A day like any other, right?

Samanta zat tegen een boom aan en keek voor haar uit. Haar tekenspullen lagen op haar schoot en een paar lagen om haar heen.
Sinds ze Tom had ontmoet ontliep ze iedereen. Bang voor wat ze zouden zeggen. Ook telkens wanneer ze Tom tegen kwam op school keek ze voor haar uit. Telkens als mensen lachte en naar haar keken dacht ze dat ze het over haar hadden.
Samanta zorgde er voor dat ze naar school niemand meer tegen kwam. Sinds een paar dagen geleden had ze dit plekje gevonden. En sinds dien ging ze er telkens heen. Samanta borg zich weer over haar teken spullen en zag nu pas wat ze aan het tekenen was. Het was haar moeder. Naar de brand. Er verschrenen tranen in haar ogen. Ze maakte de tekening kapot en gooide die naast haar neer. Ze had echter geen idee dat er iemand al een tijdje naar haar aan het kijken was.

& Tom.

Tom zat op een eenzame steen in het Topanga State Park, terwijl op zijn knie zijn gitaar balanceerde. Hij had net een tijd lang wat zitten tokkelen, niet echt in staat om een volledig liedje te gaan spelen. Sowieso was hij er niet helemaal bij, zo merkte hij al snel genoeg. De hele tijd gingen zijn gedachten terug aan die avond samen met Samanta. Zijn lip was ondertussen weer genezen en ook zijn schouder deed geen pijn meer, maar toch wist hij maar niet wat 'ie er mee aan moest. Hij had telkens het idee dat hij bij haar zijn ei kwijt kon, dat zij hem zou vertrouwen en misschien kon helpen. Dan zou hij haar kunnen vertrouwen en helpen. Maar ze reageerde telkens zo anders dan dat hij hoopte, waardoor 'ie in de war werd geschopt. De ene keer leek ze totaal op haar gemak te zijn, de andere keer leek het alsof ze wilde dat hij het liefst zo ver mogelijk weg bleef. Tom zuchtte en haalde zijn haar uit zijn ogen, terwijl hij zijn gitaar terug in de tas deed en op stond. Hij gooide de gitaar op zijn rug en liep met zijn handen in zijn zakken door het park heen.

Na een tijdje te hebben gelopen, ving hij de geluiden van scheurend papier op. Hij liep nieuwsgierig naar een boom toe en ging er achter staan. Niet veel later viel het hem op dat het Samanta was die er zat. Dan moest zij dus ook diegene zijn die dat blad had verscheurd. Hij twijfelde of dat ie naar haar toe zou gaan. Hij wilde haar niet laten schrikken door hier achter boom te blijven staan, maar aan de andere kant was hij ook bang voor haar reactie. Uiteindelijk besloot hij maar om gewoon koel en relax daar naar toe te gaan en doen alsof er gewoon nooit iets was gebeurd. "Ey," zei hij kalmpjes, terwijl hij achter de boom vandaan kwam en op d'r af liep.

Samanta was zo in gedachten dat ze niet hoorde dat er iemand aan kwam lopen. Ze merkte Tom pas op toen hij wat zei.
Snel keek ze op en veegde haar tranen weg. Samanta wist even niet wat ze moest zeggen. 'Hi.'Zei ze dan ook maar. Samanta pakte snel haar tekeningen en wou ze op bergen. Maar eentje ontstapte uit haar vingers en vloog weg. 'Shit.'Mompelde ze. Samanta keek snel door haar tekeningen heen en zag dat het die was waar Tom op stond. Samanta had die tekening gemaakt zonder dat ze het merkte dat had ze wel vaker.
Ze stond op en pakte de tekening voor dat Tom het kon zien. Samanta wist niet wat ze moest vragen. Samanta bekeek zijn gezicht en zag dat zijn lip genezen was. 'Hoe gaat het met je schouder.'Vroeg ze dan toch maar. Samanta beet op haar onderlip en keek Tom in zijn ogen aan.
Al snel keek ze weer weg.

