First day, new start~

Nu de bel het einde van de schooldag had aangekondigd liep het vol volk in de gangen van de school, een klein bruinharig meisje probeerde zich met veel moeite door de mensenmassa te werken. Liv werd links en rechts, heen en weer geduwd wanneer ze probeerde om rustig bij haar kluisje te komen. Waarom was ze nu niet gewoon wat groter, dan zouden mensen haar misschien zien staan in plaats van tegen haar aan te beuken. Het had haar al eeuwen gekost om die vervloekte kluisdingen te vinden ,nu kon ze er nog niet eens rustig aankomen ? Al een hele dag had ze het gevoel dat ze in een doolhof rondliep, nergens leek ze de weg al te kennen, vrij normaal niet als je net nieuw was ? Deze hele school, deze hele stad waar ze zich in bevond, alles hier alles was een doolhof voor haar ! Nergens had ze maar enig idee welke kant ze op moest, vandaag had ze met geluk al haar klaslokalen nog kunnen vinden. Ookal had ze zich al zwaar voorschut gezet door in verkeerde lokalen binnen te gaan en te laat te komen. Ze probeerde er zich weinig van aan te rekken als mensen met haar lachtte, maar de kleur op haar gezicht wist haar altijd te verraden. Toch maakte het haar onzeker dat ze hier nog steeds helemaal alleen rondliep, ze had verwacht dat ze wel iemand zou kunnen vinden die haar zou helpen maar dat was vast valse hoop geweest. 
Nog maar een week geleden was ze in deze stad aangekomen en ze wist nu al dat dit uitwisselingsproject niet echt van een lijen dakje zou gaan lopen, maar Liv moest erdoor of het nu moeilijk of makkelijk zou gaan. Geiriteerd bleef ze even wachten tot het grootste deel van de menigte leerlingen was verdwenen en stapte daarna rustig naar voren en zocht snel het deurtje met de juiste nummer erop. Wanneer ze het had gevonden, griste ze snel haar sleuteltje dat ze eerder de dag al had gekregen uit haar rugzak, schoof het het slot in en gooide de piepende kluisdeur open. Met een zwaai van haar armen gooide ze haar al haar overbodige schoolboeken naar binnen en haalde een klein rood mapje boven. Toen ze het opensloeg stak heimwee haar al als een scherpe doorn wanneer ze de bekende foto's van haar vriendinnen zag. Ze had hen nu eenmaal beloofd om foto's op te plakken zo snel ze haar kluisje maar had geopend. Na een minuutje had ze de binnenkant van haar deurtje al volgeplakt met vrolijke foto's van alle leuke momenten die ze vroeger met gen had doorgevracht, dan toch nog iets dat deze triestige dag voor haar kon opfleuren. Toen ze klaar was klapte ze het rode deurtje met een dreun terug dicht. Een zucht ontsnapte haar lippen en ze liet haar schouders een beetje hangen, had ze dan nu al spijt dat ze naar hier was gekomen ? Ze had er zo naar uitgekeken om een jaar in Amerika door te brengen, maar nu leek het al terug zo'n slecht plan. Hoe moeilijk zou het deze keer weer zijn om nieuwe vrienden te maken ? Ze was al zo slecht in nieuwe banden sluiten, wat moest ze nu doen als ze al helemaal als vreemd werd beschouwd hier? Ze miste Londen eigenlijk nu al, haar vrienden die ze daar had kende ze al zo lang. Hier zou het moeilijker zijn om echt zichzelf te zijn. Snel keek ze door de stillaan leeglopende gang, en al snel probeerde ze terug een lach op haar gezicht te toveren. Dit was als een nieuwe start niet ? Nog niemand kende haar hier, ze kon eindelijk zijn wie ze wilde zijn zonder dat iemand haar oude ik ooit zou kennen.Ja dit jaar zou misschien beter worden dan anderen, het hing ervan af wat ze er zelf van zou maken. 

Open~

Tring, tring. Het einde van de schooldag. Ze had het helemaal gehad met deze school, wierp nog een laatste hatelijke blik naar de docente die haar les had gegeven en liep als één van de laatste de klas uit. Niet dat ze echt een studiebol was die langer bleef zitten of juist één van de eerste die eruit moest omdat ze zo nodig de laatste uren van de dag per se moest vullen, maar gewoon omdat ze daar zin in had. Eenmaal buiten het lokaal spoorde ze sommige Die Hard leden op en grijnsde ze. ''Het is altijd zo enig om het laatste uur dat kakwijf te hebben, ze weet me altijd zo lief aan te kijken.'' Zei ze vol pure sarcasme en wist er nog net niet stom bij te gaan giechelen alsof ze een of ander huppelkutje moest voorstellen.
Met haar handen in de zakken van haar zwarte jack en haar rode haren die heen en weer zwaaiden bij iedere stap die zette 'leidde' ze als het ware de groep. Ze stond min of meer een beetje voorop en hoewel de hal net giga vol was gestroomd met allemaal leerlingen en ze druk bezig waren bij hun kluisje, wisten ze precies wanneer zij eraan kwamen en maakten ze zelfs wel plaats voor de groep. Het deed haar grijnzen, wetende dat ze vele macht had die ze kon benutten. Hoewel ze hier niets hadden te zoeken, ze had haar tas in haar kluis gelaten tijdens de laatste les en had dus geen boeken meer bij zich, enkel haar mobiel en mes, vond ze het geweldig om hier rond te lopen en te kijken hoe leerlingen op hun reageerden. Toch liep het langzaam aan des te meer leeg en moest Esther lachen hoe een eerstejaars joch bijna op zijn smoel flikkerde wanneer hij angstig wegrende voor hen. ''Wat een pervert.'' Net op dat moment wanneer ze haar hoofd weer omdraaide naar voren zag ze een meisje staan die ze niet eerder in deze school had gezien. Alsof dit nog niet beter kon worden, keek ze nog één keer om met een grijns naar ieder Die Hard lid en liep toen op het meisje af. Naast het kluisje van de hare ging ze met haar rug tegenaan staan, met haar armen over elkaar geslagen en keek haar ongeïnteresseerd aan. ''Weetje, nieuwelingen worden altijd eerst geslagen.'' Zei ze emotieloos en veegde een plukje vuurrood haar uit haar gezicht vandaan.

