Colin's room

De jongen lag relax tegen de muur aan geleund in zijn bed. Intens staarde hij naar het scherm van zijn PSP, niet van plan om de race te verliezen. Hij lag niet aan kop, maar met nog 3 laps te gaan en nog een fles nitro over, zou het zeker lukken. Deze game had hij al zo lang, maar hij bleef leuk. Het was zaterdag en aangezien hij eigenlijk geen sociaal leven had hier, had hij zichzelf teruggetrokken op zijn kamer. Uitgaan was niet zijn ding, omdat hij nog niet echt de goeie plekken hier in Saint Monica wist liggen. En stiekem was hij redelijk bang, aangezien hij genoeg geruchten had gehoord over agressieve jongeren die niet bang waren om geweld te gebruiken. Hij had geen kans als hij aangevallen zou worden door een dronken bende, aangezien hij niet wist naar waar hij zou moeten vluchten. Gedachten bij de race houden nu. De finish kwam al op de minimap, dus het zou niet zo lang meer duren. Nog heel even en... Een vloek kwam uit zijn mond toen zijn gsm afging. Iemand belde hem. Hij drukte op pauze en krabbelde recht. Met een sprongetje was hij uit het bed en liep hij naar de tafel, waar zijn gsm om zijn aandacht bedelde. Het schermpje vertelde hem dat het Eryn was die hem opbelde.

"Hello babe", Zei hij vrolijk, blij dat hij ook nog eens iets van haar hoorde op deze eenzame dag. "Hi Colin", Klonk het vlak. Hij snapte het niet, zo klonk ze nooit. "What's up?" Vroeg hij dan maar, omdat hij het niet echt kon vatten. "Euhm. Colin. There is something I have to tell you.. I don't think you will like it, but it is how it is.." Ze stopte met praten en hij kreeg het steeds warmer. Zijn gedachten schoten alle richtingen uit. Wat had dit te betekenen? "There is another guy. Colin, I love him, and.. I don't love you anymore. It's over between us", Het klonk zo koud dat de jongen zijn gsm gewoon uit zijn handen liet vallen. Het ding knikkerde op het zachte tapijt. "Colin?" Klonk het gedempt. Hij hoorde het al lang niet meer. Het feit dat de liefde van zijn leven net had gebroken met hem, kon hij niet meteen bevatten. Herinneringen drongen zijn hoofd binnen. De zomer aan de Costa Brava. De nachten bij haar thuis, op haar kamer. Het maakte zoveel emoties in hem los.. En hij stortte in. Hij had het bed niet eens gehaald. Snikkend rolde hij zich op op de grond. Gelukkig had hij nog geen kamergenoot. Stel je voor dat er nu iemand binnenkwam.

Nathan

Plagerig gaf Nina hem een por in zijn zij. 'Je moet eens ophouden met die grappen, jij!' Zei ze lacherig en hierna legde hij charmant zijn linkerarm om haar schouders heen en trok haar dicht tegen hem aan, terwijl ze door de best donkere hallen van de Living Building liepen. Op naar ieders eigen kamer, net klaar met een photoshoot op de set van een goede vriend van hem. Het stelde weinig voor, enkel beetje poseren voor een nieuw parfum.
Hij was blij dat, zodra hij vanuit Hollywood hierheen was verhuisd, hij eigenlijk alleen maar meer concurrentie en media had gekregen. Daar hadden zijn ouders goed voor gezorgd.
Met een brede grijns op zijn gezicht, kneep hij pestend in haar wang en liet haar daarna los. ''Zie je morgen, schat.'' Zei hij wanneer hij een kusje op haar hand had gedrukt, als een echte heer en keek haar nog lacherig na. Ondertussen hield hij de deurklink vast van zijn kamer. Of tenminste, hij dacht dat het zijn kamer was. Door de zwakke verlichting waren de nummerbordjes haast niet te lezen en omdat hij flink afgeleid was door plezier en het meisje wat hij net uitgezwaaid en nagekeken had, had hij het niet bepaald door gehad dat hij voor de verkeerde kamer stond.
Met een grijns kwam hij binnen en sloot de deur achter zich, waarna hij zijn hoofd schudde. Dat meisje was geweldig, sinds kort een vriendin van hem geworden. Gewoon een simpele vriendin, maar toch zo gezellig. Standaard legde hij de sleutels van zijn appartement op het kastje. Hoewel hij ze niet bepaald nodig had gehad, wist hij wel eens dat de roomservice hier wel eens de kamers op slot deden wanneer ze klaar waren met het schoonmaken en ze wisten dat er niemand in de kamer was. Dat was best dom eigenlijk, nu hij erover nadacht.
Door zijn gedachten schoot een idee, hij moest zich maar is gaan omkleden voor het uitgaan van vanavond. Aangezien hij dat gepland had met een paar vrienden van school, en deze kleding van de photoshoot niet bepaald gunstig daarvoor waren. Zijn haar daarentegen zat wel perfect en hij wist dat hij heerlijk rook, al wist hij dat altijd al van zichzelf. Inmiddels dat hij door het appartement liep richting de slaapkamer en de deur wou openen, had hij niet eens doorgehad dat hij in een andermans kamer zat, aangezien ze allemaal ook zoveel op elkaar leken. Soms was de decoratie qua posters en alles anders, maar verder scheelde het niet veel. En bovendien was hij nog ver in gedachten gezonken bij andere dingen. Wanneer hij eenmaal de deurklink omlaag duwde, merkte hij op dat hij niet in zijn eigen kamer was. Ten eerste was hij anders aangekleed en ten tweede schoten zijn ogen meteen naar de jongen die op de grond lag. ''Fuck, sorry, niet mijn kamer.'' Verontschuldigde hij zich meteen en toen pas zag hij beter wie het was. ''Colin, dude, wat.. wat is er aan de hand?'' Gelijk kwam hij dichterbij, liet de deur voor wat het was en hurkte meteen naast hem op de grond. ''Wat is er gebeurd, man, vertel het me!''

