Kamer van Oliver & Esther

'Wat. Nee! Dit kunt u niet maken. Wacht maar af, na werktijd..' Die zin bleef maar door haar gedachten heen galmen, zoveel genot had ze ervan. Het feit dat ze werknemers uitschold omdat ze niet aan haar verwachtingen voldeden, deed haar goed. Maar het punt dat ze nu niet meer een eigen kamer had, een tweepersoons kamer met allerlei luxe spullen erin. Zoals een breedbeeld tv, minibar, noem het maar op. Nee, nu kwam er een jongen bij. God, ze had veel liever Christian of Nick gehad, Christian z'n kamergenote was toch alweer heel lang verdwenen en Nick zou het vast en zeker ook niet zo plezierig meer hebben met die Iana in z'n kamer. Blergh. Wat moest hij toch met haar?!
Geïrriteerd was ze de trappen opgehold. Zolang ze maar als eerste in haar kamer aankwam, voordat die jongen er was. Ze kon er totaal niet tegen als er iemand aan haar spullen zat en al helemaal niet als ze er zelf niet was. Als hij er al was.. en ze zag hem aan haar spullen zitten.. oh, gosh. Hij moest eens weten. Door dat binnenpretje gniffelde ze kort. Het viel haar op dat er bijna niemand in de gangen was, zelfs stil. Eenmaal muisstil aangekomen bij haar kamer, voelde ze eerst aan de deurklink of ze die naar beneden kon halen en de deur kon openen. Maar wanneer dat niet mogelijk was gesteld, haalde ze opgelucht adem, keek even om zich heen of er iemand aan kwam lopen en stak toen de sleutel in het slot. Binnen no time was ze binnen gekomen en had ze zich gelijk naar de badkamer gestort. Haar make-up zat nog netjes, maar het punt was dat ze daar nu niet echt naar keek. Het was eerder haar gezichtsuitdrukking, of het aan haar te zien was dat ze ieder moment wel emotioneel uit kon barsten, vanwege alle taferelen die zich eerder hadden afgespeeld in haar leven. Bovendien kwam Die Hard daar ook nog eens bij. Het feit dat Christian en Nick haar beide al haatten, tenminste zo kwam het over bij haar, was niet bepaald iets goeds. Daarbij kwam Jimmy ook weer eens terug in haar leven, niet op een goede manier, nee dat niet. Maar het feit dat hij weer terug in de studentenvereniging wou, liet haar opnieuw twijfelen. Carmen die ze laatst tegen was gekomen in de hallen van de kluisjes, samen met Jimmy, deed haar ook wel iets. Misschien vanwege het bedeltje wat aan haar ketting had gehangen, misschien vanwege het feit dat Jimmy haar geschikt vond. Ze wist het niet, ze raakte gestoord van al die gedachtes die haar niet bepaald hielpen.
Na enkele seconden merkte ze pas op hoe hulpeloos ze met haar armen om de gootsteen geklemd stond en liep terug naar de kamer wat de woonkamer moest voorstellen. Doordat ze nog zo in gedachten verstrengeld was, merkte ze niet op dat er een paar sneakers op de grond verspreid lagen en flikkerde over de eerste en de beste heen, waardoor ze bijna met haar hoofd tegen de bank aan viel. ''Fuck, shit, verdomme.'' Vloekte ze hard en lag nu languit op haar buik. Een aantal schaafwonden op haar armen, die nog meer zeer deden dan een schot, moest ze eerlijk toegeven. Ze probeerde kracht op haar armen te zetten en zichzelf omhoog te hijsen, maar dat ging niet makkelijk. Zo probeerde ze met haar knieën omhoog te schuiven, wat haar al aardig lukte en ze nu charmant met haar kont naar de deur wees. Ondertussen keek ze naar de wondjes die zich op haar armen bevonden en keek er niet bepaald tevreden naar. Fuck die schoenen. Fuck die nieuwe kamergenoot. Fuck de wereld.

Met een neutraal gezicht wandelde Oliver door de gangen. Hij was te moe en te lui om enige gezichtsuitdrukking op zijn gezicht te plakken, dus hij deed het gewoon lekker niet. Oké, toegegeven, Olivers neutrale blik zag er niet bepaald positief uit. Misschien was het zelfs bijna boos te noemen. Niet gek ook dat enkele leerlingen hem verrast aankeken. Hij, Oliver Scott Sykes die boos was? Dat was hetzelfde als een roze met groene zebra, dat bestond ook niet. Oliver was eigenlijk helemaal niet boos, hij was eerder moe. De wallen stonden onder zijn ogen en hij moest moeite doen om ervoor te zorgen dat zijn ogen niet dichtvielen. Waarschijnlijk leek het alsof hij net buiten een jointje gerookt had. Dat was niet helemaal waar; Oliver had een ontzettende kater. Hij was gister op stap geweest met wat vrienden en had ook het nodige achterover geslagen. Dat ging makkelijk, want één van zijn vrienden was 23 jaar. En die bartender deed sowieso nergens moeilijk over. Op het moment zelf was Oliver natuurlijk blij met al die alcohol, maar nu had hij er spijt van. Hij had moeten weten dat hij er een gigantische kater aan overhield. Alcohol sloeg bij hem sowieso sneller aan dan bij anderen. Dom, dom, dom.

Toen er aan Olivers arm getrokken werd, keek hij opzei, of eigenlijk was het eerder omlaag. Een vriendin van hem vroeg met haar hoge stem waarom hij al die koffers meesleepte, en Oliver keek achterom. ‘’Omdat ik bij een of andere Esther op de kamer geplaatst ben, je weet wel. Die ene van Die Hard.’’ Het werd mompelend uit zijn mond geperst, Oliver kon het niet opbrengen om duidelijker te praten. Het meisje giechelde en sloeg daarna beschaamd haar hand voor haar mond. Toen ze rechtsomkeert maakte kon ze het niet laten om te zeggen dat ze Oliver succes wenste, en niet veel later was ze de hoek om verdwenen. Oliver wreef over zijn gezicht en zuchtend pakte hij de loodzware koffers weer beet. Toegegeven; hij zag er best tegen op om met de grootste bitch van de hele school in één kamer te zitten. De geruchten die er over die ene Esther rondvlogen, maakte hem nu niet bepaald vrolijk. Men zei dat ze eens zonder reden iemands neus gebroken had. En de andere keer had ze bijna gevochten met een meisje omdat ze een doodshoofd ketting vroeg. Als de mensen over Esther praatten was hun stem doordrenkt van angst, velen hadden haar in actie gezien. Stiekem was het volgens Oliver ook een beetje om te lachen. Esther werd bijna als een seriemoordenaar bestempeld. Zo erg kon het niet zijn?
De koffers met zich meeslepend, wandelde Oliver langzaam de trap op. Bijna struikelde hij omdat hij dacht dat de trap nog iets langer doorging, maar hij wist zich staande te houden. De gang die voor hem lag was doodstil. Een eenzaam blaadje stoof weg toen Oliver erlangs liep, en niet veel later stond hij bij de kamer waar hij moest zijn. Om aan te kondigen dat hij eraan kwam klopte hij op de deur, en hij stak de sleutel in het slot. Toen hij de deur opende was het eerste wat hij zag een roodharig meisje. Ze zat op haar knieën haar armen te kijken, en Oliver keek naar de uitgestoken kont die zijn richting in wees. Goed, die was alvast goedgekeurd. Hij moest moeite doen om niet te lachen, en hij wist zijn gezicht nog steeds neutraal te houden. Hij zette zijn koffers langs de deur en deed die dicht. Niet wetend wat te zeggen of wat te doen –Oliver durfde niks aan te raken, bang voor een uitbarsting- bleef hij maar voor de deur staan. Hij leunde tegen het houten ding en een glimlachje sierden zijn lippen. ‘’Jij bent Esther, toch? Ik ben Oliver.’’ Meer hoefde hij niet te zeggen vond hij, hij wist niet hoe het vandaag met Esthers humeur gesteld was.

Voordat ze zich ook maar omhoog kon hijsen, hoorde ze voetstappen op de gang, steeds meer dichterbij komen en uiteindelijk haar kamer reiken. Het was stil, totdat de deur met een klik openging en ze keek niet op of om, wist wel dat dat haar nieuwe kamergenoot zou zijn. Hij moest eens weten.. Doordat ze nu zo hulpeloos half op de grond in een kruip-houding stond, waren haar haren naar voren gevallen en hingen nu futloos voor haar gezicht. Ze schraapte kort haar keel en nam toen pas de moeite om zich overeind te werken, totdat ze volledig recht op stond. Sexy zwaaide ze haar rode, lange, stijle haren naar achteren en klopte het laagje stof van haar broek af van wat er op de grond had gelegen. Zodra haar blik omhoog reek en hem in zijn ogen aankeek, keek ze hem nep-aardig aan. ''Hee.'' Zei ze dan ook op een sarcastische toon, kwam langzaam dichterbij geschoven en bekeek hem ondertussen van top tot teen. Ze moest toegeven dat hij niet verkeerd was, maar dan nog moest hij zijn muil houden tegen haar.
Alsof zijn bagage niets woog, pakte ze het op en smeet het naar de andere kant van de kamer. ''Luister..'' Zei ze met een grijns op haar gezicht en durfde hem met lef in zijn ogen aan te kijken. ''Jij sluit je op in je kamer en komt er pas uit zodra je hier weggaat. Verder hoef ik je verrotte kop niet te zien hier, begrepen? Tenzij je wilt dat ik een streep ga trekken op de plaatsen waar je mag lopen.'' Haar heldere, lichte ogen doordrongen diep tot in de zijne. Pas na enkele seconden merkte ze op hoe dichtbij ze eigenlijk stond en nam een stap afstand, liep vervolgens naar de minibar toe en haalde daar een cola light uit voor zichzelf. ''Verdwijn.'' Was het enige bevel wat ze hem gaf en plofte vervolgens neer in een zitzak, terwijl ze naar het zwarte beeld van de breedbeeld televisie staarde en het blikje met een luide klik openmaakte. Hierna klonk er nog een zacht sissend geluid als teken dat het lichtelijk schuimde en de zuurstof eruit kwam, de prik absorbeerde in de lucht en nam vervolgens een paar kleine slokjes om haar mond minder droog te maken.
Hoewel ze wel wist dat de meeste hier bang voor haar waren, was ze benieuwd naar Oliver zijn reactie. Zou hij weglopen, zonder verder nog wat te zeggen, als een angsthaas en daadwerkelijk haar beste advies opvolgen. Of zou het pikken en zijn ergste nachtmerrie ondergaan, door haar uit de zitzak te laten komen en zijn leven tot een hel te maken?

Toen Esther haar haren naar achteren gooide keek Oliver haar droogjes aan. Hoewel het een lekker wijf was – dat kon hij niet ontkennen- hield hij er niet van als iemand simpele bewegingen overdreven maakte. Hij kon dat maar van één persoon hebben, en die leefde niet meer. Haar overduidelijk gespeelde houding zorgde ervoor dat zijn wenkbrauwen omhoogschoten en hij knipperde even met zijn ogen. Ze zag hoe ze haar lippen van elkaar haalde om te praten, en wat hij hoorde deed hem bijna achteroverslaan van verbazing. Het waren niet de woorden die hem raakten, ze had enkel een simpele ‘hee’ gezegd. Nee, het was haar stem. Esther’s stem leek zo erg op die van Nadia, dat hij even niet wist wat hij moest doen. Nu hij eerlijk was, Esther had helemaal iets weg van Nadia.

Zijn grote liefde had hetzelfde rode haar gehad, dezelfde vastberaden en koppige blik in de ogen. Ze had op dezelfde manier haar woorden gevormd, en het leek zelfs alsof hun stem bijna identiek aan elkaar waren. Echter werd Oliver heel lomp uit zijn gedachten getrokken toen hij een zware klap hoorde. Zijn ogen gleden richting het geluid en hij moest moeite doen om niet te brommen. Esther had zojuist zijn bagage opzei gesmeten en daar was Oliver niet zo heel blij mee. Toen ze hem recht in zijn ogen aankeek en daarbij grijnsde, staarde Oliver –nu chagrijnig – terug. Haar woorden zorgden ervoor dat zijn bloed kookte en Oliver sloeg zijn armen over elkaar. Hij was niet makkelijk boos te krijgen, maar het roodharige meisje voor hem had dat bijna moeiteloos voor elkaar gekregen. Die ginger dacht toch niet dat Oliver bang voor haar was? Hij dacht het toch niet. Lomp rukte hij de knoopjes van zijn jas los en hij smeet het ding op de kapstok. Daaronder had hij een felgekleurd T-shirt aan. Nu pas waren zijn tattoos zichtbaar, die over zijn hele bovenlijf, armen en nek liepen. Nu pas keek hij de kamer rond. Het was eerlijk gezegd meer een mini appartement. Als je de deur door liep kwam je in een kleine algemene ruimte met aan beide zijde twee gangetjes. Aan zijn linkerkant waren twee slaapkamers die gescheiden waren, en aan de rechterkant een minikeukentje en een douche. Hoewel het allemaal niet zo heel groot was, was het wel abnormaal luxe. Zijn vrienden hadden niet zulke spullen op hun kamers staan. Hoe kwam Esther daaraan?
Even wierp hij zijn blik op het roodharige meisje en hij wandelde ontspannen naar de bank. Totaal niet bang voor Esthers reactie plofte hij neer en hij deed de oordopjes van zijn ipod in. Op zijn gemak begon hij muziek te luisteren, Esther totaal negerend. Nu hij erover nadacht, hij had helemaal nog niet zo veel gezegd sinds hij in deze kamer stond. En zo belangrijk was dat eigenlijk ook niet. Belangrijker was; hoe kon het dat Esther zo precies op Nadia leek? Het enige wat verschilde tussen hun twee waren de oogkleur en hun lichaamsbouw. Nadia was iets grover gebouwd geweest.

