Kamer van Oliver & Esther

God, wat had ze gedaan? Ze voelde zich verrot schuldig van binnen, dit was allemaal haar schuld. Als ze niet zo dom had gedaan was hij vast en zeker niet onder een auto terecht gekomen en nu richting het ziekenhuis vervoerd. De woorden die Oliver net tegen hadden gezegd had haar eerdere vermoedens bevestigd, hij had inderdaad gedacht dat het het meisje was waar zij op leek en Esther eerlijk gezegd ook. Het feit dat ze hem niet tegen had gehouden deed haar zeer en inmiddels zat ze op een wit krap stoeltje in de ambulance, met haar hoofd tussen haar armen, starende naar de grond. De scène waarin zij chill op bed lag en Oliver naar buiten keek speelde zo weer van voren af in haar hoofd, tot en met nu. Die Nadia... ze zag er precies uit zoals zij, misschien niet hélemaal hetzelfde, maar merendeels had ze gedacht dat zijzelf dat gewoon was in de foto toen ze hem had gezien. Nu bleek het dus zo te zijn dat die meid al vier jaar niet meer leefde, waar zou het door komen en waarom was haar kamergenoot dan ineens in zo'n haast geschoten wanneer hij een sprekend meisje op het strand had zien lopen? Wat was er zo belangrijk geweest? Esther kon er maar niet uit komen en pijnigde haar hersenen alleen maar.
Een vrouw praatte tegen haar, dat alles goed zou komen, maar ze luisterde er niet eens naar. Het ging letterlijk er het ene oor in en het andere even gauw weer uit. Haar ogen traanden, maar ze liet de tranen onmogelijk uit haar ogen ontsnappen door best vaak te knipperen. Inmiddels voelde ze zichzelf stevig wit wegtrekken, had continu het beeld voor zich hoe Oliver daar lag met het bot wat overduidelijk uit zijn huid stak. Dan leefde ze zich nog niet eens in, voorstellen hoeveel pijn dat wel niet deed. Ze voelde hoe haar ontbijt weer kalm omhoog begon te komen en ze zich ineens puur misselijk begon te voelen.
Gelukkig voor haar duurde het niet lang voordat de wagen tot stilstand kwam en ze als één van de eerste eruit sprong wanneer de achterdeuren werden geopend. Meteen wist ze niet hoe rap ze adem moest halen en naar water verlangde, maar dat kwam later wel. Het brandend maagzuur gevoel begon al langzaam weg te zakken. Het beeld van Oliver zijn been en wagenziekte was niet gunstig om tegelijkertijd te hebben, vandaar dat ze net ook zo als een lijk bij hem had gezeten. Voor kort voelde ze een hand op haar schouder, de vrouw die net tegen haar sprak, vroeg of alles goed ging. Ze knikte met een nep glimlachje en volgde toen haar kamergenoot mee naar binnen, totdat ze voor de operatie kamer tegen werd gehouden en daar plaats nam. Hoe lang zou het duren? Zou hij het overleven? Allemaal vragen die zich in haar hoofd afspeelde. Ondertussen had ze een bekertje water aangereikt gekregen van een zuster, die net was ingelicht door de vrouw die net met haar sprak en bedankte ze haar met een knikje. Ze had dorst gekregen en eigenlijk voelde ze zich hierdoor wat beter dan net in de wagen. Haar blik gleed kort door de hal. Het was verlaten, behalve dat er af en toe dokters en verpleegsters voorbij liepen met hun blik strak gefocust op het klembord wat zich in hun handen bevond of een mobieltje klem tegen hun oren aan gedrukt. Op één of andere manier deed dat haar aan vroeger denken. Aan de tijd dat alles nog normaal was, dat ze nog samen met haar vader en moeder leefde. Maar dat was écht vroeger. Hoeveel jaren was dat wel niet geleden? Juist ja, veel te lang, anders had ze zich het wel kunnen herinneren.