Christian staarde ijzig voor zich uit naar de leerkracht geschiedenis. Deze richtte haar blik amper op de jongen, best wel grappig, zelfs de leerkrachten toonden schrik voor hem. Wanneer de laatste bel uiteindelijk klonk was hij als een van de eerste buiten, hier en daar knalde hij tegen enkele mensen aan waarop hij hen even vuil aankeek. De jongen wou zo snel mogelijk weg, maar voor hij ook maar een stap verder kon zetten kwam Esther uit een van de lokalen, en stonden er al snel enkele leden van de vereniging bij haar. ‘Alles is beter dan die loser van een Fitz, serieus man het is niet gezond die dude te hebben als laatste uur van de dag.’ Grijnsde hij even. Nee, hij en die leerkracht dat had al van in het begin misgelopen, de reden daarvoor was dat die hem meteen begon uit te maken en zo kwam de bal aan het rollen en werd hij meestal zowat elke les buiten gezet, of ze stonden op de gangen te ruziën. High school, what a funny way to spend your life.
Wanneer de voltalige groep uiteindelijk in beweging kwam maakte iedereen op de gang ruimte. Sommige keken hen angstig aan, andere met een iet wat geïrriteerde blik. En hier en daar was er wel een opdondertje dat bleef staan, maar die werd dan tegen de kluisjes gesmeten door hem of de andere. Christian was merendeels van hun parade door de gang bezig met zijn mobiel, of dus met leerlingen aan de kant te vegen alsof ze niets meer dan stof waren. De gangen liepen uiteindelijk leeg, elke leerling had zich naar huis gehaast of gewoon naar buiten met enkele vrienden. Zij zelf waren hier nog gewoon aan het lopen, al kwam er al snel verandering in wanneer Esther een leerlinge gade sloeg die ze nog nooit had gezien hier. Onbewust gleed zijn blik over de roodharige heen, maar al snel liet hij zijn blik naar het meisje gaan dat nog bij haar kluisje stond. Duidelijk iemand die lager zat als hen, of gewoon nog niet de juiste stijl had gekregen die bij haar leeftijd hoorde, zo waren er hier wel meerdere. Christian besloot zich vlak achter de nieuwelinge te zetten, zo dat ze onmogelijk weg kon geraken van deze rendez-vous.

Met een zucht wierp de jongen een blik op zijn gsm. Nog een paar minuten en het einde van de schooldag zou aangekondigd worden door de bel en een hoop kabaal van de leerlingen die zich een weg naar buiten zochten. Doodleuk pakte hij al zijn spullen en keilde hij ze in zijn rugzak, nog voor dat de bel gegaan was. Door deze kleine voorsprong stond hij al buiten nog voordat de rest van zijn klas hun spullen gepakt hadden. Op de gang was het al redelijk druk. Zijn ogen schoten van links naar rechts. Hij besloot om willekeurig een richting uit te gaan. Hij moest toch nergens heen. Misschien liep hij Liz of Esther nog tegen het lijf. Of een ander lid van Die Hard. Hij moest toch dringend eens nader kennismaken met de andere leden. Niet dat hij al officieel bij de groep zat, maar het zou toch binnenkort moeten komen. Op dat moment spotte hij het knalrode haar van Esther. Bij haar hadden zich al een paar Die Hard-leden verzameld. Hij knikte hen toe en voegde zich toen bij de groep, benieuwd of ze hem al zouden accepteren of niet.

Ze begonnen door de gang te lopen, Esther voorop. Hij vond het knap hoe ze in die tijd zichzelf naar een leiderspositie had geholpen. En iedereen hier op school wist wie ze was en welke groep ze achter zich aan had lopen. Leerlingen die niet tijdig uit de weg gingen, werden ruw aan de kant gegooid. Jace liet zich niet kennen en deed gewoon mee, alsof hij er al jaren bij hoorde. Hij zou bewijzen dat hij dit ook kon. Plots had Esther haar blik laten vallen op iets -of iemand- want de groep stopte en verspreidde zich een beetje. Een jongen ging vlak achter een meisje staan dat er behoorlijk verloren uitzag. ''Weetje, nieuwelingen worden altijd eerst geslagen.'' Ving hij op. Ahzo. Met een onheilspellend grijnsje koos hij ervoor om met gekruiste armen en een kille blik de weg naar de gang te blokkeren, net zoals een andere jongen deed, maar dan aan haar rug. Wat een toeval. Zijn eerste dag bij de groep, kreeg hij meteen de kans zich te bewijzen.

Bij het horen van de bel schoot Jimmy geschrokt op, het was altijd irritant om luidruchtig wakker te worden gemaakt. Zijn pet viel bijna van zijn hoofd door de abrupte beweging, maar die kon nog optijd worden gered.Doordat hij wat duf zijn spullen in pakte was hij als laatste nog in het lokaal. “Jimmy nu je er toch bent.. kunnen we het over je cijfers hebben” begon meneer putz. “Ik… “ voor hij nog verder kon pratte liep Jimmy het lokaal uit. Zoekend naar zijn oortjes die ergens onder zijn shirt vandaan hoorde te komen, eenmaal gevonden stak hij er eentje in. Jimmy zag een eindje verder op Die Hard, waar hij weer terug bij mocht, aan komen lopen. Alsof hij nooit anders had gedaan voegde hij zich toe aan de groep. Hij luisterde naar het geklaag van de Esther en Christian zonder er veel acht aan te slaan. Omdat hij er niks aan kon toevoegen hield hij zijn mond maar, hij had niet veel te klagen. Vanochtend had hij de helft van de eerste les gemist omdat zijn ‘wekker het weer eens had begeven’. Een goede smoes om te zeggen dat het gister avond gewoon te laat was geweest. Toen schoot het hem te binnen dat meneer putz wel wat te klagen over hem had. “Meneer putz wou even mededelen dat ik een geweldige student was met een super raport” kwam er sarcastisch uit zijn mond en daarna hield hij die weer. Af en toe wierp hij een dreigende blik naar een kind die niet te snel aan de kant ging, zo af en toe kwam zijn elleboog’ perongelijk ‘ in de zij van iemand die in de weg stond. Wat was het een good life aan deze kant van groep. Hij moest er niet aan denken als je ruzie met hun zou hebben. Zelf was hij een tijdje ook niet de beste maatjes met de groep geweest, maar alles was weer normaal en alsof hij nooit uit de groep was geweest. Nu pas viel zijn blik op de nieuwe jongen, wat deed die hier? Vroeg hij zich af, het zag er meer uit als een jochie met een grote bek zonder daden. Een zo gehete mooi boy. Jimmy keek hem even met een dreigende blik , dat jong moest denken dat hij er zomaar bij mocht, hij zou zich eerst moeten bewijzen en goed. Een sadistische grijns kwam op het gezicht van Jimmy te staan, toen Esther wat naar een nieuw meisje toe beet. Dat kind kon net van de kleuterklas afkomen zo klein was ze, ze had bijna de ideale pijplengte. Met nog steeds de zelfde grijns op zijn gezicht sloot hij de kring af zodat het meisje echt geen kant op kon. Wat zou het meisje een vreselijk eerste dag gaan hebben. “Dacht dat de kleuterschool hier om de hoek was” zei Jimmy sarcastisch terwijl hij enthouisiast met zijn knokkels kraakte.