Nog steeds dacht hij aan zijn vorige vriendin. Nog steeds liep hij rond met een schuldgevoel, en dat was niet voor niks. Hij had nooit dronken in de auto moeten stappen. Hij had nooit op haar voorstel in moeten gaan toen Nadia vroeg of ze hem even naar huis reed. Oliver had nee moeten schudden, en haar lopend naar huis moeten brengen. Waarom was hij zo dom geweest? Nu was Nadia er niet meer, ze was uit zijn leven verdwenen. En niet alleen uit zijn leven, maar ook uit het leven van haar ouders, haar vriendinnen en vrienden. Uit het leven van kennissen en eventuele stalkers. Zestien jaar jong was ze. Oliver had een heel leven van iemand afgenomen. En het verteerde hem van binnenuit, het maakte hem kapot. Hij ging kapot door zijn schuldgevoel.

Hoewel ze niets van hem moest hebben, werd ze toch wel lichtelijk nieuwsgierig wat hij nu van plan was. Binnen no time was hij dan ook haar negerend gaan zitten, mooi, dat was dus zo'n soort jong. Een type jongen die ze niet kon uitstaan. Ze dacht aan hoe Nick en Christian haar laatst ook zo hadden behandeld, toen werd ze woedend en had hen beide flink verrot geslagen. Na hun reactie en aframmeling daarop, wist ze dat ze het niet nogmaals hoefde te flikken en emotieloos tegen hen hoefde te doen, maar dat betekende niet dat ze zich netjes tegenover haar kamergenoot te gedragen. Ze zou hem zo snel mogelijk eruit jagen, met zo'n ongelofelijk groot trauma dat hij haar niet eens meer durfde te zien, al was het dat ze vanuit de verte aan kwam lopen in een gebied waar hij zich toevallig ook bevond. Ja, die gedachte beviel haar wel. Automatisch trok ze haar rechter mondhoek op en stond zonder boe of bah reactie op, hij negeerde haar toch maar.
Dit pikte ze echter niet en liep naar de hoek toe waar ze zijn tas bruut had neergesmeten. Kort keek ze nog om, of hij aandacht voor haar had, maar wanneer dit niet bleek richtte ze zich tot zijn bagage en ritste de tas nonchalant open. Meteen puilde er al een aantal kledingstukken uit, vielen er enkele spulletjes uit die er niet bepaald belangrijk voor haar eruit zagen. Soepeltjes schoof ze het raam open, had uitzicht op de straten van Santa Monica en keek naar de pittige afstand die ze vanaf de grond zaten. ''Als jij niet gaat, verdwijnt je bagage wel.'' Zonder emoties staarde naar hem, maar binnen enkele seconden trok ze het eerste shirt uit zijn tas vandaan, waardoor er nog meer kleren op de grond vielen en hield die omhoog, zo uit het raam. Kwaadaardig keek ze naar hem, twijfelde of hij het wel op zou merken vanwege het muziek apparaat in zijn oren. Maar aangezien ze het niet kon horen vanaf hier, zou het toch niet zo ongelofelijk hard aan staan?
Ach, als hij het niet opmerkte was het al helemaal mooi. Zonder genade liet ze het shirt, wat prachtig door de wind langzaam naar beneden werd geleid, zo uitgeklapt en al. Wanneer ze het volgende kledingstuk uit zijn tas wou halen, merkte ze iets van glas op, waardoor ze dat oppakte en een foto zag van een meisje. Niet zomaar een meisje, maar waar ze zichzelf wel gedeeltelijk in kon herkennen. Geïrriteerd kneep ze er zo in, dat het wel bijna leek dat het fotolijstje op knappen stond en het glas er ieder moment uit kon springen, of op z'n minst een barst. Haar hand trilde van woede, maar ze kon haar ogen er op geen enkele manier vanaf halen, wie was dit en waarom zat zij in zijn tas?! Ze leek sprekend op haar, behalve dan dat ze iets grover gebouwd was en een andere oogkleur had. Verder waren ze twee kopieën, qua uiterlijk dan. Haar innerlijk kende ze niet. Na enkele seconden wist ze toch haar pupillen er vanaf te halen, maar hield het wel gewoon vast, wachtende op een reactie die de jongen zou uitbrengen erover.

Toen Esther richting zijn bagage schoof, trok Oliver een wenkbrauw op en hij sloeg het vanuit zijn ooghoek gade. Haar woorden bereikten hem door zijn muziek maar vaag, als een fluistering, maar wat hij ervan verstond was dat ze zijn spullen naar buiten ging gooien. Een diepe frons ontsierde Olivers gezicht en hij bekeek Esther oplettend. Toen ze alleen maar in zijn tas begon te rommelen, wendde hij zijn blik weer af, en hij speelde wat met zijn Ipod. Uit zijn ooghoeken zag hij Esther wat rommelen met een shirt, en weer werd zijn blik naar haar toegetrokken. Nog net zag Oliver hoe ze zijn lievelingsshirt door het raam duwde en met grote ogen rukte Oliver de oortjes van zijn ipod uit zijn oren. ‘’Ben je gek geworden ofzo?’’Olivers stem klonk iets harder dan normaal, met een hees randje daaraan. Langzaam en tot tien tellend, liep hij naar zijn roodharige kamergenote, en zijn ogen versmalden zich even. Had ze nu een fotolijstje in haar hand? Wacht eens, dat was de foto van Nadia! En Esther was het kapot aan het maken!

Hij hield op met het tellen tot tien en hij moest moeite doen om niet als een beest te gaan grommen. Het was niet meer nodig om zijn kalmte te bewaren, het zou hem niet eens meer lukken. Binnen enkele stappen was hij bij Esther en woedend drukte hij haar hardhandig tegen de muur. Vrijwel meteen liet hij haar los en hij trok het fotolijstje uit de handen van Esther. Bijna teder streek hij over het hout en met een zucht keek hij naar het gezicht dat hem zo vertrouwd was. Een barst in het glas van het fotolijstje liep dwars door haar ogen, en Oliver zette het fotolijstje aan de kant. Woedend begon hij zijn spullen in zijn tas te proppen, Esther weer een tijdje negerend. Woede en onmacht raasde door hem heen. Hij kon Esther wel iets aandoen, hij had bijna de neiging om haar keel dicht te knijpen. Zijn grote handen zouden gemakkelijk om haar slanke halsje passen. Maar Oliver hield zich in. Het was niet zijn ding om mensen pijn te doen, hij hield er niet eens van om zijn stem te verheffen. Ze mochten met hem doen wat ze wilden. Ze mochten hem slaan, tegen hem schreeuwen, hem bedreigen met een mes, maar ze moesten van de spullen afblijven die met Nadia te maken hadden. Nadia, zìjn Nadia. Esther had zojuist een gevoelige snaar in hem geraakt, en bijna had dat verkeerd uitgepakt. Toen hij haar tegen de muur geduwd had, had hij haar echt iets aan willen doen. Hij kon zijn woede moeilijk onder controle houden, simpelweg omdat hij nooit woedend was. Hij was snel geïrriteerd, maar woedend? Nee, woedend werd hij niet snel. En als hij het eens werd, zakte het onmenselijk snel weer weg en werd hij kalm.
Ook nu, hij richtte zich op en keek neer op Esther. Ze was kleiner dan hem, zeker een centimeter of tien. Andere mensen zou hij afgeschrikt hebben met zijn lengte, zijn tattoo’s en zijn soms –onbewust- chagrijnige blik. Die blik was nu niet chagrijnig, niet boos, niet verdrietig. Nee, zijn blik was nu neutraal, koud. Van de normaal altijd vrolijke Oliver was niks meer over en hij wendde zich weer tot Esther. ‘’Waag het niet om nog eens met jouw pootjes mijn spullen aan te raken. Ik ben net boos geworden, maar dat is zeker niet mijn hoogtepunt. Ik zou je, net zoals jij waarschijnlijk makkelijk bij mij zou doen, iets aan kunnen doen. Geloof me, jij bent niet de enige die mensen pijn kan doen.’’ Zijn stem klonk sissend, en de woede vlamde weer op. Het was weliswaar een klein vlammetje, maar hij was er wel. Oliver zou dit Esther niet snel vergeven.

Binnen enkele seconden was Oliver dan ook op haar afgeraasd, drukte haar meteen hard tegen de muur aan alsof het niets was. Hierdoor verdraaide ze haar arm waar ze het foto lijstje in had en door die plotselinge handeling van de jongen, was er een barst in gekomen en was het door haar duim gespleten. Alleen daardoor voelde ze een pijnscheut door haar hand heen gaan en vertrok haar gezicht, maar van die plotselinge aanval heus niet. Ze was het gewend, het harde leven in South Central had haar van staal gemaakt. Hij dacht zeker dat hij heel wat was, nu hij dat bij haar had uitgevoerd. Maar in werkelijkheid had hij geen idee met wie hij te maken had, wat hij hierdoor zou veroorzaken en eigenlijk veroorzaakte het wel een grijns op haar gezicht. Geen enkel jong dat ze was tegengekomen was dan ook niet zo right away in de aanval gegaan, waren of achteruit gedeinsd van angst of gewoon simpel weggerend zodat ze niets met haar te maken zouden hebben. Ergens vond ze hem wel wat, die lust die zich in zijn lichaam bevond, maar vroeg zich af hoe hij zou zijn in een andere situatie dan dit. Dit ging zeker en alleen maar om dat foto lijstje met die onbekende, maar erg lijkende meid erop. Hoe zou hij reageren in het echte leven van de Die Harders? Wat als die erachter kwamen dat hij haar nu al zo misbruikt had? Zou er dan nog een sprankeltje leven in de jongen zitten?
Terwijl ze er stil zwijgend stond toe te kijken hoe de jongen chagrijnig, maar afwezig zijn tas in pakte met zijn rug naar haar toegekeerd, zat ze diep in gedachten. Na enkele seconden keerde haar blik richting buiten en liet ze haar armen koeltjes langs haar lichaam hangen, terwijl vele bloed druppels uit haar duim vandaan kwamen, zo op de grond viel. Zodra zijn stem klonk, keek ze hem pas weer aan met haar emotieloze ogen. Het interesseerde haar niet, of hij haar nu bedreigde of niet. Niets interesseerde haar eigenlijk, behalve Die Hard. Sinds haar vaders dood was haar leven steeds meer kouder geworden, dus die klap die haar kamergenoot net aan haar had uitgedeeld deed haar hart geen graadje emotie voelen. Haar held was eraan, dat was het enigste wat telde en liet haar bonkende hart in een zwart gat veranderen, waar enkel en alleen Christian en Nick doorheen kwamen en haar wel van binnen raakten. Het was raar om te zeggen, maar eigenlijk kon ze niets anders dan vechten, om op die manier haar frustratie, irritatie en woede kwijt te kunnen. Het liefste op andere mensen, leerlingen, waar ze al vaak problemen mee had gehad met de conrector van de school. ''Je moest eens weten, Oliver.'' Haar stem klonk enorm koelbloedig en zelfs zijn naam siste ze kwaadaardig uit, wat een lichtelijk demonisch tintje aannam. De neiging om hem nu recht voor zijn kaak te beuken was groot en zelfs haar handen begonnen te tintelen, maar ze probeerde zich in te houden. Bovendien had ze hem voor nu wel genoeg gekweld, was het niet? Ze was niet aardig geweest en stiekem zou ze zelfs ook wel zo gereageerd hebben wanneer een kamergenoot haar eerst een uitbrander zou hebben gegeven en vervolgens haar spullen weg zou gooien zonder pardon. Alleen had zij dan nog wel feller uit de hoek gekomen zoals haar kamergenoot net had gedaan. Die had geen leven meer gehad dan, en zou er de rest van zijn of haar leven spijt van hebben dat ze überhaupt met haar een kamer had gedeeld. Ja, ze begon dit leuk te vinden. Een kleine grijns ontstond op haar gezicht, maar enkel en alleen door haar duistere gedachten.

