie hoorde keek hij haar met een korte glimlach aan en wees voor een moment naar het tafeltje. Kalm keek hij weer naar Lyron en kruiste zijn armen over elkaar en wachtte af op een reactie. Toen hij hem bekeek wist hij al meteen wat voor een soort persoon dit was. Hoogstwaarschijn een Italiaan aan zijn uiterlijk te zien, een playerachtig type waarschijnlijk, plus eentje die zo'n groot zelfbeeld had dat hij er vast al problemen mee had gekregen. Meteen kwamen er een hele boel opmerkingen in hem op maar hij besloot die gewoon voorzich te houden. ‘Wel, had je nog iets te zeggen ofzo? Anders kun je nu wel weer vertrekken, opzoek gaan naar misschien een andere verovering voor deze avond?’ Sprak hij met een duidelijk gefakte grijns op zijn gezicht wat de bedoeling eigenlijk ook wel was. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Emilie, om haar houding te peilen wat hem slechts maar half lukte.

Zijn blik schoot even kort naar Emilie, peilend wat haar reactie was op zijn ietwat brutale openingszin. Hij had verwacht dat ze hem streng, haast terechtwijzend aan zou kijken, maar in plaats daarvan had hij haar aan het glimlachen gekregen. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht in deze luttele seconde, waarna hij zijn blik razendsnel verplaatste naar Kenneth, die begon te praten.
Kenneth, wiens halve gezicht verborgen was achter zijn kapsel en om het nog erger te maken zijn lip had gepierced, leek zijn zin niet zo te waarderen. Hij kapte het af met een botte 'Ach, mensen zijn verschillend' en leek haast wel geïrriteerd. Wat was er, werd hij chagerijnig van een beetje vrolijkheid? Lyron zweeg voor een moment, aangezien hij het idee kreeg dat Kenneth nog wat te zeggen had, maar wanneer zijn laatste woorden zo ongeveer samenvattend zeiden dat hij een eind op moest rotten was hij niet van plan langer te zwijgen. Een duistere flikkering was er in zijn ogen te zien, terwijl hij op zijn lip beet en nadacht op wat voor een manier hij Kenneth duidelijk kon maken dat hij nu niet zo makkelijk op zou geven. Hij was het weliswaar van plan geweest, weglopen en Kenneth daarmee bij Emilie latend, maar de woorden die de Goth-jongen had uitgesproken had een soort strijdgevoel bij hem opgebracht. En Lyron's wapens van keuze waren zijn pijl en boog, zijn boog gemaakt van plastic en de pijltjes gemaakt van rubber. Een erg dodelijke combinatie dus, Kenneth kon beter oppassen.. "Denk je dat ik achter Emilie aan zit?" grijnsde hij, waarna hij in een vriendelijk gebaar zijn hand op zijn schouder legde en zijn gezicht dicht bij de zijne bracht, zijn bedoelingen waren echter alles behalve vriendelijk. "Maar jij en ik weten allebei toch hoe het écht zit? Dat ik haar al om mijn vingers gewonden heb?" fluisterde hij in zijn oor, waarna hij grijnzend zijn hand van Kenneth's schouder afhaalde en langzaam achteruit liep, uiteindelijk tot stilstand komend. Als hij het zo wilde spelen..

Alain haatte het dat Sarah terug opkwam in de conversatie, maar kon ermee leven. Hij was al lang blij dat geld van de baan was gevlogen, hoewel het bleef jeuken. De jongen schudde zijn hoofd, ''Als ik hier nu iedereen ga aanspreken die ik wel eens heb gesproken kan ik jouw request niet meer spelen.''
Pfft, Sarah was eindelijk weg, Serena hield het bij het basketbal. Het verbaasde Alain enigszins dat Serena niet wist dat hij basketbal speelde, gezien zijn kleine twee meter lengte leek hem dat redelijk logisch. Nouja, bij Football en Lacrosse had je er soms ook langen bij, maar die hadden geen hersens. ''Met jou mep ik er drie extra bij!''
Alain had nog altijd een glimlach op zijn gezicht gedrukt, zeker toen ze berenbotje naar voren haalde. Dit had hij ooit iemand zien spelen, even moest hij nadenken om het zich te herinneren. Tudúmdúmdúm, tudúmdúmdúm, tudúdúdú tudumdumdum... Net toen hij wilde beginnen werd hij op ruige wijze gestoord door iemand die Cloud scheen te heten. Zijn Britse naam, Europese babyface en Britse accent maakten duidelijk dat hij aan voetbal deed. Ondanks dat kon hij gewoon de glimlach op zijn gezicht houden. Ze kenden elkaar schijnbaar goed, de knuffel was slechts een goed teken. Je had meer kans als vreemdeling dan als goede vriend, dat was hem de afgelopen jaren al lang duidelijk geworden.
Alain hield het op een simpel knikje en zei zacht ''Hey...'' Na nogwat blij gedoe besloot Alain het deuntje van Berenbotje te spelen op Cherry en keek nieuwsgierig naar Serena, benieuwd of ze het zou herkennen.

