Call and Answer

Met zijn handen in zijn nek keek de jongen naar de helderblauwe hemel. Zijn groenblauwe ogen had hij half gesloten tegen de toch wel felle zon en hij had zijn ene knie opgetrokken. Colin durfde nog steeds niet te ver buiten het schooldomein te gaan, bang om te verdwalen of gewoon de verkeerde mensen tegen te komen. Hij wist niet hoe het hier zat, maar waarschijnlijk zou het ongeveer hetzelfde zijn als in Manchester. De groepen. De jongeren die samen een bende vormden en voor hun eigen plezier mensen in elkaar sloegen of iets in die aard. Hij wist niet of er hier in Saint Monica ook zo'n groepen rondhingen, maar hij vond het in eerste instantie veiliger om dichtbij het schoolgebouw te blijven, waar hij nu al redelijk goed zijn weg kende. Zijn iPod besloot om hem even te pesten met een liedje van Rascal Flatts. De lyrics kende hij uit zijn hoofd, hij had ze geluisterd toen hij op het vliegtuig gestapt was.


Het enige wat hij achtergelaten had voor Eryn was een briefje met de mededeling dat hij het later wel allemaal zou uitleggen. Hij had nooit gezegd dat hij van plan was om in Amerika te gaan studeren. Hij hoopte dat hun liefde de afstand wel zou overwinnen, al had hij al een paar dagen niks meer van zich laten horen. In een flits trok hij de plug uit zijn iPod, zodat het liedje abrupt ophield. Hij duwde zichzelf overeind en haalde zijn GSM uit zijn zakken. Aarzelend staarde hij naar het scherm, hij had haar nummer al aangeduid. Het enige wat hij nu nog moest doen, was het lef vinden om haar daadwerkelijk te bellen. Zou ze kwaad op hem zijn? Zou ze hem eigenlijk wel gemist hebben? Dat wist hij niet. Hij wist alleen dat hij spijt had dat hij niks had gezegd. Hij had nooit verwacht dat zijn ouders hem zo makkelijk zouden laten gaan. Hij was over het algemeen een koppige jongen, die meestal wel zijn zin kreeg als hij er lang genoeg op doordramde. Daar had hij zijn eigen middeltjes voor gevonden. Ja, hij was goed in het manipuleren van zijn omgeving. Maar deze keer was het wel verbazend snel gegaan, ook al hadden zijn ouders hem tegen hun zin in laten vertrekken. Hij beet op zijn onderlip en drukte toen toch maar op het groene knopje. Na drie keer overgaan, nam ze op. "Colin? Where the hell are you?" Klonk het kwaad en bezorgd tegelijk. "Eryn, relax", Antwoordde hij. Hmn. Misschien had hij beter eerder gebeld. "I'm in America." Het was even stil en hij hoorde hoe haar ademhaling stokte. "Are you kidding me?" Klonk het toen ongelovig. "No, I'm not. Please forgive me baby," Begon hij sussend. "I should've told you a long time ago, but I'm studying in Saint Monica right now." Opnieuw bleef het even stil. "So you left me?" Klonk het toen onzeker. "No. Absolutely not. I still love you, Eryn", Zei hij meteen. Zijn stem klonk vurig en gepassioneerd. "I don't want to lose you, honey." Hij hoorde hoe Eryn opgelucht ademhaalde. "I believe you. I hope you come home soon. I miss you", Zei ze toen. Hij stelde zich voor hoe ze tegen het aanrecht geleund stond, met haar mondhoeken naar beneden gekruld en haar wenkbrauwen in die bekende frons van haar. "Don't forget to smile, my love", Zei hij speels, en toen hing hij op.

Zijn GSM viel in het gras en Colin ging weer liggen. Dat ging beter dan verwacht. Zijn groenblauwe ogen gleden over de toppen van de bomen. Toen viel zijn blik op een eend, die over het gras waggelde. Zijn mondhoeken krulden omhoog in een glimlachje. Hij sloeg opnieuw zijn handen achter zijn hoofd en ging weer liggen, genietend van de rust en de stilte van het park. Of dat nog heel lang zou duren, betwijfelde hij. Hij was nog niet naar een les geweest, omdat hij een week kreeg om de buurt wat te verkennen en kennis te maken met de andere leerlingen van Monica High. Toch wist hij dat de bel straks zou gaan en dat iedereen uit zou zijn, op de leerlingen die moesten nablijven na dan. Hij betwijfelde het dat hij nog lang met rust gelaten zou worden. Net op dat moment klonk het schelle geluid van de schoolbel. De jongen bleef gewoon liggen, echt zorgen maakte hij zich niet. Tot hij hoorde hoe verschillende voetstappen zich op weg naar buiten begaven. Deze plek was ideaal voor scholieren die nog niet meteen na school ergens heen moesten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij beweging, maar hij deed alsof hij het niet zag. Als iemand tegen hem wou praten, moest die zelf maar actie ondernemen. Hij wist niet wie hij aan kon spreken hier, ook al was hij een vrij sociaal iemand die altijd wel in the mood was voor een gesprekje.

