Goodbye. I see you in 8 weeks. st.josephstreet 13 [besloten, alleen op uitnodiging]

Vince liet zijn blik door de kamer van het gehuurde zaaltje gaan, het zag er goed uit. Er stonden tafels met drank en eten en een draaitafel. Geld voor een Dj had hij niet maar iedereen zou omstebeurt wat mogen draaien als ze wilde. Hij keek even op zijn horloge 9 uur, over een half uur zou het feest beginnen. Niemand wist nog waarom hij een feest zou organiseren, hij wel. Het was een soort van afscheidsfeestje. Hij zou 8 weken weg gaan, en hij zou het ook moeilijk krijgen, hij zou veel mensen missen met wie hij erg bevriend was. Hij zou Eloisa in het speciaal missen, zijn gedachten gleden af naar het moment waarop ze hem een zoen op zijn wang gaf. Gelukkig was er niemand en kon hij ongecharmeerd rood worden. Morgen zou hij vertrekken met het vliegtuig naar new york, dat is het enigste wat hij wist, daar zou hij worden opgehaald en in een geblindeerde auto, geblindeerd van binnen en buiten af, naar de legerbasis worden gereden. Het was allemaal vrij spannend maar have no fear was het altijd. Hij dacht terug aan de dag dat hij het te horen kreeg dat hij aangenomen was, hij was heel blij maar ook bang tegelijkertijd. Hij wist niet wat hem te wachten stond en wat er van hem terecht zou komen. Gelukkig wisten ze wel dat hij drugs attic was, en zouden ze hem daar helpen. Vince zuchtte even , hij liep naar de tafel met drank. Hij was al slim geweest er geen wit kleed onder te leggen maar een leger kleur, misschien snapte ze de stille hint dan ook meteen. Hij keek als er alles wel was en vulde de bakken met chips, over 10 min zouden de eerste er al staan. Hij had van de week een uitnodiging gemaakt met de tijd ect. Hij had er alleen niet opgeschreven wat de reden voor het feest was. Er was ook geen dresscode of wat. Zelf had hij een zwemshort aan met een t-tanktop en teenslippers, het was mooi weer en ze zaten aan het strand dus wie weet. Weer keek hij ongeduldig op de klok nog 5 minuten. Hij zou alvast bij de entree gaan staan en de deuren open doen, hopelijk kwam Eloisa als eerste dan kon hij haar alvast voorbereiden. Bij de deur aangekomen draaide hij het slot om en opende de 2 klapdeuren. De geur van strand en de geluiden van de golven kwamen hem tegenmoet. Een golf van heimwee naar het surfen wat hij altijd met zijn vader deed kon hij nauwlijks onderdrukken. Hij bleef even in de opening staan toen hij erachterkwam dat er nog geen muziek op stond. Hij zette het liedje hello op die iedereen wel kende en ook nog een beetje toepasselijk was. Er zouden niet zo heel veel mensen komen want hij was niet erg geliefd opschool maar het ging om het idee.

Met een zachte klik trok Eloisa de deur van haar kamer in het slot, de sleutel borg ze op in het tasje waarin ze ook haar mobiel had op geborgen. Als ze op schoot zou ze nog op tijd komen, ze had veel te lang voor de spiegel staan aarzelen. Had zelfs overwogen niet te gaan, wie wou haar nu zien? Die gedachten had ze met moeite van zich af geschoven, waarna ze een jurkje uit de kast had gepakt en die over haar bikini aan had getrokken. Het gebouw waarin Vince een ruimte had gehuurd lag aan het strand, en aangezien het prachtig weer was bestond de kans dat ze zouden gaan zwemmen. Niet dat Eloisa van plan was er aan mee te doen, nee niet iedereen hoefde haar in bikini te zien. Ze huiverde bij het idee, ging met haar hand door haar haar dat golvend over haar schouders viel. Waarom gaf hij eigenlijk een feestje? Was hij jarig, of was er een andere reden? Ze dacht aan de kus op zijn wang die ze hem had gegeven, bloosde lichtjes. Wat moest hij wel niet gedacht hebben? Op dat moment had ze er niet echt bij stil gestaan, was ze weer even de oude Eloisa geweest. Die onderhand steeds meer naar de achtergrond verdween. Een zucht schoof over haar lippen. Zouden er vanavond veel mensen komen? Ze betwijfelde het, zover zij wist was Vince niet erg bekend op school of in elk geval niet erg geliefd. Buiten viel de warmte als een deken over haar heen, en dan te bedenken dat het al negen uur s'avonds was geweest. Het weer was hier echt geweldig, het was te vergelijken met dat in Florence alleen dan warmer. Een taxi nemen deed ze niet, ten eerste vond ze het zonde van haar geld. Ten tweede, was een eindje lopen niet verkeerd. Het was nog redelijk druk buiten, mensen liepen vrolijk pratend door de straten of zaten genietend van een wijntje op een terrasje. Het bracht een gezellig sfeer met zich mee, iets wat een glimlach op Eloisa's gezicht deed verschijnen. Ze had besloten het stemmetje in haar hoofd vanavond te negeren, al betwijfelde ze of ze hier in zou slagen. De zilte zee lucht kwam haar te gemoed, zodra ze een voet op de pier zetten. De zon gaf de hemel een oranje gloed. St.Josephstreet 13, dit was het. Kort beet ze op haar lip, waarna ze naar de deur toe liep. Vince stond in de deuropening, een glimlach verscheen op haar gezicht. "Hey." Met haar hand ging ze door haar donkere haren, terwijl ze hem voor een moment aan bleef kijken. "Hoe gaat het met je?" De laatste keer dat ze hem had gezien was in het ziekenhuis geweest, dus onterecht was de vraag zeker niet.

