There is always something that makes you smile

Ze leek niet echt zeker te zijn over zijn voorstel, ach misschien kwam dat nog wel. Ze hoefde ook echt niet hals over kop een antwoord te geven of zo. Zo erg was hij nou ook weer niet. Tom zuchtte zachtjes en leunde op een arm terwijl hij alle gedachten even door zijn hoofd liet spoken. De laatste tijd dacht hij echt aan te veel dingen, wat hem vele slapeloze nachten bezorgde. Hij kon dan ook met moeite een geeuw onderdrukken, terwijl hij in zijn ogen wreef. Het begon al aardig laat te worden, maar hij wilde Samanta niet zo maar alleen laten. Hij draaide zich om toen hij voelde dat ze zijn hand pakte en er zachtjes in kneep. Hij glimlachte wat ongemakkelijk en keek haar even aan. Totdat ze van hem weg schoof, waardoor zijn arm van haar schouders af viel. Hij deed niets om haar te stoppen, of terug te halen, hij ging gewoon weer rechtop zetten en leunde op zijn vuisten, terwijl zijn ellebogen op zijn knieën steunde. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat ze uiteindelijk toch weer naar hem toe schoof, een glimlach verscheen op zin gezicht toen ze zei dat het toch wel koud was. Hij stond op en stak zijn hand uit om d'r overeind te helpen. "Kom op, dan gaan we naar een wat warmere plek," bood hij vriendelijk aan. Hij had geen idee waar ze naar toe konden gaan, misschien nog even naar een bar, en anders zou hij haar naar d'r kamer brengen, als ze dat wilde tenminste.

Samanta glimlachte zwakjes terug. Ze pakte zijn hand vast en trok zich omhoog. Samanta hield zijn hand vast zo dat ze toch wat steun had met lopen. 'Ik denk dat er nog wel een bar los is.'Zei Samanta zachtjes. Ze trok Tom mee maar liep toch heel voorzichtig. Ze liepen langs zo veel bar's en cafe's maar ze waren allemaal dicht behalfe een. Samanta keek naar binnen en toen weer naar Tom. 'Ik weet niet of ik daar wel heen wil.'Bekende Samanta. Het zat er vol met enge gasten. Ze zou er nooit heen gaan dat wist ze nu al. Samanta zuchtte want ze had totaal geen zin om naar haar kamer te gaan. Die stelde ze altijd zo veel mogenlijk uit. Maarja waar anders moesten ze dan heen. 'We kunnen terug gaan naar school.'Zei ze dan maar. Samanta had nu al geen zin in die lange nacht. Ze snapte nog steeds niet waarom ze niet in een kamer wilde zijn.
Ze was vroeger ook altijd buiten te vinden en het liefst allen. Ondertussen had ze de hand van Tom nog steeds vast.

