A day like any other, right?

Tom glimlachte, maar keek verschrikt op toen hij Samanta's armen om zich heen voelde en een kus op zijn wang voelde. De plek gloeide zachtjes na en verbijster streek hij er met zijn vingers over heen. Right, nu moest hij wat zeggen... Alleen kwam er niets uit zijn keel. Zijn hoofd was totaal blank, leeg, zwart, stop gezet. Hij schudde wat verbaast zijn hoofd en had het gevoel dat er een rode blos op zijn wangen was verschenen. Damn you verlegenheid. Hij grinnikte wat en keek opzij, maar Samanta zat erbij met een blik van er-is-niets-gebeurd. Hij haalde zijn schouders op, legde zijn gitaar naast zich neer en kruiste zijn armen achter zijn hoofd, terwijl hij tegen de boom aan leunde. Hij was nog steeds verbijsterd door wat er net was gebeurd, maar de stilte die was gevallen voelde ergens zeer welkom aan. Even tijd om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Uiteindelijk kwam er een zucht over zijn lippen en bedacht hij zich dat het misschien beter was als hij de stilte maar eens moest verbreken, anders kwam er helemaal niets meer van. "Ik ben blij dat je me in vertrouwen hebt genomen Samanta," zei hij zachtjes, terwijl hij voor zich uit bleef staren. Hij had er de moed niet voor om haar recht aan te kijken en weer overweldigend te worden door een verlegenheidsaanval. "Als je ergens over wilt praten, zal ik er voor je zijn." Hij glimlachte, pakte haar hand en gaf er een klein kusje op. "Eerlijk waar,"

[Laatste post van vandaag xD Ben bang dat ik zo weg moet ><]

Samanta was blij met de stilte die kwam. Op dit soort momenten kon je na denken. Maar Samanta's hoofd was voor het eerst in haar leven leeg.
Ze wou weten waar Tom nou over naar dacht. Ze had wel heel raar gedaan toen hij zei dat hij haar zou helpen. Normaal was ze daar te verlegen voor maar waarom was ze dat bij hem niet. Samanta hoorde Tom griniken en zelf verschreen er bij haar ook een glimlach op haar gezicht. Ze keek naar hem via haar ooghoeken. Telkens als ze naar hem keek kon ze niet weg kijken. Waarom kon ze nou gewoon niet weg kijken. Toen het haar eindelijk lukte moest ze wel weer naar hem kijken omdat hij wat zei. Samanta was stil toen hij zei blij was dat Samanta hem in vertrouwen nam. Er ging een golf van geluk door haar heen toen hij zei dat ze altijd bij hem terecht kwam. Voor ze het in de gaten had pakte zijn hand de hare en gaf er een kus op. Samanta werd rood toen ze zijn lippen op haar huid voelde. De plek die hij aan geraakt had voelde warm aan.
Er ging een raar gevoel door haar heen. Ze kende het niet maar het voelde niet verkeerd aan. Samanta trok haar hand niet terug en bleef staren naar de plek waar hij haar een kus had gegeven. Ze wilde wat zeggen maar kon het niet.

[ Ik denk dat Tom nog een probleem gaat krijgenxD]

Tom richtte zijn hoofd op en knipoogde naar Samanta, terwijl hij weer achterover leunde tegen de boom en in zijn nek krabde. De stilte die was gevallen was van perfecte timing, beter kon hij het niet uitstippelen. Met een glimlach op zijn gezicht staarde hij naar de lucht, terwijl hij nadacht over wat hij nou moest zeggen. Als hij al iets moest zeggen, maar anders zouden ze elkaar toch alleen maar doodzwijgen.
Hij had haar hand nog niet losgelaten, maar het maakte niets uit. Hij moest toch ooit ervoor uit komen, ooit, misschien, wie weet, eens een keertje. Goddamn, zo kwam er nooit wat van. Maar hij durfde het niet om het zo in d'r gezicht te zeggen. En dan een blauwtje lopen zeker? Ammenooitniet, dat zou hij nooit over zijn hart verkrijgen.
Tom zuchtte en ging met zijn hand door zijn warrige bos bruine haar en zat volledig in de knoop met zijn eigen gevoelens. De reacties die Samanta gaf, daaruit zou hij kunnen concluderen dat ze hem ook leuk vond, right? Of was het alleen maar omdat ze zo verlegen was? Hij wist het echt niet meer, maar was te bang om af te gaan om het te zeggen. 'Wel of niet doen. Er is een kans dat ik straks een klap in mijn gezicht krijg, of zou het geheel ergens anders op draaien?' dacht hij bij zichzelf. Voorzichtig, en lichtelijk bang, vlocht hij zijn vingers in de hare. Hopend dat ze haar hand niet weg trok en hem een slag in zijn gezicht gaf.

