Profiel Naam: Carley White Partner: Sounds funky. Vereniging: Famous
Onderwerp: Zach & Carley's Room ma okt 28, 2013 11:53 am
AND AFTER THE STORM,
I look up, I look up, on my knees and out of luck
woops, het was al weer 2 uur s'nachts...! normaal gesproken lag carley nu te slapen, zeker op een maandag want dat was altijd de saaiste dag van de week. ze was zo slim geweest om de trein te missen en de tijd te vergeten en nu was ze veel te laat bij monica aangekomen. daar zou haar nieuwe kamer genoot vast niet zo blij mee zijn... daarom was ze van plan om zo stil mogelijk naar binnen te sluipen, haar bed op te maken en dan zou ze de volgende ochtend wel weer zien. haar vorige kamer-genoot had wat privé problemen. carley wist niet precies wat er aan de hand was, maar ze wou zich er ook niet mee bemoeien. ze wist hoe vervelend het was als mensen nieuwsgierig gingen doen over dingen waar je liever niet over praat. dus nu moest ze een nieuwe kamer in, want haar ex-kamer genootje wou liever een tijdje alleen op een kamer. no problemo! carley ging een trap op en trok haar gigantische koffer achter zich aan, die een piepend geluid maakte toen hij over de treden rolde. shit. ze wou echt niemand wakker maken. toen ze op de juiste verdieping was trok ze haar hakken uit, om te voorkomen dat die te veel lawaai zouden maken op de vloer. haar voeten waren sowieso al pijn gaan doen na een hele dag lopen op die dingen. ze keek nog een keer naar het nummer dat ze in de palm van haar hand had geschreven. kamer 21c. dat moest lukken. voorzichtig liep ze alle deuren bij langs en controleerde iedere keer het nummer dat er bij stond. hmm, het leek erop dat de kamer helemaal aan het einde van de gang was. opeens begon ze zich een beetje zorgen te maken over haar kamer genoot. ze wist alleen dat hij zachary morris heette en dat hij 20 jaar oud was. wat nogal vreemd was, aangezien ze de meeste leerlingen op monica wel kende. maar ze kon natuurlijk niet iedereen bij naam kennen. misschien was zach wel een onopvallend type. of hij was nieuw. hoe dan ook, ze had geen idee waar ze de komende tijd mee te maken zou krijgen. een kamer-genoot is nu eenmaal onvermijdelijk, sowieso in de ochtend niet. als je met iemand zit waar je het niet mee kunt vinden heb je pech. al moest ze zich daar misschien niet zo druk over maken, ze had immers tot nu toe nog geen problemen gehad met iemand op monica. niet zoals vroeger.. daar wou carley nu niet aan denken. ze besloot om haar gedachten even aan de kant te zetten, en voor ze het wist stond ze voor de kamerdeur '21c..'. oké dan. ze stak haar nieuw verkregen sleutel voorzichtig in het gat, duwde de krakende deur zo zachtjes open en - trrrrrrrrring! trrrrrrring! dat was de ringtone van haar telefoon. "Shit! Oh, crap!" zo snel mogelijk graaide carley haar mobiel uit haar zak, en onhandig als ze was, liet ze daar bij per ongeluk haar koffer op de grond vallen. die viel weer tegen de deur aan en de deur maakte daarbij een grote zwaai en een klap tegen de muur. holy shit, een veel luidruchtigere entree had ze niet kunnen maken. natuurlijk moest dat weer gebeuren! als zachary morris nu nog sliep, was dat echt een wonder. carley drukte vlug op het rode knopje en hing op. welke idioot belde nou om twee uur s'nachts?! het was vast een pocket-diall.. beschaamd keek ze het donker van de kamer in, ze zag slechts de schaduwen van de bedden en kasten en bureau's, en een schim in de hoek van de kamer.
