Alleen wat eten en drinken... Toch?

Wanneer het meisje, Yasmine, de zaal had verlaten om zich om te kleden en klaar te maken in haar kamer, richtte hij nog een laatste blik op de sportzaal en maakte zich toen ook uit de voeten. Snel, voordat zij er eerder stond beneden aan de trap, haastte hij zich naar zijn kamer. Het was natuurlijk onbeleefd om een meisje te laten wachten, dat hoorde de jongen te doen. Het was een rare ongeschreven regel, maar toch hoorde het zo. De deur stond tot zijn verbazing nog open, blijkbaar had Julia vergeten de deur op slot te draaien en kleedde zich om tot wat nettere kleding dan z'n sportkleding. In de badkamer spoot hij wat Gilette deo en schudde zijn haar wat warrig door elkaar, nu zag het er wat slordiger maar toch knap uit. Nog even een laatste blik op zijn resultaat, keurde het goed, en pakte zijn benodigdheden om naar de stad te gaan. Met een zachte plof deed hij de deur dicht, draaide hem op slot en haastte zich met twee treden tegelijk alle trappen af totdat hij beneden was. Een goede conditie had hij wel, dus moe was hij er niet van. Nu hij er wel even stond, keek hij aandacht om zich heen. Het zag er best kleurig uit, met vrolijke schilderijen en bordjes met tekst erop om de boel hier een beetje op te fleuren. Hij wierp een blik op zijn mobiel die hij uit zijn broekzak had gehaald en zag hoe laat het was. Mwah, nog niet zo laat. Voordat hij het scherm weer uit wou zetten, zag hij links boven in het scherm dat hij een berichtje had. Oh, die was dan zeker gekomen wanneer hij in de basketbalzaal aan het oefenen was met de lieve Yasmine, wanneer zijn mobiel boven in zijn kamer lag. 'Hey Jeremy, Sie müssen wirklich zu wissen, dass ich vermisse. Jeder hier wirklich, aber ich bin derjenige, der Ihnen am besten passt, vor allem falsch. Ich liebe dich noch! Liebe, Crystal♥.' De duitse taal die erin stond herkende hij meteen, dat was natuurlijk zijn ex-vriendinnetje Crystal. Ja, in Zwitserland sprak hij verschillende talen, maar toch wel het voornaamste Duits. Nadat hij de sms gelezen had, voelde hij alleen zijn hart bonken. Voor de rest leek alles stil te staan, en hem niet meer te interesseren. Het leek wel alsof er tranen omhoog kwamen, maar net op tijd wist hij die te stoppen. Het zal niet gebeuren dat Yasmine hem straks zag janken om toch een of ander stom smsje. Nog even las hij de sms opnieuw en sloot hem daarna af. De tekst herhaalde zich continue in zijn hoofd, wat in het nederlands betekende. 'Hee Jeremy, Je moet echt weten dat ik je mis. Iedereen hier eigenlijk, maar ik ben degene die jou het aller, áller meeste mis. Ik hou nog steeds van je! Liefs, Crystal♥.' Nu was alleen het wachten nog op het blauwharige meisje, Yasmine.

[Only; Yasmine&Jeremy]