Tranen bleven maar komen. Ze hadden heel lang een relatie gehad. Bijna twee jaar, en nu dit. Het probleem was dat hij hier zat en zij daar. Hij had het moeten zien aankomen. Het feit dat die afstand te groot was. En het feit dat er nog zoveel andere leuke jongens waren, thuis in Manchester. Verdomme. Hij had het kunnen weten. Toch kwam het zo onverwachts, dat het voelde alsof iemand hem net een mep in zijn gezicht had gegeven. Hij voelde zich zo vernederd. Zijn hart klopte pijnlijk. Met elke bons voelde hij een steek van pijn en verdriet door zijn lichaam trekken. Colin had zijn armen rond zijn lichaam geslagen en nestelde zichzelf in het pluizige tapijt. Het liefst zou hij gewoon helemaal verdwijnen. Want welke reden had hij nu nog om zijn bed uit te komen 's ochtends? Hij had echt uitgekeken naar de vakantie, zodat hij terug naar Engeland kon gaan, om zijn ouders te zien en om Eryn te bezoeken. En nu had ze een ander. De vraag was hoe lang al. Hij was nog niet zo lang hier in Saint Monica. Zo snel kon ze niet verliefd raken op een andere jongen, dat was onmogelijk. De jongens die vaak met hen omgingen, waren absoluut niet haar type. Had ze hem altijd gezegd. Hij was zodanig gechoqueerd dat hij niet eens gevraagd had wie het was. Of hij het wou weten was ook nog een andere vraag.

De jongen hield maar niet op met snikken. Uit pure ellende en door het immense verdriet dat op hem neerdrukte. Eryn was het eerste meisje geweest waar hij echt een serieuze relatie mee had gehad. De relaties ervoor waren.. Puberrelaties. Dingetjes uittesten, je weet wel. Maar met Eryn had hij een toekomst in gedachten, eentje met een gezin en al die dingen. En nu crushte ze die droom gewoon kapot. Hij was er zo erg mee bezig dat hij niet door had gehad dat er iemand in de kamer was binnengekomen. ''Colin, dude, wat.. wat is er aan de hand?'' Iemand kwam dichterbij en kwam naast hem op de grond zitten. ''Wat is er gebeurd, man, vertel het me!'' Colin hapte naar adem en tussen twee snikken door keek hij gebroken naar de jongen die bij hem was gekomen. Het was Nathan, iemand die hij oppervlakkig kende uit zijn klas. Best wel een aardige dude, maar niet meteen iemand die hij nu bij hem wou hebben. Hij wou niet dat hij hem zo kwetsbaar zag, zo breekbaar. Daarom wou hij niets liever dan de jongen weg sturen, maar hij kon de juiste woorden niet vinden. "Eryn... Heeft iemand anders", Snikte hij. Hij ging rechtop zitten. Zijn handen trilden, deels uit woede, deels uit verdriet. Want dat waren de enige twee dingen die hij nu voelde. "God dammit, Nathan... What is wrong with me?" Vloekte hij toen. "Waarom kan ik niet goed genoeg zijn voor haar.. Waarom ben ik nooit goed genoeg?" Het scheelde niet veel of hij was weer vertrokken. Stille tranen gleden nog steeds naar beneden. Het snikken was gelukkig al opgehouden. Zijn borst deed er zeer van. Dat, plus zijn gebroken hart.

