So, Santa Monica, show me what you've got..

Enkel met toestemmig, meerdere mogen ook, pb me!

Hij moest het toegeven, het was aangenaam geweest om zich even gedeisd te houden in Monica, de buit die hij had gemaakt door enkele jaren geleden met een paar bendemaatjes een fakebedrijfje op te richten om zo elke mens die op dat bedrijfje vertrouwde, op te lichten, was nog altijd zijn beste vriend, een som geld die hem verzekerde dat hij heel zijn leven niet meer hoefde te werken en kon genieten van de meeste luxe die hij zich maar kon inbeelden. Maar toch, momenteel was hij niet van plan die rijkdom aan iemand te gaan laten zien, zo zou hij opvallen, en het plan dat hij had, zou helemaal in duigen vallen. Hij liet het lemmet van het mes dat hij vast had even rondtollen om zijn hand heen terwijl hij peinzend in het donkere kamertje zat dat een achterhuisje was van één van de drukke restaurants hier op de pier. Geen kat die vermoedde dat hier nog iemand kon leven, dus lekker handig om jezelf niet te veel laten opvallen. Na zijn laatste actie met de bende, die nog om Emilie ging, was hij stilletjes aan zich gaan afscheuren van de groep aangezien zijn plan buiten hen was gerekend.
Eerder die week had hij het toch niet kunnen laten Emilie nog eens te volgen, een sluwe vos verloor zijn streken immers niet. Die Kenneth van eerder ging er vanuit dat hij met één klap zijn plan kon dwarsbomen? Nou, lekker voor hem, maar zo makkelijk kwam je niet van Lander af. Integendeel, het maande hem aan om Emilie langzaam maar zeker in zijn greep te krijgen, en dan uiteindelijk mee te kunnen nemen. Weg van hier, hen getwee, zijn focus had hij gelegd op hun thuisland, maar dan het zuiden van Spanje. Hun villa stond al gezellig klaar, een van de weken zou hij zijn slag wel staan, al was er één ding waardoor hij zijn plannen wat had moeten wijzigen. Hij had Emilie gevolgd naar haar vriendinnen, en na een tijdje naar de Zoo, waar hij merkte dat ze opniéuw een vriend had!
Verdorie, die Kenneth zag er lekker een zwakkeling uit, dan ging ze meteen over naar die andere, in zijn ogen vredelievende gast waarvan hij de naam niet kende aangezien hij zich toen stilhield, en nu zat ze bij die zogenaamde Alain.. Nooit geweten dat zijn zusje zo'n slet was, en telkens hij haar met een jongen zag zitten, maakte de jaloezie die hij voelde hem alleen maar kwader. Hieraan denkende, klemde hij zijn vuist ombewust wat meer om het lemmet van het mes, waarna hij het hard in de houten tafel stak. Het mes bleef zitten en hij stond op, gooide de tafel omver en begon wat door de kleine ruimte te ijsberen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en besloot naar buiten te gaan, die muren kwamen te dreigend op hem af. Hij stak het mes verborgen in zijn zwartwitte zwemshort en met een lichtgrijs shirt aan, opende hij de deur en gooide die achter zich dicht. Hij wandelde het steegje uit en haalde een stickie uit zijn zak en zette het aan zijn lippen, waarna hij het aanstak, diep inhaleerde en meteen ietwat rustiger werd. Hij ging op een bankje zitten, zijn voeten op de zitplaats en zittend op de leuning, terwijl hij de joint tussen zijn vingers nam en de rook weer uitblies. Het gepieker over het plan met Emilie begon serieus meester van hem te maken, misschien waren er hier mensen of beter gezegd meisjes met wie hij zich kon amuseren?