[Je gaf me weinig om mee te werken, en ik ben slecht in dit soort dingen ><]

Toen Samanta weer naar Tom keek zag ze dat hij knipoogde. Samanta keek verlegen weg. Ze voelde dat Tom zijn vingers in de hare vlocht.
Ze keek weer naar Tom en glimlachte even. Snel keek ze weer weg. Waarom was ze nou zo verlegen. Het liefst verdweer ze door de grond heen.
Maar helaas kon dat niet. Samanta zuchtte en keek weer naar Tom. Ze zag een pluisje in zijn haar. Samanta haalde het pluisje weg en liet het op de grond vallen. Ze vond het niet erg dat het stil was. Zo kon ze naar denken maar waar over wist ze niet. Samanta keek weer naar Tom en vroeg zich af of hij het zelfde voor haar voelde. Ze moest het gewoon weten maar hoe zou ze er achter kunnen komen.
'Euh Tom?'Vroeg Samanta aarzelend. Hoe moest ze dit nou weer vragen. Ze kon doen dat ze iets wou vragen over wat een vriendin aan haar vroeg. Nee dat kon niet ze had hier geen vrienden. Na een lange stilte zei ze pas weer. 'Hoe weet je of iemand je leuk vind.'Vroeg ze.
Ze wou wat anders vragen maar het was er al uit. Samanta had zin om haar muts over haar hoofd heen te trekken zodat hij niet zou kunnen zien hoe erg ze schaamde.

[Kun je hier wat mee?xD]

Tom keek op toen Samanta zijn naam vroeg. "Uh?" vroeg hij, terwijl hij zijdelings naar haar keek en probeerde haar blik te vangen. Het was hem tot nu toe nog niet gelukt om haar gedachten op te pikken, iets waar hij zich mateloos aan kon irriteren. Meestal had hij vrij snel door waar mensen aan dacht, of hoe ze over hem dachten. Maar hier was het toch echt een stuk lastiger. 'Hoe weet je of je iemand leuk vind.' Tom verslikte zich in zijn drinken en barstte uit in een flinke hoestbui. Oké, geweldige vraag. Nu moest hij nog met een logisch antwoord komen. Misschien kon hij het beste spreken uit eigen ervaring, het was immers niet de eerst keer dat hij verlieft was op iemand. Hij had meerdere vriendinnetjes gehad, onder andere Amy, dus dan kon dat toch best? "Uhm.." Hoe begin je zo iets? Hoe moest hij weten hoe je zo iets moest uit leggen. "Met woorden is het lastig uit te leggen, ieder mens ervaart het anders. In mijn geval ..." Tom klapte zijn kaken op elkaar. Fijn, nu moest hij zijn eigen gevoelens gaan uitdrukken, iets waar hij sowieso al slecht in was. En om het nu ook nog te doen tegenover het meisje dat hij leuk vond, dat was helemaal erg. "In mijn geval, maakt ze me warm van binnen en zou ik haar het liefst de hele dag bij me willen houden," Dat was eruit. Hij had expres in derde persoon gesproken, zodat ze zich aangesproken zou (kunnen) voelen. "Savvy?" vroeg hij daarna met een grijns op zijn gezicht.

Ik had die vraag nooit moeten stellen. Dacht Samanta toen ze Tom zag hoesten. Samanta luisterde naar wat Tom zei.
Haar blik verharde naar dat Tom uitgepraat was. Hij voelde niks voor haar. Ze had het gewoon fout gehad. Samanta keek weg en beet op haar lip.
Plots zag ze een mug bij haar bril. Samanta wou de mug weg slaan maar deed het met de hand die Tom nog vast had. Samanta was te laat om Tom los te laten dus trok ze hem mee. Tom viel tegen haar aan en Samanta viel op de grond. Toen ze Tom's gewicht op haar voelde werd al de lucht uit haar longen gedrukt. Samanta keek Tom aan en liet zijn hand niet los. Ze vond het eigenlijk niet erg dat hij op haar lag al was hij best wel zwaar voor haar dan. Samanta keek van zijn lippen naar zijn ogen en beet op haar lip. Zou ze het durven. Samanta boog haar hoofd iets naar hem toe. Haar lippen raakte voorzichtig de zijn. Samanta duwde Tom van haar af stond op en klopte het zand van haar kleren af en liep naar haar spullen toe. Samanta pakte alles en draaide zich om naar Tom. 'Sorry.'mompelde Samanta. Toen draaide ze zich om en wou weg lopen.

Tom was in gedachten verzonken toen hij opeens omver werd getrokken door Samanta's hand. Het gebeurde allemaal nogal snel, en voordat hij er erg in had lag 'ie boven op Samanta. Hij haalde zijn hand van de hare af en glimlachte verontschuldigend terwijl hij zichzelf overeind duwde d.m.v zijn handen en ellebogen. Hij kwam iets overeind, zodat Samanta onder hem uit zou kunnen kruipen. Een schok ging door zijn lichaam heen toen hij haar lippen op de zijne voelde en was verbijsterd toen ze overeind krabbelde en het zand van haar kleding klopte. Zijn bruine ogen volgde haar, niet in staat om iets te zeggen of wat. Hij krabbelde zelf ook overeind, klopte het zand van zijn kleding af en zag dat ze weg wilde lopen. Hij keek haar na, niet in staat om iets te doen.
"Kom op, domkop. Dit is waarschijnlijk je enige kans, die wat!" Siste een stem in zijn hoofd. Kon hij het wel, zou ze hem dan niet voor gek verklaren? Hij wist het even niet meer, maar wist wel dat dit inderdaad zijn enige kans zou kunnen zijn en dat hij die dus met beide handen moest grijpen. Tom schudde verward zijn hoofd, maar rende daarna toch achter Samanta aan. "Samanta, wacht even," zei hij. Hij pakte haar pols en draaide zich naar hem toe. Een glimlach stond op zijn gezicht, terwijl zijn andere hand in haar nek gleed en hij zachtjes zijn lippen op de hare drukte.