Onderwerp: Re: Zach & Carley's Room di okt 29, 2013 10:54 am
Wat ongeduldig tikte zijn vinger ritmisch op de eikenhoutentafel waar hij aan was gaan zitten. Nog steeds was Carley niet op komen dagen. Waar ze was? God mocht het weten. Zach was simpelweg nieuw op Monica, was sinds dit jaar in komen stromen doordat hij door zijn ouders was gestuurd na allerlei mislukte pogingen om zijn laatste jaar af te maken, vandaar dat hij het nu hier kwam proberen. Daardoor had hij een kamer aangewezen gekregen die hij moest delen met iemand. Een meisje waarvan het enigste wat hij wist van haar was dat ze Carley White heette. That’s it. Hoe ze eruit zag, hoe oud ze was, wat haar persoonlijkheid was. Dat waren nog allerlei open vragen waar hij geen antwoord op wist. De klok tikte door en het was eigenlijk al tijd om richting de kamers te gaan en de ruimte te verlaten waar hij zich nu in bevond. Wat Zach dus ook maar besloot te doen, voordat er verder iets van problemen daarmee zouden komen. Niet dat hij dat verwachtte, maar zoiets kon altijd. Met zijn spullen – aangezien hij nog niet in de kamer was geweest omdat hij op zijn kamergenoot had zitten wachten – slenterde hij door de gangen. Met zijn forse lichaam was het niet moeilijk om alles in één keer mee te tillen, anders had hij echt een probleem gehad. Normaal gesproken vond iedereen wel dat mensen van het vrouwelijke geslacht veel spullen meenamen, hij kon er toch ook behoorlijk wat van. Zijn blauwe ogen richtte Zach even op de sleutel die zich in zijn handpalm bevond. 21C. Nadenkend bekeek hij waar hij naartoe moest, ging toen weer een of andere gang in en stopte toen hij het nummer op een van de deuren zag staan. Aha, hier was het. Met een paar draaien ging de deur van het slot af en opende Zach die voor zichzelf. Achter zich sloot hij de deur en bekeek even de kamer kort. Hij zou dan maar even het ene bed in de hoek nemen, dan kon Carley later altijd nog wisselen als ze dat zou willen. Zijn koffers liet hij naast het bed staan, die zou hij morgen wel eens allemaal in zijn kast sorteren en op andere plaatsen. Het was inmiddels namelijk al best wel laat en als hij morgen vroeg op wilde zijn was het niet zo slim om erg laat te slapen. Daarbij had Zachery ook totaal geen idee of zijn kamergenoot vanavond nog wel zou komen, maar dat zou hij morgen nog wel zien. Het al opgemaakte bed – wat overigens erg handig was zodat hij het niet meteen op hoefde te maken waar hij niet goed in was – werd eens naar gekeken door hem of het comfortabel genoeg was. Toen dit het geval wel bleek te zijn nam Zach er plaats in, enkel een boxer aanhebbend. Tsja. Niemand was er toch en het was nogal benauwd in de kamer, niks om zich voor te schamen dus of iets dergelijks. Toen hij eenmaal zijn draai had gevonden waren zijn ogen al snel niet meer open te houden, vertrok hij in een rustige slaap.
Een knal zorgde ervoor dat zijn ogen abrupt geopend werden en Zach rechtop in bed zat. What the.. In een sneltreintempo volgde er nog een knal tegen de muur en dat was de voornaamste reden dat hij weer helemaal klaarwakker was. Wie kwam er nu nog in middernacht kamers checken? Volgens hem was het raar, totdat hij bedacht dat Carley natuurlijk nog moest komen. Zou dit haar dan zijn? Naja, goed of zo kon hij het meisje niet zien want het was pikkedonker in de kamer, alleen kleine lichtstralen die van de muurlampen uit de gang kwamen, maar die waren niet sterk genoeg om het meisje te verlichten. ”You must be Carley?” Vragend trok hij zijn wenkbrauwen op, bedacht toen pas dat ze dat helemaal niet kon zien in het donker. Zach wreef met zijn ene hand even door zijn haar, schoof toen de deken meer over zijn bovenlichaam aangezien die helemaal was afgezakt tot zijn middel en wachtte toen af. Het licht kon hij niet aan gaan doen. Dan moest hij lopen en het was nogal.. Awkward om er zo bij te lopen bij iemand die vrijwel onbekend was, waarvan je alleen de naam wist. Damn, wat was hij soms toch ook erg dom met zijn actie’s.