Een korte schemering viel over de pier heen, waardoor Sylvana met een hand voor haar ogen naar de zon keek, die langzaam onderging. Gauw geëmotioneerd van dingen werd ze niet, maar dit was wel prachtig om te zien! Sylvana keek richting de kust. Enkele meeuwen, die een hard geluid maakten, vlogen over de zee, richting de horizon, die waarschijnlijk ergens zou eindigen waar Sylvana het niet wist. De drang om in het water te springen en die meeuwen te volgen was groot. Sylvana strekte haar armen uit, gewoon, omdat ze dit leuk vond. Ze had een lange, witte fluwelen jurk aan, die vrolijk met haar bewegingen meefladderde. Ze draaide een paar keer rond en viel toen uitgelaten in het zand. Alle idioten, Sylvana is hier! Lachend keek Sylvana naar de lucht. Ze stond op en liep rustig verder, terwijl een liedje van een artiest in haar hoofd kwam. I jump for the train for ya weerklonk het en Sylvana begon zachtjes mee te zingen. Toen stopte ze. Er zat iemand. Sylvana had niet zo'n zin in spottende opmerkingen. Laatst had ze ook zitten te zingen met haar ogen dicht en toen was er iemand gekomen en had een rottige opmerking gemaakt. Sylvana had daarna even niet meer gezongen. Het is toch mijn leven! klonk het toen in haar hoofd en Sylvana begon weer zachtjes mee te zingen. Ze zwierde weer rond, zodanig tot ze weer bijna op de grond viel. Een opvallend figuurtje met een joint in zijn mond viel Sylvana meteen op, aan de brandende as. Sylvana wist niet wat ze hem moest denken. Zijzelf deed niet aan roken. Dat had ze gezworen toen ze nog maar twee maanden oud was en haar moeder had zien roken. En die belofte had ze mooi aangehouden. Die regel was net zoals het hebben van seks. Dat zou ze ook nooit willen doen. Nou ja.. Niet tot ze er klaar voor was, tenminste. Ze had in heel haar leven niet eens een vriendje gehad. Maar goed, nu even terug naar die jongen. (Zip xD) Sylvana keek naar de jongen en naderde hem langzaam. Ze keek hem een beetje schuw aan. 'Hallo,' begon ze rustig. De jongen leek veel ouder dan haar. Misschien drie of vier jaar. Of had ze het nu fout? Ze wist het niet. De jongen had iets heel ouds in zich, maar ook weer iets jongs. Aan Sylvana kon je goed zien dat ze zeventien was,vond ze. Soms ook op de manier hoe ze zich gedroeg. Dan leek ze soms vijftien. Nou en! Kon het Sylvana wat schelen wat mensen van haar dachten!? Sylvana keek naar de jongen. Ze ging naast hem zitten en sloeg haar benen over elkaar heen. Dat zat makkelijker en het gaf niet zo'n zenuwachtig gevoel. De jongen zat hoger dan haar. Hij zat op de leuning en zij op de zitplaats. Het zou typisch iets voor haar zijn om om te vallen (ik lach me nu al dood xD) en dan zou ze voor gek staan. Nee, dan kon ze beter hier blijven zitten. Trouwens, de jongen leek niet zo heel erg. Mensen konden soms meer meevallen dan je dacht.

- Hopelijk kun je er wat mee)

De eeuwige lichte frons op zijn voorhoofd werd wat dieper toen de jongen kort naar de zonsondergang keek. Ja, dat waren de enige zekerheden in het leven: het opkomen en ondergaan van zowel de maan als de zon, maar het hoefde voor hem niet persé, hij was zowel een dag als een nachtmens en het boeide hem niet of de zon nu opkwam of niet, hij kon zijn zaken perfect regelen in het donker. Hij wendde zijn blik van het hemellichaam af en wendde zich nu tot het water, dat rustig aan een eb-beweging was begonnen. Het jointje mocht weer naar zijn lippen, de jongen nam een trekje en blies de rook langzaam uit, terwijl hij kort zijn blik verder over de pier deed dwalen. Er was niet zoveel volk, momenteel, enkele kuierende koppeltjes op het strand, wat jongens van dertien veertien jaar die voetbal speelden op een afgebakend stukje van het strand en enkele jongeren van zijn leeftijd die daarbij zaten en zich zelf ook even op de wiet toelegden. Ach, het maakte je zo goddelijk rustig, speciaal om terug controle te krijgen over je gedachten, of juist niet.
