You call me a nerd, i like to call myself more intelligent then you

Met een rustige glimlach op zijn gezicht liep hij naar zijn kluisje toe, hij moest er even een cursus halen en wat spullen en dan moest hij door naar de bibliotheek, om daar zijn schoolwerk te doen. Hij liep rustig verder naar zijn kluisje en opende dat, zijn boeken van het de vorige les legde hij weg en hij pakte een kaft en zijn cursus uit het kluisje, daarna sloot hij het weer en liep hij verder, richting de bibliotheek. Hij liep door de lange gang en ging toen naar rechts, nog een lange gang kwam voor hem te liggen, die liep hij voor 1/4 af waarna hij naar links ging en zo een trap naar beneden kon nemen. Daar ging hij nog eens linksaf, en al snel kwam hij bij de grote deuren. Met één hand duwde hij een deur voor zijn neus uit en hoorde die vervolgens weer dichtvallen. Hij legde zijn spullen op een tafeltje zodat ze niet in de weg zaten, en liep vervolgens richting de boekenrekken. Hmm, even ging hij een paar rijen af maar al snel merkte hij dat het er niet tussen zat. Dan maar de volgende rij uitproberen. Hij bleef even kijken en deze keer was er wel succes, hij had gevonden wat hij moest hebben. Zijn handen grepen naar een dik en zwaar boek, met het boek liep hij naar het tafeltje waar hij zat en hij sloeg een paar pagina's om. Vervolgens pakte hij zijn cursus en een pen en begon hij het hoofdstuk te bestuderen, hij schreef alles aandachtig over en nam het goed in zich op. Daarna maakte hij een lijst met vragen, waarna hij even het boek weglegde en zijn laptop , hij startte de laptop op, die hier niet lang over deed en checkte zijn Facebook even. Maar al snel sluitte hij het weer af, hij kreeg allemaal berichten die hij helemaal niet wou krijgen. Nog steeds, dat was al van vroeger zo geweest. Hij kreeg berichtjes van 'loser' en 'dikke nerd dat je bent' enzo. Maar veel trekte hij zich er niet van aan, hij noemde zichzelf liever intelligenter dan hun. En die gedachte hield hij keer op keer weer vast. Hij legde zijn Laptop aan de kant en pakte de cursus, makkelijk vulde hij alle vragen in, hij had maar één fout. Het antwoord van die vraag schreef hij dan ook 5 keer over, zo wist hij zeker dat hij het goed kende. Vervolgens ging hij naar het volgende deel wat hij moest leren. Hij deed weer precies hetzelfde, en bij elke keer dat hij fouten had, schreef hij het juiste antwoord 5 keer over. Hij zuchtte eens en keek op. Een prachtig meisje met blonde haren stond in zijn zicht. Toen hij doorhad dat ze een zonnebril had laten vallen pakte hij die meteen op. 'Uhm, hier, je hebt dit laten vallen denk ik.' zei hij. Gelukkig niet met een knalrood hoofd, da kreeg hij niet zo snel, maar anders zou hij hier nu gewoon een tomaat staan te zijn.

[Regina]

De enige reden waarom je haar in een bibliotheek zou kunnen vinden was het feit dat ze iets voor school moest maken. Normaal lukte het haar wel anderen te regelen die een werkstuk voor haar wouden maken maar helaas was dit voor een leraar van school die er heel streng op controleerde en het liefst de hele school nazocht om je ergens van te mogen beschuldigen. Dit was iets voor één of ander eindproject waarbij je een werkstuk voor ehm.. Hoe heette dat ook alweer? Ohja, Biologiedingens. Ze had geen flauw idee waarover het precies moest gaan wat betekende dat ze vast niet hoger kwam dan een vijfje. Maar wat maakte het haar ook uit, school zelf was voor haar toch niet belangrijk. Ze pakte de lijst in haar handen die iemand uit haar klas voor haar gekopieërt had zodat ze in ieder geval wist uit welke boeken ze de informatie kon halen. In dit geval stonden er vier boeken op het lijstje die hier in de bibliotheek moesten zijn. Ze liep ondertussen langs enkele mensen waarvan personen zich achter een computer hadden geworpen en anderen gewoon bezig waren in een groot boek. Voornamelijk van die sukkels die ervan hielden hun dag door te brengen met leren, iets wat zij dus echt allesbehalve zou doen. Daarom keken een paar haar ook verbaasd aan, aangezien ze haar in de plek zagen lopen waar ze normaal gesproken niet zou zijn wat enkele weerzinwekkende blikken verzorgden. Vooral nerds vonden het raar haar hier te zien, in hun 'domein'. Eigenlijk wou ze hier uitrennen om veilig naar het winkelcentrum te gaan, iets waar ze wel vaak gezien werd. Whatever, ze hoefde alleen wat boeken, dan was ze weg. Snel liep ze tussen de rekken waar ze de vier boeken alsnel vond die ontzettend dik waren, helaas. Godverredikkie. Ze liep terug met alle boeken op elkaar in haar armen waardoor ze haar zonnebril liet vallen. Ah nee hè, godsie! 'Uhm, hier, je hebt dit laten vallen denk ik.' klonk opeens een stem en ze kreeg haar zonnebril aangereikt. "Ja, die heb ik laten vallen ja." zei ze onverschillig terwijl ze het ding uit zijn handen pakte. Ze zag dat hij aan zijn tafeltje bezig was met een dik boek en allerlei regels overschreef. "Zo, moet je al die strafregels schrijven? Succes." zei ze terwijl ze naar al zijn geschrijf staarde en naar de dikke boeken die er lagen.