Profiel Naam: Carley White Partner: Sounds funky. Vereniging: Famous
Onderwerp: Re: Zach & Carley's Room wo okt 30, 2013 4:00 am
AND AFTER THE STORM,
I look up, I look up, on my knees and out of luck
carley's wangen waren helemaal rood gekleurd van schaamte, maar gelukkig was dat niet te zien wat het was nog altijd pikdonker in de kamer. voorzichtig reikte ze naar het handvat van haar koffer en trok die omhoog, zo dat ze die ergens anders neer kon zetten. ze wou verder de kamer in sluipen, want de andere persoon in de kamer had nog steeds niets van zich laten horen. misschien dat hij hier wonderbaarlijk toch nog doorheen was geslapen? ze kon alleen maar hopen. voorzichtig schoof ze op haar blote voeten richting de linker kant van de kamer, waar ze nog net een leeg bed van het donker kon onderscheiden. maar ze bleef stijf stil staan toen ze toch nog iets hoorde bewegen in de andere hoek van de kamer. "you must be carley?" klonk een krakerige jongensstem. damn. carley ontspande en haalde even diep adem. daarna haalde ze haar telefoon uit haar broekzak, zette het scherm zo licht mogelijk, zo dat ze het als een soort zaklamp kon gebruiken. nu zachary toch wakker was maakte het ook niet meer uit. ze scheen met de lamp kort naar de hoek van de kamer, waar ze hem onder zijn lakens zag liggen. maar zijn hoofd was verstopt achter de dekens. "yeah that's me. your name is zachary, right?" vroeg carley, half fluisterend, alsof ze nog steeds bang was om iemand wakker te maken. ze schoof haar koffer tegen een kast aan en plofde zachtjes neer op haar nieuwe bed. hij was al opgemaakt, dat scheelde weer. maar shit, dit betekende dat ze hier dus ook moest omkleden iedere dag.. met een andere jongen in de kamer. daar moest ze nog wel even aan wennen. misschien kon ze het oplossen, door een scherm in de kamer te zetten? maar dat kwam misschien een beetje asociaal over. pfff. "i'm sooo sorry for waking you up," verontschuldigde ze zich zachtjes. het was wel een typische carley-actie. zulke dingen overkwamen haar wel vaker. ze had nu al medelijden met zachary. of hoe sprak je zijn naam eigenlijk uit? ze wist het niet eens. "i missed my train and then i lost track of time and - i'm sorry," ratelde ze. ze wou niet dat haar nieuwe roommate gelijk een verkeerde indruk van haar had. ze was nou niet echt van plan om iedere nacht de kamer binnen te komen stormen terwijl normale mensen rond deze tijd liggen te slapen. ze stond weer op van het bed, scheen met haar telefoon op de vloer om te voorkomen dat ze zou struikelen, haalde haar eigen kussen uit haar koffer en gooide die op haar bed neer. ze wist niet waarom, maar ze vond het nooit echt fijn om met een vreemd kussen te slapen. misschien een beetje een vreemd trekje. daarna haalde ze haar pyjama uit haar koffer, maar die hield ze nog een tijdje in haar handen. hopelijk was zachary geen vieze pottekijker die naar haar zou gluren. wist zij veel. "i really hope you're not some sort of pervert..." grapte ze lachend (maar stiekem meende ze het wel) terwijl ze haar rug naar de andere hoek van de kamer keerde en jurkje uittrok. ze had nu alleen nog een hemd en ondergoed aan, dus daarom kroop ze zo snel mogelijk onder haar lakens.