[Open]

Haar eerste schooldag was een hel geweest. Ze viel half en slaap en toen de leraar haar daar over aan sprak riep ze hard dat ze van ijs hield. Hoe dom kon je zijn. Alcina had zin om zich zelf voor de kop te slaan maar ze had zich rustig gehouden. Om wakker te blijven had ze haar muziek maar in gedaan. En aangezien ze helemaal gek was van Enrique Iglesias klonk dat nu dus ook. Alcina pakte haar boeken uiteindelijk toen de bel ging en vluchte de klas uit. Voordat iemand haar aan sprak over de domme actie. Ze had namelijk het laatste uur weer les met de zelfde mensen als eerde deze dag. Ze zuchtte en liep naar buiten toe. Alcina miste New York. Haar vrienden en haar vriendin. Nou ja ex vriendin. Ze hadden het uit gemaakt omdat zij naar Monica high toe moest. En ze hield nog van haar heel erg. Maar het was niet anders. Toen haar ouders er achter kwamen hadden ze haar weg gestuurd. Ze waren namelijk katholiek streng katholiek nog wel. En volgens de kerk was je onnatuurlijk als je op het zelfde geslacht viel. Wat natuurlijk onzin was. Maar toch. Haar ouders wouden haar ver weg van Alex houden. Als of ze hier niet wat met een meid kon krijgen. Alcina keek om haar heen. Er waren genoeg meiden hier dus tja. En genoeg jongens. Alcina was er drie jaar geleden achter gekomen dat ze bi was. Terwijl ze door liep zag ze niet dat er een jongen op de grond lag omdat ze zo aan het drommen was. Ze liep door en struikelde door hem. Alcina kon haar evenwicht niet bewaren dus viel ze met al haar boeken op de grond en deels op de jongen. Ze werd gelijk rood en ging van hem af. "Sorry sorry," Sprak ze terwijl ze haar boeken op pakte. En deze op elkaar stapelde op een arm. Daarna veegde ze haar blonde haast witte haren uit haar gezicht. "Echt het spijt me ik weet niet wat ik heb vandaag" Ze bekeek de jongen om te kijken of ze hem pijn had gedaan. "Alles nog heel" Vroeg ze met een hopend gezicht. Dit kon er ook nog eens bij komen.

Nietsvermoedend bleef Colin gewoon in het gras liggen. Hij voelde de grond zacht trillen, teken dat iemand zijn richting uitgelopen kwam. Het gras kriebelde tegen zijn blote huid, wat hem best wel een fijn gevoel bezorgde. Het gras in Manchester was meestal doorweekt door de regenbuien die zo typerend waren voor Engeland. Veel zon was daar niet te zien. Zomaar in T-shirtje rondlopen, was bijna smeken om problemen. Hij ging echt nooit de deur uit zonder een hoodie of zijn leren jack. Daarom genoot hij hier van de warme zon. Voor het eerst kon hij zomaar rondlopen in een T-shirt. Natuurlijk kon dat ook als ze op vakantie waren. Hij was vaak in Spanje geweest. De Costa Brava. De mooie meisjes. Dat waren heerlijke vakanties geweest. Tot hij Eryn had leren kennen. Het had hem maanden gekost om zijn ouders te overtuigen dat hij haar mee kon nemen de komende reis. En het was hem gelukt, omdat hij een doorbijter was die niet snel opgaf als hij niet kreeg wat hij wou hebben. Hij vroeg niet veel. Dat zou uiteindelijk heel erg egoïstisch van hem zijn. Hij vroeg alleen wat hij ècht wou, wat echt noodzakelijk voor hem was. Dat wisten zijn ouders ook, daarom waren ze soms heel erg meegaand als hij hen iets vroeg. Zo was hij ook hier terecht gekomen. De vakanties aan de Costa Brava waren nog leuker geweest met Eryn erbij. Ze waren nu ongeveer anderhalf jaar samen, en nog steeds was Colin gelukkig met haar.

De voetstappen leken steeds dichterbij te komen. Ineens voelde hij een harde klap tegen zijn zijkant aan, wat hem ineen deed krimpen. Daar had je het al. Werd hij nou aangevallen? Hij schoot razendsnel half overeind en zocht met zijn ogen naar de persoon die hem geramd had. Toen merkte hij dat zijn aanvaller nog steeds op hem lach. Een meisje met lang witachtig haar rolde van hem af en mompelde een hoop excuses. Een scheef glimlachje schoot om zijn lippen. Hij raapte een van haar boeken op en stak die naar haar toe. Ze verzamelde al haar boeken tot ze terug een stapeltje had. "Echt het spijt me ik weet niet wat ik heb vandaag", Klonk het. Ze bekeek hem snel, en hij deed hetzelfde bij haar. "Alles nog heel?" Vroeg ze toen. Hij lachte haar geruststellend toe. "Sure, I'm fine", Zei hij, met zijn Brits accent. Hij kon het niet helpen, hij praatte zo, en Colin wist niet of hij dat wel zo snel kon veranderen. "Sorry dat ik in je weg lag", Grapte hij toen en hij hield zijn hoofd een beetje schuin. "Heb jij je bezeerd?" Vroeg hij toen. Eigenlijk was hij heel lomp bezig. Hij had wel kunnen weten dat hij daar niet moest blijven liggen toen de bel ging. Teveel mensen liepen nu buiten rond, mensen die blijkbaar niet altijd goed op hun omgeving letten. Want ja, wie verwachte dat ook, dat er zomaar iemand lui hier langs de grond zou slingeren?

