I know superman doesn't exist, but it would be fine if there's somebody out there who could help me.. [Reece]

Onbehagen bekroop Carmen toen ze door de straten van South Central liep. De straten waren alles behalve gezellig of prettig te noemen en vanuit haar ooghoek merkte Carmen op dat ze hongerig aangestaard werd door een paar jongens. Het beviel Carmen totaal niet.
De muren waren beklad met graffiti en hier en daar was er een naakte vrouw getekend. De kinderen droegen verschoten kleding en hadden vuile gezichtjes. De vrouwen waren schaars gekleed en keken Carmen arrogant na. Carmen wist het, ze voelde het. Ze had er alleen niet de fut voor om er wat aan te doen. Ze was moe, heel erg moe. De wallen onder haar ogen ontsierden haar knappe gezichtje, en haar ogen stonden dof. Ze wist niet hoelang ze al liep, ze wist niet eens meer wat ze gisteravond gedaan had. Alleen maar dat ze een feestje had bij een vriend thuis en met ongelooflijke hoofdpijn op de grond wakker werd. Die hoofdpijn had ze nu trouwens nog steeds. Het was net alsof er een speelgoedaapje met een hamer tegen haar slapen zat de bonken. Het was vreselijk irritant, het deed pijn en het bracht Carmen uit haar humeur.
Een gefluit trok Carmen uit haar gedachtes en Carmen keek om. Een groepje jongens stond haar aan te kijken alsof ze haar op konden eten. Carmen trok haar wenkbrauwen op en wandelde de jongens negerend weer verder. Achter haar klonken haastige voetstappen, en Carmen spande al haar spieren aan. De grote hand die haar bovenarm omklemde kwam niet geheel onverwachts, maar zorgde er toch voor dat Carmen schrok. Ruw werd ze omgedraaid en Carmen keek recht in twee ijsblauwe ogen.
De blik die erin lag beangstigde haar.
Een grijns speelde om de lippen van de jongen en zijn vrienden grepen haar stevig beet. Zonder moeiten sleepten de jongens haar een donker steegje in en Carmen kronkelde om los te komen. Het lukte niet, de jongens waren te sterk. Ruw werd ze tegen de muur geduwd, en even viel er eens stilte tussen de jongens. Carmen keek rond, zoekend naar een uitgang en ze schuifelde met haar voeten. Zou ze het halen als ze weg zou rennen? Ze had geen kans. Eén van de jongens leek haar gedachtegang geraden te hebben en hij stapte naar voren. Hij kwam met zijn lange, brede lijf voor Carmen staan waardoor ze op moest kijken. Zijn grote handen werden op Carmens schouders geplaatst en de jongen boog voorover tot zijn lippen nog maar enkele millimeters van Carmens oor verwijderd was. ‘’Geen kans schatje. Je kunt niet ontsnappen. Je bent nu van mij, van ons.’’ Zijn warme adem streek langs Carmens hals, en tot haar afgrijzen voelde ze hoe de jongen zachtjes aan haar oorlelletje zoog. Dat gebaar maakte Carmen woedend. Ze vergat al haar angst en stootte met haar vuist in het gezicht van de lange jongen. Die struikelde en viel kreunend van de pijn op zijn achterwerk. Hij hield zijn hand voor zijn neus en Carmen beet op haar lip. Ze blikte één keer snel naar de rest van de jongens en ze stoof er vandoor. Carmen vergat te ademen van angst en ze kreeg bijna geen lucht meer.
Nog voor ze het einde van het steegje bereikt had, werd ze getackeld door één van de jongens en met een gil sloeg Carmen op de grond. Als een stuk vuil werd ze aan haar benen het donker in gesleept en de jongens gingen in een cirkeltje om haar heen staan. Plotseling en zonder waarschuwing stortten ze zich met zijn allen op Carmen, die gilde van schrik. Handen betastten haar overal waar het maar kon, en Carmen kon niks anders doen dan verlamd van schrik op de grond liggen. Een gemene lach klonk en Carmen sloot haar ogen. Was er dan niemand die haar hieruit kon halen?

--
Only Reece please.

