Alleen

Met een zucht ging ze op de stoeprand zitten. Met haar hand ging Iris door haar haar heen. Waarom moest dit nou? Waarom kon ze nou niet gewoon thuis zitten? Ze kende hier niemand, behalve Mike en Blake. Maar dat waren dan ook de enige, de enige die ze nog kon vertrouwen. Nogmaals zuchtte ze en steunde met haar hand tegen haar hoofd. School had ze altijd al gehaat, en de laatste paar jaar, had het erop geleken dat het ook vergoed over zou zijn. Maar nee, nu zat ze hier weer. Zonder andere vrienden. Voor een moment ging haar hand naar haar broekzak, waar een pakje sigaretten in zat. Ze had ze altijd bewaard, en ze zou ze ook niet in één keer oproken. Maar nu kon ze wel een uitzondering maken. Snel haalde ze haar aansteker tevoorschijn en hield een sigaret vast, om hem vervolgens aan te steken. Iris keek toe hoe de uitgeblazen rook in de lucht verdween. Even gingen haar gedachten naar Blake, een grijns verscheen op haar lippen. Met haar kon je altijd zo gestoord mogelijk doen, zonder dat je bang hoefte te zijn dat ze je raar aan keek. Al deden andere mensen dat wel, die zagen je aan voor gek. Voor een moment schudde ze haar hoofd en nam nog een trek van haar sigaret. Ze sloot haar ogen en voelde een zacht briesje tegen haar koele huid. Dit was ze ondertussen wel gewend, het briesje dat altijd zacht langs je heen woei. Het kalmeerde op een of andere manier. Al voelde ze zich niet helemaal gekalmeerd. Meer mensen moest ze leren kennen, alleen. Wat nou als die haar niet wilde kennen? Abrupt schudde Iris haar hoofd en keek voor zich uit. Met haar blik op oneindig.

Zélie liep rustig richting de school. Ze had haar tas rond haar schouders en zuchtte. Waarom kon er nou niemand bekend hier zitten? Al was het maar iemand die ze 1x gezien had ofzo. Nee. Iedereen die ze kende of half kende waren verdwenen. Ze snoof en liep nog verder. Ze keek even rond, lichtjes op zoek naar haar broer. Ze wist niet of hij zou komen. Misschien was hij er al. Ze zag niemand bekend, jammer. Ze zuchtte diep en zag een meisje op de stoeprand. Ze was ook alleen. Zélie wist dat ze maar eens mensen moest leren kennen. Misschien op deze manier. Ze waren allebei alleen dus? Zélie glimlachtte zacht en liep voorzichtig naar het meisje toe. Ze zette haar naast haar en glimlachtte vriendelijk. "Hoi.. Ik ben Zélie" zei ze zacht en vriendelijk tegen haar. Ze keek haar rustig aan en stak voorzichtig haar hand uit. "Aangenaam.. Wat is jou naam?" vroeg ze dan en keek haar aan. Haar bruine heldere ogen stonden vriendelijk maar ook wat onzeker. Ze waren beide alleen en Zélie kwam eerlijk gezegd niet zo snel naar iemand toe. Al wilde ze nu zelf gewoon niet alleen zijn. Dan was dit de beste manier om nog iemand te leren kennen. Ze zuchtte en zweeg een tijd. Haar blik gleed even over de straat maar al snel keek ze weer naar het meisje. Zou ze cheerleader zijn? Ach, dat kon ze later wel vragen.

[Wilde je leren kennen dus voila xD]

[Ik jou ook wel, dus dat komt goed uit xD]

Langzaam nam ze nog een trek van haar sigaret. Waarom kon ze nou niet gewoon mensen leren kennen, zonder dat ze verlegen werd? Er waren zoveel kinderen die hun vrienden konden kiezen, zonder dat ze bang waren dat ze geen vrienden zou hebben. Maar zij? Zij zat hier nu dus in haar eentje. Iris besefte dat het er wel heel eenzaam uit zag, heel wanhopig eigenlijk. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek om zich heen. Maar nope, nog steeds niemand. Zou ze het hier ooit leuk gaan vinden? De enige die ze kende was Mike en Blake, maar die kende ze allebei nog van vroeger. Wat ze wilde was nieuwe vrienden hebben, die ze kon leren kennen. Een zucht verliet haar mond, terwijl ze nog altijd voor zich uit staarde.
Plots merkte ze dat er iemand naast haar kwam zitten. "Hoi.. Ik ben Zélie" Het meisje keek leek haar vriendelijk. Iris glimlachte en nam nog een trek van haar sigaret om hem vervolgens weg te gooien. "Aangenaam.. Wat is jou naam?" vervolgde Zélie. Iris keek haar blij aan. Was er toch nog iemand bij haar komen zitten! "Ik ben Iris." zei ze en keek haar vriendelijk aan. Opeens herinnerde ze haar die keer met Mike bij hun op de kamer. Hij had haar verteld een ene Zélie te kennen. Iris glimlachte, ze leek haar erg aardig. "Hé, ken jij misschien Mike? Mike Prado?" vroeg ze en keek haar vragend aan. Als ze hem kende, was het wel vrij zeker dat zij de Zélie was waarover Mike het had. Voor een moment ging ze verzitten op de stoep en richtte haar blik weer op degen voor zich.