Hoewel hij de jongen niet al te goed kon en hij enkel maar een klasgenoot van hem was, voelde hij toch dat hij er voor hem moest zijn. Gewoon omdat ze toch via die weg een connectie hadden en Nathan het niet aan kon zien hoe er iemand verdrietig was. Hij mocht dan wel gezien worden als een jongen met een hoger ego dan een gemiddelde jongen, gezien zijn rijkdom, maar toch had hij nog altijd een hart van binnen. Die zou hij nu eens laten zien. Wanneer hij eenmaal op de grond zat geknield, kwam hij wat dichterbij en zocht naar de jongen zijn ogen. Op dat moment begon Colin te praten, of eigenlijk was het meer snikken te noemen, terwijl hij ondertussen wat rechter op kwam zitten. Eryn.. wie was dat? Wacht, was dat niet zijn vriendin waar hij een tijdje terug in de klas over gepraat had? Ja, dat zou het vast wel zijn.
Nathan leek zijn ogen ongerust over de jongen zijn lichaam scrollen, kijkende of hij iets bezeerd had en zag toen zijn handen ongelofelijk trillen. Hij kon het zich voorstellen hoe het was om een meisje te verliezen, dat had hij vaak genoeg meegemaakt en daarom had hij ook besloten om niet gauw meer een relatie aan te gaan. Vooral omdat de meeste vaak genoeg alleen maar op zijn geld uit waren dan op hem, erg triest. ''There is nothing wrong with you, Colin. Het meisje is niet goed genoeg voor jou, jij bent meer dan dat voor haar geweest. Ze weet gewoon niet wat ze nu doet, wat voor een grote fout ze in haar leven heeft gemaakt.'' Verschillende gedachtes kwamen in hem op en hij wist dat daar ook een flinke wraak-actie bij zat. Alleen wist hij niet waar zij natuurlijk woonde en waar die dude mocht wonen, al was dat misschien wel een stukje dichterbij dan de afstand wat nu tussen de twee in zat. Nathan kon het haast niet aanzien, hoe verdrietig de jongen daarom was en wou hem dolgraag opvrolijken. ''Waar woont ze? Ik sla die gast verrot!'' Zei hij zacht en toen hij merkte dat de deur nog open stond, besloot hij eerst die dicht te doen. Toen bedacht hij zich dat misschien iets te drinken al wat meer zou helpen. Hij wenkte even naar hem dat hij zo terug zou zijn en liep naar de plek wat de keuken moest voorstellen. Een minibar stond daar gereed met wat blikjes, waaruit hij twee cola's haalde. Hiermee liep hij terug naar de slaapkamer en ging naast hem zitten, met zijn rug tegen het bed van de jongen. ''Hier, drink, het helpt niet veel, maar je voelt je wat opgeluchter.'' Sprak hij hem toe, met een toontje erin dat hij het meende. Hij mocht niet weigeren, dit was zijn hulp en hij zag overduidelijk dat Colin die niet kon missen.
Op dat moment trilde zijn GSM, waardoor hij die uit zijn broekzak viste om te kijken wat hij binnen had gekregen. Een Whatsapp van een vriend uit de vriendengroep dat het niet door zou gaan, vanwege een training dat uit zou lopen. Damn, hij had zich er juist op verheugd. Wanneer hij het apparaat echter weer opborg, keek hij zijn vriend aan en gaf hem vervolgens een schouderklop, waarna hij het blikje simpelweg openklikte met zijn duim en wijsvinger van zijn rechterhand. Hm, wacht. Zijn avond hoefde nog niet voor niets te zijn. Hij hoefde niet perse met zijn vriendengroep te gaan, right? ''Wat zeg je ervan als we vanavond naar Zanzibar gaan, geweldig blacklight feest. Dat moet je niet missen.'' Zei hij bemoedigend en trok hij daarna sexy zijn rechtermondhoek omhoog.

