Not tired at all

Kenneth keek haar aan en beet op zijn lip. Waar ging ze heen? Zonder er verder over na te denken rende hij bezorgd achter het meisje aan. Ergens wist hij wat ze van zin was, maar hij kon het haar niet laten doen. Dat zou problemen geven voor haar. De jongen rende zelf richting de velden, wist dat ze daar Ook heen was gerend. Als die gozer nu maar zelf niets had uitgestoken met haar. Want dat zou hij zichzelf nooit gaan vergeven dan. Hijgend kwam Kenneth tot stilstandbhoorde nog net een jongensstem het woord trut zeggen. Kenneth's ogen werden groot, groot van woede maar ook van angst. Een harde bonk klonk er vanuit de fietsenTalling alsof er iemand zijn fiets juist had neer gegooid tegen de omzetting. Meteen slikte hij en rende erop af. Tot zijn grootste verbazing zag hij de jongen zijn neus bloeden maar het weerhield hem er niet van op de twee af te gaan en Charlene weg te trekken van de jongen. 'Bedankt, maar ik wil niet dat je in problemen komt hierdoor.' Fluisterde hij zacht waarna hij zijn vOlledige aandacht op de jongen hield die wat naar hen twee stond te staren. Kenneth plaatste al gauw genoeg zijn arm onder de jongen zijn keel en drukte hem zo tegen de muur van plastic. 'Nu ga je dat ding mooi weg geven of ik zal eens op je gezicht slaan. En je weet hoe hard ik sla dus gooi je mobiel weg.' Gromde Kenneth kwaad. Dit was de Kenneth van zoveel jaar terug diegene die op alles en iedereen sloeg die zijn vrienden lastig viel, de Kenneth die hij zo lang verborgen hield. 'Sawyer heeft het recht om het te weten Kenny, ze heeft het recht.' Sprak de jongen in ademsnood tegen hem. Kenneth duwde nog harder tegen zijn keel waardoor de jongen zijn hoofd knalrood werd. 'Het enige wat ze zal zien zijn ik en Charlene die tegen elkaar geduwd zijn door jou.' Sprak Kenneth. 'Geef me nu die mobiel van je, of ik doe je serieus wat aan.' Gromde hij kwaad. Een plotse hand sloot om zijn kraag heen, de hand van een leerkracht. 'Nixon, jij kan naar de directeur voor het feit dat je iemand geslagen hebt.' Kenneth knikte even en zag de jongen weglopen voor zijn leven waarna hij even naar Charlene keek, als teken datvze moest zwijgen. Hij werd weer losgelaten en staarde kort naar de man die weer weg liep. Naar de directeur ging hij dus mooi niet. Even staarde hij naar de grond waarna hij gewoon tegen de omheining ging staan met zijn rug. 'Bedankt, en dit keer spijt het me wel. Je had me niet zo mogen zien dat was de Kenneth van vroeger degene die betrokken was bij te veel. Bedankt voor de moeite en ik hoop niet dat hij je wat gedaan heeft, maar ik reken nog wel af met hem alleen, en met Sawyer zal ik ook moeten praten. Later.' Sprak hij zacht en zette zich uiteindelijk even neer op de grond. Het boeide hem niet dat die vuil zag hij mozmest gewoon weer bedaren.

''Hoo, het was niet Kenneth...'' Sprak ze, maar merkte op dat de man gewoon zonder pardon verder liep, zonder ook maar enig gebaar te maken dat hij haar had gehoord of er gewoon naar wou luisteren. Onbeschofte man, ja zo kende ze hem wel voor die paar weken dat ze hier nu al was. ''Hee, hij kan je niets maken. Ik sloeg hem by the way en trouwens is het zaterdag, ik wil niet dat hij je dag verpest.'' Zei ze tegen Kenneth, terwijl ze naast hem op de grond ging zetten, en naar zijn zegje luisterde. ''Maar...'' Begon ze, maar kapte af, wist niet wat ze eigenlijk nou wou zeggen. De mobiel van de zojuist aangevallen jongen lag op de grond, naast haar, beschadigd door de stenen grond. Krassen en lichte deukjes waren goed te zien, vooral op het vlakke touchscreen van het mobieltje. Ze pakte hem op, werkte er wat mee en kreeg zodoende de galerij te pakken, waarbij ze de gemaakte foto van de twee van het geheugen van zijn mobiel afgooide. ''Zo, die zien we nooit meer terug.'' Zei ze met een grinnik, maar die veranderde alweer weer terug naar een serieus gezicht, omdat ze het best sneu vond voor Kenneth. En dat kwam eigenlijk allemaal door haar. Stomme ik ook. Bedacht ze zich en keek vooruit, naar de grond, met haar armen om haar knieën heen geslagen. ''Het spijt me, ik... Ik had zeker nooit met je om moeten gaan.'' Zei ze zachtjes, ietwat treurend. Ze liet het mobieltje uit haar rechterhand glijden, zo opnieuw kwakte die weer tegen de grond aan, en er klonk daarbij een scherp krakgeluidje. Waarschijnlijk was de mobiel nu wat ongemakkelijker gevallen en zat er nu misschien wel een enorme barst in. Ach, als die jongen ooit nog terug zou komen, zou hij vast denken dat hij dat zelf had gedaan toen hij hem had laten vallen, nadat hij in zijn broek had gepist door de twee leerlingen van Monica High. De twee leerlingen waarvan nu onderhand wel de hele school dacht dat ze een koppel waren. Charlene sloot haar ogen en zuchtte zacht. Wat zou nu het beste zijn om te doen? Opstaan en weg te lopen? Was dat een goede keus? Of zou daardoor Kenneth zich alleen maar slechter voelen? Dat hij dan met Sawyer moest praten én een vriendin zou verliezen. Tenminste, als hij haar zo zag...