Samanta liep weg. Ze hate zich zelf. Waarom zorgde ze er altijd voor dat ze domme dingen deed. Plots hoorde Samanta Tom achter haar roep.
Ze negeerde hem en liep door bang voor wat hij wou doen. Plots voelde ze een hand om haar pols en werd ze omgedraait. Samanta keek Tom aan en zag een glimlach op zijn gezicht. Plots voelde ze zijn hand in haar nek en zijn lippen tegen de hare. Samanta keek geschrokken voor haar uit. Het duurde even voor dat ze reageerde. Samanta liet haar spullen uit haar arm vallen en sloot haar ogen. Ze drukte haar lippen iets harder tegen die van Tom aan. Ze wist het nu zeker. Ze vond hem leuk. Al snapte ze hem soms niet. Haar armen hingen levenloos naast haar lichaam.
Ze had er de kracht niet voor om ze te bewegen. Wil ging ze iets dichter Tom aan staan. Na een tijdje maakte ze zich los van zijn lippen en deed haar ogen open. Samanta keek naar beneden en werd weer rood. 'Euh.'Zei ze. Meer kon ze niet zeggen. In haar ogen glinsterde wat. Iets wat een hele tijd geleden op gehouden was met schijnen. Samanta keek Tom weer aan en drukte haar lippen voorzichtig tegen de zijne. Kon hij merken dat ze nog nooit gezoent was. Dat ze zich daar nou zorgen om maakte. Samanta maakte zich weer los en schudde haar hoofd. Verward keek ze hem weer aan. Was dit echt of was dit alles maar een leigen. Ze hoopte aan de ene kant dat ze straks wakker schrok en in haar bed lag en alles maar een droom was. Bang dat ze gekwetst zou worden. Maar aan de andere kant wou ze niet dat dit maar een droom was.
Samanta haalde zijn beide handen weg en bukte om haar spullen op te pakken. Daarna draaide ze zich weer om en wou weer weg lopen.

Tom's hart maakte een sprongetje toen ze de kus beantwoorden. Zijn ene hand zat nog steeds in haar nek, terwijl zijn andere hand op haar pols ruste. Was het dan misschien toch waar? Zou ze toch hetzelfde voor hem voelen, als hij voor haar? Tom had zijn bruine ogen gesloten en liet zich meevoeren in de overweldigende stilte die er was gevallen. Het was lang geleden sinds hij een meisje had gezoend, eigenlijk niet meer sinds Amy's dood. Omdat hij zich niet meer wilde binden aan iemand, bang om haar weer zo abrupt te verliezen, aan iemand anders, of aan de dood. Nu kon hij er weer eens volledig van genieten, ongeveer dan. Hij deed zijn ogen open toen hij voelde dat Samanta afstand nam. Ze keek naar beneden, waardoor hij haar mening niet kon peilen. Totdat hun ogen elkaar uiteindelijk toch ontmoeten, hij glimlachte en ontving de kus op zijn lippen en beantwoorden die zachtjes.
Verward keek hij op toen ze zijn handen weg haalde en hem bijna even verward aankeek. Blijkbaar wisten ze allebei niet goed wat er nou precies gaande was. Of zou ze bang zijn? Net zoals hijzelf. Hij wist het niet zeker, maar durfde het eveneens niet te vragen. Ze bukte om haar spullen te pakken en zich omdraaide om weg te lopen. "Blijf," schoot er door zijn gedachten heen, maar het woord kwam niet over zijn lippen heen. Hij bleef alleen maar stond, verward door wat er was gebeurd. "Samanta, wacht even," zei hij overnieuw, "Ik ..." Even viel hij stil, zoekend naar de juiste woorden. "Ik moet je wat bekennen," Hij wreef over zijn achterhoofd en keek weg. Hij haalde diep adem en keek haar weer aan, "Ik vind je leuk," Een huivering ging over zijn lichaam heen, terwijl hij haar met een verlegen glimlach aankeek. Het was er in ieder geval uit. Dat was al een grote stap, nu nog wachten op het antwoord.

Samanta draaide zich om toen Tom zei dat hij iets moest bekenen. Zie je nu wel. Ik had hem moeten slaan. Toen hij me kuste.
Ze stond hem met open mond aan te kijken. Zei hij het nu echt. Samanta kneep ongezien in haar arm en ze beet op haar lip omdat het pijn deed.
Nee dit was geen droom. Samanta keek hem aan en zei niks. Ze keek hem allen maar bedenkelijk aan. Zoekent naar iets in zijn ogen of houdind dat liet zien dat hij loog. Maar ze vond het niet. 'Ik.' Verder kwam ze niet. Samanta keek weg voor dat ze verder sprak. 'Vind jou ook leuk. Denk ik.' Samanta keek Tom weer aan en glimlachte voorzichtig. Ze snapte zich zelf niet. Waarom wist ze het niet zeker.
Omdat ze altijd dacht dat ze op meiden viel in plaats op jongens. Zou Tom dat moeten weten of moest ze niks zeggen. Samanta schudde verward haar hoofd. Ze zette een paar stappen naar hem toe en sloeg plots haar armen om hem heen. Samanta legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. En sloot voor even haar ogen. Ze wou dat hij zijn armen ook om haar heen sloeg. Ze had gewoon behoefte aan twee sterke armen om haar heen.
'Je moet weten dat ik niet zo ben als andere meiden.'Fluisterde Samanta zachtjes. Ze wist niet wat er van haar werd verlangt in een relatie. Tuurlijk wist ze wel dat je het veilig en zo moest doen. Maar die verhalen die ze hoorde van vriendinnen. Wie zegt dat die echt waren. Straks was de liefde een hel en kon je beter allen blijven. De enigste liefde die ze ooit gevoeld had voor een andere was de liefde van een familie of vrienden.
Ze wist eigenlijk niks van hem. Allen zijn naam hoe oud dat hij was dat hij kon zingen en gitaar speelde. 'Eigenlijk weet ik helemaal niks van je.'Zei Samanta. Nog steeds had ze haar armen om hem heen. Er ging een rilling door haar heen toen ze dat bestefte.

