Just like my momma said: "Don't talk to strangers!"

Buiten Bar Copa stonden drie mensen. Twee jongens en een meisje. Er klonk een boel geschreeuw, enorme ophef. "Zeg me dat dit een grap is!" riep een van de jongens uit. Hij keek het meisje aan die weer de andere aankeek. "Deze hele facking tijd zit jij gewoon tegen me te liegen?!" "Rustig aan Hyde!" Het meisje was duidelijk van slag. "Oh ja jij zit dus elke-" "Luister naar me!" "Oh je zit dus elke nacht met hem?" Hyde knalde half tegen de jongen op die toen tegen een stilstaande auto knalde. Hij mepte een keer met zijn vuist in zijn gezicht. 'En die eikel slaat nog terug ook!' dacht hij toen de jongen hem op zijn neus sloeg. "Nee! Nee!" riep het meisje en haalde haar handen naar haar hoofd. Een groep mensen kwam aan. Hyde deelde nog een laatste klap uit voordat de anderen hem wegtrokken. "Mijn God! Wat gaat er om in jouw hoofd!?" riep Hyde naar het meisje. Ze keek hem kwaad aan, maar zei niks. "Oh haal die kutblik toch van je rotkop! Nou wij zijn over!" Het meisje keek hem aan. "Hyde.. Het spijt me echt heel erg. Ik wil opnieuw beginnen, neem me terug." Hij baalde zijn vuisten terwijl enkele mensen hem terug hielden. "Oh nu spijt het je opeens?!" schreeuwde hij. "Het spijt me schatjee, meer kan jij niet zeggen! Je hebt dit wel vaker verkloot en ik kwam steeds terug, want ik had niet gedacht dat je dit zo zou verkutten!" Ze schudde haar hoofd en hield haar hand bij haar mond. "Ja meer kan ik niet zeggen!"
Hij liep Bar Copa in en schreeuwde tegen de mensen die hem vast hadden gehouden dat ze uit de weg moesten gaan. Ergens schoot zijn moeder door zijn hoofd. Toen zij stierf was dat hard aangekomen. Hij was verandert sinds dien, moest hij toegeven. Vroeger was hij altijd de braverik van de familie. Nooit roken, geen tatoeages, geen meisjes.. Alles was anders nu. Zijn vader had gezegd dat hij rebelleerde en dat dat kwam door zijn leeftijd en die 'trauma' van zijn moeder. "Hoeveel meer shit ga je me strot doorduwen pa? Ik zit bijna vol hoor.." Ja, hij wist het nog goed. Hij liep Bar Copa door naar achteren. Na een steegje kwam hij in het stadscentrum. Hij rende door de stad, aangezien er geen bussen meer reden rond een uur 's nachts..


{Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! =D + als je hier post, Hyde loopt op het strand ;D}

Kenneth zat ergens rustig met een paar jongens die hij had ontmoet bij een van de optredens van de band. Deze waren lekker leuk aan het roken, al kon je het meer smoren noemen. Een wiet geur van hier tot in Neverland was duidelijk te ruiken. De jongens hadden hem wat aangeboden maar hij bleef bij het standpunt dat hij geen joint meer aan raakte. Kort streek hij door zijn haren waarna hij al gauw een jongen in het oog kreeg die recht op hen kwam afgelopen. Aan zijn manier van doen leek de jongen niet echt happy. Plots kreeg hij echter een saf in zijn handen gedrukt waarna hij er even twijfelend naar keek. 'Geen stress Kenny, dit is maar gewone tabac niets drugs.' Kenneth fronste. Ja, en als je dat geloofde was hij echt wel heel stom. Toch nam hij er een flinke hijs van. Kenneth had het geluk dat hij niet zo snel onder invloed was, alleszins niet meer. Tja, een hond verleert zijn kunstjes ook nooit. Vroeger werd er altijd rond hem heen gesmoord gerookt gedronken, hij was het gewoon geraakt. En ja, in het begin had hij meegedaan, welke gast zou dat nu niet doen? Maar nu bleef het maar eenmalig, drinken deed hij zo nu en dan als hij er zin in had, of als hij het gewoon moeilijk had. Voor even schoot het meisje dat door zijn toedoen dood was geknald door zijn hoofd, meteen schudde hij zijn hoofd en keek meteen weer voor zich uit en gaf het fikkende ding weer terug aan de jongens naast hem. De andere jongen die hij zojuist in het zicht had gekregen kwam steeds dichter bij, en aangezien hij het moe was om bij de junkie's te zitten duwde hij zich recht en sloeg even het zand van zijn broek af waarna hij kalm begon te wandelen. Het licht verlichte zijn bovenlichaam wat slechts verhuld was in een shirt, maar dan in het donker grijs. Misschien kon hij een praatje gaan maken met die knul, alleszins als die er zin in had. Dat zou hij zometeen wel zien. Kort wreef hij over zijn arm en grijnsde even, zijn tatoeages, iets waar hij trots op was. Ookal vonden andere dat hij zijn lichaam gewoon verziekte, maar dat was hun probleem dan maar even. Veel kon het hem niet schelen zolang hij zich er maar goed bij voelde. Dat was al wat telde.