Kenneth staarde naar de grond en zuchtte even. Sawyer had gelijk. Hij en Charlene, het was meer als vriendschap. Ergens deed het hem pijn, maar dat was dan omdat hij Sawyer zou verliezen als vaste vriendin en als beste vriendin. De jongen beet even op zijn onderlip en ademde diep in. Kenneth legde arm voorzichtig om haar heen en streek vervolgens over haar schouder heen. 'Charlene, zeg zoiets niet. Ik ben zo blij dat ik je ken. Ik wil je niet meer missen eigenlijk.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar waarna hij zijn hoofd kort op haar schouder legde. De jongen keek uiteindelijk weer op en bracht zijn hand naar haar wang toe en streek daar zachtjes over. 'Ik ben bang op dit moment weetje. Bang om Sawyer te verliezen, bang om jou te verliezen. Hoe dan ook als ik met haar ga praten zet zij me voor een keuze, en die keuze gaat zijn haar of jou. Maar ik kan niet kiezen, ik vertik het. Jullie betekennen allebei zoveel voor me.' Sprak Kenneth en keek haar een tijdje aan waarna hij uiteindelijk op stond en voor haar neerknielde. De vraag ruste al op zijn lippen sinds vannacht sinds hun korte moment samen. Kort beet hij op zijn onderlip. 'Dit klinkt misschien dom. Maar ik heb een vraagje voor je. Al sinds nou ja vannacht zeg maar. Is er een mogelijkheid dat er meer als vriendschap tussen ons is? Of verbeeld ik me dat.' Sprak Kenneth stilletjes tegen haar waarna hij even weg keek. Ergens wou hij dat hij de vraag niet gestelt had, dat gisteren niet gebeurd was. Maar langs de andere kant wou hij dan weer dat hun lippen elkaar geraakt hadden eerder. Dan zat hij nu niet met al die twijfels in zijn hoofd. De jongen zuchtte even. Hij moest nu antwoorden hebben, gewoon omdat hij dan duidelijkheid kon scheppen in zijn hoofd. In zijn hart. Dat was gewoon wat hij nodig had. De jongen plofte neer op zijn achterwerk op de grond en krabde kort over zijn wang heen. Hij voelde zich schuldig, schuldig omdat hij dit allemaal ook had kunnen vermijden, maar dan had hij haar nu niet gekend. En dat zou zonde geweest zijn voor hem. Veel kon het hem niet schelen of de mensen hen nu zo samen zagen, tussen Sawyer en hem was het waarschijnlijk toch al voorbij. Hij zou maar eens met haar gaan praten wat later. Zo kon het niet verder, maar ruzie met haar wou hij niet. Daar kon hij niet tegen.