Tom stond bijna te trillen van afwachten wat er zou komen. Of hij een slag zou krijgen, dat ze opeens weg zou rennen of wat dan ook. Maar hij had dit niet verwacht. Het lukte hem nog net om niet met open mond haar aan te lopen staren. Meende ze het echt? Aan haar lichaamshouding en blik viel niet op te merken dat ze hier glashard stond te liegen. Hij glimlachte wat verlegen en zag dat ze op hem af kwam. Voordat hij het wist voelde hij haar armen rond haar heen. Een warm gevoel overspoelde zijn lichaam en hij sloeg zijn armen om haar heen, als een grote broer die zijn kleine zusje zou beschermen. En dat zou hij zeker doen, haar beschermen tegen alles. 'Je moet weten dat ik niet zo ben als andere meiden.' Tom glimlachte enkel. "Al was je van een andere planeet, het zou waarschijnlijk toch weinig veranderen aan mijn gevoelens voor jou," zei hij zachtjes met een glimlach. Hij had aardig wat ervaring met relaties, maar toch was het elke keer weer anders. Aangezien elk meisje anders was, dus moest hij zichzelf telkens weer iets anders aanpassen. Hij was het inmiddels wel gewent, om zich aan te passen. Al zou hij nooit een meisje zo over zich heen laten lopen, daar behoede hij zichzelf altijd voor. 'Eigenlijk weet ik helemaal niks van je.' Dat was waar, ze wiste maar vrij weinig van elkaar. Hij zuchtte zachtjes. "Wat wil je weten?" Hij moest leren andere te vertrouwen, zijn verleden te delen en blijven denken dat niemand perfect is.

Samanta glimlachte om wat hij zei. 'Ik wil alles weten. Je hobby's je lievelings eten. De dingen die je haat. Je verleden. Wat je later wil worden. Wat je lievelings kleur is je muziek smaak je angsten. Hoe je Familie is en noem maar op.' Samanta maakte zich los uit zijn armen en gaf hem een kus daarna pakte ze zijn hand. 'Kom we gaan ergens anders heen.'Fluisterde ze tegen zijn lippen. Samanta pakte Toms gitaar en gaf die aan hem. Daarna trok ze hem mee naar een plek waar het rustig was. Samanta hoopte dat als zij aan de beurt was dat ze sommige dingen uit kon stellen. Maar ze wist dat hij het moest weten. Na een half uur te hebben gelopen. Kwamen ze op een kleine open plek uit. Samanta liet Tom los gooide haar spullen op de grond en ging zitten. Daarna keek ze om naar Tom. Ze klopte naast zich en trok haar benen op. Ze sloeg haar armen om haar knieën en wachtte op wat Tom allemaal zou zeggen. Samanta keek naar voren. Zou hij net zo veel te vertellen hebben als dat zei had. Ze zuchtte en beet op haar lip. Dat deed ze altijd als ze niet wist hoe iets zou lopen.

[Flut]

