Just thinking

Sam zat op de rand van de fontein en keek voor zich uit. Vaag klonk de muziek van het gala dat binnen aan de gang was. Dat soort gingen waren echt niet zijn ding. Punt 1, omdat hij niet het typ was dat met blos op zijn wangen iemand vroeg en Punt 2, omdat hij zichzelf voor vrijwel niemand in een smoking ging hijsen. Vrijwel elke keer dat hij dat had gedaan liep het fout af. Hij keek naar de zon die langzaam onder ging. Er was niet veel meer over van de rood/oranje bal die steeds verder neer beneden zakte tegen de horizon. Kort haalde hij zijn hand door zijn haar en sloot kort zijn ogen. Achter hem kletterde het water van de fontein omlaag. Hij vroeg zich af waarom hij hier eigenlijk niet meteen van school zou gaan, aangezien dat toch wel zou gebeuren. Het was niet echt dat hij bang was voor de straf die zijn ouders hem zouden geven. Deze zou zeker niet mild zijn, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij wilde vooral zijn zusje niet teleur stellen. Cammy had altijd vertrouwen in hem gehad, en geloofd dat hij vast wel ergens zijn diploma kon halen. Daarbij had hij het vandaag best gezellig gehad met Fara. Ook was er nog niet naar hem geschreeuwd en niemand had hem uitgedaagd. Als hij eenmaal kwaad werd had hij zichzelf simpelweg niet meer in de hand. Dat was altijd al zo geweest. Het was hem ook al opgevallen dat de leraren hem in de gaten hielden, waarschijnlijk vanwege zijn reputatie op andere scholen. Hij opende zijn ogen weer en keek om hem heen. Het was simpelweg uitgestorven buiten. Hij gokte dat z'n beetje iedereen bij het gala was. Het was zijn eerste dag hier, dus het leek hem niet echt logisch om te gaan. Hij maakte nog geen deel uit van een van de teams en vrienden had hij eigenlijk ook nog niet. Alleen zijn zusje en Fara, en daar hield het mee op. Hij pakte een steentje op van de grond en gooide dat weg, zo ver als hij kon. Een windvlaag liet de bladeren ritselen en even voelde het koud aan. Achter zich dacht hij voetstappen te horen, maar hij keek niet om. Waarom zou hij ook, degene die kwam aanlopen zou hoogstwaarschijnlijk gewoon voorbij lopen.

[ Sam& Carter, later mogen ook andere]

[sorry als ie kort is x)]

Carter kwam zachtjes aanlopen. Haar voetstappen waren nauwlijks te horen door ze, in plaats van hoge naaldhakken die bijna elk meisje aan had, een paar zwarte All Stars aan had getrokken. In haar hand had ze wel de zwarte hakken vast, maar het duurde niet lang voordat ze die in de vijver had gegooid. Ze waren niks meer waard, haar avond was toch al verpest. Haar zogenoemde vriendje had haar laten zitten. Natuurlijk had ze dat al zien aankomen na die grote ruzie twee weken geleden. Maar ze had nooit verwacht dat hij haar zo zou dumpen. Ze haalde diep adem en probeerde haar tranen onder controle te houden. Ze liet zich op de fonteinrand zakken en sloot haar ogen. Ze had nog steeds het zwarte, kortje jurkje aan die ze hier speciaal voor had gekocht. Ze vondt deze jurk niet eens mooi, ze had het voor hem gedaan, haar 'vriendje'. Ze hield het niet meer en scheurde de zijkanten in tweeen, zo zat het veel beter. Nu pas nam ze de tijd om om zich heen te kijken. Ze zag niet veel, een stil gebied, een stelletje dat richting het feest ging en een jongen, die aan de andere kant van de fontein zat...