Terwijl ze op hem viel schoot de jongen omhoog. Waarschijnlijk dacht hij dat ze hem aan wou vallen. Maar dat was het laatste wat ze van plan was. Nou ja het een na laatste ding. Want ze was dus ook echt niet van plan om op te vallen. Letterlijk en figuurlijk. Dankbaar keek ze hem aan toen hij haar een van haar boeken gaf. "Sure, I'm fine", Ze was blij dat hij niet boos was of werd. Je had wel eens van die gasten die werden dan woedend en maakte je kapot tot je geen kick meer gaf. "Blij om te horen" Zijn accent was ze op gevallen. En ze vond het leuk klinken. Nou ja eerlijk gezegd schattig maar dat zou wel door Alex komen. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen toen ze elkaar voor het eerst ontmoete. Ze was ook tegen Alex aan geknald. Alcina kon nog al onhandig zijn. "Sorry dat ik in je weg lag", "Nee ik moet sorry zeggen."
Het was inderdaad haar schuld. De kans was altijd groot dat iemand op het gras ging liggen. Dus tja. Ze had ook gewoon het pad kunnen volgen en niet gewoon doelloos rond gaan lopen. Dat was gewoon echt dom. "Heb jij je bezeerd?" Alcina haalde haar schouders op. "Valt nog wel mee. Leuke accent trouwens" Het enigste waar Alcina waarschijnlijk last van zou kunnen krijgen was een paar blauwe plekken. Maar dat overleefde ze wel. Aarzelend ging ze zitten. Niet wetend wat ze moest doen. Ze deed haar oordopjes uit. Daarna keek ze weer naar de jongen. "Alcina" Sprak ze waarna ze haar hand uit stak. Ook legde ze haar boeken maar op de grond. Als de jongen niet op haar gezelschap was gesteld kon hij altijd nog weg. Of haar gewoon weg sturen dat zou ook kunnen.

Stiekem vond hij het best een grappige situatie. Hij had nooit gedacht dat er iemand op deze manier zijn aandacht zou trekken. Meestal liep het een beetje anders, zei een persoon gewoon hallo of iets in die aard. Dit was op zijn minst origineel, ook al voelden zijn ribben aan zijn rechterkant een beetje pijnlijk aan. Niet dat hij er echt veel last van had, hij was meer geschrokken dan dat hij echt pijn had. "Blij om te horen", Reageerde ze en hij schonk haar een vriendelijke glimlach. Gelukkig was dit niet zo'n meisje die begon te schelden ofzo. Oké, het was vreemd dat hij hier lag, maar hij had niet het vermoeden dat dat verboden was. Natuurlijk zouden hier ook jongeren rondlopen die alles als excuus zouden gebruiken om iemand verrot te slaan. Zo'n jongeren waren overal, zelfs in Manchester. Gemakkelijk te herkennen waren ze niet, al hadden ze wel een reputatie; Eens je hen een keer ontmoet had, en het geluk had om er zonder zware hersenschudding of geheugenverlies van af te komen, bleef je wel uit hun buurt. Helaas wist de jongen nog niet wie hij hier moest ontwijken of wie hij kon vertrouwen. Het meisje haalde haar schouders op toen hij vroeg of zij zich gekwetst had. "Valt nog wel mee. Leuke accent trouwens", Antwoordde ze. Hij lachte zacht. "Thanks, I guess", Zei hij, niet wetend hoe hij gepast moest reageren op het complimentje dat ze gaf. Dat was een van de dingen waar hij niet echt goed in was. Vooral omdat hij niet arrogant wou overkomen.

Het meisje ging zitten, al was ze niet echt zeker of ze wel mocht of niet. Hij maakte er geen opmerking over. Colin had er dan ook geen probleem mee. Een beetje gezelschap zou hem wel goed doen, aangezien hij nog niet veel vrienden had hier. "Alcina", Zei ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. Hij schudde haar hand kort en herhaalde de naam in zijn hoofd. "Ik ben Colin", Antwoordde hij vrolijk. De zon scheen, het was warmer dan hij gewend was en de sfeer zat ook wel goed, op de vreemde manier waarop het gesprek gestart was na. "So, wat brengt jou hier vandaag?" Vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij had altijd de neiging om mensen uit te horen, al lette hij wel op met zaken waar hij niks mee te maken had. Toch was zijn vraag redelijk onschuldig, als je het hem vroeg. Veel kon je er niet mee misdoen, of wel?