Zijn lichaam trilde, en vooral zijn handen. Elke beweging koste hem veel moeite, aangezien hij niet meer wist hoe hij zich moest bewegen. Simpele dingen leken hem nu zo ingewikkeld dat hij gewoon geen zin had om ze te doen. De deur sluiten, bijvoorbeeld. Hij had geen idee hoe hij op moest staan om de deur dicht te gooien. Daarom bleef hij maar open. Colin kruiste zijn handen weer voor zijn borst, hopend dat ze zouden ophouden met beven. Het hielp niet veel, maar nu kon Nathan ze tenminste niet meer zien. Damn. Zou hij er over praten tegen zijn vrienden? Roddels kon hij nu echt niet hebben. Misschien was het wel beter dat hij er was, aangezien hij niet wist wat hij moest doen als hij hier de hele avond alleen gezeten zou hebben. En ja, veel andere mensen had hij niet om zich aan vast te klampen. Maybe Kenneth, ook al had hij de voetbalcoach nog maar één keer ontmoet. Voor de rest, wie kon hij hier vertrouwen? De vraag was alleen of hij Nathan wel kon vertrouwen. Zo goed kende hij hem niet, straks gooide hij een of andere status op facebook en had hij meteen al de reputatie van zwakkeling. En dat wou hij niet. Hij was al enkele keren het mikpunt van pesterijen geweest vanwege zijn Brits accent. Niet dat hij dat erg vond, maar hij had geen zin om zich te moeten schamen om Eryn als hij door de gangen van Monica High liep. ''There is nothing wrong with you, Colin. Het meisje is niet goed genoeg voor jou, jij bent meer dan dat voor haar geweest. Ze weet gewoon niet wat ze nu doet, wat voor een grote fout ze in haar leven heeft gemaakt.'' Reageerde Nathan op zijn woorden. Colin ging met zijn hand over zijn kaken, die nat waren van de tranen. ''Waar woont ze? Ik sla die gast verrot!'' Onwillekeurig trok een van zijn mondhoeken licht omhoog. Dat idee sprak hem wel aan. "Manchester is ver, Nathan. Maar als je gaat, ga ik met je mee", Zei hij, zijn stem had een donker kantje, dat er anders nooit in te vinden was. Hij was niet agressief of haatdragend, nooit geweest. Iedereen die hem met rust liet of aardig tegen hem was, deed hij zelf niks verkeerds. Zelfs als er met hem gelachen werd, of erger, zou hij nog drie keer nadenken voor hij actie zou ondernemen. Zo was hij wel een makkelijk slachtoffer. Je moest hem alleen niet kwaad krijgen. Dan gebeurden er... Minder leuke dingen.

Nathan stond recht en liep door de deur naar buiten. Niet veel later kwam hij terug, met twee blikjes cola in zijn hand. ''Hier, drink, het helpt niet veel, maar je voelt je wat opgeluchter.'' De jongen ging weer zitten en Colin nam een van de blikjes van hem aan. Echt dorst had hij niet, maar iets in de toon van zijn klasgenoot zorgde ervoor dat hij het blikje opende en er een slok of drie van nam. Hij hees zichzelf tegen de muur en trok één knie op. Zo bleef hij zitten, het koude blikje in zijn hand. Nathan was intussen bezig met zijn GSM. De zijne lag nog steeds op het tapijt, met het scherm naar beneden. De jongen gaf hem een schouderklopje. Eigenlijk was hij vriendelijker dan Colin eerst gedacht had. Hij had het niet echt verwacht dat hij zou blijven. ''Wat zeg je ervan als we vanavond naar Zanzibar gaan, geweldig blacklight feest. Dat moet je niet missen.'' Stelde Nathan toen voor. Hij trok zijn mondhoek op. "Als jij het zegt," Begon hij aarzelend. "Never been there", Legde hij toen uit. "Eigenlijk ben ik nog.. Niet echt ergens geweest hier", Bekende hij toen. Op dat vlak was hij heel erg aangewezen op de aanwijzingen van zijn vrienden, en aangezien hij nog niemand in het uitgaansmilieu kende hier, kende hij ook geen hippe plekken waar hij naartoe kon gaan.