Tom stond stil, de wind rukte op en nam een van de tekeningen van Samanta mee. Hij wilde zich net uitstrekken om de tekening te pakken, toen hij merkte dat zij sneller was dan hem. Hij ging weer rechtop staan en haalde zijn gitaar van zijn rug af. Hij zetten hem op de grond, leunend tegen zijn been, terwijl hij zijn handen weer terug in zijn zakken. Zijn ogen gleden over haar heen, keken toe hoe ze haar tekeningen ordenen en merkte dat ze hem recht aan keek. Hij glimlachte, iets wat onzeker, terug en vroeg zich af of hij wilde gaan zitten, of dat hij zou blijven staan. Uiteindelijk besloot hij toch maar te blijven staan. Hij keek op toen Samanta vroeg hoe het met zijn schouder ging. "Volledig genezen," zei hij kort, en glimlachte vluchtjes. Hij had echt geen idee wat hij hier nou eigenlijk deed, en waarom hij hier naar toe was gekomen. Misschien was het beter als hij maar gewoon weer weg ging. Maar iets hielt hem tegen om weer weg te lopen. Hij wist niet precies wat het nou was. Hij zuchtte en haalde zijn haar uit zijn gezicht, terwijl hij haar aankeek en vroeg; "Is je been nog goed genezen?" De laatste keer dat hij de wond had gezien, was het aardig aan het bloeden en was het bloed overal door heen gelekt. Maar waren natuurlijk weer een aantal dagen verstreken, dus misschien was het uiteindelijk toch nog goed gekomen.

Pas toen Tom zijn gitaar neer zette zag ze dat hij er een had. 'Je speelt gitaar.'Vroeg ze.
Samanta keek weg en wist echt niet wat ze nou moest doen. 'Het gaat wel.'Antwoorde ze toen Tom vroeg of de wond al genezen was.
'Sorry nog van laatst ik had niet zo moeten doen. En ik had dat ene al helemaal niet moeten zeggen.'Met dat laatste bedoelde ze er mee over de dood van haar ouders. Samanta drukte haar bril weer goed en keek Tom nog steeds aan. Ze klemde haar tekeningen tegen haar borst aan.
'Snap je nu waarom iedereen mij een griezel noemt.' Vroeg ze. Er was nog iets waar om ze haar een griezel noemde maar dat zou ze nooit laten zien. Samanta zuchtte even en zette aarzelend een stap dichter bij. Ze wou weten wat hij van haar vond en of hij niet bang voor haar was.
Samanta's hand kwam gevaarlijk dichter bij. Ze haalde een bladje uit zijn haar en trok haar hand snel weer terug. Gelijk wou ze een stap naar achteren zetten.

Tom's ogen gleden naar zijn gitaar toe toen Samanta zei dat hij gitaar speelde. Hij keek haar met een glimlach aan en knikte. "Zo'n 9 jaar inmiddels," deelde hij rustig mee. Hij verzetten zich even, maar liet het been waartegen zijn gitaar steunde wel op zin plek staan. Hij had grofgeld betaald voor dat ding, dus moest 'ie er wel zuinig mee doen. "Het gaat wel," hoorde hij haar zeggen, aangezien hij had gevraagd hoe het met d'r wond ging. Hij glimlachte vriendelijk, hij was blij voor haar dat het goed ging. Geen idee waarom hij er blij om was, maar het maakte hem gelukkig om te zien dat het beter met dr ging. Soms dan kwam hij er zelf niet eens meer uit. 'Sorry nog van laatst ik had niet zo moeten doen. En ik had dat ene al helemaal niet moeten zeggen.' Hij schudde met een glimlach zijn gezicht. "Maakt niet uit, het was niet jouw fout." Het was ook niet haar schuld geweest, noch die van hem. Maar er had wel ergens iets gezetten wat hem er toe had geleid dat 'ie zich zover was gaan irriteren. Wat precies wist hij zelf ook niet, misschien het feit dat hij aan alle kanten verwondingen had of het feit dat Samanta zijn hulp telkens afsloeg. 'Snap je nu waarom iedereen mij een griezel noemt.' Hij keek haar aan, met zijn hoofd schuin alsof hij het niet helemaal snapte. "Niet echt, in mijn ogen ben je geen griezel, maar een hartstikke lieve, leuke meid," Hij glimlachte. Hopelijk zou ze hem niet weer gaan afkatten, hij probeerde immers alleen maar aardig te zijn. Toen hij haar weer aankeek, merkte hij dat ze opeens heel dicht voor hem stond. Hij glimlachte wat onzeker en volgde haar hand toen ze een bladje uit zijn haar haalde. "Dank je," zei hij zachtjes, terwijl ze weer een stap achteruit zetten.

