There is always something that makes you smile

Samanta liep over de pier van Santa Monica. Ze had haar camera bij zich en maakte af en toe foto's.
Ze moest haar zinnen ergens anders op zetten anders zal ze in huilen uit barste. De uitdruk op haar gezicht was dan ook niet vrolijk.
Samanta keek op naar de zon die langzaam onder ging. Ze keek om haar heen en zag stelletjes zitten. Samanta maakte een paar foto's en liep al snel weer weg. Ze hate het hier. Ze mocht van haar broer niet naar huis toe. Ondanks dat haar beste vriendin was overleden.
Ze zuchte verdrietig en borg haar camera op. Samanta liep langs de restaurants en bekeek de mensen. Af en toe kwam ze iemand van school tegen. Maar zei niks tegen hen. Samanta kreeg honger en ging een restaurant binnen waar je ook ijs op kon halen. Ze kocht er een en liep weer naar buiten. Samanta ging op een rilling zitten en bekeek de zon ondergang die nu bijna weg was. Het was misschien niet slim om op een rilling te zitten als ze haar camera bij zich had. Maar wie zou haar nou om duwen. Niemand toch?
Samanta nam een lik van haar ijsje en keek voor haar uit.

[Open voor iedereen]

Tom hing weer aan de Pier. De afgelopen weken dat hij op Monica had doorgebracht waren hem best goed bevallen. Hij had aardig wat mensen leren kennen en misschien zelfs een paar vriendschappen kunnen sluiten. Toch gleden zijn gedachten nog altijd terug naar Amy, en naar het feit dat hij hier misschien niet had gestaan als ze nu nog leefde. Hij zuchtte en voelde het pakje sigaretten in zijn zak branden. Hij pakte het pakje eruit en bekeek het vluchtig. Altijd weer hetzelfde gezeik; Roken is dodelijk. Dat wist hij, maar toch. Hij gromde en wierp het pakje van de pier af. Snel dook 'ie weg, voor het geval het op iemand hoofd terecht was gekomen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zuchtte. Rond zijn nek hing ditmaal een ketting met een klein tribal draakje eraan. Hij had het medaillon, dat 'ie uit zee had gevist samen met Emble, verstopt op zijn kamer. Niet wetend wat hij er mee moest doen. Misschien zou hij het gewoon ergens weer wegstoppen, of kijken of 'ie een handelaar aan de haak kon slaan. Ach, dat zou hij later wel zien.
Terwijl Tom over de pier struinde , viel het hem op dat er aardig wat mensen uit een restaurant kwamen waar je ijsjes kon krijgen. Tevens viel hem een meisje op die met een fotocamera rond liep. Hij huiverde even en zetten de kraag van zijn jas overeind terwijl hij verder liep. Vanuit zijn ooghoek hielt hij het meisje in de gaten, en uiteindelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ondanks dat hij totaal geen zin had in een gesprek, en al helemaal niet met een meisje, liep hij toch naar de reling toe waar ze op zat. Hij leunde met zijn ellebogen op de reling en keek naar de ondergaande zon, terwijl de aangewakkerde wind probeerde zijn bruine haar door de war te schoppen. "Ook goede avond," zei Tom kalm, alsof er niets aan de hand was. Hij keek haar vanuit zijn ooghoek aan, wachtend op enige respons.

[Zal morgen weer antwoorden, moet zo weg ]

Samanta merkte niet dat er een jongen naast haar kwam staan. Ze merkte hem pas op toen hij wat zei.
Samanta keek om. 'Goeie avond'Zei ze verlegen. Haar engels was nog steeds niet zo goed maar het werd met de dag beter.
Samanta had een droevige blik in haar ogen. Al snel keek ze weer naar de horizon. Waar de zon nu helemaal verdween. Nu was het tijd voor de maan. Om zich te laten vertonnen. Om de een of andere manier vond Samanta de maan altijd mooier dan de zon.
De maan had iets bijzonders bij haar. Ze vond hem mysterieus. Samanta merkte dat haar ijsje aan het smelten was. Dus at ze hem snel op.
Toen pakte ze haar camera en zoemde in op een paar boten. Ze maakte er een paar foto's van en bekeek het resultaat.
Ze waren goed gelukt al zei ze het zelf. Samanta keek om naar de jongen die er nog steeds stond. Ze vroeg zich af wat hij hier kwam doen.
Maar durfte hem niet te vragen. Wat was ze toch ook een watje. Altijd verlegen en nooit echt wat durfen te vragen. Snel keek ze weer weg. Haar wangen werden lichtjes rood. Ze was blij dat er geen licht op haar scheen onders kon de jongen het zien en dan werd het allen maar erge.
Samanta's gedachten ging weer terug naar haar vriendin. Ze miste Joyce nu al. Samanta zuchte even verdrietig en in haar ogen verschreen en kwaade blik.