"Thanks, I guess" Alcina grinnikte toen hij haar bescheiden bedankte. Het gebeurde niet vaak meer dat iemand bescheiden was. Wat zal hij trouwens wel niet van haar denken. Ach ja dit was toch ook weer een manier om iemand te ontmoeten. Al had ze het niet met op zet gedaan. Ze was gewoon niet zo als iedereen. Dat was het hem gewoon. Trouwens niet kon als iedereen zijn. Iedereen was uniek op zijn/haar eigen manier. En wat haar blijkbaar uniek maakte was dat ze onhandig was. In elk geval dat dacht ze. "Ik ben Colin",
Hmm Colin dat was wel een leuke naam. Dit was de eerste keer dat ze de naam hoorde. Ze hoorde vaak de namen Tyler, Michael, Miles en dan had je nog Lewis. Wat trouwens ook een mooie naam was. Ze wou ze haar kind later ook noemen. Als ze tenminste kinderen kon krijgen. Tja dat was altijd maar weer de vraag. "So, wat brengt jou hier vandaag?" Alcina keek hem grinnikend aan. "Nou waarschijnlijk school. En jij denk ik ook. Of je moet gespijbeld hebben wat strafbaar is" Ze keek even weg maar al snel keek ze weer terug. "En als je dat wel doet zeg het dan de volgende keer ook tegen mij dan doe ik mee" Vervolgde ze met een glimlach. Ze had nu al een hekel aan school en dit was de eerste keer nog maar. Straks werd het alleen maar erge en dan? Nee dat zou wel onzin zijn. Maar dan nog. Het beste kon ze zich in haar kamer op sluiten en er alleen maar uit komen als ze naar school toe moest. Ja dat was nog eens een plan. Al wist ze dat ze dat niet lang vol ging houden. "Ben jij hier al lang?" Vroeg ze hem.

Ergens vond hij haar onhandigheid wel schattig. In het begin was Eryn ook zo geweest, een beetje onbeholpen in Manchester. Ze was vanuit Trafford naar Manchester verhuisd. Trafford was veel rustiger dan de grote stad. Vrijwel meteen was hij gevallen voor haar zachtaardige karakter en haar tikkeltje naïviteit. Nee, hij had er nooit van geprofiteerd. Zo zat Colin niet in elkaar. Hij had haar oprecht willen helpen en vanuit die vriendschap was hun relatie voortgekomen. Dat was ondertussen al een hele tijd geleden, maar hij herinnerde het zich nog goed. Zijn blauwgroene ogen bleven op het gezicht van het meisje rusten. Meteen wilde hij haar bestoken met allerlei vragen, maar hij hield zich in. Dat hoorde niet, en hij was goed opgevoed. Tenminste, dat dacht hij. Hij probeerde altijd vriendelijk te zijn tegen mensen die hij nog maar net kende, en zijn vrienden konden ook altijd op zijn hulp rekenen als ze hem nodig hadden. Eerlijkheid was een kenmerk dat hij hard op prijs stelde. Eerlijkheid en trouw, voor hem was dat de basis voor een sterke vriendschap die wel tegen een stootje kon. Colin bleef beleefd en stelde rustig een van de meest normale vragen die hij kon bedenken. "Nou waarschijnlijk school. En jij denk ik ook. Of je moet gespijbeld hebben, wat strafbaar is", Antwoordde ze. Een glimlach schoot om zijn lippen. Alcina keek weg, maar al snel keek ze hem terug aan. "En als je dat wel doet, zeg het dan de volgende keer ook tegen mij, dan doe ik mee", Klonk het. Hij keek haar plagerig aan. "Oh, dus jij ziet mij als een random persoon die niks beters te doen heeft dan mensen in de weg liggen?" Gespeeld verdrietig schudde hij zijn hoofd. [color=#29AB87]"Nee, ik spijbel niet, ik heb een week gekregen om hier een beetje te wennen voor ik echt moet gaan leren", Verklaarde hij toen. Even dacht hij na over haar voorstel om ooit eens samen te spijbelen. "So, you think you can hang out with me? Na-ah", Grijnsde hij. "I swear, na een uur of wat kan je mij niet meer in je buurt verdragen."

Blijkbaar vond zij dat ze nu recht had om hem een vraag te stellen. Right, dat was wel zo. "Ben jij hier al lang?" Vroeg ze. Colin ging iets verzitten, zodat de zon niet meer zo fel in zijn ogen brandde. "Euhm. Ik geloof nu drie dagen", Antwoordde hij. De tijd hier liep anders en hij was het ritme nog steeds niet echt gewend. De tijd leek een beetje aan hem voorbij te gaan. "Dit lijkt wel een of ander verhoor", Verontschuldigde hij zichzelf grijnzend, voordat hij zijn volgende vraag stelde. "Hoe oud ben je?" Hij wist dat het riskant was om naar de leeftijd van een vrouw te vragen, al kon hij bij haar niet goed inschatten hoe oud ze was. Daar was hij nooit goed in geweest, net zoals hij nooit kon voorspellen hoe iemand op hem zou reageren. Het was soms echt irritant, omdat hij dan niet wist hoe ver hij kon gaan voordat hij iemand serieus op de zenuwen ging werken. Dat merkte hij dan snel genoeg aangezien zijn gesprekspartner geïrriteerd wegliep. Hij wou Alcina niet wegjagen, want dan zat hij dan weer een loner zou zijn, en dat vond hij stiekem niet echt leuk.