'Es, niet te dicht bij het water komen!' Schreeuwde haar moeder, die duidelijk overbezorgd klonk. Waarna haar vader het woord tegen haar nam, dat ze kalm moest blijven, er zou heus niets gebeuren. De zee was prachtig, de zonsondergang, het hypnotiseerde haar. De zon zo oranje, zo fel had ze het nog niet eerder meegemaakt en de prachtige reflectie in het water. Haar ogen straalden er helemaal van, zo prachtig vond ze het. Tenslotte was het nu ook zo rustig dat ze de golven kon horen suizen en zelfs kon zweren dat ze de stroomschokjes die de kwallen produceerden kon horen sissen.
De roodharige meid deinsde lichtelijk achteruit, wilde haar moeder niet van streek maken en draaide met een glimlach op haar gezicht om. Hierdoor waren haar haren mee gewaaid, waardoor ze voor kort voor haar ogen terecht kwamen maar al gauw door de lichte wind werden weggevoerd. Voordat ze het in de gaten had werd ze in de lucht getild door haar vader, gezien haar kleine lijfje op het moment nog en moest ze luidkeels lachen. De trots in zijn ogen, ze waren onmisbaar en het feit dat ze het samen zo goed hadden. De kleine Esther had nooit, maar dan ook nooit eraan gedacht kunnen hebben dat dit moment zich nooit meer zo zou herhalen. Alleen omdat ze het brein er niet voor had en haar ouders puur gelukkig waren en omdat ze daar nog veel te jong voor was om er over na te denken. Soms vroeg ze dan wel of ze elkaar wel lief vonden, maar dat waren slechts vragen om de tijd te doden en vervolgens zich af te laten leiden door een ander moment. 'Kijk daar eens in de verte, liefje, wat is dat?' Terwijl ze nog in de lucht hing met een vrolijke blik, liet ze die naar nieuwsgierig veranderen en ging haar blik ook richting de oneindige zee van Venice Beach, naar de plek waar haar vader ook zijn aandacht op gericht had. ''Het beweegt! Het beweegt!'' Schreeuwde ze met een lichte angst, tot ze in zijn armen werd gerezen en hij een kus op haar wang drukte. 'Dat is een dolfijn, liefje.' Zei hij in haar oor en de glimlach die net nog op haar gezichtje had gestaan kwam net zo gauw weer terug.
'Hee, zullen we je moeder gaan pesten?' Fluisterde hij ondeugend in haar oor, wanneer hij een plukje vuurrood haar had weg gestreeld en ze veranderde haar blik van de zee naar zijn ogen toe. Ze knikte met een brede glimlach waarbij ook haar witte tanden ontbloot werden en werd daarna neer gezet door haar vader. Meteen stormde ze als een gek op haar moeder af en greep haar bij haar benen vast, had de neiging om nooit meer los te laten. Hierna kwam al gauw de aanval van haar vader, die haar als een wilde begon te kietelen. Hierdoor kon Janice niet meer toegeven en viel ze neer in het zachte zand, waarbij ze om genade riep. Schaamte kende ze niet, het strand was toch merendeels verlaten.
Rond deze tijd, zeven uur 's avonds, zou er haast niemand meer hier lopen. Aangezien ze alleen voor de warmte kwamen, niet voor het uitzicht, waar zij wel een fan van was.
Ze hadden het zo gezellig samen, gezelligheid kende geen tijd. Tenminste, tot op het moment dat er een telefoon afging en er een bekend melodietje zich afspeelde. Die had ze wel vaker gehoord, zijn werktelefoon, waar hij abnormaal veel telefoontjes van kreeg. Ze was er zelfs aan gewend geraakt, op zo'n jonge leeftijd al, dat ze haar vader bijna nooit zag. Daarom koesterde ze dit moment, klampte zich eraan vast, was bang dat het altijd aan een einde kwam. Zoals nu. Hij was weer opgeroepen voor zijn werk, wat betekende dat hij dat onmogelijk kon cancellen en moest vertrekken, had zoals gewoonlijk betere dingen te doen dan tijd besteden aan zijn gezin. Esther mocht dan wel jong wezen, maar had wel al het verstand van een ouder kind, dat was zeker. Al mocht ze zich af en toe dom voordoen en zich toch naar haar eigen leeftijd gedragen. ''Dag papa..'' Fluisterde ze, waarna er tranen in haar ogen ontstonden.