Samanta glimlachte verlegen terug. Ze werd rood toen hij zei wat hij van haar vond. 'Meen je dat echt.'Vroeg ze voorzichtig.
Nog nooit had iemand zo iets gezegt. Samanta wist niet wat ze moest doen. 'Ikke euh jij bent ook wel oké.'Zei ze dan maar.
Eigenlijk wou ze echt zeggen wat ze van hem vond maar dat durfde ze niet. Bang dat alles een leugen was. 'Euh geen dank.'Zei ze.
Samanta gooide het blaadje op de grond en draaide zich plots om. Ze deed haar spullen in haar tas en pakte er wat uit. Het was een pakje.
'Hier.'Zei Samanta. Toen ze zich had om gedraait en het pakje aan hem gaf. In het pakje zat een zelfde soort jas die hij kwijt was geraakt.
Ze bleef Tom aan kijken en om zijn reactie te kunnen zien. Het liefst was ze nu kei hard van schaamte weg gerend.

"Every singel word, love," Zei Tom met een karakteristieke glimlach. Hij kon het zich echt niet voorstellen dat iemand haar een griezel vond, zo kwam ze in ieder geval niet op hem over. En trouwens, hijzelf was ook niet altijd zo bij het boekje geweest of zo hoor. Hij schoot in de lach toen hij haar hoorde stamelen om hem een complimentje te geven. "Geweldig," zei hij toen maar om het ijs te breken. Oké, dit gesprek ging beter dan de vorige gesprekken die ze hadden gehad. Het konden het tenminste goed bijleggen, dus daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken. Hij vroeg zich af wat ze ging doen, toen ze het blaadje op de grond gooide en zich plotseling omdraaide. Zou ze er van tussen gaan? Na alles wat hij voor haar deed. Had hij soms weer onnodig zijn nek voor haar uitgestoken? Veel, te veel, speculaties kwamen in hem op, terwijl hij zag dat ze zich weer omdraaide en hem een pakje in zijn handen duurde. "Oh," zei hij zachtjes. Alright, dit was nieuw. Hij glimlachte en maakte het pakje voorzichtig op. Een grote glimlach kwam op zijn gezicht toen hij de jas in het pakje vond. "Wow, dat... Dat had je echt niet hoeven doen," zei hij verbijsterd. Ze had echt geen geld hoeven uit te geven voor die jas. Er hingen er nog genoeg in zijn kast. Hij keek naar de jas, en deed hem daarna over zijn blouse heen aan. "Geweldig, hij past precies. Heel erg bedankt Samanta," hij was oprecht blij met de jas. Ondanks dat ze hem totaal overrompeld had.

Samanta beet op haar onderlip toen hij zei dat hij elk woord meende. En al helemaal omdat laatste werd ze nog rooíer dan ze al was.
'Ike euh, Door mij ben je hem kwijt geraakt. Dus he.' Samanta kwam niet echt uit haar woorden.
'Ik ben nog al makkelijk in schatten van maten.'Zei ze zachtjes. Samanta keek naar de grond en wist niet wat ze moest doen. Wat wou ze nu graag dat ze niet verlegen was. Samanta keek weer even naar Tom maar al snel keek ze weer naar beneden. Ze kon zich zelf wel tegen haar hoofd aan slaan. 'Wat kom je hier eigenlijk doen.'Vroeg Samanta. Het kwam er botter uit dan dat ze bedoelde. 'Euh zo bedoel ik het niet.'Zei ze er gelijk achterna. Kijk weg, Kijk weg. pleas? Dacht ze. 'Waarom kijken jongens nu nooit weg.'Vroeg ze zich zachtjes af.
Zodra hij weg keek kon zij er vandoor gaan. 'Shit dat zei ik zeker had op.'Vroeg ze. O man nu kon ze wel door de grond heen zakken van schaamte.
Samanta keek weg en beed op haar wijsvinger.