Emble slofte over straat, met de kaart in haar handen. Waarom gaf Vince zomaar een feest? Nou ja dat zal ze wel zien als ze er was. Ze droeg een spijkerbroek, en een wit tshirt, met de onleesbaren tekst er op. Ze had Vince een tijdje niet gezien, dat kwam omdat ze en tijdje depresief was en helemaal niemand wilde zien, anders had ze vast wel geweten waarom hij en feest gaf, maar nu had ze geen idee. Ze had nu spijt dat ze de motor niet had gepakt! Het was toch wel een eindje lopen. Ze liep met één hand in haar zak, waar ze het kadootje voor Vince voelde zitten. Ze had een aansteker gekocht. Hij was duur geweest, maar voor een goede vriend deed ze het wel! Hier was het! Ze stapte naar binnen. Z liep rustig naar de deur. Ze zag daar. Eloisa en Vince. 'Hoi' sprak ze. Ze gaf Vince het pakje. 'Eloisa, weet je mischien een goede kapper in de buurt?' Vroeg ze, ja nou ze Eloisa toch zag kon ze het net zo goed vragen!



(inspi loos)

(oke we gaan ook ff met virtuele mensen werken, want veel van me friends zijn inactief).

Gelukkig was Eloisa de eerste die binnen kwam, hij was blij haar te zien maar aan de andere kant wist hij zich geen houding te geven. Hij dacht aan de avond wanneer zei hem een kus op zijn wang had gegeven. Misschien was dat gewoon als troost en bedoelde ze er niks achter, maar misschien bedoelde ze er wel wat achter. Vince was even in verwarring gebracht maar antwoordde gelijk met "hey, t gaat wel, en met jou". Zijn gezicht stond weer bezorgt ze zag er moe uit en van alles. Hij zuchtte even, hoe zou ze zijn na die 2 maanden, misschien moest hij niet gaan, misschien zou er dan iets met haar gebeuren. De andere kant hij moet zijn droom en de droom van zijn vader achterna gaan. Langzaam liep hij zwijgend naar de bar met drank en vroeg "Wat wil je drinken". Het was hier dan wel zelfbediening want geld voor een tender te kopen had hij niet, maar hij kon tenminste haar wat inschenken. Hij pakte het drankje wat ze vroeg en voor hem zelf een cola, hij kon niet als gastheer dronken worden. En hij kon morgen al helemaal niet een kater hebben. Vanaf morgen zou hij ranger in opleiding zijn en dat zou zwaar worden. Niet veel later kwamen er ook nog andere mensen die hij kon, en een paar echte vrienden zoals Emble die net binnenkwam lopen. Raar keek Vince op toen ze het pakje gaf, maar maakte het wel open. Een aansteker, helaas zou hij hem nooit gebruiken of misschien voor zijn sigaretten "waar heb ik dat aan te danken" zei hij terwijl hij zijn wenkbrauw vragend optrok. In zijn ogen stond een twinkel van plezier, eentje waar je hem aan kon herkennen. Het feest was al wat opgang gelopen toen hij erachter kwam dat Klydie er niet was, hij zou het jammer vinden als ze niet kwam. Maar misschien kwam ze gewoon later. Als ze er om 12 uur nog niet was zou hij het gewoon aan iedereen bekend maken zonder haar erbij. Hij zou het haar wel smse dan. Maar eerst moest hij het moeilijke gedeelte doen, het vertellen aan Eloisa, maar de avond was nog jong dus het kon wel even wachten.

Klydie was zo moe, en ze moest om half tien nog naar Vince! Het was nu acht yur. Ze ging op bed liggen een beetje tv kijken, maar ze viel in slaap. Ze droomde over de skate baan. Daar was ze vaak te vinden. En toen ze daar aant skaten was, zag ze daar ineens haar broer. Ze schrok waker van een ambulance die buiten langs reed. Ze keek op de klok. 'SHIT!!' Sprak ze geschroken. Het was half elf. Ze haalde snel de borstel door haar haar, en spoot er haarlak in en trok haar all stars aan. Veder droeg ze gewoon een spijkerbroek en een zwart t-shirt met een doods hooft er op. Een van haar favo t-shirts. Het waseen echte Ed hardy. Het merk boeide haar niks, maar ze vond de shirts mooi! Ze belde gouw een taxi. vijf minuten! Yes dat duurde niet lang. Ze gooide gouw wat spulletjes in haar tas, en sloot de deur achter zich. Ze rende gehaast naar buiten en sprong in de taxi. Ze bestaalde en stapte uit. Ze rende naar de goeie straat en naar binnen. 'Hoi Vince, sorry ik ben laat' Sprak ze.