Tom hielt Samanta stevig vast, zodat ze niet halverwege omviel of onderuit ging. Ze stelde voor om te kijken of er nog een bar open was. "Good enough for me," zei hij met een glimlach. Terwijl hij haar hand stevig vast hielt, gingen ze op zoek naar, nog open, bar.
Jammer genoeg bleken de meeste dicht te zijn, behalve eentje dan. Alleen al aan de mensen die buiten stonden, had Tom door dat dat geen prettige plek was om naar binnen te gaan, en al helemaal niet om samen wat te gaan drinken. 'Ik weet niet of ik daar wel heen wil.' Hij keek naast zich, naar Samanta en glimlachte toen. "Ik ben het volledig met je eens," zei hij, terwijl hij zich omdraaide en zijn rug naar de bar toe keerde. Hij zuchtte en dacht na over iets waar ze dan naar toe konden gaan. Terwijl hij stond te wachten, en nadacht, stelde Samanta voor om naar school te gaan. Ondanks dat hij er niet echt veel zin had om weer terug naar school te gaan, leek het wel de beste oplossing, want hier konden ze ook niet veel meer doen. Hij knikte instemmend en wilde net weg lopen toen een stem hem deed omdraaien. "Hey snotaap! Denk je soms dat je hier zo maar weg komt? Eerst lekker naar onze baar staan loeren, en hem daarna smeren?" Tom draaide zich langzaam om en keek recht in de ogen van een klerenkast. Hij slikte even en wilde net wat zeggen, maar de man snoerde hem de mond. "Dat is niet zo slim, mannetje," werd er in zijn gezicht gespuwd. Tom zuchtte en ging met zijn hand door zijn haar. "Wat wil je dan?" vroeg hij kalm. "Dat je hier weg gaat, zonder dat je nog kan kijken," Tom sloeg even dicht, zonder dat hij nog kon kijken? Wilde die vent hem soms zijn ogen uit prikken? Maar veel tijd om er over te piekeren had hij niet, want er kwam een vuist zijn kant op. Tom dook weg en duwde Samanta aan de kant. Hij kroop onder de vent heen en sprong op zijn rug. Hij klemde diens nek tussen zijn armen en omkleden zijn buik met zijn benen. "Wat wilde je nu doen?" gromde Tom hem toe, terwijl de man hem probeerde te pakken. Hij sprong van zijn nek af en greep een arm. Hij wilde hem net op zijn rug draaien, toen de andere vuist hem een rake klap in zijn gezicht gaf. Tom liep wankel achterover en bedekte zijn lip die aan het bloeden was. "Oké, die krijg je terug," zei Tom met een kwaade klank in zijn stem. Hij gaf de man een stevige klap op zijn kaak, gevolgd door een trap tussen zijn edele delen. Toen de man dubbelklapte, greep Tom zijn arm en draaide hem op zijn arm. Daarna greep hij de andere arm en bond ze samen vast met de bandage die hij aan zijn riem had hangen. Hij gaf de man een trap tegen zijn rug, waardoor 'ie met zijn gezicht in het zand viel en liep terug naar Samanta. "Wegwezen hier, vlug een beetje," siste hij haar toe, terwijl hij haar overeind hielp en haastig wegliep.

[Inspiratie (: Ik moest er wat spanning in gooien xD]

Samanta zag die klerenkast al op hen af lopen maar te laat kon ze Tom waarschruwen. Voor dat Samanta het in de gaten had duwde Tom haar weg en veloor ze haar evenwicht. Samanta kwam op de grond teregt en keek verbaast terug. 'Doe niet zo kinderachtig.'Riep ze naar de man in het nederlands. Natuurlijk dacht ze niet echt na dat ze hier geen nederlands verstonden. Angstig keek Samanta naar Tom. Straks was alles van net maar nep en wilde hij haar iets aan doen. Maar toch greep ze zijn hand vast zo dat ze hier niet allen achter bleef. Zonder wat te zeggen rende ze met Tom mee. Wat nog al met moeite ging. Ze kon op haar handen lopen. Maar nee dat zou er dom uit zien. Samanta kon echt niet meer en zag een steegje. Samanta keek achter om en zag in de verte dat die man geholpen werd. Snel trok ze Tom het steegje in. Ze trok hem mee naar het eind en trok haar hand los. Samanta pakte Tom's kaak vast en bekeek zijn lip. Het zag er niet echt ernstig uit. Maar toch wilde ze het zeker weten. Samanta had nog wat water in haar fles zitten. Ze pakte die maakte hem los en goot wat op een schone zakdoekje. Voorzichtig ging ze er mee over zijn lip heen. Al die tijd durfte ze Tom niet echt aan te kijken. Het was haar schuld zo als gewoonlijk. Alles was haar schuld.
'Sorry.'Zei ze voorzichtig. Soms had ze het gevoel dat het beter was als ze nooit had bestaan. Of net zo als haar ouders in de grond was beland bij de brand. Samanta keek in Tom's ogen en bekeek even zijn gezicht. 'Voor alles.'Fluisterde ze zachtjes. Daarna draaide Samanta zich om en wou het steegje uit lopen. Ze had echter geen idee dat die vent van een klerenkast en een vriend van hem dicht bij het steegje waren.

