Even wat eten met Nicole

Nicolas was samen met Nicole van school naar de King vertrokken. Met een glimlach keek hij even naar haar. 'Mag ik een keer wat vragen?' Sprak hij zachtjes tegen haar maar liep ondertussen wel verder. Even besloot hij te wachten tot hij een reactie kreeg van haar, maar aangezien ze bleef zwijgen beet hij kort op zijn onderlip. 'Waarom ontloop je eigenlijk mensen?' Zo dat was er uit, hij richtte zijn blik weer voor zich uit. Uiteindelijk zag hij het uithangbord al verschijnen, en meteen kwam ook het gevoel van de honger weer op. Maar goed dat ze had voorgesteld om iets te gaan eten. Het antwoord op de vraag zou hij zo meteen wel gaan krijgen, alleszins dat hoopte hij toch. Maar als ze het niet wou zeggen, maakte het voor hem eigenlijk ook niets uit. Misschien sprak ze daar liever niet over of zo, net zoals bij hem dan. De ijsblauwe ogen van Nicolas schoten weer voor een moment naar haar, en even ging zijn blik over haar lichaam om haar iets beter te kunnen peilen dan. Maar aan haar gedrag nu was nog niets op te merken. Kalm duwde de jongen met zijn hand de deur open en meteen overspoelde de geur van eten hem. 'Dus wat wilt mevrouw eten?' Vroeg hij met een speelse grijns op zijn gezicht. Voor een moment dacht hij beter na over zijn eerste vraag. Als zij daar antwoord op zou geven, dan zou ze waarschijnlijk dezelfde vraag aan hem stellen en kon hij alles vertellen. Waarom dacht hij ook niet beter na over zijn vragen?

Nicole liep de hele tijd zwijgend naast Nicholas. Ze zouden naar de Burger King gaan, een plek waar ze al een tijd niet geweest was. Vroeger at ze met haar moeder altijd bij de Burger King, maar.. Sinds toen had ze dat eigenlijk nog weinig gedaan. Zó lekker was het eten er toch niet. Ze grijnsde licht en haalde diep adem. Toen Nicholas begon te spreken, keek ze hem aan. Hij vroeg waarom ze mensen ontliep. Snel sloeg ze haar blik neer, maar ze antwoordde niet. Hoe moest ze antwoorden? Haar reden was geen reden, het was een excuus. Het was geen reden om mensen te ontlopen. De man die het vuur veroorzaakt had, was per slot van rekening zelf ook wel omgekomen, dacht ze. Toen de deur van de Burger King opengeduwd was, rook ze de bekende geur van hamburgers, patat en de andere rotzooi. ‘Dus, wat wilt mevrouw eten?’ vroeg hij. Ze keek hem vanonder haar wenkbrauwen aan. “Doe mij maar een patatje,” zei ze zacht. Meer hoefde ze niet, eigenlijk. “Met mayo, natuurlijk,” zei ze er droogjes achteraan. Zonder mayo was patat echt niet te eten, vond ze. Ze haalde diep adem. “Je vroeg me waarom ik mensen ontloop,” zei ze toen zacht. “Dit is omdat..” Ze sloot haar ogen, terwijl ze na dacht. “Omdat.. Mijn ouders gestorven zijn door een brand, waarvan ik weet dat hij aangestoken is,” zei ze toen zacht. “Ik weet niet waarom, maar sindsdien heb ik mezelf een beetje afgezonderd van de rest,” zei ze toen. Ze haalde even diep adem en keek hem aan. Voor hen stond nog één persoon in de rij, dus zouden ze zo kunnen bestellen. Ze haalde even diep adem en keek met een snelle blik om zich heen. Er waren nog meer dan genoeg tafels over, dus dat was geen probleem..

Nicholas keek haar kalm aan en fronste even. Dit was dus al zeker een foute vraag die hij had gesteld. Aarzelend beet hij op zijn onderlip en keek even naar de mensen die nog in de rij stond. Al snel verdween die met een cheese burger en wat patat. 'Voor mij een dubbele cheese burger, met patat en mayo graag. En voor de jongedame naast me een keer patat met mayo.'Sprak hij tegen de jongen die achter de toog stond, meteen draaide die zich om en gaf de bestelling meteen door. Ja, hij at wel aardig veel soms. Maar hij kwam niet bij dus dat was voor hem dan wel een voordeel. Uiteindelijk hoorde hij haar antwoord en meteen draaide hij zich naar haar toe. Voorzichtig plaatste Nicholas zijn hand op haar schouder. 'Sorry, ik had er niet achter moeten vragen. Gecondoleerd.' Hij wist maar al te goed hoe het was om zijn ouders te verliezen. Zijn vader was misschien niet dood, maar hij haatte die man uit de grond van zijn hart. Voor zijn part had hij geen vader meer. Vervolgens draaide hij zich weer om gaf het geld aan de jongen en kreeg al snel de plateau in zijn handen. 'Waar wil je gaan zitten?' Vroeg hij zachtjes aan haar en stapte al uit de rij zodat de volgende al kon gaan bestellen. Anders kreeg hij die mensen ook weer op zijn dak en daar had hij geen zin in.

