The first training

Het was weer eens tijd te gaan trainen voor het cheerleaden, iets wat dit moment dan ook erg goed uitkwam. Ze hadden binnenkort een wedstrijd na enkele maanden dat ze dit gemist hadden moeten hebben. Nu was het weer het zogenaamde 'cheerleaders seizoen', wat betekende dat er weer werk aan de winkel was en er weer getraind zou moeten worden. Iets waar ze niet echt tegen op zat. Haar groene ogen vonden de juiste kleding die ze nodig had. Ze trok het speciale cheerleading rokje aan en omdat het toch niet iets van een wedstrijd was maar een doodgewone training trok ze een zwartgekleurd hempje over haar hoofd heen. Het was buiten mooi weer, dus hoefde ze zich niet in de kleedkamers om te kleden, maar kon het nu al. Zo had ze binnen enkele secondes haar nieuwe outfit aan. Ze ging maar even alleen, aangezien ze wist dat Stacey bezig moest zijn met iets anders. Ze ging winkelen, of zoiets. Regina pakte de borstel die op het kastje lag en begon voor even haar haren te kammen. Toen ook dit klusje weer geklaard was draaide ze zich om, pakte haar tas van de bank af en sloot de deur achter haar dicht die ze op slot deed. Het geluid van haar zwarte gympen die bij haar topje pastten weergalmde door de lege gang, om vervolgens als niets te verdwijnen in het duisternis. Haar tas bungelde om haar arm terwijl ze de drie trappen af liep. De zonnestralen schenen fel door de ramen die in het gebouw gemontuurd zaten, en de kleine stofjes dansten in het licht waar de zon scheen. Ze wendde haar blik weer af toen het raam verdwenen was en de deur van de gymzaal in zicht kwam. Haar iPod lag veilig in haar tas, zodat ze die kon gebruiken voor de muziek. Deze zaal werd immers ook gebruikt voor basketbal trainingen en ze kon zo al voorspellen dat er misschien ook iemand anders bezig was. Dan had ze geen zin om de hele tijd in de war te worden gebracht door het gedribbel van de bal, en ze wist zeker dat dat persoon ook niet te wachten stond op de keiharde muziek die ze nodig had om te training. Dus had ze voor een goede oplossing gekozen.
De grote, rode deur kwam al in zicht en na enkele meters had ze deze bereikt. Ze duwde de deur open en zag dat er inderdaad iemand aan het trainen was. Er was geen cheerleader in de grote zaal te bekennen; alleen een jongen die bezig was met basketballen. Iemand die ze nog niet eerder had gezien. De deur viel automatisch achter haar dicht toen ze hem los liet en kwam krakend in het slot terecht. Er stonden lange banken langs de muur waar ze haar tas op gooide en zelf ook op ging zitten. Ze pakte de zwarte iPod uit haar tas om vervolgens langs alle muziek te scrollen en te stoppen bij de afspeellijst die ze nodig had. "Hé, ik ga hier ook even trainen, oké?" merkte ze op richting de jongen die aan het basketballen was. Ze wendde haar blik voor even af van haar iPod en stond vervolgens op, haar blik rustend op de jongen.

Alain leunde tegen een muurtje en keek naar een gefrustreerde Chinees, die wilde basketballer als een Amerikaan. Het liet hem glimlachen, natuurlijk was de jongen niet werkelijk zo red neck als hij soms liet blijken, hij vond het echter wel grappig op vele momenten om zo over te komen. Er waren veel jongens zoals Yao Mingetje, zoals Alain de jongen in zijn gedachte noemde, vernoemd naar de beste Chinese basketballer ooit, Yao Ming. Ja, het leven was leuk, zolang je over alles wat los en vast zat maar lol kon hebben.
Dit speelveld was niet alleen het huidige domein van Mingetje, maar ook het oude domein van Alain. Eerder speelde hij als Center in het team dat de naam van Santa Monica hoog hield. Mooie tijden die op sommige momenten nog heimwee met zich mee brachten. De aandacht van het publiek was briljant en de complimenten van wild vreemde studentes en knappe cheerleaders na een goede wedstrijd waren briljanter. Tijden die hij niet meer terug kreeg, dit was door een goede vriend verneukt. Ian, de drummer van zijn band was altijd Power Forward, maar moest perse Center zijn toen Alain slechts twee weken weg was. Goed, hij had dan niet geprobeerd om als Center terug te keren, maar hij wilde geen problemen in de band veroorzaken. Iets wat eigenlijk al gebeurd was, want sinds zijn uitje was de spanning tussen Ian en Alain verre van niet aanwezig. Het was iets wat Alain, Ian nog altijd kwalijk nam.
Toen Mingetje terug kwam van zijn gesprek met één of ander cheerlooking girl, zette Alain zich van de muur af en pakte een basketbal op. Hiermee liep hij in de richting van de de basket. Zonder er echt bij na te denken deed hij iets wat hij altijd het mooist had gevonden, dunken. Daar was een Center dan ook voor, rebounds, blocks en dunks. Het waren dan ook weer direct de enige drie dingen die hij kon. Je hoefde hem niet te vragen om een drie punter te maken en hij was belachelijk slecht in vrije worpen. Aan de andere kant was twee meter lang, kon goed springen en dat maakte hem alsnog een waardevolle Center. Hij had een beetje dezelfde speelstijl als Yao Ming, ook een Center, ook niet bepaald snel en kon ook minder van afstand. Alleen Alain moest wel toegeven dat hij toch wel een groot niveau lager speelde.
Alain liet zijn handen van de basket glijden en kwam weer met twee voeten op de grond. Hij draaide zich richting de jongen en riep, ''Hey, Yao,'' en nam aan dat de kleine wist wie hij bedoelde, ''welke positie speel je?''