Hyde liep door. Een paar jongens waren aan het roken, ze leken niet helemaal helder. Hij trok zich er niks van aan, hij was het wel gewend. Hij hoorde ze dingen joelen, maar dat was niet naar hem gericht. Ach hij had alles wel gezien. In elkaar geslagen, weggeduwd, drankjes naar hem gegooid, in z'n gezicht geraakt en er is hem verteld dat hij 'een schande' was. Hij liep door terwijl hij wat van zijn neus voelde druppelen. Zijn hand ging naar zijn neus en hij voelde dat hij - precies tussen zijn ogen - bloedde. Kutjong..
Hij had ook een bonzende pijn onder zijn oog, maar het bloedde tenminste niet. Hij ging ongeveer negen a tien meter verderop zitten van het groepje. Hij keek even naar de tatoeages op zijn arm. Er zat een roos op zijn linkerarm die klein begint en steeds groter werd. Hij wist dat op zijn schouderbladen "Mai dire Mai" stond, wat inhield 'zeg nooit nooit'. Romeinse nummers langs zijn ribben: '1.xxx1.1v'. En de belangrijkste was het paar vleugels op zijn borst, met een kleine kruis erboven. Die stond voor zijn overleden moeder. Eerst waren het een paar vleugels, maar een paar maanden nadat hij die had genomen liet hij hem bewerken, met een kruisje erboven.
Zijn beide ouders waren advocaten en hadden het altijd te druk om te geloven in de ik-ren-weg dromen van hem. Maar dat begreep hij wel, dus hij gehoorzaamde ze en maakte het hun er maar niet moeilijker op. Alain was een geheel ander verhaal. Hij had vaak - om het zacht uit te drukken - zijn ouders voor lul gezet. Hij had nooit begrip gehad voor het drukke leven van hun. Hyde vond het een hopeloze schreeuw naar aandacht, altijd al gevonden.

Kenneth staarde even naar zijn knokels waar het woord obsessed op te lezen viel, dat was zijn derde tattoeage die hij had laten zetten als hij het zich nog goed herinnerde. Achter heel die tattoeage zat een groot verhaal maar dat was iets dat hij liever voor zich hield. Op zijn rechterarm stond een hand met een kelk rode roos vast, met daar onder in het zwart Just an apology, daar onder bij zijn pols had hij een geheel zwarte tattoeage die voor hem diende als een soort hou vast, iets wat hem echter down to earth hield. Aan de linkerkant van zijn borst kast op zijn ribben stond een vogel, die stond in voor de vrijheid die hij in zijn leven had, in zijn nek had hij nu nog maar een tattoeage en dat was ook een vogel, waaronder de woorden Casus Beli stonden, wat betekende incident of war, op zijn linker arm stond een oog met het woord dream eronder ongeveer ter hoogte van zijn elleboog en daar stond ook nog een hart op. Allemaal tattoeage's die een vrij grote betekenis hadden voor hem. Kenneth was nu best een eind verder van de jongens verwijdert en hij zag die andere jongen ergens neer zitten. Lichtjes twijfelend wandelde hij naar hem toe en zette zich vervolgens naast hem neer met zijn blik gericht op het water. 'Hé.' Sprak hij kalm tegen de jongen. Als deze niet uit was op een gesprek zou hij wel zien wat er uit dit alles zou voort komen. Kort viel Kenneth's oog op enkelee stukken van tattoeage's zijn mondhoeken krulde even omhoog. Ergens wist hij wel dat hij wel met deze jongen overweg zou kunnen, alleszins zo leek het wel voor hem maar ja, dat kon hij beter wel wat afwachten.