Toen Esther hem met emotieloze ogen aankeek, moest Oliver moeite doen om niet achteruit te deinzen. Hij gaf het eerlijk toe; de houding van Esther beangstigde hem. Misschien waren de roddels dan toch waar. Misschien was ze toch een soort van seriemoordenaar. Een demon, een godin van de onderwereld. Hoe kon het dat zo iemand nog op vrije voeten was? De dingen die Esther bij mensen deed, hadden haar op zijn minst een taakstraf gekost. Of nog erger, een enkeltje jeugdgevangenis. Maar toch interesseerde de houding van Esther hem. Hoe was ze zo geworden, wat had haar zo gemaakt? Het was toch onmogelijk dat iemand op deze manier geboren werd. Oliver had ergens gelezen dat zuigelingen de onschuld zelve waren, maar dat ze op hun jonge leeftijd de meeste indrukken verwerkten. Had ze misschien een slechte jeugd gehad? Oliver wist het niet, hij wist niet wat er in Esther omging. Áls er dan al iets in haar omging. Nu kwam Esther op hem over als een machine. Een robot met maar één enkel doel. Mensen pesten, pijnigen en het belangrijkste; overleven.
Overleven. Dat woord zette hem aan het denken. Moest je hard zijn om verder te komen in de wereld? Moest je egoïstisch zijn en alles zelf oplossen? Sommige mensen deden dat, wist Oliver. Hij wist alleen niet of Esther er ook zo over dacht. Hij kende haar niet eens, en eigenlijk zou hij ook geen vooroordelen moeten hebben over haar. Hoewel ze behoorlijk fel op hem overkomt, is er toch iets in haar dat net zoals hem is? Iets dat alle mensen, dus ook Esther en Oliver, met elkaar verbond? Een hart kon het niet zijn. De zijne was nog niet zo lang geleden gestorven, samen met Nadia. Nee, een hart was het zeker niet. Of had hij wel nog een hart? Was die enkel gebroken en kon die niet meer aan elkaar gelijnd worden? Hij wist het niet. Hij wilde het niet weten. Hij was bang voor de waarheid.

Een druppelend geluid schudde hem uit zijn ‘trance’ en hij richtte zijn ogen naar beneden. Daar lag een klein plasje bloed en hij zuchtte. Had hij dat gedaan toen hij haar tegen de muur duwde? Had hij iemand laten bloeden enkel omdat hij woedend was? Was Oliver dan zo zwak? Toen Oliver Esthers stem weer hoorde, deinsde hij terug voor de bijna demonische ondertoon. Zonder nog een woord aan Esther vuil te maken draaide hij zich om en hij liep naar de badkamer. Daar zocht hij naar een EHBO kistje en hij pakte een klein pakje pleisters. Zwijgend liep hij terug naar de kamer en hij legde het pakje pleisters zwijgend op de salontafel. Werktuigelijk begon hij daarna het bloed van de vloer te vegen, en even gleden zijn bruine ogen richting de roodharige Esther. Waarom was het nu weer zijn lot om bij haar op een kamer te zitten? Ze zeiden dat er zoiets bestond als Karma, en dat karma je terugpakte. Was dit dan zijn straf voor de dood van Nadia? Had hij niet al genoeg straf gehad? Zijn ouders, zijn vroegere vrienden haatten hem allemaal. Het was zo erg geworden dat Oliver naar een andere school was gegaan. Een ander leven was begonnen. En nu begon de ellende allemaal opnieuw. En alweer draaide het om een roodharig meisje. Kon het nog erger?

Christian staarde een tijd lang voor zich uit. De jongen zat op de stenen trappen voor het gebouwen, nadenkend. Iets wat een persoon als hij zelf beter niet kon doen. Daar hielp hij zichzelf alleen maar mee om zeep. Ergens was het al wel beter geworden, nauwelijks dacht hij nog aan Elena, nu was het allemaal Esther die zijn gedachte bezoedelde. Het feit dat de jongen zelfs droomde over de roodharige beangstigde hem om de een of andere manier zo hard. En hij wist dat hij er niets aan kon doen, daar voor was de jongen al te ver weg. Een zucht schoof over zijn lippen, voor kort wreef hij langs zijn wenkbrauw waar een flinke jaap in zat van een mes, de jongen begon meer en meer in gevechten terecht te komen, een perfect beeld van een Die Hard lid. Met een holle blik staarde hij even naar de lucht. Niet meer hol van het verlies dat hij geleden had, nee dat had hij verwerkt in pure woede die nog steeds door zijn lichaam heen vloeide, het kwam door Esther of zo. Kort wreef hij door zijn haren en merkte vrij snel op dat er een jongen van zijn leeftijd naast hem kwam zitten, al keek deze hem niet aan uit pure schrik of wat dan ook. Voor kort keek hij hem met een duidelijke geïrriteerde blik aan, waardoor de knul meteen wat meer afstand nam. ‘Er zijn wat problemen met Esther. Ik hoorde net van iemand dat ze werd bedreigd door haar nieuwe kamergenoot.’ Zijn stem klonk terughoudend, de angst die de jongen voor hem had was goed te horen, ergens was het best wel grappig.
Zonder ook een teken te geven van dank stond Christian op en wandelde in vaste tred naar binnen om zo de trappen op te rennen, het feit dat hij toch nog iets vergeten was in de kamer van Esther ga hem een perfect excuus om binnen te komen, al zou hij niet gaan wachten tot een van beide zou opendoen. Mensen keken hem verbaasd aan toen hij voorbij rende, alsof ze net een geest hadden gezien of iets in die aard. Hier en daar snauwde hij een van de bezichtigers af, hier had hij dus echt geen tijd voor. Die nieuwe kamergenoot van haar was dom, heel dom. Het feit dat diegene iemand zoals Esther ging bedreigen zou nooit goed komen voor die persoon. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij uiteindelijk op dat hij op de goede weg was, puur omdat hij hier en daar een deuk in de muur opmerkte die hij ooit had gemaakt of iemand anders. De bruingehaarde jongen kwam uiteindelijk tot stilstand voor de deur van de kamer. Welgeteld een minuut bleef hij staan, om op adem te komen. Anders zou het feit dat hij gerend had gewoon te goed doorschijnen.
Christian plaatste zijn hand op de klink en drukte die vervolgens naar beneden, waardoor de deur meteen openviel. Meteen staarde hij naar de jongen die niet al te ver van Esther gehurkt zat om iets op te vegen. Kalm liep hij naar binnen, sloot de deur achter zich. Zich meteen kwaad gaan maken zou hij niet gaan doen, feitelijk moest hij hier niet eens meer zijn eigenlijk. Christian richtte zijn blik op Esther, liet een vluchtige glimlach over zijn gezicht glijden, ook al verdween deze meteen weer. Zonder het echt door te hebben gleed zijn blik over haar lichaam, zag langs haar duim wat bloed naar beneden druppelen, besloot maar even te wachten met er iets op te zeggen. ‘Ik ben hier nog iets vergeten, let niet op me.’ Mompelde hij praktisch onverstaanbaar. Ergens wou hij met Esther praten over wat er net tegen hem verteld was, en tja eigenlijk waarom zou hij het ook niet doen? Die jongen kon hem geen reet schelen, die smeet hij het liefst zelf terug buiten om terug in te trekken in de kamer maar goed. Voor even deed hij teken naar haar dat ze naar de badkamer moest gaan, al was het toch een soort van verloren moeite want haar commanderen was al zowiezo iets dom. Hij wandelde rustig naar de badkamer om daar meteen een kast in te duiken, daar greep hij van de bovenste plank meteen een klein donker flesje parfum. Het was nu niet bepaald iets wat hij veel op deed, maar het was zijn eigendom dus ja. "Kom op, Esther." Vloog er door zijn gedachten door, in de hoop dat ze misschien toch nog wel zou komen.
[Toestemming ]

Zonder haar emotieloze blik van de jongen af te halen, keek ze hem strak aan en volgde iedere handeling die hij verrichte. Vanaf dat hij wegliep naar de badkamer en weer terugkwam. Koel bleef ze staan, zonder iets te zeggen, gewoon simpel stilzwijgend. Vanuit de hal van de slaapvertrekken klonk er een aantal stemmen, wat voor hen enkel en alleen als zacht gemompel klonk. Maar alsnog liet ze haar blik er niet vanaf wijken, totdat er een klik klonk en de deur vanuit haar ooghoeken open ging. Hoewel ze geïntimideerd bij de jongen wou overkomen, kon ze het niet laten om haar blik van hem af te wijken en te kijken wie er nu precies stiekem binnen was geglipt. Christian. Voorspelbaar. Ze rolde met haar ogen en merkte op dat zijn ogen over haar lichaam heen rolden, waardoor ze nog meer geïrriteerd raakte en hij iets uitbracht over dat hij iets vergeten was. Bullshit. Hij had wel wat beters te doen dan dat, zelfs een dode rat kon zich dat nog bedenken. Ze slaakte een zucht, liep gewoon weg van Oliver zonder ook nog maar één keer naar hem te kijken, of überhaupt aandacht te geven en ging naar de badkamer toe. Wat had die homo nu weer te vertellen? Zeker weer één of ander lul verhaal?
Een lichte grom verliet haar mond zodra ze de deur open smeet, wat niet hoorbaar was doordat de zwaai al best een hard geluid had gemaakt door de wind die het veroorzaakte en liet hem gauw genoeg weer achter haar dichtvallen. De neiging om haar vuisten te ballen was groot, om hem een slag te geven, maar hij moest eerst maar eens haarfijn uit gaan leggen wat hij hier te zoeken had. ''Wat moet je man?!'' Siste ze naar hem, zodat haar kamergenoot het hoogstwaarschijnlijk niet zou kunnen horen. Hierna draaide ze het slot om, zodat ze garantie hadden dat hij niet zomaar binnen zou komen, al had hij geen enkele reden om dat te doen. Inmiddels begon de diepe snee in haar duim enorm te branden, maar Esther voelde het niet. Nee, daarvoor focuste ze zich te erg op het Die Hard lid. Rustig, word kalm. Hoewel ze zich moed in probeerde te spreken om niet opnieuw een woede-aanval tegen hem te richten, lukte het haar niet erg. Waarschijnlijk was dit een late reactie op wat Oliver net geflikt had en zou ze het nu ieder moment op de jongen africhten met wie ze eerder gezoend had. ''Vertel op.'' Bracht ze er vervolgens achter aan en zette uit voorzorg een stap naar achteren, waardoor ze met haar kont tegen het handdoeken rekje aan kwam.

Christian keek even rond, feitelijk miste hij de kamer eigenlijk wel. Er waren zoveel extra’s die hij nu ook nog wel had maar in iets mindere mate. De kamer had hij weer voor zijn eigen, nothing new. Bijna al zijn kamergenoten waren op een mysterieuze wijze verdwenen, buiten Esther dan, hoewel in de tijd dat hij hier nog sliep was ze er ook amper dat had hem er juist tot aangezet om een andere kamer te nemen. Maar nu, zou hij best wel terug willen komen, en dat was omdat hij gezelschap miste. Ja, hij had vaak tijd alleen nodig maar hij wou toch altijd kunnen terugvallen op iemand in zijn kamer die geen problemen met hem had, en tot de kus en al de rest tussen hem en de roodharige was zij diegene geweest voor hem. Maar nu, nope nu was het alleen hij. Eigenlijk als hij het moest toegeven, miste hij het meisje wel, of toch hun soort vriendschap die er ooit geweest was. Voor even keek de jongen naar het donkere flesje dat in zijn hand lag, juist de reden waarom hij hier weer eens was. Kort bewoog hij met zijn vingers over de letters die in het flesje stonden. Wanneer hij uiteindelijk voetstappen hoorde keek hij kalm op, de ruzie tussen hen beide was niet echt goed uitgedraaid, maar dat liet hij maar achter zich. Wanneer hij na haar woorden het slot hoorde toevallen trok hij een wenkbrauw op. Blijkbaar wou ze niet dat meneer de bedreiger zou binnen komen vallen. Uit haar houding kon de jongen opmaken dat ze best nog kwaad was, al kwam dat in dit geval eens niet door hem maar tja door die ene knul die hoogstwaarschijnlijk aan de andere kant van de deur stond met een oor er tegen. ‘Voor je me echt een klap geeft, ik ben wel degelijk iets vergeten.’Sprak hij op gedempte toon. Kort hield hij het flesje voor haar, maar liet het dan verdwijnen in zijn broekzak. Ja, juist en dan nu de rest van het verhaal. Al wist hij perfect wat haar reactie ging zijn. Ze zou tegen hem beginnen tieren en zeggen dat ze het wel alleen af kon, zo ging het namelijk altijd met Esther. Maar tja, liegen tegen haar, dat was één ding wat hij nu is niet deed. ‘Ik zat net buiten, een of andere dude kwam me melden dat je nieuwe kamergenoot je liep te bedreigen. Dus ik kwam eens kijken, meer is er ook niet aan de hand. Maar aangezien je het perfect lijkt te redden tegen hem kan ik net zo goed weer vertrekken.’ Ze was naar achteren gestapt, de spanning die door het meisje heen ging was voelbaar, of beter gezegd het straalde gewoon van haar af dat ze nog niet uitgeraasd was over het gene wat er hier gebeurd was toen hij nog buiten zat. Kort haalde hij zijn schouders op, rechte zijn rug en maakte zo aanstalte om te vertrekken naar de kamer en zo uiteindelijk te verdwijnen in de gang.