Liv was van plan om net als de meeste leerlingen de gang te verlaten, ze gooide rommelig al haar spullen in haar rugzak en hees die snel op haar rug. Ze moest nog ergens gaan achterhalen waar haar Kamer was en die dan nog weten te vinden ,dus ze zou maar beter wat voortmaken. Maar toen ze wouw vertrekken merkte ze dat opeens iedere andere leerling zich snel uit de voeten maakte, alsof ze wegliepen van iets. Liv keek snel de gang rond, wat was er aan de hand ? Plots kwam een hele groep jongeren haar richting opgetapt en elke leerling die ook maar het minste in hun weg stond werd ruw aan de kant geduwd en uitgescholden, dit zag er niet goed voor haar uit.Ze deed niet eens moeite om nog weg te geraken, het was te laat dat wist ze al te achterhalen, en al snel had de groep haar berijkt. In een paar seconden was ze volledig omsingeld en een stuk of tien jongeren stronden haar dreigend aan te kijken met hun armen over elkaar gevouwen. Liv verstarde even en keek snel de kring rond maar ze hadden nergens een gat opengelaten, ze zat in de val. Zoeken naar een uitweg was tevergeefs, zelfs achter haar stond er een gast op haar neer te kijken. Ze wist wat er ging gebeuren, ze had het ook wel kunnen verwachten, de groep pesters van een typisch amerikaanse school die even de nieuweling in elkaar kwamen kloppen? Een gespannen stilte viel neer, alsof de groep wachtte op een teken maar Liv kon niet uitmaken wie van hen hun leider was. Plots leunde een roodharig meisje in een zwart jack nonchalant tegen de wand kluisjes vlak naast haar,''Weetje, nieuwelingen worden altijd eerst geslagen.'' Zei ze zonder enige emotie. Dat moest dan vast de leider zijn sinds ze de eerste was om iets te zeggen. Fantastisch...haar eerste dag en ze gingen haar nu al afmaken ? Dit zag er een veelbelovend jaar uit. 
Liv panikeerde zacht vanbinnen maar liet niets merken vanbuiten. Ookal torende elke gast van de groep zeker twee koppen boven haar uit en zouden ze haar in twee seconde kermend tegen de grond krijgen, ze liet zich niet bang maken, dat is net wat ze wouden. Snel draaide ze haar hoofd naar het meisje dat de groep leidde. "Wouw, wat een ontvangstcomitee, ik had niets meer verwacht eigenlijk" zei ze droogjes terwijl ze haar eerste opmerking negeerde. Met moeite probeerde ze haar brits accent weg te werken, het zou hen alleen maar meer reden geven om haar te pesten. Liv was met vuur aan het spelen dat wist ze zelf goed genoeg, al maakte het haar op het moment totaal niet uit, ze had geen zin om zich zomaar te laten doen. Hier en daar werden al beledeginen naar haar hoofd geslingerd en het gekraak van vingers stoote een rilling door haar rugegraat. Ze was zo goed als dood dat wist ze nu al. 

Esther wachtte rustig af wat de meid haar eerste move zou zijn, ze zou vast niet veel kunnen verrichten. Ze was tenslotte ingesloten door de rest van de Die Hard leden, waar ze trots op was, en als ze ook maar iets zou flikken bij iemand kwam ze er niet zomaar onaangeraakt vanaf. Ze merkte dat ze haar hoofd snel naar omdraaide, waarop ze haar in haar ogen terugkeek en niet meer losliet. Niet omdat ze verliefd of iets was, maar ze had geleerd dat degene die als eerste wegkeek de laagste in rang zou wezen. Bovendien wist ze wel dat ze het niet lang vol zou houden, Esther bleef de dominantste van vele leerlingen hier. Binnen enkele seconden kermde het meisje iets uit, wat haar enkel spottend deed lachen. Meer was er niet voor nodig, ze hoefde er geen reactie op terug te geven. Dat verdiende ze niet, enkel een paar flinke beuken tegen haar harses aan. Ze wist ook wel dat het niet lang meer zou duren voordat dat ook daadwerkelijk zou gebeuren, maar wachtte nog even af wat ze nog meer zou gaan doen om eventueel een aframmeling te ontwijken.
De Britse meid deed er dus blijkbaar niet veel voor om zichzelf te beschermen. Niet dat ze echt zou winnen daarmee, maar ze wekte ook niet veel indruk op haar. Slechts een domme eerstejaars die dacht het hier wel te maken. De lach die ze net uitgedrukt had, had een sluwe grijns op haar gezicht achtergelaten en keek één voor één de leden even aan, wie het geschiktst voor dit moppie zou zijn. ''Jace.'' Zei ze schijnheilig, gezien ze er lol in had om de jongen zijn best te laten doen op dit kind. ''Ga je gang.'' Vervolgde ze er achteraan, waarna ze ongeïnteresseerd naar haar nagels keek in plaats van naar het meisje waar ze nog steeds naast stond.

Geïrriteerd zag hij dat een van de jongens die meeliepen met de groep afkeurend en dreigend naar hem keek. Hij had niet verwacht dat iedereen hem meteen in hun midden zou verdragen, maar toch kon hij het niet hebben dat ze hem niet Die Hard-waardig beschouwden. Hij besefte ook wel dat hij elk greintje respect zou moeten verdienen en dat het beslist geen makkelijke opgave was. Toch zou hij zich niet zonder slag of stoot laten wegjagen of kleineren. Hij wou zijn dagen niet doorbrengen zonder Esther. Het zou te saai worden na een tijdje. Plus hij had het groepsgevoel hard gemist, ook al kon hij daar nu nog niet van meegenieten. Toch profiteerde hij nu al van de reputatie die Esther met haar crew al gekregen had. Hij kwam niet om te profiteren. Dat zou hij niet in zijn hoofd halen. Met Esther viel niet te spotten, dat wist hij ook wel. Nee, hij was gekomen om de groep te versterken.

Toen ze allemaal in een kring rond het meisje stonden, en Esther als leidster het woord had genomen, was het wachten op enige reactie. "Wouw, wat een ontvangstcomité, ik had niets meer verwacht eigenlijk", Klonk het. Allright, lekker bijdehand, dat kind. Hij wist dat Esther niet blij zou zijn met deze opstandigheid. Het roodharige meisje lachte het Britse meisje gewoon uit. Een gemene grijns bleef achter. Jace keek het Britse meisje nog steeds koud aan, tot hij zijn naam hoorde. Hij keek op en zag dat Esther zijn naam had genoemd. Slechts drie woorden lieten een grijns om zijn lippen springen. ''Ga je gang.'' Klonk het bevel. Opgewekt stapte hij vooruit. In een vloeiende beweging ramde hij zijn vuist in haar maag. Toen greep hij haar in haar nek vast. Met zijn andere hand op haar achterhoofd duwde hij haar hoofd omlaag en stootte ondertussen zijn knie omhoog. Hij liet zijn handen los en deed een stapje achteruit. Hij trok haar overeind en duwde haar ruw tegen de kluisjes aan en hield haar ene schouder stevig vast. Hij moest er aan denken dat ze nog steeds op school zaten en dat er elk moment een leerkracht in de gang kon verschijnen. Daarom hield hij op, voor nu. De pijn zou ze alleszins nog wel een tijdje voelen. "Nog een bijdehante opmerking die je met de wereld wil delen?" Vroeg hij toen, alsof er niets gebeurd was.