Het duurde een tijdje voordat Tom doorhad dat Samanta natuurlijk geen sprinten kon trekken. Hij ging langzamer lopen en wilde haar net helpen toen hijzelf mee werd getrokken een donkere steeg in. Hij draaide zich net op tijd om, om te zien dat de man werd geholpen door een andere man en dat ze samen naar binnen gingen. Hij had die jongeman een rake klap toegediend, en een stevige knoop in die bandage gelegd, dus die zouden ze niet snel los kunnen krijgen. Hij wilde verder lopen, maar werd door Samanta tegen gehouden die zijn lip blijkbaar wilde verzorgen. Tom wilde tegensputteren, maar ze haalde het water en de zakdoek al te voorschijn, en voordat hij iets kon zeggen begon ze zijn lip af te dekken. Het voelde beter aan dan dat hij verwacht had, de wond was aan het pitsen en hij had het gevoel dat het gigantisch was opgezwollen. Toen Samanta klaar was, ging hij met zijn vingers over zijn lip heen. Hij voelde een wondje, hij dook pijnlijk ineen toen het zout van zijn vingers in het wondje kwamen, maar verder voelde het maar een klein beetje opgezwollen. Niet zo erg als dat hij had verwacht. Hij keek haar aan toen ze haar excuses aanbood, zijn diepbruine ogen gleden over haar gezicht heen. Nu ze zo dichtbij stond, en hij haar adem in zijn nek voelde, deed ze hem denken aan iemand van vroeger. Een van zijn vriendinnetjes voordat hij iets met Amy had gehad. Een kleine glimlach kwam rond zijn gezicht, al verdween die snel weer aangezien zijn lip pijn ging doen ervan. "Hey, het maakt niet uit, zo iets kan niemand voorzien," zei hij zachtjes. Hij sloeg zijn armen over haar rug heen en drukte haar tegen zich aan. Hij keek over haar schouder en merkte dat twee knakkers van net terug waren. "Niet schrikken," fluisterde hij in haar oor, "die twee mannen van net staan aan de andere kant van het steegje."

Voor dat Samanta het in de gaten had werd voelde ze zijn armen om haar heen. Samanta draaide zich om en keek naar Tom wat wou hij van haar. 'Ja wel het maakt wel wat uit.'Fluisterde ze een beetje laat. Samanta hoorde de twee mannen. 'Straks zijn die twee hier. Ik wil dat moppie wel.'Hoorde Samanta een van die twee zeggen. Angstig keek ze Tom aan. Samanta's hersens begonnen flink te kraken. Toen zag ze een container. Ze liep er heen en trok Tom mee. Toen sprong ze er zonder problemen er op. Samanta beet hard op haar tanden toen ze haar been voelde. Ze trok zich aan het dak goot omhoog en hielp daarna Tom. Samanta ging plat op het dak liggen en trok Tom ook omlaag.
Ze waren net op tijd want Samanta hoorde de twee mannen naar de plek lopen waar ze eerst stonden.

[Flut]

Tom's ogen gleden om de omgeving, maar hij zag zo snel niets wat ze konden gebruiken om aan die mannen te ontsnappen. Gelukkig stonden ze wel in de schaduwen, dus ze zouden een kleine voorsprong kunnen nemen als ze zouden worden gezien.
Blijkbaar had Samanta ook op een plan zitten broeden, want ze trok hem mee naar een container. Het duurde even voordat hij doorhad wat ze van plan was, maar al snel klom hij achter haar aan, de container op. Hij keek om en zag dat de mannen de resterende vuilnisbakken aan het controleren waren. Tom dook naar beneden toe en pakte een blikje. Hij liet zijn hand los en balanceerde op de rand van de container, terwijl hij op zijn hurken zat. Gelukkig was zijn evenwicht nog volledig in tact. Met een goedgemikte gooi, smeet hij het blikje tegen een container aan een flink aantal meters voor hen uit, inde buurt van de mannen, maar dan aan de overkant. Zo, nu had hij ze in in ieder geval weten af te lijden. Snel klom hij achter Samanta aan het dak op en ging plat op zijn buik liggen, terwijl hij ingespannen luisterde naar de stemmen beneden. "Daar zou die snotaap wel voor hebben gezorgd," hoorde hij een van de mannen brommen. Tom glimlachte tegen zichzelf, die vent zou hem niet snel meer vergeten, dat was iets wat zeker was.
Uiteindelijk hoorde hij de voetstappen, en de stemmen, vervagen. Ze waren zo te horen buiten gehoorafstand en anders hielden ze zich gewoon stil. Tom stond langzaam op en in een ineengedoken houding liep hij over het dak heen naar de andere kant. Daar ging hij op zijn buik liggen en keek over de rand. Niemand te zien, mooi zo. Hij draaide zich om en floot een kort deuntje naar Samanta om haar aandacht te trekken. Hij gebaarde naar beneden, om aan te geven dat ze hier naar beneden konden gaan. Er zat een brandtrap aan de zijkant, dus via die trap zouden ze hier weg kunnen komen, zonder dat iemand het zou merken.