Even was hij stil, hij hoorde haar stem en wist eventjes gewoon niet wat ze zei, en wat hij nu dus ook moest zeggen. Totdat haar woorden tot hem doordrongen, en meteen kwamen de domste woorden ook uit zijn mond. ‘Nee, ik ben aan het studeren.’ En dan moest hij het ook nog zeggen met een glimlach op zijn gezicht, wel een aardige, niet daarvan, maar toch. Het was het domste wat hij ooit kon zeggen, zo leek het tenminste op dit moment. Dit leek hem echt geen meisje dat graag dingen voor school deed, hij deed het ook niet met superveel enthousiasme, en als hij anders kon en goede punten zou halen zonder e studeren, dan zou hij dat doen. Maar hij studeerde nu eenmaal vaak, en goed, zodat hij goede punten haalde en makkelijk over zou kunnen. Want hij wou naar de universiteit, en het beste daarvoor was, goede punten, ook dingen zoals baantjes hebben en zo, als je al die juiste dingen in je portfolio had. Dan had je veel meer kans toegelaten te worden. ‘En jij?’ vroeg hij toen. Ook weer iets doms, want hij wist zeker dat hij met een goede reden zou moeten komen om met haar te kunnen praten. Maar, ze was zo mooi, hoewel de meeste hemzelf helemaal niet knap vonden, toch zag hij er best leuk uit, maar zelf wist hij dat helemaal niet, hij dacht dat zijn krullen, die best leuk en cute waren, er nerdie uitzagen maar wist ook echt niet wat er mee te doen. Eigenlijk werd hij vooral een nerd gevonden omdat hij veel deed voor school, en weinig tot niet uitging. Dus mensen drukten er meteen de stempel op, NERD. ‘Uhm, ik wil je wel helpen.’ Zei hij toen. In de hoop dat dat een goede reden was voor hem zodat hij met haar kon blijven praten. Nog eens keek hij naar haar, haar blonde haren waren zo mooi, en het kleurtje wat ze had, geen enkel meisje wat hij ooit had gezien kon daar tegen op. Hij voelde zijn hart iets sneller kloppen, en ergens had hij het gevoel dat hij haar leuk vond. Want hij had nog nooit iemand leuk gevonden, en hij had nog nooit dit gevoel gehad, perfecte match toch. Maar hij wist ook dat als ze hem zou afwijzen hij zo teleurgesteld zou zijn. Dus hij zou maar niks zeggen, maar hoe kon hij dit nu van zich afschuiven? Hij was hopeloos, maar ja, hij kon er nu alleen voor zorgen dat hij ervoor zorgde dat ze hier bleef. Snel schoof hij zijn boeken aan de kant en legde die op een stapel, zijn dure laptop legde hij ook aan de kant. Ja, zijn ouders waren eigenlijk enorm rijk, maar veel praatte hij daar niet over, zowat niemand wist het, hij vond het vervelend als andere mensen dat wisten. Hij keek nog eens naar haar, met een vragende blik, zich afvragend of hij nu kwam zitten, of dat ze maar snel van hem weg ging, omdat ze niet met hem te maken wou hebben, wat zou ze doen?

Nog steeds waren enkele blikken op haar gericht die van nerds afkwamen die de Bibliotheek vast als hun huis beschouwden en het dus raar vonden zo'n indringer te zien. Ze wierp hun een geërgerde blik. Jezus, ze wist echt wel dat het belachelijk was dat ze hier was. Maar dat vond ze zelf ook, dus die blikken van hun lieten haar nou niet echt iets realiseren. ‘Nee, ik ben aan het studeren.’ klonk de stem van de jongen die haar zonnebril eventjes daarvoor had gered. "Oh." wist ze eruit te krijgen en keek met een afkeurende blik naar al de dikke boeken. Il, deed hij dit in zijn vrije tijd? Naja, moest hij ook maar zelf weten. Alleen het was iets wat zij never maar dan ook never nooit zou doen. ‘En jij?’ vroeg hij hierna waardoor ze haar groene ogen op hem gericht hield. "Ik moet een werkstuk maken voor school, dus ik moest even een paar boeken halen." reageerde ze achteloos terwijl ze de zware boeken maar even neerzette op een plaatje op de tafel waar nog geen boeken van hem verspreid lagen zodat ze weer even vrije armen had. Jezus, wat waren die dingen ongelovelijk zwaar. ‘Uhm, ik wil je wel helpen.’ Hmm.. Eigenlijk weerhield iets haar d'r van maar aangezien ze er ook weer voordelen van inzag. Als hij haar zou helpen kon hij het maken en dan had ze het af. Anders had ze toch een laag cijfer. Nu hoefde ze niks te doen en kreeg ze nog een goed cijfer ook. Oké dan, voor één keer. Alleen wou ze daarna never nooit meer in dit hok vol lelijke boeken komen waar allemaal van die boekverslaafden zaten, waar ook deze gozer er één van bleek te zijn. "Oké help me maar. Ik moet een werkstuk maken over iets van ehm.. Biologie." zei ze terwijl ze plaats nam op een stoel naast hem, hopend dat al dit rotwerk snel voorbij was zodat ze uit kon gaan met Stace. "Over cellen in het mensenlichaam." zei ze nadat ze heel even na had gedacht over wat het onderwerp überhaupt even was. Ze streek even met haar hand door haar goudblonde lokken die over haar schouders hingen en wachtte tot hij een - hopelijk wat nuttigs waardoor er al een deel van haar werkstuk ingevuld kon worden - antwoord zou geven.

Afwachtend had hij zijn blik op haar gericht, als ze nu maar ja zou zeggen. Uiteindelijk ging ze toch akkoord en zijn hart maakte een sprongetje van geluk, hij schoof een stoel voor haar naar achteren, zodat ze kon gaan zitten en nam het blad van haar over. Even bekeek hij het, het werkstuk bestond dus uit opzoeken, en een soort van opstel schrijven, makkelijk, zeker deze leerstof. ‘Gaat wel lukken, ik typ het even voor je, en dan stuur ik het door naar je E-Mail, goed?’ vroeg hij. Zijn handen grepen naar zijn laptop en hij opende een nieuw word document. Nog even snel bestudeerde hij het blad, maar daarna begon hij al te typen, hij opende even een boek om vervolgens terwijl hij er informatie uit haalde verder te typen, zo, dit was makkelijk. Ging lekker snel, maar nu bedacht hij zich iets. Als hij klaar was, dan zou het meisje weer weggaan, iets wat hij wel heel erg jammer vond. Hij begon weer verder te typen, iets trager nu, ‘Ik ben trouwens Mitchell.’ Zei hij, en hij glimlachte eens warm naar haar. Snel begon hij weer verder te typen, en toen alles klaar was vroeg hij Regina haar E-Mail adres in te typen. Toen ze eventjes weg keek sloeg hij het adres op, hij kon er gewoon niks aan doen, hij wou gewoon contact met haar blijven houden. Hij las het nog een keer door en liet Regina nog eens kijken of het goed was. Daarna stuurde hij het door, et voila, het was klaar, hij stelde voor om voor haar de boeken weg te leggen en deed dat toen ze instemde. Maar toen hij terug naar het tafeltje liep zag hij een gsm liggen, hij zag dat Regina bijna de bibliotheek uit was en liep haar achterna. ‘Regina.’ Riep hij, toen hij haar zag omkijken stak hij de gsm uit, ‘hier, je hebt hem laten liggen.’ Zei hij. Nog steeds die aardige glimlach op zijn gezicht, in de hoop dat ze hem aardig zou gaan vinden, hij had immers haar zonnebril, en haar gsm gered. Maar ergens twijfelde hij er ook weer aan, waarschijnlijk zag ze hem nu als een nerd, en hoe meer het tegen hem werd gezegd, hoe meer hij ging geloven dat dat ook echt waar was. Maar hij deed gewoon veel voor school, het nodige en zorgde dat alles goed verzorgd was, uitgaan deed hij weinig, en hij was slim, maakte dat je al een nerd?

