Forgotten Paradise

Het voelde goed. Een week of wat geleden had hij het niet kunnen laten om zich een motor aan te schaffen. Een Kawasaki Ninja, omdat die gewoon awesome waren. Thuis had hij er ook een gehad, dus zijn ouders zouden er waarschijnlijk niet zo hard tegen zijn. In Manchester had hij les gevolgd en meteen ook zijn rijbewijs gehaald. Het had hem niet veel moeite gekost om het ook hier in Amerika geldig te maken. Een paar kleine tests en hij mocht ook hier rondrijden. Het was helemaal anders rijden hier, maar het wende wel. In Engeland reed iedereen links, hier niet. Dat was gewoon het moeilijkste. Voor de rest wat wennen aan het drukke verkeer en dat was het. De zwarte helm blonk in de zon, net zoals de hele motor deed. Met een grijns -die de mensen rond hem niet konden zien door het spiegelglas van zijn helm- gaf hij nog wat extra gas. Hij reed richting Vauras Mansion, dat iets buiten Santa Monica lag. Het was absoluut niet druk op de weg, dus hij kon zijn gang gaan zonder het gevaar te lopen iets of iemand aan te rijden.

Het eerste wat hem opviel aan het gigantische kasteel, was de sfeer die het uitstraalde. Rijkdom, macht en alles wat daar nog bij kwam kijken. Het was een feit dat dit gebouw enorm veel geld gekost moest hebben toen de eigenaars het lieten bouwen. Maar zoals hij gelezen had op internet, was de Vauras familie rijk en welvarend genoeg geweest om het zich te kunnen veroorloven. Hij had vaker gebouwen als dit bezocht, in Engeland zelf, maar die waren niet zo fijn gebouwd als dit hier. De kastelen en buitenverblijven van de counts in Engeland waren grover en massiever. Dit was eerder een architecturaal kunstwerk dan een huis, maar het mocht er zijn. Colin had besloten om een bezoek te brengen aan dit gebouw, omdat hij niks beters te doen had en het blijkbaar een aanrader was. Daarom reed de jongen over het grindpad, dat hem naar de ingang van het kasteel-achtige-iets bracht.

Eenmaal binnen kwam hij in een inkomhal terecht. Een gigantische trap stond in het midden van de kamer en links en rechts zaten er deuren, naar andere ruimtes. Hij negeerde de linkerdeur en liep door de rechterdeur. Zijn blauwe sneakers maakten bijna geen lawaai op de marmeren vloer. Erg druk was het niet, waar hij stiekem wel dankbaar voor was. Hij wist dat hij hier veilig was voor herrieschoppers, maar dat wou nog niet zeggen dat er niemand ruzie met hem zou kunnen zoeken. Er zou wel snel genoeg iemand tussenbeide komen, maar misschien was het dan al te laat. Hij hoopte dat ruziezoekers het hier te saai zouden vinden om rond te hangen. Hun favoriete hangplekjes had hij tot vandaag vermeden, mede omdat hij niet wist naar waar hij zou moeten vluchten als ze hun zinnen op hem hadden gezet. Hij was niet het type jongen dat zelf ruzie zou zoeken en zich verdedigen zou er ook niet meteen inzitten. Hoe hard ze ook op hem zouden slaan, zijn karakter zou hem tegenhouden om terug te slaan. Niet dat hij laf was. Het was gewoon tegen zijn principes.

Een houten bordje tegen de muur wees hem de weg naar de gigantische tuin van het kasteel. Ook hier was veel werk in gestoken. De perkjes waren netjes aangelegd en de tuin was symmetrisch opgebouwd. Colin bekeek de bloemen en planten. Nog nooit had hij ze gezien, aangezien ze typisch waren voor deze omgeving. In Engeland waren de bloemen meestal gewoon verzopen door de regenbuien, die maar al te vaak heel lang duurden. Met een tevreden glimlachje slenterde hij door de tuin, blij dat hij zijn tijd toch nog nuttig had kunnen gebruiken. De jongen ging zitten op een bankje en zijn blauwgroene ogen merkten een gestalte op. Die kwam al gauw dichterbij, en toen die binnen gehoorsafstand kwam, besloot hij om maar iets te zeggen, omdat zwijgen zo idioot was. "Hi", Zei hij, niet helemaal zeker of die persoon wel zin had in een random gesprekje. Hij was zich ook weer bewust dat zijn accent vreemd klonk, vooral voor mensen die nog nooit iemand Brits had horen praten.