Tom blies zijn wangen bol en liet sissend de lucht ontsnappen. "Dat is niet niets," zei hij zacht. Jhees, alles uit gaan leggen. Dan was hij rond middernacht nog niet klaar, maar goed. Hij zal wel moeten, hij had 't d'r belooft immers. Hij gaf haar een kus terug en liep achter haar aan. Hij pakte zijn gitaar aan, hing 'm over zijn rug en pakte zijn vest die hij op de grond had laten vallen. Tevens pakte hij de jas die hij van Samanta had gekregen. Zwijgend liet hij zich meetrekken door haar naar de open plek toe, waar ze ging zitten. Hij legde zijn gitaar neer, en zijn spullen erboven op en ging naast d'r zitten. Hij keek even naar de lucht en vroeg zich af waar hij moest beginnen. "Uhm.. Nou goed dan," zei hij met een glimlach. "Mijn naam is Tom Hanson, ik ben 17 jaar oud. Kom van origine uit New York. Mijn hobby's zijn gitaar spelen, zingen, rondrijden in mijn auto en rondhangen met vrienden. Mijn lievelings eten is Turkse Pizza. Ik haat mensen die me niet accepteren, slangen, diep onder de grond vast zitten, moordenaars en Valentijnsdag. Later wil ik mijn vader opvolgen als politieagent. Ik had een vader, heb een stiefmoeder, stiefbroer en geadopteerde zus. Mijn lievelingskleur is kastanjebruin, ik hou van oude Rock en sommige Metal muziek. Ik ben bang om dierbare te verliezen. Dat is zo'n beetje de persoonlijke dingen. Mijn verleden zit wat lastiger in elkaar," Tom stopte even en ging met zijn hand door zijn haren heen. Hij krabde achterin zijn nek en zuchtte zachtjes. "Ik ben opgegroeid in New York, zoals ik al zei. Mijn ouders hadden het beste goed thuis. Ik had geen broers of zussen, maar vond het prima om op mezelf te leven. Mijn vader was een politie agent, mijn moeder deed het huishouden. Toen ik drie was, is mijn moeder overleden aan een zware vorm van kanker. Mijn vader ging er bijna kapot aan, maar hij ging verder met zijn werk om zichzelf en mij te kunnen onderhouden. Twee jaar later kreeg hij een verhouding met een andere vrouw. Toen zij bij ons introk bleek ze zelf ook een zoontje te hebben, mijn stiefbroer Doug, die twee jaar ouder is dan mij. We konden het goed vinden samen en haalde veel lol uit. Uiteindelijk zijn mijn vader en Doug's moeder getrouwd, maar Doug heeft toch de naam van zijn vader gehouden. Maar goed. Twee jaar verder hebben onze ouders besloten om een meisje te adopteren. Haar ouders waren vermoord in een of andere oorlog en ze had geen onderdak meer. Zo kwam mijn zusje Judy in mijn leven. Eens zien. Mijn broer en ik mochten mijn vader al snel helpen met enkele politie zaken. Bij een van deze zaken hadden ze een stel kwajongens nodig, Doug en ik waren daarvoor bestemd. Zo kregen we de identiteit van de McQuaid Brothers. Echter vonden we deze rollen zo leuk, dat we ze nog wel eens gebruiken." Tom lachte zachtjes. De McQuaid Brothers waren altijd zijn favoriet geweest. "Alles ging goed, ik kreeg mijn rijbewijs, Doug ging op een motor rijden. Ik vertrok naar Monica High, Doug en Judy bleven achter. Al hoewel, Doug loopt hier nu ook ergens rond. Ik was onlangs mijn vriendin verloren, vermoord bij een overval op een tankstation. Een week voordat ik naar Monica High ging, is mijn vader vermoord bij een zaak. Een of andere gek heeft hem een kogel door zijn hart gejaagd op Valentijnsdag, daarom heb ik een hekel aan die dag." Tom zuchtte, dat was het wel zo'n beetje. Zijn gepijnigde verleden had hij open en bloot gelegd en Samanta had er een kijkje in mogen nemen. Hij liet zichzelf achterover vallen in het gras en sloot zijn ogen, de overbekende beelden van zijn verleden schoten voor zijn geestesoog langs. "Do you know how many things you can do in 3.3 seconds? You can take off your shoes, pop a beer, and shoot someone in 3.3 seconds. You can hold your finger down on the remote control and pass 17 stations in 3.3 seconds. You can open a can of tuna fish, shuffle and bridge a deck of cards, or twist the tops off six bottles of ginger ale in 3.3 seconds. You can ring a doorbell 22 times, lock and unlock a deadbolt four times, or sing the entire alphabet in 3.3 seconds." somde hij voor zichzelf op. Iets wat hij de laatste tijd niet veel meer had gedaan. Hij ging overeind zitten en keek Samanta aan. "Dat lijstje herhaal ik vaker voor mezelf. Toen mijn ex-vriendin werd vermoord had ik precies 3,3 seconden de tijd om iets te doen, maar ik deed niets, waardoor ze nu dood is," Een huivering ging over zijn rug heen, terwijl hij wezenloos voor zich uit staarde. "En jij? Jouw verleden leek me ook niet echt prettig. Kom op, vertel eens wat over jezelf, same as me."

Samanta luisterde naar Tom. Ze schrok toen hij zei dat hij een hekel had een moordenaars. Zij was er net zo een. Het was nog al een verhaal. Ze zuchtte toen Tom zei dat zij nu aan de beurt was. 'Nou mijn naam is Samanta McWoud. Ik ben geboren in Nederland en ben 17 jaar oud. Mijn hobby's zijn fotografen en tekenen. Ik heb een hekel aan mensen die liegen, Spinnen, slangen, vuur en alcohol. Ik hou van Rock muziek maar ook van rap en pop. Mijn lieveling eten is stamppot wortels en uien. Ik ben bang voor reacties voor anderen om gekwetst te worden en om mensen te verliezen.' Samanta keek voor haar uit en deed haar bril af. Ze maakte hem schoon maar deed hem niet meer op. 'Ik woonde met mijn moeder en vader en mijn broer. Mijn ouders zijn gestorven door mij. Ik was toen een jaar of 11. Het onweerde die avond heel erg en s nacht's was de stroom uit gevallen ik had honger en liep naar benden om wat eten klaar te maken. Omdat ik niet veel kon zien had ik een paar kaars aan gestoken. Naar dat ik klaar was met eten had ik alles op geruimd en ben weer naar bed gegaan. Een paar uur of twee later kwam mijn broer mijn kamer binnen gerend. Hij sleurde me het bed uit. Overal was rook we konden niks zien. Plots viel vloog er iets langs ons heen en het raakt mij mijn pyjama vloog in de brand. Maar we waren te bang om er aan te denken dat die uit moest. We rende naar buiten en al snel kwam de brand weer er aan. We moesten buiten blijven. Naar een half uur kwamen ze met mijn ouders naar buiten. Beide dood en het rook naar verbrand vlees.' Samanta stopte even en er ging een rilling door haar heen. Er verschenen tranen in haar ogen. Samanta beet op haar lip en daarna ging ze weer verder. 'Ik moest naar het ziekenhuis daar heb ik een tijdje gelegen. We gingen bij onze oma wonen. Later toen zij stierf erfde wij het huis. Kevin was eerst heel goed voor me. Toen ik eindelijk durfde te zeggen dat door mij onze ouders dood waren begon hij met slaan en schoppen. Telkens weer kreeg ik te horen dat ik beter dood kon zijn in plaats van onze ouders. Kevin heeft nog heel vaak gezegd dat hij wou dat hij me niet waker had gemaakt maar onze ouders. Ze noemde mij een moordenaar. De hele familie begon me plots te negeren. Ook andere in ons dorp. Behalve mijn vrienden die bleven normaal tegen mij doen maar ik weet dat ze achter mijn rug om ook gewoon hebben lopen rodelen. Toen Kevin een vriendin kreeg werd het steeds erge zijn vriendin deed met hem mee en liet me de ergste dingen doen. Ze zorgden er altijd voor dat niemand kon zien dat ik werd geslagen. En sinds dien zit ik hier.' Samanta kneep haar in haar andere hand zo dat ze niet zou gaan huilen maar ze kon het niet meer tegen houden.
De pijn die ze toen had voelde ze weer op komen. 'Je zou mij dus ook wel haten.'Mompelde ze.
Samanta ging liggen op haar zij in trok haar knieën op. Ze maakte zich zo klein mogelijk. Dat deed ze altijd als ze zich zo voelde. Ze huilde geluidloos Samanta was zo ver in gedachten dat ze niks meer hoorde wat er om haar heen gebeurde.

