|| D-Don't care about me. I'm f-fine... ||

Alex schrok op toen hij een harde klap naast zich hoorde. Hij zag dat een kluisje dichtgesmeten werd en vond zichzelf gelijk weer stom dat hij daarvan schrok. Sinds hij in Monica was, schrok hij van alles. Hij was een jaar geleden juist zo gewend aan zijn school. De leerlingen pestten hem toen niet meer en zijn spullen werden ook niet meer door de gang gegooid en nu moest hij van zijn vader in Monica gaan wonen om af te studeren. Het hele verhaal zou waarschijnlijk weer opnieuw beginnen.
Hij begreep het niet. Hij had alles gedaan om zo normaal mogelijk over te komen. Hij droeg normale spijkerbroeken, normale shirts en soms ook een vest, maar iedereen had dat toch? En hij sprak toch ook normaal? Oké, soms stotterde hij een beetje omdat hij zeer verlegen was, maar hij was toch niet de enige die verlegen was? Er had iemand bij hem op school gezeten die werkelijk niks durfde te zeggen en die hadden ze met rust gelaten.
Alex sloeg zijn ogen neer toen hij een paar meisjes luid hoorde gillen, blijkbaar om een of ander artikel dat ze gelezen hadden en dat ze leuk vonden. Snel liep hij ze voorbij. Niet omdat hij niet tegen het gegil kon, eerder zodat ze hem niet zouden aanwijzen. Hij voelde aan zijn haren. Wat was er mis met hem? Waarom behandelden ze hem niet gewoon zoals ze anderen wel deden? En zou hij hier weer gepest worden? Hij wist het niet. Hij wist zelf ook wel dat hij een makkelijk slachtoffer voor pestkoppen was,alleen maar omdat hij stotterde en verlegen was, maar daar kon hij zelf ook weinig aan veranderen. Hij kon moeilijk een compleet ander persoon worden.
In de aula zocht hij gauw een plaatsje waar hij alleen kon zitten. En ook eentje waar hij onopvallend zat tussen de rest. Hij had het gevoel alsof iedereen naar hem keek toen hij de zaal betrad en snel liep hij door naar een tafeltje bij het raam. Het was niet het meest verstopte tafeltje, maar het kon ermee door.
Snel legde hij zijn tas naast zich en wreef zenuwachtig met zijn handen door elkaar. Vandaag had hij zijn spijkerbroek aangetrokken, met daarop een wit shirt en een blauw vest, met als schoenen sneakers. Dat vond hij er toch wel normaal uitzien. Hij had een klein beetje gel in zijn haren gedaan. Hij zuchtte even en voelde aan zijn haar, waarna hij verlegen om zich heenkeek en snel wegkeek toen een meisje zijn blik ontmoette. Nee, liet haar niet naar hier komen, alsjeblieft!

- Ise :3

Ise liep zuchtend de school weer in. Ze kwam net weer van de dokter en had medicijnen gekregen. Sinds de dood van haar ouders was haar leven veranderd. Ise veranderde van een leuk en vrolijk meisje in een zielig en een snel boos meisje. Ze had al een aantal keer een ruzie gehad met Percy en ze kreeg ook een lichtelijke hekel aan Helena. En dat waren nog wel twee kamer genoten van haar. Ze had gister met de beste vriendin van haar moeder gesproken uit Griekenland waar ze soms nog mee belde en die melde haar om naar de dokter toe te gaan. En dat had ze dus ook gedaan. Daar kreeg ze te horen dat ze gestrest was. Misschien wel lichtelijk depressief. Daarom had ze medicijnen gekregen wat het minder moest maken. Ze was zeker van plan om dit voor haar kamergenoten geheim te houden. Hoe lach wekend was dat wel niet. Een meisje die aan de pillen zat om rustig te houden. Ise kocht een broodje en een fles met water. Daarna keek ze om haar heen en zag een jongen zitten die verlegen weg keek. Ise liep zonder twijfelen op hem af. Je vind het vast niet erg als ik hier bij kom zittenZei ze. Daarna ging ze zitten opende het flesje pakte twee pillen uit het stripje en deed het doosje gelijk weer weg zodat niemand kon zien wat het was en nam ze in. Daarna zette ze haar flesje neer en stak haar hand uit. Ise.Zei ze met een gemaakt glimlachje. Ze had nu geen zin om echt te gaan glimlachen. Daarna begon ze aan haar broodje en keek rond.