Het leek alsof Vince zich geen houding wist te geven, iets wat haar verwarde. Kwam het door de kus die ze hem had gegeven? Had ze het niet moeten doen? Ze had net als vroeger, vrij impulsief gehandeld. Gewoon iets doen, zonder er over na te denken. Het was zo veel makkelijker, zelfs al liep het nog wel eens verkeerd. 'T gaat wel, moest ze dat positief op vatten? Ze besloot er niet verder op in te gaan, dit was een feestje dat hoorde je niet te verpesten met allerlei vragen. De bezorgdheid die schuil ging in zijn blik ontging haar niet. "Goed hoor." zei ze met een glimlachje, op zich was het niet gelogen. Tenslotte was er niets aan de hand, ze voelde zich enkel slecht door de tweestrijd die zich afspeelde in haar hoofd. Zwijgend volgde ze hem naar de bar, er was een soort spanning tussen hen ontstaan. Een spanning die ze niet goed kon verklaren, en ze was er ook niet zo zeker van of ze dat wel wou. Hij vroeg haar wat ze wou drinken, ze overwoog gewoon water te vragen maar kende hem goed genoeg om te weten dat het waarschijnlijk vragen op zou roepen en daar zat ze niet op te wachten. "Een cola light." Ze had op het moment niet zo veel behoefte aan alcohol, het was nog te vroeg bovendien zaten er echt belachelijk veel calorieën in. "Dank je." Ze nam het drankje van hem aan, nam een slokje terwijl ze de ruimte eens bekeek. Een stem deed haar op kijken, een meisje met donker haar kwam binnen lopen. "Hey." Begroette Eloisa haar met een glimlach, terwijl ze probeerde op haar naam te komen. Ze had haar wel eens eerder gezien. Emble, dat was het. "Euhm... Carlton Hair, is wel goed." zei ze na kort na gedacht te hebben. Langzaam druppelde er mensen binnen, en kwam het feest een beetje op gang. "Waarom geef je eigenlijk een feest?" vroeg ze nieuwsgierig aan Vince, keek hem voor een moment vragend aan. Nog voor hij de kans had antwoord te geven kwam er een meisje op hen af, ze was later dan de rest en verontschuldigde zich hier ook direct voor. "Hey." zei Eloisa met een glimlachje, waarna ze het meisje kort in zich op nam. Wat zouden ze wel niet van haar denken? "Ik ben Eloisa." stelde ze zichzelf voor.

Eloisa verzekerde hem dat ze oke was, hij keek opgelucht. Sinds die avond dat hij in het ziekenhuis had gelegen was er een soort spanning tussen hun ontstaan, geen echt verveelde maar het voelde juist wel goed. Tevreden knikte Vince toen ze een cola light bestelde, geen water waar niks in zat. Toch wist hij dat dit een masker was, hij had haar wel door. En daarom was hij bang te gaan, maar hij moest wel dit was iets wat hij altijd wou. Gelukkig was Klydie wel komen opdagen ze was gewoon iets telaat. "Ach beter te laat dan niet" knipoogde hij. Hij keek hoe de 2 damens elkaar voorstelde, het viel vince op dat hij best wel met een soort emo achtige mensen omging, misschien was hij zelf ook wel zo. You never no. Eloisa vroeg hem waarom hij een feest gaf, even keek Vince het zaaltje rond het feest was goed aan de gang ze zouden hem niet echt missen. "volg me" fluisterde hij naar Eloisa. Hij liep naar buiten en op het strand aangekomen keek hij naar de grond. Af en toe schopte hij een steentje weg. Hij wist niet hoe hij het moest brengen, even keek hij naar de zon die al bijna helemaal onder was. Daarna ging zijn blik naar die van Eloisa. Hij wou wat zeggen maar wist het even niet. " Ik moet je wat vertellen" zei hij zachtjes. Hij kon alleen de woorden niet vinden. "Ten eerste ik vind je echt een geweldige meid" zei hij zachtjes en blozend, hij twijfelde of hij haar zou zoenen of niet. Hij deed het toch maar, ze zou hem nog altijd kunnen afwijzen hij ging toch een paar weken weg. Hij keek haar even diep aan en zoende haar toen wat vluchtig en verlegen, afwachtend op haar reactie. "En ik ga je missen" zei hij. "Dit feest is een afscheidsfeest ik ga 8 weken trainen bij de 75th ranger regiment" legde hij uit. Hij zou haar vreselijk missen.

Toen ze uitgepraat waren ging hij weer terug naar het feest en ging bij Emble en Klydie staan. "Hey damens"lachte hij. Hij praatte gezellig met hen en keek af en toe naar de klok om 12 uur zou hij iedereen vertellen waar hij heen ging.