De maan liet zich zien, enkele sterren begonnen te schijnen. Tom's diepbruine ogen gleden over de donkere hemel en zocht naar een helder fonkelende ster. Hij had nooit echt in een hiernamaals geloofd, maar hij vond wel dat Amy een speciaal plekje tussen de sterren had gekregen. Hij glimlachte wat verdrietig toen hij de ster vond en keek op toen het meisje naast hem iets terug zei. Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan. Haar stem had ... verlegen geklonken, net zoals hijzelf altijd overkwam. Verlegen en totaal niet in de belangstelling willen komen. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Eigenlijk het tegenovergestelde van zijn broer, Doug, die het liefst zo veel mogelijk dames om zich heen wilde hebben. Even als Dennis, eigenlijk. Maar van hem had hij al weer een tijd niets meer gehoord.
Zowel hij als het meisje waren in een stilte vervallen, hij keek kalm toe hoe ze haar foto's maakte en vroeg zich af of 'ie het durfde te vragen of hij ze mocht zien. Om misschien zelfs haar naam te weten. Hij slikte, damn you shyness. Hij zuchtte en zetten zijn krag weer overeind, ging met zijn hand door zijn haar heen en keek het meisje vriendelijk aan. "Aangezien we beide niets zeggen, zal ik maar het eerste woord doen," zei hij met een scheve glimlach. "Mijn naam is Tom Hanson, en met wie heb ik het genoegen?" Mooi, dat was eruit. Nu kon hij weer verder gaan met staren naar het donkere water en in gedachten wegdrijven, terwijl hij zou wachten op een antwoord van het, tot nu toe nog onbekende, meisje.

[Flut D:]

Samanta keek weer naar de jongen toen hij wat zei. De kwaade blik was nog steeds niet uit haar ogen verdwenen.
Ze glimlachte even verdrietig. Het zal er vast wel raar uit zien maar wat boeide haar dat nou. Ze kende hem niet. En de kans was groot dat ze hem nooit meer zag. Of hij moest ook op Monica High zitten. 'Samanta McWoud.'Antwoorde ze. Het rara aan haar naam was. Dat ze dan wel een Nederlander was maar geen Nederlandse achter naam had. Samanta keek weer naar het water. Ze moest de rilling goed vast pakken toen er een wind stoot aan kwam. Gelukkig viel ze niet in het water. Samanta liet de rilling al snel weer los. Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Voor dat ze in de gaten had. Kwam er nog een windstoot en viel ze van de rilling af. Ze gilde van de schrik en kwam in het water terecht.

Tom glimlachte toen het meisje zich voorstelde als Samanta McWoud. Haar achternaam deed hem denken aan zijn eigen 'tweede' achternaam; McQuaid. Hij vroeg zich af waar ze vandaan kwam, haar naam klonk Schots, maar haar accent was anders. Ze was niet van nature Engels opgevoed, dat was in ieder geval duidelijk. Misschien dat hij er later wel naar zou vragen, als 'ie het durfde tenminste. Hij leunde op de reling van de pier en voelde hoe een windvlaag zijn haar in zijn gezicht blies. Hij haalde het er met een geïrriteerd gebaar uit en zag nog net hoe Samanta van de pier af viel. Tom had maar luttele seconde om wat te doen, hij trok zijn jas uit, klom op de reling en sprong soepel, als een ware zwemmer, in het water en zwom naar haar toe. "Alles oké?" vroeg hij, terwijl hij probeerde zichzelf bovenwater te houden. Hij greep Samanta vast en deed haar arm om zijn nek heen. "Kom op, dan zwemmen we samen naar de kant toe," zei hij, een stuk zelfzekerder van de eerste keer. Hij had dit vaker moeten doen, mensen redden die in het water gevallen waren. Alleen moest hij daarna dan meestal ook nog een reanimatie uitvoeren, dat hoefde deze keer gelukkig niet. Of, nog niet tenminste. Hij begon alvast te zwemmen, hopelijk dat Samanta hem zou volgen, of in ieder geval mee zwom. Dan konden ze tenminste aan de kust komen.