"Ik merk het," zei Tom terwijl hij de jas bekeek. Het leek echt een exacte kopie van die een die hij was verloren op de Pier. Een paar dagen later had hij een wat oudere man erin zien lopen, maar het maakte hem niet zo veel uit toentertijd. Er hadden geen waardevolle spullen in gezeten, dus hij had makkelijk zonder kunnen doen. Maar het was een lief gebaar en dat stelde hij tenminste op prijs. Telkens weer wist ze hem te verbazen. 'Wat kom je hier eigenlijk doen.' Vroeg ze, iets botter dan dat waarschijnlijk was bedoeld. Hij gokte goed, want niet snel daarna kwam een verontschuldiging. Hij glimlachte en wuifde het excuus weg. Net toen hij antwoord wilde geven, mompelde ze er nog iets achteraan, wat hij niet volledig kon verstaan. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze vroeg of ze dat hardop had gezegd. "Laat ik maar doen alsof ik dat niet heb gehoord," zei hij kalm en deed zijn blouse goed. "Maar goed, om terug te komen op je vorige vraag, ik was wat aan het spelen toen ik het geluid van scheurende bladeren hoorde. Het trok mijn nieuwsgierigheid en van het een kwam het onder, dus kwam ik hier terecht," Wow. In zijn oren klonk dit heel erg formeel zoals hij nu sprak. Dat gebeurde niet echt vaak en meestal zonder dat hij het door had. Hij glimlachte verontschuldigend en wreef met zijn hand op zijn achterhoofd, terwijl hij zijn aandacht kort richtte op een diertje dat probeerde op een steen te klimmen.

Samanta luisterde naar Tom en plots dacht ze aan de tekening die nog op de grond moest liggen. Ze keek om en zag maar aan stukje.
'Shit.'Riep ze uit. Samanta liep er naar toe en pakte het stukje. Ze keek om haar heen en zag dat de rest was weg gewaaid. Niemand mocht die tekening zien. Samanta liep zoekend weg zonder wat te zeggen. Ze wou niet dat Tom hem zou zien. Haar moeder stond er op. En het was er net een van hoe haar moeder naar de brand er uit zag. Ze vond al snel een paar andere stukken. Toen ze dacht dat ze alles had ging ze ergens zitten en zette de stukjes in elkaar om er zeker van te weten dat ze alles had. Ze probeerde zo had om er niet aan te denken dat het haar moeder was.
Maar toch verschreen er een traan in haar oog.

Tom keek op toen hij Samanta verbaast 'shit' hoorde roepen. Gelijk gleden zijn ogen over haar lichaam heen, maar er waren geen tekenen van verwondingen te zien. Geen zichtbare verwondingen in ieder geval. Wel zag hij dat ze een stuk papier in d'r handen had. Waarschijnlijk een gedeelte van dat papier dat ze eerder op de grond had gelegd. Misschien was het weggewaaid en was alleen dit stuk overgebleven? Hij wist het niet zeker, maar Samanta ging gelijk opzoek naar de andere stukken van het papier. Tom stond er maar een beetje verbaast bij, niet zeker wetend of dat hij moest helpen, of gewoon... niets moest doen. Hij wist tevens ook niet wat er op dat papier stond, misschien was het iets wat hij absoluut niet mocht zien. Dan wilde hij haar niet verlegenheid brengen door mee tegaan helpen met zoeken. Hij zette een stap opzij, en merkte dat zijn gitaar omviel. Hij vloekte zacht en ging op zijn hurken zitten om te kijken of er enige schade was. Gelukkig niet, maar hij bedacht zich wel wat anders.
Na even te hebben gerommeld in het voor vak van de tas, vond hij een klein, bijna leeg, rolletje plakband. Hij stond op en liep naar Samanta toe, waarnaast hij op zijn hurken ging zitten en haar het rolletje aanbood. Zijn glimlach verdween, toen hij een traan over haar wang zag rollen. Een beetje terughoudend stak hij zijn vinger uit en veegde de traan weg. "Gaat het een beetje?" vroeg hij zachtjes.

Samanta legde alle stukken op hen plek en zag dat niks miste. Gelukkig. Samanta keek naar de tekening en merkte niet dat Tom bij naast haar op zijn hurken zat. Samantas vinger gleed over het papier heen. Plost voelde ze iets dat haar traan weg veegde. Snel keek ze op en zag dat het Tom was. Ze had geen tijd meer om alles om te draaien. Samanta bleef Tom aan kijken en ze wou gewoon om de een of andere mannier dat Tom de tekening zag. Samanta's hand ging naar zijn hand. Samanta legde de hare op de zijne en haalde hem langzaam van haar wang af. In plaats van dat ze hem los liet hield ze hem vast. Samanta haalde haar schouders op toen Tom vroeg of het ging. Ze keek weer naar de tekening en zuchtte toen ze zag dat ze best veel op haar moeder leek.