Zou Vince haar door hebben? Zou hij weten dat ze aan het lijnen was? Was hij daarom zo bezorgd? Maar hoe was hij er achter gekomen? Had hij gezien dat ze een paar kilo was verloren? Niet zomaar een paar, 12.3 kilo om precies te zijn. Niet dat je het zag, niet dat ze al dun was. Zeker niet, als ze in de spiegel keek vroeg ze zich nog altijd af hoe ze vroeger met zichzelf had kunnen leven. Zo moddervet als ze was. Eloisa nam een slokje van haar cola, nam de twee meisjes die bij hen stonden in zich op. Ze hadden beide een uiterlijk dat sterk naar emo neigde, gold dat ook voor haar? Nee, toch? Hem volgen? Waarom kon hij het haar niet gewoon hier zeggen? Ach, dat zou ze vanzelf wel merken. Zwijgend liep ze achter hem aan, buiten voelde ze de koele zee wind langs haar blote armen strijken. De zon was al bijna geheel in de zee verdween, vroeger had ze wel eens aan haar moeder gevraagd waarom de zon niet verdronk. De wereld was voor een kind altijd een groot mysterie, en al veranderde je inzicht naarmate je ouder werd hem begrijpen zou je nooit. Haar blik kruiste met die van Vince, voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen. Ogen die haar konden betoveren. Godverdomme! Waar was ze mee bezig? Wat moest een jongen als Vince met iemand als zij? Vragend keek ze hem aan, wat wou hij haar vertellen? De blos op zijn wangen kon ze niet helemaal plaatste, had hij in de gaten dat ze meer voor hem voelde dan enkel vriendschap? Had hij haar daarom gevraagd mee naar buiten te komen, omdat hij haar niet wou afwijzen waar iedereen bij was? Of zou... Haar gedachten kwamen abrupt tot stilstand op het moment dat zijn lippen de haren raakte. Zonder er verder bij na te denken, zoende ze hem terug. Haar armen sloeg ze losjes om zijn nek. De zoen was vluchtig, en al snel keek ze hem weer recht in zijn ogen. Ho, wacht. Hij ging haar missen? Wat bedoelde hij daar mee? Lang duurde het niet voor ze antwoord kreeg op haar onuitgesproken vraag. The 75th ranger regiment? Verbijsterd keek ze hem aan, haar armen vielen langs haar lichaam. Ze wist genoeg om te weten, dat dit een onderdeel was van het leger. Een onbekende angst overviel haar, de betekenis van zijn woorden drong langzaam tot haar door. Het gevaar dat er op de loer lag wanneer hij in training was, de kans dat hij werd uitgezonden. Wat als hij geraakt zou worden? Wat als hij niet terug zou keren? Voor een moment keek ze hem zwijgend aan, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Ze merkte aan hem, dat dit iets was wat hij moest doen. Iets waar hij altijd van had gedroomd. Waarom dit zo was wist ze niet, ze vroeg er ook niet naar. "Ik ga jouw ook missen." zei ze zacht. Nu was zij het die hem zoende, om hem vervolgens met een onzeker glimlachje aan te kijken.
Binnen was het feest nog in volle gang, Eloisa voegde zich bij Vince, Emble en Klydie. "Hey." Een glimlach speelde op haar lippen. Nog altijd iets wat verbaasd over wat zich zojuist op het strand had afgespeeld hield ze zich wat op de achtergrond. Terwijl ze probeerde te begrijpen wat er zo juist was gebeurd. Voelde hij het zelfde voor haar als zij voor hem voelde? Was het beter geweest als ze dit niet had geweten, zodat ze zich tijdens zijn afwezigheid over haar gevoelens voor hem heen had kunnen zetten? Nu ging dat niet meer, ze kende zichzelf goed genoeg om dat te weten. Ze zou hem vreselijk missen.

(sorry was te ongeduldig om te wachten )
Hoe zou hij het Eloisa moeten brengen, dat hij haar leuk vond maar toch echt weg ging. Misschien voelde ze niks voor hem, misschien ook wel. So be it, Niet geschoten is altijd mis. Hmm wat ironisch dacht hij. Hij ging er maar voor, opgelucht dat ze hem terug zoende. Hij voelde een blij tinteling door zich heen gaan toen haar armen om zijn nek geslagen waren. Eigenlijk was het best Romantisch bij de zonsondergang op strand. Maar daar waren ze hier niet naar toe gegaan, oftewel gedeeltelijk wel. Het verloren en verbijsterde gezicht van Eloisa deed hem pijn, hij kreeg er gewoon kippenvel van. Niet de kippenvel van wanneer je het koud had, maar snijdende kippenvel. Hij zocht zijn tong even terug en zei I’ll gonna be alright, maak je maar geen zorgen” Natuurlijk er bestond een kans dat hij uitgezonden werd maar misschien ook niet. Zijn stem stokte een beetje bij die woorden. Het leek zo dat hij het zichzelf ook nog moest bewijzen. Hij keek haar aan met ogen die honderduit spraken, trost, angst, blijheid, verliefdheid en bezorgdheid. Al zijn gedachten sprongen op nul toen hij haar lippen op de zijne voelde. Hij zoende haar terug, dit keer met veel passie, zijn hand streelde even langs haar wang. Vince glimlachte gemoedelijk terug toen Eloisa onzeker glimlachte. Wat was ze eigenlijk knap hij had daar nooit echt bij stilgestaan. Maar het ging niet om uiterlijk maar om innerlijk, om die 2 reden snapte Vince Eloisa niet.
Vince stond te praten met een paar vrienden, hoewel hij er niet helemaal met zijn gedachten bij was.
Hij dacht eraan wat op het strand was gebeurd, af en toe kruisdde de blikken van hun elkaar en dan glimlachte Vince met een blos op zijn wangen.