'Het is toegestaan om meneer Sykes zijn kamer te betreden, als u met mij mee wilt komen, dan kan ik het u laten zien.' Hm? Oh, Oliver had de operatie kamer verlaten, terwijl ze het niet eens door had gehad. Hoe lang was ze 'weggeweest'? Automatisch schoten haar ogen naar een klok die verderop in de hal hing. Elf uur 's nachts geweest, wat betekende dat ze hier echt al een pittige lange tijd zat en de jongen best lang in de O.K. was geweest voor een operatie aan zijn been. Al die tijd had ze hier in dromenland gezeten, merkte dat ze het bekertje nog in haar handen had, terwijl ze haar rechterbeen inmiddels over haar linkerbeen geslagen had. Ze stond wat dromerig op, liep stomverbaasd achter de verpleegster aan die haar de weg wees. Enkel twee hallen door en ze waren er. Wanneer ze het eenmaal bereikt had zag ze dat die weer vertrok en het voor de rest leeg was in de kamer. Met een glimlach keek ze naar de slapende jongen, terwijl ze zich van de deurpost afduwde met haar schouder en richting de stoel liep die zich naast het bed bevond. Het bekertje zette ze op het nachtkastje, die zou ze later wel weggooien. Haar blik gleed over zijn lichaam heen, vanaf top tot teen. Hij mocht er dan nu wel vredig bij liggen, maar zodra hij wakker werd zou hij vast wel veranderen van humeur. Tenslotte zat zíjn been in het gips, wat er tenminste beter uit zag dan dat verschrikkelijke aanbeeld van een halve dag terug.
Inmiddels voelde ze zich al ietsje beter, meer in de echte wereld dan op het strand van waar ze net als klein kind had gezeten. 'Zou u voor heel even de kamer willen verlaten?' Klonk er opeens een mannenstem, gevolgd door voetstappen en ze keek op naar de deur waar ze net doorheen was gekomen. Een oude man gevolgd door wat jongere dokters, die waarschijnlijk wat moesten noteren. ''Oh, ehm, ja, natuurlijk.'' Bracht ze op haar allerbeleefst uit, aangezien ze nog niet helemaal terug naar haarzelf was gekomen. De beker liet ze staan en liep zonder nog wat te zeggen richting het toilet. Na enkele seconden wanneer ze erheen was gebeend stond ze voor de spiegel en bekeek zichzelf. Damn, wat was er toch met haar aan de hand de afgelopen paar uren? Ze moest zichzelf verharden, waar sloeg dit op? Beetje pussy zitten doen tegenover een jongen die onderuit was gegaan en heel stom oude herinneringen zitten ophalen? Esther balde haar vuisten, maar zodra er een meisje vanuit een wc kwam liet ze zich weer ontspannen en waste ze haar handen ter afleiding. 'Jij ook zo laat nog hier?' Ze keek op naar de meid en zag een lichte glimlach staan, waardoor die er automatisch bij haar ook op kwam. Waarom wist ze niet, maar ergens mocht ze haar wel, wat ze niet vaak had bij mensen. ''Jep, een vriend die het voor elkaar had weten te krijgen om het bot uit zijn been te laten schieten.'' Ze haalde kort diep adem en blies het daarna weer uit. 'Ai, gelukkig heeft mijn broertje het van de binnenkant. Hersenbloeding.' Alsof het de normaalste zaak van de wereld was lachten ze beide, maar verlieten zo gauw mogelijk de toiletten weer om toch terug naar hun gezelschap te gaan. Het was jammer, ondanks dat ze nummers gewisseld hadden, dat ze nu al terug moest, ze mocht haar wel. Misschien vanwege het rauwe randje aan haar stem, haar grove uiterlijk en haar houding, of gewoon haar volledige manier van doen. Dat deed haar ergens aan Liz denken, die gestoorde, maar briljante meid.