''Ik snap het helemaal,'' vervolgde ze op zijn opmerking, wat nogal langdradig was in vergelijking tot een simpele zin. Charlene beet kort op haar onderlip, terwijl ze haar ogen opende en de zijne inkeek. Die arm om haar heen, het gaf haar weer een veilig gevoel, alsof ze zich nu nog veel closer voelde dan anders. ''Ik weet alleen niet...'' Sprak ze, waarbij ze alweer werd afgekapt, niet door haar eigen schuldgevoel maar doordat Kenneth begon te praten, die inmiddels ook voor haar was gaan zitten op zijn knie. Het zag eruit alsof hij een aanzoek wou doen, maar dat leek haar stug op zo'n jonge leeftijd. Ze verplaatste zichzelf even door op haar knieën te gaan zitten, zo haar kont te laten rusten op haar hakken en haar handen op haar bovenbenen plaatsend. ''Ik...'' Begon ze rustig. Zag hij meer in haar dan alleen een vriendin? Meer dan een beste vriendin? Dat klonk haast wel zeker. Maar zou hij dan voor haar zijn relatie afkappen? Waarom? Ze leken zo gelukkig samen op het feest, gisteravond. Al had hij het wel toegestaan om met haar de dansvloer op te gaan, voor een enkel nummer. ''Ik weet het niet...'' Sprak ze opnieuw. God, wat klonk dit toch dramatisch. Even richtte ze haar ogen naar beneden, het mobieltje wat net tussen haar en Kenneth in lag, die hun afstand concludeerde. Charlene wist het niet. Kenneth was een goede vriend, maar om gelijk na een aantal weken meer dan alleen vrienden te worden? Ze zag het als een minpunt, niet bepaald een goede optie. Straks zou er iets gebeuren waardoor hun relatie afgebroken zou worden, want de meeste vriendinnen die ze kon en die een vriendje hadden gehad... Daar eindigde het meestal niet met bloemetjes en bijtjes, happily ever after. Nee, als het bij hun stuk ging, was het ook écht stuk en konden ze niet meer met elkaar praten, niet eens elkaar een blik gunnen. ''Kenneth. Je bent een leuke jongen... Maar...'' Verder wist ze niet te komen, haar ogen gingen op een of andere manier automatisch naar zijn lippen. Ze voelden goed, zojuist dat ze in de hal waren, maar was dat niet gewoon een verlangen? Na al die jaren dat ze nog steeds geen vriendje had gehad? Haar eerste kus... Dat was technisch gezien met hem. Charlene voelde opeens haar wangen rood worden, blozen noemden ze dat. En voor ze het wist was ze naar voren gekropen, had het mobieltje afwezig met haar rechterhand aan de kant geschoven en had hem op zijn lippen gepakt, met haar ogen gesloten en haar handen inmiddels op zijn wangen geplaatst.

Kenneth luisterde naar haar, zoals er van verwacht werd. Kort beet hij op zijn onderlip, hij wou haar in zijn armen sluiten vertellen dat alles wel weer cool was. Elke keer dat het meisje wat wou gaan zeggen tegen hem, viel ze weer stil. Iets wat hij best wel stom vond maar goed, hij zou er hetzelfde hebben bij gezeten dus. Kenneth wist zelf dat dit nog al vlug ging, maar ergens moest hij het nu weten. Anders kwam er hier nooit een einde aan. Sawyer zou hem de nek omdraaien, daar was hij zeker van. Veel boeide het hem niet, de laatste dagen was er al meer ruzie geweest dan in hun hele relatie. Iets wat hij raar vond, maar wat moest hij anders doen. Hij kon zich nu ook niet laten doen door feiten die niet eens klopte, al was dat nu niet meer het geval. Ja, hij had gevoelens voor haar, dat had hij eerlijk gezegd tegen Sawyer. Kenneth keek op en hoorde haar woorden over dat hij een leuke jongen was, toen ze net aan haar maar wou beginnen keek hij weer weg. Dat omdat hij bang was voor het vervolg. Al was er niet echt een vervolg, een schuivend geluid doorbrak de stilte die tussen hen hing en plots drukte haar lippen op de zijne, haar handen plaatste ze op zijn wangen en voor hij het door had, had hij een hand in haar nek geplaatst. De jongen beantwoorde de kus. Kort sloot hij zijn ogen en trok haar wat dichter tegen zich aan. Duizende kriebels gingen door zijn lichaam heen, dit voelde gelijk zo juist aan maar toch ook zo fout. Even streek hij door haar haren waarna hij de kus afbrak en met zijn hoofd wat achteruit ging waardoor hij haar gewoon kon aankijken. Er waren zachte blosjes op zijn wangen verschenen. 'Nou, dat was een verassing.' Mompelde hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Zachtjes streek hij over haar wang. Waarna hij uiteindelijk zijn beide armen even om haar heen sloeg en zijn hoofd tegen het hare aan legde. Oke, dit maakte voor hem al wat duidelijk. Ze voelden dus beide wat voor elkaar. Maar hij ook nog voor Sawyer, al zou die het voor goed gedaan maken als hij dit vertelde. Een schuldgevoel borrelde weer op, al kon de jongen dit vrij goed verbergen voor haar. 'Nou hier zitten we dan.' Mompelde hij eventjes waarna hij haar aan keek en afwachtte wat ze nu zou gaan zeggen tegen hem.