-wist even niks, sorry-

Hij schoof een stoel naar achteren waar ze dan ook ging zitten. ‘Gaat wel lukken, ik typ het even voor je, en dan stuur ik het door naar je E-Mail, goed?’ Wist hij haar al snel te vertellen, wat dus betekende dat hij het zou maken. Mooi. "Ja joh, is best." zei ze hem en knikte even terwijl ze met haar nagels op de tafel tikte en op de achtergrond hem hoorde typen. Hij leek het zo allemaal uit zijn hoofd te doen, zo snel keek hij in het boek om vervolgens weer een aantal regels te typen. Het ging heel snel dat ze na een tijdje afhaakte met meelezen aangezien het haar als allereerste niks boeide hoe een mens er vanbinnen uit zag en ze kon het niet bijhouden omdat hij het in een rap tempo typte. Achja, dan had ze hem wel af. En ze wist zeker dat als deze jongen die uiteraard de hele dag in de boeken zat hem had gemaakt ze een hoog cijfer kon verwachten. Hoefde ze het dus toch niet zelf te doen, iets wat haar mooi uitkwam. ‘Ik ben trouwens Mitchell.’ zei hij terwijl hij even opkeek vanuit zijn laptop en haar een glimlach schonk. "Ik ben Regina." zei ze hem terwijl ze haar ene been over de andere sloeg en hem ook iets van een vage glimlach schonk. Ach, dan maakte hij hem tenminste. Je had van die rarerds die als je niet aardig deed er mee kapten en dat was iets wat ze liever wou vermijden op dit moment. Toen hij liet blijken dat ze haar email adres moest intypen deed ze dit dan ook waarbij haar nagels een extra tikkend geluid op de toetsen veroorzaakten. "Ja, het is zo goed." zei ze toen hij het nog een keer liet checken, ze zei het eigenlijk zonder er echt naar gekeken te hebben maar qua lengte was het in elk geval in orde. Hij klikte op verzenden waarbij ze dadelijk zelf kon printen en het dan in kon leveren, morgen. "Thanks." zei ze waarna ze op stond, haar tas over haar arm schoof en met moeite ontstond er een glimlach op haar lippen. Ze schoof de stoel naar achteren en liep weg, totdat ze toen ze in de gangen was aangekomen haar naam hoorde roepen. Het was de jongen weer, ehm.. Mitchell, hij had dit keer haar mobiel bij zich. "Oh, oké." zei ze zonder hem te bedanken, pakte hem uit zijn hand en vervolgde haar weg naar haar kamer. Kon ze daar verder bedenken wat ze in de middag ging doen.

Mitchell hoorde haar luchtige antwoord, maar geen bedankje. Ze vond hem waarschijnlijk een dikke nerd, waarom had hij nou gezegd dat hij aan het studeren was. Hij had pook kunnen liegen, maar hij was zo eerlijk als wat, en liegen, dat kon ‘ie echt niet goed. En, hoewel het maar een kleine leugen geweest zou zijn, eentje die misschien wel ging, was er toch niks aan te veranderen. Hij draaide zich om en liep weg, om zijn eigen spullen te pakken. Meteen schoot het hem te binnen dat hij het misschien kon afdrukken voor haar, dan zou hij haar nog eens kunnen zien. Zijn hart maakte eens sprongetje en nog sneller haalde hij zijn spullen bij elkaar. Hij pakte zijn tas en liep ervan door. Maar wat hij niet merkte was dat een jongen –die zich waarschijnlijk heel veel voelde- zijn voet uitstak. In zijn blijheid zag hij het niet en struikelde hij erover. Precies zoals de bedoeling van de jongen was. Als hij zichzelf niet hat tegengehouden met zijn handen tegen de grond gedrukt was zijn kin nu hard tegen de vloer gebotst. Maar voordat hij kon opstaan duwde de jongen snel zijn voet tegen Mitchell zijn hand waardoor hij alsnog viel. Nu wel met zijn kind op de grond. Wel niet erg hard en erg pijnlijk, maar toch, ze konden nu wel eens stoppen met hun domme spelletjes. Hij werd vierkant uitgelachen door bijna iedereen in de ruimte maar het boeide hem niks, hij was het al gewend omdat dit soort dingen zo vaak gebeurden. Hij liep wel snel verder en werd weer blij bij het gedacht dat hij Regina zou gaan zien. Rennend ging hij verder, en hij mocht er dan misschien niet erg sterk uitzien, maar hij was het wel. Meteen liep hij door naar zijn kamertje waar hij het afdrukte en netjes in een mapje stook zodat het niet ging kreukelen, daarna liep hij snel naar beneden om naar het kamertje van Regina te vragen. Oke, nu wist hij ook al waar dat was, hij moest alleen nog maar naar haar toe gaan. Al snel was hij bij haar kamer en een tintelend gevoel gierde door zijn buik. Hij klopte op de deur en wachtte even, het duurde eventjes maar toen hij voor de 2de keer klopte werd er open gedaan. ‘Ik eh, ik… Ik heb het voor je afgedrukt.’ Zei hij toen en hij stak het mapje waarin de bladeren nog keurig en netjes zaten naar haar uit. Wachtend op haar reactie bleef hij staan.

