A brand new start

Een persoon zat aan de rivier die er door het park stroomde. Met zijn blik op het water en een gllimlach op zijn gezicht zat hij daar. Een glimlach die maanden lang niet op zijn gezicht had gestaan, maar nu was hij er niet meer af te slaan. Zijn leven zat weer goed, buiten een ding. De muziek die door zijn oren klonk was een nummer dat hij ooit voor de lol zelf eens ingezongen had, en Ian had hem begleid. Ergens paste het lied wel bij hem, uiteindelijk had hij het wel gered. Samen met Alice en Ian.. Een zucht schoof over zijn lippen. Ian, hoe lang was het geleden? Hij had tegen Alice gezegd dat hij het nieus wel zo snel mogelijk aan zijn vriend wou vertellen. Maar ergens had hij die moed nog niet. Want hij wist niet of Ian kwaad zou zijn dat ze hem niet hadden gebeld ofzo. Maar toch, zijn vriend had het recht het te weten. Voor even keek hij naar zijn knie die nog altijd in het verband zat van de gebeurtenis. De pijn was al fel verminderd, maar zo nu en dan kreeg hij toch nog wel eens een steek, maar dat was dan doorbijten. Joël's hoofd bleef hangen bij Ian, hij had de vriendschap verwaarloosd, en dat vond hij stom vanzichzelf. Want een persoon zoals Ian kwam je niet gauw tegen dat wist hij ook wel. Een kort zucht schoof over zijn lippen. Twijfelend haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en dacht even na. Zou hij de jongen vragen om hierheen te komen? Of zou die geen tijd hebben? Joël besloot maar voor het onzekere te gaan en opende een bericht waarna hij als contactpersoon Ian in stelde. 'Hé, I've been a bad friend, but would you come to the park. We need to talk.' De jongen drukte op verzende en nu besloot hij maar te hopen dat Ian zou komen. Misschien zou hij hem een slechte vriend vinden omdat hij pas nu weer wat van zich liet weten, maar hij wou dat Ian wist dat hij weer die oude Joël was.Niet meer die inzichzelf genomen jongen die zijn beste vrienden en zelfs zijn vriendin had gemeden omdat hij bang was dat er wat met hun zou gebeuren. Maar nu zou dat ook niet meer het geval zijn. Dus Ian had zijn oude beste vriend weer terug als hij dat aanvaarde, en Alice had haar vriend terug, al was dat wel gebleken in het ziekenhuis. Die plek zou hij voornu gaan mijden, alleszins toch als het op eigen verwondingen aankwam.
[Only Ian]

Zoals vaker lag hij alleen in de grote kamer die hij bewoonde. Joël was hij al eventjes niet tegengekomen. Hij stond op en deed de deur open naar het balkon. Hij leunde over de ballustrade en luisterde naar de vogels. Ze floten wel maar het drong niet tot hem door. Hij voelde zich dood vanbinnen. Wat had hij nou om voor te leven? De band? Ja, hoor. Hij zuchtte en haalde een stoel naar buiten en ging op het balkon zitten. De zon scheen en hij ging lui achteroverhangend in de stoel liggen. De zon maakte hem moe en binnen de kortste keren viel hij in slaap.
Een getril maakte hem wakker. Het getril kwam van zijn mobiel die hij pas had gekocht. Hij fronste toen hij het nummer zag. Dat was het nummer van... Joël? Hij staarde er verbaasd naar en opende de SMS. Dus hij moest naar het park toe komen van zijn vriend? Oké. Hij sms'te snel terug. Coming en hij stond op uit de stoel. Hij rekte zich uit en merkte dat de zon begon te zakken. Hij haalde zijn schouders op en liep naar binnen en sloot de balkon deur af. Hij zocht naar zijn nieuwe sleutels. Hij had zijn Porsche ingeruild. Voor een Corvette die bij hem paste, slank en gestroomlijnd. Bijna niet te betalen maar het was hem hoe dan ook gelukt. Hij was echt blij met deze aankoop. Dit was een droom voor hem geweest toen hij nog een kleine jongen was. Hij vond de sleutels en glimlachte toen hij het gerinkel hoorde van de sleutels die tegen elkaar aan tikten. Hij liep de deur uit en deed die ook op slot. Wat er achter die muur was hoefde niemand te zien. Dat hij zo'n luxe kamer had kunnen regelen was een klein wonder op zich. Hij liep de parkeerplaats over en zette een zonnerbil van Armani op. Mensen kenden hem ondertussen en meden hem. Ze liepen met een grote boog om hem heen. Het was vast niet alleen zijn uitstraling met zijn lederen jack over zijn schouder geslagen en in de ander hand sleutels van een van de duurste wagens hier op de parkeerplaats. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot en opende het portier van zijn Corvette. Het nieuwe leer rook je gewoon. Er was ruimte voor twee personen en iets kleins achterin. Maar voor de rest was dit racemonster echt gebouwd op snelheid en racen. Hij stapte in en startte de motor. Hij reed langzaam achteruit en scheurde toen van de parkeerplaats af. Hij scheurde met een gevaarlijke vaart over het asvalt heen en croste tussen alle mensen met hun 'goedkope' karretjes door. De motor gromde als een jagende panter en ging steeds sneller. Het park kwam snel dichtbij en hij begon langzamer te rijden toenhij het zandpad op reed. Hij vloekte zachtjes dat ze het nog niet hadden vervangen door asvalt maargoed. Hij stopte op een grasveld dat als parkeerplaats dienst deed. Hij stapte uit en liet zijn leren jack in de Corvette liggen. Hij stak de sleutels in zijn broekzak en trok zijn witte shirt recht. De zonnebril schoof hij op zijn voorhoofd en hij liep het park in. Hij wist wel waar Joël zou zitten. Bij het water. Het was een korte wandeling als je geen moeite had met over bergjes heen lopen. Toen hij bij het water aankwam stopte hij. Hij zag Joël zitten en liep naar hem toe. Hij bleef achter hem staan en klopte hem toen op zijn schouder. 'How are you buddy?' zei hij zacht. Hij zei het zacht omdat er een zwaan neerstreek die hij niet aan het schrikken wilde maken.