Christian bleef koelbloedig achter het meisje staan, ongeacht wat ze zou gaan doen, weg gaan kon ze helemaal niet. Er was een onbekende in hun midden en daarmee duidde hij niet op dat kind dat voor hem stond, eerder die bruinharige jongen. Maar als Esther het tolereerde dat de jongen zich bij hen had gevoegd, dan zou hij zich daar ook maar bij neerliggen. Al kon de jongen mooi gaan werken voor het vertrouwen van hem en de andere Die Hard leden, net zoals Jimmy dat terug kon doen. Maar die jongen had hij nooit echt gemogen dus tja die mocht wel wat meer doen dan enkel gewoon droog komen meedelen dat hij terug was om vervolgens door niemand anders dan Nick in elkaar gerost te worden. Dat deed hem er aan denken, waar was Nick eigenlijk? De jongen met het blond krullende haar had hij sinds die laatste bijeenkomst helemaal niet meer gezien. Hm, hij zou het wel eens bespreken met Esther. Kort wreef hij over zijn kaak en kruiste vervolgens zijn armen weer over elkaar, wachtend op enige reactie van het meisje. En ja hoor die kwam, op zo’n bekrompen brits accent dan nog wel. Geamusseerd trok hij zijn wenkbrauw op, dit meende ze toch echt niet? Ja, hij moest werkelijk zijn lach in houden, was ze nu werkelijk zo dom, of speelde ze het alleen maar? Dit zou niemand goedkeuren, en al zeker de roodharige niet, momenteel had hij zelfs de zin gekregen om haar gewoon te vloeren, maar hij besloot af te wachten tot een reactie van Esther.
Wanneer Esther de naam van de onbekende jongen uitsprak ging hij even wat opzij zodat die door kon lopen. Jace, liet er echter geen gras over groeien, meteen werden enkele rake stootte gegeven, onbewust schoten zijn ogen heen en weer. Klaar om mee te delen als er een leerkracht tevoorschijn kwam. De knal tegen de kluisjes deed hem even kort naar voren kijken, het meisje haar gezicht zag er vrij pijnlijk uit. Bij deze was Jace in zijn achting gestegen. Er klonken nog geen onbekende voetstappen van leerkrachten, dus de jongen kon zijn gang nog volledig gaan als hij dit wilde.

Romelu stond met een zucht op. Met een paar vrienden liep hij door de gang heen. Onpopulair kon je hem niet noemen. Maar hij sprak dan ook met werkelijk iedereen. Hij viel dan ook enorm op. Hij was niet alleen donker van huidskleur maar was dan ook nog eens redelijk groot. Hij was gespierd en stevig gebouwd. Hij had een blik in zijn donkerbruine ogen die niemand kon verklaren. Ze waren altijd strak en geconcentreerd opzoek naar iets. Iets wat hij maar niet kon vinden. Hijzelf wist niet eens waar hij naar zocht. Laat staan dat iemand anders het dan zou weten. Misschien was het wel weer wat actie. Een nieuw schooljaar was begonnen. Romelu trok er zich weinig van aan. Of hij nu slaagde of niet, meer werken voor school zou hij toch niet doen. Voetballen was zijn leven. Nog steeds wou hij terug gaan voetballen in zijn thuisland België. Misschien ook wel in Engeland, bij Chelsea, dat was zijn grote droom. Dat zou niemand hem af kunnen nemen. Hij gaf zijn vrienden een hand en nam afscheid. De meiden gaf hij een kus op de wang zoals zijn gewoonte was. hij moest de andere kant uit, dat was korter voor hem. De rest ging waarschijnlijk nog iets gaan drinken terwijl hij in het park zou gaan oefenen op zijn voetbalkunsten. Hij zag een groepje mensen staan rond een meisje. Hij rolde eens met zijn ogen en rechtte zijn rug. Hij was best aardig maar hij kon er niet tegen als ze mensen gingen pesten. Zijn donkerbruine ogen stonden koud en strak gericht op de jongen die het meisje net een mep had verkocht. Zijn vingers kraakten akelig hard terwijl hij eens snoof. Zijn wenkbrauwen fronsten zich slecht gezind. Hij vond het zielig hoe een groepje een nieuweling een pak slaag probeerde te verkopen. Bij hem hadden ze het niet eens geprobeerd gehad. Waarschijnlijk omdat hij gewoon groot was en breed gebouwd. Hij zag eruit als een echte voetballer. Hij was zo goed als bij het groepje. Zijn hersenen blokkeerden voor een seconde. Hoe moest hij dit aanpakken? Hij ging er niet op slaan want zo iemand was hij niet. Hij stopte achter de jongen en keek een klein beetje naar beneden. Veel kleiner was hij niet, wat logisch was want het was ook een jongen. Romelu was met zijn meter 88 helemaal niet klein en dat wisten ze ook wel. Hij legde zijn hand op de schouder van de kerel en draaide hem om. Zijn blik was ijskoud en de rest van zijn gezicht verraadde niets. "Tegen kleintjes haal je het precies wel. Pak liever iemand van je eigen lengte." Sprak hij rustig. Toch klonk zijn warme stem koeltjes. Het kon het niet schelen als hij zo een pak slaag zou krijgen. En dat het een groep was maakte hem ook niet veel uit. Hij had gewoon een hekel aan zulke groepjes en zeker als ze tegen meisjes zo kinderachtig begonnen te doen.