Voor een moment keken ze elkaar gewoon zwijgend in de ogen, ze kon aan hem zien dat het hem pijn deed. Zacht beet ze op haar lip, het idee dat ze hem straks een tweetal maanden zou moeten missen. In de veronderstelling dat hij elk moment uitgezonden kon worden, en het risico liep nooit meer terug te keren. Zich geen zorgen maken? Dacht hij nu echt, dat ze daar toe in staat was? Voor een moment richtte ze haar ogen op de hemel, die oranje kleurde door het licht van de ondergaande zon. Ze zou he niet helpen door te zeggen dat ze het niet kon, maar ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze er wel toe in staat was. Aan het feit dat zijn stem stokte had ze gehoord, dat hij er zelf nog niet eens van overtuigd was. Iets wat haar zorgen enkel en alleen aanwakkerde. Maar door dit te zeggen, zou ze hem waarschijnlijk enkel meer zorgen bezorgen. "Ik zal mijn best doen." zei ze zacht, nadat ze haar ogen weer op de zijne had gericht. De emoties in zijn ogen overdonderde haar, trots, angst blijheid, verliefdheid en bezorgdheid. Trots, omdat hij in training mocht bij The 75th ranger regiment? Angst, voor wat er op zijn pad zou komen wanneer hij daar was? Of angst voor wat er hier zou gebeuren, met haar? Verliefdheid, op haar? Bezorgdheid, om haar? Het was vreemd om te beseffen, dat ze waarschijnlijk net zo vaak in zijn gedachten zat als hij in de hare. "Jij moet je ook geen zorgen om mij maken." In tegenstelling tot zijn stem daarstraks klonk de hare zeker, tenslotte was er geen rede voor hem om zich zorgen om haar te maken. Vince streek met zijn hand langs haar wang, zoende haar terug dit keer met meer passie. Zijn glimlach deed een warme gloed door haar lichaam trekken.
Om de zoveel tijd kruiste haar blik met die van Vince, en elke keer glimlachte hij naar haar met een blos op haar wangen. Iets wat het voor haar onmogelijk maakte niet terug te glimlachen. Was ze nu eigenlijk zijn vriendin? Zou hij aan zijn vrienden durven laten zien, dat hij meer voor haar voelde dan enkel vriendschap? Of zou hij zich voor haar schamen. Zacht beet ze op haar lip, voor een moment sloeg ze haar ogen neer.

Vince had wel door dat ze het beiden moeilijk zouden krijgen, 8 weken, en dan bestond er nog de kans dat hij langer moest blijven omdat hij nodig was. Shit wat had hij zich op zijn hals gehaald, maar hij had A gezegd en nu moest hij B zeggen en misschien ook wel C en D. You never know what a day may bring. Morgen zou het echt zijn, morgen was er geen weg meer terug. Hij had zijn uitrusting al, behalve dan zijn wapens. Hij zou met het vliegtuig naar New york gaan en dan met een jeep naar de basis, waar hij niet van wist waar het zich bevond. Vince keek even naar de langgerekte schaduw van hun, schaduws waren het meest veradelijkke ze zien je zonder dat je het door hebt. Vince keek weer naar Eloisa, ze had moeite met de woorden die kwamen uit haar mond te persen, ze wilde vast iets anders zeggen, dat ze zich wel veel zorgen zou maken. Vince zweeg even, hij zou zich juist zorgen om haar maken, en zo stak een relatie toch in elkaar? Zorgen om elkaar maken. Uit het niets kwam er uit zijn mond “No one get left behind” zijn zelfvertrouwen over zijn beslissing kwam met die woorden terug, en hij hoopte dat Eloisa meer gerust zou zijn gesteld. Het kon natuurlijk positief of negatief op worden gevat, maar daar wou hij nu niet aan denken. Hij zuchtte even diep. Hij moest zich geen zorgen om haar maken? Niet om haar? Nog even en ze lag in het ziekenhuis omdat ze ondervoed was. Of nog erger. En dan nam hij het grote en gevaarlijke Risico . Vince schudde even zijn hoofd heen en weer. “ Dat kan ik alleen als jij beloofd te stoppen met lijnen” zei hij zacht, zijn ogen keken haar aandringend aan. Maar hij wist wel dat ze hier waarschijnlijk nee zou zeggen, en toch door zou gaan. Hij zou eigenlijk niet moeten gaan. “Ik wil jouw niet kwijt” fluisterde hij zachtjes. Een warme tinteling ging door het lichaam van Vince bij de zoen, hij zou hier het liefst tot morgenochtend blijven staan. Maar hij had een plicht te doen, hij moest afscheid nemen van zijn vrienden.
Vince keek op zijn horloge het was nu 12 uur, hij had een tijdstip aangeslaan want hij wist anders dat hij het toch weer zou uitstellen. Het was ook niet makkelijk afscheid te nemen, okal waren het maar 2 maanden, of misschien iets langer. Hij liep rustig naar de draaitafel en pakte de microfoon, sommige die dit al hadden gezien hielden hun mond. Andere keken op waarom sommige hun mond hielde, zo was het gauw stil. Sneller als eigenlijk gedacht. “ Uhhm, ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen maar laat ik aller eerst maar zeggen dat ik blij ben dat jullie gekomen zijn. En dat ik jullie 8 weken moet gaan missen” begon Vince, sommige keken Vince verbaasd aan en gingen wat roezenmoesen. Er kwamen van allemaal ideen uit, sommige dachten dat hij naar Rehab zou gaan, of zo. “Voor dat jullie rare ideeën krijgen, wil ik zeggen waarom ik er een tijdje tussen uit ga. Ik ga een opleiding bij het 75th ranger Regiment volgen, ik weet dat die meestal 9 weken duren maar ik heb een voorsprong met me achtergrond ect. “ Verbaasd keken mensen hem weer aan, ze wisten megod niet wat het was “75th Ranger Regiment of terwijl Rangers, is een elite leger groep, je kan het verglijken met de Seals ect. We staan op de zelfde rang hoogte als de Delta’s , dus als hoogste. Maar anyway ik ben hier niet om optescheppen, ik ben hier om afscheid te nemen. Ik hoop dat jullie geen gekken dingen doen in die acht weken.” Hij keek even naar Eloisa en toen naar Emble, Emble was een tijd depressief geweest. “ En ik ga jullie allemaal missen, en hoop jullie gauw te kunnen vertellen hoe het was. Morgen om 12 uur moet ik mijn vliegtuig hebben naar New York” In zijn hoofd hield hij dat gauw weg, want je wist het maar nooit. Maar om hun gerust te stellen had hij het woordje er maar bijgedaan. Toen hij klaar was keken vele hem raar aan, en andere vonden het best wel erg. Maar het waren maar 8 weken, hij zou hun wel 8 weken kunnen missen, zijn gedachten zouden dan wel naar hun gaan soms. Maar Eloisa missen was een hel. Sommige kwamen een praatje met hem maken en moest hij uitleggen wat het allemaal in hield. Toen hij eindelijk door de menigte heen was gekomen sloeg hij de armen om Eloisa. Hij gaf haar een zoen, en fluisterde “Jou ga ik het meeste missen”. Hij negeerde de rare blikken van andere, dit hadden ze natuurlijk niet verwacht. Maar hij was er trots op dat zij zijn vriendin was.