Samanta zag iemand naast haar in het water vallen. Nou ja vallen Tom zou wel gesprongen zijn. 'Het gaat.'Antwoorde Samanta. Ze voelde hoe hij haar arm om zijn nek deed. Samanta kon nog net haar bril pakken voor dat die weg was. Samanta zwom met Tom mee naar de kant toe en was blij dat ze er waren. Want ze kreeg steken in haar been. Met moeite kwam ze uit het water. Samanta deed haar bril op en stak haar hand uit naar Tom. Toen ze hem geholpen had trok ze haar broek omhoog. Ze keek naar de been en zag dat hij bloed. Samanta zag ook dat er een grote splinter in zat. Met moeite trok ze die er uit. 'Auw.'Mompelde ze. Toen trok ze haar must van haar hoofd en vring die uit. Toen knupte ze die boven de wond en keek op naar Tom. 'Bedankt.' Ze keek even weg. 'Dat je me geret hebt.'Fluisterde Samanta er achterna. Was het nou zo moeilijk omdat tegen hem te zeggen. Ze kon zich zelf wel tegen haar hoofd slaan.

Alright, het zwemmen ging een stuk makkelijker, gelukkig. Al snel stonden ze met zijn tweeën aan de kant. Ondanks de wind die er stond, deed hij zijn t-shirt uit en wrong hem uit. Toen al het zeewater uit was, legde hij zijn t-shirt over Samanta's schouders heen. Zijn oog viel op de wond op haar been, er zat een flinke jaap. Ze bond hem bijeen met haar muts, die waarschijnlijk toch al snel genoeg doorweekt zou zijn met het bloed. En het zoute zeewater zou niet echt helpen met het genezen van de wond. Hij ging naast haar zitten en ging met zijn hand door zijn natte haar, wat nu in dode slierten langs zijn gezicht hing. "Bedankt," hoorde hij naast zich, en even later, iets zachter; "Dat je me gered hebt." Hij glimlachte en keek haar aan. "Geen dank, ik kon je toch moeilijk laten verdrinken, niet waar?" Hij vroeg zich af of zijn jas nog boven zou liggen. Dat zou een stuk warmer zijn voor Samanta dan zijn doorweekte t-shirt. Maar nu had hij even geen zin om op te staan en er naar toe te lopen. Al zouden ze wel zo wel moeten gaan, die wond moest behandeld worden door een arts, of een huisarts. Opeens merkte hij dat er iemand op hen af kwam lopen. Een strandwacht waarschijnlijk. "Ey, jongelui!" riep de strandwacht naar hen. "Wat is er gebeurd?" Tom stond op en legde kort de situatie uit. De strandwacht, die zich voorstelde als Adam, knikte en zei; "Breng haar maar naar mijn kantoor, daar kunnen we de wond verbinden," Tom knikte en ging naast Samanta op zijn hurken zitten. "Denk je dat je kan lopen, of zal ik je er naar toe dragen?" vroeg hij vriendelijk.

Samanta voelde de t-shirt van Tom over haar schouder. Het zou haar niet echt helpen maar het was wel aardig van hem.
Samanta glimlachte even. 'Nee dat kon je zeker niet doen.'Zei ze. Ze merkte op dat er iemand aan kwam lopen. Voor dat Samanta kon antwoorden deed Tom het al. Samanta wou zeggen dat de wond wel mee viel maar zo te zien vonden bijde dat er wat aan gedaan moest worden.
'Ik kan zelf wel lopen.'Zei Samanta zachtjes. Ze stond met moeite op en zette een paar stappen. Samanta beet hard op haar tong zo dat ze niet zou kreunen van de pijn. Ze keek voor haar en zag dat ze nog een heel eind moest lopen. Samanta draaide zich om naar Tom. 'Kun je me misschien toch dragen.'Vroeg Samanta terwijl ze al weer rood werd. Waarom was ze ook altijd zo verlegen. Helaas kon Samanta daar zelf geen antwoord op geven.

Tom wuifde haar tegenspraak weg toen ze zei dat hij beter niet zijn shirt aan haar kon geven. "Leave it," zei hij rustig, met een glimlach op zijn gezicht. Ondanks de wind, voelde hij zich best goed, al kon hij een enkele rilling niet voorkomen. "Trekt altijd meteen je doorweekte kleding uit, anders vries je dood," dat vertelde zijn vader hem altijd. Maar dat moest je alleen doen als je in het vrieswater was gevallen. En zo erg was het gelukkig nog niet. Hij zag dat de strandwacht weg liep, hij hielp Samanta overeind en liep rustig achter haar aan. Blijkbaar ging het niet zo heel goed, want uiteindelijk vroeg ze toch of hij haar wilde dragen. Hij glimlachte en tilde haar op. "Sla je armen om mijn nek," zei hij tegen haar, terwijl hij in de richting van het huisje begon te lopen.