-vermoord hem please niet (aa)-

Liv was al te ver gegaan, ze had zich gewoon stil moeten houden maar het was al te laat. De rode begon spottend te lachen en de groep lachte mee met hun leider, wat waren ze? schapen die even dom hun kudde volgde? De stem van de leider klonk schijnheilig door de gang, ''Jace.'' zei ze,''Ga je gang.'' en een gemene grijns speelde op haar lippen. Liv keek rond om te kijken welke gast ze had aangesproken, en ze vertstarde wanneer er één met een opgewekte grijns uit de cirkel naar voren stapte. Liv had geen tijd meer om te reageren, en voor ze het wist voelde ze een ijzersterke vuist in haar maag rammen. Het kleine meisje kromp in elkaar en voelde hoe haar hoofd ruw werd vastgenomen en tegen zijn knie werdt geramd. Haar aanvaller stapte even achteruit en ze gebruikte de tijd dat ze even met rust werd gelaten om snel het bloed dat zich door haar mond naar buiten had gewerkt weg te vegen met de mouw van haar grijze trui. Zwaar ademde ze als ze meer bloed voelde opkomen en haar mouw doorweekt raakte, maar al snel kwam de jongen terug. Met een knal werdt ze tegen de wand met kluisjes geworpen en de ijzeren greep van de jongen sloot zich om haar schouder en hield haar tegen de muur gedrukt. "Nog een bijdehante opmerking die je met de wereld wil delen?" vroeg hij droog alsof er niets gebeurt was. Liv wilde antwoorden maar ze had moeite met praten, pijn trok door haar hele lichaam en het fijt dat de zure smaak van bloed nog steeds in haar mond plakte en maar niet verdween maakte haar alleen nog maar kwader. "Ik denk niet dat ik hierbij nog iets moet zeggen" zie de droog terwijl ze uithaalde met haar hand en hard het gezicht van haar aanvaller raakte, wat haar de kans gaf om behendig uit zijn greep te ontsnappen. Snel probeerde ze zich terug te herstellen maar pijn deed haar lichaam moeilijker werken. Deze groep maakte haar ziek, alleen een stel hersendode debielen die gewoon achter die belachelijke vuurtoren aanliepen. Ze wist dat ze weer een stomme zet had begaan, en ze wist dat ze hier niks mee kon winnen. Meerdere meppen zouden volgen desnoods van de hele groep rond haar, en ze probeerde zich voor te bereiden terwijl ze uitdagend terug omhoog keek. Ze konden haar slagen zo hard en zo veel ze wilden, haar kregen ze niet zo snel kapot.

Het feit dat ze naar haar nagels had gekeken was maar kort geweest, gezien de jongen meteen zijn hart luchtte op het meisje. Iets wat ze wel interessant vond om naar te kijken, vooral hoe hij het precies aanpakte. Het deed een twinkeling in haar ogen ontstaan, van pure slechtheid. Esther kon het niet helpen, automatisch vormde er een grijns op haar lippen waarbij zelfs gedeeltelijk haar witte tanden ontbloot werden. De rake klappen die de jongen uitvoerde waren geweldig entertainment om naar te kijken, vooral hoe het meisje daarop reageerde. Er kwam bloed uit haar mond vandaan, wat ze dan ook gauw genoeg wegveegde, maar het bleef de roodharige meid niet onopgemerkt. Heel even gleed haar blik naar Christian, wat haar grijns ietsje verminderde en zocht naar zijn ogen. Zijn bruine, maar mysterieuze ogen. Het deed haar weer even denken aan laatst, hoe ze in haar kamer opnieuw waren belandt, hun moment van zwakte. Esther wist gauw genoeg weer bij zinnen te komen en richtte haar blik op het tafereel, het meisje had eindelijk iets anders uitgebracht dan enkel kreunen van het bloed ophoesten.
Meer dan een sluwe blik op haar gezicht kwam er niet van de opmerking die ze net uitgesproken had, ze wist dus eindelijk wat ze haar bek beter kon houden dan tegenstribbelen. Winnen van hen zou ze toch niet, dus of ze zich nou verzetten maakte geen flikker uit. Tot op het moment dat er een lange gebruinde jongen de groep binnen kwam vallen, ging eigenlijk alles goed. Dit veroorzaakte een geïrriteerde emotie bij haar, waardoor ze automatisch haar vuisten tot ballen spande en voor hem ging staan. Hij was natuurlijk veel en veel langer dan haar, gezien haar één meter achtenzestig lengte. ''Moet jij nodig zeggen, je kan maar beter oprotten.'' Zei ze met fijngeknepen ogen en voelde hoe ze haar nagels des te harder in haar eigen huid zette naarmate ze zich des te harder inspande.

Jimmy keek emotie loos naar het meisje wat een bijdehante antwoord gaf. Hij klapte even in zijn handjes en zei “applaus voor je lef”. Ze had beter haar mond gehouden want Esther zou het niet accepteren, en Jimmy ook niet. Hij liet niet zomaar zijn groep voorschut zetten, zijn zin om het meisje een klap te verkopen werd hoger. Echter wachtte hij rustig op het teken van Esther voor hij zich zou verroeren. Hij wou niet zoal Nick eindigen die aan zijn oor mee was getrokken. Niet dat Esther zich zou bedenken, nee als ze eenmaal had gedreigd maakte ze iets waar. Ze was niet z’n bluf kikker. Echter wist hij niet of hij de meid met een vinger mocht aanraken. Misschien zou dit het project worden voor de nieuwe. En ja hoor zijn naam werd genoemd en hij kreeg de toestemming om zich uit te leven. Kreeg hij maar de toestemming om even zijn agressie uit te leven. Zonder maar een kik te geven keek Jimmy met zijn lichtblauwe ogen naar hoe het meisje werd afgetuigd, er kwam zelfs een sadistische glimlach op zijn gezicht te staan. Veel mensen zouden het ziek vinden om zoiets te zien, ze zouden er alles aan willen doen om het te laten stoppen. Maar Jimmy niet, nee, hij genoot er van. Hij genoot van het bloed wat uit haar mond kwam, het gekreun en gehoest om het bloed weg te krijgen uit haar mond. Hij genoot van de pijn die ze had, en de angst die ze zou voelen. Helaas stopte Jace er ook weer heel snel mee. Waar was hij bang voor, een leraar? Pff wat een watje, alsof een leraar durfde tegen de hele groep op te komen. Individueel durfde ze nog wat te doen, dan dachten ze de persoon nog wel aan te kunnen, maar als de groep bij elkaar was. Ze zouden niet durven. Verveeld keek Jimmy op toen er een nigga tevoorschijn kwam. Deze was een stukje groter als Jimmy, maar hij durfde te wedden niet sterker, en iedergeval had hij de ballen niet om een van de Die hards te grazen nemen. De ogen van Jimmy bleven stokken op het lange haar. Was het een wijf of zo. Een valse glimlach kwam op jimmy’s gezicht te staan. Hij trok de jonge aan zijn haren gaf hem een klap in zijn gezicht, hij voelde iets kraken, hier genoot hij van. Hoe durfde dat half wijf hun plezier te bederven. Terwijl hij de jonge weer naar achter trok aan het zwarte haar had Jimmy zijn zippo tevoorschijn gehaald. Even keek hij gefascineerd naar het vlammetje en bracht die toen richting het haar van de jongen. Een grote steekvlam kwam tevoorschijn, en doofde enkele tellen erna weer omdat een heel gedeelte van het haar was weg gesmeuld. Met de zippo nog in zijn hand, zonder vlam, haalde Jimmy uit naar de maag van de jongen. Zodat de jonge dubbel zou klappen., want zo klap deed aardig pijn. Als afsluiter gooide hij de jongen met zijn voorhoofd nog tegen de kluisjes, waar waren die dingen allemaal niet goed voor. En gooide hem daarna op de grond. “Hou de volgende keer die lelijke rotkop uit onze zaken” Beet Jimmy hem toe.