Zou zijn, inmiddels, ex-vriendin haar nieuwe vriend al volledig hebben geprezen met haar liefde? Zouden ze facebook hebben, waar ze beiden volop beschreven hoeveel ze wel niet van elkaar hielden? Het er continu inwrijven dat ze samen zo gelukkig waren en duidelijk aanduiden dat ze een relatie hadden? Hij wist het niet en eigenlijk... kon het hem weinig schelen, al wou hij wel graag naar Manchester om die dude helemaal kapot te trappen. En aangezien Colin wel mee wou, sprak het hem steeds meer aan om te gaan. Maar eerst dat feest vanavond, om hem een beetje bij te laten komen en af te laten koelen. Die gast kwam later wel. Des te meer hij er in geloofde dat ze van elkaar hielden, des te pijnlijker de klap later zou aankomen.
Nathan zijn aandacht ging terug naar het heden en hij had door dat hij even droogjes naar zijn blikje cola gestaard had en knipperde toen een aantal keer met zijn oogleden, zodat het wazige voor zijn ogen weg zou gaan. ''Echt niet? Dan is dit de eerste keer in je leven dat je iets totaal geweldigs gaat meemaken!'' Ging hij daarop in als reactie en keek naar hem met een gruwelijke blik, dit ging fantastisch worden. Als het even kon, zou hij er ook nog eens hysterisch bij gaan lachen, maar aangezien dat er zo raar uit zag, besloot hij dat maar voor zich te houden en hem enkel een beangstigende grijns te sturen.
Onschuldig nam hij weer een slok van zijn cola, terwijl hij moeite had om die grijns van zijn gezicht af te vegen, en keek toen even zijn kamer rond. Op bed lag, als hij het goed zag en overduidelijk herkende, een PSP. ''Gaaf man, die PSP van je.'' Zei hij vrolijk en keek hem toen weer aan, met een soort van blik dat hij dat ding wel eens wou uitproberen. Maar vragen was altijd zoiets gierigs, dus hield hij het maar voor zich en draaide na een aantal seconden zijn hoofd weer richting het blikje. Nog een paar slokken nam hij ervan, tot hij het haast op zijn kop hield en de laatste drup er als het ware eruit slurpte. Ah, heerlijk. Hier was hij even aan toe. ''Gaat het alweer, man?'' Vroeg hij met een bezorgde blik.

Hij merkte dat het trillen al minder werd, al kon hij het niet laten om verder te huilen. Dammit. Waarom was hij zo gevoelig? F'cked up, right. Hij duwde twee vingers tegen zijn slaap en sloot een paar momenten zijn ogen. Een rilling liep alweer over zijn rug. Hij haalde een paar keer huiverig adem en probeerde toen te stoppen met het zielige gedoe. Het enthousiasme van Nathan hielp wel. ''Echt niet? Dan is dit de eerste keer in je leven dat je iets totaal geweldigs gaat meemaken!'' De jongen keek hem aan met een blik waardoor Colin half in de lach schoot. "Dude. You scare me", Grinnikte hij, en hij gaf Nathan plagerig een duw. Die had een sadistisch grijnsje om zijn lippen. Great. Hij dronk nog wat van de cola en besloot om het helemaal in een keer leeg te kappen. De koude drank prikkelde in zijn keel en dreeg er langs zijn neus terug uit te komen, omdat Nathan nog steeds die grijns om zijn lippen had. Toen het blik leeg was, drukte hij het in elkaar. Het maakte een irritant lawaai. Met het gedeukte blikje in zijn handen keek hij zijn klasgenoot aan. ''Gaaf man, die PSP van je.'' Zei die, nadat zijn blik op de PSP was gevallen, die nog op het bed lag. "I know right. You can play it, if you want. But not now, I guess. You don't want to miss your party, do you?" Plaagde hij, terwijl hij de PSP uitschakelde. Straks was de batterij dood. Hij legde het apparaat op het nachtkastje en ging toen een laatste keer met de mouw van zijn sweater langs zijn gezicht. ''Gaat het alweer, man?'' Vroeg Nathan. "I'm fine", Antwoordde hij, aarzelend. Kwam vast heel erg overtuigend over. Colin wendde zijn blik af en liep toen naar de kast. Zijn T-shirt en sweater waren hier en daar nat van zijn tranen. Hij zag er echt niet uit zo. Hij plukte zijn zwart Bowser T-shirt van de stapel, ja, like a boss, en een grijsblauwe sweater. Zijn handen gingen naar de rits van de trui die hij nu aan had, maar toen herinnerde hij zich dat Nathan in de kamer zat en hem waarschijnlijk aankeek. "Don't you dare to look", Zei hij waarschuwend, half lachend, zodat de jongen hem nooit serieus zou nemen. Achja, whatever. Hij trok zijn kleren uit en gooide ze op het bed. Daarna deed hij de verse kleren aan en keek half glimlachend naar Nathan. "I'm ready", Zei hij toen, niet wetend hoe ze op de locatie zouden raken. Hij had een motor, maar geen extra helm. En hij wist niet hoe hard hij bezopen zou zijn eenmaal hij terug was, en hij wou het niet riskeren om iemand anders de dood in te sleuren omdat hij nadien niet meer zou kunnen rijden. Dan maar te voet, ofzo.