Nadat haar kamersleutel het slot van de deur af had gehaald sloot ze de roodgekleurde deur achter zich en nadat er een zucht over haar lippen schoof gooide ze haar tas met een voorzichtige zwaai op de bank. Op dit moment deelde ze de kamer met niemand wat haar opzich wel beviel. Zo had ze alle ruimte voor zichzelf, zat ze niet met een zeikend wijf opgescheept aangezien er ook een grote kans kon zijn dat je met een meisje zat én zo waren er nog veel meer redenen. Net zoals haar tas op de bank was beland liet ze zich op de witte bank vallen, zuchtte nogmaals en staarde even nadenkend vooruit. Wat ging ze doen? Ze kon Christian bellen, Stacey bellen, Chloë bellen en nog zo'n.. Honderd anderen. Maar wat moest ze dan doen? Vanavond ging ze toch al uit en de middag was nog best wel kort aangezien het al rond een uurtje of vijf moest zijn. Hmm.. Een jurkje uitzoeken dan maar die ze vanavond aan kon doen. Ja, dat was dan nog wel een goede tijdverdrijver want als ze tussen haar -tig jurkjes moest gaan spitten was ze wel even bezig. Zeker weten. Ze stond op en met het ritmische getik van haar hakken die de grond raakten liep ze naar haar grote kledingkast die overvol was. Gelukkig had je hier medewerkers die vaak in contact waren met haar vader zodat ze van alle eisen voorzien was. Niemand durfte haar vader af te wijzen voor iets leek wel, dus voordat zij en haar vader problemen gingen maken werd er altijd wel iets geregeld. Zo ook de vergrote kledingkast. Hmm.. Ze liet haar handen door het rek gaan en haalde er een uit. Nee, die had ze vorige week al aan. Die? Nee, die had ze die dag voor dat vorige jurkje aan. Haar groene ogen richtten zich op een andere die ze tussen alle andere exemplaren uithaalde en bekeek hem. Die was goedgekeurd voor de avond. Tevreden zuchtte ze terwijl ze richting de spiegel liep, het jurkje die ze op dit moment aanhad na een ruk aan de rits uittrekkend. Plotseling werd er op de deur geklopt. Hè, wie kon dat nou zijn? Waarschijnlijk was het Stacey die haar alvast kwam overvallen met de nieuwe jurk of schoenen die ze had, dat was iets wat ze maar voornam. Ze pakte het jurkje die ze over de bankrand had gehangen op en nam die mee naar de voordeur. Toen ze die opendeed zag ze allesbehalve Stacey in de deuropening staan. Snel realiseerde ze zich dat ze buiten haar uberend sexy ondergoed niks aanhad. In een bliksemsnelle beweging hield ze haar jurkje voor haar lichaam en keek hem aan terwijl ze haar wenkbrauw wat optrok. "Ik schrik me dood gek." mompelde ze terwijl ze hoorde waarom hij hier was. "Oh, ehm.. Dankje." wist ze eruit te krijgen en schonk hem een nagemaakte glimlach. Hoe was hij trouwens te weten gekomen dat dit haar kamer was? Stalkte hij haar ofzo? Whatever.

En daar stond hij, met het mapje uitgestoken, zijn warme, vriendelijke ogen op haar gezicht gericht en met een aarzelende glimlach op zijn gezicht. Hij merkte net op dat ze in haar ondergoed stond en met een gevoeld alsof hij een rood hoofd had wende hij zijn blik af naar haar gezicht. Gelukkig hield ze snel haar jurkje voor haar lijf. Maar ze was wel mooi, haar lichaam ook. Maar hij was nooit zo geliefd geweest tussen de meisjes, en was dus niet veel gewend. Als je dan ook nog eens bedacht dat hij nog nooit had gezoend, dan was het helemaal slecht. Hoewel, hij had wel een keer gezoend, maar dat was niet eens een echte kus, het was een kus om hem over te halen. Zodat hij haar huiswerk zou doen. Nou, hij was zo overdonderd geweest dat hij meteen ja had gezegd. Maar hij schaamde zich heel erg voor het feit dat hij maar één keer gekust had, en het nog niet eens een echte kus was. Aarzelend keek hij haar aan en overhandigde hij haar het mapje, ‘alsjeblieft’ zei hij op een stille toon. Wetend dat de glimlach die ze gaf gemaakt was. Zijn hoop was weer een stukje onderuit gehaald. Waarschijnlijk zou hij voor altijd alleen blijven. En hoe durfde hij ook maar te dromen van iemand zoals Regina, hij moest waarschijnlijk op zoek gaan naar een ander nerdje, want geef nou toe. Iedereen noemde hem een nerd, en eigenlijk was hij dat ook, dat begon hij zelf tenminste dik vet te geloven. Hij slikte eens en zei toen ‘Nou, dan laat ik je maar verder gaan met wat je bezig was.’ Met een zucht draaide hij zich om en liep hij weg. Regina kon elke jongen krijgen die ze wou, en hij, hij kon geen enkel meisje krijgen. Het verraste hem maar zijn kamer was redelijk dichtbij die van Regina, ach, niet dat het veel zou uitmaken, er was toch geen hoop meer voor hem. Met zijn sleutel pende hij de deur, gooide hij die achter zich dicht, iets te hard want een dof geluidje was waarschijnlijk hoorbaar tot een paar kamers naast hem. Vervolgens klapte hij zijn laptop open en opende zijn mail.