Wanneer er plots een gestalte door de groep was heen getrokken trok hij kort zijn wenkbrauwen op. Het was een jongen van een geheel andere afkomst met zwart lang raar haar. Het was niet dat hij like groter was als hem, maar de jongen was op een of andere manier toch door hen heen kunnen komen en nam het nu op voor het meisje. The fun is just getting started. Christian volgde niet echt wat hij vertelde aan Jace, oh die zou er van lusten. Vrij snel waren zijn handen tot vuisten gebald, klaar om hem een klap uit te delen, maar eerst begon Esther te spreken en zich voor hem zette. Christian draaide zich half naar hen toe, klaar om de jongen te tackelen, oh als hij het maar eens waagde zijn mond open te trekken tegen haar. Toen Jimmy echter begon rolde hij even geïrriteerd met zijn ogen. Het lid trok aan de lange haren van de jongen, dat was gewoon laag. Zoiets wat gewoon like meisjesachtig om te doen, en dan bedoelde hij niet het soort Esther meisjesachtig, maar eerder Regina ofzo. Man, wat kon hij zich aan die jongen irriteren, zeker nu hij terug was bij de groep. Van het begin af aan had hij hem al niet gemoeten, hem zou hij nog wel eens aanpakken binnen kort, gewoon omdat hij hem irriteerde niets meer of minder. Wat Esther dan ging zeggen kon hem amper iets schelen, dit was gewoon iets wat uitgeklaard moest worden en als Nick er niet was geweest in het clubhuis, dan had hij de jongen wel aangepakt op zijn manier.Verveeld richtte hij zijn blik uiteindelijk maar weer op het meisje waarmee Jace net nog zo vrolijk zijn gang had gegaan. ‘Laat die dude je niet afleiden, doe maar gerust verder, er is like niemand die hier tussen durft te komen op school buiten tja, die loser dan.’ En hij deed kort teken naar de jongen die door Jimmy was aangepakt. Oh, als hij hem eens alleen zou tegen komen.. Hij zou er zijn lol wel aan beleven, en dan het liefst nog in South Central zodat hij de jongen kon laten verdwijnen en nooit meer werd terug gezien, of gevonden door iemand.

Met een stijgend gevoel van blijheid zag hij hoe het meisje nogal wat verwondingen aan haar gezicht had opgelopen. Er stroomde bloed over haar kin, wat ze snel wegveegde met haar mouw. Hij hield haar stevig vast bij haar schouder, zodat ze niet snel zou kunnen ontsnappen. Hij wist niet hoe hard hij de andere Die Hard leden kon vertrouwen. Zouden ze ook voor hem op wacht staan terwijl hij losging. Snel schoot zijn blik door de gang. Even ontmoetten zijn ogen de donkerbruine exemplaren van een van de jongens die de gang voor het meisje geblokkeerd had. Tot zijn verbazing stelde hij vast dat hij toch de wacht hield. Het Britse meisje trok zijn aandacht snel weer door eindelijk iets zinnigs te zeggen, tussen al het gehoest door. "Ik denk niet dat ik hierbij nog iets moet zeggen", Zei ze simpel en toen schoot haar vrije hand naar zijn gezicht. Hij wou zijn hoofd nog wegtrekken, maar bedacht zich toen. Met zijn tanden op elkaar geklemd incasseerde hij de klap. Hoe hard kon een meisje slaan? Niet zo heel erg hard, maar hard genoeg om het wel goed te voelen. Misschien had hij pijn, misschien ook niet. De adrenaline verdoofde alleszins een heel stuk van die pijn, zodat het best wel dragelijk was. In een moment van verwarring slaagde een andere leerling er in om de groep binnen te vallen. Jace voelde zijn handen op zijn schouder en hij werd omgedraaid. Dit, plus het feit dat hij de klap had moeten opvangen, zorgde ervoor dat het meisje aan zijn greep ontsnapte. Meteen schoten twee andere leden in actie. Zowel Esther als de jongen die hem dreigend had aangekeken, gingen tussen hem en de grote jongen staan. Hij vroeg zich af of ze nu niet teveel aandacht aan het trekken waren. Hij was nog niet klaar met het meisje, en hij was zeker niet bang om nog verder te gaan, maar ergens hield de verschijning van de bemoeial zich tegen. Zouden er nog leerlingen zijn die het tegen de groep durfden opnemen, ondanks hun aantal en reputatie? De jongen met de donkerbruine ogen leek opgemerkt te hebben dat hij twijfelde. ‘Laat die dude je niet afleiden, doe maar gerust verder, er is like niemand die hier tussen durft te komen op school buiten tja, die loser dan.’ Zei hij, en Jace liet het hem geen twee keer zeggen. Hij draaide zich bruusk om en keek het meisje terug aan.

Alsof het nog niet erg genoeg was, staarde het meisje uitdagend in zijn ogen. Hij trok een van zijn wenkbrauwen sarcastisch omhoog en keek haar toen lief aan. "Sei fuori di testa", Zei hij koel, wetend dat ze er waarschijnlijk niks van zou verstaan. Italiaans, you have to love it. Vooral die eindeloze reeks aan scheldwoorden die de taal bevatte. Heel erg handig, omdat je Italiaans moest snappen om de parolacce, de Italiaanse straattaal met zijn schelwoorden, te begrijpen. De jonge Brit zou geen idee hebben wat hij zei, en dat maakte de hele situatie grappig. Toen schoot hij bliksemsnel vooruit, nam het meisje bij haar pols vast, draaide haar om en duwde haar met haar voorzijde tegen de kluisjes. Hij zette zijn voet tegen haar knieholte en duwde de top van zijn voet hard vooruit. Hij draaide haar pols, die hij nog steeds vast had, achter haar rug. Langzaam trok hij haar arm omhoog, wetend dat het rot veel pijn kon doen aan haar schouder als hij te hard doortrok. Wetend dat hij haar arm zou kunnen breken als hij wou. "Wil je me nog niets vertellen, voordat ik ervoor zorg dat je een tijdje niet meer kan spreken?" Fluisterde hij geamuseerd in haar oor.