''Yeah sure.'' Antwoordde ze koeltjes op zijn vergetenheid en keek voor kort naar het flesje wat hij in zijn hand vasthield, moest het iets van parfum voorstellen? Het deed haar humeur er niet bepaald van opkrikken, maar Christian's komst lichtelijk wel. Het feit dat ze nu met een onbekende, en blijkbaar agressieve jongen opgescheept zat, deed haar niet bepaald vrolijk maken en eigenlijk was ze ergens wel dankbaar voor het Die Hard lid zijn komst. Wanneer ze haar mond opnieuw wou openen, klonk zijn stem alweer en keek ze hem recht in zijn ogen aan, waarna ze naar hem toe kwam lopen, maar met ontspannen handen. Doordat ze net haar vuisten had gebald, verspreidde het bloed zich over haar volledige handpalm heen, en merkte dit op vanuit haar ooghoeken wanneer ze haar hand naar de gootsteen wou brengen om erop te leunen. Meteen spoelde ze de vloeistof eraf met ijskoud water uit de kraan en liet het daarna over haar wond stromen. Hierdoor kreunde ze zachtjes, haast onhoorbaar, ze was niet zo gauw te kleineren. ''Ik..'' Sprak ze ondertussen dat ze haar handen afdroogde aan een witte handdoek en merkte dat ze lichte bloedvegen achterliet, die steeds roder werden. Meteen begon ze in een medicijnkastje te rommelen totdat ze een pleister had gevonden en trok dat er strak en wat nonchalant omheen.
''Het is die jongen, word gewoon kwaad om hem. Je bent net te laat binnen gekomen, maar anders had je hem waarschijnlijk aangevlogen.'' Fluisterde ze naar hem, zodat haar kamergenoot hen niet zou horen en probeerde een lichte glimlach op te zetten, wat enkel tot een vertrokken gezicht opleverde. Ze zuchtte en keek naar de grond, zou hij nu kwaad worden en denken dat ze laf was, daarna wegbenen of die jongen aan gaan pakken totdat zijn botten braken? Eigenlijk had ze wel zin in dat tweede, maar dat leidde tot een schorsing en dat was wel het laatste wat ze op dit moment wou.

Christian haalde kort zijn schouders op. Als ze het niet ging geloven moest ze het zelf maar weten. Maar nu hij gezegd had wat hij moest zeggen was het ook tijd voor hem om te gaan. Waarom zou hij immers nog blijven? Toen ze naar hem toe kwam gelopen trok hij zijn wenkbrauw op. Wat hij nu kon verwachten was tja iets wat je altijd kon verwachten bij Esther. Zijn ogen viel op haar handen, deze had ze echter niet meer gebald tot vuisten, en daardoor viel ook ineens het immense bloed verlies hem op. Kort beet hij op zijn onderlip, oh, die jongen zou problemen gaan krijgen met hem. Aangezien hij de dader waarschijnlijk wel was van het verwonden van het meisje. Christian wou haar ergens wel helpen met het verzorgen maar hij liet haar toch maar doen, had niet bepaald zin in dat ze weg trok en haar op een of andere manier nog meer pijn deed of zo. Tja, hij was nu eenmaal snel bezorgd, en zeker als het om mensen ging waar hij een soort van band had.
Wanneer hij zijn hand op de deurklink had geplaatst, en het meisje begon uit te leggen wat er nu gebeurd was draaide hij even zijn hoofd naar haar en liet zijn hand al snel weer van de klink afglijden. Christian wandelde op haar af en zuchtte eventjes. Feitelijk deden haar woorden hem geen goed, maakte ze hem alleen maar kwader, ook al was dat niet haar bedoeling, en het was niet eens zichtbaar. Wanneer hij het vertrokken gezicht op merkte was het genoeg voor hem, zachtjes bracht hij zijn hand naar haar wang en wreef daar kort over. Beende vervolgens zo snel naar de deur, zorgde er voor dat ze niet meer op slot was en trok die open. Blijkbaar was de jongen nog steeds bloed aan het deppen op de grond. Traag was hij ook wel. Zonder een moment te aarzelen vlamde hij op hem af, greep hem vervolgens stevig vast bij de veels te lange haren van de jongen. Trok hem zo heel handig omhoog en duwde hem vrijwel meteen tegen de muur en plaatste zijn hand rond de keel van de jongen. Zijn ogen waren fijn geknepen tot spleetjes, goodbye mister nice guy. Meteen schoot zijn hand vanaf de linkerkand naar omhoog en trof hij de jongen hard op zijn kaak. ‘Wie the fock denk jij dat je wel niet bent?’ Gromde hij woedend naar hem. Een lang opgesloten woede nam de overhand over de jongen. Het was erger dan de keren dat hij eens ruzie had gehad met Esther of eender welk persoon. Op onverklaarbare wijze waren de jongen zijn ogen in plaats van het groengrijze dat ze altijd a geweest waren, helemaal verkleurd naar zwart. Alsof zijn pupil zo hard vergroot was dat er niets meer van zijn oorspronkelijke kleur over was gebleven. Dit was een jongen die zich nog nooit had laten zien aan de buitenwereld, dit was een glimp van de echte Christian. Voor een kort moment oefende hij druk uit op de luchtpijp van de jongen door zijn nek wat meer samen te knijpen. Al liet hij toch na een tien seconden weer los.

Toen de deurklink met een zacht klikje omlaag ging, keek Oliver even op. Een jongen kwam de kamer ingewandeld en hij wenkte Esther mee naar de badkamer. Zwijgend keek Oliver toe hoe hij en het roodharige meisje wegliepen en hij poetste grondig al het bloed weg. Een zucht verliet zijn lippen en hij streek zijn haar uit zijn ogen. Achja, volgend jaar was hij van hun allemaal af. Dan mocht hij gaan studeren en zou hij een eigen appartement hebben. Met zijn eigen regels en zonder gekke, roodharige meisjes. Zonder zicht te bewegen bleef hij gehurkt op de grond zitten en even sloot hij zijn ogen. Het geluid van een slot dat ontgrendeld werd klonk, en Oliver opende zijn ogen weer. Snelle, haastige voetstappen bewogen zich in zijn richting en voor hij kon omkijken werd hij bij zijn haren gegrepen. Oliver werd lomp hard tegen de muur geduwd, en als hij de kans had zou hij over zijn pijnlijke schouderbladen gewreven hebben. Een harde vuistslag raakte hem tegen zijn kaak en Olivers hoofd knalde tegen de muur. Die raakte iets hards en een warm straaltje bloed kroop via zijn nek over zijn rug. Oliver knipperde met zijn ogen om de sterretjes die hij zag weg te krijgen en hij keek de persoon voor hem strak aan. Kende hij hem niet ergens van? Hoe heette hij nu ook alweer? Christian misschien? Veel tijd om daarover na te denken, want de jongen begon tegen hem te grommen. Met moeite kon hij er wat woorden uit opmaken en geheel onverwachts kroop er één mondhoek bij Oliver omhoog. ‘’Oliver Scott Sykes is de naam,’’ Oliver’s stem klonk droogjes en hij staarde strak naar de persoon voor hem. Voor zover dat ging dan; zijn hoofd bonsde en af en toe werd zijn zicht wat minder scherp. De ogen van de jongen voor hem waren pikzwart, en voor Oliver zich daarover kon verbazen werd zijn keel dichtgeknepen. Hoewel het misschien net tien seconden duurde, raakte Oliver in paniek en hij kreeg geen lucht meer. Ook nadat Christian zijn keel losgelaten had, vulden zijn longen zich niet met zuurstof en Oliver hapte naar lucht. Toen Christian hem losliet zakte Oliver slap in elkaar, en even werd het zwart voor Olivers ogen.
Echter werd hij vrijwel meteen wakker, en hij krabbelde overeind. Het duurde even voordat hij echt stevig stond, en hij draaide zich half naar Christian toe. Plotseling gaf Oliver de jongen voor hem een harde vuistslag tegen zijn oog en geschrokken keek hij naar zijn vuist. Goed, Oliver was dan wel een beetje boos, eigenlijk was het niks voor hem om zomaar te slaan. Het was de tweede al vandaag. Eerst had hij Esther tegen de muur geduwd, en nu had hij iemand geslagen. Oliver wreef over de pijnlijke plekken op zijn keel en hij zuchtte. Rustte er een vloek op deze kamer ofzo? Of nog erger; op hem?

De reactie die van de jongen af kwam, had ze wel al verwacht, woedend. Maar dat hij nu ook daadwerkelijk de badkamer verliet om.. Oliver in elkaar te beuken, dat had ze minder kunnen bedenken op het moment. Pas zodra hij de deurklink omlaag duwde en naar de kamer liep, en ze een hard gebonk en dergelijke hoorde, stond ze eerst volkomen verbijsterd. Was hij nu voor haar bezig om.. gaf hij dan om.. ze raakte helemaal gewikkeld in haar gedachten. Waar was die jongen in godsnaam mee bezig?! Dit liet haar weer normaal functioneren en stapte ook met hevige passen de badkamer uit. Het beeld wat zich op dat moment op haar netvlies afspeelde, deed haar schrikken. ''Christian Farnesé!'' Gilde ze uit, lichtelijk in paniek. Oliver mocht haar dan wel pijn hebben gedaan, maar dít verdiende hij niet! Het was tenslotte haar eigen stomme fout geweest en dat moest ze toegeven. Met haar vuisten gebald liep ze op het stelletje af en keek toe hoe de jongen zijn keelgat dichtgeknepen werd. Omdat ze net haar vingers hard op elkaar geknepen had, voelde ze nu ook weer de diepe snee van haar duim behoorlijk brandden. Verdomme. Maar ze mocht er niet aan denken, haar kamergenoot kreeg haast geen adem meer. ''Laat hem onmiddellijk los, klootzak! Wie denk je wel niet wie jíj bent?!'' Was haar vervolg erop en had de neiging om hem zelf ook naar zijn keel te vliegen.
Maar op dat moment liet hij los en zakte de langharige jongen naar de grond, waardoor Esther er nog meer geschokt bij stond. Op dat moment wou ze Christian gelijk wegslaan uit haar kamer, maar ook voordat ze daarvoor de gelegenheid had, sloeg Oliver terug en ramde hem gelijk terug tegen zijn oog. Hierdoor slaakte ze verwild een klein kreetje en ging tussen de jongens in staan. Beide hield ze ze vast aan hun kragen. ''Allebei ophouden, HET IS GODVERDOMME AFGELOPEN!'' Ze trilde inmiddels van woede en had de grote neiging om ze nu ieder moment het liefste uit het raam te flikkeren, maar dat was een nog slechter plan at the moment. ''Christian oprotten, ik red dit heus wel.'' Ze verplaatste haar hand vanaf zijn kraag naar zijn oor en liet inmiddels haar kamergenoot los. Hiermee trok ze hem naar de deur van de kamer en smeet hem grofhandig de kamer uit. ''Je hoeft je voorlopig niet meer te tonen, eikel.'' Siste ze nog naar hem en zag de duidelijke kwaadheid in zijn ogen staan, maar die hoefde ze niet voor lang te zien want meteen smeet ze de deur wel degelijk voor zijn gestalte dicht. Hierna draaide ze zich om en keek naar haar kamergenoot, zag inmiddels nog meer bloed op de grond liggen. Niet haar bloed van haar duim, maar vers bloed, wat er nog maar net opgekomen was. ''Gaat het?'' Waren de enige lichte hijgende woorden die ze uit wist te brengen en probeerde haar woede onder kalmte te houden, terwijl ze nog lichtelijk trilde. Ze liep naar hem toe en zakte op de grond, waarna ze het doekje pakte en ook zijn bloed probeerde weg te schrobben. Het zou hem vast en zeker wel opvallen dat ze niet meer kon stoppen met trillen, maar daar gaf ze op dit moment niet zoveel om.