-Sorry Flut-

Hij bleek ook niet beslist het moment uitgekozen te hebben waarbij ze buiten haar ondergoed niks meer aanhad. Gelukkig had ze haar jurkje bij de hand waardoor het de ietwat ongemakkelijke situatie afkapte. Niet dat zij zich ervoor schaamde ofzo, maar ja.. Toch. Vooral aangezien ze Stacey verwacht had. Zijn stem klonk verdacht stil en hij wist er een "alsjeblieft" vanaf te brengen. Ze schonk hem nog een glimlachje waarna ze zijn vervolgende woorden hoorde. "Oké dan." zei ze waarna hij zich omdraaide en weg liep. Ze hoorde van enkele plekken verder een deur dichtslaan wat betekende dat hij best dichtbij moest zitten met zijn kamer. Of hij een kamergenoot had wist ze niet en dat was dan ook iets wat ze niet kon weten en wat dan ook niet zo belangrijk was. Wat stond ze hier nou eigenlijk alleen in de deuropening? Achja. Aan de ene kant was het ook wel lekker dat hij het voor haar uitgeprint had en sowieso heel haar werkstuk voor haar had neergekauwd zonder dat ze iets hoefde te doen. Niet dat dit niet vaak gebeurde want zo nu en dan waren er wel anderen te vinden die haar met dat soort dingen wouden helpen, toch vond ze het wel aardig van hem. Hij stond immers te studeren, iets wat voor iemand zoals hem belangrijk was en dat ze liever niet in de weg lieten staan door iets anders. Tenminste, dat dacht ze in elk geval wel. Dus dat was iets wat hij dan wel apart had laten liggen. Normaal deed ze het nooit, maar om hem tevreden te stellen en te laten merken dat ze wel dankbaar was liet ze haar kamerdeur openstaan -niemand steelde toch wat- liep de gang op, op weg naar zijn kamer. Niet dat ze zijn kamernummer wist maar aangezien ze van elke kamer wel de 'eigenaar' kende wist ze wel uit te vogelen welke kamer van hem was. Oh. Wacht. Ze was vergeten dat ze haar jurkje nog steeds voor zich hield en hem nog niet had aangetrokken. Ach, wat maakte het ook uit. Hij had haar nu toch wel gezien en als ze daar dadelijk was zou ze hem snel over haar hoofd kunnen trekken. Hé, toevallig. Ze zag dat de kamerdeur van hem was opengevlogen uit het slot en voor een kiertje openstond en zonder een keer te kloppen liep ze de kamer binnen. Hij had aan het getik van haar hakken toch al iemand horen aankomen en anders was het... Surprise. "Ik wou nog even bedankt zeggen, want ik vind het wel fijn dat je geholpen hebt." zei ze en schonk hem een glimlach. Ze trok haar jurkje snel over haar hoofd heen en merkte dat deze een lange rits aan de achterkant had waarmee je hem dicht kon doen en waar ze niet bij kon. "Oh, ehm. Wil je even de rits aan de achterkant dicht doen?" vroeg ze hem, hopend dat ze hem niet had gestoord met iets belangrijks op zijn computer ofzo, aangezien ze nou niet echt into 'goede daden' was.

Hij checkte zijn mail even snel en zag enkel een paar mailtjes die onbelangrijk waren. Maar toen hij getik van hakken hoorde schrok hij toch wel even, hij hoorde dat het Regina was, want zij had misschien nog een reden om te komen, maar had niet gedacht dat ze zou komen. Ze bedankte hem en een glimlach ontstond weer op zijn gezicht, ‘Graag gedaan.’ Zei hij. ‘Als je nog ooit ergens hulp mee nodig hebt, dan weet je waar ik zit.’ Sprak hij toen. Hij zag dat ze net snel het jurkje over haar hoofd had aangetrokken en toen ze vroeg of hij het wou dichtritsen stond hij op. ‘Natuurlijk.’ Zei hij, zijn stem even vriendelijk als altijd. Voorzichtig ritste hij de jurk dicht, deels omdat de jurk vast erg duur zou zijn en ze waarschijnlijk helemaal kwaad zou worden als de rits kapot was ofzo. En deels om te zorgen dat zijn handen haar huid niet raakten, koude handen had hij niet, maar je weet maar nooit wat iemand anders vond. Hij zette een stap naar achteren en wierp een blik over zijn kamer heen. ‘Klaar.’ Zei hij toen terwijl hij met zijn ogen op zijn keyboard gericht had. Nog in de doos, gloednieuw was het, maar hij had nog geen fut of tijd gehad om wat te spelen, laat staan om een nieuw liedje te maken. Door alles wat er gebeurde hier, hij werd, zoals je het kon noemen, gepest hier op school, niet dat dat iets nieuws voor hem was, maar toch. Hij verdiepte zich daarom wat meer in zijn schoolwerk, hoewel hij toch altijd stopte als alles af was. En had van die momenten dat hij zich zo ellendig voelde. En door dat zo veel mensen het tegen hem zeiden begon hij nu zelf ook te denken dat hij een lelijke nerd was. Hij zuchtte zowat onhoorbaar en liep naar een klein koelkastje, ‘wat drinken?’ vroeg hij toen.

-Enorm Flut, so sorry-

[NEEJJ~ Had ik net zo'n lange post, klik ik op een of ander knopje en toen was 'ie weg T_T]

"Graag gedaan. Als je nog ooit ergens hulp mee nodig hebt, dan weet je waar ik zit." zei hij en op het moment dat hij opkeek en kon zien dat ze knikte knikte ze. Inmiddels wist ze wel waar hij zat. Het was maar een paar deuren verder, raar, ze had hem eigenlijk nog nooit gezien of opgemerkt. Misschien was hij wel nieuw, dat wist ze ook niet. Nadat hij instemmend antwoorde op het feit of hij haar ritsje even dicht wou doen kwam hij op haar afgelopen, plentte ze zich achter haar en ze voelde hoe hij voorzichtig het ritsje omhoog trok zodat haar jurkje dicht zat. "Dankje." zei ze hem toen hij klaar was en schonk hem een vriendelijk ogende glimlach. Ze liet haar blik even de kamer rond gaan net zoals ze hem daarvoor ook zag doen en ze merkte een jongensachtige kamer - wat logisch was aangezien hij dan ook een jongen was - die gewoon het standaard uiterlijk van een Monica High kamer had en haar blik viel even op een dichte doos waar een keyboard in moest zitten, aan de plaatjes op de doos te herkennen. Hij vroeg haar of ze wat te drinken wou en om dit te bepalen moest ze toch echt even de tijd weten. Behendig haalde ze haar iPhone tevoorschijn en nadat ze had gezien dat het nog maar half zes was besloot ze dat het kon. Stacey kwam pas om acht uur en aangezien ze pas rond elf uur weg gingen was het allemaal makkelijk te doen. "Jahoor, dat is goed." zei ze hem. Wat ze te drinken kreeg gaf haar niet echt eigenlijk, als het maar niet iets was waar een overdosis suiker of wat dan ook in zat wat je dik maakte. Daar deed ze niet aan. Zonder er eigenlijk naar te vragen maar zelf besluitend dat het wel mocht liet ze zich zachtjes vallen op de bank die in de kamer stond en liet haar blik nog eens rond gaan. "Hé maar even over het werkstuk. Krijg je niks van me? Geld of weet ik veel wat? Je hebt immers wel al het werk gedaan." zei ze hem terwijl ze met een pluk haar speelde en haar katachtig groengekleurde ogen op Mitchell gericht waren.