Samanta keek angstig voor haar uit. Wat als de mannen ook omhoog kwamen. Ze hoorde de stemmen van de mannen niet. Samanta schrok op toen ze op zij keek zag ze Tom niet meer. Ze keek veder en zag hem. Ze stond met moeite op en voelde dat haar been het niet zou redden.
Toen keek ze weer naar Tom. 'O wee als je gaat lachen ik doe je wat.'Siste Samanta. Daarna ging ze zonder moeite op haar handen staan en liep snel naar Tom toe. Gelukkig had ze dit nog niet verleerd. Toen ze dicht bij Tom was ging ze liggen en keek naar de trap. Dat zou haar nooit lukken. Samanta keek om haar heen en zag een stuk touw. Daar onder stonden een paar matrassen. 'Tot zo.'Fluisterde ze. Samanta ging weer op haar handen staan en liep naar het touw toe. Daar deed ze haar jasje uit en hing het aan het touw. Ze hield zich stevig vast en zette zich af. Voor ze het wist was ze al beneden. Samanta stond met moeite op en zag dat haar jasje kapot was. Nou lekker is dat nou kon Tom haar liteken ook nog zien. Ze hinkelde naar de trap toe maar zag Tom nergens staan. 'Tom.'Fluisterde ze angstig. Straks was hij weg gegaan en vonden die kerels haar.

"O wee als je gaat lachen ik doe je wat." Werd er naar hem gesist. Verbaast trok Tom zijn wenkbrauwen op, waarom zou hij haar lachen? Maar al snel zag hij dat Samanta op haar handen ging lopen om sneller bij hem te zijn. Ah, vandaar dus. Maar waarom zou hij dan gaan lachen? Hij vond het juist bijzonder als mensen dit soort dingen konden. Zelf was hij niet zo handig, behalve zijn buitenmate goede evenwicht en aanleg tot bowling, kon hij niet echt veel. Jah, muziek spelen, maar dat telde niet, zo vond hij zelf. Hij volgde haar blik, en zag dat ze naar een stuk touw toe keek. Ze wilde dus op een andere manier naar beneden toe, waarschijnlijk om haar been niet te overbelasten. Slimme zet, dat moest hij haar nageven. Zelf liep hij naar de trap toe, maar zag dat er een slot op zat. Hij sleutelde even aan het slot, voordat het met een kleine 'ping' open ging en hij door de smalle ingang heen schoot. Snel rende hij de trappen af, sprong soms de laatste treden en sprong over de relingen heen om sneller beneden te zijn. Ergens zo'n 3 á 4 meter boven de grond hielt de trap er mee op. Tom stopte net op tijd en bleef in de ingang staan, terwijl hij naar beneden keek. Hij merkte in zijn ooghoek op dat Samanta al beneden was. Hij slikte en greep zich vast aan de onderkant van de trap, waarna hij zich liet vallen en de klap opving op zijn schouders. Hij siste even van de pijn toen er iets weg schoot en liet zich vallen. Perfect op zijn voeten kwam hij op de grond terecht en ging door zijn knieën om de klap op te vangen. Terwijl hij met zijn linkerhand zijn rechterschouder ondersteunde liep hij terug naar Samanta en keek haar even aan. "Ik denk dat het beter is als we hier zo snel mogelijk weg gaan, dit is geen plek om lang rond te blijven hangen." Echt op zijn gemak voelde hij zich hier niet. Al was hij nauwe en benauwde stegen gewent, toch was het anders als je in het donker hier was en twee klerenkasten naar je opzoek waren.