Zélie keek naar het meisje en glimlachtte even. Af en toe verzonk ze weer in haar gedachten. Vaak dacht ze aan haar broer en aan andere dingen. Ze zuchtte eens diep en keek weer naar het meisje. Ze leek blij te zijn dat er iemand bij haar kwam zitten. Zélie zelf vond het ook fijn. Het voelde zo goed om iemand blij te maken, ook al was het maar om niet eenzaam te zijn. Zélie hoorde de woorden van het meisje. Iris? Was zij dus de vriendin van Mike? Ze leek inderdaad aardig, al op het eerste gezicht. Toen ze even later de vraag hoorde glimlachtte ze. Nu was ze wel zeker van haar idee. Dit was de Iris die haar vriend zo gelukkig maakte. Dit was het meisje dat ze graag wilde leren kennen. Zélie glimlachtte en knikte maar. "Ja ik ken hem. Ik heb ook al van je gehoord. Jij bent dus zijn vriendin. Echt leuk om je te ontmoeten. Hij heeft wel wat over je verteld en dat.. Dat is allemaal waar" zei ze vrolijk en giechelde even. Ze keek even rond en voelde haar nu weer even erg vrolijk. Hierop had ze best lang zitten wachten en ook nieuwsgierig natuurlijk. En nu kwam ze haar toevallig tegen. Ze leken best op elkaar. Stil, verlegen en alleen. Ze konden zeker en vast nog vriendinnen worden. Daar was ze wel zeker van, heel zeker.

Nog steeds was haar blik gevuld met vrolijkheid, misschien dat ze wel vriendinnen met haar kon worden. Eigenlijk wist ze dat wel zeker. "Ja ik ken hem. Ik heb ook al van je gehoord. Jij bent dus zijn vriendin. Echt leuk om je te ontmoeten. Hij heeft wel wat over je verteld en dat.. Dat is allemaal waar" Iris glimlachte even. Ja, dat was de Zélie waarover Mike het had. Voor een moment bloosde ze. Had hij het over haar gehad, hopelijk wel over goede dingen. Zélie giechelde even, iets dat haar deed grijnzen. "Ah, ik snap het. Heeft hij me wel een beetje goed beschreven?" vroeg ze en grinnikte even. Maar daarna verdween haar grijns en was alleen nog haar glimlach over. "Mike had ook wel wat over jou verteld." zei ze en keek even om zich heen. Nu hoopte ze niet dat ze zou vragen of hij ook over haar soort van verleden had verteld. Want ze waren nu net vriendinnen, misschien zou ze dat niet zo leuk vinden. Voor een moment zuchtte ze en luisterde naar de geluiden om hen heen. Waardoor er een korte stilte ontstond. "Ik ken hier nog niet zoveel mensen eigenlijk. Ik zit pas net op deze school." zei ze tenslotte en keek naar Zélie. Het viel haar op dat ze best veel op elkaar leken. Net als haar was ze een beetje stil, verlegen dus. Diep van binnen was ze daar wel blij mee. De meeste mensen die ze kende, waren echte praters. Ze kletste over van alles en nog wat, maar na een tijdje stopte ze dan met luisteren. Maar nu leek het anders, dit leek echt iemand te zijn die net als haar ook niet altijd de juiste woorden had. Het stelde haar wel gerust.

Zélie keek rustig naar Iris en glimlachtte lief naar haar. Haar ogen schitterden van vrolijkheid en het droop van haar gezicht. Ze had het nu echt naar haar zin en vond het gesprek tussen hun super. Ze voelde haar op haar gemak bij Iris en dat mocht ze weten. Het viel dan ook op. Ze dacht even na over een paar dingen en keek weer naar Iris. Ze hoorde dan de vraag en grinnikte even. "Tuurlijk.. Heel goed zelfs.. Ik zat eerst in het cheerteam maar daar zaten allemaal barbiepoppen.. Ze deden echt super stom tegen me maar hij vertelde me dat jij er ook zat en niet zo was.. En dat klopt" zei ze vrolijk en glimlachtte even. Ze keek even rond en hoorde wat ze dan zei. "Ook goed beschreven of niet?" vroeg ze dan en grinnikte even speels. Ze wist nu even niets meer te zeggen. Ze waren snel stil maar Zélie vond het niet zo erg. Iris leek het ook niet erg te vinden. Gelukkig maar want snel iets verzinnen kon ze niet. Zélie zuchtte even en keek rustig rond. Ze gaapte even en keek dan weer glimlachend naar Iris. Ze wist nu nog steeds niets te zeggen maargoed.

[Had een langere post maar die was opeens weg ]

[Ik had een keer een hele lange post gemaakt, klik ik op het logo --"]

"Tuurlijk.. Heel goed zelfs.. Ik zat eerst in het cheerteam maar daar zaten allemaal barbiepoppen.. Ze deden echt super stom tegen me maar hij vertelde me dat jij er ook zat en niet zo was.. En dat klopt" Iris keek haar aan en glimlachte even. Ze wist wat Zélie bedoelde. Die mensen waren heel anders dan haar, ze waren soms best aardig. Al keken ze haar vaak na, en dan kon je hun gedachten van hun ogen aflezen. Ze voelde zich daar niet bepaald prettig daar. Ook omdat ze daar bijna niemand kende, alleen Blake. Voor een moment schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Zélie. "Ik weet wat je bedoeld. Ik ben daar ook niet de populairste, ik weet ook niet of ik dit de hele tijd wil doen."zei ze en keek bedenkelijk. Maar alsnel veranderde haar blik weer doormiddel van een vrolijke gloed. "Ook goed beschreven of niet?" vroeg ze vervolgens. Iris knikte en probeerde haar gedachten niet de vrije loop te laten gaan. "Heel goed." grijnsde ze en keek haar vrolijk aan. Zélie's gezicht stond speels, iets dat haar grijns alleen maar deed vergroten. "Wat doe jij nu voor sport?" vroeg Iris na een tijdje en keek haar nieuwsgierig aan. Het kon ook best zijn dat ze nu helemaal geen sport deed, maar dat kon ze zich niet ze goed voorstellen. Ze leek haar wel een sportief type.