Hij glimlachte naar haar en trok de deur van het koelkastje open, voor zichzelf haalde hij er een blikje cola uit en voor Regina hield hij de koelkastdeur open. Er lagen enkele blikjes frisdrank, wat gewone flesjes water, en water met een smaakje. Vervolgens pakte hij hetgeen wat Regina wou en liep hij richting de bank die er stond, waar Regina al opzat. Het flesje drinken gooide hij alvast richting Regina, naast haar op de bank en zelf opende hij zijn blikje cola. 'Nee hoor, compleet gratis.' antwoordde hij met een glimlach op haar vraag. Eindelijk had hij weer hoop, misschien vond Regina hem toch wel aardig, en leuk, dan kon het toch nog wat worden. Hij nam een slok van zijn cola en liep ondertussen verder. Maar in zijn gedachten verzonken merkte hij de verhoging van de vloer niet op en struikelde hij erover. Het blikje schoot uit zijn hand en de cola klotste over de bank heen, en ook over Regina. O damn, nu had hij het zeker gedaan. ‘Ik… Sorry, het spijt me zo, ik, ik, ik betaal de jurk wel, sorry..’ zei hij stotterend, hij was zo’n sukkel nu. Waarom was hij zo stom geweest, nu wist hij waarom je beter niet kon lopen terwijl je dronk. ‘Ik eh, sorry, het spijt me echt zo, dat… dat was zo … stom van mij, het wa…was echt niet te bedoeling ho…hoor.’ Zei hij in een soort van paniek. Daar stond hij dus, stil staand, alsof hij een standbeeld was dat alleen kon praten, stotteren beter gezegd. En opeens kwamen zijn benen in actie, snel liep hij naar zijn wasbak en pakte hij een doekje, hij gaf het aan Regina, zodat ze haar jurkje een beetje kon schoonmaken, maar het leek haar niet af te koelen. Hij was zo’n bimbo bij vrouwen, zo stom was hij. Hij deed een stapje naar achteren en maakte zich klaar voor een vlaag van woede, die langs zijn gezicht af zou snijden om hem vervolgens te raken in zijn hart. Want één ding wist hij zeker: hij was verliefd op Regina en als ze kwaad op hem zou zijn, zou dat zijn als een mes in zijn hart. 'Nogmaals, sorry.' zei hij toen.

Regina keek nog steeds richting Mitchell die haar meldde dat het echt geen probleem was en geheel gratis. Ze knikte even als een soort van "oké" of "dankjewel" waarna hij haar drankje had gepakt en hem vervolgens naar haar gooide waardoor ze hem precies op het goede moment nog te pakken kreeg. Je moest het maar hebben, dat je het drinken niet zou vallen, het flesje open zou spatten en het allemaal op je jurkje zou komen. Nee, liever niet. "Dankje." antwoordde ze toen hij veilig terecht was gekomen en ze opende het flesje om er vervolgens een slokje van te nemen. Mitchell stond op om vervolgens wat rond te lopen ofzo en voor ze het wist struikelde hij. En nee. Het kon niet waar zijn. Zowat heel de inhoud van zijn glas gleed over haar jurkje heen die al snel helemaal onder de cola of wat voor spul het dan ook was. "Ik… Sorry, het spijt me zo, ik, ik, ik betaal de jurk wel, sorry.. Ik eh, sorry, het spijt me echt zo, dat… dat was zo … stom van mij, het wa…was echt niet te bedoeling ho…hoor." klonk zijn stem al stotterend en ze had van de schik nog niks kunnen uitbrengen. Nog steeds had ze niks gezegt terwijl ze een doekje toegeworpen kreeg waarmee ze snel over haar jurkje begon te wrijven in de hoop dat het er nog een beetje af ging. In tegendeel, het werkte nou niet bepaald erg ook al werd het misschien wel wat droger. "Oh, my, God!" wist ze later uit te brengen terwijl ze opkeek naar Mitchell. Oké, Regina, rustig houden. Rustig, rustig, rustig. Ze had vaak situaties waarin ze helemaal uit haar dak kon gaan. Ze wist zich voor haar doen nog behoorlijk kalm te houden. "Ik weet dat je het niet expres deed, maar echt bepaald slim is het niet weet je? Weet je wat voor een vermogen het heeft gekost? Serieus, een vermógén!" zei ze terwijl ze hulpeloos naar beneden keek, richting haar jurkje die doorweekt en tegelijkertijd ook niet meer goed te maken was. Ze schudde even gedachteloos haar hoofd terwijl ze nog steeds het doekje soms op een natte plek drukte. Terugbetalen? Ze wist zeker dat hij dat geld niet had, hij was vast niet voorzien van de kennis van echte meisjesmode. Dan wist hij ook niet hoe duur dit jurkje moest zijn geweest en dat was het bijhoorlijk. Heel erg bijhoorlijk. "Én, nu weet ik ook niet meer wat ik aan moet vanavond.." zei ze nog, eigenlijk haar woorden die ze in haar gedachten had hardop uitsprekend. Ook iets wat ze moest zien te regelen. Oké, ze had dan bijhoorlijk veel in haar kast maar ze had alles al te veel gedragen. Maar, dat was nou niet het belangrijkste. Het belangrijkste was die hemelsdure jurk! Ze had best wel geld voor een nieuwe maar het was een limited edition geweest en die was dus echt niet meer te krijgen. Ze kreunde even terwijl ze weer richting Mitchell keek, afvragend wat ze nou ging doen..