Christian keek hem woedend aan, hij hoopte dat de klap tegen de muur zeer had gedaan. Zo dacht de jongen misschien beter na voor hij mensen ging bedreigen. Wanneer hij begon te spreken voelde Christian zich alleen maar kwader worden. De toon waarop de jongen zijn stem had geklonken zou hem in normale omstandigheden waarschijnlijk wel hebben doen lachen, maar nu irriteerde het hem alleen maar. Zijn naam werd uitgegild door de welbekende stem van Esther, hoorde hij daar nu paniek? Toch keek hij niet om, hield zijn blik stevig gericht op Oliver. De ademhaling van de bruinharige jongen was zwaar geworden, het deed zelfs pijn feitelijk om in te ademen al liet hij dat nu niet meteen blijken aan de jongen die in elkaar was gezakt tegen de grond. Esther’s woorden bereikte hem wel, maar ze drongen niet meer door tot de jongen. Christian’s armen waren stevig aan het trillen, voor zijn part was dit nog niet voorbij, trapte hij hem nu helemaal tot een klein hoopje bloed, maar voor hij dat echter kon doen kreeg hij een felle klap tegen zijn oog waardoor hij wat achteruit deinsde. Bijna slaagde hij op de grond, maar voor hij dat kon doen werd hij stevig vast gegrepen bij zijn kraag door de roodharige. Waarom weer regelrecht op zijn oog? De wonde was weer helemaal opengegaan, waardoor hij er niet bepaald gezond meer uit zag. Strak staarde hij naar Oliver die blijkbaar leek te bloeden. Onbewust grijnsde hij even. Nee, dit was hij niet meer. Dit was iets wat hij lang geleden had opgesloten zodat er nooit meer iets kon gebeuren als dit, maar nu was dat weg gegooide moeite. Al snel werd hij bij zijn oor vast genomen iets wat hem nog meer irriteerde maar toch deed hij geen moeite. Esther was niet de persoon waarop hij het gemunt had op de moment. Vrij snel werd hij de kamer uit gesmeten door haar, meteen kwam hij beter overeind, keek even snel nog recht in de ogen van haar voor de deur hard werd dicht gesmeten. Een korte tijd bleef hij staan. Kreeg hij dit nu als dank omdat hij gekomen was? Woedend sloeg hij met zijn hand tegen de muur die de kamerdeur van Esther scheidde met een andere. Met een ruk draaide hij zich om, stond oog in oog met enkele leerlingen en enkele leerkrachten die blijkbaar gewaarschuwd waren. De jongen bewoog zich snel tussen de mensen door, maar voor hij de gang echter kon uitlopen kwam de jongen weer volledig bij zinnen en knalde hij met een luide bonk op de grond, zonder enig teken van leven te vertonen werd hij al snel weer omhoog gehesen door enkele mensen, maar momenteel was hij maar een pop in hun handen. De jongen had een black out gekregen en daardoor was hij nu zeg maar flauw gevallen of wat dan ook. Omstanders keken hem aan, en eentje kwam uiteindelijk met het idee om hem naar het ziekenhuis te laten overbrengen. En aangezien hij niet bepaald kon toestemmen, besloot een van de leerkrachten maar een ambulance te bellen voor hem. Na een kwartiertje klonk uiteindelijk het geluid van de sirene, waardoor een hele hoop hoofden ook tevoorschijn kwamen uit hun deuren. De jongen werd nog geen vijf minuten later op een brancard gelegd, en zo naar beneden gedragen nog steeds niet bij zinnen. Een van de drie mannen bleef boven om toch aan een paar mensen te vragen wat er gebeurd was terwijl Christian al vervoerd werd naar het ziekenhuis.

Het slaan van een deur, een hand die hem bij zijn kraag greep en een schreeuwende stem. Die die dingen zorgden ervoor dat Oliver zijn blik afwendde van Christian en hij keek Esther ongelovig aan. Ze keek Oliver en Christian met een woedend gezicht aan. Of was het eerder gekwetst? Oliver wist het niet, het denken ging hem nu niet zo gemakkelijk af. Zijn groene ogen gleden over Esther en hij keek toe hoe ze Christian meesleurde. Aan zijn oor welteverstaan. Hij werd letterlijk de kamer uitgesmeten en Oliver zuchtte. Zijn blik gleed naar de plasjes bloed op de grond en hij wendde zijn hoofd af. Toen Esther vroeg of het wel met hem ging, zweeg Oliver. Hij was er niet zo zeker van dat zijn stem een vaste toon had nu, dus knikte hij maar. Dat had hij beter niet kunnen doen, want vrijwel meteen schoot er een pijnscheut door zijn hersenen. Die hield enkele seconden aan, maar verdween net zo onverwachts weer als dat die was gekomen. Toen Esther naast hem neerhurkte keek Oliver zwijgend naar haar handelingen en hij wandelde naar de badkamer. Daar zette hij zijn handen op de wasbak en zwaar leunend op het witte ding keek hij in de spiegel. Op zijn kaak was nu al een bloeduitstorting te zien. Echter leek zijn keel ongedeerd. Misschien kwam dat door zijn tattoos. Hij wreef even over zijn kaak en pakte een verbanddoos uit het badkamerkastje. Na nog een laatste blik in de spiegel geworpen te hebben knipte hij het licht uit. Zachtjes sloot hij de badkamerdeur achter zich en hij legde de verbanddoos op tafel.

Weer gleed zijn blik naar Esther, die nog steeds intensief bezig was met het poetsen van het bloed. Echter vielen er steeds weer grote druppels uit Esthers duim en Oliver schudde zijn hoofd. In enkele stappen stond hij bij haar en hij legde zijn grote hand op haar schouder. Nog steeds zwijgend hielp hij haar omhoog en hij leidde haar naar de bank. Daar pakte Oliver haar pols lichtjes beet en hij draaide de pols voorzichtig om. Met een doekje wreef hij het bloed rond haar duim weg, en hij keek goed of er geen glasresten meer in haar duim zaten. Toen Oliver er zeker van was dat die er echt niet meer zaten pakte hij wat ontsmettingsmiddel. Hij druppelde het prikkende goedje op Esthers duim en daarna zocht hij naar wat verband. Vakkundig en snel verbond hij haar duim en een stukje van haar hand. Precies op het moment dat hij ermee klaar was hoorde Oliver het geluid van sirenes, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Proberend zijn spieren wat te ontspannen leunde hij achterover, maar hij schoot meteen weer overeind. Precies op het moment dat hij de rugleuning raakte, schoten er ongelooflijke pijnscheuten door zijn schouders, rug en zelfs door zijn hoofd. Zonder op Esther te letten trok hij zijn T-shirt uit en hij bekeek de achterkant. Hier en daar zaten er wat bloedvlekken en Oliver fronste. Zijn hand gleed naar zijn achterhoofd, maar die trok hij snel weer weg toen hij iets nattigs voelde. Helderrood bloed kleefde aan zijn handen en verschrikt keek Oliver naar het goedje op zijn vingers. Hij keek Esther even aan en kuchte. ‘’Ehmm, ik kan er zelf niet zo goed bij. Zou je misschien de wondjes op mijn rug willen ontsmetten, en misschien even naar mijn hoofdwond kijken of zo?’’ Afwachtend keken zijn ogen Esther aan en hij beet ongemakkelijk op zijn lip. Oliver háátte het om hulp te moeten vragen.

Zonder meer aandacht aan de jongen te besteden ging ze flink door met boenen, om hopelijk zo die bloedvlekken uit het tapijt te krijgen, wat best moeizaam ging. Het kostte haar energie maar ze kon het niet over haar hart krijgen om straks gezeik te krijgen met de eigenaar van het gebouw omdat ze toevallig de vloerbedekking verknald had door middel van rood, op dat moment opgedroogde, vloeistof die uiteindelijk hartstikke zou gaan meuren in de loop van de tijd. Ondertussen hoorde ze een aantal voetstappen, wat geklik, wat gerommel en uiteindelijk een grote hand op haar schouder waardoor ze omkeek. Ze wist dat hij haar wou helpen en dat die ruzie van net gewoon onzinnig was geweest, het was tenslotte haar eigen stomme fout geweest om op hem haar woede af te reageren. Hoezo een slechte indruk maken? Esther zuchtte onhoorbaar en liet zich toen mee leiden naar de bank waar ze uiteindelijk op neerplofte en zonder verder nog echt aandacht aan hem te besteden, naar het raam keek. Uitzicht op het strand, hoe kon het ook anders? Christian had al die luxe shit voor hun, op dat moment dat er nog drie Die Hard leden hier in de kamer zaten, geregeld en nu had ze hem er gewoon uitgeschopt zonder pardon. Nou eigenlijk was hij eerder zelf weggegaan omdat ze zelf niet meer zo actief in deze kamer aanwezig was, maar dan nog was het best goed geweest van hem om dat te geregeld te hebben.
Zodra er vloeistof op haar duim terecht kwam wat rook naar alcohol en brandde als de hel, draaide ze haar hoofd vliegensvlug om en had de neiging om haar hand terug te trekken, maar dat kon ze niet maken. Hij had gelijk, het moest inderdaad geholpen worden en dus besloot ze aan haar pijn te ontkennen en het volkomen te negeren, het als het ware uit te bannen tot het niet eens meer bestond. Niet dat ze dat al volledig onder de knie had, maar het was gaaf om dat uit te testen. Voordat ze het wist lag er al een staaltje verband om haar halve hand heen en wreef ze voorzichtig over de rug van haar hand met haar andere, haar nog normale hand. Op het moment dat ze doorhad dat Oliver een pijnlijke reactie maakte op iets, keek ze wat verbaasd naar hem en had toen door waar hij last van had. Natuurlijk, dat gezeik met Christian had hem wonden opgeleverd die er niet bepaald best uit zagen zodra hij zijn shirt uit deed. Al gleed haar blik ten eerste op de tatoeages die hij op zijn lichaam had. ''Natuurlijk.'' Was haar korte reactie op zijn vraag, haalde wat ontsmettingsdoekjes uit de EHBO doos vandaan en begon daar voorzichtig zijn achterhoofd als eerste mee te deppen. Het zou misschien wel pijnlijk zijn, maar zoals zij net die akelige pijn in haar duim had moeten doorstaan, moest hij dit voor kort onder ogen zien te komen. Na een paar minuten rustig door te gaan, merkte ze al dat het al aardig stopte met bloeden en het ergste weggehaald was. ''Ik kan er verder niet zoveel aan doen, het zal vanzelf moeten verbeteren. Een pleister of verband zal niet werken.'' Waren de enige woorden die haar keel verlieten, maar daar liet ze het niet bij zitten. Nee, zijn rug was er ook nog niet bepaald rustig aan toe en had ook behandeling nodig. Die was niet zo erg als zijn hoofd gelukkig en daar zouden wel gemakkelijk wat zalf en een pleister op kunnen.
Nadat ze dat dus ook behandeld had met wat doekjes en lauw water, had ze de zalf erop gesmeerd en pleisters erop geplakt. ''Het zal nu wel goed zijn.'' Bracht ze ietwat zachtjes uit en veranderde toen van houding. In plaats van relaxed met haar benen over de rand van de bank heen te zitten, verplaatste ze zich tot ze op haar knieën zat en met haar voeten aan het andere voeteneind, met haar gezicht naar de jongen toe. Rustig ging ze naar zijn oor toe, zonder verder oog contact te maken en opende toen haar mond om iets te zeggen. ''Zoals ik al zei, kan ik er niet veel aan doen, maar dit zal wel werken?'' Fluisterde ze ijzig, maar drukte daarna al gauw een klein kusje met haar volle, rode lippen op zijn wang.

Oliver vond het vreemd. Het wàs allemaal vreemd. Esther had eerst een duivelse indruk op hem gemaakt, nu zat ze op haar hurken het tapijt schoon te boenen. Ze had nu een andere uitstraling. Zacht, misschien breekbaar. Bijna aardig zelfs. Of nee dat was niet de juiste benaming, corrigeerde Oliver zichzelf. Esther was misschien wel heel erg aardig, maar moest hij het nog ontdekken.
Esther, Esther, Esther. Oliver gaf het toe; er spookte nu niks anders door zijn hoofd dan het roodharige meisje. Gek, want ze had zojuist het fotolijstje van Nadia gebroken en zijn lievelingsshirt naar buiten gegooid. Toch fascineerde ze Oliver. Hoe kon ze net nog zoveel agressiviteit uitgestraald hebben, en nu doodskalm lijkend op de grond zitten. Behalve fascinatie stroomde er nog iets anders door hem een. Een drang om Esther te.. Tja, wat was het eigenlijk? Om Esther te beschermen? Oliver wist het niet. Het enige wat hij wilde was dat ze ophield met trillen. Hij kon er niet tegen om haar zo –in zijn ogen- kwetsbaar te zien.
Zijn gedachten deden de tijd versnellen. Voor Oliver het wist had hij haar hand verbonden. Het speet hem dat hij haar even pijn moest doen doormiddel van het ontsmettingsmiddel, maar ze leek er goed tegen te kunnen. Apart, hij kende alleen maar meisjes die het uitgilden bij ieder kleinste slag of stoot. Al waren dat wel alleen maar van die cheerleader meisjes. Van die huppeltrutjes.
Esther leek het niet zo apart te vinden dat hij vroeg of ze zijn wonden even wilde behandelden. Oké, dan wist hij dat ook weer. Hij wist nog steeds niet echt wat hij kon verwachten met het roodharige meisje. Op haar gemak begon ze zijn wonden te ontsmetten en Oliver beet op zijn lip. Op Esthers woorden knikte hij zwijgend, en hij zuchtte. De wonden op zijn rug waren deden minder pijn toen ze verzorgd werd, en een tweede zucht klonk toen er koude zalf opgesmeerd werd. Deze keer was de zucht van verlichting.
‘’Bedankt,’’ Olivers stem klonk fluisterend en hij ging recht zitten. De bank begon wat te bewegen en vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Esther op haar knieën ging zitten en naar hem toe boog. Haar stem kietelde in zijn oor, en Oliver kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Oliver knipperde met zijn ogen terwijl hij naar Esther luisterde, en hij vroeg zich af wat er dan zou werken. Het antwoord kwam al snel. Esthers volle rode lippen raakten vluchtig zijn wang, en Oliver spande voor even zijn spieren aan. De huid op zijn wang tintelde en schokjes vlogen door zijn botten naar zijn ruggengraat. Hoewel het niet lang duurde en het maar een klein gebaar was maakte het best wel veel indruk op Oliver. Impulsief boog hij zich naar Esther toen en streek haar rode haar achter haar oren. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen die van Esther om vervolgens al zijn spieren te ontspannen. Al zijn ledematen tintelden op een prettige manier, en een lekker gevoel stroomde door Olivers aders. Toen hij besefte wat hij deed, liet hij Esther verschrikt los en hij keek haar verschrikt aan. Hij kuchte even en beet op zijn onderlip. Jeetje, wat als Esther hem nu weer uitflipte op hem? En waarom voelde het eigenlijk zo onwijs goed? Hij kende Esther nu pakweg een uur. Dit kon toch niet?
Oliver streek even over zijn gloeiende wangen, en hij keek Esther even aan. Goed. Fijn. Wat nu?