Zwijgend luisterde Emilie naar Kenneths reactie; haar ogen nog steeds op de grond gericht. gelukkig maakte haar gebaar hem wat rustiger, want anders was hij waarschijnlijk op Lyron gevlogen. Ze beet even zachtjes op haar lip, waarna ze even fronste toen Kenneth zei dat hij , kort gezegd, maar moest oprotten. Pas dan keek ze weer op, voor de eerste keer sinds dit gesprek eigenlijk echt bezig was.; tenminste, wat je een gesprek kon noemen..
En toen volgde er weer een korte stilte. Ze zuchtte even zachtjes en keek hen beide aan. De woorden dat Kenneth en zij beter konden vertrekken, bleven echter ergens tussen haar keel en haar mond hangen. Alleszins, eruit kwamen deden de woorden niet.
Toen Lyron een hand op Kenneths schouder legde, allesbehalve oprecht, probeerde ze wat van het gefluister op te vangen, nadat hij grijnzend had gezegd dat Kenneth 'dacht dat hij achter haar aanzat'? Ze voelde haar nieuwsgierigheid even stijgen, maar wist dat hetgene Lyron had gezegd, kenneth zeker op stang zou jagen. Ze zuchtte even zachtjes en richtte haar blik weer, bijna onderdanig naar de grond, gewoon omdat ze bang was om het ergste mee te maken.
[ff inspiloos, kon dr niet meteen op inspelen]

Kort schoot zijn blik naar Emilie, hij wist maar al te goed dat ze niet wou dat hij ging slaan ofzo. Maar als hij erover ging zou het toch gaan gebeuren. Kenneth voelde de hand van Lyron op zijn schouder en meteen wou hij deze er dan ook af duwden maar besloot aan te horen wat hij te zeggen had. Meteen toen hij de laatste woorden hoorde sloegen bij hem de stoppen door. Hij balde zijn vuisten en keek woedend naar de jongen. ‘Jij bent gewoon een domme sukkel, die nu wat mee gaat maken!’ Schreeuwde hij kwaad naar hem toe. Zijn bovenarmen begonnen weer helemaal te trillen. Kenneth besefte even echt goed wat hij van plan was, het maakte hem niet meer uit wat andere nu van hem dachten. Zonder verder aarzelen gaf hij Lyron een harde slag op zijn kaak en in die slag zat zowat al zijn kracht. Die moest wel pijn doen, zelfs idioten zoals meneer de ‘grote’ italiaan voelde zoiets. ‘Emilie, zal nooit de jouwe zijn, nooit hoor je me!’ Schreeuwde hij kwaad naar hem toe, meteen klaar voor een tweede slag te geven of iets te ontwijken. Kenneth sloeg nooit gauw mensen, maar als ze hem erbij hem over gingen dan hadden ze een groot probleem. Dan zou hij niet gaan opgeven tot die persoon werkelijk verdween uit zijn leven. Uit het leven van hem en zijn vriendin. ‘Rot nu een keer op! Ik meen het ik verbouw je kop als het nodig is.’ Gromde hij kwaad naar hem toe. Oftewel ging Lyron weg, oftewel vertrokken hij en Emilie. Maar echt veel langer blijven zou hij hier niet.