Daar aangekomen zetten hij Samanta op de onderste tree van de trap en klom over haar heen naar boven toe. De strandwacht was er al, en zo te zien in de weer met de verbandtrommel. Tom's ogen gleden over alles wat er was, pleisters, verband, aspirines, een schaartje om kleding open te knippen. Blijkbaar had de strandwacht niet echt in de gate dat Tom er was. Zonder dat hij het merkte, greep hij een paar pleisters, een rol verband en een klipje en liep terug naar beneden toe. "Mag ik?" vroeg hij aan Samanta, hij had geen zin om iets tegen haar zin te gaan doen. Hij hurkte voor haar neer en wachtte op enig antwoord. De strandwacht zou het toch niet in de gate hebben, die bleek het te druk te hebben.

Samanta voelde hoe Tom haar op tilde. En sloeg haar armen rond zijn nek toen hij dat zei. Ze keek de hele tijd voor haar uit. Tot haar op luchting werd ze op de onderst tree van de trap neer gezet. Niet dat ze Tom niet mocht maar ze voelde zich niet fijn als ze zo dicht bij een jongen was.
Samanta wachte tot dat de strandwacht wat deed. Maar tot haar verbaasing was Tom het die spullen had gepakt.
'Eh ja.'Antwoorde ze zachtjes. Het kwam nooit bij haar voor dat een jongen vroeg of hij wat mocht doen. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat hij het vroeg. Samanta knupte haar muts los en legde die naast haar. Ze deed haar broek wat omhoog zo dat Tom er gemakelijk bij kon.
Ze keek naar Tom's handen zo dat ze Tom zelf niet aan hoefte te kijken. Als ze dat wel deed dan wist ze dat ze weer zou blozen.

Tom keek op toen hij de deur van het huisje hoorde open gaan, even verwachtte hij dat de strandwacht eruit zou komen, maar er ging een telefoon, waardoor de deur weer dicht ging. Hij haalde opgelucht adem en keek Samanta voor een enkele seconde recht aan. Hij glimlachte, iets wat onzeker en richtte daarna zijn aandacht op de wond. Het was niet zo heel erg, en het zeewater had de wond goed schoon gemaakt, gelukkig. Hij deed de pleister op en rolde het verband uit. Hij wist gelukkig hoe het moest, zijn vader had vaker drukverbanden aangelegd, en daar stond hij altijd bij te kijken. Hij begon onder de knie en werkte daarna omlaag, om vervolgens weer naar het midden toe te gaan. Het uiteindelijk maakte hij vast met twee clipjes en hij bekeek het resultaat. Met een glimlach veegde hij zijn haar uit zijn gezicht en keek Samanta aan. "Twee tot drie dagen laten zitten, daarna de wond goed schoon houden," legde hij rustig uit. Hij klom de trap weer op, waar hij de strandwacht halverwege vond. "Alles is al gedaan, meneer. Toch bedankt voor de hulp," hij handelde het gesprek snel af en sprong naar beneden toe. Hij liep naar Samanta toe en stak zijn hand uit. "Zin in een wandeling?" vroeg hij met een glimlach. Hij was haar nog wat verschuldigd vanwege die val. Dan kon hij beter aardig tegen haar doen.

Samanta hoorde ook de deur open gaan en keek om. Maar de strandwacht kwam niet uit het huis. Eigenlijk vond ze het niet erg.
Ze had veel liever dat Tom dit deed dan een wildvreemde. Ook al was Tom voor haar ook een wildvreemde maar toch.
Samanta keek toe terwijl Tom de wond verzorgde. Toen Tom zei dat ze het er twee tot drie dagen er op moest laten glimlachte ze.
Hij klonk net als een dokter. Samanta luisterde naar Tom die wat tegen de strandwacht zei. Ze keek ondertussen naar de zee.
Samanta nam de hand aan en trok zich zelf omhoog. Ze deed haar broekspijp weer naar beneden en keek Tom verlegen aan.
'Ach waarom ook niet.'Zei ze zachtjes. Toen pas dacht Samanta aan haar camera. Die moest nu ergens in de zee liggen. Gelukkig was het haar oude en de goedkoopste. Maar jammer voor de foto's. Samanta liep al wat met moeite voor uit. Toen draaide ze zich om naar Tom en wachte tot dat hij mee liep.