Na een seconde haalde ze dan ook instinctief haar lippen van zijn huid af en opende haar ogen, waarna ze hem nieuwsgierig aankeek. Tot wat zijn volgende actie zou zijn dan. Die kwam al best snel, dat hij een aantal plukjes haar achter haar oren streek. Hoewel ze normaal gesproken naar achteren gedeinsd zou zijn en hem een klap voor zijn gezicht had gegeven, wist ze niet waarom ze dat niet deed en bleef ze gewoon zitten. Alsof iets in haar haar overgenomen had, om eens een keer 'normaal' te doen voor haar doen en niet steeds chagrijnig en kwaad te doen, om die haat en nijd uit te brengen op andere mensen of voorwerpen of andere levenloze spullen. Het moment dat ze elkaar aankeken duurde niet lang, voordat ze het door had waren zijn lippen op de hare en had ze haar ogen gesloten om ervan te genieten. Hoewel haar spieren net ontzettend strak stonden, hadden ze zich uit automatisme ontspannen en genoot ze van zijn onmiddellijke reactie. Op zijn straight to the point. Het moment dat elkaars lippen ieder raakten, duurde niet vrij lang, maar lang genoeg om haar zijn smaak te laten proeven en zodra hij dan ook verschrikt los liet keek ze hem met een tedere blik aan. Hierna wist ze zichzelf ook weer te herpakken en deinsde zelf ook lichtelijk achteruit, waarna ze de blik in zijn ogen zag. Het was inderdaad beter om hiermee op te houden, zij was tenslotte hiermee begonnen toch? Toch? Of niet? Ze wist het niet meer, raakte voor even de kluts kwijt. Ze had hem enkel een kusje op zijn wang gegeven, gaf dat de aanleiding om gelijk te gaan zoenen? Esther kende hem nog maar net, nog niet eens een uur en ze hadden al best veel beleefd in die tijd.
Ze slikte even, stond toen op van de bank en draaide haar hoofd naar het raam toe waar het water rustig tegen de kust aan klotste. ''Vergeet het.'' Fluisterde ze, maar hard genoeg voor de jongen om het hoogstwaarschijnlijk te kunnen horen. Tenminste, als hij zijn aandacht erbij hield en niet ergens afdwaalde in Estherland of zoiets. Ze kreunde zachtjes, hoog, wanneer ze haar keel schraapte en draaide zich toen om naar de slaapkamer. Daar liep ze heen en sloot de deur achter haar kont dicht. Wat had ze zojuist gedaan? Dit kon niet waar zijn. Alsof ze flipte greep ze naar haar haren, die ze meteen weer goed in stijl deed en liet zich vervolgens neerploffen op haar bed waar haar laptop nog steeds met smart op haar lag te wachten. Op haar buik liggende en haar benen in de lucht zwaaiende, klapte ze het ding open en kwamen de internet tabbladen van Google Chrome weer in beeld. Facebook, Youtube, Twitter, Tumblr, dat soort standaard dingen. Facebook, het deed haar herinneren aan haar vader die nog niet eens lang geleden zijn sterfbed had bereikt. Ze greep opnieuw haar haren vast en liet haar hoofd wat naar beneden zakken, richting haar toetsenbord en sloot haar ogen. Ze wou hier niet aan denken, ze wou niet aan die begrafenis denken en aan het feit dat haar held pijnlijk gestorven was. Het deed haar alleen maar meer zeer en pijn, iets wat ze maar al te graag af wou reageren en dat zou dan opnieuw Oliver worden, een slachtoffer. Ze moest zichzelf in bedwang houden...
Een welbekend geluidje luidde door haar laptop heen en ze keek meteen weer op. Messenger. Ze liet haar vingers over het touch gedeelte gaan en klikte zo het gesprek aan. Haar ogen scanden de tekst die ze toegestuurd kreeg en met een lichte glimlach beantwoordde ze haar door middel van een standaard begroeting. Een oude vriendin van Venice, die nog wél de moeite nam om contact met haar op te nemen. Weinig mensen hadden dat nog gedaan, sinds het feit dat ze er achter waren gekomen dat haar moeder niet meer met haar vader was, maar met een ander. Niet zomaar iemand, nee, een vrouw. Iets wat ze liever afraadden dan dat ze het aanraadden aan mensen. Een lichte zucht verliet haar keel. Het beeld van haar vader was nu merendeels verdwenen, maar nu bleef Oliver er weer in hangen. Alsof hij vertrouwd voelde, alsof ze hem al jaren kende en ze volledig aan hem gewend was. Het was raar. En aan de ene kant verlangde ze er naar dat hij binnen kon komen en haar zou bespringen als een freak die zich niet in toom kon houden, maar aan de andere kant wou ze ook wel dat hij op zou rotten en haar nu met rust zou laten. Het was maar af te wachten wat hij dan zou gaan doen. Hoe hij over deze situatie dacht en misschien wel enkel en alleen binnenkwam om met haar te praten. Misschien niet eens over net, om dat even weg te laten, maar gewoon over iets leuks.

Het feit dat Esther niet terugdeinsde of hem sloeg verbaasde Oliver. Nee, het leek eerder alsof Esther zich er ook goed bij voelde. Haar spieren waren in ieder geval niet meer zo ingespannen. Op het moment dat Oliver zichzelf teruggetrokken had keek Oliver Esther nog even kort aan, om een glimp van haar tedere blik op te vangen. Echter sloeg de sfeer snel om toen Esther hem enkele woorden toefluisterde en verdween. Vergeet het. Toen Esther in haar kamer was verdwenen staarde hij even naar de dichte deur en hij stond op. Hij kon het maar beter vergeten ja. Met een zucht stond hij op en verdween hij naar zijn eigen kamer, om die op zijn gemak in te richten. Kleding in zijn kast, schoenen langs de muur. Hij maakte zijn bed op en zette de foto van Nadia op zijn nachtkastje, samen naast het bureaulampje. Uiteindelijk plofte hij starend naar de muur op zijn bed neer. Hij had het weer goed verpest, of niet?
Hij werd zenuwachtig van het stilliggen dus stond hij maar op. Hij trok een simpele zwarte hoodie aan en vertrok weer naar de ‘woonkamer’. Daar ging hij voor het raam staan en hij keek met zijn handen op de vensterbank leunend naar buiten. Het uitzicht was gewoonweg prachtig.
Golven beukten tegen de kleine rotsen aan en lieten een laagje schuim achter op het strand. Enkele kinderen lieten hun vliegers op in de lucht of speelden met zandschepjes. Hier en daar liep er een man of vrouw voorover gebogen; zoekend naar schelpen of andere verzamelobjecten. Hier en daar liepen er twee mensen dicht opeengeplakt door het natte zand. Om de paar meter hielden ze dan stil om elkaar een kusje te geven of om elkaars haren achter hun oren te strijken. Oliver beet op zijn lip bij het aanblik ervan. Nog geen twee jaar geleden had hij op zo’n soortgelijke manier samen met Nadia over het strand gelopen. Was hìj degene geweest die om de meter stilhield en lachend een lok haar achter haar oren streek, of haar volle lippen kuste. Een schaduw gleed over Olivers gezicht. Nee, hij mocht er niet aan denken. Hij wilde er niet aan denken. Maar waarom lukte het niet? Waarom kon hij niet naar haat foto kijken zonder dat de emoties door zijn lijf wervelden. Had hij Esther daarom gekust? Als een middel om Nadia te vergeten? Nee, dat kon toch niet zo zijn? Zo was Oliver normaal helemaal niet. Hij gebruikte geen mensen als een voorwerp, dat was in zijn ogen niet goed.
Een zucht ontsnapte aan Olivers lippen. Hij was raar bezig en hij kon zoals Esther het eerder al zei, het beter maar vergeten.
In een opwelling draaide hij zich om en hij wandelde naar Esthers kamerdeur. Hij klopte twee keer op de deur en wachtte even voordat hij naar binnen liep. Hij sloot de kamerdeur en keek naar Esther die op haar buik lag te klooien met haar laptop. Haar rode haren glansden in het rode zonlicht en even bekroop er een vreemd gevoel Oliver. Alsof hij haar wilde bespringen als een wild beest, om vervolgens in haar hals te bijten. In zijn gedachten kon hij al zien hoe ze zich ontdeed van haar kleding en hoe ze uitdagend haar duimen achter haar onderbroek haakte.
Oké kappen Oliver. Riep hij zichzelf tot orde. Het zou raar staan als hij ineens begon te kreunen als een vreemd wezen. Hij wandelde naar haar bed en ging aan het uiteinde zitten. ‘’Dus, jij bent Esther? Mijn nieuwe kamergenote? Ik ben Oliver Scott Sykes, maar word vaak Oli genoemd. ‘’ Oliver grijnsde even scheef en hij liet zijn blik naar het roodharige meisje glijden. Het was misschien beter als ze opnieuw begonnen en alles gewoon vergaten. Precies zoals Esther het had gefluisterd tegen hem. Vergeet het. Ja, dat was Oliver ook van plan. Het allemaal vergeten.

Nog een reactie kwam van Windows Messenger en ze reageerde daar weer op terug, niet bepaald met smileys, maar gewoon normaal. Voor kort gingen ze even door zo, maar een erg nuttig gesprek was het niet. Tenslotte was ze toch eigenlijk verleden tijd, langskomen of iets dergelijks deed de oude vriendin niet en eigenlijk sloeg dit hele gesprek nergens op. Beetje vaag-achtig vragen hoe het met elkaar ging, verder verliep het eigenlijk niet. Haar vingers typten de laatste woorden dat ze moest gaan razendsnel en sloot toen het programmaatje voordat de meid de kans had om terug te reageren, door middel van op wat toetsen te drukken. Hierdoor kwam het begin scherm van Messenger in beeld, die ze dan ook weg klikte door over het touch gedeelte met haar vingertoppen te gaan en vervolgens op het roodgekleurde kruisje te drukken.
Op het moment dat ze Google Chrome aan wou drukken zodat ze de tabbladen kon gaan bekijken, hoorde ze de deurklink open gaan en ontsnapte er onbewust een onhoorbare zucht uit haar neusgaten vandaan. Opkijken deed ze niet, wist heus wel dat het Oliver zou zijn. De neiging om iets naar hem te grommen was groot, maar wist zich in te houden. Vooral omdat ze nu niet bepaald ongemakkelijkheid wou opwekken, wat dan juist alleen maar zou vergroten.
Nadat ze even in haar ogen had gewreven, wel voorzichtig dat haar make-up niet uit zou lopen, besloot ze toch maar even te gaan verzitten zodat het ook wat socialer over zou komen. Al was zij eigenlijk het tegenovergestelde van dat. Ze hoorde de woorden aan die hij sprak en grijnsde, wat een sukkel was het toch. Alsof ze niet wist hoe hij heette, dat had ze allang al bij de balie gehoord. Maar ja, ergens vond ze het ook best wel grappig dat hij zich voorstelde, ondanks het tafereel van wat zich net allemaal had afgespeeld. Ze draaide zich om en sloeg haar benen over de rand van haar bed heen, zodat ze nu in het midden zat van haar laptop en de jongen. Voor kort wreef ze over haar geblesseerde hand heen, maar besloot daar niet al te veel aandacht aan te vestigen. ''Mij ken je al.'' Antwoordde ze op zijn voorstel en glimlachte toch even. ''Waar kom je vandaan?'' Was de enige vraag die ze kon bedenken, om toch het gesprek in gang te blijven houden en niet awkward wat te gaan zitten en straks misschien hetzelfde te laten gebeuren. Eventjes gleed haar blik door haar kamer heen, posters van verscheidene dingen, bands die haar interesseerden. Erg anders dan een normale tienerkamer was het niet, behalve dat hij bloedrood geschilderd was en een hout-uitziende vloer had. Al was dat niet helemaal waar, het was eerder klikbare laminaat wat eruit zag als hout. ''Goed, wat wil je van mij weten? Want ik neem aan dat je hier bent voor een reden, niet waar?'' Daarmee doelde ze dan niet zozeer dat hij kamergenoot van haar was, maar het feit dat hij ongevraagd haar kamer binnen was gekomen.