Kenneth brak de kus af, ietsje te snel volgens haar, maar ze vond het niet erg. Vrijwel omdat gelijk de jongen zijn armen om haar heen sloeg en ze sloot haar ogen. Genieten deed ze. Al twijfelde ze wel of ze nou haar armen om ook hem heen moest slaan.
Woow. Wat had ze nou zojuist gedaan? Haar eerste kus met haar beste vriend. Door die gedachte sloeg ze even helemaal om, opende haar ogen en hield ze wijdopen gesperd. Had iemand dit gezien? Nee, toch? Ze zaten hier verborgen. ''Sorry,'' fluisterde ze in Kenneth zijn oor, wurmde zich los uit zijn knuffel en stond op, zonder ook maar nog een blik te werpen naar Kenneth en rende zo weg van die plaats, richting Living Building. Charlene wist niet zo goed of ze hier nou klaar voor was, vooral omdat ze hier graag vrienden wou maken, geen haters.
Vlug genoeg was ze weer naar haar kamer teruggerend, had gauw de deur achter haar kont dichtgeslagen en voor de zekerheid op slot gedraaid. Aangezien ze wist dat Kenneth achter haar aan zou komen, ze had even tijd nodig om te bedenken wat ze nou moest gaan doen. Hijgend stond ze nog tegen de deur en na enkele seconden liet ze zichzelf naar benden zakken, waardoor haar knieën omhoog kwamen en ze haar armen met rinkelende armbandjes erop legde. Wat moest ze nou doen? Continue wegrennen was geen optie, maar voor nu vond ze het even de kortste uitweg, de snelste route om heel even te verdwijnen. Die kus van net... Ze was zelf de aanstichter van dat moment. Even voelde ze met haar vingertoppen van haar rechterhand haar lippen, haar lippen waar zojuist nog andere op hadden gezeten. ''Het spijt me,'' bracht ze uit, zachtjes. Zo zachtjes dat het waarschijnlijk onhoorbaar was voor anderen, maar zijzelf wist als de beste wat ze zei. Charlene wist niets anders uit te brengen, en sloot van verwarring haar ogen even.

Kenneth keek haar op een begeven moment bezorgd aan. Kort slikte hij toen de sorry beter doordrong. Ze wurmde zich los uit zijn grip en verdween richting de kamer. Meteen na haar sprong hij recht en schoot hij achter haar aan. Maar kwam al snel genoeg tot de conclusie dat hij haar misschien beter kon laten gaan. Vlak voor het gebouw hield de jongen halt, keek even naar boven naar de plek waar haar raam zat en zuchtte even. Kenneth wandelde maar richting zijn motor en zette zich op een bank er achter neer. Hij haalde zijn mobiel tevoorschijn en beet kort op zijn lip. 'Are you okay?' Verzende de jongen naar haar, niet wetend of hij wel een antwoord zou krijgen ditmaal. Kenneth steunde met zijn ellebogen op zijn benen en liet zijn hoofd wat hangen naar beneden. Wat er gebeurd was, mocht ergens niet gebeuren. Zij was een goede vriendin van hem geworden, zelfs een beste. En ze wist dat hij met Sawyer had. Maar hij had het niet zo ver mogen laten komen. Sawyer bleef al bij al zijn vaste vriendin, en zijn andere beste vriendin. Kort sloot hij zijn ogen. Waar in godsnaam was hij mee bezig? De jongen huiverde even. Even keek hij naar de foto op zijn display, een foto van hem en Sawyer in hun prille begin als koppel. Nu waren ze een aantal maanden verder en flikte hij haar dit. 'Goed bezig idioot.' Siste hij naar zichzelf. De jongen plaatste zijn handen op zijn hoofd en staarde gewoon naar de grond.
[Sooowry]

Ongeveer tien minuten lang had ze zo tegen de deur aangezeten, met allerlei gedachtes in haar hoofd rondtollend, en had gewacht op Kenneth, maar hij hem waarschijnlijk wel gepeerd. Tenminste, zo dacht ze er vijf minuten lang over, totdat ze zijn smsje ontving en sindsdien had ze nog vijf minuten zitten staren naar het raam, waar ze slechts de blauwe lucht met witte wolken zag. Ze keek nog een keer naar haar mobiel, waarvan het schermpje inmiddels alweer was uitgevallen. Kenneth, Kenneth, Kenneth. Oh, Kenneth. Waarom deed je me dit aan? Of nee, waarom dóe je me dit aan? Ik snap je niet meer. Why, oh why? Charlene zuchtte en stond op, draaide zich om en bleef zo onhandig tegen de deur aan staan, die warm aanvoelde door haar lichaamswarmte. 'Wil je astjeblieft hierheen komen?' Beantwoordde ze zijn sms, en voelde die ongemakkelijk drang weer opkomen om hem te zoenen. Waarom toch? Snel draaide ze de sleutel om die nog steeds in het gat zat, maar deze keer de tegenovergestelde kant op, zodat de deur open zou gaan en Kenneth er gemakkelijk in zou komen. Hierna draaide ze zich om en liep naar de slaapkamer, naar haar eigen bed en plofte daar neer op haar rechterzij, zodat ze zo naar de deuropening staarde met haar handen naast haar gezicht netjes op elkaar gevouwen.