Romelu's donkere ogen schoten opzij naar het roodharige meisje. Ze leek de baas te zijn over het groepje. Een grijnsje speelde even rond zijn lippen. Hij moest wat naar beneden kijken terwijl ze tot hem sprak. Hij zei geen woord terug tegen haar. Hij deed nooit de moeite om iets tegen zulke meisjes te zeggen. Op zich was hij een goed persoon maar als je hem uitdaagde werd hij vals. Hij kon vechten. Zijn rasta haar had hij in een soort staart. Een of andere kerel kwam eraan. Romelu's ogen vlogen woedend richting de kerel. Hij vond het eerder een mislukte rapper dan een kerel die bij deze bende hoorde. Hij incaseerde de mep en hoorde iets kraken. Hij voelde even aan zijn neus voor zeker te zijn dat hij niet gebroken was. Een klein straaltje bloed kwam eruit. Romelu snoof en haalde op zijn beurt uit. Hij raakte de kerel in het gezicht. Zijn hersenen leken door te hebben dat zijn lichaam adrenaline nodig had. hij voelde de drang om door te slaan opkomen. Hij merkte niet eens meer dat hij lichtjes bloedde. Het leek alsof er een rode waas om alles heen kwam te zitten. De woede in hem ontvlamde. Hij had geen schrik om erop te slaan. Vroeger had hij er wel vaker opgeslagen. Met andere zwarten had hij nooit ruzie, met blanken daarintegen wel regelmatig. Dit was weer zo'n doorsnee kereltje dat dacht dat hij alles was. Iemand moest nodig eens dat misselijk makende gezicht verbouwen zodat die domme grijns verdween. Romelu kon niet tegen zulke mensen. Say what? Ging hij nu echt proberen zijn haar in brand te steken. Romelu nam hem ,nog voor hij bij zijn haar kwam, vast en kneep zijn ogen wat meer samen. 'Ik dacht het niet' weergalmde er in zijn gedachten. Zijn ogen spraken boekdelen. Ze leken een brandende kolen te zijn. Blauwe ogen had hij nooit zo zien branden, mensen met donkerbruine ogen hadden dat voordeel. Mensen met blauwe ogen werden eerder ijskoud als ze woedend waren, die gingen niet branden. Misschien konden die bliksemen maar dat konden zijn ogen ook. Hij kreeg een mep in zijn maag waardoor hij naar adem hapte. Alle lucht werd uit zijn longen geperst. Voor hij bekomen was werd hij tegen de kluisjes aan gegooid. Zijn ogen vernauwden zich. Zijn lippen werden een strakke lijn. 'nu mijn beurt' dacht hij en hij kreeg een vals grijnsje rond zijn mond. Het kon hem niet schelen dat er nog andere mensen van die bende toekeken. Hij wist dat hij klappen zou krijgen. Hij wist ook dat hij dit gevecht niet in zijn eentje kon winnen. Maar ach, die keuze had hij nu eenmaal gemaakt. Hij kon zijn agressie nog eens tot zijn uiting laten komen en zich uitleven. Eindelijk nog eens iets beter als een boksbal want die sloeg nooit terug. Die gaf je altijd het gevoel dat je de beste was. Het leek dan alsof je onoverwinnelijk was en dat was niemand. Zelfs de beste vechter kon verslagen worden. Deze jongen dacht daar duidelijk anders over. Hij leek te zeker te zijn van zijn stuk en dacht dat hij zich zomaar zou laten doen, mooi mis dus. Ookal had hij hem dan wel op de grond gekregen, hij was nog niet gewonnen. Al snel stond Romelu recht en verkocht hem een mep in zijn gezicht. Hij hield met zijn ogen de rest in de gaten. Nu hij gestopt was met voetbal moest hij nodig maar eens een actieve hobby gaan zoeken. Niet dat hij volledig gestopt was maar het hoogste niveau was verleden tijd. Hij had gespeeld bij een van de beste belgische clubs in de eerste klasse. Hij had bij een gigantisch grote engelse club kunnen spelen maar dat had hij afgezegd om hier te kunnen studeren. Hier kenden ze hem niet en kon hij een normaal leven hebben. Als hij naar zijn familie ging werd hij weer bekeken en fluisterden ze over hem. Ze klaagden dat hij niets meer deed met zijn talent maar dat was niet waar. Hij had voetbal op een pauzeknop gezet. Maar dat had hij niet gedaan om hier zijn gezicht te laten verbouwen. Hij zag dat de kerel naar zijn neus greep en zijn verdediging weg viel. Met zijn rechterhand, en zijn sterkste hand, raakte hij hem in zijn maag. Op het moment dat hij recht kwam had hij hem beet bij zijn kraag en drukte hem tegen de kluisjes aan. Hij had geen schrik voor de gevolgen die zouden komen. Het zou laag zijn moesten de rest van de bende hun lid nu gaan helpen. De kerel waar hij nu mee vocht was enigsinds een uitdaging. Die kerel die ongeveer even groot was als hem daar in tegen niet. Romelu wist dat die kerel van hem zou winnen, dat hij dan waarschijnlijk enkel klappen zou krijgen. "Onderschat een nigga niet" Siste hij tussen zijn tanden door. Hij verkocht hem nog een mep in zijn maag. Het bloed was zo goed als opgedroogd. Zijn onderlip was wat dikker doordat die geraakt was geweest. Maar hij voelde de stekende pijn in zijn maag niet. De rode waas was er nog steeds. De adrenaline pompte nog altijd door zijn lichaam heen. Die zou pas weggaan als dit gevecht gedaan zou zijn en hij weer kalm was.

"Jij niet." Wright versperde hem de weg, "We hebben het tijdens de leerlingen besprekingen over je gehad." "Wat een verassing." Merkte Nick droogjes op, hij trok de band van zijn rugtas recht. Koeltjes keek hij zijn geschiedenisleraar en mentor aan, hij had geen zin in dit gezeik. Iedere keer weer hetzelfde liedje, iedere keer weer die donderpreek dat het zo echt niet langer kon. Alsof het hem ook maar iets kon schelen, met of zonder diploma erg ver zou hij toch niet komen. Geld om te studeren had hij niet, dus tenzij hij een studiebeurs zou krijgen kon hij dat wel vergeten. Niet dat hij zin had om na dit jaar nog verder te leren, nee hij had het zwaar gehad met school. "Mag ik gaan?" Vroeg Nick, hij wierp een korte blik op de klok. Hij had twee tussenuren genoeg tijd om zich uit te leven in de gymzaal. "Nee, eerst wil ik dat je naar me luister. Zo als je er nu voor staat ga je je examen niet halen, voor de tweede keer. Bovendien ben je vaker afwezig dan aanwezig in de lessen, en als je er bent schop je altijd herrie. De directie overweegt voor de zoveelste keer om je te schorsen. Dit kan echt niet langer zo door gaan Nick." Ah, daar had je het al. "Kan het je nu echt niet schelen, wil je geen goede opleiding?" Hoofdschuddend keek Wright, de Italiaanse jongen aan. "Gelooft u echt, dat ik überhaupt een kans heb om op MU toegelaten te worden?" Het sarcasme droop van de woorden af, Nick deed een stap naar voren ten teken dat hij geen zin had om nog meer tijd te verdoen aan een gesprek dat in zijn ogen totaal nutteloos was. Wright stapte met een lichtte zucht aan de kant, liep naar zijn bureau toe en volgende Nick met zijn ogen terwijl die het lokaal uit liep. De gang in.
De gangen waren verlaten, Nick slenterde langs de lange rijen kluisje's. Zijn rugtas hing over zijn linker schouder, zijn handen had hij in zijn broekzakken gestoken. Aan het einde van de gang zag hij een groepje leerlingen staan, twee ervan herkende hij direct -Christian en Esther-, de andere drie kende hij niet. Een van de jongens, hoorde duidelijk bij Esther en Chris. De andere, een donkere jongen hoorde bij het meisje dat op haar knieën op de grond zat. Haar arm werd vastgehouden door de bruinharige jongen, wiens naam Nick niet kende. Wat had ze misdaan? Nieuwsgierig naderde Nick het vijftal, Esther stond met zijn rug naar hem toe. Hij grijnsde lichtjes, zette zijn hand vlak achter haar tegen de kluisje's. "Hé schoonheid." Zei zacht, plagend in haar oor. Waarna hij zijn ogen op het schouwspel voor hem richtte. Oh Great, Jimmy was er ook bij. Hij had de jongen eerder nog niet gezien doordat hij buiten zijn blikveld gevallen was. Letterlijk. Nick kon een lichtte grijns niet onderdrukken, Jimmy mocht dan wel bij Die Hard horen en hij mocht hem dan wel niet doen. Maar dat betekende niet dat hij het niet grappig mocht vinden, als iemand anders hem in elkaar sloeg. Die jongen was niets meer dan stoere praatjes, en te laag zittende broeken, zwaar irritant. "Dus wat is hier aan de hand?" Vroeg Nick aan Esther, hij stond nog altijd schuin achter haar. Vroeg zich af hoe ze op zijn begroeting zou reageren, hopelijk goed hij had geen zin om weer ruzie met haar te schoppen. Kort richtte hij zijn blik op Christian, knikte hij als begroeting naar de jongen. Het was een van de oudste leden van Die Hard, en hij was -naast Esther- het enige lid die Nick daadwerkelijk mocht. De rest kende hij niet, op Jimmy na. Maar die gozer mocht hij gewoon niet, hij had hem nooit gemogen en na die kut opmerking over Angel had hij die jongen het liefst zijn nek omgedraaid. Het was dat Esther over hem waakte als een beschermengel, want anders had hij hier nu niet 'vrolijk' staan vechten.