Tom luisterde licht gespannen naar haar verhaal. Zijn verleden was misschien heftig geweest, maar Samanta kon er ook wat van. Nu snapte hij tenminste wel de reactie toen ze op het strand waren en ze bij het vuur in de buurt kwamen. Hij voelde zich ellendig door wat hij had gezegd. Ja, hij had een hekel aan moordenaars, vooral omdat dierbaren van hem erdoor overleden waren. Maar dat was anders, wat Samanta had gedaan was niet met doordachte redenen. Dat was gewoon pure ongeluk. Daar kon ze zelf niets aan doen. Ze had nooit kunnen weten dat die kaars om zou vallen en het hele huis in brand had kunnen steken, toch? Ze was nog maar jong geweest, daar kon hij haar de schuld niet van kunnen geven. Zo erg was hij nou ook weer niet.
Tom glimlachte en zag dat ze zich oprolde en klein maakte. Hij kon het bijna niet laten en sloeg zijn armen om haar heen, en wiegde zachtjes heen en weer. "Het maakt niet uit, ik haat je niet. Wat jij deed was een ongeluk, die mensen die mijn ex en vader hebben vermoord wilde het met hart en ziel. Jij niet. Daar kan je niet kwaad om worden," Hij drukte een kus op haar hoofd en legde zijn hoofd op haar kruin.

[OOC: Gosh, ik voel me slecht D: Mijn inspiratie zal in mijn vorige post xD]

Samanta voelde plots zijn armen om haar heen. Ze reageerde niet. Samanta draaide zich om en keek Tom aan. Daarna legde ze haar hoofd tegen zijn borst en huilde het uit. Toen ze klaar was bleef ze zo liggen. Hij was de eerste die zei dat het een ongelijk was, Waarom zag haar Familie dat niet in. Samanta veegde haar tranen weg en keek Tom weer aan. Hij was anders. Maar waarom omdat hij ook veel had mee gemaakt. Het was zo moeilijk om het een plek tegeven. Elke ochtend en avond ging ze weer terug in de tijd. Allen om die verdome litteken. Ze vroeg zich af hoe Tom zou reageren als hij het zag. Daar wilde ze nu niet aan denken. Samanta wilde nergens meer aan denken. Allen maar aan het nu ze dacht nooit echt aan de toekomst en sprak er ook nooit over. Dit was echt de eerste keer dat ze over haar verleden sprak sinds het het haar broer had verteld. Samanta maakte zich los en ging zitten. 'Er is nog iets dat ik je moet vertelen.'Fluisterde Samanta. Ze kon het beter nu zeggen dan later.

Tom hielt haar stevig tegen d'r aan. Ze bleek het echt heel zweer te hebben met haar verleden, dus hielt hij even zijn mond om d'r niet in de reden te vallen. In stilte liet hij haar tegen hem uithuilen en wreef af en toe over d'r hoofd heen. Hij wist hoe zwaar het was om dierbare te verliezen, daarom kon hij makkelijker met haar meevoelen dan andere mensen. Dacht hij tenminste. Waarschijnlijk was hij ook de eerste die zo tegen haar deed, aangezien ze van zichzelf nogal schuw was en niet veel durfde.
Hij ging wat rechter zitten, aangezien hij pijn kreeg in zijn onderrug en het gevoel in zijn rechterbeen begon te verliezen. Toch hielt hij zijn armen om haar heen geslagen en wiegde hij nog langzaam heen en weer. Ondertussen probeerde hij haar zachtjes te troosten, alsof hij een klein kind in zijn handen had in plaats van een jongedame.
Uiteindelijk ging ze weer overeind zitten en maakte zichzelf los uit zijn omhelzing. Hij keek haar vragend aan. Wat zou er aan de hand zijn? 'Er is nog iets dat ik je moet vertelen.' Nog iets? Wat zou er zijn? Moest hij nu bang worden? Deze meid zat ook echt vol met verrassingen, vond hij zelf tenminste. Maar dat sierde haar wel. Hij glimlachte. "Sure, wat is er?" vroeg hij vriendelijk.