Lyron zijn blik gleed naar Emilie, niet voorzichtig of onzichtbaar, eerder overduidelijk. Hij wist dat hij Kenneth nu boos had gekregen, en de schuld die eerder in haar ogen had gelegen was nu duidelijk te zien in zijn blik. Het speet hem, het speet hem dat hij de woorden van Kenneth niet langs hem heen had kunnen gaan zoals het eigenlijk wel zou moeten.
Hij noemde hem een domme sukkel..? Lyron noemde zichzelf niet bepaald dom, wanneer hij honderden vrouwen kon misleiden en ervoor kon zorgen dat ze nooit van elkaar af wisten. Hij noemde zich niet dom wanneer hij een uitnodiging had gehad voor harvard, en hij noemde zich zeker niet dom wanneer hij zijn eigen marketing deed en het hiermee tot de grote merken had geschopt met zijn modellenwerk. Kenneth leek hem echter van de vooroordelen, en wanneer hij daar gelukkig van werd mocht hij van Lyron mensen vooroordelen tot hij een ons woog. Ook had hij het over 'wat mee maken', waarop hij hem vreemd aan keek. Dacht hij dat hij nog nooit geslagen was, dat hij nog nooit bedreigd was, dat hij nog nooit een mes tegen zijn keel aan gedrukt had? Hij mocht dan wel in Venetië hebben gewoond, het was daar niet altijd rozenblaadjes en manenschijn zoals de buitenlanders daar blijkbaar de indruk van hadden gekregen. Lyron wist dan ook zeker dat hij Kenneth aan zou kunnen, lag het niet aan zijn brute kracht dan lag het wel aan zijn inschattingsvermogen dat hoger lag dan dat van de gemiddelde mens.
Maar, omdat de schijfster gestoord werd van het ophemelen van Lyron, werd hij weer teruggezogen in het gevecht door een harde stoot die hij op zijn kaak kreeg. Zijn vuist week af en eindigde bij zijn lip, die hij van binnen hoorde knappen doordat het met een enorme kracht tegen zijn tanden aan gedrukt werd. Een straaltje bloed liep uit zijn mondhoek welke hij wegveegde met de rug van zijn hand. "Verdomme!" vloekte hij. Verdomme omdat Emilie dit nooit zo gewelddadig had willen hebben, verdomme omdat hij zich schuldig voelde tegenover de organisators en verdomme omdat hij het niet kon laten weer de aandacht op zich gevestigd te krijgen. "Vertrouw je je eigen vriendin niet genoeg om haar bij mij te laten? Kijk, ik snap dat je mij niet vertrouwd.. maar háár?" hij stopte voor een moment om naar Emilie te wijzen, die op dit moment haar blik afgewend hield omdat.. waarom wist hij eigenlijk niet. Zou ze zich schuldig voelen, of zou ze hebben geweten wat er komen zou en wilde ze er niet naar kijken..? "Je zou je schuldig moeten voelen omdat je zo veel laat meeslepen in dit alles! Als er vertrouwen van jouw kant was geweest had je geweten dat ze het bij jou zou laten, en had ik hier nooit met een open lip gestaan." gromde hij, die Kenneth moest nog een hoop leren wat een relatie betrof.. Hij stopte even om moeizaam het opgehoopte bloed in zijn mond weg te slikken, wat hem moeilijk af ging aangezien hij van de smaak walgde, waardoor er een stilte in het gesprek viel. Pas toen Kenneth geen aanstalten maakte om hem nog een klap te geven wreef hij even met zijn hand over zijn kaak om te voelen dat deze helemaal dik was, hij zou vast ook behoorlijk rood zijn.. maar aangezien Lyron geen ogen had die zijn eigen gezicht konden zien zou hij moeten wachten totdat hij tegenover een spiegel stond. "Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat jij haar niet vertrouwd doordat je zelf loopt te rotzooien met een ander meisje.." waren zijn laatste woorden, waarna hij zich omdraaide en richting de Wc's liep.
Hij had een tas achter laten zetten bij de bar, welke hij terug vroeg aan het barmeisje. Ze keek met een bezorgde gezichtsuitdrukking naar zijn kaak en lip die waarschijnlijk helemaal vervormd waren door het ophopende bloed, en hoewel hij hier normaal gebruik van maakte door de zielige jongen uit te gaan hangen had hij daar nu geen zin in. Hij verdween in de mannenwc's, welke gelukkig helemaal verlaten waren, verruilde zijn oversized luier voor een baggy en donkere broek en een wit shirt met een print daarop, zeggende 'I'm famous', waarna hij voor de spiegel bleef staan en zijn lip naar beneden trok om de schade te aanschouwen..

[Sorry dat jullie zo veel moeten lezen nu ]

Lange tijd bleef Emilie naar de grond staren, maar niet veel later, keek ze op. Kenneth ging nu over de rooie, gewoon om het feit dat hij Lyron had geslagen. Ze keek bezorgd naar Lyron, waarna ze even fronste bij kenneths uitleg, nu werd ze gewoon kwaad! Ze was niet van iemand, ze behoorde enkel aan zichzelf toe! Haar donkere ogen werden in een halve seconde meteen donkerder, ze werd boos, maar besloot zich in te houden. Ze richtte haar blik weer op de grond en luisterde naar wat Lyron tegen kenneth zei. Toen ze hoorde dat Lyron het voor haar opnam, en Kenneth toespuwde dat hij zelf niet te vertrouwen was, bekeek ze lyron even met een blik van - wat bedoel je daar nu mee? - , al kwam het antwoord blijkbaar snel. Nog voor Lyron zich verplaatste naar de toiletten, zei hij iets van Kenneth, "Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat jij haar niet vertrouwt doordat je zelf loopt te rotzooien met een ander meisje.." . Op dat moment keek ze op, zag ze Lyron in de richting van de toiletten lopen, waarna ze zich naar Kenneth toedraaide en hem vernietigend aankeek. 'Je wordt bedankt! Je bent een idioot, Kenneth, een idioot! Ik hàat geweld, en zeker als je er hélemaal geen reden voor hebt! Ga maar naar dat ene meisje waarmee je lag te rotzooien, terwijl mij geen schuld treft!', spuwde ze de woorden bijna letterlijk in zijn gezicht. De pijn, teleurstelling en woede tegelijk was in haar ogen te lezen. 'Morgen kom ik mijn spullen ophalen.', was haar laatste zin, waarna ze zich omdraaide en de richting van de toiletten opliep, maar ze stopte nog even. 'Oh ja.. Ik vergat nog iets.', sprak ze dan, draaide zich weer naar hem toe, liep zijn kant op, ging voor hem staan en sloeg hem dan vol op de kaak met haar vlakke hand. 'Bye.', sprak ze dan, waarna ze toch haar weg vervolgde, Lyron achterna. De blikken negeerde ze even, vooral toen ze aan de mannentoiletten kwam en daar zonder enige twijfel naar binnen liep, waar ze Lyron zag staan, in de spiegel naar zijn kaak en lip kijkend, met al andere kleren aan. Ze zuchtte zachtjes, en liep dan naar hem toe, mompelde dat het haar speet, en sloeg haar armen om hem heen.