[Nu wel met het goede account (aa)]

Voordat Esther de kans had om de grote jongen aan te pakken, werd hij al overgenomen door Jimmy, zonder enig toestemming van haar. Niet dat het een slimme zet van hem was, de gebruinde jongen was lang en sterk genoeg om hem zo omver te rammen. Waarschijnlijk liet hij het maar zo, dat hij voor kort geslagen werd door de rapper, maar erg lang zou het niet meer duren voordat hij zijn eigen slagen zou verrichten bij hem. Het was dan ook niet meteen haar idee geweest om hem een aframmeling te geven in haar eentje, dat zou ze niet redden. Hij was zeker weten wel twee koppen groter dan haar, daarbij had hij veel meer spieren dan dat zij ooit zou kunnen beschikken. Tenzij ze een sixpack moest laten staan, maar dat was zo verschrikkelijk ranzig bij meisjes. Ze besloot die gedachte te laten vieren, keek naar de twee jongens die het druk aan het uitvechten waren. Eerder stond Jimmy nog aan zet, maar al gauw genoeg werd de jongen het zat en maakte er een spelletje van.
Esther grijnsde, hij was zelf begonnen dus kon hij het zelf uit gaan zoeken. Bovendien was dit zijn tweede kans, dus heel gauw back-up kon hij niet meer verwachten. Haar handen liet ze inmiddels ontspannen, liet enkel haar ogen over de twee lichamen heen rollen. Ondertussen zette ze weer een paar zetten naar achteren, zodat ze weer tegen de kluisjes aan stond en wierp een korte blik naar Jace en het meisje wat nog steeds haar eigen kluisje stond. Christian merkte al gauw genoeg op dat hij verder kon gaan, die twee jongens waren toch druk bezig. Daar nam haar vriend niet al te veel tijd voor om na te denken en ging verder met waar hij gebleven was. Afkeurend wierp ze een blik naar het meisje, liet haar blik voor heel even over haar lichaam glijden. De kleding was veel te schattig voor haarzelf, veel te smerig. Als een babydoll was het meisje verkleed, iets waar ze verschrikkelijk hekel aan had. Zo noemde ze het dan, de precieze naam had ze niet voor gedachten. Tot op het moment dat er een hand achter haar klonk die tegen de kluisjes werd aan gezet en een stem in haar oor, liet haar lichtelijk schrikken. Een klein schokje van haar lichaam was duidelijk genoeg dat Nick zijn doel bereikt had, áls dat tenminste was geweest waar hij op gehoopt had. De woorden die hij sprak deden haar omkijken, met een lichtelijke sexy blik naar hem kijken. Een andere blik die ze normaal gesproken had, waar hij wel genoegen mee mocht nemen op het moment. Haar gemene grijns maakte plaats voor één van plezier. Dit had ze nog niet eerder bij hem meegemaakt en plagerig streek ze met haar vingertoppen over zijn slaap. De vraag die hij stelde deed haar nog meer grijnzen. ''Oh, gewoon. Dit meisje vroeg erom om een Die Hard behandeling te krijgen en hij... ik heb geen idee wat hij hier doet. Waarschijnlijk aandacht tekort.'' Verder dan dat kwam ze niet, er klonk een fikse klap tegen de kluisjes aan. Wanneer ze dan ook wat geschrokken omkeek, zag ze dat Jimmy tegen de ijzeren deurtjes aan was gegooid door de onbekende jongen en voelde ze dat ze in moest grijpen. Als dit langer door ging, konden ze nog eens in de problemen komen. Meteen stapte ze dan ook van Nick weg, die zelf misschien ook wel kon begrijpen dat dit noodzakelijk was, naar de twee jongens toe en trok de lange jongen van Jimmy weg. ''Genoeg. GENOEG. ALLEBEI OPHOUDEN.'' Schreeuwde ze overheersend, het maakte haar nu geen zak uit of er een docent aan kwam of niet. Ze wierp één voor één een blik naar ze toe, stond met haar rechterkant naar de gebruinde jongen en met haar linkerkant naar Jimmy. Als één van hen nu nog iets verrichte, maakte niet uit welke van de twee, konden ze wel meer verwachten dan enkel dit. Het maakte haar niet uit hoe boos, kwaad ze waren. Hoeveel adrenaline er wel niet in hun bloed stroomde, ze vond het genoeg voor nu. Als ze meer wouden, konden ze gemakkelijk naar buiten lopen en daar het extreme gevecht voort zetten, maar dan maakte het haar ook niet meer veel uit hoe het ten einde liep. Ze had haar poging gezet en als Jimmy er dan onder door ging, was het niet haar schuld geweest. Dit was tenslotte nog steeds zijn tweede kans in de studentenvereniging en als hij zich niet in de achtergrond wou settelen, kon hij er net zo gauw weer uitvliegen dan dat hij erin was gekomen.