Toen hij zich omdraaide en ze zijn hand op haar schouder voelde, haalde ze diep adem. Ze had het niet moeten vertellen. Nou ja.. Misschien zou hij er later niet meer aan denken. Toen hij de bestelling kreeg, stapte hij de rij uit. Ze volgde zijn voorbeeld. Toen hij haar vroeg waar ze wilde gaan zitten, keek ze met een snelle blik om zich heen. “Kom mee,” zei ze kalm. Met kalme passen liep ze richting een tafel die leeg was, en de tafels daaromheen waren ook niet bezet. Als hij van plan was nog iets te vragen over haar.. Verleden, wat velen deden nadat ze het verteld had, wilde ze niet dat iedereen het zou horen. Rustig ging ze zitten en haalde ze diep adem. Ze pakte kalm, zodat ze niet onbeleefd leek, het zakje patat dat haar toebehoorde en een bakje mayo. Ze maakte het bakje open en pakte één patatje, die ze voorzichtig in de mayo deed en vervolgens een hap nam. Met hoe langzaam zij at, zou hij alles al op hebben voor zij klaar was. Ach.. Dat maakte niet uit. Ze hadden dan tenminste rustig de tijd om te praten. Ze haalde diep adem. “Dus.. De eerstvolgende wedstrijd, hè? Wel winnen, hè?” vroeg ze droogjes. Ze glimlachte, terwijl ze hem aan keek. Kalm nam ze nog een patatje, terwijl ze haar blik weer op het plafond richtte. Ze zou dan tussen de mensen zitten, maar.. Net als in de klas, zou niemand op haar letten daar. Ze zouden hun aandacht richten op het spel, niet op haar. Zo opvallend was ze toch niet. Ze keek hem weer aan en haalde diep adem. Ja.. Nu zaten ze hier wel, waar ze konden praten.. Maar.. Wáár konden ze over praten? Dat was altijd een goede vraag als je iemand net ontmoet had.. Ach.. De gespreksstof zou vanzelf wel komen, toch?

Nicholas slenterde met haar mee richting een van de iets afgelegene tafels. Mooi, als zij dan iets zou vragen over hem, moesten anderen dat niet horen. Rustig zette hij de plateau op de tafel en zette zich dan tegenover haar neer. 'Ik beloof dat ik ze win, maar dan moet jij me wel gaan aanmoedigen hoor.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Kalm opende hij het doosje van zijn cheeseburger en haalde die er dan ook uit. Vervolgens nam hij daar een beet van en dacht even na. Over wat kon hij gaan praten met haar. Over haar verleden was al zeker geen goed idee, want dat zou haar waarschijnlijk pijn doen en dat wou hij niet aan zijn geweten hebben. Maar wel begon hij nu even na te denken, haar ouders waren dood, zij was hier. Maar aangezien ze in Malibu woonde, waarschijnlijk, hoe moest ze dan hier zijn geraakt? Tenzij haar ouders miljonairs waren. Ach het zou hem een worst wezen. Zodra zijn mond leeg was keek hij haar even aan. 'Het spijt me dat ik het vroeg. Ik wou je niet aan iets laten terugdenken.' Even stak hij zijn hand in zijn zak, om zijn mobiel eruit te halen. Aangezien hij dacht dat hij een bericht had. Maar meteen taste hij dieper in zijn zak en meteen legde hij zijn burger weer neer in het doosje. De foto, waar was die? Meteen stond hij op. 'Blijf even zitten.' Zijn stem klonk duidelijk paniekerig, meteen wandelde hij naar de toog en wenkte de jongen die hem had bediend. 'Wil je je kassa even checken? Ik denk dat ik een foto mee heb afgegeven.' De jongen bekeek hem even raar en rolde met zijn ogen. Uiteindelijk checkte hij de kassa toch maar schudde zijn hoofd. Nicholas zijn gezicht betrok even. Waar was die foto dan? Dat was de enigste foto die hij had van zijn moeder. De zwartharige jongen liep al gauw terug naar zijn tafel en liet zich neerploffen op de stoel en staarde even naar zijn eten. Sukkel dat je bent. Schreewde een stem in zijn hoofd. Misschien was hij in de bieb gevallen uit zijn zak, of had hij hem tussen een boek gestoken ofzo. Later zou hij wel terug gaan naar daar om te zoeken. Alsof er niets gebeurd was begon hij weer te eten.