Tom hielp haar overeind en bleef even staan, om de schade te bekijken. Ze liep wat wankeltjes, maar verder ging het goed. Mooi zo, dan had het drukverband dus toch nog zin. Hij liep rustig achter haar aan ging uiteindelijk naast d'r lopen. Even bedacht hij zich dat zijn jas nog boven op de pier lag. Nou jah, die zou iemand anders vast wel hebben meegenomen, het was een oude jas, dus het maakte niet zo veel uit. Die mochten ze van hem houden. Hij kocht wel een keer een andere, of spitte zijn kleding door naar een andere jas die hij had meegenomen.
Verdiept in zijn gedachten liep hij langs het water, tot hij op een gegeven moment omkeek om te kijken hoe Samanta erbij liep. "Als het niet gaat moet je het zeggen, dan zal ik je helpen," zei hij vriendelijk, terwijl hij zijn tempo verlaagde en weer bij d'r ging lopen. "Zeg, jij bent niet Engels opgevoed, toch?" De vraag was er eerder uit dan dat hij doorhad. "Oh, sorry," zei hij daarna en keek wat verlegen weg. Dat had hij niet moeten vragen. Straks liep ze nog weg, en dat was niet zijn bedoeling geweest. Hij zuchtte zachtjes en stak zijn handen in zijn, inmiddels weer droge, broek. Zijn t-shirt lag nog steeds om de schouders van Samanta, die zou inmiddels ook wel weer droog zijn. Hij liep stilletjes verder, hopelijk zou ze niet al te kwaad zijn omdat hij opeens zo veel stond te vragen.

Samanta liep weer veder toen Tom haar volgde. Ze liep langs het strand heen en bekeek de steren. Al snel zag ze Tom voor uit lopen. Samanta zei niks en liep achter hem aan. Ze liep niet echt snel zo als gewoonlijk maar ja. 'Het lukt wel.'Zei ze en glimlachte voorzichtig. Ook al ging het niet maar ze wou geen last zijn voor Tom. Samanta keek naar Tom toen hij zijn vraag stelde. 'Nee kom uit Nederland.'Bekende ze.
'Het maakt niks uit.'Zei ze. Samanta bedacht zich plots dat ze Tom's shirt nog had. Ze keek even naar zijn buik en keek toen weer blozend weg.
Samanta gaf Tom zijn shirt weer en liep verder. Ze hield er niet echt van dat mensen dingen vroegen. Maar van Tom vond ze het niet erg.
Hij was wel aardig vond ze. Plots bleef Samanta staan en wreef pijnlijk over haar been heen. Ze kon dit echt niet meer vol houden.
Man wat hate ze dit.

Nederland, wow dat was weer eens wat anders dan dat hij gewend was. De meeste mensen hier kwamen uit Amerika, een paar andere uit Italië ofzo, maar Nederland was totaal nieuw voor hem. Sure, hij had er van gehoord, ook al was het maar een klein landje. "Nederland hea, das nieuw. Hoor je niet vaak hier," zei hij met een glimlach, terwijl hij zijn hand in zijn nek stopte en zijn nek rolde. Hij hoorde een angstwekkend gekraak en en knakte zijn nek halverwege. Oké, die zat ook weer goed. Hij merkte dat Samanta hem zijn t-shirt terug gaf, met een glimlach nam hij hem aan en sloeg 'm uit. Waarna hij zijn shirt weer aantrok en met zijn hand probeerde zijn haar te fatsoeneren, wat niet echt lukte. Hij vroeg zich net af of hij nog wat durfde te vragen, toen hij merkte dat Samanta achter was gebleven. Hij lachte even en liep daarna terug. "Kom hier jij," hij legde haar arm over zijn schouder heen en hielp d'r overeind. "Gaat het zo?" vroeg hij vriendelijk. Hopelijk vond ze het niet erg, maar ergens voelde hij zich schuldig vanwege die val. Als hij haar niet had aangesproken, was het misschien anders gelopen. Alhoewel, misschien was hij dan wel niet in de buurt geweest en was ze misschien geeneens gered. Hij schudde langzaam zijn hoofd en haalde diep adem om die gedachten te verdrijven. Niet zo negatief denken, Hanson, dacht hij bij zichzelf, terwijl hij Samanta verder loodste over het strand heen.

'Nee klopt.'Antwoorde Samanta toen hij zei dat je het niet vaak hoorde hier. Samanta rilde even van het geluid dat Tom maakte met zijn nek.
Ze blozede nog steeds toen hij naar haar toe liep. Samanta merkte dat haar arm al weer op zijn schouder terecht kwam. 'Het gaat wat beter zo.'Antwoorde ze. 'Sorry.'Zei ze zachtjes. Samanta keek even voor uit. 'Dat ik je een last bezorg.'Antwoorde ze er achterna.
Samanta wist niet wat ze moest zeggen. 'Had jij geen jack aan.'Vroeg ze hem. Ze bekeek Tom een tijdje. Ze schate hem rond de 17,18 jaar. Veder had hij mooie ogen. Samanta bleef iets te lang in zijn ogen kijken. En al snel keek ze verlegen weg. 'Dushe hoe oud ben je.'Vroeg ze plots naar een lange stilte.