Emilie was zijn perfectie, het perfecte meisje, lief en prachtig, momenteel wel ietwat sletterig, maar daar zou ze binnenkort geen kans meer toe krijgen, dan was het gewoon Emilie en hij, en niemand anders. Hij had Emilie wat geplaagd, enkele dagen geleden door een briefje in haar kluisje te stoppen met de boodschap naar de Youth Yard te komen, hij wist dat ze niet zou komen, maar hij wilde haar gewoon even rustig laten weten dat hij er nog steeds was, wat was ze toch Naïef, geloven dat hij weg was gegaan.. Hij hield ervan om Emilie in de war te brengen, ze was ook zo geweldig astonishing als ze verward was, en bovendien vond hij het een leuk spelletje. Hij won altijd. Een korte glimlach speelde op zijn lippen toen hij hieraan dacht, ook aan het feit dat hij binnenkort eindelijk bij Emilie zou kunnen zijn zonder dat er wetten of regels waren die dat zouden verbieden. En bovendien, hier blijven was te gevaarlijk, vond hij, er waren mensen die hem herkenden, onder andere die Kenneth. Ach, hem kon hij nog aan, en daarbij, Emilie en hij leken uit elkaar te zijn ( al leek je bij haar nooit te weten ), dus hij zou er niet meer zijn om haar persoonlijke bodyguard te spelen. Wat een spannend leven had hij toch..
'Hallo' hij fronste even bij het horen van een begroeting en keek op, een meisje dat wat jonger leek dan hem staan ziende. Goed, hijzelf leek ouder dan hij was door zijn ietwat ruige uiterlijk en de eeuwige frons op zijn voorhoofd, maar toch schatte hij het meisje een zestien zeventien jaar oud, en meteen werd de frons op zijn voorhoofd wat minder. Hij nam nog een trekje van zijn joint, blies de rook uit naar de andere kant en smeet het stickie dan op de grond, waarna hij haar aankeek, zijn ogen lichtjes samengeknepen om het zonlicht te kunnen verdragen. Ze was niet mis, hij zocht niet naar de perfectie, die had hij al gevonden, maar dit meisje mocht er zéker wezen. "Hi", groette hij haar kort en trok zijn mondhoeken ietwat omhoog. "Alléen op wandel?", vroeg hij rustig terwijl hij zijn wenkbrauwen wat optrok, wat deed ze hier alleen? Het schemerde al, en had niemand haar ooit gezegd dat je moest oppassen voor vreemde jongens met een stickie? Of was ze een durvertje..?

Rustig keek Sylvana richting de jongen. Ze had gelijk. Aan zijn begroeting te horen was hij de vervelendste niet. Trouwens, een vooroordeel hebben over mensen meteen bij het uiterlijk was om problemen vragen. Sylvana had het nooit in haar hoofd gehaald om mensen meteen te bekritiseren omdat ze een joint in hun bek hadden of zo (urhm... mond ), nee, helemaal niet. Sylvana keek richting de jongen en leek nadruk te horen in zijn vraag. Hierdoor schoot haar wenkbrauw heel even omhoog en vroeg ze zich af of ze nu echt zo blind was voor alles of dat die nadruk er niet was geweest. 'Ja, beetje van het zonnetje genieten, alhoewel, weinig kans om daar nu nog van te genieten,' grinnikte Sylvana, terwijl ze de jongen glimlachend aankeek. Ach ja... Ze kon het er maar beter het beste van maken. 'Sylvana is de naam,' zei ze, terwijl ze niet wist of ze nu haar hand moest uitsteken of niet. Ach wat... Ze stak haar hand uit, wachtte op de reactie van de jongen en legde haar hand toen weer naast zich, om er niet als een pilaar uit te zien. Ach wat... Ze was wie ze was! Ze keek naar de jongen. Leek hij nu zo oud of was hij nu zo oud? Sylvana had het bijna gevraagd als ze niet op tijd op haar wang had gebeten. Een felle steek bij haar borst liet haar weten dat er nog een operatie voor de boeg stond. Sylvana legde haar hand er even op en probeerde de pijn te verminderen. Het lukte weinig. Rustig ademde ze diep in en uit. De pijn trok langzaam weg. Ja, dat geld moest ze zo snel mogelijk hebben. Maar hoe ging ze school combineren met werk? De mensen die hier een job zochten mochten vast niet tijdens schooluren gaan werken. Ja... Daar moest ze een oplossing voor vinden. Of natuurlijk alles opbiechten aan de baas. Nee, dat was zowel het stomste wat ze kon doen. Dan wist heel de school het. Sylvana verhief haar concentratie naar de jongen. 'En wat brengt jou hier?' vroeg ze, terwijl ze naar de sigaret keek en toen weer naar de jongen. Sylvana voelde haar rug prikken, dus draaide zij zich om en keek recht in de ogen van een jongen die blijkbaar iets geslikt had. Zijn pupillen waren groot. Had hij iets gesnoven of geslikt? Zijn ogen gingen hongerig over haar lichaam heen en Sylvana draaide zich weer om, terwijl ze de grote pupillen uit haar hoofd probeerde te krijgen. Wat je hier toch wel niet allemaal tegenkwam... Nou, als ze allemaal hier zo waren, dan was de lol er wel af voor Sylvana. Waren hier nu echt geen normale mensen, zonder alcohol en drugs? Het prikken in haar rug bleef, maar Sylvana draaide zich niet om. Nee dankje!