Joël wreef kort door zijn ogen. De jongen had vannacht niet geslapen raar genoeg, hij was gewoon buiten gebleven en had op het strand gezeten. Gewoon uit het niets. Ach, dan zou hij vanavond beter slapen, en aangezien hij wel weer van zin was om naar de kamer te gaan dan zou hij ook zijn bed weer hebben. Kort geeuwde de jongen even. Het niet slapen zag je niet meteen aan hem, want hij zag er nog vrij fris uit. Buiten dan die wallen onder zijn ogen. Kort kraakte hij zijn nek en ademde even diep in. Vrijwel meteen toen hij zijn mobiel voelde trillen tikte hij het bericht open en glimlachte. Mooi, Ian leek dus niet kwaad op hem, omdat hij de jongen nogal heel erg had verwaarloosd. Tot zijn grote ergernis. Sinds kort was Joël ook weer beginnen werken, omdat hij het tijd vond om binnenkort een auto of een motor te kopen. Dan kon hij overal makelijker raken, plus dan kon hij Alice ook vervoeren als ze eens weg wou uit Santa Monica, een auto of een motor was eigenlijk een must have voor een student. Eigenlijk kende hij hier geen mensen zonder een eigen vervoersmiddel, en dat vond hij best wel grappig. Omdat hij vast een van de weinige hier zou zijn zonder een wagen of wat dan ook. Maar goed, daar werkte hij dus aan. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht. Gewoon later met Alice gaan rond trekken als ze weg wouden gaan, dat leek hem zo goed. Er waren niet zo heel veel plekken waar ze nu heen zouden kunnen gaan, het was gewoon hier in Santa Monica blijven of zo. De jongen wreef kort door zijn haren waardoor een pluk voor zijn ogen viel. Eigenlijk was alles nu in orde. Buiten dan tussen hem en zijn beste vriend, alleszins zo leek het toch voor hem. Misschien had hij Ian en Alice in de tijd dat zijn vader hier was, niet mogen verwaarlozen. Maar voor hem was het het juiste om te doen, hij was bang geweest voor hun veiligheid. Plots kwam er een hand op zijn schouder terecht, en hij wist wel zeker dat het niemand minder was dan Ian. Zijn stem bevestigde dit dan ook meteen. De jongen keek achterzich en ag daar inderdaad Ian, zijn beste vriend staan. Een glimlach sprong op zijn gezicht. Toen hij weer voorzich keek zag hij ook meteen de reden waarom Ian zo stil was, een zwaan was op het water neergestreken en keek hen nogal droog aan. 'Het gaat, afgezien van mijn been maar ja. Hoe is het met jouw?' Joël schoof wat op zodat Ian naast hem zou kunnen komen zitten als hij dat wou. Kort krabde hij over zijn wang en wachtte af.