"He." klonk een kalme stem. Hyde keek even opzij waar een van de blowende jongens zat. Dacht hij dat hij ver genoeg zat, was het nog niet goed.. Dus nu kwam die paffende gozer maar naast hem zitten? Hij had er helemaal geen behoefte aan, als hij heel eerlijk was. Hij keek hem nog even aan terwijl hij wat bloed van die wond op zijn neus veegde. Dat zou hij waarschijnlijk nog enkele keren moeten doen, als hij er zo naar keek.. Wat had die jongen gedaan dat hij bloedde? Krabben of zo?
"Zeg me niet dat jij ook high bent.." zei hij geïrriteerd terwijl hij langs de jongen naar de anderen keek. Hij keek weer terug naar de jongen met een kleine frons. Hij leek niet erg high, maar je kon het nooit zeker weten. Hij was in ieder geval ouder dan hem. Waarschijnlijk laatste jaars, al was dat ook maar een gok. Hij had ook enkele tatoeages, iets wat voor hem een teken was dat de jongen wel oke was. Ook had hij enkele piercings, waaronder snake bites. Hij had een stuk langer haar dan Hyde, maar wel dezelfde kleur. Alleen zat zijn eigen haar vol met gel, want anders stak het alle kanten uit. Hij hoorde het groepje in lachen uitbarsten terwijl de een allemaal vage gebaren maakte, alsof hij een verhaal vertelde. Wedden dat als ze niet high waren, dat het niet eens grappig zou zijn? Hij keek even naar een vogel die op het strand landde, daarna weer naar de jongen.

Kenneth schudde kalm zijn hoofd. High was hij nog bijlange niet. Daar was wel wat meer voor nodig eigenlijk. 'High ben ik niet.' Sprak hij kort tegen de jongen en liet zijn blik even gaan naar de andere jongens die steeds luidruchtiger begonnen te worden. Dat was nu het irritante aan junks, die wisten niet van ophouden als het om geluid maken ging. Kenneth taste even door het zand en vond daar een kleine steen. Met een kleine grijns smeet hijde steen richting een van de jongens en ja hoor, hij had een voltreffer gemaakt. Een van de jongens keek heel droog rond en ging daarna weer verder met tja amok maken. Kort schudde hij zijn hoofd en keek naar de jongen die naast hem zat. Nu viel het hem pas op dat de jongen echter tussen zijn neus bloedde. 'Oke, het zijn me zaken niet. Maar welke sukkel heeft op je gezicht lopen slaan?' Kenneth keek hem even aan en wachtte kort af. Al snel werd zij aandacht getrokken doorechter een histerisch kind dat ovehet strand begon te lopen al roepend, wat ze riep verstond hij niet echt maar ja. 'Ik ben trouwens Kenneth.' Sprak hij kort tegen de jongen waarna hij hem weer aan keek. Oke, dat het strand rond dit tijdstip zo luidruchtig kon zijn wist hij totaal niet, maar als die mensen hier zometeen hun kutkoppen niet gingen houden ging hij ze slaan. Want hier had hij geen zin in. Zulke sukkels hoorde gewoon in een of andere kroeg te zitten zodat ze de nachtelijke rust hier niet gingen verstoren. Sukkels ook.