Het meisje dat achter de bar stond had hem een zak ijs gebracht, wat eigenlijk in de alcoholvrije cocktails zou moeten maar volgens haar ook best hier voor gebruikt mocht worden. Met een scheve en half geplette glimlach had hij haar bedankt, de zak ijs aangepakt en toegekeken hoe ze de deur uit liep. Pas toen ze weg was wikkelde hij de ondertussen ijskoud geworden zak in een katoenen handdoek, welke hij tegen zijn kaak en lip aandrukte. Zo bleef hij staan, leunend met een arm op de wastafel terwijl de ander het ijs tegen de dikke kaak aangedrukt hield, terwijl hij naar zijn eigen meelijwekkende beeld in de spiegel staarde.
De komst van Emilie verrastte hem echter, waardoor zijn hand van de wasbak af gleed en hij haast op de grond flikkerde. Hij had verwacht dat ze hem later op de avond op zou zoeken om haar excuses aan te bieden en vervolgens uit te leggen waarom ze het contact met elkaar moesten verbreken, maar hij had niet verwacht dat ze nú al kwam. Hij was niet aangenaam verrast, hoewel Emilie aanschouwen hem nooit zou kunnen vervelen, en betrapte zichzelf erop dat hij het juist niet leuk vond dat ze er nu was. Dat kwam doordat hij er waarschijnlijk uit zag als een mislukt mens die nooit van zijn leven een vrouw heeft mogen aanraken, wie wilde immers een man die een enorme vervorming op zijn kaaklijn had?
De knuffel die hij van haar kreeg was onverwachts, maar daarom niet minder heerlijk. Hij besefde pas hoe erg hij er behoefte aan had gehad toen ze haar armen om de zijne sloeg, waarop hij als reactie zijn brede armen om haar heen plaatste. Hij had de -op dit moment onbelangrijke- zak ijs aan de kant gelegd, waar hij morgen waarschijnlijk wel spijt van zou krijgen. Lyron zweeg voor een moment, genietend van het moment, waarna hij haar rustig van hem los maakte en zijn donkere ogen op de hare richtte. "Nee. Eh.. Kenneth?" stamelde hij, zo ongeveer voor het eerst sinds eeuwen, waarna hij wat meer greep op zichzelf probeerde te krijgen. "Ik bedoel.. Je bent hier veel te vroeg, veel vroeger dan je hoort te zijn. Je hoort eerst met je vriendje te overleggen wat jullie met mij aan moeten en dan.. dan.." zijn stem stierf halverwege weg, waarna hij diep ademhaalde en deze lucht uitzuchtte. "Waar is Kenneth?" vroeg hij na een korte stilte, zijn stem kouder dan het gebruikelijk was. Hierna trok hij haar weer naar zich toe en sloeg hij zijn armen opnieuw om haar heen, alsof zijn lichaam geen seconde langer meer zonder de hare kon.

Zijn warme lichaam leek haar even te kunnen troosten, al sprongen de tranen bijna onmerkbaar in de ogen. De twijfel, of hij haar weg zou duwen of niet, leek weg te ebde duidelijk weg toen hij zijn sterke armen om haar heensloeg. Ze legde haar hoofd deels op zijn schouder, deels op zijn borst, waarna ze even op haar lip beet. Zo voelde het dus, na dit incidentje, erg goed aan om hem in haar armen te voelen. Toen hij over Kenneth begon, haalde ze haar schouders even op, waarna ze hem een tijdje liet uitspreken. Ze zweeg, misschien omdat ze het momenteel niet over haar lippen kon krijgen, misschien omdat ze gewoon even wilde genieten van dit onverwachte, toch erg mooie moment -afgezien dan van enkele.. pijnlijke details-. Eenmaal hij zijn armen weer om haar heen had geslagen, legde ze haar hoofd tegen zijn nek, terwijl ze even zachtjes, nogmaals, haar schouders ophaalde. Enige tijd later, niet wetend hoelang ze daar zo even stonden, zette ze een stapje achteruit, terwijl haar handen even langs zijn armen naar beneden liet glijden. Ze keek hem nu, recht in de ogen, aan. 'Ik weet niet waar hij nu is, en het kan me ook niet schelen waar hij is, en bovendien is hij mijn vriendje niet meer. Ik hoef geen idioot die andere mensen bedriegt en bovendien, ook slaat.', sprak ze dan, terwijl het laatste deel van haar zin wat stiller werd uitgesproken. Ze Keek naar zijn lip, naar zijn kaak, en ging toen met haar hand naar zijn lip, terwijl ze die, heel voorzichtig even de wonde aanraakte, niet met de bedoeling hem pijn te doen. Ze beet even zachtjes op haar lip, en keek hem dan vol spijt in haar ogen aan, sloeg haar ogen dan weer neer en liet haar hand zakken. 'Het spijt me, echt. Ik had je hierin nooit mogen betrekken.', sprak ze dan aarzelend, afwachtend wat hij zou zeggen of doen, ze voelde zich onzeker, ookal wist ze ergens dat het best goed zat.