Hij keek even opgelucht toen Regina verrassend kalm bleef, dat was dus al één zorg minder. Hoewel hij doorhad dat ze zichzelf alleen maar kalm hield, en misschien vanbinnen wel kookte van woede. Hij had het wel helemaal verknalt nu. Maar de jurk zou hij terugbetalen, dat was wel het minste wat hij kon doen, en dat zou hij doen. Uit Regina haar woorden bleek de dat ze dacht dat hij niet genoeg geld had om het terug te betalen. Maar hoe kwam hij dan aan één van de nieuwste versies van de Macbook, en aan zijn gloednieuwe I-Phone, en keyboard. Zijn ouders waren rijk, dat viel niet te ontkennen als je naar hun huis keek, en naar hun manier van gedragen en kledingwijze keek. Maar Mitchell was niet echt materialistisch, als hij had wat hij naar zijn idee nodig had, was hij al heel snel tevreden. ‘Nogmaals, sorry, maar ik ga het terug betalen, zie het als iets wat ik wil omdat ik je huiswerk heb gemaakt.’ Zei hij toen, niet stotterend, gerustgesteld door de verrassend kalme houding van Regina. Hij greep naar zijn portemonnee in zijn zak en begon te kijken wat hij nog aan contant geld had zitten. ‘Ik kan het anders ook even overmaken via de computer.’ Zei hij een beetje mompelend, niet echt naar Regina gericht. ‘Hoeveel?’ vroeg hij toen, vastberaden Regina te betalen. Uiteindelijk bleek het toch dat hij maar 100 dollar in zijn portemonnee had zitten, dus het moest overgemaakt worden via de laptop. Snel was het geldbedrag overgemaakt, en hij had eigenlijk wat te veel geld overgemaakt, maar aan geld was bij hem geen gebrek. ‘Ik denk dat ik dan maar eens dag zeg.’ Zei hij, en hij liep met Regina naar de deur. ‘Nogmaals sorry… Nouja, doei.’ Zei hij en hij zag Regina weglopen. Haar nakijkend bleef hij in de deuropening staan. Hij hoorde een deur dichtgaan samen met het moment dat hij Regina haar kamerdeur zag dicht gaan en deed zijn kamerdeur ook dicht. Misschien was het toch eens tijd om weer wat te spelen, het was lang geleden, en hij vond het leuk, dus waarom niet. Maar in plaats van naar zijn keyboard te lopen, liep hij naar zijn kast en haalde er een gitaar uit. Voorzichtig streek hij met zijn vingers over de snaren en hij zuchtte eens. Deze gitaar had hij al lang, en met lang, bedoelde hij echt lang. Maar zijn ouders gaven hem nooit de kans om erop te spelen, ze vonden het onzin, alleen met piano spelen steunden ze hem, dat vonden ze tenminste een beetje klasse hebben vonden ze. Langzaam stelde hij de snaren bij totdat elk geluid dat van de gitaar te horen was perfect was. En toen, begon hij te spelen. Een liedje wat hij ooit had geschreven, toen hij verliefd was, maar hij was helemaal niet zo verliefd geweest als nu, helemaal niet. Zijn vingers gleden over de snaren met gemak en zachtjes begon hij mee te zingen. En dat zachte, werd langzaam aan, zonder dat hij het doorhad, harder, totdat hij zong zoals hij normaal deed. Als hij alleen thuis was of zo. Niet beseffend dat mensen hem misschien konden horen, nee, dat maakte hem niks uit, niet nu.

Hij zuchtte eens toen hij uitstapte, snel betaalde hij de taxichauffeur ‘Hou de rest maar.’ Zei hij. Waarom hij hier nu voor de Zanzibar stond was om Regina te zien, het was ondertussen al 12 uur nachts en hij hoopte diep in zijn hart dat Regina er zou zijn. Hij werd al snel binnengelaten en liep naar de bar, hmm, zou hij gewoon een cola bestellen, achja, voor een keer was een biertje toch niet erg. ‘Een biertje.’ Zei hij en hij draaide zich half om, rondkijken, en al snel kreeg hij Regina op het oog. Hoe kon het ook anders, ze was de allermooiste hier. Het was druk e het duurde even voor hij zijn biertje kreeg, maar dat maakte niks uit, hij zou wel even wachten en dan op Regina afstappen. Hij kreeg zijn biertje en betaalde, met een dikke fooi erbij. In enkele slokken sloeg hij het biertje achterover. Wow, dit was niet de eerste keer dat hij bier dronk, maar dat hij het zo snel dronk wel. Hij schudde even met zijn hoofd en stond op om vervolgens op Regina af te lopen, die er erg… Aangeschoten uitzag. ‘Regina?’ zei hij een beetje aarzelend.

Het liedje: https://www.youtube.com/watch?v=taYKYa-hv-c

Hij zei dat hij het zou betalen maar hij wist echt niet wat voor een godsvermogen dit jurkje gekost had. Achja, als hij het zonodig wou betalen deed hij dat maar. Ook al was het wel iets wat ze zelf ook zo weer kon aanschaffen al kon het niet hetzelfde jurkje zijn, maar hij bleek zo zeker te zijn van de zaak dat ze het hem maar liet doen dan. Godverdomme.. schoot door haar gedachtes heen terwijl ze haar groene pupillen op haar doorweekte jurkje richtte en zuchtte even. Hij kon er dan ook niks aan doen maar het was zo.. Gewoon zo verdomd irritant dat precies het jurkje die ze vanavond aan zou doen en net nieuw was verpest was. "Schrik niet, hij koste.. 4050 euro." zei ze nadat hij zich achter zijn computer had geworpen met blijkbaar het idee dat hij het via het internet over zou maken. Ze hoopte niet dat hij zou schrikken van het bedrag maar ze had hem er al op voorbereid. Toen hij zei dat hij maar eens gedag zei stond ze op en liep naar de deur. "Euhm.. Doei. Wel bedankt dat je het wilde betalen, ik heb het geld zelf ook wel hoor." zei ze hem waarna ze hem snel een glimlach schonk, haar omdraaide en richting haar kamer liep die enkele deuren verder was. Met een zucht sloot ze de deur achter zich en bevrijdde zichzelf uit het klevende en natte jurkje en besloot dat ze snel wat anders uit moest kiezen voordat Stacey zou komen opdagen.