Nadat Yasmine de deur van de sportzaal gesloten had. Weerklonk er een zacht geklik. Ze glimlachte en liep de volgende deur uit, -die ze wel open liet- en kwam zo weer buiten. Met hand ging ze even door haar haar heen en ze begon richting de campus te lopen. Op één of andere manier had ze nog steeds dat verheugde gevoel. Waarom het er was wist ze niet, misschien omdat ze hier nou nog niet veel jongens had gesproken. Met nog steeds diezelfde glimlach op haar gezicht liep ze door en uiteindelijk kwam het gebouw in zicht. De deur zat op de haak, dus weer kon ze zo doorlopen. En automatisch versnelde ze haar pas, toen ze haar kamer in zicht zag komen. Toen ze voor het slot stond, begon ze in haar broekzak te diepen. Er schoot even de angst door haar heen dat ze hem had verloren, maar dit bleek al snel onnodig. Aangezien ze hem uiteindelijk toch vond. In een snelle beweging had ze de sleutel in het slot gestoken en de deur zwiepte voor haar open. Met haar voet sloot ze de deur weer en Yasmine trok haar kledingkast open. Wat moest ze nu in godsnaam aantrekken? Super veel kleren had ze nou ook weer niet, maar ondanks dat keuze genoeg.
Na ongeveer twee minuten zoeken trok ze er een strak vestje met panter print uit, licht roze van kleur. Ze glimlachte en keek in de spiegel naar het topje dat ze aanhad. Echt veel zin had ze niet om die weer uit te trekken. Dus trok ze het vest aan en keek naar haar schoenen. Snel schopte ze haar sneakers uit en greep naar haar All stars onder haar bed, om ze vervolgens in een snelle beweging aan te trekken en weer naar haar spiegelbeeld in de spiegel te kijken. Enkel om het resultaat te keuren. Echt bijzonder was het niet, maar dat maakte haar nou ook niet zoveel uit. Voordat ze de deur uitliep greep ze nou even naar haar lipgloss die op het tafeltje lag. Yasmine sloot de deur weer en terwijl ze de weg naar buiten vond, smeerde ze even wat gloss op haar lippen.
Toen ze uiteindelijk buiten was gekomen, stak ze de lipgloss in haar broekzak en keek even om zich heen. Duidelijk zoekend naar Jeremy. Uiteindelijk kwam haar blik op een jongen terecht, die ze vrijwel meteen herkende. Een grijns verscheen op haar gezicht, terwijl ze naar hem toe liep. "Ben ik weer." grijnsde ze nog altijd. "Zullen we gaan?"

[nogal inspiloos, sorry xp]

Damnit, waarom moest dat smsje juist op dit moment komen? Hij was hier nog niet zo lang, en dus was het nog niet lang geleden wanneer hij Zwitserland had verlaten. Maar waarom juist nu? Teruggaan naar zijn geboorteland was geen optie, zeker niet omdat hij hier een doel had. Een doel die nog steeds een groot raadsel voor hem was. De enige tip die zijn vader had gegeven was dat het hier te vinden was, verder moest hij het zelf uitzoeken. Teleurgesteld had hij het apparaat in zijn handen, het smsje al afgesloten zodat hij niet de drang had om het opnieuw te lezen. Nee, daar zou hij alleen maar verdrietig om worden. 'Ben ik weer,' klonk een bekende stem hem in zijn oren. Zijn blik en gezichtsuitdrukking veranderde gelijk in een wat vrolijkere stemming. Voordat hij zich omdraaide, borg hij snel zijn mobiel op in zijn broekzak. 'Zullen we gaan?' Een grijns kwam op zijn gezicht te staan. ''Hoort het niet andersom te zijn? Dat ík jou uitnodig?'' Zei hij met een niet menende blik op zijn smoelwerk. Zijn ogen gleden over het gehele meisje heen. Ze was beeldschoon, bloedmooi. Voordat zijn mond open ging staan van verbazing, wist hij zijn controle weer terug te krijgen. ''Je bent prachtig,'' complimenteerde hij haar. Eigenlijk kon hij wel duizenden dingen over haar bedenken, maar dan kwam het waarschijnlijk weer te slijmerig over. ''Serieus, je straalt helemaal!'' Opnieuw voelde hij de bevredigende adrenaline door zijn lijf gieren. Het voelde niet rot, juist helemaal niet, het was fijn. ''Laten we maar gaan.'' Zijn hart leek wel zijn lichaam willen te verlaten, zo ongelofelijk plezierig bonkte die. Bij de klapdeuren aangekomen, de uitgang van het Living Building, bleef hij even staan en trok de deur naar zich toe. ''Na jou, madame,'' zei hij grinnikend, met een sjieke buiging.