Kenneth keek naar Lyron, zijn woorden klopte. Hij was degene die naar een ander meisje toeging. Kort beet hij op zijn onderlip. Alsof dat nog niet genoeg was begon nu ook Emilie nog tegen hem uit te vliegen. Toen zij weg was draaide hij zich woedend om en verlatte het strand. Nu had hij het ook nog eens verpest bij haar. Ach wat, als ze dan toch bij die stomme italiaan wou zijn moest ze dat maar doen. Kenneth negeerde de blikken van de mensen die hem afkeurend aankeken. Emilie was vanaf vandaag verleden tijd, hoewel hij bijna zeker wist dat hij morgen kapot zou gaan van verdriet. Maar waarom had hij geslagen? Waarom kon hij zichzelf nu niet gewoon een keer onder controle houden? Misschien kon hij nu beter naar een of andere bar gaan, zich bezatten en dan zou hij wel zien wat er van kwam. Nee, met alcohol viel dit ook niet op te lossen. De jongen liet het feest, Emilie en Lyron maar achterzich en besloot maar weer naar zijn kamer te gaan, waarschijnlijk kreeg hij straks nog last met Emilie over wat er net gebeurd was. Tja, hij was er misschien wel over gegaan. Maar die knul had het allemaal zelf uitgelokt. Alleen zou hij dat vast niet zeggen tegen Emilie.

Kevan had een gave die altijd meer tegen dan mee zat, dat was dat hij wat hij hoorde niet kon vilteren en daardoor geen dingen buiten kon sluiten. Een erg irritante concentratie stoornis, maar ergens ook wel handig, hij volgde nu namelijk onbewust en deels tegen zijn wil in bijna alle gesprekken die om hem heen gevoerd werden. Zo wst je al snel wie een gesprek met wie voerde, iedereen hier leek al een gesprek met iemand aangeknoopt te hebben, al leek zijn gesprekspartner akelig stil te zijn. 'Jij bent gewoon een domme sukkel, die nu wat mee gaat maken!’ klonk een harde, woedende schreeuw, iets dat klonk als het begin van een gevecht. Bijna automatisch draaide Kevan zijn hoofd ernaar toe om te kijken wat er aan de hand was. Twee jongens, waarschijnlijk vochten ze om het meisje dat er ook bij stond, stonden tegenover elkaar, de zwartharige jongen met de tatoeages leek de andere jongen hard te slaan, maar deze was wijs en droop af zonder terug te slaan. Nouja, zo kwam het over, het kon zijn dat het heel anders was gegaan. Kevan keek ngo eventjes, maar scheurde zijn blik er al snel weer van los om naar het meisje bij het kampvuur te kijken, waarna zjn blik weer afdwaalde naar Rose.