Samanta was blij toen ze Tom weer zag. Ze vloog hem nog niet om de nek. Samanta liep met moeite de steeg uit.
Ze waren heel ergens anders teregt gekomen. Vel licht scheen op haar. Samanta hield haar armen voor haar gezicht en dacht er niet meer bij naar dat Tom het liteken kon zien dat net boven haar linkerborst zat. Al snel was het licht weer weg.
Samanta keek om haar heen en zag tot haar verbazing dat ze weer op de plek waren waar ze elkaar ontmoet hadden.
Ze keek naar de maan die nu al weer aan het zakken was. Daarna keek ze om haar heen.
Toen Samanta er achter kwam dat Tom haar liteken kon zien draaide ze zich van hem af en liep met moeite een richting op. Zonder te weten dat het de verkeerde was.

Er voelde iets niet goed in zijn schouder, de brandende pijn die zich langzaam door zijn lichaam verspreide wees erop dat er iets was gebroken. Waarschijnlijk zijn sleutelbeen. Hij vloekte binnensmonds terwijl hij achter Samanta aan liep. Hij had het druk met zijn arm ondersteunen en op de weg te letten, waardoor hij haar een beetje minder in de gaten hield. Af en toe gleed zijn blik nog wel eens naar d'r toe, om te kijken of het haar lukte om te lopen of om te kijken of ze hulp nodig had, maar alles leek in orde te zijn.
Toen ze uiteindelijk weer aankwamen op de plek waar ze elkaar hadden ontmoet, deed zijn schouder wel erge pijn. Hij zuchtte en zakte neer tegen de rand van de pier op. Zijn rug was nat van het zweet, wat nu een irritant gevoel gaf, terwijl hij tegen de rand aan leunde. Hij merkte niet eens op dat Samanta was weggelopen. Hij deed zijn mond open om wat te vragen, toen hij haar niet meer kon vinden. "Samanta?" Vroeg hij stamelend, terwijl hij zich weer overeind zetten en achter d'r aan liep. Het ging moeizaam, aangezien hij niet voluit kon rennen omdat 'ie zijn arm vast moest blijven houden. "Als je terug naar school toe wilt, moet je de andere kant op," zei hij met een glimlach. Later zou hij naar school, en zijn kamer, gaan. Eerst moest hij een EHBO of eerste hulp vinden om zijn schouder te laten behandelen.

Samanta stope toen Tom haar riep. Ze keek om en zag dat hij last had van zijn schouder. Samanta liep naar hem toe en keek er even naar.
'Hij is uit de kom.'Zei Samanta. Ze haalde de hand die zijn arm vast had los en pakte de zere arm. 'Sorry.'Zei ze. Daarna begon ze aan zijn arm te trekken. Al snel hoorde ze het geluid dat de schouder weer goed zat. 'Als goed is zit hij nu weer goed.'Zei Samanta. Samanta stond nu wel heel dicht bij Tom. Samanta keek in Tom's ogen en bleef hem aan kijken. Waarom wist ze niet. Samanta zuchtte even en deed een pluk van zijn haar goed. Toen ze haar hand weer weg haalde raakte ze perongelijk zijn wang en kaak aan. 'Sorry.'Mompelde ze zachtjes. Plots liep Samanta weer weg. Wat gebeurde er toch met haar. Ze schudde even haar hoofd en keek voor haar uit.