Hoofdschuddend kwam ze de kamer weer binnen, merkte op dat de mannen weg waren en Oliver bij was gekomen. Was het stom toeval of hadden ze hem gewoon gewekt en daarna zo snel mogelijk weggerend? Nee, dat was absurd. ''Hee, slaapkopje van me.'' Zei ze met een grinnik en ging weer op dezelfde stoel zitten waar ze net ook zat. ''Heb je pijn? Wil je pijnstillers, of water? Ik ga de zuster halen!'' Esther keek hem afwachtend aan, benieuwd naar wat zijn antwoord zou zijn, dat ze inderdaad hulp moest gaan halen of dat hij gewoon van dit moment met hun tweetjes wou genieten.

Om eerlijk te zijn voelde Oliver zich eigenlijk nog niet zo heel slecht. Oké, hij had dan wel een ontzettende pijn in zijn been, maar verder was zijn hoofd eigenlijk gewoon leeg. Een soort van zwart gat. Hij wist ook totaal niet wat er was gebeurd. Dat hij zijn been gebroken was, dat was wel duidelijk. Maar zijn brein liet het niet toe om verder over na te denken; iedere keer wanneer hij dat probeerde begon zijn hoofd te steken en te bonzen. Geen goed idee dus. Misschien wist iemand anders het hier wel. Of hij kwam er zelf achter, dat kon ook.
De dokters waren verdwenen en even genoot Oliver van de stilte. Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd, om vervolgens te stuiten op een harde korst opgedroogd bloed. Een verbaasd gevoel bekroop hem toen hij over de ribbelige korst streek en Oliver haalde legde zijn handen weer voor hem op het deken. Zijn ogen gleden kort over de tattoos die zijn handen sierden en hij zuchtte. Hij wist de reden achter de tattoo maar al te goed. De herinnering was in zijn geheugen gebrand. Het was net alsof hij het opnieuw beleefde. Keer op keer. Alsof hij duizenden keren hetzelfde bakje koffie zette en dat ene gesprek had met zijn ouders..

’’Oliver Scott Sykes. Nee, nee en nog eens nee. Ik verbied het je.’’ Lauren Sykes keek haar zoon over haar krant aan en ze legde het met inkt bedrukte papier op haar schoot. Oliver zelf stond bij het ouderwetse koffieapparaat en hij maalde koffiebonen. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, bang om de verkeerde woorden te zeggen. In plaats daarvan overdacht hij ze keer op keer. Met trillende handen deed hij de loszittende koffie in het koffieapparaat, en hij veegde alles wat hij gemorst had weg van het bruine aanrecht. Nonchalant liet hij het over de smetteloos witte vloer dwarrelen en hij negeerde de afkeurende blik van zijn moeder. ‘’Ik snap het niet, mam. Waarom mag het niet? Waarom heb je iets tegen haar?’’ Nu pas liet Oliver zijn blik naar zijn moeder glijden en hij bekeek de fijne lijnen in haar gezicht. Het was vreemd dat hij dat nu pas opmerkte. Alsof hij naar zijn moeder keek op een andere manier. Alsof hij nu een andere positie had. Hij was niet langer meer het kleine moederskindje. Hij was nu zestien jaar, had zijn rijbewijs en zijn eerste auto. En zijn eerste serieuze vriendin. ‘’Oliver, ik heb niks tegen die meid. Hoe heet ze ook alweer?’’ Lauren dacht even na en ze speelde met de ring om haar vinger. ‘’Die Nadia. Nouja misschien ook wel. Het is gewoon zo dat jij een beschaafde jongen bent. Of was. Want met die tattoos zie je er ook niet uit.’’ Lauren liet haar blik over zijn ontblootte armen glijden en haar mond werd voor even een misprijzende streep. Oliver schudde zijn haar uit zijn ogen en hij schonk zijn vers gezette koffie in een grote mok. Een onmiskenbare geur kringelde in slierten omhoog en genietend snoof Oliver de lucht op.