Samanta keek weg en beet op haar lip. 'Niet lachen of gillend weg rennen.'Zei Samanta. Even was er een stilte. 'Ik dacht altijd dat ik niet op jongens viel. Maar sinds ik jou ken weet ik het niet meer zeker.' Mompelde ze. Samanta werd weer rood. Ze keek naar Tom om te zien hoe hij zou reageren. Ze hoopte dat hij normaal zou reageren. Aan gezien ze zonder bril niet veel kon zien zocht ze haar bril weer op. Toen ze hem had deed ze hem op en keek toen pas goed naar hem. 'Wees niet boos ofzo.'Fluisterde ze. Samanta keek naar benden en speelde wat met een grassprietje.
Hij was de eerste die het hoorde. Samanta was er nog niet zeker van of ze wat hadden. Maar ze hoopte van wel. Ze keek weer naar hem en pakte zijn hand. Samanta keek er naar en streelde de hand met haar duim. Daarna vlocht ze haar vingers door de zijne heen. Ze durfte hem niet meer aan te kijken. En keek dus telkens naar zijn hand.

'Niet lachen of gillend weg rennen.' Tom stak twee vingers in de lucht, als een Peace teken. "Belooft," zei hij met een smile op zijn gezicht. Waarom zou hij gillend weg moeten rennen? Na alles wat hij had gezien, was er veel nodig om hem echt weg te laten rennen, laat staan gillend als een keukenmeid. Hij grinnikte bij zichzelf om zijn eigen flauwe humor en keek Samanta daarna weer aan. Zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een serieus gezicht. 'Ik dacht altijd dat ik niet op jongens viel. Maar sinds ik jou ken weet ik het niet meer zeker.' Ah, dat was het probleem dus. Een probleem waar veel kinderen mee zaten, op een bepaalde leeftijd vooral. Een vlugge glimlach kwam op zijn gezicht. "Dat maakt toch niets uit, iedereen heeft soms zijn twijfels over hun geaardheid. Het maakt mij niet uit of je Hetero, Bi of Lesbisch bent. Alhoewel, Lesbisch misschien wel, maar goed." Hij glimlachte even. Het was niet echt de tijd om grapjes te maken. Maar hij begon van zichzelf te merken dat hij losser werd en zichzelf minder gespannen gedroeg. Toch nog een goed tekenen dat hij eindelijk iemand had gevonden die hij kon vertrouwen. "Ik ben niet boos op je Samanta. Ik kan niet boos op je zijn," zei hij zachtjes. Ze vlocht haar vingers in de zijne en hij glimlachte. Hij ging op zijn knieën zitten steunde op zijn handen, terwijl hij haar zachtjes een kus op d'r lippen drukte. Hij tikte haar voorhoofd zachtjes aan en zei zacht; "Ik hou van je, en je moet veel in huis hebben om me daar vanaf te helpen."

Samanta glimlachte toen hij zei dat hij het misschen wel erg zou vinden als ze lesbisch was.
'Maak je geen zorgen als ik dat was dan had je al lang een klap gekregen.'Fluisterde ze. Samanta glimlachte toen ze zijn lippen op de hare voelde.
'Ik hou ook van jou.'Zei ze. Samanta keek hem dit keer wel aan maar keek al snel weer naar benden. Ze hief haar hand op en legde die op zijn wang. Samanta boog wat naar voren en kuste hem voorzichtig. Al snel maakte ze zich van hem los. Plots duwde ze hem op de grond ging op hem zitten. 'Eens kijken of je hier tegen kan.' Er verscheen een ondeugende blik in haar ogen. Het was een lange tijd geleden voor haar om zich zo gelukkig te voelen. Plots begon ze Tom te kietelen en hield zijn gezicht in de gaten.

[flut]

'Maak je geen zorgen als ik dat was dan had je al lang een klap gekregen.' Tom grinnikte. "Gelukkig heb ik die niet gekregen. Ik geloof dat ik dan een tijdje voor pampus zou hebben gelegen," God, wat was hij opdreef vandaag. Minder atrem zijn zou misschien ook wel eens mogen. Ach ja, daar zou hij toch niet vanaf komen. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat ze ook van hem hielt. "Kijk, daar ben ik nou blij om. Om dat te horen," zei hij zacht en kuste haar neus.
Hij ontving haar kus, en werd opeens omver geduwd. 'Eens kijken of je hier tegen kan.' hoorde hij Samanta zeggen, terwijl ze op hem ging zitten. Hij keek recht in haar ondeugende ogen en kon bijna raden wat er achteraan zou komen. Zoals verwacht begon ze hem te kietelen. Het begin ging goed, hij kon er aardig goed tegen. Maar op een gegeven moment hielt hij zijn adem in om niet in lachen uit te barsten, wat spontaan mislukte waardoor hij in een soort combinatie van een lachbui en een hoestbui terecht kwam. Hij ging overeind zitten en hielt zijn hand voor zijn mond terwijl hij uit hoesten. Waarna hij Samanta grijnzend aankeek. "Sorry voor dat," zei hij met een wat vernauwde stem, waarna hij nog een paar keer hoestte. "Dat was niet helemaal de bedoeling geloof ik," zei hij, toen zijn stem weer normaal was en hij niet meer hoesten. Hij keek even weg, zuchtte en keek Samanta daarna weer aan. "Trouwens..." begon hij langzaam, "Is het nu, zeg maar, officieel? Tussen ons, bedoel ik," Hij keek wat verlegen weg, en krabde aan zijn achterhoofd.