Samanta bleek uiteindelijk toch door te hebben dat er iets niet goed zat in zijn arm, daar was hij zelf ook al aardig achter. Toen hij aan die spijlen ging hangen had hij al door dat er iets niet goed ging. Toen ze zei dat 'ie uit de kom was, keek hij haar even met grote ogen aan. Hoe wist ze dat? Zelfs hij kwam niet zo ver met zijn medische kennis, al was die ook niet heel erg goed. Hij wist jammer genoeg wel welke behandeling er tegen was. Hij zuchtte zachtjes toen Samanta zijn arm pakte en verzetten zich tegen de pijn die waarschijnlijk zou komen. En de pijn kwam! Hij vloekte luid toen hij voelde dat 'ie terug schoot, maar gelukkig vloeide de pijn al snel weg tot een klein plekje in zijn schouder. Hij draaide zijn schouder langzaam rond, het merendeel ging goed. Nog niet alles, maar het ging in ieder geval beter. Samanta zei dat 'ie nu weer goed zou moeten zitten. Hij knikte en glimlachte zijn tanden bloot. "Hij zit weer goed, dank je." Zijn ogen bleven in haar ogen haken, ditmaal had hij niet de moed om weg te kijken, er was iets wat hem fascineerde, wat hem boeide. Hij volgde haar hand toen ze een plek van zijn haar goed deed en even later zijn wang aanraakte. Hij schrok licht van de vreemde aanraking, maar verzetten zichzelf ertegen om een stap achteruit te zetten. Ze mompelde een sorry, wat hij nauwelijks verstond, en draaide zich om. Even was hij te verbijsterd om wat te zeggen, maar al snel liep hij achter haar aan. "Samanta," zei hij zachtjes, terwijl hij haar schouder pakte. "Je hoeft niet bang te zijn, echt niet," zei hij zachtjes.

Samanta voelde zijn hand op haar schouder. Even bleef ze staan. Ze had geen idee wat ze moest zeggen.
'Wat weet jij er nou van.'Mompelde ze. Samanta snapte niet waarom Tom zo deed. Waarom had hij haar gewoon niet door laten lopen en deze hele rot avond vergeten. Samanta duwde de hand van Tom weg en draaide zich naar hem toen. 'Nou.'Mompelde ze nog steeds wachtend op antwoord. Soms wou ze dat ze allen op de wereld was. Maar helaas was kon dat niet. Samanta keek weg en draaide zich om. Ze zuchtte en haar ogen gleden naar haar liteken. Ze raakte hem even aan en rilde. Ze was lelijk. Zo ontiegenlijk lelijk. Dat mensen haar nog niet ontliepen.
Niemand zag het want ze verbergde het altijd. Samanta keek om naar Tom. 'Wat doe je hier eigenlijk nog.'Vroeg ze aan hem.
'Wat moet je met een griezel als ik.'Mompelde ze zachtjes. Ze wist niet of Tom het hoorde maar het boeide haar niet meer. Niks boeide haar nog.
Ze wilde allen zijn zag niemand dat dan. Eigenlijk was dat een leugen en loog ze elkedag weer tegen haar zelf. Ze zocht iemand die om haar zou geven en haar de liefde zou geven die ze nodig had. Samanta legde haar handen op de rilling. En ze keek naar de maan die nu echt achter de horizon verdween. Gelukkig was het weekend anders had ze een groot probleem.

Lichtelijk geschrokken haalde Tom zijn hand weg, hij deed een stap achteruit en wist zo snel niet wat hij moest zeggen. Dit was wel even wat anders dan dat hij verwacht had zeg. Hij zuchtte en ging met zijn hand door zijn haar. Uiteindelijk deed hij zijn handen in zijn zakken en keek naar de grond. "Vertel het me dan, waarom vertrouw je me dan niet Samanta. Wat heb ik je misdaan?" Zijn blik was op haar gericht, geen zachte, lieve ogen meer. Nu stonden zijn ogen hard en kil, nu wilde hij de antwoorden weten waar hij het recht op had. Hij had haar vaak genoeg proberen te helpen, en telkens weer verwierp ze zijn hulp. Waarom zou hij dan in godshemelsnaam nog zijn nek voor haar uitsteken? Hij vloekte zacht en draaide zich om. Ze had gelijk, waarom was hij nog überhaupt? Hij had het koud, zijn arm deed helse pijn, zijn lip was weer gaan bloeden omdat 'ie erop had zitten bijten en hij voelde zich zwaar ellendig nu. Hij keek pas op, en draaide zich half om, toen hij haar zachtjes hoorde fluisteren. Al was het zacht en moest hij zich inspannen, hij verstond wel wat ze zei. "Waarom, Samanta, waarom zou ik je een griezel vinden?" vroeg hij daarna. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en merkte dat hij acht kleine sneetjes in zijn hand had zitten, precies daar waar hij zijn nagels erin had gezet toen hij kwaad zijn handen had gebald tot vuisten. Hij zuchtte nogmaals en leunde vermoeid tegen de reling van de pier, terwijl hij wachtte op een antwoord. Want hier kon hij verder ook niets meer mee. Ergens was hij wel blij met de stilte die was gevallen, zo voelde hij zich tenminste ook niet onzeker om te hoeven praten, en wat hij zou moeten zeggen als er al tegen hem zou worden gesproken.