Tom volgde haar hand toen ze zijn hand pakte en vast hielt. Hij glimlachte, probeerde opzettelijk niet naar de tekening te kijken. Misschien... misschien was het beter als hij gewoon weg ging en d'r even alleen liet. Hij wilde dit soort momenten niet graag onderbreken, of verstoren. Hij zuchtte en zag dat haar ogen naar het stuk papier gleden. Ondanks de nieuwsgierigheid die hem wilde laten kijken, hielt hij zijn ogen voor zich uit. Vanuit zijn ooghoek hielt hij haar wel in de gaten, voor het geval er iets verkeerds zou gaan. Ze haalde haar schouders op, als antwoord op zijn eerder gestelde vraag. De vorige keer toen ze zo had gereageerd had hij een arm over haar een geslagen, nu wist hij niet zeker of het mocht. Ze leek er eerder zo vredig mee te zijn, maar gezien alles wat nu gebeurd was, wist hij niet zeker meer of het wel mocht. Of dat ze dan alleen maar banger werd. Hij ging op de grond zitten, en kruiste zijn benen in een kleermakerszit. "Samanta," begon hij langzaam. "Ik weet niet alles van wat er gebeurd is in je jeugd, maar je moet je gevoelens niet opkroppen. Deste meer pijn doet het als je er over praat met iemand. Ik wil niet zeggen dat je gelijk je hart uit moet storen tegen de eerste de beste die je tegen komt. Maar, nou ja, gewoon om je te helpen enzo," hij glimlachte wat onzeker, hopend dat het niet verkeerd overkwam wat hij zei. Hij wist zelf immers maar al te goed hoe het was om iemand te verliezen die je dierbaar was, en hoe erg het was als je je daarna opsloot voor de buitenwereld.

Samanta keek om toen Tom wat zei. Ze zag dat hij nu zat. 'Niemand weet wat van mijn jeugd.'Zei Samanta op een normale manier.
'Vind maar eens iemand die naar je wil luisteren.'Zei ze. Vroeger ging ze wel eens naar een man waar ze dan een bankje moest liggen en zeggen wat ze dacht enzo. Het enigste wat die man deed was haar pillen voorschrijven. Samanta zuchtte en keek weer naar de tekening. Ze legde haar handen er op en maakte hem nog verder kapot. Het boeide haar nu even niet dat Tom bij haar was. Ze wilde wat zeggen. Maar toen haar mond open ging deed ze hem snel weer dicht. Er rolden nu nog meer trannen over haar wangen heen. Samanta deed haar bril af en maakte hem schoon. Ze wou niet dat iemand haar zo zag maar daar was ze nu te laat voor. Samanta zuchtte en vervloekte zich zelf. Toen haar bril weer schoon was deed ze hem niet op maar hield hem gewoon vast. Nu kon ze gelukkig niks meer zien en kon ze dus ook niet naar de tekening kijken.

'Niemand weet wat van mijn jeugd.' Haar stem klonk normaal, maar ergens vroeg hij zich af of ze van binnen net zo kalm was als dat ze uitstraalde. 'Vind maar eens iemand die naar je wilt luisteren.' Dat zetten hem aan het denken, er moest toch wel iemand zijn die naar d'r kon luisteren. "Op school kan je naar een maatschappelijk werkster, of een psycholoog, die hebben beroepsgeheim. Of anders een ... vriend. Je ouders, die hadden vast wel goede vrienden, iemand waar je bij terecht kon? Of verdere familie, ooms, tantes etc." Hij dacht na, meer kon hij zo snel niet verzinnen. Zelf had hij een tijd lang met de hoofdinspecteur gepraat waaronder zijn vader werkte. Een goede vent, een goede steun voor hem. Het had hem er wel weer bovenop gebracht, net zoals de hulp van Doug en Judy. Hij zuchtte en keek alleen maar toe hoe Samanta de tekening verder verscheurde en daarna weer in huilen uitbarsten. Het deed hem pijn om haar zo te zien. Voorzichtig kwam hij dichterbij en vroeg zichzelf af of hij dit eigenlijk wel mocht doen. Maar hij wilde haar vooral helpen, dus ging hij straal tegen zijn gevoel in en sloeg zijn armen om haar heen. Zachtjes wiegde hij haar heen en weer en streek door d'r haar heen. "Sssttt, stil maar, stil maar," zei hij zachtjes om haar een beetje te kalmeren.