Het praten deed verblindend veel pijn, pijn die door zijn hoofd heen schoot en alles gedachtes even weg liet vagen. Hij wist dat dit erger zou worden wanneer hij er niets aan zou doen maar drukte de neiging om het ijs weer te pakken weg, het praten ging daarmee lastiger en hij kon op dit moment niet zwijgen, zeker niet wanneer er zo veel gezegd moest worden.
De woorden van Emilie drongen langzamerhand tot hem door. Ze had het.. uitgemaakt? Waarom? Lyron betrok het direct op zichzelf, het was volgens hem zijn schuld dat de twee uit elkaar waren gegaan. Natuurlijk ging het al niet goed tussen hun twee en dat was ook wel te merken, maar híj was uiteindelijk de reden geweest waarom Emilie het uit had gemaakt. Lyron wilde haar bevelen zich om te draaien, die deur uit te lopen en Kenneth in haar armen te sluiten om hem te vertellen dat ze spijt had van de woorden die ze had gezegd, maar op een of andere manier weigerde zijn lichaam hem dit. Of misschien was het zijn geweten, die er haast nooit naast zat en hem ook nu vertelde dat Kenneth hem nog niets anders dan haat had getoond en aan hem vroeg waar hij in godsnaam mee bezig was. Hij kon zijn geweten geen ongelijk geven, aangezien hij zelfs met een bebloedde lip zat door die jongen en er nog geen enkel vriendelijk woord uit zijn gepiercde mond was gekomen. Toch had Lyron het idee gekregen de relatie tussen hun twee te herstellen en Kenneth hier mee te helpen, wat hem met de seconde een minder goed plan leek.
Hij vloekte binnensmonds toen Emilie zijn lip aanraakte, waar hij de reden niet van kon achterhalen. Waarom zou ze dat willen doen..? Vond ze het leuk hem extra pijn te bezorgen of was ze gewoon nieuwsgierig? Hij balde zijn handen tot vuisten en leek hierbij haast zijn vingers te kneuzen tot de pijn een beetje weggeëbd was, waarna hij zijn lichaam weer ontspande en hij naar de deur keek die open ging. Hij had gehoopt dat het Kenneth was, maar in plaats daarvan was het een jongen met een onbekend gezicht die wat twijfelachtig glimlachtte en daarna in een Wchokje verdween. Lyron zweeg, niet van plan de jongen mee te laten genieten met hun persoonlijke dramaserie, en keek hem aan toen hij de deur weer opende. Doordat de jongen de duidelijke druk voelde of gewoon een viespeuk was wasde hij zijn handen niet, en verdween hij zo snel mogelijk door de deur naar buiten. Hierna leek het stil te blijven, alsof iedereen op de hoogte was van wat er zo ongeveer in de Wc's afspeelde en ze niet naar binnen durfden te gaan. Hij keek Emilie weer aan nadat hij even naar de deur had gestaard, waardoor zijn blik verzachtte.
"Ach, een beetje drama kan af en toe geen kwaad." grijnsde hij, haar de schuld wat weg proberend te nemen en dit hele gesprek in iets positiefs om te toveren. Maar de zwarte wolk die in zijn eigen gedachtes rondzweefde was hardnekkig en verdween door deze simpele woorden niet, hoe hard hij het ook probeerde. Hij voelde zich gedupeerd, en was bovenal chagerijnig omdat de pijn zo fel was, liep het liefste weg om naar zijn kamer te gaan en daar te slapen. Maar door dat de toen zou hij Emilie gebroken achter laten want hij wist dat als ze hun alletwee vanavond zou verliezen ze in zou storten. En daar speelde zijn ietwat opgeblazen ego een rol bij, want een normale jongen zou zoiets nooit durven denken nadat hij één avond met een meisje had doorgebracht.
Zijn blik trok onwillekeurig naar de deur, waar hij ieder moment een Kenneth verwachtte die met tranen in zijn ogen Emilie in zijn armen wilde houden. Minuten verstreken, terwijl de deur onbeweeglijk bleef. Hij had Emilie ondertussen weer in zijn armen genomen zodat ze de blik in zijn ogen niet langer hoefde te zien en zuchtte diep. Hij begreep Kenneth niet. Als hij zo veel van haar hield dat hij letterlijk voor haar wilde vechten, waarom volgde hij haar de mannenwc's dan niet in? Zeker het feit dat Emilie nu met hem in één ruimte was zou hem moeten aansporen tot het verzinnen van woorden die zijn daden goed zouden kunnen maken, maar in plaats daarvan bleef de jongen weg. Hierdoor dacht Lyron dat hij er niet zo ver naast zat wat het andere meisje betrof, wat hij des te erger vond voor Emilie. Hij vertelde haar echter niet wat er in zijn gedachtes om ging, bang om haar te veel van de waarheid te onthullen, hoewel hij het geen verrassing zou vinden wanneer ze het zelf al ontdekt had.
"Waar slaap je vanavond?" vroeg hij, zijn stem klonk ietwat samengeknepen. Hij had het niet kunnen laten deze vraag eerder te stellen, bovendien zette hij haar hierdoor aan het denken en leidde hij haar even af van Kenneth. Lyron kon het niet laten even te glimlachen en sloot zijn ogen, zijn greep op haar versterkend.

[SORRY xd]

Nogal onverwachts ging de deur open, waarna ze zich met een geïrriteerd gezicht omdraaide, de jongen even wazig aankeek, en zich dan weer tot Lyron richtte. De jongen zag ze, vanuit haar ooghoeken, naar een wchokje lopen, waarna de stilte even duidelijk werd. Je kon de jongen horen, maar bij Lyron en haar kon je nog steeds een speld horen vallen. Na ettelijke seconden kwam de jongen weer naar buiten en haastte zich, zo snel mogelijk naar buiten. Er was hier abnormaal weinig volk gepasseerd, sinds ze hier stonden, de jongen was gewoon een uitzondering op de regel en waarschijnlijk één of ander schaap dat nergens van op de hoogte werd gehouden. Iedereen wist waarschijnlijk dat ze even niet in de wc's moesten komen, behalve dit knulletje. Ze zuchtte even zachtjes, ergens nog hopend dat Kenneth zich zou vertonen, zelf wist ze dat hetgene Lyron zei over het andere meisje, waar was. Kenneth had gisteren abnormaal jaloers gereageerd, en ze had een blik in zijn ogen gezien die ze nog nooit gezien had; zo donker, zo.. vol woede. Maar op wie was hij dan kwaad geweest? Op haar? Of op zichzelf?
Ze haatte zichzelf om het feit dat Lyron hiervan de dupe werd, hij had helemaal niets verkeerds gedaan. De slag in zijn gezicht had hij niet verdiend, en dat had ze dan ook duidelijk gemaakt bij Kenneth. Ze wist dat morgen, als ze haar spullen zou komen halen, er over gesproken zou worden. Over dat meisje. Ze wist niet of ze het aankon; maar voorlopig leek wat Kenneth deed en liet, haar niet belangrijk. Ze was kwaad op hem zo kwaad, ze voelde zich bedrogen, wat ze uiteindelijk ook was. Ze was bedrogen, en dit was ongeveer de 2de keer deze week dat ze zich zo voelde. Lander had ook bekend dat hij het huis van hun ouders in brand had gestoken, haar gered had en bewust hun ouders opgesloten had, om zo bij zijn bende in goede aarden te vallen. Ze snapte het niet, haar leven was gewoon één puinhoop.
Lyron liet haar zich wel wat beter voelen. zijn droge opmerkingen bezorgden haar altijd wel een glimlach op haar gezicht, zodat alles een beetje vergeten werd. Zijn armen om haar heen voelend, haalde ze haar schouders op toen hij vroeg waar ze sliep vanavond. Ze zuchtte even zachtjes en haalde haar schouders op. Haar oude kamertje was geen optie, Kenneths kamer was geen optie. 'Niet bij Kenneth', antwoordde ze toen resoluut, even glimlachend om haar eigen droge reactie.

