Open my eyes

"Zet me hier anders maar af." Luna keek de chauffeur met een vriendelijke blik in haar ogen aan, terwijl ze wat onhandig naar voren leunde in haar stoel. De man leek haar meteen gehoord te hebben, want voor ze het wist reed hij naar de kant van de weg en hield halt. Toen ze gestopt waren, gaf ze hem een kort knikje als goedkeurend gebaar en opende de auto deur, waarnaar ze uitstapte en de deur met een klap dichtgooide. Met de rug naar de auto staande, keek ze om zich heen. Voor haar lag een gebied met overal bomen en allerlei soorten groen. Een glimlach toverde ze op haar lippen, terwijl ze hoorde hoe op de achtergrond de taxi wegreed. Ze had hem voordat ze vertrokken gezegd dat ze niet zeker wist of ze meteen naar de receptie van Monica High wilde gaan. En toen ze eenmaal dichterbij de school waren, had ze haar besluit gemaakt. Op de één of andere manier wist ze niet precies waarom ze niet gelijk naar haar kamer wilde. Misschien omdat ze er toch gewoon nog niet klaar voor was om naar een nieuwe school te gaan. Op haar oude school in Portugal kende ze zoveel mensen. Oké, enkel een klein groepje had háár echt gemogen. Maar ze had er toch vanaf de brugklas al op gezeten.. Een zucht schoof van haar lippen. Het was zo dat ze het niet altijd leuk had gehad op school daar. Grace had haar vooral het leven zuur gemaakt, enkel doordat haar ouders een aardig bedrag hadden geërfd. Maar wat had zij daar mee te maken? Ze was niet zoals al die andere rijkeluiskinderen daar, van die barbiepoppen. Die fakers, maar dat wilde bijna niemand geloven. Luna slikte even een brok in haar keel weg. Ja, misschien had haar vertrouwen haar nu wel echt even in de steek gelaten.. Hopelijk zou dat snel veranderen, anders zou ze nooit vrienden kunnen maken hier..
De chauffeur had beloofd haar koffers bij de balie af te zetten, dus met haar spullen zou het goed komen. En het park had door het raam van de taxi heen een goede oplossing voor haar probleem geboden.
Met een iet wat geforceerde glimlach op haar lippen, liep ze de stoep op en hoorde daarbij het tikkende geluid van de hakjes van haar sandalen. Uit de zak van haar jack haalde ze haar Blackberry met de daar omheen gewonden oortjes. Ze haalde ze van het apparaatje af en deed ze in haar oren om vervolgens haar muziek aan te zetten. Zachtjes mee neuriënd liep ze over een pad dat haar door het park heen leek te leiden. Haar bruine ogen hield ze voor zich uit gericht, terwijl ze zuchtend naar de blauw gekleurde hemel keek die zich boven haar bevond.

Vermoeid was Jeremy opgestaan, maar had wel de energie om eens te gaan joggen. Vandaar dat hij zich nu ook in het Topanga State Park bevond. De vermoeidheid die bij Jeremy was gewekt, kwam door gisteravond. Hij was alweer gebeld door Crystal, zijn ex-vriendin uit Zwitserland. Nog steeds baalde hij ervan dat ze afscheid hadden genomen, maar het kon niet anders. Hij had een doel hier in Santa Monica en dat doel moest hij achter zien te komen. Of nouja, hij was er wel al half achter gekomen, maar het zat hem nog niet helemaal lekker. Waarom moest hij nou perse hierheen? Jeremy had makkelijk in Zwitserland kunnen blijven, zijn studie kunnen voortzetten daarbij z'n vrienden kunnen behouden. Nu had hij helemaal overnieuw moeten beginnen.
Al had hij al wat vrienden gemaakt, Yasmine bijvoorbeeld. En Alice, waarvan hij wist dat ze al meerdere dingen gemeen hadden. Muziek en basketbal. Erg grappig, verrassend dat ze zoveel pit had met basketbal.
Terwijl hij diep in gedachten verzonken was, luisterde hij ondertussen ook een beetje met een half oor naar de muziek die op stond. Muziek van zijn mobiel, waarbij hij oortjes in had. Het was best warm, kwam hij tot de conclusie nadat hij al een halfuur had gejogged. Expres had hij zijn vest al thuis gelaten, waarbij hij nu slechts een witte tanktop aanhad, met daaronder een zwarte trainingsboek en gewone gympies.
Even wierp hij een blik naar de lucht, een blauwe hemel. Dat deed hem goed, blijkbaar dus geen regen op komst. Tenzij het weer zo plots om moest slaan, maar dat gebeurde haast niet in Santa Monica. Daarvoor was hij alweer een tijdje hier, dat hij dat wel te weten was gekomen. Onderhand had hij ook al een plaatsje bemachtigd in het Sterrenteam, basketbalteam.
Voor hij zijn blik alweer voor zich kon richten, botste hij tegen iemand aan. Gauw genoeg, een snelle reflex van hem, keek hij voor zich en ving het meisje op voordat ze ook maar om kon vallen. Hij hijgde, van warmte en dat hij al een lange tijd jogde. Na enkele seconden in het meisje haar ogen te hebben gekeken, merkte hij pas dat hij haar nog vast had. Rustig liet hij haar los, zodat ze normaal kon staan. ''Sorry, ik lette niet op!'' Hoorde hij zichzelf zeggen, boven de muziek uit. Sociaal haalde hij beide oortjes uit zijn oren vandaan. ''Gaat het?'' Vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht.