[Kort, I know o,o]

Kenneth beet op zijn lip en staarde wat naar de grond. Hij had geen idee waarom hij nu opeens begon te flippen. Al was dat eigenlijk zo duidelijk. Hij had de fout begaan om haar terug te kussen maar hij kon het niet weerstaan, hij had haar kus moeten beantwoorden. Zodat ze wist wat hij voelde. Zijn mobiel trilde even en nog nooit had hij zo snel zijn mobiel uit zijn broekzak gehaald. Zijn ogen gingen vluchtig over het schermpje en meteen beantwoorden hij dat hij er aan kwam. De jongen rende vrij snel naar binnen. De mensen achter de balie keken hem met een frons aan maar het kon hem niet schelen. Zo snel hij kon rende hij de trappen af waar hij dan nog eerst afdonderde en zo zijn been openhaalde al was dat niet zichtbaar door zijn broek. Kort vloekte hij inzichzelf waarna hij weer verder rende. Ditmaal iets voorzichtiger. Op de gang stonden enkele mensen en meteen hoorde hij hen fluisteren waardoor hij hen kwaad aan keek. 'Rot toch op.' Gromde hij kwaad naar hen. Uiteindelijk hield hij halt bij haar deur en haalde even die adem. Langs zijn been voelde hij een straaltje bloed lopen maar hij negeerde het volledig. De jongen opende de deur en keek meteen naar Charlene. 'Charlene.' Schoof er zacht over zijn lipen. Kenneth wandelde voorzichtig naar het bed toe maar hij ging niet naast haar liggen, nee, ergens was hij er te bang voor op dit moment. Kort beet hij op zijn onderlip, hij had een drang om zijn armen om haar heen te slagen. Maar ergens wist hij dat hij hier misschien beter mee kon wachten. Voor haar, voor hem.

Ze glimlachte lichtjes naar hem toen hij haar kamer betrad, terwijl ze vanuit haar ooghoeken iets roods zag lopen op zijn been. ''Oh, hee. Je bloed!'' Zei ze rap, waarbij ze haar ogen gauw van de zijne afhaalde en naar de keuken liep om daar een verbanddoos uit een kastje te halen.
Eenmaal terug begeleidde ze Kenneth naar de sofa toe en liet hem daar op zitten, met zijn been omhoog en stroopte zo zijn broek op, zachtjes en voorzichtig zodat ze het wondje niet zou raken. Ze leek zo zijn moeder wel, alsof ze dagelijks hem verzorgde en adviseerde wat te doen. Charlene grinnikte om haar binnenpretje, maar focuste zich gauw op het wondje. ''Ai, je hebt je aardig bezeerd, wanneer was dat? Toch niet net van die jongen?'' Vroeg ze zich af, met haar ogen op Kenneth richtend, bloedserieus. Ze depte het schoon met een nat doekje en plakte er daarna een vrij gemiddeld grote pleister op, waarna ze er met een grijns een kusje op gaf. ''Ziezo, nu doet het hopelijk geen pijn meer.'' Zei ze zacht tegen hem, waarbij ze gewoon op haar knieën bleef zitten. Hoe was dit nou zo gelopen? Achja, het kon haar eigenlijk vrijwel weinig schelen. ''Hee...'' Fluisterde ze hem toe, waarbij ze inmiddels wat dichterbij hem was gaan zitten en haar armen op het uiteinde van de sofa neerlegde. ''Meende je dat echt, daarnet?'' Vroeg ze zichzelf af, maar vooral aan de jongen. ''Die kus?'' Versterkte ze haar opmerking, zodat hij niet in de war zou raken waarover het zou gaan, al betwijfelde ze dat sterk. Omdat het hun beiden waarschijnlijk in de war bracht.
Nu ze dichterbij zat voelde ze weer iets ongemakkelijks opkomen, maar veel kon het haar niet schelen.