Toen Esther zei dat Oliver haar al kende, knikte hij. Dat was zo. Hij wist trouwens niet waarom hij net zoiets knulligs gezegd had. Er waren vast duizenden betere dingen te bedenken. Alleen kon Oliver daar natuurlijk niet opkomen. De stumpert. Toen Esther vroeg waar Oliver vandaan kwam, glimlachte hij eventjes. ‘’ Sheffield, Yorkshire. Engeland dus. Ben nog niet zo heel lang geleden hierheen verhuisd.’’ Dat klopte. Oliver woonde hier misschien net een jaartje nu. Toch had hij het voor elkaar gekregen om zijn ouders nu bijna vijf jaar niet te zien. Ingewikkelde familieruzies en ingewikkelde familierelaties. Hij had de laatste vijf jaar die hij in Engeland woonde bij zijn oma doorgebracht. Uiteindelijk kreeg hij Monica High op het oog, dus besloot hij te verhuizen. In zijn eentje weliswaar.
‘’Ik woon hier net een jaartje. Ergens bevalt het me hier wel.’’ Zei Oliver dan ook en hij streek met zijn hand door zijn haren.
‘’En waarom ik hier ben? Het leek me gewoon slim om even normaal kennis te maken. Ik bedoel, we zitten waarschijnlijk nog een jaar met elkaar opgescheept voordat ik ga studeren, dus moeten we het er beste maar van maken. En ik hoef niets van je te weten hoor. Niks wat je niet uit jezelf vertelt in ieder geval.’’ Oliver glimlachte weer en liet zijn blik naar het grote raam glijden. Ook hier was het uitzicht geweldig. Hij stond dan ook op en ging voor het raam staan kijken. Zijn handen waren achter zijn rug bij wijze van spreke in elkaar gevouwen. Zijn bruine ogen speurden het hele strand af. Geen enkel plekje was onzichtbaar voor hem. Net als een adelaar. Bij die gedachte moest Oliver zich inhouden om niet te grinniken. Slecht, hij moest gewoon lachen om zichzelf.
Hoewel het strand net nog vol geweest was met stelletjes, was het nu verlaten op één persoon na dan. Oliver kneep zijn ogen tot spleetjes en focuste zijn blik op de persoon die over het strand scharrelde. Het was een vrouw, aan haar rondingen te zien. Haar haren waren vuurrood en glinsterden in de middagzon.
Oliver kon zweren dat hij haar ergens van kende.
De manier van lopen van de persoon. De huidskleur. De lengte. Het leek zo ontzettend veel op Nadia.. Oliver tuurde nog intensiever naar de persoon om tot de conclusie te komen dat het inderdaad Nadia was. Nadia!
Zonder iets te zeggen draaide hij op zijn hakken om en spurtte hij naar de deur. Die rukte hij lomp hard open en hij liet die openstaan zodra hij erdoorheen gerend was. Bij de tweede deur deed hij hetzelfde en Oliver sprintte de trappen af. Hier en daar moest hij een tas of enkele mensen ontwijken, maar dat ging probleemloos. Hij rukte de deur van het gebouw open en sprong naar buiten. In de verte kon hij het geluid van de golven die wild tegen de stenen sloegen al horen. Maar er was ook iets anders.. Het geluid van rubberen banden die over een geasfalteerde weg raasden. Zo te horen gingen ze niet bepaald zacht. Echter liet Oliver hier zich niet door tegenhouden en voor hij het wist was hij bij de rand van de weg. Een eenzame zweetdruppel gleed langs zijn hoofd naar beneden, en Oliver hijgde van moeheid. Toch stopte hij nog steeds niet.
Hij keek ook niet uit waar hij liep?
Voor een moment leek hij te zweven, het volgende moment werd hij geschept door ene auto. Oliver wist niet hoe hoog hij de lucht in gesleurd werd. Het enige wat hij wist was dat de klap waarmee hij op de grond kwam, al het lucht uit zijn longen sloeg. Hij voelde een bot kraken en een felle pijnscheut zorgde ervoor dat hij even verlamd op de grond lag. Met moeite tilde hij zijn hoofd op en hij keek naar zijn been. Hij kokhalsde. Het bot was dwars door zijn vel en spieren gegaan, en stak nu letterlijk uit zijn been. Bloed liep in straaltjes uit de wond en Oliver kreunde van de pijn. Wat deed hij hier? Waarom was hij hier heen gegaan? Had hij nu echt gedacht dat Nadia weer zou leven? Dat kon toch niet? Een mensenmenigte ging in een kringetje om hem heen staan, en even had Oliver het gevoel dat hij zou stikken. Zoveel mensen. Zoveel drukte. Zoveel pijn op één dag..

Nadat ze haar vragen dan ook gesteld had, gleed haar blik naar haar laptop waar wat aantrekkelijke chatboxen zich opende op FaceBook, mensen die nieuwsgierig naar haar waren en zonder er echt blij op te reageren klapte ze het ding dicht voordat het nog maar één piep geluidje kon maken. Hierna keek ze weer terug naar Oliver en luisterde zijn antwoord af. Wanneer hij echter over het studeren begon, was er iets onverwachts op haar zenuwen gaan werken. Maar liet hem toch uitpraten, ook al was ze normaal gesproken niet zo beleefd. ''Hee, dat ik nu een jaar ben blijven zitten, betekent niet dat ik dit jaar ook ga verkloten en dat ik niet afstudeer.'' Siste ze ijskoud tegen hem, waar zelfs op haar eigen huid lichtelijk kippenvel ontstond. Ze had gewoon zin om die glimlach van zijn gezicht af te slaan. Hij mocht dan wel van geluk spreken dat ze hem nog niet in elkaar had geranseld, dit hoefde ze echter niet van hem te pikken.
Esther keek toe hoe hij opstond, naar het raam liep en daar het strand stond te bekijken. Zijzelf vond er echter geen zak aan op het moment, ze had het uitzicht vanaf dit punt wel weer bekeken naarmate dat ze hier al een pittige tijd zat. Al die tijd rustig in haar eentje, omdat Christian zo nodig een andere kamergenoot nodig had. Dat hij zou ongeduldig was tot zij weer terug in de kamer was, kon zij geen flikker aan doen. Ach, aan de andere kant, ze was nu best een pittige lange tijd rustig alleen geweest. Totdat deze sukkel het weer kwam verpesten eigenlijk. Ze hield een tijdje haar ogen op hem gericht, hoe hij stralend uit het raam liep te kijken, maar na enkele seconden glipte haar blik toch automatisch weer terug naar haar laptop. Gewoonweg iets om haar frustratie weg te halen. Esther klapte hem dan ook weer open en binnen enkele ogenblikken werd het zwarte scherm vervangen door een gedeeltelijk witte. Facebook, meerdere mensen hadden inmiddels tegen haar gepraat en wanneer ze merkte dat het ook Liz was, typte ze wat terug met een lichte glimlach. Eén van de weinigen die haar daadwerkelijk vrolijk kon maken als het erop aan kwam. Een vriendin van vroeger, die ook in Venice woonde. Ze had de meid al enige tijd niet meer gezien, de naam jaren kon ze het zelfs geven, en ze kon niet ontkennen dat ze haar miste. Tenslotte hadden ze elkaar iedere keer weer gesteund waar het kon, stonden ze vierentwintig uur, zeven dagen per week voor elkaar klaar en hadden ze ontiegelijk veel kattenkwaad uitgehaald wanneer ze nog in Venice was.
Wanneer ze voetstappen hoorde, dat de jongen zich omdraaide, had ze haar blik gauw genoeg van de laptop afgericht en op hem gevestigd. Nog kort had ze gezien dat hij iets wonderbaarlijks had opgemerkt van buiten, wat haar uit nieuwsgierigheid deed opstaan en uit het raam deed kijken. Niets bijzonders te zien. Alhoewel, er liep een roodharig persoontje op het strand, dat veel van haar eigen haar weg had. Maar waarom de jongen zich ineens moest haasten naar buiten.. ze snapte er niets van. Een flinke steek schoot door haar duim, waardoor ze er vuil naar keek en vervolgens met pleister en al in haar mond stak, in de hoop dat het over zou gaan. Op dat moment schoot er iets door haar heen, als een lichte hartaanval, haar hart maakte een sprongetje. Zou hij denken dat het de meid van de foto was? Waar zij zoveel op leek? Ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar, hij dacht natuurlijk dat het haar was en haar achterna gaan. Of zou het haar ook daadwerkelijk gewoon zijn? Ze wist de naam niet, maar had haar anders nog nooit eerder in Santa Monica gespot en al helemaal niet in Monica High, en ook niet omstreeks het gebied. Was ze ook net nieuw, net zoals hij? Waren ze samen gekomen en baalde hij er zo van dat ze niet samen op een kamer zaten, waardoor hij misschien zo boos was geworden en al helemaal toen zij ging kutten. Alsof zijn dag nog niet erger dan dat kon worden. Allemaal talloze onbeantwoorde vragen spookten door haar hoofd, die met de seconde steeds erger werden.
Totdat er een hard razend geluid klonk, keek ze uit het raam en zag nog net dat Oliver daar liep, haar kamergenoot. Een luide klap, en op dat moment leek haar hart stil te staan. Ze had het niet heel goed kunnen zien, aangezien het net schuin van het gebouw was, maar ze had al een ernstig vermoeden van wat er gebeurd was. Haar adem stokte, wist niet wat ze moest doen, voelde een hyperventilatie opkomen. Maar wanneer er een bliep van de welbekende chat van Facebook afkwam, wist ze zichzelf te herpakken, greep ze haar mobiel van haar nachtkastje af en vloog als het ware door het gebouw heen naar beneden. Deed alle moeite om zo snel mogelijk beneden te komen. Zou hij geraakt zijn, gewond? Of erger; de dood tegemoet komen? Zou er al iemand bij hem zijn? Zou iemand het überhaupt hebben gezien? Hard knalde ze tegen sommige mensen aan, duwde ze zelfs tegen de grond als het nodig was en raasde als een gek de trappen af. Ze voelde hoe ze knel kwam met haar adem, hoe haar longen naar lucht snakten, maar dat afgrijselijke gevoel gaf ze geen kans tegenover haar angstige gedachten over de jongen.
Wanneer ze eenmaal de laatste trap bereikt had, nadat ze zo snel mogelijk alle verdiepingen van het gebouw als een gek afgeraasd was, sprong ze de laatste treden gewoon simpelweg naar beneden. Meteen ontstond er een zeurende pijn in haar enkel, maar niets was op dit moment belangrijker dan hem. Mensen keken haar verbluffend aan, alsof ze gek geworden was, maar ze gaf er niets om, had niet eens de tijd om ze een snauw te geven of überhaupt irriterend naar ze te kijken. Nee, ze glipte de klapdeuren door die naar buiten zouden leiden en vond daar de jongen op de grond liggen. Onder het bloed en zag ze daar nou ook... een bot uitsteken? Meteen voelde ze brandend maagzuur in zichzelf opkomen, maar ze moest zichzelf onder controle houden. Tegen bloed en al die shit kon ze wel, maar botten die uit lichamen staken? Daar hoefde ze haar niet voor uit bed te halen, net zo min als open botbreuken en al die gore stuff.
''Oliver?'' Bracht ze met een schorre, maar tegelijkertijd vermengd met een piep, stem uit en keek hem met waterige ogen aan wanneer ze zich verslagen op haar knieën naast hem liet zakken. Met haar linkerhand ondersteunde ze zijn hoofd en keek hem met open mond aan, wist niet wat ze verder moest zeggen. Durfde hem niet eens in zijn ogen aan te kijken, staarde naar het bloed wat uit zijn been kwam en voelde opnieuw de controle van zichzelf verliezen. Gauw genoeg zocht ze naar afleiding, keek rond of er iemand in de buurt was om hulp te roepen, maar gek genoeg was de buurt verlaten. Inmiddels trilden haar lippen, ze wist niet meer wat te zeggen en trok shakend haar mobiel uit haar broekzak, wist hem nauwelijks open te klappen en vervolgens typte ze ook nog eens het alarmnummer verkeerd. Damn, wat was ze toch nutteloos. Wat was er toch mis met haar? Toch lukte het haar om dit keer wel het nummer in te toetsen met haar duim en bracht het apparaat naar haar oor toe. Na een aantal keer overgaan werd er opgenomen en voelde ze steken van paniek door haar lichaam schieten, de adrenaline werd wakker gemaakt en deed haar meer trillen dan eigenlijk goed handelen. Esther besprak de details door de telefoon en zei nog als laatste dat ze op moesten schieten, al wist ze wel dat ze nu al zo snel mogelijk onderweg waren. Wanneer ze opgehangen had stopte ze het ding weer terug op de plek waar hij net ook zat en pakte bang met haar rechterhand de zijne vast. ''Het komt goed, Oli, ik zweer het.'' Ze dacht totaal niet meer aan het meisje wat net nog op het strand had gelopen en op haar leek, ze was in paniek of haar kamergenoot het wel zou gaan redden. Zelfs haar reputatie als Die Hard-er deed er nu even helemaal niet meer toe. Haar hart gierde als een gek, bloed stroomde enorm hard. Uiteindelijk durfde ze hem toch in zijn ogen aan te kijken, wist niet wat ze moest doen. Zijn been afbinden, hem verplaatsen? Nee, dat zou beide niet gunstig zijn, bovendien wou ze hem niet meer pijn doen dan dat hij nu al had. De seconden dat ze hem in zijn ogen aankeek leken wel minuten, nee zelfs uren te doen. Gelukkig gold dat niet zo voor de ambulance, aangezien ze die al heel snel hoorde alarmeren dat mensen aan de kant moesten gaan en voordat ze het eigenlijk al door had werd ze ruw van hem afgetrokken, al wou ze dat helemaal niet. Toch moest het gebeuren en kon ze enkel maar toekijken. De tranen die net in haar ogen waren gevormd had ze inmiddels laten vallen, die nu als pareltjes op de tegeltjes vielen en daar eenmaal verdwenen.
Wanneer ze zichzelf kort bekeek had ze pas door dat ze zelf ook wat bloed op haar kleding had en voelde hoe haar misselijkheid erger op kwam zetten, meer omhoog kwam. Esther deed alle moeite om zichzelf in bedwang te houden en had behoefte aan wat water, al werd ze al de ambulance in getrokken voordat ze het eigen zelf realiseerde en ging op een krap stoeltje zitten wat naast de brancard stond. Geluid van een ronkende motor klonk en ze vertrokken richting het ziekenhuis. Daar zou alles goed komen, toch?