[Met toestemming]
(Note: mijn begintopics zijn altijd gigantisch o.0)

Het kasteel was verkoelend na de lange wandeling buiten, maar al snel begon ze de zon te missen die heerlijk op haar schouders scheen. Nadat ze binnen een cola had besteld en deze had opgedronken, verliet ze het relatief donkere kasteel en ging ze naar buiten toe. Of ze dit een kasteel moest noemen wist ze eigenlijk niet. Het zag er eerder uit als een enorm groot en vooral gigantisch huis. Hmm, wat zou het toch heerlijk zijn om hier in te mogen wonen, zelfs al was het maar een heel klein gedeelte waarin ze mocht leven. Ze zou zelfs nog blij zijn met het huisje van de tuinman die tussen de bomen stond, dat ook al groter dan gemiddeld was.
Zodra ze de deuren opende kwam die aangename warmte haar weer tegemoed. Ze ademde de geuren die van de bloemen afkwamen met genot in en liep verder in haar zomerse jurkje die speels danste op de warme wind. Sienna kon wel wennen aan Amerika, dat was één ding dat zeker was. Italië was fijn, fijn en vertrouwd. Maar Amerika had dat spannende, uitdagende en onbekende waarbij ze niet kon wachten tot ze ieder detail erover te weten was gekomen. Het was natuurlijk geen toeval dat ze juist naar Santa Monica was gegaan. Ze was haar broer, Lyron, achterna gegaan en hij was hier heen gegaan omdat het bekend stond om de vette feesten en de goede universiteiten. En stiekem, héél stiekem hield zij er ook wel van dat deze stad zo'n druk nachtleven had. Ze was een relatief rustig meisje, maar met de juiste muziek raakte ze meegesleept en was er van dat rustige meisje niets meer te zien. Haar broer moest haar alleen niet zien zo, ze wist waar hij werkte en zou die club bewust vermijden. Of zichzelf inhouden als ze daar was. Hij was namelijk ontzettend beschermend wat haar betrof, omdat ze zijn kleine zusje was, en hij kon het al helemaal niet hebben om te zien dat ze veel aandacht van jongens kreeg.
Het was een droom van Sienna om de grote steden zoals New York te bezoeken, en als ze Amerika had gehad dan zou ze misschien wel verder reizen. Naar de Aziatische landen, of misschien wel naar the outback. Maar, het zou natuurlijk ook heel goed kunnen dat ze voor die tijd al een jongen had gevonden waar ze bij wilde blijven, een jongen die niet zulke dromen had als zij. Verwikkeld in haar gedachtes liep ze verder over het grindpad. Ze liep vlak naast een grasveld, maar om er óp te gaan lopen was niet zo'n goed plan. Ze droeg hoge, bruine naaldhakken die leuk pasten bij haar jurkje, maar die niet zo'n goed plan waren geweest om aan te trekken híer naar toe. Ach, als de nood hoog was had ze altijd nog een paar platte schoentjes in haar tas zitten.
Ze schrok haast toen ze plotseling begroet werd, en keek wat verbaasd op naar de jongen die er op het bankje zat. Er verstreken een paar seconden voordat ze pas weer reageerde, omdat ze verwonderd was over het accent waarin hij praatte. Was dat niet een Brits accent? Ieder persoon die wel eens engels sprak, ongeacht wat de moedertaal van dat persoon was, deed wel eens overdreven het Britse accent na. Ze had haar goede vriend Rhys meerdere malen zo horen praten, in een mengeling van Italiaans en Brits, maar doordat dat toch iets afweek van het accent waar mee de jongen praatte moest ze iets nadenken. "Hallo." zei ze vrolijk, haar stem klonk warm en haar Italiaanse accent klonk er in door, zoals de stem van de jongen Brits had geklonken. "Het is wel een goed moment om even te pauzeren." zei ze meer tegen zichzelf dan tegen de jongen, voordat ze ging zitten. "En, aan het genieten van il Castello.. ehm.. het kasteel?" vroeg ze ietwat zenuwachtig omdat ze wederom in het Italiaans begon te praten tegen de jongen. Het ging beter, het waren nu geen hele zinnen Italiaans meer, maar hoe kon ze in gódsnaam vergeten wat 'het kasteel' was in het engels? Stom.. De jongen vond haar nu vast enorm vreemd of raar.. Ze beet wijfelend op haar lip en keek naar de grond, stiekem opzij kijkend om de reactie van de jongen te peilen.