No one get left behind. Met die woorden was het zelfvertrouwen in Vince's stem voor een moment terug gekeerd. Hij geloofde het, hij wist dat het klopte wat hij zei. Ze knikte zacht, al stelde het haar niet geheel gerust. Nee, hij kon haar zorgen om hem niet weg nemen. Het was gewoon onmogelijk zich geen zorgen om hem te maken, wanneer hij straks in training zat en het risico liep uit gezonden te worden. Maar ze kon aan hem merken dat dit was wat hij wilde, en ze was niet van plan hem er van af te praten. Natuurlijk had ze hem liever hier, maar dat betekende niet dat ze hem hier zou houden. Hij verdiende deze kans. If you love somebody, let them go. If they return, they were always yours. If they don't, they never were. Oké, misschien sloeg de laatste zin niet geheel op de situatie. Tenslotte lag Vince's terugkeer niet enkel en alleen in zijn handen. Maar toch. Het was het laatste advies dat haar tante haar had gegeven, en Eloisa wist dat ze gelijk had. Natuurlijk had Aria gelijk, ze had altijd gelijk. Stoppen met lijnen? Hoe wist hij dat ze lijnde? Ze had hem hem nooit gezegd. Ze sloeg haar ogen neer, ze kon de aandringede blik in zijn ogen niet langer verdragen. Stoppen? Ze wist niet eens of ze dat wel zou kunnen. Ze zou in moeten gaan tegen het stemmetje in haar hoofd, dat nu al een paar maanden met de scepter zwaaide. Ze zou weer gewoon moeten eten, het idee alleen al maakte haar misselijk. Ze zweeg, niet wetend wat ze moest zeggen. Moest ze liegen? Zeggen dat ze zou stoppen, terwijl ze betwijfelde of ze er überhaupt toe in staat was? Zijn woorden zorgde ervoor dat ze weer op keek, voor een moment keek ze hem recht in zijn ogen. "Je raakt me niet kwijt." zei ze zacht, ze was overtuigd van haar eigen woorden. Hij zou haar niet kwijt raken, ze kende haar eigen grenzen en ze zou stoppen voor het gevaarlijk werd.
Vince liep naar de draaitafel, pakte een microfoon. Eloisa wist wat er ging komen, en ze was blij dat hij het haar eerder had verteld. Dat hij haar apart had genomen, om haar hier op voor te bereiden. Haar ogen gingen naar Emble en Klydie voor wie het nieuws onverwachts zou komen, net als voor de andere mensen in de zaal. De Rangers waren vergelijkbaar met de Seals? Langzaam vormde zich een wat completer beeld in haar hoofd. Ze beet op haar lip, richtte haar ogen op Vince. Zijn ogen kruiste de hare, ze wist waarom. Ze knikte haast onmerkbaar, al betwijfelde ze of hij het zag want hij had zijn ogen al weer op Emble gericht. Morgen om 12 uur, wat maakte dat hij hier nog maar 12 uur was. Vince werd door verschillende mensen aan gesproken, de één vond het vreemd dat hij vertrok de andere vond het erg. Ze was niet de enige die hem zou missen. Ze raakte in gesprek met iemand die ze niet kende, of hij zich had voorgesteld wist ze niet meer. Haar gedachten waren niet bij het gesprek, maar bij Vince. Uit haar ooghoeken zag ze hem op zich af komen, zijn armen sloten zich om haar lichaam. Zijn lippen raakte de hare, ze zoende hem terug sloeg haar armen rond zijn nek. Zijn woorden deden een zachte glimlach op haar gezicht verschijnen. Kennelijk schaamde hij zich er niet voor, dat zij zijn vriendin was. Dat besef deed haar goed. "Dat is je geraden." fluisterde ze, waarna ze een zachte kus op zijn lippen drukte. Om he vervolgens weer aan te kijken. De rare blikken van de mensen om hen heen ontging haar niet, maar op dit moment kon het haar weinig schelen. Ze was bij Vince, en voor nu was dat alles wat telde.