Al die tijd sloeg zijn moeder hem gade en ze legde de krant op tafel. ‘’Ik wil niet meer dat je met die Nadia omgaat Oliver. Het was al pijnlijk genoeg om je te zien veranderen in een getatoeëerde gek. Het word me teveel als je ook nog een relatie hebt met een hyperactief meisje dat iedere twee weken een andere kleur haar heeft.’’ Lauren voelde even of haar van het haarlak stijve krullen nog in model zaten en ze tuitte haar rood gestifte lippen. Oliver draaide zich om en hij staarde naar de glanzende tegelmuur. Hij kon zichzelf vaag in de tegels zien, maar het was niet meer dan een korte schittering en het was weer verdwenen. Lauren was opgestaan en had haar hand op zijn getatoeëerde schouder gelegd. Woede raasde plotseling door Oliver heen en hij liet zijn kop koffie uit zijn trillende handen vallen. Scherven vlogen in het rond en de smetteloze witte keuken werd bedolven onder een spetterlawine van koffie. De lichtbruine suéde schoenen van Lauren bleven niet ongeschonden en ze slaakte een gilletje. Oliver glimlachte alleen maar vaagjes. ‘’Luister mam. Ik weet dat je van me verwacht dat ik een perfect kindje word. Een studiebol. Iemand met de beste cijfers. Dat ben ik niet oké ? Ik ben Oliver Scott Sykes. Niet een of andere nerd. ‘’ Oliver haalde even diep adem en raasde verder. ‘’ En trouwens, ik maak zelf wel uit met wie ik omga. En ik maak vooral uit wie ik tot mijn vriendin verkies. ‘’ Oliver keek zijn moeder voor een kort moment zwijgend aan en hij draaide zich om. ‘’Maar, maar..’’ De stem van Lauren klonk kleintjes en met een scherpe draai wendde hij zich weer tot zijn moeder. ‘’Niks, geen gemaar. Ik maak het zelf uit. Val dood.’’ Met een woedende uitdrukking op zijn gezicht beende hij de keuken uit en hij sloeg de deur met een klap dicht.
Enkele uren daarna kwam hij terug naar huis. Met op zijn vingers nieuwe tattoos. Ze vormden samen de woorden. ‘Drop Dead.’ Oliver had er geen spijt van. Integendeel. Het was immers niet alleen tegen zijn moeder gericht maar ook gedeeltelijk tegen de rest van de mensen op zijn school. Nee, Oliver had zeker geen spijt van zijn tattoos.