De jongen was meteen iets meer op zijn gemak toen hij zag dat zijn gezelschap een meisje was. Want ja, van een meisje zou hij niet echt verwachten dat ze problemen zou zoeken. Zijn blauwgroene ogen gleden snel over haar outfit. Ja, uiterlijk was belangrijk voor hem. Hij zag er zelf graag goed uit, ook al kon het hem niks schelen als iemand hem uitlachte om het feit dat hij zorgvuldig zijn outfit koos en zijn haar deed. Momenteel was dat een beetje verpest door zijn helm. Het meisje droeg bruine schoenen met een hak, wat hem meteen opviel, was dat ze bij haar jurkje pasten. Het volgende wat door zijn gedachten schoot, was dat hij sowieso sneller zou kunnen rennen, àls ze minder aangename bedoelingen had. Zijn blauwe sneakers zaten best wel makkelijk en eens hij zijn motor zou bereikt hebben, zou hij haar kunnen kwijtspelen. Het feit dat hij zo zat te denken over iemand die hier gewoon langsliep, kwam een beetje paranoïde over. Die achterdocht had hij gewoon door het kijken naar films. Hij wist wel dat er overal van die groepjes rondhingen, die voor hun eigen plezier anderen zwaar konden toetakelen. Het enige probleem was dat hij hen niet kon herkennen. Als ze een val zouden opstellen, zou hij er waarschijnlijk met open ogen inlopen. Het zat in zijn karakter, om eerst de positieve kanten van een ander te zoeken, dan pas te kijken naar het negatieve. Als iemand aardig tegen hem zou doen en het een beetje gemeend zou laten lijken, zou hij het waarschijnlijk wel geloven.

Het duurde heel even voor het meisje reageerde, maar uiteindelijk leek ze terug te weten hoe ze moest spreken. "Hallo." Reageerde ze vrolijk. Ow. Een onbekend accent. Het klonk niet Amerikaans, eerder Spaans, of iets in die aard. Hij wist alleszins dat ook dit meisje niet uit Amerika zelf kwam. Ergens vond hij dat wel fijn. Zou ze waarschijnlijk niet de neiging hebben om met zijn Brits accent te lachen, ofwel zat hij er weer helemaal naast. "Het is wel een goed moment om even te pauzeren." Zei ze, voordat ze naast hem op het bankje kwam zitten. Colin schoof, uit beleefdheid, iets meer op. Toen keek hij haar subtiel aan. Staren was niet bepaald fijn als je elkaar nog niet kende. Zijn blik gleed subtiel over de trekken van haar gezicht. Ze zag er niet boos uit, of iets wat daarop zou kunnen wijzen. "En, aan het genieten van il Castello.. ehm.. het kasteel?" Zei ze toen. Even trok hij zijn wenkbrauwen op. Dat was geen Spaans. Dat wist hij wel, hij was vaak op vakantie geweest naar de Costa Brava. Toen hij Eryn ontmoet had, had hij haar zelfs meegenomen, al had hij ook genoten van de aandacht die hij had gekregen van de meisjes toen hij nog single was. De feestjes daar waren er om nooit meer te vergeten. "That's right," Begon hij opgewekt. "Is het niet huge?" Geen reden om haar af te snauwen ofzo, hij kende haar niet, en als iemand aardig deed tegen hem, deed hij aardig terug. Zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Hij beet even op zijn lip, deed hij blijkbaar altijd als hij nadacht, en vroeg zich af of ze het erg zou vinden als hij haar een directe vraag stelde. Dat deed hij uit nieuwsgierigheid, het was een van zijn eigenschappen die niet veel mensen op prijs konden stellen. De directheid schrok hen soms af. "Als ik zo onbeleefd mag zijn, mag ik weten waar je vandaan komt? Ik dacht eerst Spanje, maar ik geloof dat 'il Castello' geen Spaans is?" Wow, lange vraag, maargoed. Hopelijk vond ze hem niet weird, maar dat was dan gewoon pech gehad. Hij draaide zich iets om, zodat zijn bovenlichaam naar haar gekeerd was.