-Sorry voor korte post.-

Alex’ blik schoot paniekerig heen en weer toen hij het meisje op zich af zag komen. Oké, het belangrijkste was nu dat hij kalm bleef. Hij had dan wel geen idee hoe hij op het meisje moest reageren, maar hij had dan ook nog niet veel met meiden voor. Hij was bang dat zijn Ierse accent haar aan het lachen zou maken. Hij keek haar vluchtig aan en schoof zijn tas naar zichzelf toe, zodat ze alle ruimte had om te zitten. Hij legde zijn handen in elkaar en keek naar het meisje. ‘N-Nee, natuurlijk niet!’ zei hij snel en hij wreef even door zijn haar, die echter, ondanks al zijn pogingen, toch weer in dezelfde, schuine, golvende positie bleef liggen als eerst. Gel zou er alleen maar voor zorgen dat zijn pieken omhoog gingen en dat was nu ook weer niet bepaald wat hij wou. Hij moest zich nu niet stommer gaan voordoen dan hij werkelijk was. Hij was verlegen, maar kon wel aardig zijn. Hij had een passie voor zingen, alleen deed hij het vaak in zijn eentje. Hij hoopte om ooit een paar mensen te vinden die samen met hem konden zingen, die hem accepteerden om zijn Ierse accent en die hem niet zouden dumpen omdat hij soms verlegen kon zijn, die hem niet zouden dumpen omdat hij niet met meisjes kon omgaan zoals normale jongens dat wel zouden kunnen en die hem niet zouden dumpen omdat hij gewoon anders was dan alle anderen. Hij was een beetje het buitenbeentje. Hij sloeg zijn ogen neer toen hij haar naam hoorde. Ise. Een korte, afgezaagde naam, maar wel een mooie. Eentje die hij nog niet vaak gehoord had. Ondanks dat hij in Ierland had gewoond, vond hij zijn naam heel Engels klinken. Dat kwam dan weer door zijn vaders afkomst.

Snel schudde Alex zijn hoofd even om zijn gedachten op een rijtje te zetten en keek toen naar Ise. ‘Aangenaam, ik ben Alex,’ zei hij en hij was blij dat hij dit zonder stotteren kon zeggen. Als hij iets erg vond, was het dat hij begon te stotteren bij meisjes. Ook zijn hese stem vond hij niet aangenaam. Hij werd als schattig benoemd omdat hij hees was en omdat hij zogenaamd een schattige glimlach zou hebben. Zijn tante vond het altijd nodig om even in zijn wangen te knijpen als hij bij haar was, iets wat hij niet leuk vond. Als hij een vriendin zou krijgen, hoopte hij dat zij het niet op die manier bij hem zou doen. Hij keek kalm opzij naar het meisje. Hij probeerde dat toch tenminste. Hij voelde zich doodzenuwachtig omdat er gewoon een meisje naast hem was komen zitten. Hij probeerde haar niet te lang als een of andere debiel aan te kijken en keek alweer gauw voor zich. Hij zou maar niks vragen over de pillen, dadelijk werd ze kwaad. Een beetje bedrukt keek hij naar de tafel. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij was te bang dat het meisje zijn Ierse accent zou horen en hem daarmee zou uitlachen of uitdagen. Zo goed kon hij nu ook weer niet voor zichzelf opkomen. Hij was soms zelfs echt een softie, maar kon soms ook wel, als hij echt kwaad was, beschermend overkomen voor mensen die hij liefhad. ‘Het is hier druk,’ zei hij, om toch maar een gesprek te beginnen. Hij keek bedrukt naar zijn Nikes. Wie ging er nu ook weer zeggen dat het druk was? Alsof Ise dat zelf niet zag! Hij werd boos op zichzelf. Waarom suckte hij zo in het spreken van andere mensen? Ze zou hem nu vast een sukkel vinden.

- Excuseer voor laatheid