Alcina bekeek zijn gezicht toen zijn ogen ook op haar gezicht bleef rusten. Ze moest toe geven dat hij mooie ogen had. Het leek erg op de ogen van Alex al had zij er meer groen in zitten dan dat hij had. Ze moest haar vergeten. Ze had Alex belooft om verder te gaan. Om nieuwe mensen te leren kennen en misschien wel nieuwe liefdes te krijgen. Alcina zuchtte bij het idee en beet op haar lip. Ze wou en kon Alex niet vergeten. Ze was haar steun geweest. "Oh, dus jij ziet mij als een random persoon die niks beters te doen heeft dan mensen in de weg liggen?" Alcina schoot in de lag en keek hem aan. "Ja daar zie ik je inderdaad voor aan. Sorry" Alcina keek als of het haar speet. Maar dat deed ze dus echt niet. Ze vond het wel grappig dat hij het risico nam om onderste boven gelopen te worden. Of dat iemand op hem viel. "Nee, ik spijbel niet, ik heb een week gekregen om hier een beetje te wennen voor ik echt moet gaan leren", Alcina keek hem even verbaast aan. En zij zelf moest gelijk beginnen. Man wat een kut school. "Echt dat meen je niet? Dit is mijn eerste dag hier en ik moest gelijk beginnen" Ze was jaloers op hem. Ze wou ook tijd hebben om wat te wennen. Maar nee dat mocht weer niet. Alcina schudde kort haar hoofd terwijl ze dit dacht. Het leven was niet eerlijk. Nooit geweest. "So, you think you can hang out with me? Na-ah I swear, na een uur of wat kan je mij niet meer in je buurt verdragen." "Ja dat denk ik." Alcina lachte even om wat hij zei. "Nou dan hebben we een ding gemeen" Mensen erge zich vaak dood aan haar als ze weer eens een blunder beging of als ze weer eens een ongelukje veroorzaakte. "Bij mij ben je namelijk nooit veilig Dus na een uur ben je me al zat en ren je gillend weg" Vervolgde ze haar zin. Alcina keek naar de mensen die er voor bij liepen. Ze vond het leuk om mensen te kijken. Nou ja mensen. Meestal keek ze naar de schoenen van iemand. Weer een raar iets van haar. Maar zo kon ze altijd bepalen of iemand aardig was. Of nou ja iets in die buurt dan. Vaak had ze het goed gehad. Maar een enkele keer had ze het fout. Maar dat had iedereen wel eens. . "Euhm. Ik geloof nu drie dagen" Alcina knikte en glimlachte. "Hoe is het hier?" Vroeg ze hem nieuwsgierig. Ze hoopte hoe dan ook leuk. "Dit lijkt wel een of ander verhoor" Ze glimlachte toen hij dit zei. "Zo kan er nooit een doodde stilte vallen" Alcina verwachte een vraag en die kwam dan ook. "Hoe oud ben je?" "18" Sprak ze terwijl ze hem bekeek. "En jij?" Ze schatte hem rond de zelfde leeftijd maar misschien had ze dit wel fout zo als gewoonlijk. "Welke klas zit je eigenlijk"

-Sorry dat het zo lang duurde. Eerst viel mijn laptop uit en daarna kwam er even iemand langs.-

Colin kon het niet helpen, zijn gedachten flitsten naar het gesprek daarnet. Hij miste haar wel, haar glimlach, gewoon haar hele persoon zelf. Hij vroeg zich af hoe vaak hij haar nog zou zien, aangezien hij had besloten om hier verder te studeren. Amerika en Engeland lagen ver uit elkaar. Gelukkig bestond er iets als vakantie en waren zijn ouders nu niet bepaald arm. En met een beetje geluk zou zijn moeder hem al snel missen, dan zou ze maar al te graag een ticket voor hem kopen als hij daarom vroeg. Eigenlijk was dat best wel laag, zo profiteren van de moeder-zoon relatie deze ze hadden, maar waarom zou hij dat niet doen? Natuurlijk ging hij naar Manchester voor Eryn, maar dat wou niet zeggen dat hij even blij zou zijn als hij zijn ouders terug zou zien. Broers of zussen had hij niet, dus die hoefde hij niet te missen. Colin was nu al enkele dagen hier, en spijt had hij nog steeds niet. Dit was de kans van zijn leven, die kon hij niet zomaar vergooien. "Ja daar zie ik je inderdaad voor aan. Sorry", Zei Alcina luchtig. Hij trok zijn ene wenkbrauw spottend op en schoot toen in de lach. Right. Ze keek hem verbaasd aan toen hij vertelde dat hij een weekje tijd had gekregen om aan de omgeving te wennen. "Echt dat meen je niet? Dit is mijn eerste dag hier en ik moest gelijk beginnen", Klonk ze verontwaardigd. Vreemd. Hij had het gevraagd en het had meteen gemogen.