[Flut]

Tom glimlachte, terwijl hij verder liep. "Maakt niet uit, ik bedoel maar, door mij zit je been nu in het verband." Even was hij stil van zijn eigen woorden, het was niet echt zijn bedoeling geweest om die hardop te zeggen, iets wat nu dus wel gebeurde. "Sorry ... dat... dat had ik niet moeten zeggen," zei hij zachtjes, terwijl hij zwijgend verder liep en Samanta probeerde te ondersteunen. Hij hoopte dat hij haar niet van streek had gemaakt met zijn woorden. Binnensmonds vervloekte hij zichzelf, terwijl ze verder liepen en Tom in zwijgen verviel. Even dacht hij terug aan oude, zowel leuke als nare, herinneringen aan Jumpstreet en de rest van zijn vrienden die hij in die tijd had ontmoet. Dennis, Jenko, Russell, Judy, Doug, Ioky, Blowfish ofcourse. Allemaal goede vrienden van hem, allemaal achtergelaten. Behalve Doug dan, die hem achterna was gekomen naar Monica toe. Zijn stiefbroer wist hem altijd op te vrolijken als hij het moeilijk had. Hij keek op toen hij Samanta weer hoorde praten, "Mijn jas ligt nog op de pier, ik had hem uitgedaan voordat ik achter je aansprong in het water. Ik denk dat iemand anders er nu blij mee is," hij glimlachte wat afwezig en merkte dat haar blik de heletijd over hem heen gleed. Hij voelde zich er een tikkie ongemakkelijk onder, maar liet het zo snel niet merken. Zijn diepbruine ogen gleden over die van haar en bleven daar hangen. Hij glimlachte wat verlegen en verbrak het oogcontact. Heerlijk, om zo verlegen te zijn. De stilte die viel was niet geheel ongemakkelijk, ergens was het best prettig om even niets te hoeven zeggen. Hij keek pas weer op toen er nog een vraag zijn kant op kwam. "Zeventien, nog zo'n drie maanden." Dan zou hij eindelijk volwassen zijn, en op mogen gaan voor een rijbewijs. "En jij?" vroeg hij toen maar, aangezien 'ie niets beters te vertellen had.

Samanta keek verbaast toen hij zei dat het zijn schuld was. 'Hoezo is het jou schuld. Ik ging op de rilling zitten voor dat jij er was. Dus het is mijn schuld. Ik ben juist heel blij dat jij er bij was. Het had ook anders kunnen eindigen.'Zei Samanta. Het viel haar op dat hij vaak sorry zei.
'Jammer het was een mooie.'Bekende ze. Samanta glimlachte terug toen Tom haar aan bleef kijken in haar groene bruine ogen.
Ze was blij dat hij het oogcontact verbrak anders had zei het wel gedaan. Samanta vond hem wel schatig. Het gebeurde niet vaak dat een jongen verlegen was of ze deden stoer om het te verbergen. Zo had Samanta nog nooit over een jongen gedacht. Soms dacht ze ook wel dat ze lesbi's was. Ze lusiterde toen hij zei dat hij 17 was. 'Ik ben net sinds twee weken 17.'Zei Samanta. 'Zullen we even gaan zitten.'Vroeg Samanta. Zonder opantwoord te wachten ging ze op een verlaten lichtstoel zitten. Samanta klopte naast haar en wachtte tot dat Tom naast haar ging zitten. Ze bekeek de steren en de maan. In de verte zag ze iets flikeren wat op vuur leek. Samanta slikte even en er verscheren tranen in haar ogen.
Nee aan die tijd moest ze niet meer denken. Er ging een rilling door Samanta's lichaam heen terwijl het niet eens koud was.
Waarom moest ze altijd op zulke momenten terug denken. Net nu ze een aardig iemand had ontmoet. Kwamen de lichamen van haar ouders weer voor haar geest. Snel veegde ze een traan weg en hoopte dat Tom het niet had gezien.

Tom glimlachte, "Dank je," zei hij maar, als teken dat hij het compliment aanvaarde. Hij kreeg er de rillingen van hoe aardig hij tegen Samanta deed. Na het ongeluk met Amy had hij nooit meer achter een meisje aangezeten, zeker niet op de manier zoals Doug het altijd deed. Die had elke avond een andere griet in zijn bed liggen, zonder dat Dorothy erachter zou komen. Hij vroeg zich af hoe lang die twee het nog met elkaar uit zouden houden. Nu was hij natuurlijk ook geheel anders dan zijn broer, hij deed geen poging om zijn verlegenheid te verbergen, al zou hij dat soms wel willen. Dan was het misschien een stuk makkelijker geweest om contact te leggen, en ging het niet zo stroef zoals nu. Samanta vertelde dat ze sinds twee weken zeventien was. Hij glimlachte, "Mag er nog een late felicitatie bij dan?" vroeg hij wat schijnheilig, gewoon om haar wat te plagen. Ze klopte op een verlaten ligstoel, als teken dat hij naast haar mocht gaan zitten. Hij ging op het randje zitten en vroeg zich waar dit gebeuren naar toe zou gaan. Hij kuchte en vond het spijtig dat 'ie nu zijn gitaar niet bij zich had. Al zou die het water van de zee toch niet overleeft hebben.
Vanuit zijn ooghoek zag hij een vuurtje flikkeren, hij vond vuur altijd een interessant element. Zo vernietigd, maar ergens kon het ook weer leven schenken. Hij merkte dat Samanta zich er wat minder prettig om voelde, en zonder het goed en wel te beseffen had hij zijn armen om haar heen geslagen. "Hey, gaat het een beetje?" vroeg hij zachtjes.