De vrolijke uitdrukking op Jeremy's gezicht deed haar glimlachen. Het deed haar op één of andere manier steeds meer opfleuren en dat had ze nou niet vaak. Haar glimlach van zonet veranderde in een grijns. ''Hoort het niet andersom te zijn? Dat ík jou uitnodig?'' hoorde ze hem zeggen. Maar op zijn gezicht was nog altijd dezelfde lach te vinden. Yasmine's ogen zochten die van hem op. "Eigenlijk wel, maar ik was je voor." grijnsde ze wat ondeugend en een paar seconden daarna maakte ze haar ogen weer los van die van hem.
Toen ze Jeremy's complimentje hoorde werd haar gezicht een beetje rood. Zonet had het haar niet zo voorgevallen, maar nu leek het opeens zo anders en waarom was voor haar een raadsel. Even zuchtte ze en keek hem aan. "Dankje." antwoordde ze zacht. Op haar lippen was nu ook een vrolijke glimlach te lezen.
''Laten we maar gaan.'' vervolgde hij. Yasmine knikte instemmend en stak haar handen in haar zakken en keek hem aan. Haar ogen keken hem aan en er was een kleine glinstering in verschenen. Eentje die ook weer heel snel verdween. "Lijkt me een goed plan." glimlachte ze en liep een aantal passen naar voren en zag de uitgang van de Living Building voor haar liggen. En voor ze het wist werd de deur ook nog een voor haar opgehouden. Jeremy maakte een sjieke buiging na kort gegrinnikt te hebben. Ook Yasmine grinnikte even, doordat hij haar met madame aansprak. "Ik weet niet helemaal of madame het geen is waar je me mee kan aanspreken. Maar toch bedankt." Zei ze, nadat ze in de lach geschoten was. Ergens had ze het gevoel dat dit nog wel leuk kon worden, groot en deels doordat ze nog niet eens vertrokken waren. En ze nu al in de lach geschoten was..

Nadat Yasmine door de deur naar buiten was gegaan, liep hij er zelf ook doorheen terwijl hij ondertussen voor zichzelf de klapdeur met één hand open hield. Hij had nog geen enkel idee waartoe deze avond zich zou naar laten leiden. Eigenlijk, eerlijk gezegd, had hij nog helemaal geen idee waar ze nu überhaupt naar toe zouden gaan. Ja, naar de stad. Maar dat was het enige wat voor hem duidelijk was. Misschien dat ze een leuk restaurant of snackbar wist. ''Hmm, heb je zin iets sjieks of toch liever een patatje halen?'' Vroeg hij geïnteresseerd, wanneer hij zo snel mogelijk naar voren liep om naast haar te komen lopen. Wat was dat nou toch weer voor stomme vraag. Qua versieren of flirten had hij altijd wel de foutste en verkeerde opmerkingen te pakken. Meestal floepte er gewoon wat uit, zonder er echt over nagedacht te hebben. Stom, stom, stom! Hij kon zichzelf wel voor z'n kop slaan, maar kon de tijd jammer genoeg niet terugdraaien om dat ene moment zich opnieuw te laten afspelen. En het zou er wel belachelijk uit zien als hij zichzelf nu zou slaan. God zou weten waarom. Even liet hij zijn blik glijden langs het lichaam van Yasmine. Mooi donker haar, een recht afgeknipte pony net boven haar ogen. En de donkere make-up langs haar ogen viel hem het meest op in haar gezicht. De lipgloss was mooi, het maakte het mooi af. Tenminste, hij vond het prachtig. Maar hij zou het waarschijnlijk toch wel bij het verkeerde eind hebben, meestal was het niet goed genoeg, zoals zijn ex-vriendin Crystal altijd zei. 'Het kan altijd beter en mooier, Jeremy. Dat weet je toch!' Waarna ze hem op zijn borst tikte en hem een kus op zijn wang gaf. Nee he, kwamen die altijd blijvende herinneringen weer bij hem omhoog. Dat was nog stommer. Hij was nu op een date. Hij moest hoe dan ook Crystal uit zijn kop zetten. Het was over, punt uit. Nu pas besefte het hem dat ze het schoolplein al af waren en zojuist door de grote poort waren gelopen.