Hij moest even lachen om haar resulute antwoord, hoewel het lachen al snel stopte omdat er een pijnlijke steek door zijn kaak ging. Ook voelde hij zich een beetje licht in zijn hoofd voelen door het vele bloed dat hij steeds door liep te slikken en nog steeds van walgde en keek hij een beetje wazig uit zijn ogen. Hij had tot nu toe geprobeerd het te verbergen voor Emilie, maar nu lukte hem dat niet langer. Hij kneep zijn ogen samen en haalde diep adem, zijn handen waren opnieuw tot vuisten gevormd. De pijn! Hij moest iets vinden tegen de pijn.. Koortsachtig waren zijn gedachtes ondertussen wel te noemen, terwijl hij wanhopig zocht naar een oplossing tegen zijn bonkende hoofd en de pijnlijke kaak.
"Je kan, als je wilt..", een pijnscheut vond het zo nodig om zijn zin te onderbreken. Hij fronsde, schoot met zijn hand naar zijn hoofd en keek Emilie gepijnigd aan. Waar kwam dit plotseling vandaan, waarom had hij hier net geen last van gehad? Een zucht doorbrak de stilte, waarna hij zijn hand van zijn hoofd af haalde en langs haar heen liep mompelend dat hij zo terug zou zijn. "Niet weg gaan.." grijnsde hij nog voordat de deur in het slot viel, waarna hij rechtstreeks naar de bar liep.
Het barmeisje was enkele meters verderop bezig met het inschenken van cola terwijl ze de bestelling van een ander op schreef, waardoor hij zijn kans schoon zag. Alcohol zou hij niet mee krijgen, maar dat betekende niet dat hij er niet aan zou kunnen komen.. Razendsnel glipte hij langs dansende mensen richting de bar, waar hij achter ging staan. Zijn keuze liet hij vallen op een fles wisky die volgens hem wel voldoende zou zijn, waarna hij met fles en al weer in de menigte verdween. Hij liep het risico dat hij gepakt zou worden, de club uit werd gezet met een proces aan zijn broek hangend, maar de pijn! Oh, de pijn.. Hij wilde het liefst dat die verdween! En hoewel hij wist dat zijn bloed dunner werd van veel alcohol waagde hij het er maar op en goot hij de stroperige vloeistof in zijn mond. Het was heerlijk, verfrissend niet echt aangezien het brandde als het vuur in de hel, maar het was goed genoeg voor hem. Hij waagde het er maar op, vooral omdat de wond in zijn lip al wat begon te helen en haast niet meer bloedde. Lyron wilde -nadat hij een flink aantal slokken had genomen- terug de Wc's in lopen, totdat een figuur in de menigte zijn aandacht trok..

Kenneth had besloten om weer rechtsomkeer te maken en terug te gaan naar het feest. Hij kon beter nu praten met Emilie, gewoon even om de gemoederen te bedaren al zou het een grote klus worden. Misschien was hij al wel te laat en stond ze nu al te smiezen met Lyron. Een rilling trok over zijn rug, even aarzelde hij. Nu kon hij nog weg zometeen niet meer. Toch moest hij verder gaan. De jongen bewoog zich vlotjes tussen de mensen door en even dacht hij dat hij Lyron zag. Kort keek hij naar de grond en zuchtte diep. Misschien kon hij eerst naar hem toegaan om zijn verontschuldigingen aan te bieden, al zou de jongen die waarschijnlijk niet eens aanvaarden wat hij wel kon begrijpen. Nee, eerst Emilie, dat was het belangrijkste nu. Kenneth begon al gauw weer verder te wandelen en kreeg enkele blikken naar hem toegeworpen die hij duidelijk wou negeren maar wat hem echter amper lukte. Toch moest hij verder, zonder iets te gaan uitsteken ofzo. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand en legde hij zijn hand op de deur.
Nog even keek hij achterom naar Lyron, als hij goed had gekeken toch, hij knikte even kort naar hem. Dan duwde hij de deur open en zag hij haar staan. Kenneth deed een stap naar haar toe zodat de deur weer toe viel. Zijn blik had hij inmiddels op de grond gericht. 'Emilie, ik weet dat je me nu wel kan vermoorden, maar ik wil met je praten. Dus als je wil luister naar mijn uitleg. Dan verdwijn ik wel weer en zal ik me gaan excuseren bij Lyron.' Voor een moment keek hij haar aan, tuurlijk besefte hij dat hij haar had pijn gedaan. Maar hij kon niet vertrekken zonder een uitleg, die was hij inmiddels wel aan haar verschuldigt. Emilie was belangrijk voor hem, daarom moest hij het geen wat hij twee dagen had verzwegen toch aan het licht gaan komen. En waarschijnlijk zou dit over enkele momenten gaan gebeuren ook.