Toen ze al snel genoeg omhoog sprong keek hij op en haalde zijn schouders op. 'Ach het is..' Hij kon zijn zin nog niet afmaken of ze was al met hem onderweg naar de zetel en duwde hem daar in neer. Kort schudde hij zijn hoofd. Dat was wel het minste van zijn zorgen. Kort keek hij naar de verbanddoos en schudde zijn hoofd zachtjes. Toen ze zijn broek omhoog stroopte beet hij kort op zijn lip. Oke, het wondje deed toch meer pijn dan hij zelf door had. Kenneth liet haar maar begaan, ergens voelde het aan alsof hij hard op de grond was gevallen, en zijn moeder hem verzorgde toen ze nog in haar normale fase zat. Even zuchtte hij. 'Nou, nee. Een minder stoer verhaal. Ik was aan het lopen naar je kamer toe en nou je ik viel van de trap af.' Grijnsde de jongen even waarna hij even door zijn haren streek. Uiteindelijk zette hij zijn been weer neer en keek hij haar met een zachte glimlach aan. De jongen voelde een rilling over zijn rug trekken toen ze hem fluisterend aansprak. Even fronste hij. Het meisje was iets dichter bij gekomen terwijl hij wat voorover gebogen zat om haar zo aan te horen. Kenneth beet aarzelend op zijn lip toen hij de vraag hoorde, dit was best wel akward. Maar ze had recht op de waarheid, hij had er recht op anders gingen ze niet vooruit. 'Charlene, ik heb nog nooit iets gedaan wat ik niet meende. Dat kan ik je met zekerheid zeggen.' Fluisterde hij zachtjes. Oke, zo nu en dan eens een simpele grap of zo, maar op het vlak van liefde had hij nog nooit van zijn leven gelogen. Ontkend ja, maar gelogen nee. Voorzichtig streek hij even langs haar haren en glimlachte. 'Ik wou eerder naar de kamer komen, maar ik wist niet of je dat wou. Ik dacht dat je alleen wou zijn. En bedankt voor daar straks met die jongen.' Een ander meisje zou hij dat niet hebben zien doen, buiten misschien Ruby of Emilie, maar voor de rest zag hij het niemand doen echt. Maar Charlene had genoeg meegemaakt om te tonen dat ze dit wel aan durfde.

Charlene reageerde niet op zijn woorden, maar liet hem merken dat het oké was, gewoon met simpelweg een glimlachje op haar gezicht die genoeg zei. Vlak daarna begon hij verder te praten, dat hij eerder had willen komen, maar niet wist wat ze nou precies wou. Zijzelf kon daar niets anders dan op knikken, ze wist het zelf ook niet echt wat ze nou wou. Ze was in de war, confused. Maar doordat hij nu in haar kamer was, viel dat alweer mee, op een of andere manier. ''Ehhm... Graag gedaan.'' Zei ze, op een beetje rare manier, ze was een tikkeltje verbaasd. Waarom bedankt? Ze kwam altijd voor vrienden op, zelfs als ze het zelf ook wel af konden handelen. ''Dat doe ik altijd hoor,'' het kwam nu zeker over op zo'n manier alsof hij gek was, alsof hij dat van haar gewend moest zijn. ''Maar ik kom altijd op voor vrienden. Dat weet je onderhand toch wel, remember last night?'' Sprak ze tegen hem, waarbij ze even terugdacht aan gisteravond. Ze waren letterlijk en figuurlijk zo close die nacht. Ja, het voelde goed, en ze wou dat moment niet verpesten, evenals nu. Toen bedacht ze zich wat ze vandaag ook alweer wouden gaan doen. Schaatsen. Natuurlijk! ''Hee. Weet je nog wat we zouden gaan doen vandaag?'' Zei ze met een grote glimlach op haar gezicht, die bijna wel een grijns te noemen viel. ''Laten we onze dag niet verpesten door... dit.'' Ze stond op en stak haar handen uit om hem overeind te trekken. ''Kom op, we gaan, opnieuw. Poging twee.'' Richting de deur van de kamer keek ze hem nog één keer aan. ''En actie!'' Grinnikte ze, terwijl ze hem nog een kusje op zijn wang gaf, gewoon van plezier.