Ondanks dat het best wel laat was was het nog vollop druk in de Zanzibar waar ze nu rond de twee uurtjes was. Ze had eigenlijk de ene bacardi, cocktail of baco haar keel in gemieterd en helemaal honderd procent bij haar verstand was ze niet meer te noemen. Heel snel dronken werd ze nou ook weer niet en helemaal dronken was ze dan ook niet, maar aangeschoten was het woord wat er beter bij pastte. Achja, het was weekend en ze ging uit, dan hoorde dat er gewoon bij. Ze had morgen toch niks belangrijkers te doen en kon net zo goed de hele dag haar kater of wat ze er dan ook aan overhield uitslapen. En meestal had ze hier nog niet eens zo'n hele erge last van. "Regina?" klonk opeens een stem vragend en toen ze zich omdraaide zag ze een jongen die haar vaag bekend voor kwam. Was het Nick van daarnet? Of was het nou iemand anders? Ze kon het persoon niet helemaal goed plaatsen in haar hoofd en hield haar voor dat het Nick was, de jongen die ontzettend knap was en die ze net ontmoet had hier. "Héé Nick!" zei ze terug terwijl ze haar lippen op die van hem drukte en hem zoende. Ach, had zij een idee dat dit eigenlijk helemaal geen Nick bleek te zijn maar Mitchell die haar jurk viesgemaakt had en nou niet bepaald heel erg hot te noemen was.

‘Hee Nick.’ Hoorde hij de stem van Regina. Nick? Wie was Nick, even keek hij achter zich maar hij had voor een moment niet door dat Regina hem bedoelde. Regina dacht dat hij ene Nick was. ‘Uhm, ik…’ zei hij het, hij kon zijn zin niet afmaken of er gebeurde al iets heel onverwachts. Regina drukte haar lippen op de zijne. Even wist hij niet wat te doen, moest hij mee zoenen? Nee, ze zoende hem omdat ze hem voor iemand anders aanzag, daar moest hij geen gebruik van maken. Hij duwde haar zachtjes weg en zei. ‘Ik ben geen Nick, ik ben Mitchell.’ Maar het leek niet eens tot haar door te dringen. Misschien moest hij eventjes weg gaan. ‘Ik ben even weg.’ Zei hij terwijl hij wegliep. Hij werkte zich een weg door de menigte naar de bar. Ach, hij zou misschien toch iets sterkers moeten proberen, zo erg was dat nu ook weer niet. Hij zou om te beginnen een Bacardi Cola nemen. Het duurde wel even voordat hij kon bestellen, maar uiteindelijk had hij toch de Bacardi Cola voor zijn neus staan. Hij nam een slok, en voelde de alcohol e hoe die door zijn slokdarm naar zijn maag werd vervoerd. Na de eerste slok kwamen de volgende slokken al snel en hij had het sneller op dan hij had verwacht. Hij bestelde er nog een, het was eigenlijk helemaal niks voor hem om ook maar één Bacardi Cola te drinken, laat staan er nog een te nemen, maar ach, het maakte nu toch niks uit vond hij. Hij had zijn drankje en nam een grote slok, nu was ‘ie nog sneller op. Maar van twee glaasjes bacardi raakte hij al een beetje, aangeschoten, zullen we maar zeggen. Zonder er erg ion te hebben bestelde hij 5 shotjes. Die gooide hij achter elkaar heen zijn keel in, hij voelde de prikkeling, die goed voelde en kneep zijn ogen even dicht, om ze meteen weer te openen. Hij had voor een kort moment een grijns op zijn gezicht staan en stond op. Het duurde niet lang of hij had Regina gevonden. ‘Regina.’ Zei hij nu, veel spontaner dan hij het altijd had gezegd, een grijns speeld kort met zijn lippen en hij liep op Regina af.

-OMFG, zo niet Mitchell, maar moest gewoon ff, xd-

Mitchell? Geen Nick? Ze wist niet wat voor flauwekul hij aan het uitbrabbelen was, maar hij was toch écht Nick. Ze werd lichtjes van hem 'weggeduwd' bij het feit dat hij toch echt bleef volhouden dat hij geen Nick was, maar ene Mitchell. Hmm.. Ze had geen flauw idee waar dit allemaal over ging, maar toch hield ze haar besluit vast. Hij meldde dat hij even weg zou gaan en ze knikte, en niet snel daarna was hij verdwenen in de grote mensenmassa. Ze pakte een random drankje die ergens op de barrand staat en zo te zien van niemand behoorde, niet oplettend dat er altijd drugs of wat dan ook in kon zitten. Daar waren haar hersens inmiddels te.. Bedrukt door de alcohol door. En het was gewoon iets waar ze überhaupt al niet over nou zou denken, ook al had ze geen alcohol op. Een blondje van buiten én van binnen, precies zoals het spreekwoord telde. Het liedje die door de discotheek dreunde bonkte door haar lichaam door en het bleek te veranderen in een andere bekende waar ze op het moment zelf geen naam aan kon plakken. Ze besloot de tijd dat de ene Nick verdwenen was te benutten en vervolgens zette ze haar halfvolle glas neer op de bar en verdween vervolgens ook in de mensenmassa. Toen ze eenmaal op een wat opere en opzichtelijkere plek was beland waar je je tenminste kon bewegen, danste ze met wat verschillende personen die ze misschien kende of niet, dat kon ze ook zo snel niet thuis brengen in haar gedachtes. Even later hoorde ze haar naam die ze dan wel weer wist te herkennen en ze draaide zich om en keek in de ogen van.. De Nick, of Mitchell, of wat dan ook. Wat maakte het haar ook allemaal uit. Wat was er nou eigenlijk zo belangrijk aan namen? Met een verleidelijk glimlachje die rond haar glanzende lippen verscheen knipperde ze met haar zwartgeborstelde wimpers en draaide haar lichaam weer om om zo tegen zijn lichaam aan te dansen. Te schuren, kon je het beter noemen. Ze showde haar sexy dansmoves door middel van met haar achterste tegen zijn voorste aan te dansen terwijl het liedje weer veranderde in een volgende, evenal bekend.

[Ik moet weer een beetje inkomen na het een tijdje niet posten. D:]