'Beter laat dan nooit.'Zei ze glimlachend. Het was zo raar. Normaal kon ze nooit zo om gaan met een jongen.
Samanta baalde toen ze merkte dat Tom de traan had gezien. Maar toch vond ze het ook al weer niet erg. Want voor ze het wist zaten zijn armen om haar heen. Samanta wist niet hoe ze moest reageren. En werd weer rood. Ze vond het fijn op de een of andere manier. Samanta keek in Tom's ogen. Ze haalde haar schouders op toen hij vroeg of het met haar ging. Wat zou Tom wel niet denken. Samanta's ogen gingen weer naar het vuur. Toen zag ze de hele gebeurtenis weer voor haar. Hoe haar broer haar wakker maakte en angstig had geroepen dat ze weg moeste komen. Hoe haar kamer vol stond met rook. En later hoe ze de lichamen van haar ouders had gezien. Jaren durft ze niet meer te slapen.
Ook dacht Samanta weer aan die tijd dat ze in het ziekenhuis had gelegen. Kevin die altijd bij haar was geweest. Ze waren steeds closer met elkaar geworden. Kevin was voor haar een broer. Maar ook een vader en toch ook wel een beetje haar moeder.
Maar toen Kevin een vriendin kreeg werd alles anders. Kevin wou haar nooit meer zien en soms sloeg hij haar ook. Natuurlijk had ze dat op het laats niet gepikt en sloeg ze hem terug. Sinds dien zat ze op Monica High. Het leek als of Samanta in een trans was en na een paar minuuten weer terug kwam op aarde. De tranen stroomde nu over haar wangen heen. Samanta keek weg van Tom en schaamde zich diep.
Als hij nu nog niet weg ging wist ze het ook niet meer.

"Daarom," zei Tom met een glimlach. Samanta zag er ... gebroken uit, alsof er d'r iets dwars zat. Hij hoopte dat het niet aan hem lag, hij had nu niet echt veel zin om weg te gaan en d'r hier alleen achter te laten. Uiteindelijk leek het wel alsof ze in gedachten verzonken was. Even sloot Tom zijn eigen ogen, nadenkend aan alle dingen die waren gebeurd in zijn leven. First of all, Amy. Zijn vriendin die vermoord was bij een overval op een tankstation, iets waarvoor hij zich nog altijd schuldig voelde, iets waarvan hij nog altijd dacht dat hij het had kunnen veranderen. Als hij in die 3,3 seconden iets had gedaan, in plaats van staan te kijken hoe de kogel haar raakte. In gedachte somde hij alles op wat 'ie in die 3,3 seconden had kunnen doen. Do you know how many things you can do in 3.3 seconds? You can take off your shoes, pop a beer, and shoot someone in 3.3 seconds. You can hold your finger down on the remote control and pass 17 stations in 3.3 seconds. You can open a can of tuna fish, shuffle and bridge a deck of cards, or twist the tops off six bottles of ginger ale in 3.3 seconds. You can ring a doorbell 22 times, lock and unlock a deadbolt four times, or sing the entire alphabet in 3.3 seconds. Hij zuchtte en verplaatste zichzelf iets, aangezien zijn rug pijn ging doen.
Natuurlijk was dit niet alles wat 'ie had meegemaakt, een week nadat zijn vader hem had medegedeeld dat Tom naar Monica zou gaan, was hij vermoord. Een achtervolging met dodelijke afloop. Een kogel in de hartstreek, hij was daarna niet meer te redden.
Tom voelde tranen achter zijn ogen prikken, terwijl hij nadacht over alle dingen die waren gebeurd, alle dierbare die hij was verloren door het barbaarse leven dat hij had gehad. Opeens merkte hij op dat Samanta's schouders aan het schokken waren. Puur uit medeleven hielt hij haar stevig tegen zich aan en wreef over d'r rug heen. "Shht, huil maar. Het lucht op, werkelijk," zei hij zachtjes. Hij wist niet of ze zijn advies zou aannemen of in de wind zou slaan, maar hij wist dat het hielp, bij zichzelf wel is waar, maar dan nog.