Reece liep wat rond South Central. In een messenger bag rammelde een hele zooi spuitbussen die hij pas nog in een winkeltje ergens in het stadscentrum had gekocht. Zijn eigen spuitbussen had hij thuis moeten laten, zijn moeder kennende lagen ze nu bij het vuilnis. Hij was daar immers niet om ze te beschermen. Dat speet hem erg. Ze waren van een goed merk en niet erg goedkoop.
Het was erg stil op straat. Eerst lette hij er niet echt op. Te druk bezig met het zoeken naar een goede plek voor een piece. maar hij was kennelijk niet de enige die graag op muren kladde. Tot nu toe waren de meeste muren die er niet al te slecht en beschadigt uit zagen, al vol gespoten.
Ineens hoorde hij een gil voor hem. Hij schrok. Zou hij gaan kijken? Aan de ene kant vond hij het wel eng. Deze buurt was niet voor niets berucht, maar aan de andere kant was hij toch wel benieuwd naar wat er was. Zijn nieuwsgierigheid won uiteindelijk. Op zijn hoede liep hij in de richting van waar de gil vandaan kwam. Hij kwam bij het steegje aan en zag hoe een paar jongens op een meisje lagen en haar probeerden te verkrachten. Een moment bleef hij geschokt staan kijken. Toen zijn grijze massa weer werkte, verstopte hij zich zo snel hij kon achter een hoop vuilnis dat op straat lag. Zijn hersenen krakend over wat hij nu moest doen. hij wilde haar graag helpen, maar had geen idee hoe. Ze waren met te veel om op hem af te stappen. Hij mocht dan wel sterk zijn en aardig kunnen vechten, maar zonder crew was hij niets. Hij miste zijn eigen crew weer enorm. Zij deden dan wel alles wat illegaal was, gingen zelfs met meisjes naar bed. Maar mensen zouden ze nooit echt pijn doen. Tenzij ze erom vroegen natuurlijk, want niemand moest hen proberen uit te dagen.
Reece zuchtte. Hij had misschien wel een idee, maar het was gestoord en als het mislukte, kwam hij ook in grote problemen. Maar uiteindelijk waren alle slimme ideeën zo. Dus hielde hij zijn handen om zijn mond als een toeter en schreeuwde: "Snel, Politie!" Het groepje was dan misschien wel sterk en zag er erg badass uit, maar hij had geen wapens gezien. En politie bleef toch altijd gevaarlijk. Hij hoopte maar dat ze zouden vluchten.
En ja, inderdaad. Eerst keek een van de jongens op. Toen rong het ook tot de andere jongens door en snel vertrokken ze. Reece kroop weg, zodat ze hem niet zouden zien. Ze waren zelfs te dom zich af te vragen waar degene was die dat had geroepen. Zodra ze uit het zicht waren, rende hij naar het meisje. "Ben je okay?" vroeg hij, terwijl hij haar hielp met opstaan. Hij zag dat hij nog op tijd was geweest. "Monica High? Want dan loop ik wel even mee," stelde hij vriendelijk voor. Hij zou een ander keer zijn piece op steen zetten. Dit was even belangrijker.

Een stem zorgde ervoor dat Carmen haar dichtgeknepen ogen opende, en langzaam keek ze in de richting van het geluid. Het kwam van een jongen. Wat hij had geroepen had ze niet verstaan, maar het had duidelijk effect op de jongens die om haar heen gebogen stonden. De langste en degene met het opgedroogde bloed op zijn gezicht – Carmen had hem geslagen- keek aarzelend op en hij tuurde in de verte. Toen wenkte hij zijn vrienden en het groepje spurtte weg zonder nog maar één keer naar Carmen om te kijken. En Carmen? Die schaamde zich. Waarom had ze niet teruggevochten zoals ze normaal zou doen? Waarom had ze niet even flink om zich heen geslagen en getrapt, om vervolgens tussen de jongens door te glippen en weg te sprintten. Nee, in plaats daarvan had ze verstijfd van angst op de grond gelegen. Ze kon zich niet bewegen, niks.
Haar bh zat niet helemaal zoals het hoorde, maar om dat nu op straat helemaal recht te trekken was ook weer zo apart. En het waren toch alleen maar de bandjes die gedraaid zaten en daardoor in haar schouders sneden. Voetstappen zorgden ervoor dat Carmen opkeek en ze zag hoe een zwartharige jongen haastig op haar af kwam rennen. Toen hij haar hielp met opstaan en vroeg of ze oké was, knikte Carmen dankbaar. ‘’Ja het gaat wel. Beetje geschrokken misschien maar dat gaat wel over.’’ Een glimlachje sierde voor kort haar lippen en ze klopte het stof van haar zwarte broek. ‘’Ik zit inderdaad op Monica High.’’ Antwoordde ze kalmpjes op zijn vraag. Even liet ze haar ogen over de jongen glijden en haar blik bleef hangen bij een tas waar een spuitbuis uit stak. ‘’Maar je hoeft niet mee te lopen hoor, dat is niet nodig. ‘’ Carmen likte even over haar droge lippen en ze zette enkele stappen naar voren tot ze voorbij de jongen was. ‘’Je doet aan Graffiti?’’ Ze seinde even met haar ogen naar de tas van de jongen en grijnsde vervolgens. ‘’Laat eens wat zien? Ik heb het altijd al interessant gevonden om te zien hoe mensen creatief te werk gaan.’’
Carmen wist dat ze ontzettend kalm over kwam, al was ze dat totaal niet. Ze moest zichzelf bedwingen om geen tranen te laten vloeien van schrik en ergens was ze zich bewust van het feit dat hier knieën lichtjes knikten. Als de jongen ernaar zou vragen, zou ze zeggen dat het van de kou kwam, al was dat grote onzin; het was minstens vijfentwintig graden hier in South Central. Ach, ze zat weer te ver door te denken. Alsof de jongen het op zou vallen dat haar knieën lichtjes knikten. ‘’Zo, heb je ook een voornaam die ik mag weten? Ik ben Carmen’’ Weer sierde een stralende glimlach Carmens lippen..