''Hmm, heb je zin iets sjieks of toch liever een patatje halen?'' Jeremy gunde haar een geïnteresseerde blik. Yasmine glimlachte en dacht even na. Tja, waar zouden ze nou het best naar toe kunnen? Zij was nou niet echt bepaald het type voor iets super sjieks, een patatje vond zij ook wel best. Maar misschien dat dat bij hem anders lag. Al vroeg hij het wel aan haar.. Yasmine schudde even haar hoofd en streek met haar vingers door haar zwarte haren heen, om vervolgens haar blik weer op die van hem te richten. Haar glimlach was nog altijd breed op haar lippen te lezen. "Ehm, ik vind een snackbar ook best hoor." antwoordde ze en liep weer wat verder. Jeremy liep met haar mee, waardoor ze hem kon blijven aankijken.
De blik van hem deed haar even haar ogen neerslaan. Het was gek, maar op één of andere manier deed ze dat nu wel meer dan normaal. Alsof het zo uitmaakte wat hij van haar dacht! Maar ergens deed het haar toch wel wat, maar waarom wist ze niet precies. Snel schudde ze haar hoofd en slikte even. In de hoop hierdoor haar reeks gedachten stop te kunnen zetten. En het lukte haar nog ook groot en deels.
Ze waren onderhand de poort uitgelopen, ten teken dat ze het schoolplein hadden verlaten. Ze liet haar blik even langs de gebouwen gaan. Daar kwam je in deze buurt in om. Maar ze was het gewend, dit had ze vanaf haar geboorte al gehad. Yasmine slikte weer bij het denken aan al het woord 'vroeger' Maar ook dit drukte ze snel weg. Yasmine keek weer even naar Jeremy en glimlachte. "We gaan lopend neem ik aan?" zei ze. Echt veel problemen had ze er niet mee, maar ze kon het altijd even na vragen.

'We gaan lopend neem ik aan?' Die woorden die Yasmine zei deden hem grijnzen. Natuurlijk had hij in zijn kamer al een taxi besteld via zijn mobiel. Alleen die kon nog elk moment aankomen, ze waren best wel wat haastig al vertrokken. Maar dat maakte niet uit, hij kon zo dadelijk wel komen. Een irritant zwart plukje haar schoof voor zijn voorhoofd, die tevens ook nogal kriebelde. Hij haalde hem weg met zijn rechterhand en voelde vervolgens zijn mobiel trillen in zijn broekzak. Focking. Het liefste ontwijkde hij het, maar hij wist diep van binnen dat het wéér Crystal was, zijn ex-vriendinnetje uit Zwitserland. Rot toch op, hij had nu een date met een verdomd leuk meisje. Zij was tot nu toe het enige lichtpuntje wat hij hier had gehad, vanaf dat zij het uit had gemaakt. Om te antwoorden op Yasmine haar vraag, daar had hij geen woorden voor, die vielen er niet te vinden. Ze zou het vanzelf wel zien. Het duurde niet lang en er kwam al een soortgelijke auto die leek op een taxi de bocht om gescheurd, de weg naar Monica High. Hij pakte zacht Yasmine d'r pols beet, als teken dat ze even moet stoppen. De taxi stopte net voor hun en de chauffeur draaide zijn raampje open. Het was duidelijk een man. Hij zag er vriendelijk uit, dus dat was al een pluspunt. Al kon schijn ook best bedriegen. 'Ben jij Jeremy?' Vroeg hij met een zware stem. ''Ja,'' antwoordde hij kortaf en opende daarna de dichtstbijzijnde zijdeur als een soort portier, speciaal voor zijn date. ''Zet ons maar af in...'' Daarna stopte hij even en beet zacht, twijfelend op zijn onderlip. Hij wist de straatnaam niet helemaal correct, maar waagde toch een gok. ''het stadscentrum, in Julian Campstreet.'' De man knikte ter teken dat dat oke was. Mooi, hij had het kleine foldertje toch goed gelezen. Onderweg naar deze plaats vanuit Zwitserland had hij een foldertje gekregen van zijn vader, ter info van hoe het hier ongeveer zou wezen. Daarin had hij ook een straatnaam opgepikt waar hij toevallig een leuk, schattig restaurantje in tegenkwam. Ja, daar zouden ze heen gaan. Restaurant 'Swann Camelot'.