Joël had ook wel direct door dat hijzelf wat stiller was. Joël schoof een stukje op en hij keek zijn vriend even vragend aan. Toen begreep hij de hint. Hij schoof naast Joël op de bank en keek naar de jongen. Het was lang geleden dat ze elkaar hadden gezien of zelfs maar gesproken. Joël antwoordde hem dat het prima ging afgezien van zijn been en vroeg hoe het met hem ging. Hij sloot zijn ogen even en hield de sleutel van de Corvette omhoog. Joël kon dan wel raden hoe het met hem ging. Financieel goed. Maar geestelijk minder. Een heel stuk minder. Hij deed zijn ogen en keek naar hoe de zwaan door het water heen gleed. Sierlijk en elegant. Hij staarde ook naar hoe het water rimpelde. Het was mooi om te zien maar toch ook vreemd dat een enkel dier dat kon veroorzaken. Toen schrok het dier ergens van en zwom weg. Hij zuchtte en keek weer naar Joël. 'Ik denk niet dat ik dat hoef te zeggen. Waarom kom je niet meer in onze kamer? Zie ik je niet meer? Weet Alice van niets en is ze zo bezorgt om jou?' de stortvloed van vragen stroomden over zijn lippen heen. Hij kon er niets aan doen maar het gebeurde gewoon. Hij wilde weten wat er had gespeeld dat hem zo uit de buurt van zijn vriend had gehouden. Hij raapte een steen op en keilde die over het water heen. De steen maakte kringen en zonk toen. Het voelde aan alsof hij dat zelf was. Alsof hij zijn hoofd net boven water kon houden en dan zonk en dan langzaam verdronk. Hij begreep niet dat hij het nogsteeds uithield zo. Zijn hoofd liet hij zakken en hij staarde toen voor zich uit. Hij wist niet wat hij op dit moment moest voelen noch zeggen.

Flut T.T

Al gauw klonk er het bekende geluid van sleutels die tegen elkaar kletsten. Joël keek wat verbaasd naar de sleutels van de Corvette. Weer een nieuwe auto? Ach, ergens maakte dat niet uit. Zo'n auto was wel goed voor Ian, misschien haalde het zijn hoofd weg van Sarah, of misschien ook niet maar dat zou hij later wel gaan bepalen. Kort wreef hij door zijn rood/bruine haren en hoorde al heel snel de stortvloed van vragen. Maar hij hield even zijn mond tot zijn vriend was uitgesproken. Zijn blik was even gevestigd op de witte zwaan, maar zodra het stil was keek hij weer terug naar Ian en haalde diep adem. 'Omdat ik de voorbije weken, me er niet veilig voelde op een of andere manier. En je zag me niet meer omdat ik bang was dat mijn pleegvader zou zien dat ik nog altijd met je omging, zo dat hij jou niets zou aan gaan doen. Ja, het klinkt stom, want ik weet dat je je kunt verdedigen, maar toch ik wou het risico niet nemen.' Joël keek de jongen naast hem even aan en snoof even. De rest vertelde hij zo meteen wel weer. 'En over Alice, dat is zo'n beetje het zelfde verhaal als bij jou, ik was gewoon bang dat er iets zou gebeuren met jullie.' Joël keek even naar zijn knie en zuchtte. Oke, een ding dat zijn pleegvader hem had na gelaten voor hij uiteindelijk was opgepakt. 'Oke, maar kijk. Enkele dagen geleden, was ik met Alice op stap en kwamen we een jongetje tegen die werd uitgekafferd door zijn vader. Hij heette Andrew. De jongen leek spreken op mij, en ik en Alice besloten de jongen te helpen en dat was uiteindelijk gelukt, nu zit die veilig bij een kennis van me. Maar op die zelfde dag kwamen ik en Alice mijn pleegvader tegen op het strand, en renden we weg naar een of andere gesloten eet tent. De man vond ons uiteindelijk, al had Alice de politie al gecontacteerd. Al kwam ik uiteindelijk tevoorschijn, gebeurde er van alles. En tja ik kreeg een kogel in de zelfde knie als vorige keer. En Alice kreeg een harde tik, toen kwamen de politie binnen en pakte hem op.' Even wreef hij langs zijn wang en snoof. Joël sprak met afgunst over die zogenaamde vader van hem, dat was niets nieuws uiteindelijk. Al was er toch enige pijn te horen in zijn stem toen hij alles vertelde. Het zou een litteken blijven in zijn leven, en hij zou er alles aan doen om die gebeurtenis te vergeten, toch de slechte dingen van die dag. 'Wat ik nu eigenlijk wil zeggen is dat er geen gevaar meer dreigt voor niemand van jullie. En dat het me spijt dat mijn bezorgdheid om jou en om Alice te verliezen te veel was geworden dat jullie me niet meer zagen. Maar vanaf nu ben ik terug. Ben ik weer jouw beste vriend van vroeger, tenminste als ik dat nog waard ben na alles.' Sprak Joël. Met hoop in zijn ogen keek de jongen zijn vriend aan. Ja, hij was er weer. De jongen die niet eens de moeite deed om zijn gevoelens te verbergen, de oude Joël.