Just some Iceskate training

Met een grote rode sporttas over haar schouder stapte Brianna de kleedkamer van de meiden in. Het was alweer een tijdje geleden geweest dat ze op het ijs had gestaan en ze had bedacht dat een beetje training haar goed zou doen. Langzaam trok ze haar outfit aan, ze had deze keer niet voor alle bescherming gekozen omdat er toch niemand was tegen wie ze kon spelen, in plaats daarvan droeg ze een hoodie en een baseball cap om haar haren uit haar gezicht te houden. Één voor een trok ze haar skates aan en liep over de dikke rubbermatten naar het ijs. Het beetje spanning dat ze gevoeld had toen ze hier binnenstapte was verdwenen zodra ze de baan opging, genietend ademde ze diep in. Het stadion was leeg en versterkte ieder geluid enorm. Brianna begon met een paar rondjes om haar spieren op te warmen voordat ze de puck uit haar tas haalde en rustig voor zich uitspeelde. In wedstrijden ging het er regelmatig hard aantoe, het was al eens voorgekomen dat ze met verwondingen aan de kant had gezeten, de ene keer ernstiger dan de andere. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de pionnen spotte die aan de kant stonden, die kwamen goed van pas. Ze schaatste erheen en pakte in het voorbij gaan de stapel rode trechtertjes op. Met een meter of drie ertussen plaatste Brianna ze in het midden van de ijsbaan. Voor de tweede keer tikte ze de puck voor zich uit en begon te slalommen, dan weer het rijtje volgend dan weer bochten makend die niks met de pionnen te maken hadden.
Na een goed half uur was ze aardig bezweet geraakt en voelde ze haar been en arm spieren duidelijk. Tevreden met zichzelf schaatste ze naar de kant en plofte neer op een van de stoeltjes. Uit haar tas viste ze een flesje water en met grote teugen dronk ze hem leeg, het zou wel even duren om op conditie te komen, misschien kon ze over een tijdje wel meespelen met de wedstrijden, nouja, dat was nog wel even weg. Het ijshockey seizoen zou pas over een paar maand weer beginnen. Brianna maakte zichzelf de belofte om dan weer voluit te kunnen spelen. Behendig viste ze haar I-pod uit haar zak en deed de oortjes in, ze zocht totdat ze een lekker vlot nummer had gevonden en leunde vermoeid achterover.

[voor iedereen]

Valerie had besloten om haar spullen gewoon in Living Building te dumpen en naar de schaatsbaan te gaan, met welliswaar haar schaatsen. In een rode hoodie en een jeansbroek wandelde ze richting het grote geboud alles negerend wat er om haar heen gebeure. Rechtstreeks naar de ijsbaan. Haar stick had ze ook meegenomen, dat was wel het handigste als je gewoon enkele pucks wou schieten op het doel, niet voor training,maar om haar af te reageren. Uiteindelijk kwam ze het gebouw binnen en heiste zichzelf in haar schaatsen, die deed ze dan ook goed toe zodat ze zeker niet uit zouden gaan. Ook had ze haar mp4 speler meegenomen. Het aparaat zelf stak in haar zakken en de oortjes staken natuurlijk in haar oren. Aangezien er toch niemand zou zijn moest ze ook aan niemand denken dus ja. Kalmpjes deed ze de deur open en keek meteen over de baan, zag daar enkele pionnen staan en fronste. Vast vergeten bij de training. Voor een moment klonk er een tikkend geluid op de vloer, maar al snel stond ze op de matten. En al heel gauw op het ijs. Eindelijk, haar vertrouwde plek, het ijs. Meteen begon ze richting doel te gaan, welliswaar tussen de kegels door met de puck aan haar stick. Meteen vuurde ze haar eerste schot op het doel af en meteen knalde die in het net en viel met een luide tok neer op het ijs. Zo legde ze meteen enkele pucks, ter hoogte van de derde kegel neer en ging aan het begin van die lijn staan. Meteen begon ze weer te schieten op het doel en elke puck knalde in het net, zo deed ze dat meerdere malen. En elke keer ging ze mooi tussen kegel drie en vier heen. Toen ze eindelijk was uitgeslagen keek ze naar al de pucks, slechts vijf ervan waren dus naast het doel beland. Weer een persoonlijk record, de laatste keer waren het er zeven. Valerie nam de moeite niet om rond te kijken, wat ze overgins ook niet had gedaan in het begin. Dus ze wist helemaal niet of er werkelijk iemand was.