Hij luisterde braafjes naar elk antwoord dat ze gaf. Hij vond het een redelijk interessant gesprek, deels omdat hij niks beters te doen had en deels omdat hij oprecht geboeid was door wat ze zei. Ze dreigde lachend dat hij gillend zou wegrennen als hij met haar zou spijbelen, iets wat hij toch niet zomaar voorbij kon laten gaan. "Rennen? Oke, maar dat gillen, daar protesteer ik toch tegen", Zei hij plagend. "Challenge accepted", Vervolgde hij, en hij keek haar grijnzend aan. De jongen haalde zijn hand even door zijn haar, waardoor het weer iets meer volume kreeg. Zijn gel gaf het niet makkelijk op, maar hij had daarnet wel in het gras gelegen. Misschien was hij een tikkeltje ijdel, maar daar had nog nooit iemand een opmerking over gemaakt. Behalve Eryn, maar dan waren het complimenten, geen beledigingen. "Hoe is het hier?" Vroeg ze toen. "Op de plekken waar ik al geweest ben, was het best wel chill. Ik ben om eerlijk te zijn nog niet uit de buurt van het schooldomein en de Living Building geweest. Santa Monica is groot, blijkbaar, en ik heb geen zin om de verkeerde types tegen het lijf te lopen, als je begrijpt wat ik bedoel", Zei hij, zijn toon iets minder vrolijk dan daarnet. Hij hoopte dat hij niet al te vaak problemen zou krijgen met zo'n bendes, maar dat kon hij niet zeker weten.

Blijkbaar was Alcina 18, net zoals hij. Daarom reageerde hij ook enthousiast. "Toeval. Ik ben ook 18", Grijnsde hij breed. Hij nam zijn GSM uit het gras en keek even hoe laat het was. Hij had nog alle tijd van de wereld en het zag er niet naar uit alsof zij snel zou weggaan. Mooi. Echt veel zin om nu nog iets anders te gaan doen, had hij ook niet. Vooral niet nu alle leerlingen uit school waren en de meesten wel ergens zouden rondhangen. Hij wist nog niet precies waar de hangjongeren hun hangplekken hadden, maar hij wou er niet toevallig eentje tegenkomen. Dan was het veiliger om te wachten tot het iets later was, zodat hij makkelijker naar de gebouwen kon sneaken. Dat leek wel een goed plan, dus hij besloot om dat dan ook zo uit te voeren. Ze vroeg in welke klas hij zat. "MH 12A, geloof ik. Never been there, zoals je weet, maar daar hebben ze me in gedeeld", Zei hij nadenkend. "Heb jij ook een kamer in the living building?" Vroeg hij toen. Misschien konden ze er straks samen heen lopen. Maar nu nog niet, het was nog te vroeg.

"Rennen? Oke, maar dat gillen, daar protesteer ik toch tegen Challenge accepted" Alcina trok een mondhoek glimlachend omhoog. Ze keek toe hoe hij een hand door zijn haren heen haalde. "Het zit wel goed hoor" Sprak ze met nog steeds de zelfde glimlach. Het was niet als een belediging bedoelt. Alcina keek even naar zijn haar en zag een pluisje zitten. Zonder er bij naar te denken boog ze naar hem toe om het pluisje weg te halen. Toen ze het vast had ging ze weer recht zitten en liet het pluisje zien. "Het zat in je haar" Gaf ze als uitleg waarna ze het weg blaasde. Alcine keek het pluisje nog even naar tot dat het uit het zicht was. Daarna keek ze weer naar Colin. "Op de plekken waar ik al geweest ben, was het best wel chill. Ik ben om eerlijk te zijn nog niet uit de buurt van het schooldomein en de Living Building geweest. Santa Monica is groot, blijkbaar, en ik heb geen zin om de verkeerde types tegen het lijf te lopen, als je begrijpt wat ik bedoel", Alcine glimlachte al weer en knikte. "ik begrijp je. Die types wil ik ook niet tegen komen. Helaas kan het soms niet anders." Alcina rilde even bij het terug denken aan de laatste keer dat ze zo iemand tegen waren gekomen. En dat was weer net iemand die een hekel had aan potten. Ach ze hadden hem wel goed te pakken gehad. Maar dan nog. Als ze niet met zijn tweeën waren waren ze de lul geweest dat wist ze zeker. Wel had ze een paar nare blauwe plekken gehad en een kneuzing. "Misschien kunnen we samen eens de boel verkennen." Vroeg ze voorzichtig. Tot nu toe was Colin aardig. En misschien zat er ook wel vriendschap in. Ze hoopte van wel. Het was altijd fijn om een vriend te hebben. En hij was ook nieuw dus voor hem was het misschien ook fijn. Of hij had al vrienden. Dat zou ook kunnen. Ach als dat zo was dan zou ze het van zelf wel merken. "Toeval. Ik ben ook 18", "Dat is inderdaad toevallig" Alcina ging zich wat verzitten en legde haar boeken wat aan de kant. Toen ze terug keek zag ze dat hij naar zijn mobiel keek. Ze slikte even bij het idee dat hij haar misschien weg wou hebben. Ze wou net vragen of hij hier met iemand had af gesproken toen hij antwoordde op haar vraag. "MH 12A, geloof ik. Never been there, zoals je weet, maar daar hebben ze me in gedeeld Heb jij ook een kamer in the living building?" Ze luisterde aandachtig en knikte. "Jep daar slaap ik ook." Alcina keek naar haar handen toen ze die om haar knieën sloeg. Toen ze die op getrokken had.

