They don't really care about us

De Flat Roof leek nog de enige plek te zijn waar Birdie even alleen kon zijn. Haar moeder kreeg opeens het geweldige idee om Birdie hierheen te sturen, omdat het haar 'zou helpen beter te worden', zoals ze het zelf zo mooi zei. Birdie rolde haar ogen bij het denken aan die woorden. Ze wist maar al te goed dat de werkelijke reden dat ze hier zat was omdat haar moeder van haar af wou. Het was duidelijk dat de twee geen goede relatie hadden en eigenlijk was het dus best goed dat Birdie uit dat huis was. Sinds de dood van haar vader leek dat huis toch al niet meer als haar 'thuis'. Birdie slikte de krop weg, die zich in haar keel had gevestigd en probeerde snel aan iets anders te denken. Dat leek echter veel moeilijker te zijn dan verwacht. En dus besloot Birdie maar om zich in een hoekje te zitten, ver weg gestoken, om een sigaretje te gaan roken. De portie Nicotine kon ze zeker en vast gebruiken zo vroeg in de ochtend. Birdie mocht dan al even achttien zijn, ze was het toch nog niet gewoon dat roken nu legaal was geworden. Al die jaren dat ze illegaal allerhande dingen had gerookt waren niet zo gemakkelijk te vergeten.

Dus daar zat Birdie dan, in een klein hoekje met haar beentjes tegen elkaar geduwd zodat zeker niemand haar blauwe onderbroekje zou zien met een brandend stokje tussen de wijs- en middelvinger van haar rechterhand. Ze blies de verrukkelijke rook met korte stootjes uit, waardoor er zich kleine cirkeltjes vormden. Birdie sloot haar ogen even van genot en probeerde te voelen hoe de Nicotine zich over haar hele lichaam verspreidde.


{open}