Onderwerp: Re: Zach & Carley's Room zo nov 03, 2013 7:29 am
Het leek even te duren voordat hij echt een antwoord terugkreeg, maar ergens kon hij ook wel begrijpen dat ze misschien niet had verwacht dat hij wakker zou zijn. Of.. Ja eigenlijk wel nadat er zoveel kabaal was ontstaan, maar dat nam hij haar toch niet kwalijk, zoiets zag hij ook al helemaal bij hem overkomen namelijk. Een fel lampje trok zijn aandacht in de kamer, waarna zijn ogen tot spleetjes werden gevormd toen het zijn kant op werd geschenen. Was dat nou echt nodig? Snel trok hij de deken voor zijn gezicht waardoor de verblindendheid wegnam en hij weer normaal kon kijken. Tenminste, het licht had nogal fel geleken omdat hij heel de tijd in het donker had gekeken en daarbij net wakker was geworden. "yeah that's me. your name is zachary, right?" Ondanks dat ze het toch niet zou kunnen zien krulden zijn mondhoeken een beetje omhoog. ”Yes, but call me Zach, please.” Zo noemden de meeste hem. En erg vond hij het niet, hij had liever dat ze hem zo noemden dan dat ze hem bij zijn volledige naam aanspraken. Dat was namelijk zo.. Lang. Maar goed, dat kon zij natuurlijk ook niet weten, vandaar dat hij het nu maar meteen had gezegd. En mocht ze hem toch liever Zachery noemen was dat ook oké, het was wat ze zelf wilde. "i'm sooo sorry for waking you up," Zachtjes lachte Zach, haalde zijn schouders op en schudde tegelijk zijn hoofd. Ookal zou ze dat toch niet eens merken, maar boeiend. "i missed my train and then i lost track of time and - i'm sorry," Aha. Dat kon iedereen overkomen toch? En als hij echt in een diepe slaap was geweest was hij niet eens wakker geworden, dus Zach zag er geen probleem in. ”Well, it’s okay. It doesn’t matter. I’m glad that nothing happened because that’s what I thought.” Liever dat ze haar trein had gemist dan dat ze onder een trein zou liggen of iets dergelijks, want dat was waar hij aan gedacht had. Maar dat was gelukkig niet het geval. Ondertussen moest Zach moeite doen om uberhaupt iets goed te kunnen zien in de kamer, wat maar half lukte. Hij had geen flauw idee hoe Carley eruit zou zien, maar ach, ze leek hem wel aardig en daar ging het om. Morgen zou dat vast allemaal wel komen. "i really hope you're not some sort of pervert..." Door die woorden lachtte hij kort. Dacht ze dat nou echt? ”No, ofcourse not-” Begon hij, waarna hij zijn deken over zijn hoofd trok. ”Go your way, I can’t see anything now.” Zach wilde echt niet overkomen als een of andere jongen die dat soort dingen wilde zien. Hij was dan wel van het mannelijke geslacht en 3 jaar ouder dan haar, maar Zach zou haar zoveel mogelijk privacy geven; dat soort dingen hoefde en wilde hij niet eens zien. Toen hij had gehoord dat ze in bed was gaan liggen haalde hij zijn gezicht weer onder de dekens vandaan. Een gaap glipte uit zijn keelgat, met zijn hand voor zijn mond. ”It’s pretty awkward to share a room with a girl..” Voor hij na had gedacht was het uit zijn mond geglipt. Of het hard genoeg was zodat Carley het had kunnen horen wist hij niet. ”Do you want to talk or.. Tomorrow?” Ja wist hij veel. Misschien had ze zich helemaal voorbereid. Maar dat leek hem sterk op de een of andere manier.
ma okt 28, 2013 11:53 am
