Just like my momma said: "Don't talk to strangers!"

Alain trok een mondhoek omhoog. ''Weet je wat grappig is? Er zijn nog altijd meiden die mij aandacht willen geven, waar is jouw aandacht? En dat kan je niet anders verwerken dan met inkt?'' zei hij, rustiger, niet meer pissig. ''Volgens mij heb ik nooit ontkent dat ik minder liefde heb gekregen dan jij, sterker nog, dat mag de wereld weten. Ik lik geen hielen om liefde te krijgen. Je kan niet ontkennen dat het tussen de benen een stuk lekkerder smaakt dan onder de benen.''
Hyde had gelijk, hij voelde zich zich niet thuis in zijn eigen huis. Nooit gevoeld ook. Dus? Het zei meer over hem dat hij zich er wel in thuis voelde. Alain begreep alleen iets niet, waarom verdedigde hij nog steeds zijn ouders? Hij had inkt in zijn lichaam geduwd, hij wist toch ook dat ma hem nooit meer had willen zien met een ontbloot bovenlichaam? Of misschien zelfs überhaupt niet meer willen zien. De ironie van de ruggengraat was dan ook aanwezig. Hyde maakte Alain uit voor iemand met een breekbare ruggengraat, terwijl hij degene was die zijn lichaam had verminkt zodra ma er niet meer op kon controleren. Hij ontspoorde na ma's dood, niet Alain. Alain had immers dingen om op terug te vallen, zeker nu. Hij had de band, hij had Famous, hij had Emilie en nu ook een vlindertuin die hij draaiende hield.
Het was genoeg, Alain was de familiereünie zat. Hyde kon opdonderen, zijn tattoo's en piercings erbij. Alain had hem niet nodig in zijn leven, hij had er geen behoefte aan om contact met zijn broertje te hebben. Ook niet stroef contact. Ook niet gescheld. Zijn leven was momenteel prima.
Alain draaide zich om, maar bedacht zich, door zich nog eens op Kenneth te richten. ''Ik kap met de band als je met hem om blijft gaan. Ik ben niet bevriend met vrienden van hielenlikkers.'' snauwde de jongen. Het ergste was nog dat hij niet zeker wist of hij wel overdreef, het voelde serieus. Hij wilde absoluut niet omgaan met mensen die met hem omgingen. Conclusie, hij meende zijn uitspraak.
Alain draaide zich opnieuw om en liep weg. Ze bekeken het maar.

Kenneth besloot zich uiteindelijk maar even neer te zetten en staarde even naar zijn schoenen. Ergens had hij gewoon zin om een conversatie met zichzelf te gaan beginnen, maar dan zouden zowel Hyde, als Alain hem heel weird gaan vinden, en daar had hij nu niet echt nood aan. Het liedje Blood Brothers van Papa Roach schoot opeens zijn hoofd in, hierdoor wou hij in de lach schieten, en het lukte hem eigenlijk nog maar net. Een lied dat gemaakt was voor de twee hier, die zouden elkaar zo in de haren kunnen vliegen of beter gezegd elkaar gewoon vermoorden. Ach ja, zolang geen een van de twee tegen hem begon te zeiken vond hij het goed. Hoewel hij het in de verdere toekomst nog wel zou gebeuren dat hij alweer een probleem had met een van deze twee maar ja, dat zou hij dan wel zien. Even keek hij op naar Alain en fronste kort. Hij liep weg zonder nog een woord vuil te maken aan Hyde. Wat was een broertje hebben toch lekker leuk, vroeger wou hij er wel een maar nu, nu hij dit gezien had kon die droom wel weer de vuilbak in. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en stond hij maar weer recht. Zo, dit was het wel weer voor vandaag. Zo meteen zou hij waarschijnlijk weg gaan, hoewel misschien ook wel niet hing er een beetje vanaf wat Hyde nog te zeggen had, en dat meisje dat zich al de hele tijd stil hield. De jongen stak zijn handen weer in zijn broekzakken en wachtte kalm af op enige tegen reactie van Hyde op Alain nog, want ergens zag hij die nog wel aankomen.

De grijns die op haar lippen stond geprent, was er nog steeds niet vanaf. En niet dat ze die van plan was weg te halen. Nee, die stond goed zo. Voor een moment liet Kaelin haar blik langs het muurtje glijden waar de jongen op zat. De omgeving erachter was compleet duister voor haar, aangezien ze nog amper gezichten kon onderscheiden. Het was ook wel logisch, om 1 uur 's nachts. "Dat doe je beter Kenny..." Nog voordat ze een paar woorden aan haar vorige zin kon toevoegen, drong een stem haar gehoor binnen. Met een ruk draaide ze zich om en ze moest even zoeken naar een gezicht. Maar al snel viel haar blik op een jongen met blond haar. Even zuchtte ze. Ach, het was blijkbaar heel interessant hier. Want ze wist zelf ook niet waarom ze naar hun toe was gelopen, en eigenlijk bleek er niet eens zoveel spectaculairs aan de hand te zijn.
Haar ogen had ze nog altijd op die van de jongen die net aan was gekomen gericht, maar al snel richtte ze zich weer voor zich uit. En merkte hoe de jongen een gesprek met de andere begon. Echt veel kon het haar niet schelen. En volgen deed ze het al helemaal niet. Voorzichtig liep ze naar voren en keek naar één van de jongens die nog altijd half dood op de grond lag. Hij leek niks te bewegen, maar echt veel aandacht schonk ze er nou ook weer niet aan.
Haar aandacht werd werd weer naar het gesprek getrokken toen ze pas merkte dat het gesprek nou niet bepaald soepel verliep. En uiteindelijk zag ze de jongen van zonet zelfs weglopen. Even had ze de neiging om te grinniken, deels omdat ze er nog steeds helemaal niets van begreep, maar ook omdat ze het in haar ogen er nogal grappig uit vond zien. Al wist ze niet precies waarom. Toch hield ze zich in en keek naar één van de overgebleven jongens die zijn handen in zijn broekzakken stopte.