Samanta voelde hoe Tom haar steviger vast pakte. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en deed wat hij zei.
Om de een of andere manier vertrouwde ze hem. Ze hoopte dat hij een van de goeie was. Ook al was hij dat niet dan wou ze dat het maar voor even was. Ze was blij dat hij haar niet allen liet. Het was maar goed ook. Want als ze zo was kon ze dome dingen doen.
Samanta werd wat rustiger meer huilde toch nog even uit. Toen ze klaar was bleef ze nog even zo zitten. Toen trok ze zich terug en keek in zijn ogen. 'Sorry.'Mompelde ze. Samanta haalde haar bril van haar neus en maakte die schoon. Ze zette hem toen weer op haar neus en keek Tom recht aan. Alsjeblieft laat hem een van die goeie zijn. Ze zuchtte even en keek weg. Alles wat ze had op gekropt was er uit gekomen en om de en of andere manier was ze op gelucht. Ze wist dat de brand haar schuld was maar had het niet durven zeggen. Ze was rond een jaar of 11 toen ze naar beneden was gegaan. De stroom deed het niet dus had ze een kaars aan gedaan. Ze was zo stom om hem niet uit te blazen toen ze weer naar bed ging. Toen ze het eindelijk tegen kevin durfte te zeggen begon het slaan. Ook kreeg ze voor alles de schuld. Hij hoefde maar een glas op de grond te laten vallen. Kevin had altijd wel een rede waarom het haar schuld was. Ze keek Tom weer in de ogen maar al snel sloeg ze haar ogen neer. Ze had gelukkig niet haar hard gelucht anders wist ze zeker dat hij haar ook een moordernaar vond net zo als haar broer.

Hij glimlachte toen ze haar hoofd op zijn schouder legde. Hij wilde niet weten hoe ze er zo uitzagen, met zijn tweetjes, tegen elkaar, 's avonds. Het zag er vast fraai uit. Toch was hij blij dat 'ie Samanta kon helpen, voor zover er iets te helpen viel tenminste. Hij hoopte gewoon dat ze hem vertrouwde, of dat hij haar het gevoel van vertrouwen kon schenken. Aangezien ze er niet zo uit zag, alsof ze veel mensen vertrouwde, snel vertrouwde in ieder geval. Toch zou hij het er niet op wagen om te vragen wat er precies aan de hand was, hij wilde zich niet met andermans verleden gaan bemoeien. Net zo min als dat andere zich met zijn verleden gingen bemoeien, want daar had hij totaal geen behoefte aan. Hij hielt Samanta stevig tegen zich aan en wreef over haar rug heen. Hij was blij dat hij haar tenminste iets van steun kon geven. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij, toen ze haar bril pakte en schoon maakte. Hij glimlachte wat verlegen toen haar ogen die van hem ontmoeten, maar ditmaal was zij diegene die het oogcontact verbrak. Hij zuchtte zachtjes en staarde naar de donkere hemel, die nu volledig was bezaaid met sterren en de maan die zwak licht gaf en hun omgeving in een vaag grijs licht zetten. Hij ging met zijn hand door zijn haar en krabde zichzelf op zijn achterhoofd. "Ik denk..." begon hij langzaam, "Dat we allebei dingen uit ons verleden hebben te verwerken," Dit kwam misschien heel vreemd over. Maar misschien was het wel het beste, "En misschien, kunnen we dat het beste samen doen, als vrienden zeg maar," Hij haalde zijn schouders op en glimlachte wat onzeker, terwijl hij voor zich uit bleef kijken.

Samanta knikte nee en keek voor haar uit. Gelukkig was het vuur nu uit. Maar ze wilde hier weg. Samanta durfde het niet tegen Tom te zeggen.
Ze keek naar de maan en glimlachte zwakje. Ze voelde zich echt stukken beter. Ze keek om naar Tom toen hij wat zei.
Samanta wist niet wat ze moest zeggen. 'Eh misschien.'Zei ze voorzichtig. Toen merkte ze dat een arm van Tom nog om haar heen zat.
Ze vond het niet erg maar ze wilde niet dat hij dacht dat. Nouja in elk geval iets dacht. Samanta pakte zijn hand en kneep er even. Toen liet ze hem los en schoof ze iets van hem af. Gelijk wou ze dat ze dat niet had gedaan want ze kreeg het koud. Samanta keek even naar Tom en ging toch weer wat dichter bij hem zitten. 'Het is zo koud.'Bekende ze met een glimlach. Samanta werd weer lichtjes rood. Ze keek snel weer weg.

[Flut]