Het meisje dat naast hem was komen zitten, was dus ofwel erg naïef ofwel een 'durvertje', zoals hij het al eerder in zijn gedachten had genoemd. Maar hij vermoedde eerder het eerste, aangezien ze haar wenkbrauw enkele seconden verbaasd optrok toen hij de nadruk had gelegd op het 'alléen' van daarnet. Ze wist blijkbaar niet echt wat het betekende als je aan deze kant van de pier alleen rondliep als meisje. Maarre, geen nood, Lander was niet op dié manier ingesteld, hoewel er anderen anders waren. Het enige meisje dat hij voorlopig wilde doen was Emilie, maar het voorlopig onbekende meisje naast hem kon ook wel eens als speelbal dienen. "Lander..", sprak hij rustig terwijl hij haar kort in de ogen keek nadat zij zich had voorgesteld. "Sylvana dus, leuke naam." Een speels grijnsje gleed over zijn gezicht, hij schraapte zijn keel even en trok één wenkbrauw op, wilde vragen of ze hier veel kwam, maar zweeg toen ze iets deed. Hij had een handbeweging gezien om hem te begroeten, maar die beweging was zo cliché dat hij die niet zonder opmerking voorbij kon laten gaan. Hij keek haar aan en lachte even gesmoord. bijna letterlyk xD "Meen je dat nu echt? Een hand?" Hij schudde zijn hoofd en boog zich even om haar snel en rakelings een kus op de wang te drukken. "Veel beter..", mompelde hij, waarna hij zijn handen even ophief. "En ik ben niet eens aantastelijk zoals de meesten hier..", grijnsde hij, waarna hij kort fronste toen het meisje haar hand op haar hart legde. Hij trok er zich echter niet veel van aan, als ze wat te zeggen had dan zou ze dat wel doen. Het belangrijkste was dat zijn gedachten even van Emilie afbleven en nu kort bij Sylvana waren, een meisje dat zich blijkbaar niet bewust was van enig gevaar in dit gebiedje. Ze zou het wel ondervinden... Wat hem hier bracht? "Gewoon er even tussenuit..", mompelde hij, tuitte zijn lippen even kort, onbewust, waarna hij even naar haar keek en de vraag terugkaatste. "En jij?"
En ondervinden deed ze het al, hij merkte een gast op achter haar, maar besloot er even, om haar te laten voelen dat het niet veilig was, nog niet tussen te komen. Duidelijk een junkie, zijn pupillen waren bijna even groot als zijn irissen. Ze reageerde er niet op, dus ze wachtte tot hij haar zou aanranden? Nou, ook gezellig.. Hij fronste even en zag vanuit zijn ooghoeken hoe de junkie haar bij de schouders greep en wat achteruit trok. Lander zuchtte even en besloot er tussen te komen voor de jongen haar ging uitkleden. Met één duw wankelde de junkie naar achteren, waarna Lander Sylvanas hand vastnam en van de bank sprong, om haar mee verder te trekken. Enkele meters daarna, liet hij haar hand los, maar stopte hij niet met wandelen. En waarom had hij haar even geholpen? Ach, zij hielp hem momenteel meer.. hij had al enkele tientallen seconden niet aan Emilie gedacht! Kort keek hij opzij en trok beide wenkbrauwen op. "Daarom moet je als meisje hier niet alleen komen", mompelde hij terwijl hij een nieuwe joint uit zijn zakken nam, die aanstak en er een trekje van nam.