-Heeft hij al een kamer genootxD-

"Het zit wel goed hoor", Zei ze plagend toen hij zijn hand door zijn haar haalde. Een scheef grijnsje sierde zijn gezicht. Right. Daar ging hij weer. De jongen had er een haat aan als zijn haar moeilijk deed, waardoor hij er eigenlijk altijd gel in deed. Dan bleef het tenminste zoals hij het wou. Meestal. Het was irritant als iemand besloot dat het grappig was om het helemaal in de war te doen. Vooral Eryn deed dat vaak, tot haar eigen plezier natuurlijk. Dan wist ze ook wel dat hij haar dubbel zo hard terug pakte. Vooral als het weer eens geregend had, dan ging het bij haar pluizen. Het ideale moment voor hem om er nog een schepje bovenop te doen. Geniaal gewoon, vooral omdat ze er gek van werd als hij het deed. Maar ze kon nooit boos blijven op hem, wat enorm in zijn voordeel werkte. Haar kwaadheid smolt als sneeuw voor de zon als hij haar even lief aankeek. Plotseling boog Alcina zich naar hem toe. Hij trok zich niet weg toen ze iets uit zijn haar viste. Ze hield het omhoog en hij zag dat het een pluisje was. "Het zat in je haar", Verklaarde ze en ze blies het de lucht in. Het werd meteen meegenomen door de wind, op weg naar een andere plek dan hier. "Thanks", Zei hij vrolijk. Hij zag hoe ook haar gezicht iets betrok toen hij het had over de hangjongeren die je wel in de omgeving van de meeste scholen kon vinden. "Ik begrijp je. Die types wil ik ook niet tegen komen. Helaas kan het soms niet anders." Reageerde ze. Even keek hij haar niet-begrijpend aan. Als je hen zag, kon je ze toch ontlopen? Zijn probleem was vooral dat hij ze niet meteen kon herkennen, omdat hij eerst probeerde om het goeie in de mensen rondom hem te zien. Een fout die hij vaak maakte, al had het hem nog nooit echt heel veel gekost. Meer nog, aangezien hij redelijk wat sociale vaardigheden had, had het hem veel vrienden opgeleverd. Meestal gewoon van die losse vriendschapsbanden, groepjes om lekker mee te chillen, maar ook diepere vriendschappen. Vrienden die voor hem door het vuur zouden gaan en omgekeerd.

"Misschien kunnen we samen eens de boel verkennen." Klonk het aarzelend. Meteen keek hij haar weer opgewekt aan. "Sounds like a plan", Reageerde hij enthousiast. Zijn blauwgroene ogen gleden over het plein, dat nog steeds redelijk vol was, al leken de meesten niet echt van plan om naar het grasveldje te komen. De zon scheen nog steeds en het zag er niet naar uit dat het snel zou gaan regenen. Heel anders dan in Manchester, waar de lucht meestal grauw van kleur was. Hier was de lucht blauw, maar van dat helderblauw, dat je alleen in films of op foto's zag. Alcina dumpte haar boeken in het gras en trok haar knieën op. Colin rolde even met zijn schouders, omdat die nu wel redelijk stram werden, door het leunen erop. "Jep daar slaap ik ook." Antwoordde ze op zijn vraag. "Mooi, kunnen we straks samen teruglopen", Glimlachte hij. Beter om met twee te gaan dan alleen, ook al was het absoluut niet ver lopen. Maar ja, je wist maar nooit wat je tegenkwam. Er liepen genoeg mensen rond die niet echt goeie bedoelingen hadden. "I was wondering... Wat doe jij zoal in je vrije tijd?" Yeah, het vragenuurtje was weer begonnen.

"Thanks", Alcina haalde haar schouders op. "Geen dank" Zo veel moeite was het niet. Maar zo te merken was hij blij dat ze het deed. Al snapte ze niet echt. Niet dat hij er mee voor schut liep. Of hij moest een ijdeltuit zijn. Dan tja dan was het wel erg. Alcina merkte dat hij haar niet begrijpend aan keek toen ze hem vertelde dat je soms niet anders kon. "Nou een vriendin en ik moesten door een steeg heen anders kwamen we niet thuis en tja toen kwamen we een paar van dat soort lui tegen" Sprak ze. Alcina rilde al weer toen ze dit zei. Ze zei maar niet dat die vriendin van haar haar ex was misschien schrikte dat hem wel af en rende hij gillend weg. En voor je het wist wist het weet iedereen het. En dat wou ze nog even ver komen. Niet dat ze het geheim ging houden. Maar ze ging het ook niet van de daken schreeuwen. Of het in de krant zetten. Of een tja wat je nog meer kon doen. "Sounds like a plan" Alcina glimlachte al weer en trok telkens aan een los stukje touw van haar broek. "Das dan afgesproken" Ze keek toe hoe de jongen met zijn schouders rolde. "Mooi, kunnen we straks samen teruglopen" Alcina knikte en glimlachte. "ik vind het goed." Alcina liet zich achterover vallen en keek naar de lucht. Ze bekeek de wolken die langs geleden. Soms was er iets in te zien. Zo als een beren kop. Ze had zelfs eens een keer een draken kop gezien. Ach misschien was het maar haar verbeelding. Maar het was leuk om je verbeelding de vrije loop te laten gaan. "I was wondering... Wat doe jij zoal in je vrije tijd?" Alcina keek weer naar Colin. Tja wat deed ze in haar vrije tijd. In New York was het vooral zwemmen, zingen en bij Alex wezen. En wat deed ze met Alex vooral samen? Muziek luisteren naar de bios ook lazen ze samen. Nou ja elkaar voor lezen. Alcina grinnikte bij het terug denken en beet op haar lip. Ook gingen ze vaak met vrienden naar het park. "Nou ik zing graag, Zwemmen vind ik ook leuk, Naar de bios, Muziek luisteren lezen en tja naar de wolken kijken en met vrienden het park in." Sprak ze. Alcina liet haar blik weer naar de wolken gaan en legde haar handen op haar buik toen die begonnen de knorren. "En wat doe jij in je vrije tijd?" Ze keek weer naar Colin en wachtte nieuwsgierig op antwoord.

