Gegraveerd in het roestige metaal van haar sleutel stond het nummer zevenentwintig, het nummer van haar kamer. Het was vreemd te bedenken dat ze daar de komende tijd zou verblijven, samen met haar kamergenoot. Daniel McCalister, stond er met sierlijke letters op het briefje geschreven dat ze samen met haar sleutels gekregen had. Meer dan een halfuur had ze bij de receptie staan wachten, en juist op het moment dat ze het gebouw had willen verlaten was er een vrouw aan komen lopen. Met muisgrijs haar, een zwarte rok die tot over haar knieën reikte en een fluoroze coltrui. Het had er lachwekkend uit gezien, als ze met haar vriendinnen was geweest had ze zich er waarschijnlijk slap om gelachen. Maar haar vriendinnen zaten nog in Cairns, evenals haar moeder. Al woonde die niet langer in hun oude huis, ze zat nu in een psychiatrische kliniek iets wat Jamy mar met moeite kon bevatten. Vroeger had ze altijd gedacht dat haar moeder normaal was, ze had niet willen accepteren dat haar moeder het met opzet deed. Want zeg nu zelf welke moeder maakte haar eigen dochter expres ziek? Zelfs haar vader had ze eerst niet willen geloven, ze begreep niet waarom hij tegen haar moeder schreeuwde als die haar medicijnen wou geven. Ze had gedacht dat hij niet wou dat ze beter werd.
Vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig. Dit was het, dit was haar kamer. Aarzelend keek Jamy naar de gesloten deur. Zou Daniel er al zijn? Misschien lag hij wel te slapen. Het was te hopen dat hij een vaste slaper was, want stil zijn was niet haar sterkste punt. Zonder nog langer na te denken stak ze de sleutel in het slot, dat met een zachte klik open sprong. Ze stopte de sleutel in haar broekzak en opende de deur, en stapte de donkere kamer in. Zo geruisloos mogelijk trok ze de deur achter zich dicht. De kamer was in duisternis gehuld, en zelfs toen haar ogen gewend raakte aan het donker kon ze niet meer zien dan enkele vage schimmen. Na een korte aarzeling, deed ze het licht dan ook aan. Voor een moment was ze verblind door het felle licht, dat zo plots in haar ogen viel. Zodra ze weer normaal kon zien liet ze haar blik door de kamer dwalen, op één van de bedden lag een jongen van haar leeftijd te slapen. Dat was dus Daniel. Hij had zwart haar, en een getinte huid. Naast zijn bed stond een nachtkastje, naast het bed dat voor haar bedoeld was stond exact een zelfde kastje. Tegen de wit geschilderde muur, stonden een tweetal identieke kasten. Ook was er een eikenhouten bureau, met daar boven een wand blok. De kamer was kil, kaal en onpersoonlijk. Als het aan haar lag zouden de muren binnen de kortste keren vol hangen met tekeningen en foto’s. Haar tas legde Jamy op het vrije bed, waarna ze hem opende. Ze zou haar spullen uitpakken voor ze zou gaan slapen. Ten eerste omdat ze dat anders morgen nog moest doen, ten tweede omdat ze alles behalve moe was. Ze had nooit veel slaap nodig gehad, kon makkelijk een paar dagen met weinig slaap. Rustig begon ze haar tas uit te pakken, eerst legde ze haar hemdjes in haar kast. Gevolgd door haar shirt met korte mouwen, een drietal spijkerbroeken, een tweetal spijkershortjes, vier jurkjes en zes vestjes. Haar schoenen plaatste op de onderste plank van de kast, en ook de rest van haar spullen kreeg een plekje in de kast. Die ze uiteindelijk met een tevreden glimlach rustende op haar gezicht sloot. Ze had aardig wat spullen in haar tas weten te proppen, en nu was ze er zeker van dat ze er goed aan had gedaan een extra grote tas te nemen. Uit de bijna lege tas pakte ze een dikke envelop, waarna ze de tas onder het bed schoof. In de envelop zaten verschillende foto’s van haar familie en vrienden ook zaten er enkele brieven in die haar vrienden hadden geschreven. De ringtone van haar mobiel verbrak de serene stilte die er in de kamer had geheerst, zachtjes vloekend pakte ze het ding uit haar broekzak. Opende het sms’je om te voorkomen dat het toontje zich nogmaals zou herhalen. Had ze de jongen nu wakker gemaakt, of zou hij er doorheen slapen? Ben je veilig aangekomen? Het is wel stil zonder jouw hoor, ik mis je nu al. Xxx Ryan stond er op het schermpje van haar Blackberry, ze glimlachte zachtjes. Waarna ze haar mobiel op stil zetten en hem op het nachtkastje legde. Vervolgens richtte ze haar ogen op Daniel, zich afvragend of ze hem nu wakker had gemaakt.