Eloisa voelde zich betrapt toen hij begon over het lijnen, tenminste dat zei haar blik. Ja hij had haar goed in de gaten gehouden en ze was zwaar afgevallen, terwijl ze zeker nooit dik is geweest. Hij knikte bij haar woorden en zuchtte, hij drukte zijn lippen zachtjes tegen haar wang en legde zijn handen rond om haar middel en drukte haar tegen zich aan. Zo kon hij wel blijven staan voor altijd. Hij keek even in haar ogen en zei daarna “ Zullen we maar eens, voor ze ons gaan missen?” zei hij. Hij stak zijn hand uit en keek haar aan.
Vince glimlachte bij de woorden van Eloisa. “Of anders” zei hij plagerig en trok een wenkbrauw omhoog. Hij keek haar even aan en hoorde toen een leuk liedje. “Kun je dansen? “ vroeg hij. Zeker kon ze dat wel, met z’n prachtig lichaam kan je vast ook goed dansen. Zonder te wachten op een antwoord trok hij haar op de dansvloer. Terwijl ze danste werd Vince soms aangesproken door mensen die hem zouden gaan missen. Na een paar liedjes kreeg Vince eigenlijk wel dorst. Hij vroeg wat Eloisa wou drinken, en ging op pad. Weer geen alcohol voor hem, morgen was de dag en hij wou het niet verpesten. Zijn blik gleed even op zijn horloge, het was al weer 1 uur. Eigenlijk wou hij nu wel naar huis gaan. Vince kwam terug met het drankje en zei “Ik ga zo schat, morgen moet ik fit zijn” Hij keek haar even aan, hopend dat ze mee ging, iedergeval naar buiten. Dan kon hij nog even met haar praten.

Ze wist dat haar blik zijn woorden bevestigde, maar ze kon er weinig aan veranderde. Soms irriteerde ze zich aan het feit, dat haar ogen vaak een open boek waren. Emoties verbergen was niet haar sterkste punt. Vince drukte zijn lippen zachtjes tegen haar wang, iets wat er voor zorgde dat haar huid lichtjes begon te tintelen. Hij trok haar tegen zich aan, waardoor ze de warmte van zijn lichaam kon voelen. Het liefst zou ze voor altijd zo blijven staan, maar dat kon niet. Ze moesten zo terug naar binnen, hij moest zijn vrienden vertellen wat de rede voor dit feestje was. "Ja, laten we terug gaan." stemde ze met hem in, waarna ze zijn uitgestoken hand pakte en samen met hem naar binnen liep.
"Hmm... Dat weet ik nog niet, ik bedenk nog wel iets. Je hoort het als je terug komt." Reageerde ze met een speelse grijns op zijn plagerige woorden. Of ze kon dansen? Nog voor ze antwoord kon geven had hij haar de dansvloer op getrokken, ze aarzelde even maar liet zich vervolgens mee voeren door het ritme van de muziek. Dansen kon ze zeker, al zou ze het naar zichzelf toe niet zo snel toegeven. Meerdere malen werd Vince's aangesproken door mensen die zeiden dat ze hem zouden gaan missen. Uit eindelijk stopte hij met dansen, en vroeg haar wat ze wou drinken. "Doe maar weer een cola light." zei ze met een glimlachje, nadat hij weg was gelopen begon ze weer te dansen. Het voelde goed. Vroeger had ze altijd gedanst wanneer ze ergens mee zat, dan had ze haar muziek zo hard gedraaid dat de ramen er van trilde en had ze zich helemaal laten gaan. Tot haar vader woedend de trap op kwam stormen en haar zei dat ze uit moest kijken dat ze zich niet blesseerde. Lang duurde het niet voor Vince terug keerde, ze stopte met dansen en nam het drankje van hem aan. "Vind je het goed als ik nog even met je mee ga?" vroeg ze aarzelend, al dacht ze in zijn blik een stille vraag te hebben gezien. Ze nam een slok van haar cola, keek hem voor een moment vragend aan.