Met een vredige zucht opende Oliver zijn ogen weer. Het was nu net alsof hij in een geheel nieuwe wereld stapte. De geur van koffie verdween, het geschrokken gezicht van zijn moeder verdween en de keuken verdween. Ergens vond hij het jammer, maar ergens was hij ook opgelucht. Hij moest niet zo lang stilstaan bij het verleden. Zulke kleine gebeurtenissen hadden hem gemaakt tot wie hij was. Hij voelde zich trouwens nog steeds schuldig over het feit dat hij had gezegd dat zijn moeder dood moest vallen. Hij wist nog dat hij toen een grote doos chocolade had gekocht en een mooi cadeau, en dat ze samen zittend achter een dampende mok koffie uitgepraat hadden. Toch was Oliver bij Nadia gebleven. Achteraf iets waar hij ontzettend veel spijt van had gehad. Hij had de raad van zijn moeder op moeten volgen. Misschien leefde ze dan nog. Misschien was zei dan degene die nu langs zijn bed kon zitten. Als er al iemand voor hem was dan. Hij verwachtte eigenlijk van niet. Wie zou er zolang in een ziekenhuis blijven voor hem? Esther? Hij dacht van niet. Hoewel ze diep van binnen ontzettend lief moest zijn, kwam ze bij vlagen op Oliver over alsof ze hem weg wilde hebben. Alsof ze hem wilde afstoten. Hij was niet goed genoeg bevriend met andere mensen om van ze te verwachten dat ze langs zouden komen. Het waren meer een paar oppervlakkige maten waarmee hij af en toe op stap ging. Niks meer en niks minder.
Zwijgend en met zijn handen ineengevouwen staarde hij naar het plafond, toen hij ineens voetstappen hoorde. Als vanzelf werden zijn ogen naar de deurpost getrokken en hij wachtte nieuwsgierig af. Sneller dan hij gedacht had zag hij een flits van rood en voor hij het door had zat Esther langs haar bed. Esther?! Toen ze vroeg of hij pijn had en pijnstillers nodig had, schudde Oliver zachtjes zijn hoofd. ‘’Nee, ik heb niks nodig hoor. Dankjewel ‘’ Een grijnsje sierde Oliver’s lippen toen hij besefte hoe krakerig zijn stem klonk. Hij had te lang niet gepraat, en dat was nieuw voor hem. Gewoonlijk was hij een ontzettende flapuit. Zwijgend beet Oliver zachtjes op zijn onderlip en hij keek opzij, recht in Esthers ogen. Stiekem wist hij niet wat er van hem verwacht werd. Moest hij iets zeggen over het feit dat Esther er redelijk moe uitzag? Of zou ze dan boos worden? Oliver wist het niet, dus glimlachte hij maar vaagjes.
Zou Esther eigenlijk antwoorden hebben? Zou ze weten waarom hij in het ziekenhuis lag? Vast wel toch? Moest Oliver daar wel naar vragen, wat als hij de antwoorden niet wilde weten? Wat als hij alweer iemand omgebracht had, en er zelf weer makkelijk vanaf was gekomen? Maar anderzijds; wat als het antwoord hem ergens mee kon helpen. Dat het antwoord zijn vragen zouden kunnen beantwoorden zonder zijn ziel te beschadigen. Moest Oliver die gok dan niet gewoon wagen? Eigenlijk wel. Oliver schraapte zijn keel en hij vouwde zijn handen in elkaar. ‘’Zeg Esther, wat is er eigenlijk gebeurd?’’ Ergens had Oliver wel een vaag vermoeden. Hij wilde het echter duidelijk hebben. Geduldig wachtte hij dan ook op Esthers antwoord. Ondertussen staarde hij afwezig naar het plafond en hij probeerde figuurtjes te ontdekken in de ruwe knobbeltjes. Langzaam gleden zijn gedachten weg en Oliver slaakte een diepe, ontspannen zucht. Het kloppende gevoel in zijn hoofd en de pijn in zijn hoofd waren langzaamaan verdwenen, en een glimlachje speelde met Oliver’s lippen. Hij voelde zich net alsof hij op het randje van de slaap zat, maar dat er iets was dat hem wakker hield. Heel apart..