[Right, meer wilde er niet uit ><]

'En dan zeker weer pillen slikken.'Zei Samanta. En naar vrienden van haar ouders kon ze niet naar toe gaan. Net zo als haar famillie.
Ze heeft het geprobeert maar telkens als ze wat over haar ouder zei. Of er wat er was gebeurd. Telkens werd er overheen gepraat.
Samanta voelde hoe Tom zijn armen om haar heen sloeg. Ze vond het niet erg net zo als een paar dagen terug.
Samanta werd maar niet rustiger maar het werd allen maar erger. Op een geven moment klonk haar ademhaling niet meer normaal.
Ze piepte en kreeg het gevoel dat ze bijna stikte. Samanta probeerde op haar ademhaling te letten maar het lukte haar niet. Angstig keek ze voor haar uit. Het leek net als of er bakstenen op haar borst lagen. Samante begon ook te plots te trillen. Met moeite keek ze Tom aan. Ze wist echt niet wat ze moest doen. Ze had dit al eens eerde gehad maar dat kwam door de drank. Ze bleek er niet tegen te kunnen. Maar sindsdien zorgde ze er voor dat ze geen drupel meer dronk. Dus daar kon het niet aan liggen

Tom keek op toen hij merkte dat Samanta er niet rustiger van werd, maar het juist erger werd. Hij schrok er niet van, maar was zo verbaast dat hij even niet wist wat hij moest doen. "Haal een plastic zak!" schreeuwde zijn gedachten, terwijl hij haar haastig losliet en opstond. Zijn ogen schoten door het park heen, maar hij vond zo snel niemand die hem zou kunnen helpen. "Help," piepte hij even, terwijl hij neer hurkte bij Samanta en zachtjes zei; "Blijf hier, ga niet weg, ik ga hulp halen," waarna hij opstond en haastig wegrende. Mensen die hyperventileerde, Tom wist wat hij moest doen, maar dan moest hij wel het goede materiaal vinden. Terwijl hij naar de uitgang rende, en de steken in zijn borst negeerde, merkte hij op een bankje een man op die net een broodje uit een papieren tas haalde. Hij liep naar de man toe en zei haastig; "Meneer, mag ik die zak van u hebben? Mijn vriendin zit even verder op te hyperventileren!" De man keek hem geschrokken aan, maar stond gelukkig wel die zak af. Daar was een leugentje wel goed genoeg voor. Hij bedankte de man en rende weer terug naar Samanta.
Buiten adem en badend in het zweet, zakte hij naast Samanta op zijn knieën. Hij drukte haar de zak in d'r handen en zei haastig; "Adem in en uit in deze zak, en probeer wat rustig te worden," Hij ging naast haar zitten en hoopte dat het lukte. Hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen erom heen, terwijl hij keek hoe het Samanta af ging.

[right, ik heb een trauma aan mensen die hyperventileren ><]

Samanta voelde hoe Tom haar haastig los liet. Al snel hoorde ze zijn stem die zei dat ze hier moest blijven en dat hij hulp ging halen.
Dacht hij nu echt dat ze zo weg kon gaan. Of hij dacht dat het een list was zo dat ze als nog weg kon gaan. Was dat maar zo dan leek het niet als of ze dood ging. Al snel voelde ze hoe iemand een zak in haar handen drukte. Ze trilde zo erg dat ze moeite had om de zak naar haar mond te brengen. Maar toch lukte het haar. Samanta adem in de zak en naar tijdje ging het wat beter. Het trillen werd minder en ze had ook niet meer het gevoel dat ze ging stikken. Na een minuut of 10 lukte het haar om normaal te ademen. Ze bleef nog even zo zitten. Toen keek ze Tom aan.
'Bedankt.'Fluisterde ze. Hij had nu al weer haar leven gered. En daar was ze toch wel blij om. 'Ik hoop niet dat dit zo telkens door blijft gaan.'Zei ze na een tijdje. 'Ik bedoel dat je me telkens moet redden.' Samanta deed haar bril weer af en maakte die al weer schoon. Wat was ze toch ook blij dat ze zich niet op maakte. Allen naar een feest of zo deed ze wat op. Maar dan was het nog niet veel. Samanta liet zich naar achteren vallen en keek naar de lucht. Heel soms hoorde je dat ze nog piepent adem haalde.