"Nu je het zégt.." mompelde ze, terwijl ze haar ogen ergens schuin boven hem plaatste en over haar denkbeeldige baard wreef, "Denk ik inderdaad dat we elkaar steeds misgelopen zijn." glimlachtte ze. "Je bed bleef niet onbeslapen, en ook de berg vieze kleren stapelde zich steeds hoger op." zei ze grinnikend, waarna ze haar denkbeeldig baardje met rust liet en hem aan keek. "Oh god, wat erg van mij! Ik had op zijn minst wel een briefje achter kunnen laten.." zuchtte ze, het was natuurlijk een heel drama en Serena's schuld dat ze elkaar al weken niet gesproken hadden. Ze haalde uiteindelijk haar schouders op en nam zichzelf voor dat ze er zelf ook niet veel aan had kunnen doen, en het in het verleden lag en ze in het heden moest leven.
"Als je een wedstrijd moet spelen, zeg het dan even. Dan kom ik je aanmoedigen, net als bij Alain hier." glimlachtte ze vriendelijk, waarna ze de twee jongens liet kennismaken. Een gezellig gesprek werd het niet echt, blijkbaar waren ze niet zo geïnteresseerd in elkaar. Ze zuchtte haast onhoorbaar en merkte op dat ze dan maar twee gesprekken tegelijk moest voeren, iets wat ze vaak deed maar wat erg vermoeiend was. En dat terwijl ze hier juist was gaan staan omdat ze de rust op wilde zoeken..
"Als je iedereen hier aan nu gaat aanspreken die je ooit hebt gesproken word je eens als vriendelijk bestempeld, in plaats van dat mensen denken dat je iets van hen moet wanneer je een gesprek met hun aanknoopt." verbeterde ze hem een glimlach, wetende dat ze het zelf ook een paar keer had gedacht toen ze in gesprek met hem was. Toen hij berenbotje begon te spelen en het bekende deuntje haar oren vulde aanschouwde ze lachend het spel, ze vond het leuk en grappig van Alain dat hij het nog daadwerkelijk deed ook en dat hij geen beter en moeilijker liedje eiste.

Lyron lachte eventjes om haar antwoord, maar leek nogal wat pijn te hebben, wat het lachen moeilijk maakte; ze keek hem even bezorgd aan en zuchtte zachtjes toen hij 'je kan, als je wilt', begon te zeggen. Haar blik gleed naar de hand die nu naar zijn hoofd gleed. Zijn frons en blik getogen van veel pijn, en meteen liet hij langs haar heen, ze hoorde iets van een 'zo terug', en hij vervolgde met haar te zeggen niet weg te gaan. Toen de deur in het slot viel, voelde ze zich even helemaal alleen, nu ja, dat was ze ook, maar het gevoel zat dieper. Ze richtte haar blik op de spiegel, en zag een idioot, naïef en dom meisje voor zich staan. Ze liet een kraantje openstaan en kletste wat water op de spiegel, om zo het meisje te doen vervagen. Tranen stonden in haar ogen, waarna ze zich omdraaide en op de boord van de wastafels ging zitten. Niet veel later hoorde ze de deur weer opengaan, ze wreef met haar handen langs haar ogen, om zo wat tranen weg te vegen. Ze had Lyron weer terug verwacht, en zette onbewust een kleine glimlach op, maar toen ze zag dat het Kenneth was die binnenkwam, wendde ze haar blik af. 'Ik kan je inderdaad vermoorden, nu', sprak ze bijna gevoelloos, waarna ze een vernietigende blik naar hem toesmeet. 'En ik wil je uitleg niet horen. Meer zelfs, ik wil dat je weggaat. Ja, als je het per se wil, mag je van mij wel je excuses gaan aanbieden bij Lyron. Mij maakt dat niet veel uit, dat is zijn zaak', sprak ze nog steeds op diezelfde toon. Ze wilde niets horen, geen leugens meer, geen waarheden, mede omdat die haar ook zouden kwetsen. Nog meer zouden kwetsen. Kenneth interesseerde haar momenteel echt geen bal, ze moest niets hebben van bedriegers en agressievelingen. Want een bedrieger was hij, haar enkele weken in de waan houden dat hij van haar houdt, en dan ondertussen met een of ander wicht aanpappen. Hij was gewoon één grote leugen, en dat haatte ze nu zo aan hem. Ze wilde naar Lyron, die begreep haar tenminste, kon haar laten lachen op de meest idiote, spannende, of droevige momenten. En die loog haar tenminste niet voor.