Echt het type voor iets sjieks was ze nooit geweest, het was echt een hele tijd geleden dat ze naar een écht restaurant was geweest. Gewoon weg omdat -sinds haar moeder niet meer thuis woonde- haar vader geen zin meer had in dingen in die richting. Yasmine slikte even, de magnetronmaaltijden smaakte op een gegeven moment niet meer zo lekker als eerst. Eerst was het iets eenmalig, maar later was dat het enige in huis. Snel schudde ze haar hoofd. Waarom kwamen die beelden en gedachten altijd op het verkeerde moment tevoorschijn? Waarom kon ze nu niet, één keer, genieten van iets leuks. Dat ze ging doen met iemand die ze zonet had ontmoet en waar ze het nog goed mee kon vinden ook. Beter dan ze het de laatste tijd met iemand ooit had kunnen vinden. Aangezien dat ook niet altijd het geval was. Op één of andere manier hadden gewoon niet veel mensen de zin om haar aan te spreken, evenals zij andere niet altijd aansprak. Of dat kwam doordat ze zich nog weleens wilde terugtrekken, of door het feit dat ze soms gewoon écht geen zin had in mensen om haar heen. Al snapte ze soms niet waarom ze daar geen zin in had, aangezien de kans misschien wel groter werd dat ze zich beter ging voelen.
Yasmine voelde hoe ze bij haar pols werd gepakt. Als ware werd ze uit haar gedachten getrokken. Nog voordat ze verder om zich heen kon kijken waarom en door wie ze door haar pols was gepakt, stond er een taxi voor hun. Yasmine grijnsde even. "Ah, meneer was dus niet van plan te gaan lopen." Haar grijns was dit keer wel echt een grijns te noemen. Voor een moment richtte ze haar blik op Jeremy en zag hoe hij de deur voor haar open liet en een kort gesprek met de mannelijke chauffeur voerde. Ze negeerde de man verder maar en stapte met een glimlach in. Achter haar hoorde ze Jeremy de plek van bestemming noemen, maar verstaan kon ze het niet. Ach, ze zou het wel zien, dacht ze maar met een glimlach.

Nadat de chauffeur had begrepen waar zijn taxi heen moest, stapte Jeremy zelf ook in, naast Yasmine. Vervolgens deed hij zijn gordel om en keek naar de meid. Nog steeds kon hij niet geloven dat hij nu al zo snel een soort van afspraakje had met een meisje. Hij was nog niet eens een week op Monica High, hooguit een paar dagen. Maar hij keek niet verbaasd, nee dat niet. Voor de zekerheid had hij nu z'n mobiel maar even uitgezet, Crystal uit z'n hoofd geband en nog even gekeken of hij daadwerkelijk wel z'n pinpas bij zich had met wat contant geld. Ja, hij had het goed. Mooi, dan kon dat in ieder geval niet meer misgaan. Hij gunde Yasmine een glimlach, een tevreden grijnsje. De neiging om iets te zeggen was groot, maar hij wist niet precies wat. En om er per ongeluk iets uit te stamelen vond hij ook niet nodig, dat kwam hij zo sukkelig over. ''Hoelang zit je al op Monica High?'' Vroeg hij geïnteresseerd, bang voor de heersende stilte. En hier was hij toch wel benieuwd naar.
De rit duurde niet lang, dat was mooi want het was akelig stil geweest. Of dat nou kwam door het feit dat ze samen een afspraakje, een 'date' hadden, of door het feit dat er een man bij was, in dit geval de chauffeur. Hij gokte het op het tweede, de man. Hijzelf zou zijn geschiedenis of zijn persoonlijkheid ook niet meteen blootleggen aan een onbekend iemand. Jeremy stapte uit, waarna hij zich naar de andere kant van de taxi haastte en de deur voor Yasmine opendeed, met een sierlijke buiging. Hij was vandaag charmeurig bezig, leek wel. Netjes maakte hij zijn taak als deurportier af om de deur dicht te slaan nadat de meid was uitgestapt. Hierna hoorde hij de chauffeur roepen om te betalen. Snel haastte hij zich daar weer heen om te betalen en vervolgens de opvallende, gele taxi nog even na te kijken totdat hij uit het zicht was.
Hij keek Yasmine aan, zag vanuit zijn ooghoeken dat ze precies voor het restaurant stonden. Swann Camelot, zoals hij gevraagd had aan de man achter het stuur. ''Zullen we naar binnen gaan?'' Zei hij, zelfverzekerd en trouw. Niet dat hij aarzelde, nee echt niet. Hier had hij wel zin in en om er een leuke avond van te maken.