Tom zat rustig naar Samanta, hij hielt haar goed in het oog, om er voor te zorgen dat het niet nog een keer mis ging. Ze was eindelijk rustig geworden, en was gaan zitten. 'Bedankt.' Tom glimlachte enkel. "Het is niets, ik had liever niet gezien dat je stikte," zei hij met een vluchtte glimlach op zijn gezicht. Hij verzetten zich even en strekte zijn benen, terwijl hij achterover leunde en op zijn ellebogen steunde. 'Ik hoop niet dat dit zo telkens door blijft gaan.' Whut? Waar had ze het over? Moest hij soms maar eens gaan? Had ze hem soms liever niet in haar buurt? Tom zuchtte zachtjes en ging met zijn rechterhand door zijn haar heen, maar al snel volgde haar stem. 'Ik bedoel dat je me telkens moet redden.' Hij moest zich inhouden om geen zucht van opluchting te laten. Het ging ditmaal dus niet om hem. Hij keek haar even aan en glimlachte. "Dus, dan hebben we twee mogelijkheden, begon hij te vertellen. Óf je zorgt dat je niets meer overkomt. Óf ik blijf rond je hangen als een vervelende mug en red je weer als het nodig blijkt te zijn." Hij grijnsde en liet zichzelf op de grond vallen. Hij kruiste zijn armen achter zijn hoofd en staarde naar de lucht, waar verdwaalde wolkjes rond zweefde. Verveeld begon hij vormen te verzinnen in de wolken. Iets wat hij vroeger als kind altijd samen met zijn vader deed. Hij glimlachte en vroeg zich af waar Samanta momenteel aan dacht...

Toen Samanta Tom's stem hoorde keek ze naar hem. Ze glimlachte even om wat hij zei. Samanta wist niet wat ze moest zeggen. Dat eerste zal zeker niet lukken. Samanta kwam vaak genoeg in de problemen. Dan werd het toch dat laatste. 'Euh doe dat laatste maar want ik kom vaak genoeg in de problemen.'Zei Samanta zachtjes. Ze zou het niet eens erg vinden als hij telkens om haar heen hing. Om de een of ander manier voelde ze zich veilig bij hem. Samanta keek naar Tom en ging naast hem liggen. In plaats van haar de lucht te kijken keek ze nog steeds naar Tom. Hij had iets wat ze niet vaak bij jongens zag. En hij haalde ook een gevoel bij haar naar boven die ze voor jongens nooit gevoeld had.
Ze moest weg kijken. Maar Samanta kon het niet. Na een tijdje keek ze toch zuchtend weg. Haar gedachtes gingen naar een hele goeie vriendin van haar. Samanta zuchtte even en wou dat ze thuis was. Niet bij haar broer maar bij die vriendin. Daar kon ze echt alles mee. Samen konden ze uren praten over de domste dingen. Ze glimlachte toen ze terug dacht aan het kamperen. Wat hadden ze een geluk dat het die week niet regende. Beide waren zo dom om de tent niet eerst op te zetten. Als ze dat hadden gedaan dan wisten ze ook dat de tent doeken er niet in zaten.
Maar al snel gingen haar gedachtes weer naar haar ouders. De glimlach op haar gezicht. Verdween als sneeuw voor de zon.
Plots dacht ze aan wat Tom eerde deze dag had gezegt. Dat ze moest praten over vroeger. Samanta keek weer naar Tom. Kon hij niet die gene zijn met wie ze kon praten?. Naar wie moest ze anders. Samanta's mond ging open om wat te zeggen. Maar al snel klapte ze die weer dicht. Samanta keek weer naar de lucht en vroeg zich af of je zo iets wel kon vragen.

'Euh doe dat laatste maar want ik kom vaak genoeg in de problemen.' Tom lachte zachtjes. "You get credits for trying," zei hij zachtjes, maar op een nog net hoorbare toon. Het was ook niet makkelijk om uit de problemen te komen, iets wat hij zelf maar al te goed wist. Hij kwam zelf ook vaak genoeg in de problemen, meestal buiten zijn schuld om, maar ze moesten wel altijd hem hebben. Hij zuchtte zachtjes en dacht terug aan alles wat hem was overkomen. De moord op zijn vader, wat hem een levenslange haat aan valentijnsdag had gegeven. De moord op Amy, waarvan hij zichzelf nog steeds de schuld gaf. Het feit dat er een tatoeage op zijn arm zat, door toedoen van zijn 'vriend' Russell, toen hij vluchtte van de Politie Academie, waar ze hem terug naar toe hadden gestuurd. Verder had hij niet echt veel vriendin gemaakt, in de tijd dat The McQuaid Brothers ten tonele kwamen. En had hij zijn tijd doorgebracht in een jeugdgevangenis, aangezien ze te maken hadden met een moordzaak. Tom zuchtte zachtjes en ging met zijn hand door zijn haar heen. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Samanta hem aankeek en even had hij de neiging om terug te kijken. Waarom wist hij niet, maar hij durfde haar niet aan te kijken. Bang om dingen te zien, dingen die hij niet nog een keer wilde zien. Hij huiverde. Misschien... na dat incident met Amy wilde hij geen liefde meer kennen, het gevoel niet meer voelen, gewoon omdat hij bang was om haar dan weer te moeten verliezen.
Verward schudde hij zijn hoofd, en in de tel dat hij Samanta aankeek, zag hij dat ze haar mond had geopend om wat te zeggen, maar hem al snel weer sloot. "Zeg maar, een ongestelde vraag is het meest nutteloze in de wereld."