Het blikje drukte hij simpelweg in elkaar en legde het vervolgens naast hem neer. Wanneer ze zouden opstaan en het appartement zouden verlaten, zou hij het wel simpelweg in de prullenbak dunken. Koeltjes keek hij de jongen aan, benieuwd naar wat zijn reactie zou zijn en glimlachte met zijn tanden ontbloot wanneer hij begon over de PSP, waar hij eerder nog naar gevraagd had. ''Natuurlijk, haha.'' Was zijn antwoord daarop en keek hem relaxed in zijn ogen aan. ''Mooi,'' zei hij met een tevreden blik op zijn gezicht, in plaats van zo ongerust. Heel even keken ze elkaar nog in hun ogen aan, maar na een aantal seconden waren Colin zijn ogen toch afgewend van de zijne. Voordat hij het in de gaten had, was de jongen al opgestaan naar de kast en had hij die open getrokken. Nathan keek naar wat de jongen deed, volgde haast al zijn bewegingen. Gewoon, voor de zekerheid. Al wist hij ook niet bepaald waarom. Misschien omdat er nog wat kon gebeuren? Hij wist het niet. Achja.
De beweging van dat hij zijn rits vastpakte van de trui volgde hij precies, waarna hij er zelf ook achter kwam dat hij nog naar zijn vriend keek. ''Gheghe, sorry.'' Verontschuldigde hij zich daarop, waarschijnlijk had hij het niet echt door gehad en was dat een vast staarpunt geweest. Het was niets. De bruinharige jongen keek dan ook de andere kant op, uit het raam wat uitzicht had op een hoog ander gebouw in de stad, en hield die in de gaten. Niet dat er veel te zien was daar, behalve, als hij heel goed keek, wat vage schimmen van mensen die er rondliepen, maar dan zou Colin zich vast niet zo beschaamd voelen.
Chill stond hij vervolgens op wanneer zijn vriend meldde dat hij klaar was om te gaan en grijnsde hij naar hem. Automatisch gleden zijn ogen over zijn lichaam heen, de andere kleren die hij aan had getrokken. ''Oh, ik moet nog wel even..'' Ondertussen streek hij met zijn handen over het bovenstuk van zijn lichaam heen en gaf hem de blik dat hij duidelijk maakte dat hij niet in deze kleding uit kon gaan natuurlijk. ''Ik zit hiernaast, zie je zo in de hal.'' Meldde hij nog kortaf en schoot zo gauw mogelijk de kamer uit en hierna zijn eigen kamer weer in. Hierbij schoot er meteen een idee in hem op, wat wel handig was om nu te doen. Terwijl hij zijn blouse uittrok en zijn bovenlichaam met sixpack hierdoor ontbloot was, viste hij zijn GSM uit zijn broekzak vandaan en drukte op een sneltoets. Handig klemde hij hem tussen zijn rechteroor en schouder in, belde naar de taxicentrale voor vervoer, terwijl hij ondertussen kleding uitzocht in de kast. Met een bedankje sloot hij het gesprek af, knikkerde zijn telefoon op zijn eigen bed en kleedde zich snel om. Een donkere skinny jean die eruit zag alsof hij door een wild dier uit elkaar gerost was, was hetgeen wat hij onder aan had, met daarbij Vans die hem perfect stonden. Daarboven had hij een stoere zwartgekleurde tanktop met tekeningen erop aangetrokken, waarna hij al te gauw zijn GSM van zijn bed had gegrist, weer in de hal stond en de jongen een blik wierp om te vertrekken.