[Nee heb het niet gehaald, nouja maakt ook niet uit. ]

Net op het moment dat ze op wou staan om spullen voor de jongen te gaan halen, klonk er al een melding van hem dat hij niets hoefde. Ze kneep voor kort haar ogen geïrriteerd dicht, balde haar vuisten. Dan niet. Esther voelde zichzelf al steeds meer terugkomen, aan de signalen van zichzelf te merken en daar was ze blij om. Ze was niet zo'n type om soft en zielig te doen om het minste geringste en dat wisten de meeste mensen hier wel, vooral Liz en Jace. Haar twee beste vrienden van vroeger, ze miste ze wel. Waar zouden ze uithangen? Nog steeds in Venice, ver van haar gescheiden? Zouden ze eens aan haar denken, nog steeds kattenkwaad uit halen met z'n tweetjes, of misschien beide wel al verhuisd vanwege het feit dat ze vaak met de politie in aanraking waren gekomen en hun ouders het niet meer trokken? Zoveel vragen en allemaal even onbeantwoord.
Inmiddels opende ze haar ogen weer en liet ze haar handen ontspannen op haar schoot rusten, het was tenslotte een ziekenhuis. Als ze nu de woedende meid ging uithangen, kon ze zelf nog een spuit in haar lichaam verwachten die haar tot rust zou manen en zou ze hier zelf moeten gaan liggen. Zoals verwacht had ze daar geen zin in, dan konden ze hier allemaal een knal voor hun harses verwachten.
Tik. Tik. Tik. Met haar lange, bloedrood gekleurde nagels tikte ze op het kastje wat naast zijn bed stond, waar dus ook haar lege bekertje stond waar eerst water in had gezeten en waar dus ook een apparaat stond wat de tijd van de dag aangaf. Ze keek ernaar, maar het felle rode licht brandde meer in haar ogen dan dat ze eigenlijk de tijd op sloeg in haar hoofd. Misschien was ze er te ongeïnteresseerd voor. Esther kon het niet laten, ze tikte verveeld het bekertje van het kastje af, wat met een zachte plop op de witte grond viel. Wat een rotkamer, konden ze er niet iets leuks van maken? Volledig zwart verven en hier en daar een kwak bordeaux-rode verf wat dan een bokeh effect gaf. Geniaal. Ze zag het meteen al voor zich hoe al die demente oudjes helemaal zouden flippen van angst als ze dat zagen, of de gekken afdeling. Allemaal schizofrenies en dat soort shit mensen, die eigenlijk met één snij in hun hals vermoord zouden moeten worden, die dan verschijnselen en dat soort onzin zagen. Een grijns verscheen op haar gezicht, ze kon het niet laten om toch weer aan moord te denken. Het mes voelde ze in haar binnenzak tegen de zijkant van haar borst drukken. Esther wist wel beter, het zat beschermd verborgen, dus het kon haar zelf geen pijn doen of schade veroorzaken.
Op dat moment werd ze uit haar gedachten gehaald, verdween de zwarte illustratie die ze net voor haar ogen had gezien en hoorde ze een schorre stem die uit Oliver vandaan kwam. Een vraag. Het deed haar even nadenken, wat hij ook alweer gezegd had. Nogmaals gleed haar blik gauw naar de wekker, waarbij ze dit keer wel de tijd opsloeg en zag dat het alweer dik twee uur was geweest. Ze slikte even en herinnerde zich de vraag weer die haar net bijna voorbij geglipt was. Wat er gebeurd was. Hm, dat zou ze hem kunnen vertellen. Maar gezien hij dus vroeg wat er was gebeurd, was het dus zeker dat hij lang niet alles meer wist of gewoon daadwerkelijk álles kwijt was van het ongeluk. De roodharige meid deed moeite om niet stom te gaan zitten grijnzen, want dan was de lol er al vanaf en zou hij denken dat ze een potje met hem speelde. ''Je bent geramd door een auto.'' Was het korte, maar serieuze antwoord wat ze gaf op zijn vraag met lichtelijk gefronste wenkbrauwen. Ze was inmiddels