"Nou een vriendin en ik moesten door een steeg heen, anders kwamen we niet thuis, en tja toen kwamen we een paar van dat soort lui tegen", Gaf ze als uitleg. Dat was erg. Hoe laag moest je al niet gezakt zijn om zomaar twee meisjes aan te vallen? Hij zou dat nooit in zijn hoofd halen. Nu ja, vechten in het algemeen zou hij ook niet doen. Wegrennen, en reken maar dat hij er goed in was. Waarom zou hij vechten als er geen reden was? Geen aanleiding? Wat als ze hem plots beet zouden pakken om hem in elkaar te slaan, zonder dat hij hen uitgedaagd had? Dat was nergens goed voor, ook al waren er niet veel jongeren, en vooral dan jongens, die er zo over dachten als ze 's avonds laat goed in de drank geschoten waren. Dronken jongelui waren gewoon gevaarlijk. Colin dronk wel alcohol, maar hij zoop zichzelf niet in coma ofzo. Dat hoorde gewoon niet, ook al was het iets waar je je reputatie mee omhoog kon halen. Hij hoefde niet populair te zijn. Hij hoefde er niet om bekend te staan dat hij zich elke avond zo hard liet gaan dat hij alles en iedereen in elkaar ramde wat op zijn pad kwam. Dan stond hij liever bekend als angsthaas, als iemand die een gevecht uit de weg ging. Tenzij er een goeie reden voor was. Een meisje zou hij altijd verdedigen. Zijn vrienden ook, al was hij ervan overtuigd dat een jongen wel in staat moest zijn om een aanval goed af te kunnen weren. Hijzelf zou het ook kunnen, maar omdat hij het nut er niet van in zag, deed hij het niet. Van dat standpunt kon je hem niet makkelijk af brengen. Hij dacht er nu eenmaal zo over. Colin vond het fijn dat hij een maatje gevonden had om iets verder uit de buurt van de school te gaan. Samen zouden ze sterker staan dan alleen, right? Het was een geruststellende gedachte. Ook het feit dat ze straks samen naar the Living Building zouden lopen, krikte zijn humeur op. "Nou ik zing graag, zwemmen vind ik ook leuk, naar de bios, muziek luisteren lezen en tja naar de wolken kijken en met vrienden het park in." Antwoordde ze na een tijdje stilte op zijn vraag. "En wat doe jij in je vrije tijd?" Vroeg ze toen op haar beurt. Veel vrije tijd had de jongen nooit gehad. Veel te druk met van alles en nog wat. Maar als hij vrij was, wat deed hij dan? Met de motor ritjes maken. Engeland had een heel mooi, uitgestrekt landschap met af en toe lange stukken weg, om helemaal op los te gaan. Verder was het bochtenwerk ook altijd leuk. En verder had je de voetbaltrainingen. Manchester had een heel bekende ploeg, bekend over heel de wereld, al vroeg hij zich af of het hier in Amerika ook zo was. Ze waren hier niet zo gek op voetbal als in de rest van de wereld. Hier had je meer dat American Football gedoe. Het zag er hem erg pijnlijk uit, vooral de iets ruigere versie van het rugby. Hij stond wel open voor nieuwe dingen, maar het zou toch iets zijn wat je hem niet snel zou zien doen. "Well, ik hield ervan om met mijn motor ritjes te maken, thuis. Hier heb ik er nog geen", Glimlachte hij. Nog geen. Hij zou er snel voor kijken, aangezien het iets was wat hij te hard zou missen. En zijn ouders zouden er niks op tegen hebben, hij had er thuis een gehad en hij had er nog nooit rare dingen mee gedaan. "Verder hou ik van voetballen, al is dat hier niet zo'n populaire sport als in Europa. Ik kook ook graag. Deed ik altijd voor mijn vriendin", Zei hij, eigenlijk twijfelend of hij wel zoveel informatie met haar wou delen. Maar ach, hij had het gezegd, er was niks meer aan te doen. Colin was niet beschaamd om over Eryn te vertellen. Ze was werkelijk een fantastisch meisje, waarom zou hij zich voor haar moeten schamen? "En voor de rest de normalere dingen. Zwemmen, rondhangen met vrienden", Besloot hij. Hij leunde achterover en steunde op zijn armen. Toen keek hij nog eens naar zijn GSM en zag dat het al laat werd. Veel zin om in het donker naar huis te lopen, had hij niet. "I think we should go now", Zei hij, ineens iets meer gespannen dan daarnet. Colin stond op en stak zijn hand uit om haar recht te helpen. Toen begon hij rustig in de richting van de straat te wandelen, vragend achterom kijkend.