Toen hij beloofde te winnen, maar zei dat zij hem aan moest moedigen, keek ze hem vanonder haar wenkbrauwen aan. “Zie je mij al lopen gillen voor een basketbalwedstrijd?” vroeg ze droog. “Ik denk niet dat ik er bovenuit kom,” vervolgde ze vaagjes. Hij bood zijn excuses nog aan, maar ze schudde haar hoofd. “Rustig. Je had het niet kunnen weten,” zei ze kalm. Hij zei dat ze even moest wachten en liep weg, waardoor ze met een frons bleef zitten. Wat was hij nu weer van plan te gaan doen? Ze zag hem richting de kassa’s lopen en keek naar zijn eten. Ging hij nou.. Nog meer bestellen? Het zou toch niet? Gelukkig kwam hij al snel terug, zonder eten, en ging hij zitten. Ze wilde er naar vragen, maar besloot haar woorden voor zich te houden. Het had geen nut. Hij mocht doen wat hij wilde; daar had zij niets mee te maken. Ze haalde even diep adem en nam nog een patatje, terwijl ze nadacht. “Dus, we zitten in dezelfde klas,” mompelde ze droogjes. Dat betekende dus dat ze elkaar vaker zouden zien. Ook al had ze hem hiervoor nog nooit opgemerkt, dus betekende het niet dat ze persé met hem te maken zou hebben in de klas. Ze haalde even een keer diep adem. “Waarom zit je eigenlijk op deze school? Je zei dat je uit.. Seatlle kwam, toch?” vroeg ze toen. Seatlle.. Waar lag dat ook weer? Malibu lag zo’n half uur van dit gebied af, maar Seatlle lag toch veel verder weg? Dus.. Dan was het logischer als hij daar ergens naar school ging, toch? Ze besloot rustig op een antwoord te wachten, in plaats van weer zelf redenen te gaan bedenken, die vaak naderhand toch fout waren. Echte mensenkennis had ze niet, blijkbaar.

Nicholas keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Ja, maar ik denk niet dat je me veel gaat zien, aangezien ik tussen de jongens van het team zit. Tussen het groepje dat het meeste praat zit ik meestal. En ik ben degene die het minste zegt.' Zei hij droogjes tegen haar en wreef even door zijn ogen. Die foto moest toch ergens zijn, maar waar? Dat was de vraag. Al gauw besloot hij er niet meer aan te denken. Zich teveel zorgen maken was ook ongezond voor hem. Al gauw hoorde hij haar vraag en fronste hij. 'Wel..Mijn broer kon me niet meer onderhouden. Dus hij vertelde me dat ik best naar school kon gaan. Maar in Seatlle was geen enkele school waar ik echt zin in had, dus ben ik maar naar hier gekomen. Alleen welliswaar.' Matthias had het geld niet meer gehad om drie mensen te onderhouden, aangezien hij al samen woonde met zijn vriendin was hij na al die tijd teveel. Plus, hij had wel bij hem moeten gaan wonen omdat hij volgens zijn broer niet op straat kon leven. Plus hij zou toch nooit terug gaan naar hun oude huis. Daar was hij getuige geweest van de moord op zijn moeder. 'Het zit allemaal nogal heel raar in elkaar.'

Hij zei nog dat ze hem waarschijnlijk niet veel zou gaan zien, maar dat had ze al verwacht. Anders hadden ze elkaar vast al eerder gezien. Hij vertelde waarom hij hier was, en ze knikte. Ze vroeg er niet naar waarom hij bij zijn broer woonde; als hij de behoefte voelde de reden hiertoe te vertellen, zou hij dit doen. Rustig nam ze nog een patatje, terwijl ze hem weer aan keek. Een gespreksonderwerp.. Ja.. Dat was een lastige. Ze haalde diep adem en keek even de Burger King rond, waarna ze haar blik op zijn eten richtte. “Honger?” vroeg ze droogjes, terwijl ze nog een patatje in de mayo deed en een hap nam. Ze sloeg haar ogen even neer en haalde diep adem. Wat moest ze nou zeggen? Ze konden hier wel gaan zitten zodat ze konden praten, maar als ze niks wisten te zeggen kwamen ze daar niet ver mee. Ze haalde even diep adem en pakte haar telefoon uit haar zak, maar deed hem al snel weer weg. Ze wilde, zoals ze altijd deed als ze niks wist te zeggen, met haar hand door haar haar gaan. Gelukkig realiseerde ze zich net op tijd dat ze patat had vastgehouden, waardoor er anders allemaal zout en vet in haar haar zou komen te zitten, en dat wilde ze natuurlijk niet. Daarom slaakte ze een diepe zucht en keek ze hem aan. Ze schudde haar hoofd heen en weer. Dit had geen nut. Ze wisten niks te zeggen, en ze had het allang op. Bovendien.. Ze moest nog wat doen. Ze keek Nicholas aan. “Ik moet gaan,” zei ze rustig. “Bedankt voor het eten, en.. Ik zie je ooit nog wel,” zei ze, waarna ze zich omdraaide en wegliep.

~Omdat mensen geen zin hebben om te posten. ^^~