vanaf haar stoel naar zijn bed geschoven en zat nu op de zijkant van zijn bed. Opnieuw trok ze haar mond open om wat te zeggen, keek hem recht in zijn ogen aan. Maar net wanneer ze hem meer informatie wou geven over wat er met hem precies gebeurd was, klonk er een gitaar, niet ver hier vandaan en fronste ze haar wenkbrauwen dieper dan dat ze net had gedaan. ''Zo terug.'' Bromde ze geïrriteerd en balde haar vuisten, waarna ze opstond en richting de deurpost liep. Daar bleef ze voor kort staan, keek in de hallen links en rechts of ze wat zag, maar tevergeefs was daar niets. Zonder Oliver nog een blik te gunnen liep ze de kamer uit met haar armen over elkaar heen geslagen en liep op het geluid af. De kamerdeur stond op een kier, waar ze doorheen keek. Wie was er nu zo'n lamgeslagen lul die 's nachts om twee uur nog eens keihard gitaar ging spelen. Het zicht wat ze had was niet groot genoeg, waardoor ze haar armen uit elkaar haalde en de deur open duwde met haar linkerhand. Toen op dat moment zag ze een man verschijnen op een stoel met de gitaar in zijn handen en op zijn schoot verschijnen, die haar geschrokken aankeek en waarschijnlijk wel verbijsterd door de uitdrukking die ze vertoonde. ''Ben je helemaal gestoord? Er proberen hier mensen te slapen, teringhomo!'' Siste ze ijskoud tegen hem, waarbij ze hem koelbloedig recht in zijn ogen aankeek. Angst verscheen in de zijne, waar zij alleen maar op kickte en onbewust schoot haar rechter mondhoek charmant omhoog. 'S-s-sssorry!' Was het enige wat hij uit wist te brengen en stond op zodat hij zo ver mogelijk achteruit kon deinsen voor haar, waardoor hij de gitaar op de grond liet vallen. Dit maakte een nog helser kabaal dan het feit dat hij net bijna zijn show wou zetten in het ziekenhuis. Haar blik ging naar het raam wat open stond, de gordijnen waren nonchalant aan de kant geschoven en er hing een lintje aan de sluiting. Toen pas merkte ze het kind op wat in het bed lag, lijkbleek. Waarschijnlijk in coma of iets, waardoor hij natuurlijk zoveel mogelijk manieren verzon om hem op één of andere manier wakker te krijgen. 'Alsjeblieft..' Stamelde hij uit, maar zij schudde tevergeefs haar hoofd. ''Ah, ah, niet vandaag.'' Zo gauw als ze kon sjeesde ze de gitaar omhoog en wierp hem gemakkelijk uit het raam. Een laatste knal klonk, ter teken dat hij uit elkaar gespat was, en Esther grinnikte op een kwaadaardige manier.
''En nu wil ik niets meer horen.'' Zei ze ijzig er achteraan, waarbij ze hem een blik wierp waarin ze verlangde om haar mes langs zijn hals te halen. Hierna verliet ze de kamer, waarbij ze de deur met een luide tik dicht trok. Ze had het op een goede manier aangepakt, de angst in zijn ogen had ze wel herkend. Het was er één dat hij dit niet opnieuw zou flikken en zodra hij dat wél van plan was; hij wist wat er te wachten stond. De man was niet zo oud, hooguit in de veertig, maar niet zo sterk gebouwd. Een voordeel voor haar om hem makkelijk te overwinnen, gezien haar attitude en daarbij haar ervaring met gevechten.
Hoofdschuddend kwam ze terug Oliver zijn kamer inlopen, deed de deur zachtjes dicht en kwam terug op de plek op zijn bed zitten. ''Zo, waar waren we gebleven?'' Grinnikte ze zachtjes, waarbij ze een lieflijke glimlach op haar gezicht liet verschijnen en met de vingertoppen van haar rechterhand over zijn wang streelde. Een hele snelle blik wierp ze op de wekker, die aangaf dat er zeker weten op dit tijdstip niemand binnen zou komen. Toen schoten haar ogen naar zijn lippen en voor ze het wist had ze haar rode, zachte lippen zachtjes erop gedrukt.