Eenmaal op de gang keek ze hem nog een keer aan, met een big smile, en zag het al voor zich hoe ze samen op de schaatsbaan zouden staan. Ze wist niet of hij ooit al eerder had geschaatst, maar zij in ieder geval nog niet zo vaak, dus goed kon ze het niet. Charlene was eerlijk gezegd al blij als ze met twee voeten in evenwicht daar kon blijven staan. Al werden haar gedachten gauw doorbroken doordat ze niet oplette en daardoor tegen iemand opbotste. ''Jij weer?'' Reageerde ze fel, toen ze zich omgedraaid had en de jongen zag met een aantal witte papierpropjes in zijn neus en een opgedroogd bloedstraaltje zag zitten. 'Ik wil mijn mobiel terug.' Zei hij dreigend, feller dan dat hij net was en bovendien voelde hij zich waarschijnlijk een stuk stoerder. ''Die heb ik niet. Doei.'' Sprak zij weer, waarbij ze hem voorbij wou lopen, maar hij gewoon weer mooi voor haar ging staan en irritant de weg versperde. 'Geef me mijn mobiel terug, verdomme.' Hij hield haar tegen, bij haar keel, en daar was zij niet bepaald van gediend. ''Ik zei je net, die heb ik je niet!'' Gromde ze naar hem, zonder hem aan te kijken. Zonder pardon zag ze snel een vuist op haar afkomen, die richting haar maag ging, waardoor ze dubbel klapte en even hoestte van pijn. 'Moet je is luisteren, je geeft hem mij terug of ik ram je in elkaar waar je vriendje bij staat.' Even keek ze op, en er was een smerige grijns op zijn gezicht te zien. Charlene negeerde de pijn in haar maag en probeerde langzaam overeind te komen. ''Wat moet je nou eigenlijk? Ja je mobiel, weet ik veel waar dat lelijke ding van je is. Rot nou eens op, wat heb ik jou ooit misdaan? Heb je aandacht tekort?'' Elke zin die er bij haar uitkwam, klonk steeds luider en bozer. ''Nou hier heb je godverdomme je aandacht!'' Ze pakte hem bij zijn schouders en gaf hem zo een knietje met haar linkerbeen. ''En hier nog één!'' Schreeuwde ze uit, waarna ze enkele deuren hoorde opengaan, maar veel maakte het haar niet uit. De jongen krijste het daarna ook uit van pijn, omdat ze de twee nog harder gaf en daarbij nog wat extra kracht zette door met haar nagels in zijn schouders te drukken en zo ook die huid te beschadigen. Nu ze boos was, kon niemand haar eigenlijk meer stoppen, behalve dat Kenneth haar van hem af kon halen. Haar nagels had ze inmiddels uit zijn gescheurde shirt getrokken en hem een beuk met haar gebalde rechtervuist op zijn wang gegeven.

[Laatste post, ben nu echt gone ;o

EDIT: Aangepast x3]

Kenneth knikte. Oke, ze had misschien wel een punt over gisteren nacht. 'Het is gewoon, dat niet veel meiden dat zouden zoen en al zeker niet voor een gozer.' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte even. Gisteren waren de twee zo close geweest, ze wisten dingen over elkaar te begrijpen door gisteren avond. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Zachtjes haalde hij een hand door zijn haren waarna hij uiteindelijk haar verder hoorde vertellen over het schaatsen. Daar had ze eigenlijk wel een punt.De jongen trok zich recht aan haar handen en wandelde vervolgens rustig met haar mee. Al greep hij nog wel even een flesje drinken uit de koelkast waarna hij haar verder op de gang volgde en zich zelf even bedacht wat er allemaal gebeurd was met haar gisteren. Wat eigenlijk niet veel was, ze hadden gewoon maar liggen praten, en zo waren ze stiekem meer naar elkaar toe gegroeid vond hij zelf. Het schaatsen zou geweldig gaan worden, hij zelf kon het iets of wat al zou hij wel nog gelijk op zijn bek gaan maar goed. Dat zag hij maar als bij zaak. Plus, dan hadden ze ook nog wat te lachen met elkaar. Even ademde hij in waarna zijn blik kort naar enkele mensen op de gang gingen die hen wat na staarde. Konden ze nu niet gewoon bezig zijn met hun eigen zaken? In plaats van allerlei zaken te gaan verzinnen over andere personen? Nou ja, dat was dan de maatschapij van vandaag, die waren niet beter dan dingen verzinnen over andere, gewoon om hun leven te verzieken.

Plots knalde Charlene tegen iemand aan waardoor hij bijna als automatisme zijn arm snel onder haar schoof zodat ze niet zou kunnen vallen. Al kon ze zich zelf nog wel overeind houden. Kenneth keek gelijk op naar de jongen waar ze tegen was geknald en hij voelde zijn handen gelijk ballen tot vuisten. Waarom was het hem nu weer die ze tegen kwamen? De dude wou zijn mobiel terug, maar geen een van hen beide had die dus Charlene maakte aanstalte om verder te lopen maar toen kwam het kneusje voor haar staan waardoor ze niet door kon gaan. Kenneth zag de hand van de jongen naar haar keel gaan en hij wou hem zelf een klap geven maar hij werd door iemand tegen gehouden. Iemand die hij herkende als een van de aanhangers van de jongen die Charlene vast had. Hij probeerde zich los te te trekken maar het lukte hem op de een of andere manier niet. Al snel zag hij een vuist recht op Charlene af gaan en zag hij haar wat in elkaar krimpen. Kenneth voelde de woede in hem opborrelen en probeerde zich uit alle mach los te trekken, maar hij kreeg zelf een harde klap op zijn slaap waardoor er gelijk wat zwarte vlekjes voor zijn ogen sprongen, al verdwenen die na een tijdje wel weer. Kenneth beet op zijn tanden en hield alles gewoon in het oog. Ze werd kwaad, iets wat niet mocht gebeuren. Zonder erbij na te denken wierp hij zijn hoofd naar achteren en raakte hij de jongen volop tegen zijn neus. Hierdoor werd hij los gelaten en sprinte hij op Charlene af. Zonder over de gevolgen na te denken sloeg hij zijn armen om Charlene heen en trok haar van de jongen af en trok haar een andere gang op waar er voor de rest niemand op liep. Zahtjes streek hij over haar rug en beet even op zijn onderlip. 'Gaat het?' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en ademde even diep in. Kenneth streek over haar rug en glimlachte eventjes naar haar toe. Met zijn vrije hand wreef hij over zijn achterhoofd waarna hij een warm plakkerig goedje voelde in zijn haar. Helemaal goed, de jongen die hem vast had en die hij een kopstoot had gegeven was zo lief geweest om wat van zijn bloed achter te laten in zijn haren. Veel kon hem dat nu niet schelen, nee Charlene was belangrijker nu.