Samanta wachtte even voor dat ze antwoorde. Ze schrok niet toen hij haar kil aan keek. 'Omdat iedereen verdome het zelfde is.'Riep ze plots uit.
Samanta dacht terug aan toen ze nog thuis was. Telkens weer zei haar broer dat ze een griezel was en dat ze beter kon vertrekken.
Of nog beter dood kon gaan. Sinds dien was Samanta zich zelf als een griezel gaan beschouwen. Ze was een hele tijd stil voor dat ze pas weer antwoorde. Ze had geen zin om te antworden maar toch deed ze het. 'Omdat ik verdome mijn bloed eigen ouders heb vermoorde.'Zei Samanta zachtjes. Automaties dook ze iets in elkaar en wachtte op wat Tom zou doen. Ze wist wel hoe hij ging reageren. Waarom moest ze het ook zeggen.
Wat ging hem het aan. Samanta draaide zich om en ging zitten. Haar hoofd keek naar de lucht en al snel verschreen er een traan. Die over haar wang een rolde. Ze zuchtte en dacht na over wat er vandaag was gebeurt. Ze had nooit met hem mee moeten gaan. Samanta wist dat dit zo door school heen zou gaan. En na school zou het hele Santa monica het horen. 'O god wat heb ik gezegt.'Vroeg ze zich voorzichtig af. Samanta zag plots de twee mannen het steegje uit komen waar ze net vandaan kwamen. 'He snotaap ik wist wel dat we je kregen.'Riep hij. Samanta reageerde niet op niks meer. Een van die mannen kwam op haar af en ging op zijn hurken zitten. Samanta keek als maar naar voren. Al snel voelde ze hoe hij het haar weg veegde wat voor haar litteken was gaan hangen. Plots sprong de man op. 'Jezus.'Riep hij uit. Samanta zag de walging op zijn gezicht. Haar blik ging naar Tom en keek hem aan. 'Zie je nou wel. Een griezel.'Zei ze. Toen stond ze voorzichtig op en liep richting de man die naar haar toe was gekomen. Angstig liep de man naar achteren. Toen ze zijn gezicht zag in het licht schrok ze zich dood. Het was een vriend van haar broer. Ze had het kunnen weten. Plots draaide Samanta zich om en liep naar Tom waarna ze hem iets mee trok. Snel liet ze hem los en liep rustig weg.

[InspiratiexD]