[Nee geen late reactie dit xD]

You say you see the light now, at the end of this narrow hall. Now wish I didn't matter, Now wish I didn't give you all. But if I wanted silence, I would whisper. And if I wanted lonelyness, I choose to go..
De muziek stond hard. Misschien wel zo hard dat mensen om haar heen ook mee konden zingen. Ach, wat maakte het eigenlijk ook uit? Knipperend tegen het felle zonlicht kon Luna een vogeltje ontdekken die voorbij vloog. Wat het voor soort was kon ze niet ontdekken door de snelheid waarmee het diertje vloog en vast deels ook door het zonlicht. Met een glimlach op haar gezicht keerde ze zich weer tot de normale wereld en draaide zich weer normaal naar het pad toe om vervolgens stapvoets door te zetten. Daarbij nogmaals het tikkende geluid van haar sandalen horend. Het mooie weer deed haar goed, zeker op dit moment. Alles was nieuw, behalve de mooie lucht. Die was er bij haar ook altijd geweest, nou ja bijna altijd. Maar de blauwe rug met de zon was erg bekend voor haar..
Helemaal in de muziek opgaande liep ze door, totdat ze werd gestopt doordat er een jongen tegen haar aan liep. Het was met heel wat snelheid, maar echt pijn had ze niet. Wat verward keek ze de jongen aan, toen ze merkte dat hij haar vasthield. Maar al snel liet hij haar weer los en ze hoorde hoe hij zich verontschuldigde. De glimlach die voor even verdwenen was, keerde weer terug op haar gezicht. "Geeft niet hoor." antwoordde ze en zag daarbij hoe de jongen zijn oortjes als sociaal gebaar uit zijn oren deed. Luna besefte dat zij haar oortjes dan ook maar beter uit kon doen, dus deed ze dat. "Gaat het?" hoorde ze hem zeggen. Luna knikte even. "Ja hoor, ik sta nog net niet scheef." grinnikte ze, waarnaar ze even een beweging met haar ogen maakte. Vervolgens liet ze haar blik even over de jongen glijden. De witte tanktop met daaronder een trainingsbroek duidde aan dat hij aan het sporten was. Al kon ze dat zo ook wel raden. "Hé, is het niet een beetje warm om te sporten? Of ligt dat aan mij?" merkte ze op en keek hem met een brede glimlach aan.

'Ja hoor, ik sta nog net niet scheef.' De grinnik die het meisje maakte, deed hem ook grijnzen. Mooi, hij was dus niet te hard tegen haar aangestoten, en door zijn snelle reflex-actie had hij haar op tijd op kunnen vangen. 'Hé, is het niet een beetje warm om te sporten? Of ligt dat aan mij?' De brede glimlach op haar gezicht was niet te missen, waar hij stiekem ook wel blij van werd. Jeremy haalde een haar door zijn haar, waar hij vanochtend geen gel in had gedaan. De bruinharige jongen grinnikte, ze had gelijk. ''Ja, het is inderdaad veel te warm om te sporten. Stiekem ben ik gewoon hartstikke gek,'' vertelde hij met een grijns op zijn gezicht. Hij richtte zijn ogen even kort naar de lucht, waarbij hij opgelucht adem haalde. Daarna liet hij zijn blik weer glijden over het meisje heen. Ze zag er echt niet verkeerd uit, het was toeval dat hij per ongeluk tegen haar aangelopen was. Alweer stom toeval. Net zoals de andere keren dat hij zoveel meisjes tegenkwam. Alleen maar meisjes.
''Hé,'' zei hij, terwijl hij haar in d'r ogen aankeek. ''Ik ben Jeremy, en ik ben je nu wel een drankje verschuldigd.'' Beschaafd zette hij zijn muziekapparaat uit, zodat de muziek niet meer uit zijn oortjes te horen was. ''Loop je mee?'' Vroeg hij haar, terwijl hij zijn hand uitstak, langs haar om haar de weg te wijzen, zodat hij haar in een tentje in Topanga State Park haar op wat te drinken kon trakteren. Vooral ook omdat het zijn schuld was, dat hij tegen haar aan geknald was.