Net voordat ze hem nog een klap tegen zijn kaak kon geven, voelde ze twee armen om haar heen en dat ze werd opgetild als het ware. Kwaad probeerde ze zich los te wurmen, maar kon niets anders dan hevig met haar benen trappen en heen en weer bewegen, maar tevergeefs liet degene niet los. ''Ik zal je grijpen, eikel!'' Schreeuwde ze naar de jongen die nog wat bloed ophoestte en zijn handlanger die ze niet eens had opgemerkt, zag er ook niet bepaald gezond meer uit. ''De volgende keer dat ik je zie, zal ik je niet meer zo overlaten! Je gaat eraan!'' Haar stem was van schreeuwen overgegaan naar gillen, omdat de afstand tussen haar en de jongen al wat groter werd doordat een ander haar had opgetild. Nadat ze ietsje rustiger was geworden en naar een andere hal was gesleept, merkte ze pas op dat het Kenneth was. Charlene ademde een beetje zwaar, om naar adem te happen vanwege de flinke stoot in haar maag. Ze greep met twee handen naar haar buik, maar veel hielp het niet, en boog een klein stukje voorover. ''Ja, het gaat prima.'' Zei ze, misschien wel iets te snauwerig dan dat ze had gepland. Zijn hand op haar rug voelde irriterend aan, maar wou hem niet afwijzen, en vooral niet zo overkomen. ''Dankje.'' Sprak ze alweer op een wat warmere toon, rustiger. ''Je had me niet zo mogen zien.'' Kreunde ze, sloeg haar ogen neer richting de grond, durfde de jongen haast niet aan te kijken. ''Fuck.'' Bromde ze, haast niet hoorbaar voor anderen maar waarschijnlijk wel voor Kenneth. Charlene schold bijna nooit, maar als het erop aankwam en boos werd, dan kon ze totaal overslaan. De meid was nog niet eens begonnen met hetgeen wat ze van plan was, of geweest was. Nee, als ze kwaad was, was ze écht kwaad en was degene die ze op het oog had eigenlijk niet meer heelhuids terug te vinden. Achter haar en voor haar, zonder op te kijken, hoorde ze opnieuw wat deuren opengaan. Wat moesten ze toch allemaal van hun? Er was niets aan de hand, en al helemaal niets wat die pottenkijkers aanging. Gelukkig waren er hier aan de andere kant geen docenten of toezichthouders, zoals er net buiten wel waren geweest, ook al stonden ze nog zo afgelegen van het bepaalde gebied af.
Charlene zuchtte, keek op en liet haar buik los, haalde al wat meer adem dan dat ze net kon en voelde aan haar wang. ''Fuck die jongen. Ooit... Aargh.'' Zei ze geïrriteerd, voelde hoe haar vingertoppen, waarmee ze haar wang aanraakte, ook langzaam bloedheet werden. Het zou waarschijnlijk wel, nee dat wist ze haast wel zeker, rood kleuren. Maar bloeden zou het niet, nee daar was ze daarentegen goed voor geraakt, met de vlakke hand, in plaats van met nagels zoals zij had gedaan. Ja, die jongen zou er vast wel een flink litteken van overhouden. ''Weetje, laten we gewoon gaan. Voordat we gezeik krijgen van anderen, en daar heb ik nu geen zin in. Laten we er nog van genieten, nu het nog kan.'' Zei ze al ietsje opbeurend, wat ze stiekem niet had verwacht dat dát uit haar mond zou komen. Ze glimlachte lichtjes en wierp haar linkerarm om Kenneth zijn middel. Samen liepen ze dan ook richting de schaatsbaan, die tevens niet ver weg was, maar op dit moment misschien wel ietsje te ver voor haar vanwege haar maag. Al zou ze er niets van laten merken, nee haar pijntjes stelde voor haar niets voor. Kickboxen was veel wreder en erger. Blij dat ze ermee was dat ze die jongen had geslagen, ja dat was ze.