Uit de woorden die ze uitkraamde kwam hij nog niet verder. Ze leek erg van streek te zijn, maar zelf zat Tom in de knoei met zichzelf omdat hij niet wist hoe dat 'ie erop moest gaan reageren. Hij wist niet of dat hij geschrokken, of juist meelevend moest reageren. Hij wist het verdomme niet meer, damn. Zachtjes vloekend en tierend begon hij te ijsberen, waarom was hij niet gewoon zoals zijn vader, of zoals Doug. Die wisten vast wel hoe ze dit moesten oplossen, vooral zin stiefbroer, die zou hier vast wel ervaring met dit soort situaties hebben. In tegenstelling tot hijzelf. Hij zuchtte en ging met zijn hand door zijn haar, wat een pitsend gevoel in zijn hand teweeg bracht. Hij siste en draaide zich met een ruk om toen hij Samanta weer hoorde tieren. Hoe kon ze nou haar eigen ouders vermoorden? Waarom zou je zo iets doen? Hij keek haar even geschrokken aan, dit had hij niet verwacht. Maar lang om er over na te denken had 'ie niet. De neiging om er voor haar te zijn, om d'r te helpen werd hem bijna te veel, maar hij hielt zich in. Dit was nou niet echt het goede moment. 'O god wat heb ik gezegt.' Tom schudde zijn hoofd en antwoorden zachtjes; "Datgene wat je veel eerder had moeten zeggen," Hij was niet kwaad op d'r. Hij kon begrijpen dat het moeilijk was om er voor uit te komen, maar hij had er in ieder geval rekening mee kunnen houden. Hij keek om toen hij de stem van een van de twee mannen hoorde. Diegene die hij vastgeknoopt had kwam nu dreigend op hem af. "Wat wil je nou weer?" vroeg Tom met een vermoeide stem, terwijl hij kalm tegen de reling van de Pier leunde. Vanuit zijn ooghoek zag hij wat er met de andere man gebeurde en met Samanta. Hij trok zijn wenkbrauw op toen de man achteruit stapte en "Jezus" riep. Hij vroeg zich af wat hij had gezien, maar veel tijd had hij niet om erover te tobben. De man haalde weer uit naar zijn gezicht, maar Tom was sneller en dook onder de maaiende arm van de man door. Hij zetten een stap naar achter toe en merkte dat Samanta ook weg liep. Ze trok hem een eindje mee en ging er daarna alleen vandoor. Tom stond er met zijn mond vol tanden bij, niet wetend wat te doen. Maar hij wist wel dat 'ie zo snel mogelijk weg moest wezen hier, anders kon hij met twee blauwe ogen gaan slapen. Hij liep haastig achter Samanta aan, maar bleef wel op een kleine meter afstand van d'r lopen. Aangezien hij geen zin had om weer af gekat te worden.

[Ikke ook :'3]

Samanta zag de geschrokken blik in zijn ogen. Waarom moest ze het ook zeggen. 'Ik had helemaal niks moeten zeggen.'Zei ze kil.
Samanta was een verlegen meisje maar als ze eenmaal boos was dan was ze ook goed boos. Toen Samanta weg liep dacht ze aan wat ze Tom had gezegt. Straks ging hij het tegen een ander zeggen. Dat moest ze voor komen. Maar hoe ging ze dat voor elkaar krijgen. Om de een of andere reden kwamen die twee kerels hen niet achternaar. Samanta wist dat Tom achter haar liep op dat ze voetstappen hoorde. Ze was toch wel blij dat hij niet dichter bij kwam. Zo kon ze tenminste denken. Samanta zuchtte en voelde weer een steek in haar been. Maar toch stapte ze door.
Ze had geen zin om stil te staan of dat Tom haar weer zou helpen. Samanta keek naar beneden en zag dat het bloed door het pleister, het druk verband en haar broek was gegaan. Samanta liep plots een steeg in en ging op de grond zitten.
Ze trok haar broek omhoog en bekeek het verband.

[Flut]

Tom ging met zijn handen over zijn gezicht heen en wreef door zijn ogen. De vermoeidheid begon nu echt door te komen, en aan de stand van de maan te zien zou het niet lang meer duren voordat het licht zou worden. Hij moest nu echt terug naar zijn kamer toe, anders had hij morgen, technisch gezien vandaag al, echt een kop van hier tot ginder. Hij had zijn ogen gesloten en liep op gevoel, en de voetstappen van Samanta voor hem, verder. Hij wist even niets te doen, en wilde hier het liefst zo snel mogelijk weg. Hij keek op toen de voetstappen van Samanta een steeg in verdwenen en ze tegen een muur aan ging zitten. Hij bleef in de ingang staan en keek alleen maar naar haar handelingen. Hij zuchtte zachtjes en zong zachtjes het eerste couplet van een liedje dat hij maar al te goed kon.


Hij ging met zijn hand door zijn haar heen, en besloot dat er hier niets meer voor hem te doen was. Hij keerde Samanta de rug toe, keek of er iemand aan kwam en liep weg. Weg van iemand die op hem leek, iemand waarvan hij dacht dat ze elkaar zouden kunnen begrijpen. Maar alles was weer totaal anders gelopen, zoals hij inmiddels wel was gewend.

[Topic uit!]