Vince glimlachde, "Ik ben benieuwd". Maar het zou hem veel moeite kosten om haar niet te missen, het zou echt een hel worden om haar niet te zien. Maar 8 weken zijn zo voorbij, tenminste dat dacht hij. Hij had zijn cola in een keer achterover geslagen en keek naar Eloisa. Ze vroeg of ze nog mee mocht. Hij knikte, draaide zich zwijgend om en ging zijn vest halen. Hij nam afscheid van zijn vrienden, het lag wel zwaar bij sommige. Vince hield zich zelf groot, hij zou ze een beetje missen ja. Maar dit is wat hij altijd wilde. Terug gekomen bij Eloisa sloeg hij zijn arm om haar heen, samen liepen ze de deur uit. Een koel windje deed Eloisa's mooie haar naar achtere waaien. "Ik ga je echt missen" zei hij nogmaals een zachtjes. Hij dacht dat hij het beste kon lopen, maar keek toen naar de hakken schoenen van Eloisa. "Zullen we een taxi bellen" zei hij met een grijns. Hij wou het haar niet aandoen om te lopen, zelf vond hij het niet zo erg. Dat was goed voor hem, maar het leek hem uitermate oncomfortabel om op zulke dingen te lopen. Gaf hem zijn sneakers maar, of zijn legerkistjes. Die hij overgens niet hier had, al zijn trainingskleding en spullen ect lagen al op de basis. Een rilling van spanning liep door zijn lijf. Hij had er echt zin in. In de ooghoeken zag hij een taxi, hij stak zijn hand uit. Gelukkig kwam de taxi meteen op hen af. "Monica high" zei vince terwijl hij het genoemde bedrag uit zijn broekzak haalde. Ze zouden bij het schoolplein worden afgezet, dan moesten ze nog een stukje lopen. Gelukkig maar dan konden ze nog even praten. Hij hoopte ene kant dat Eloisa naar het vliegveld zou komen, andere kant dan zou het alleen maar moeilijk voor hem zijn. Hij slikte even en keek naar Eloisa, zijn ogen glinsterde terwijl hij glimlachde.

Nadat Vince had geknikt als antwoord op haar woorden vertrok hij om zijn vest te halen, ze vermoedde dat het even ging duren voor hij weer bij haar terug was. Tenslotte moest hij ook nog afscheid nemen van zijn vrienden, zacht beet ze op haar lip. Morgen ochtend zou hij vertrekken, voor acht weken en als het tegen zat zou hij langer wegblijven. En dan was er nog de kans dat hij helemaal niet meer terug zou komen. Abrupt schoof ze de gedachten van zich af, zo mocht ze niet denken. Hij zou terug komen! Een glimlachje verscheen op haar lippen op het moment, dat hij zijn arm om haar heen sloeg. Samen liepen ze de deur uit, de mensen in het gebouw achterlatend. De koele zee wind streek langs haar blote armen, maar het was niet onaangenaam. Zeker niet na de warmte van binnen. Voor een moment keek ze hem aan, knikte lichtjes. "Ik jouw ook." Mompelde ze zacht. Ze zag zijn blik afdwalen naar haar schoenen, ze wist ook direct waar zijn aanbod om een taxi te nemen vandaan kwam. "Het is niet nodig, ik kan hier prima op lopen. Ben hier ook te voet gekomen." Haar tegenargument kwam te laat, Vince had al een taxi aangehouden. Damn, nu kon ze de calorieën van die cola er niet eens aflopen. Ze ging naast Vince op de achterbank zitten, de glinstering in zijn ogen ontging haar niet. Ze drukte een kus op zijn wang. "Acht weken zijn vast zo voorbij." fluisterde ze, waarna ze haar hoofd voor een moment tegen zijn schouder liet zakken.
De rit naar Monica High was kort, binnen no-time stopte de taxi voor het onderhand vertrouwde gebouw. Zodra ze uit waren gestapt, reed de taxi weg en binnen enkele seconden waren de lichten in de duisternis verdwenen. Eloisa richtte haar blik weer op Vince, keek hem voor een moment zwijgend aan. Niet goed wetend wat ze moest zeggen.

[i] Acht weken zijn vast zo voorbij [/b]. Ja acht weken zijn zo voorbij, als het niet langer werd. 56 dagen, 56 keer 24 uur. 56 keer geen Eloisa zien als het mee zat. Dus 1344 uur haar niet zien, alleen maar aan haar kunnen denken, dat zijn 80640 minuten waar hij alleen maar aan haar kon denken, niet kon zien of aanraken. 4838400 seconden in hel. Als het mee zat, als hij er zo aandacht dan zou hij het nooit overleven. Het zou hij maar niet moeten gaan? Braaf hier blijven? En dan nog als junk verder gaan? En zijn droom niet kunnen na gaan? Nee hij moest toch echt gaan. Niemand zou dat misschien ooit kunnen begrijpen. Ze zouden hem niet kunnen begrijpen, niet weten wat hij had mee gemaakt. Niet kunnen begrijpen wat er in hem omging. Hij was gewoon een raar buitenbeentje. Maar wel eentje met de mooiste en liefste vriendin. Soms had hij geluk, hoe wel het een tijd geleden was wanneer hij dat weer eens had geproefd. Hij moest er nu van genieten , maar hij moest weer zo nodig weg. Maar als hij terug kwam, zou hij er van volle teugen genieten. Zijn ogen staarde even in het niets, en gingen daarna weer naar Eloisa. Hij zuchtte even, vroeg zich af wat hij moest zeggen. Misschien was het beter dat hij niets zag, voor hij iets zou verpesten. Maar hij kon het toch ook niet zo stil laten? Zou hij haar vragen als ze morgen mee ging naar het vliegveld? Hoewel hij zich zelf dan kwelde. Hij zou haar dan nooit kunnen verlaten. Toch ontglipte het uit zijn lippen, “ Zie ik je morgen bij het vliegveld ook , het zou voor haar misschien kwetsend zijn dat hij haar niet mee vroeg. Zijn ogen bleven haar blik vast houden, hij kon zo wegzwijmelen bij haar ogen.