-- Je verdient beter. Sorry voor de laatheid en flutheid :$

‘’Ja het gaat wel. Beetje geschrokken misschien maar dat gaat wel over,’’ knikte het meisje. Ze klopte wat stof van haar broek en glimlachte naar hem. Reece keek nog wat bezorgd terug. Hij was meestal niet zo heel erg geïnteresseerd in de gevoelens van anderen als hij hen zelf niet kende. Dit klonk misschien wel wat egoïstisch, maar als je je druk ging maken over al het onheil in de wereld, hielp dat je heus niet verder. Als je zoals hijzelf een beetje zorgeloos door het leven wilde gaan, moest je zulke zorgen eerst buitensluiten. En natuurlijk was het af en toe helemaal niet erg om daarover na te denken, maar te veel was nooit goed. Daar werd je alleen maar depressief van.
Maar nu was ook hij geschrokken door wat er was gebeurt. Deze gozers hadden totaal geen respect voor hun medemens en dat lag hem zwaar. Hij had niet verwacht zoiets ooit in het echt te moeten zien.
‘’Ik zit inderdaad op Monica High,’’ haalde het meisje hem uit zijn gedachten. Ze leek bijzonder kalm, zeker voor wat er net was gebeurd. ‘’Maar je hoeft niet mee te lopen hoor, dat is niet nodig,‘’ voegde ze eraan toe. Nog voor hij kon protesteren, zag hij dat ze haar blik op zijn tas met spuitbussen had gevestigd en vroeg: ‘’Je doet aan Graffiti?’’ Reece knikte vaag. De gedachte kwam in hem op dat ze misschien probeerde wat afleiding te zoeken en dat kon hij heel goed begrijpen. ‘’Laat eens wat zien? Ik heb het altijd al interessant gevonden om te zien hoe mensen creatief te werk gaan.’’ Reece keek op. Eigenlijk vond hij het helemaal geen fijn idee dat mensen achter zijn rug zaten mee te kijken naar wat hij zat te doen. Niet alleen bij graffiti spuiten, maar eigenlijk bij de meeste dingen. Het gaf hem zo’n oncomfortabel gevoel. ”Ehm.. nou ja,” begon hij wat onzeker. Hij vroeg zich met alle macht af hoe hij zich hier uit kon werken. Hij wilde haar niet beledigen. Ook was hij nog niet echt goed met graffiti. Hij had het nog niet zolang geleden van een vriend geleerd. Die deed het al jaren en was er ontzettend goed in. Van hem had hij ook alle basis regels bijgekregen en bepaalde benamingen.
Toen viel hem op dat het meisje tegenover hem wel erg onvast op haar benen stond. Ze trilde van top tot teen. ”Hé, gaat die wel? vroeg hij bezorgd. ”Ik loop wel mee terug naar Monica, hoor,” zei hij vast besloten. Hij kon haar niet zomaar laten gaan. Ze stonden hier nog steeds in een gevaarlijk gebied. Men kon zo zien dat ze een makkelijk slachtoffer was. En hij zou het niet kunnen aanhoren als er weer wat met haar zou gebeuren. Dan zou het zijn schuld zijn. ‘’Zo, heb je ook een voornaam die ik mag weten? Ik ben Carmen,’’ zei ze na een tijdje. Reece glimlachte. ”Ben Reece, aangenaam enzo,” grijnsde hij. ”Laten we maar gaan,” stelde hij toen voor.