Samanta glimlachte toen hij het lang vol hield. Zij had al lang geprobeert hem van haar af te krijgen. Samanta hield gelijk op toen hij begon te hoesten terwijl hij aan het lachen was. Ze zat nu op zijn benen. 'Ik moet sorry zeggen voor dat.' Samanta keek hem aan toen hij vroeg of het officeel was tussen hen. 'ik ben bang.' Samanta schudde met haar hoofd. 'Dat je niet meer van me af gaat komen.' Samanta streelde zijn lippen met haar duim en keek hem aan. Weer schudde ze met haar hoofd. 'Nee je gaat zeker niet van me af komen. Ik denk dat ik nu al verslaafd ben aan je lippen.'Fluisterde Samanta. Ze werd lichtjes rood. Samanta veruilde haar duim voor haar lippen en kuste hem voorzichtig.
Haar hand kwam op zijn hand te liggen en de andere hand legte ze op zijn wang. Ze sloeg haar armen om hem heen en duwde hem weer om.
'Anders word ik te zwaar.' Mompelde ze tegen zijn lippen.

Tom lachte, en haalde zijn schouders op. Hij keek haar vrolijk aan, en voelde alsnog een kriebel achter in zijn keel. Toch barsten hij niet nog een keer in hoesten uit. Gelukkig maar, want dat zag er waarschijnlijk niet echt charmant uit. 'Ik ben bang,' Meteen had Samanta de aandacht van Tom voor zich gewonnen. 'Dat je niet meer van me af gaat komen.' Tom zuchtte van opluchting. Even was hij bang voor een wat andere reactie. Hij voelde haar vingers over zijn lippen gaan en beet er zachtjes in. 'Nee je gaat zeker niet meer van me af komen. Ik denk dat ik nu al verslaafd ben aan je lippen.' Tom kon het niet laten om te lachen, maar er werd hem al snel de mond gesnoerd toen zijn lippen die van Samanta raakte. Hij kuste haar vrolijk terug, terwijl hij haar hand op de zijne voelde en haar andere hand over zijn wang voelde strelen. Totdat hij opeens met een zachte klap op de grond terecht kwam en Samanta zo'n beetje op hem lag. Hij glimlachte om haar woorden en kuste haar lippen zachtjes. "Ummm," mompelde hij zachtjes. "Say nothing, just kiss me," kwam er achteraan. Ditmaal was hij diegene die zijn lippen op die van haar legde en met een vloeiende beweging rolde ze om. Waardoor híj nu bovenop kwam te liggen. Een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij het haar uit haar gezicht haalde en zachtjes een kus op haar voorhoofd drukte.

Samanta grinkte toen hij zachtjes in haar vinger beet. O god ze leek wel een verliefde puber. O nee dat was ze ook. Samanta voelde al snel weer zijn lippen op de hare en voor ze het wist lag ze op de grond. Samanta voelde hoe hij haar haar uit haar gezicht haalde en hoe hij een kus op haar voorhoofd drukte. Samanta sloot haar ogen. Ze genoot van elke aanraking van hem. Samanta kuste zijn wang en glimlachte. 'Ik hou er niet van om onder op te liggen.' Samanta duwde Tom van haar af en in plaats van op hem te liggen ging ze naast hem liggen. Ze legde haar kin op zijn borst en keek hem aan. 'Dat klonk volgens mij heel erg verkeerd' Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem verliefd aan. Ze boog iets naar voren en drukte een kus op zijn kin. 'Ik laat je echt niet meer gaan.' Zei ze zo dat hij zeker wist dat ze het meende.

Het lukte niet lang dat Tom boven op liggen. Na de woorden van Samanta voelde hij al snel het gras weer onder zijn rug. Hij glimlachte naar Samanta en schoot in de lach toen hij haar woorden hoorde. "Heel erg verkeerd," zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij kuste haar zachtjes en legde zijn hoofd met een glimlach terug in het gras en keek haar aan. 'Ik laat je echt niet meer gaan.' Hij trok even zijn wenkbrauw op en keek haar daarna vrolijk en verlieft aan. "Alsof je de kans krijgt om van me af te komen," zei hij zachtjes. Gosh, het klonk wel heel erg zoetsappig zoals hij nu klonk. Ach wat. Hij was verlieft, had verkering en was helemaal gelukkig. Dan mocht het toch wel?
Tom ging, of probeerde in ieder geval, overeind te gaan zitten en met een glimlach op zijn gezicht keek hij haar aan. Hij vroeg zich af hoe zijn broer zou reageren als hij erachter zou komen dat zijn kleine broertje als eerste een vriendinnetje aan de haak had geslagen. Hij liet zich weer terug vallen in het gras en kruiste zijn armen achter zijn hoofd terwijl hij Samanta aan keek. "Vat het alsjeblieft niet verkeerd op Samanta. Ik vraag me gewoon af hoe mijn broer zou reageren als hij er achterkomt dat zijn kleine broertje als eerste een vriendinnetje heeft. Hij is immers de rokkenjager van ons tweeën," Hij kwam iets overeind en leunde op zijn ellebogen, terwijl hij zijn blik over de omgeving liet gaan.