Samanta moest lachen om wat hij zei. Samanta wou haar hoofd schudden toen hij zei dat ze het moest zeggen. 'Hoe vraag je zo iets.'Vroeg ze aan zich zelf. Samanta keek weer naar Tom en zuchtte. Was het nou zo moeilijk om zou iets te vragen. 'Over dat ene waar we het over hadden voor dat je me weer moest redden.'Zei Samanta zachtjes. Ze merkte dat ze rood werd snel keek ze de andere kant op. 'Zou. Zou jij me kunnen helpen.'Vroeg ze nog zachter. Samanta wou dat ze het nooit had gevraagt. Ze ging recht op zitten en draaide zich weg van Tom.
Zuchtend hoopte ze dat hij het niet gehoord had. Samanta pakte haar tas en pakte er wat drinken uit. Zonder het te vragen gooide ze ook een blikje cola naar Tom. Ze maakte hem open en dronk er van. Eigenlijk hield ze niet van prik maar ze moest toch wat drinken.
Water was hier ook niet echt lekker. Samanta voelde een steek door haar buik gaan toen ze dacht aan het water van thuis. 'Dat was een dome vraag.'Zei Samanta uit het niets.

Tom bleef naar de lucht staren, terwijl hij wachtte op een antwoord van Samanta. Ze leek ergens mee te zitten, en hij zou haar graag willen helpen als ze dat toeliet tenminste. 'Over dat ene waar we het over hadden voor dat je me weer moest redden.' Ah, daar ging het gesprek dus over. Zou ze het eindelijk accepteren dat hij haar wilde helpen? 'Zou. Zou jij me kunnen helpen.' Uhm.. Ja dus. Een glimlach kwam rond Tom's gezicht terwijl hij overeind kwam en iets wilde zeggen. Maar Samanta had hem inmiddels een blikje Cola toegeworpen. Hij ving het behendig op en opende het, terwijl hij opstond en naar zijn gitaar toe liep. Hij zakte op zijn hurken naast de tas en haalde zijn gitaar te voorschijn. Daarna stond 'ie op en ging tegen een eenzame boom zitten. Hij keek Samanta aan, dronk wat uit zijn blikje en wenkte haar dichterbij te komen.
Hij zetten de gitaar op zijn schoot en begon zachtjes te spelen en te zingen.


Hij keek even vreemd op van die laatste zin, maar het hoorde nou eenmaal bij het liedje. Het had verder niets te betekenen, hoopte hij ergens. Al kon hij het niet met zekerheid vertellen, alles was zo verwarrend de laatste tijd.


Hij glimlachte naar Samanta. Hij stopte zijn gitaar en keek even naar de lucht. "Natuurlijk wil ik je helpen Samanta, daar zijn vrienden voor," zei hij zachtjes.

Samanta wist niet of Tom het blikje had gevangen maar toen ze hem open hoorde gaan wist ze dat ze goed had gegooit. Samanta zag plost Tom weg lopen. Liep hij nu echt weg zonder wat terug te zeggen. Maar al snel pakte hij zijn gitaar en ging tegen over haar zitten. Toen Tom haar wenkte bedacht ze zich even. Maar toch kwam ze dichter bij. Ze ging naast hem zitten en keek hem nieuwschierig aan. Toen ze hem hoorde zingen glimlachte ze. Hij was best wel goed. Samanta luisterde naar zijn woorden en zag de blik naar die laatste zin.
Ze wist niet waarom hij raar keek maar negeerde het maar. Toen hij klaar was en Tom zei dat hij haar wel zou helpen. Kon ze hem wel om de hals vliegen. Zonder dat ze het in de gaten had deed ze het ook. Samanta sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een kus op zijn wang.
'bedankt.'Mompelde Samanta naar dat ze hem los had gelaten en rood aan liep. Shit waarom kon ze zich nou gewoon niet in houden. Samanta keek naar de lucht met een blik van dat er net niks was gebeurt.