De handen op haar schouders, net zoals de kus van Lander op haar wang, zorgde ervoor dat ze even niet meer kon ademen van schrik. Geschrokken voelde ze de handen langzaam naar beneden glijden, richting haar borsten. Ze was dan ook blij toen Lander de jongen een duw gaf en haar meetrok. 'Ik was er ook even tussenuit, als ik hierna geen trauma heb,' grinnikte Sylvana, het voorval van daarnet zo veel mogelijk proberend te vergeten. Af en toe had je echt wrede mensen hier... Sylvana keek nog één keer achterom. De ogen van de jongen waren op haar gericht en ze zag iets glinsteren. Een mes. Geschrokken keek Sylvana weer voor zich en probeerde Lander niet te laten merken dat ze van die jongen heel hard geschrokken was. Grijnzend keek ze hem aan. Die jongen had iets wat veel jongens niet hadden. Geduld, gewoon, in zulke situaties. Als het aan Sylvana had gelegen was ze daarnet opgesprongen en was ze keihard beginnen te rennen, maar nee hoor, Lander gaf de jongen gewoon een duw en trok haar mee. Dat had zij hem dus never nooit nagedaan. Ze vond het wel vriendelijk van Lander dat hij haar niet liet zitten. Lander had gelijk. Gevaarlijk was het hier wel. Het bleek dat iedereen op deze plaats zo was. Ze keek richting een jongen die haar ook nogal nadrukkelijk aankeek. 'Ze kijken alsof ze nog nooit een meisje in een jurk hebben gezien,' mompelde Sylvana, terwijl ze een beetje dichter bij Lander ging staan. Overal waar ze keek, voelde ze gewoon dat er ogen op haar gericht waren. En dat was vast niet omdat ze mooi was. Nee, dat was omdat ze te veel hadden gesnoven, gespoten of wat je ook met een drug kon doen en omdat ze dan gewoon een beetje raar in hun hoofd werden. Bij een sigaret had je dat niet, toch? Sylvana keek opzij naar Lander. 'Is er hier ook nog een normààl plekje?' vroeg Sylvana, met enkele nadruk. Ze trok vragend een wenkbrauw op en keek Lander rustig aan. Het voorval met de jongen was al ver in haar hoofd gedrongen, meer naar haar achterhoofd toe. Nu vond ze Lander een makkelijker en fijner gespreksonderwerp. Hij was dit al gewoon, dat ze zo deden. Zouden ze voor geld ook zulke dingen doen? Werd je hier gewoon zonder pardon aangerand? Dat was een mooie waarschuwing om in haar achterhoofd te houden. Misschien kon ze hier beter lopen met pepperspray of zo. Sylvana keek weer voor zich, naar Lander.

"Ik kan je jammer genoeg niet verzekeren dat je hierna geen trauma hebt.." Hij keek niet meer achter zich, niet naar die junkie noch naar de zonsondergang waar ze nu rustig van weg wandelden. Kort trok hij zijn mondhoeken naar boven toen hij haar geschrokken weer voor zich zag kijken, wat ze gezien zou hebben, zou hij wel kunnen raden, maar erg shockerend zou hijzelf het niet zo vinden. 'Het went wel", grijnsde hij en tuitte zijn lippen geamuseerd. De opmerking van het meisje deed hem even lachen. Alsof ze een meisje in een jurk zàgen... "Ze zien enkel een meisje, geen jurk..", sprak hij droogjes en ademde even diep in, met een speelse grijns naar haar kijkend. "Niet dat ik dat al heb meegemaakt hoor, ik spuit of snuif niet.. Nooit gedaan.. Ik wil mezelf nog onder controle hebben, als je begrijpt wat ik bedoel.", legde hij uit, hij kon even een mooi beeld van zichzelf schetsen en al kon hij liegen als de beste, ditmaal loog hij niet. Hij wist niet wat er met Emilie zou gebeuren moest hij te veel gespoten hebben of te ver heen zijn, en het laatste wat hij wilde was dat hij haar zou vermoorden, hij wilde haar eigenlijk niets aandoen, enkel haar bij zich hebben, zij moest van hem houden en hij van haar. Prachtig, toch?