Hij hoorde opeens een plons en kon het niet laten om op te kijken. Een meisje stond aan de waterrand en had net iets in het water gegooid. Daarna kwam ze naar de fontein toe lopen een plofte daar op de rand neer, presies in de tegenovergestelde richting van waar hij zat. Ze zag er niet erg vrolijk uit, misschien had ze ruzie gehad ofzo. Even gleed zijn blik over haar heen. Ze had een kort, zwart jurkje aan wat haar zeker niet verkeerd stond. Alleen de All stars eronder verbaasde hem een beetje. Toen het meisje de zijkant in tweeën scheurden trok hij verbaasd zijn wenkbrauw op. Ze begon rond te kijken, en op een gegeven moment kruiste zijn blik de hare. Hij glimlachte lichtjes. Wat kon hij anders, haar kwaad aankijken? Even twijfelde hij of hij iets zou zeggen, maar hij besloot het toch maar te doen. Wat kon er mis gaan? Misschien werd ze boos of ging ze huilen, maar hij was wel iets gewend. 'Liefdesverdriet?' vroeg hij, terwijl hij opstond en wat dichterbij ging zitten. Hij zat nu op ongeveer 3 meter afstand van haar. 'Ik ben Sam trouwens, Sam Roseveld.' zei hij vriendelijk, terwijl hij een beetje aarzelend zijn hand uitstak. Hij vroeg zich af of ze het eigenlijk niet koud had. Het was flink afgekoelt en zij zat hier in haar blote benen tegen een steenkoude fontein.

Ze had de jongen een tijdje aangekeken en geprobeerd terug te glimlachen. Maar meer dan een kleine beweging in haar mondhoek was er niet te zien. Ze zag dat hij iets opschoof en wendde meteen haar blik was. 'Liefde was het niet...' mompelde ze zachtjes toen ze hem hoorde praten. Voorzichtig keek ze de jongen weer aan. 'Carter...' Zei ze. Precies liep er nog een stelletje langs en hield ze meteen haar mond. Ze bekeek de twee tot ze binnen waren en richtte toen haar blik weer op Sam. 'Carter Mason' Ging ze verder. Na ongeveer een minuutje sloeg ze haar armen om zich heen. Ze rilde licht. 'En jij? Geen date, gedumpt of....' Ze keek naar zijn kleding.'...gewoon geen zin?' Vroeg ze. Haar stem klonk erg zacht en verdrietig, maar toch probeerde ze zo aardig mogelijk over te komen. Ondertussen had ze haar blik op het water gericht, dat ldoor de fontein zachtjes golfde.

Sam hoorde haar zeggen dat het geen liefde was en hij kon eigenlijk niks anders dan even kort knikken. Het was vrij moeilijk te verstaan omdat ze vrij zacht praten, maar dat kon hij vaag wel begrijpen. Ze stelde zich voor als Carter en hij glimlachte weer een beetje. 'Leuk je te leren kennen' zei hij vriendelijk. Na een tijdje niks gezegd te hebben sloeg ze plots haar armen om zich heen, hoogstwaarschijnlijk had ze het koud. Iets wat hij persoonlijk ook niet gek vond. 'Wil je mijn jas hebben?' vroeg hij vriendelijk, terwijl zijn jas al losritste. 'En jij? Geen date, gedumpt of...gewoon geen zin? hoorde hij haar zeggen. Een klein grijnsje speelde rond zijn lippen bij deze vraag. 'Nou, de eerste reden is dat ik er simpelweg niet uit zie in een pak' zei hij met een lichte glimlach. 'De 2de reden is dat er bij mij altijd wel iets misloopt op dit soort gebeurtenissen.’. Het was duidelijk dat ze verdrietig was en hij vroeg zich af of hij niet beter gewoon weg kon gaan. Waarschijnlijk had ze helemaal geen behoefte aan zijn gezelschap.

Ze knikte zachtjes. 'Hetzelfde' Zei ze met een kleine glimlach. Ze vond het altijd wel leuk om nieuwe mensen te leren kennen, maar ze moest wel blijven opletten. Ze kon nooit weten wie ze nou kon vertrouwen en wie wel. Zodra hij over de jas begon schudde ze zijn hoofd. 'Het valt wel mee, ik overleef het wel' Zei ze er vlug achteraan. Eigenlijk had ze het ijskoud, maar ze wilde gewoon zijn jas niet aannemen. Ze bekeek hem snel. 'Iedereen ziet er goed uit in een pak' Zei ze glimlachend. 'En je draagd dan bijna hetzelfde als iedereen, dus ze kunnen moeilijk grappen maken' Voegde ze er aan toe. Ze keek nieuwsgierig op. 'Wat gaat er dan allemaal mis?' Vroeg ze met ene licht nieuwsgierige toon in haar stem. 'Van de trap af gevallen? Of tegen iemand opgeknald?' Zelf ging ze niet meer zo vaak naar dit soort dingen, dit was een uitzondering geweesd. Ze had gehoopd dat het dit keer anders ging, maar niet dus. Hij had haar gewoon laten zitten, net als al die anderen. Ze zette snel weer een glimlach op en keek Sam aan.