[Flut, sorry]

''Ja, het is inderdaad veel te warm om te sporten. Stiekem ben ik gewoon hartstikke gek,'' antwoordde de jongen, een brede grijns sierde zijn gezicht. Met een brede glimlach op haar gezicht keek ze de jongen aan. Had ze dus toch gelijk. "Ja zo'n idee had ik ook al." gaf ze als reactie op zijn laatste woorden. Ook op haar gezicht verscheen nu een grijnsje. Het voelde goed om gelijk op haar eerste dag al een prettig lopend gesprek te houden. Het duwde haar zelfvertrouwen met de seconden een treetje hoger. Luna keek toe hoe hij een hand door zijn donkere haar haalde en ze ging zelf weer wat steviger op haar benen staan. Terwijl ze met haar hand in het andere zakje van haar jack grabbelde om er een pakje sigaretten met een aansteker uit te halen. Terwijl ze een sigaret uit het pakje haalde en haar aansteker tussen twee vingers hield, luisterde ze naar de jongen die zich voorstelde als Jeremy. Geen verkeerde naam vond ze. "Luna." stelde ze zich voor. "Luna George."
De woorden die daarna volgde, deed haar even opkijken. Waardoor ze toen pas kon zien dat Jeremy haar recht in haar ogen aankeek. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk en wist niet precies wat ze moest zeggen. Al deed het haar op de één of andere manier breed glimlachen. "Je doet net alsof het een enorme misdaad is dat je tegen me aan gelopen bent. Maar ach, als je erop staat.." antwoordde ze met nog steeds een brede glimlach. Goed ze kende deze jongen niet eens, maar ergens heugde het haar wel iets te gaan doen op haar eerste dag hier. Iets waardoor alles wat in Portugal gebeurd was zich niet op nieuw hier hoefde te herhalen..
'Loop je mee?'' Jeremy stak zijn hand uit en Luna begon te lopen, terwijl ze de onderhand uit de verpakking gepakte sigaret met de aansteker aan stak en vervolgens ook een sigaret aan Jeremy reek. "Wil je?" Voor een moment keek ze hem vragend aan, maar al snel richtte ze haar blik op het pad voor haar, terwijl ze zelf een trekje van haar sigaret nam.

''Nee hoor, maar bedankt.'' Weigerde hij sociaal haar aanbod af, om teleurstelling te voorkomen. Verder zei hij maar niets over de sigaretten, hij wist hoe het was met de ziektes die je kon krijgen en verslavingen. Daarbij was het wel duur, en hij besteedde dan liever zijn geld aan iets anders uit dan aan een rook-verslaving.
Het tentje was dichtbij, zelfs al in zicht. Er liep een oud stelletje langs, bejaarden ook wel te noemen, die niets zeiden maar slechts genoten van het park en de sfeer die er heerstte. Hij glimlachte lichtjes, zou hij ook een vriendin krijgen en daarmee een relatie behouden, samen trouwen en hopelijk ook later zo rustig en vredig door het park heen lopen, nietszeggend? Hij hoopte van wel, maar als hij maar bleef hopen dan werd het uiteindelijk helemaal niets. Jeremy had wel een vriendin gehad, het voelde als de liefde van zijn leven, maar helaas was het uit. Het had zelfs uit gemoeten, van zijn ouders, van haar, van zichzelf. Het was niets anders, het moest gewoon zo. Door een of andere stomme reden van zijn pa dat hij hier zijn doel zou vinden, zijn een of andere geheim. Hierdoor verdween die glimlach weer en merkte hij op dat hij best wel doelloos voor zich uitstaarde, terwijl ze inmiddels al bij het tentje aangekomen waren. ''Nou, dit is het tentje waar ik je over vertelde. Kies vast een tafeltje uit, ik kom zo terug.'' Zei hij met een grijns op zijn gezicht en gaf haar een knipoog, waarna hij meteen naar de bar liep en een jongen begroette die hij wel vaker had gezien en soms wel eens mee naar de Record Shop gaat om cd's uit te zoeken. Hij hield van gitaar spelen, gewoon en elektrisch. Jeremy hield van muziek, het was een passie voor hem. Evenals basketbal. Het voelde gewoon goed, als een kick in zijn leven.
Hij grinnikte stom om een opmerking die de jongen maakte, terwijl hij doorging met de glazen schoon te maken met een theedoek. ''Hee, ik ben hier met iemand. Kan je even regelen dat we wat te eten en te drinken krijgen.'' Zei hij met een sluwe blik. De jongen knikte, wist wat hij bedoelde en liep meteen naar de keuken. Hij wist dus duidelijk wat hij moest doen, en betalen hoefde hij niet, omdat hij dat wel zou regelen. Door middel van optredens en andere zaakjes die hij voor Logan had gedaan, was hij hem dit wel schuldig. Jeremy grijnsde, liep hoofdschuddend terug naar Luna. Daar ging hij achter haar staan en schoof de stoel naar achteren en wenkte haar dat ze kon gaan zitten. Het was een nette manier als hij uit eten ging.

[Late reactie, I know. I'm sorry.. <3]