Zijn gedachten gleden weer terug naar het meisje toen die wat dichter bij hem ging staan, alsof ze de blikken zo wilde afweren. Hij keek toe naar hoe ze ietwat zenuwachtig rondkeek, alsof ze achterna werd gezeten door iemand. Nja, blikken waren overrated.. Hijzelf staarde ook even rond, zijn blik viel kort op een donkerharig meisje dat blijkbaar ook niet meteen wist wat ze hier kwam doen, ach, ieder zijn eigen bezigheden en zaakjes, net zoals er bij hem zaakjes waren die hij liever geheim hield.
Haar vraag klonk hem eerst ietwat ongeloofwaardig in de oren. Wilde ze een normaal plekje? Kon ze krijgen als ze dat wilde, hij kon haar het normaalste plekje van de buurt geven, al geloofde hij niet meteen dat zij, als momenteel opgejaagd meisje, zou toestemmen met zijn idee. "Ik zou je kunnen aanbieden naar mijn leefruimte te komen, die is precies honderdnegentien meter van waar we nu staan verwijderd. Maar je zou toch niet toestemmen aangezien je me bij die junkies plaatst, zoals elk slim meisje zou doen.", legde hij uit, trok zijn wenkbrauwen even op en smeet na een laatste trekje van zijn joint, het dingetje op de grond en trapte het uit. "En ik zal ook even niet meer smoren, aangezien mij duidelijk is dat je daar een hekel aan hebt, ik heb je al een paar keer naar m'n joint zien staren. En ik verzeker je, een joint maakt je alleen maar rustig, het geeft je geen beelden van.. naakte meisjes.. of andere goddelijkheden. Van de troep die je dat aandoet, blijf ik af." Hij haalde zijn schouders even op en liet zijn blik naar haar ogen afdwalen.

Lachend keek Sylvana richting Lander. Ze kon gelukkig wel met hem lachen. Hij leek ook helemaal niet op die jongens die hier rondliepen. Lander was het misschien al gewend, al die vieze blikken en grote pupillen, die hij hier tegenkwam, maar Sylvana nog niet. Dit was overduidelijk een plek waarvan je als meisje beter weg kon blijven. Nou ja, wist Sylvana veel? Dat was misschien nu een waarschuwing voor haar dan. Maar als ze Lander nog eens wou spreken, waar zou ze dat anders kunnen dan daar? Tja… Dat moest ze dan maar zien, hoe ze dan naar daar ging. Ze keek richting Lander en twijfelde bij zijn voorstel. Ze geloofde niet dat Lander een of andere kinderlokker was, maar misschien had hij daar wel iets wat haar zou verontrusten. Trouwens, in de krant stonden heel veel berichten dat meisjes mannen hadden vertrouwd en toen vermist waren. Maar de krant kraamde meestal onzin uit en Lander leek haar veel te vriendelijk in de ogen om zoiets te doen, dus knikte Sylvana, alvorens zij het goed besefte. ‘Ik ga mee,’ zei ze, terwijl ze Lander even glimlachend aankeek en in de lach schoot om zijn woorden. Zie je? Niks om bang voor te zijn… ‘Zit jij dan ook op Monica High?’ vroeg Sylvana, zich duidelijk van geen kwaad bewust. De jongen was ver achter haar gebleven, dus Lander en zij waren hier nu alleen. Nou ja… Alleen? Je wist nooit of er nog iemand je achter de struiken stond te begluren of zo. Misschien was dat wel het engste. Dat je niet wist wanneer je een mes in je rug kon verwachten. Zouden ze hier soms ook wapens dragen? Sylvana boog zich een beetje richting Lander. ‘Hebben ze hier ook wapens?’ vroeg ze zacht, terwijl ze om zich heen keek. Nou ja… Niet dat dat veel zou uitmaken. Als ze schoten, was je of dood, of je wist het niet meer goed en zat te creperen van de pijn. Maar hier lieten ze je gewoon doodgaan, daar kon je van op aan. Sylvana had wel respect voor Lander, dat hij hier toch was en zich toch niet zoals hun gedroeg. Of was hij lid van een bende zonder dat zij het wist? Dat idee klonk zo vaag en zo raar in de oren, dat Sylvana moeite moest doen om in in de lach te schieten. Ze zei maar niks tegen Lander. Ze had nu een vriendschap met iemand, nou ja, zij noemde het in elk geval een vriendschap en die wou ze niet kapot maken. Ze wachtte rustig af of Lander haar zou geleiden naar zijn plaats, of dat hij hier nog even wou staan. Ze keek af en toe om zich heen, wel een beetje op haar gemak, maar niet volledig. Maar ja… Dat zou ze hier misschien nooit zijn. Ze keek weer rustig richting Lander. Zou hij slechte ervaringen hebben met deze plek? Of gehad? Sylvana besloot het maar niet te vragen. Ze hoopte voor hem en voor zichzelf eigenlijk ook, dat Lander die troep echt niet slikte. Anders was ze er maar mooi ingestonken. (Flut)

Ze knikte, en zei dat ze mee zou gaan, waardoor hij in een reflex, ietwat verrast, zijn wenkbrauwen optrok. Welk meisje haalde het er nu in haar hoofd met hem mee te gaan? Niet dat hij haar iets zou doen, daar was ze naar zijn mening nét iets te naïef voor.. Maar hij had altijd te horen gekregen dat zijn uiterlijk, lees gespierde torso, gespierde armen en helemaal niet braaf uitziend, de reden was waarom brave meisjes liever uit zijn buurt bleven. En hij kon ze geen ongelijk geven; hij moest toegeven dat hij toch wel al eens 'nare' gedachten had gehad bij enkele meisjes, maar hij had het nooit over zijn hart gekregen die ook daadwerkelijk te gaan uitvoeren. En hij wist wat hem tegenhield, of beter gezegd, wie hem tegenhield. Of hij op Monica High zat? "Schriftelijk gezien, wel, ja.. Maar ik ga er niet meer heen.." Hij keek haar kort aan en keek dan weer naarvoren, waarna hij zich een kwartslag draaide om zo beginnen te wandelen naar zijn.. bescheiden.. stulpje. Het meisje boog zich wat naar hem toe, alsof ze hem een geheim wilde vertellen, en de jongen kon er niet aan doen, maar hij lachte toen ze vroeg of ze hier ook wapens droegen. "Natuurlijk, wat dacht je dan?" Hij keek haar even samenzweerderig aan en nam dan zijn mes grijnzend uit zijn zakken, even een schokeffect creëeren.. "Je hebt wel iéts nodig om jezelf te verdedigen, Sylvana, geen denken aan dat ik hier weerloos gaan rondlopen." Hij stak zijn mes weer in zijn zak en grijnsde even. "Wel, heb je me ook eens de kans gegeven om stoer te doen met een wapen.. Gelukkig heb ik het nog niet moeten gebruiken." Dit mes nog niet nee, hij sprak de waarheid, hij had het toch niet over die andere wapens in zijn schuif? Zie je, ze kon hem best vertrouwen. Lander sloeg zijn ogen neer en wandelde verder naar zijn stulpje, het doodlopende steegje in dat, naar verwachten, echt wel donker was. Hij liep haar voor, nam het bosje sluitels uit zijn zakken en opende de vrij bouwvallige deur.
De ruimte binnenin was toch opvallend modern, had hij betaald van het geld dat hij 'verdiend' head. Er stonden twee tweepersoonszetels, donkergrijs en strak van vorm, een houten tafel om van te eten, een klein keukentje dat vooral nieuw leek, maar gewoon amper gebruikt werd. Alles was opvallend netjes, dat lag in zijn aard: bovendien kon je geen meesterplan voorbereiden als alles overhoop lag, op dat vlak was hij dan een perfectionist. Hij deed zijn schoenen uit en zette die naast de ingang, waarna hij even omkeek naar Sylvana. "Welkom..Doe alsof je thuis bent, maar blijf wel uit m'n schuiven", lachte hij even, het gewoon luchtig houden was beter dan haar regelrecht te gaan verbieden in zijn schuiven te zitten, kwam minder beangstigend over. "Zet je maar." Hij ledigde zijn zakken en smeet hierdoor zijn mes op tafel, bukte even om uit de koelkast twee cola's te nemen. Hij wierp er eentje richting Sylvana en grijnsde. "Ik drink geen alcohol meer, dus geen alcohol hier."