-Een grote post verdien je wel, aangezien ik je zó lang heb laten wachten.. c:

Spoiler:

De pijn was ondraaglijk. Het leek vanaf Olivers been naar alle hoekjes van zijn lijf te stromen om hem, zo veel mogelijk te pijnigen. Oliver kreunde en hij keek om zich heen. Waar waren alle mensen gebleven? Waarom was er niemand die hem hielp. Iemand die de ambulance belde of hem pijnstillers gaf. Zelfs alle auto’s waren weg. Waar was de auto die hem aangereden had? Was de persoon ertussen uit genaaid? Nu lag Oliver op de grond, kreunend van pijn. Hij kon niet eens van de weg kruipen, iedere beweging deed ontzettend veel pijn. Hij was dus hulpeloos. Oliver haatte het.
Hij wist nog wel dat bijna vier jaar geleden een soortgelijk iets gebeurde. Hij en Nadia zaten in de auto na een gezellig feestje bij wat vrienden thuis. Oliver wist dat hij niet moesten rijden wanneer hij dronken was, want dronken was hij. Hij had iets te diep in het glaasje gekeken en al zijn bewegingen leken extra traag te gaan. De tijd ging juist als een sneltrein, en Oliver was bang dat hij een oud opaatje zou zijn wanneer hij eindelijk thuis was.
Nadia wilde naar huis, ze had het koud. Oliver ook trouwens. Ze zaten zo dicht als ze konden tegen elkaar geplakt in de auto. Door de drank kreeg Oliver de autoverwarming niet aan en Nadia’s lippen kleurden langzaam blauw. Oliver kreeg medelijden en besefte dat ze hier snel weg moesten. Dus startte hij de auto. In het begin ging het rijden nog wel goed , tot ze bij een tachtig kilometer weg kwamen. De snelheid duizelde en de auto slingerde lichtjes van links naar rechts. Oliver had moeite met het bedwingen van zijn stuur. De bomen flitsten aan hem voorbij en een vrachtwagen had hun ingehaald. Oliver wist niet waarom, maar hij vond het onwijs vervelend en hij drukte vol op het gaspedaal. De snelheid waarin ze nu reden zorgde ervoor dat de adrenaline door zijn aderen stroomde en Oliver ging harder en harder. Hij sneed enkele auto’s af na het inhalen en genietend had hij geluisterd naar het geïrriteerde getoeter. Oliver wist niet wat hem bezielde. En toen die klap..
De klap waarmee zijn auto tegen de boom tot stilstand kwam was overweldigend. De auto leek in elkaar gedrukt te worden, om zich vervolgens weer uit te rekken. De voorruit brak en stukjes glas vlogen met een harde snelheid door de auto heen. En Nadia.. Nadia droeg geen gordel en werd uit de auto geslingerd. Ze knalde tegen de boom aan en bleef uiteindelijk slap liggen tussen het puin van de auto. Oliver had haar botten duidelijk horen kraken, en hij was op slag nuchter. Hij wist nog hoe hij zichzelf uit het autowrak gewrongen had om vervolgens op zijn knieën naar Nadia te kruipen. Toen hij zag dat haar ogen gesloten waren en dat ze niet bewoog raakte hij in paniek. Hij pakte haar pols beet en probeerde haar hartslag te ontdekken. Maar het mocht baten.
Nadia leefde niet meer.
Hij, Oliver Scott Sykes had zijn vriendin en zijn grote liefde gedood. Weliswaar niet expres, maar hij was de schuldige. Oliver wist had bijna een half uur langs haar koude lichaam geknield gezeten. Zijn tranen druppelden over haar gezicht en hals, waardoor het bijna leek alsof ze nog leefde. Hij wist nog dat hij lomp hard weggesleurd werd en dat Nadia naar een ambulance werd gebracht. Hij moest zelf naar een politiebureau waar hij werd ondervraagd. Hij kon het nog steeds niet bevatten dat Nadia dood was..

De herinnering leek zo echt, dat Oliver hem bijna herbeleefde. De tranen stroomden over zijn wangen en de pijn golfde door zijn lichaam. Hij had zijn ogen tot spleetjes geknepen en zijn nagels staken in zijn vel. Hij verging nu niet alleen lichamelijk van de pijn, ook zijn hele ziel schreeuwde. Waarom kon Oliver het niet vergeten? Waarom kon hij het roodharige meisje nu niet vergeten? Oliver sloot met een zucht zijn ogen en hij beet op zijn onderlip.
‘Oliver?’ Een schorre pieperige stem klonk en Oliver opende zijn ogen. Het eerste wat hij zag was het vuurrode haar. Wat? Nadia? Oliver kneep zijn ogen tot spleetjes en zuchtte diep. Nee het was Esther. God wat was hij blij dat ze er nu was. Toen ze zijn hoofd ondersteunde smolt er –ondanks alle pijn- iets diep van binnen bij Oliver. Toen Esther een telefoontje pleegde en daarna zijn hand pakte glimlachte Oliver kleintjes. De warmte die ze uitstraalde verzachtte de pijn lichtjes. Toen er druppels over haar wangen gleden veegde Oliver ze met een beetje moeite weg en hij glimlachte. ‘’Ik weet niet wat me bezielde. Ik.. Ik dacht dat ik Nadia zag op dat strand daar.’’ Oliver sloot zijn ogen en zuchtte diep, zich het meisje voor de geest halend. ‘’Maar dat kan helemaal niet, want Nadia leeft al bijna vier jaar niet meer.’’ Het klonk fluisterend en in de verte klonk het geluid van sirenes. Esther werd van hem weggesleurd en hij werd haastig maar voorzichtig op een brancard gelegd. Esther kwam achter hem de ambulance binnen en ze ging op een stoeltje zitten. Oliver sloot zijn ogen en hij probeerde rustig te ademen. Hij kreunde toen zijn been enkele millimeters opzei schoof omdat de ambulance over een bultje reed, en hij probeerde diep adem te halen. Hij voelde een dun straaltje warm bloed langs zijn kin omlaag lopen en Oliver proefde de bittere smaak van bloed op zijn lippen. Was dit dan zijn straf? Zijn straf voor het feit dat Nadia verongelukte? Was de prijs die hij moest betalen eeuwige ongeluk en pijn? Dat zou toch niet?
Veel tijd om erover na te denken had Oliver niet. Voor hij het wist werd hij naar de operatiekamer gebracht en werden zijn t-shirt uitgetrokken. Zijn broek werd voorzichtig losgeknipt en Oliver moest zijn kaken hard op elkaar klemmen om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij kreeg een vreemd masker op en een vies stinkend goedje werd zijn lichaam in gedreven. Voor hij het wist viel hij als een blok in slaap..

‘’Oliver, Oliver kappen nou.’’ Nadia’s stem klonk lacherig en Oliver grijnsde. Hij zette het roodharige meisje voorzichtig op de grond en keek haar even recht aan. ‘’Ik dacht dat je altijd al wilde vliegen. Wat zei je ook alweer?’’ Oliver deed even alsof hij nadacht en hij ging in het jonge groene gras liggen. Nadia ging zitten en Oliver gebruikte haar schoot als een kussentje. ‘’Ohja ik weet het alweer. Je wilde even vrij zijn als een vogel. Je wilde de wereld afreizen en je wilde de wolken aanraken, proeven. Je wilde even dingen kunnen doen zonder aan anderen hoeven te denken en je wilde genieten. ‘’ Oliver glimlachte en hij keek Nadia recht aan, die op hem neer keek. ‘’En ik zei je dat ik altijd met je mee zou gaan. Dat ik je altijd zou beschermen. ‘’ Oliver zweeg en Nadia speelde met zijn haren.
Het volgende moment was het donker en Oliver keek om zich heen. Op een of andere manier zag hij zichzelf om een autowrak heen kruipen en bij Nadia stilhouden. Hij zag hoe hij paniekerig Nadia’s pols checkte en hoe de tranen over zijn wangen stroomden. Alleen was er één verandering; Nadia’s ogen schoten abrupt open. Ze likte met haar tong over haar blauwe lippen en lachte schel. ‘’Ik dacht dat je zei dat je me voor eeuwig ging beschermen. Is dit hoe je me wilt beschermen Oliver? Wil je me beschermen met de dood?’’ Oliver beet op zijn lip en schudde zijn hoofd. ‘’Weet je nog Oliver, toen je zei dat je altijd met me mee zou gaan. Dat je dat beloofde?’’ Oliver knikte en keek de dode Nadia aan. ‘’Ja, dat weet ik nog.’’ Olivers stem klonk fluisterend. Nadia grijnsde. ‘’Nou kom die belofte dan ook na!’’ Plotseling schoot haar hand uit en een ijskoude hand omklemde zijn keel. Oliver sperde zijn ogen wijd open en het gezicht van Nadia veranderde langzaam in dat van Christian. Oliver brulde angstig en hij trok zich los, waardoor hij de arm van Christian of Nadia eraf trok. Hij wist eigenlijk niet van wie de arm was, het enige wat hij wist was dat de hand nog steeds zijn keel krampachtig vast hield. Oliver trok de arm weg en slingerde die in de bosjes. Hij stond haastig op en sprintte weg, niet achteromkijkend. Hij sprong bij iemand in de auto en hij keek zijdelings naar de bestuurder. Het was Esther. Ze keek hem met een woedende blik aan en begon in een onverstaanbare taal tegen hem te schreeuwen. Oliver drukte zijn handen tegen zijn oren en hij sprong uit de rijdende auto. Zijn been kraakte en hij zag hoe het bot eruit stak. Het klopte, deed onwijs veel pijn. Het gemompel van mensen klonk en een fel licht werd in zijn ogen geschenen. Wat is dit? Oliver wilde zijn mond open doen om te praten maar merkte dat die dicht zat geplakt. Hij kroop over het asfalt en zijn been voelde aan als één blok beton. Uitgeput ging hij in de bosjes liggen en hij sloot zijn ogen terwijl hij zich oprolde. Oliver viel als een blok in slaap.

Toen Oliver zijn ogen langzaam opende werd hij omringd door een wit, fel licht. Hij lag in een schoon bed met schone witte lakens in een schone kamer. Zijn been was omringd door spierwit gips en voor zijn bed stonden er wat dokters dingen op een notitieblok te noteren. De geur van ontsmettingsmiddel drong zijn neus binnen en Oliver fronste. Was hij in een ziekenhuis? Oliver probeerde rechtop te gaan zitten maar een pijnscheut in zijn rug zorgde ervoor dat hij kreunend weer in het kussen zakte. Hoe lang lag hij nu al? Oliver liet zijn blik door de kamer glijden en hij keek naar het klapstoeltje langs zijn bed. Het was open geklapt en op zijn nachtkastje stond een lege beker. De deur van de ziekenhuiskamer stond wijd open. Was er iemand hier? Oliver keek vol verwachting naar de deur en hij beet op zijn onderlip. Ergens had hij wel het vermoeden wie het was..