"Mooi." reageerde hij droogjes en de frons viel van zijn gezicht. Het was al een hele opluchting dat hij niet naast een junk zat. Hij was zelf ook erg voor dat soort problemen, maar hij greep sneller naar alcohol dan naar wiet, of wat dan ook. Maar de laatste tijd loste hij steeds vaker zijn problemen zelf op. Eerst op de vuist, dan rust behalen. Het was de jongen blijkbaar opgevallen dat hij bloedde. Hij begon met dat het zijn zaken niet waren, maar vroeg toch naar wie hem op zijn gezicht had geslagen. "Dezelfde sukkel die aan m'n vriendin zat." bromde hij terwijl zijn frons terug kwam. De vraag was of het de sukkel was die aan zijn vriendin was, of z'n vriendin die aan die sukkel zat? Daar ging het niet om, ze hadden beide op hun kop gehad. Nu mochten ze lekker samen gelukkig zijn. Maar hij had hem harder geslagen, omdat hij de eerste klap uitdeelde. Element van verassing he?
Hij stelde zich voor als Kenneth. Hij bekeek hem even. Geen reden om zijn naam niet te zeggen.. "M'n naam is Hyde." stelde hij zich toen voor met een kleine knik. De jongens schreeuwde nog wat. Hij was alleen blij dat het niet naar hun was gericht, of erger; naar hem zelf. Al was het wel zo dat hij hier voor zijn rust kwam, dus hij had niet helemaal zin in die schreeuwende gasten. Maar ze deden hem niks, dus geen reden om ze persoonlijk om de nek te vliegen.

Kenneth knikte kort. In het gezelschap van een junk was meestal niet echt heel gezellig, daarom was hij ook bij die bende dudes wat verderop weg gegaan. Dat was nu niet echt het beste gezelschap wat hij zich kon veroorloven. Tenzij hij natuurlijk weer terug wou gaan naar hoe het vroeger was geweest. Dat was juist iets wat hij wou voorkomen, zeker nu hij met Sawyer samen was, niet meer dezelfde fouten maken als toen dat was wat er op zijn palmares stond. Even hoorde hij wat de jongen zei en fronste even. Dus een of andere dude had aan de vriendin van deze gast gezeten? Waarschijnllijk had hij wel terug geslagen, alleszins dat dacht hij toch. 'Je hebt toch wel terug geklopt op zijn smoel?' Grijnsde hij even scheef naar de jongen en haalde zijn hand kort door zijn haren. Voor een moment keek hij de jongen weer aan, toen deze zich echter bekent maakte moest hij meteen denken aan Jeckyl and Hyde, best wel komische naam al besloot hij maar niets te zeggen daar over want anders zat hij hier zometeen al weer met een bloedneus of wat dan ook. Alleszins als de jongen het slecht opnam, en ergens wist hij zowat dat de jongen dat ging doen dus daarom hield hij zijn kop maar mooi. Voor even schoot er een liedje van Linkin Park door zijn hoofd, compleet doelloos eigenlijk aangezien het liedje niets te maken had met wat hij allemaal had meegemaakt gisteren en vandaag. 'Ben je trouwens nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien daarom.' Mompelde hij kort.

"Je hebt toch wel terug geklopt op zijn smoel?" grijnsde Kenneth toen naar Hyde. Rond zijn mond verscheen al gauw ook een scheve grijns. Ja, zo kon je het ook zeggen.. Hij knikte even. "Wat dacht jij dan?" Hyde knalde half tegen de jongen op die toen tegen een stilstaande auto knalde. Hij mepte een keer met zijn vuist in zijn gezicht. 'En die eikel slaat nog terug ook!' dacht hij toen de jongen hem op zijn neus sloeg. Ergens vond hij het wel mooi van zichzelf, al dacht hij er op dat moment niet aan.
"Ben je trouwens nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien daarom." Nieuw? Nee, hij woonde al heel zijn leven in Santa Monica. Met rijke poef-pafs als ouders en zijn broer en zus. Hij was de jongste in zijn familie. Madison, zijn grote zus van 17 en dan had je Alain.. Alain, wat hij van hem moest vinden wist hij niet meer. Hij had Alain ontweken en hij wist zeker dat Alain hetzelfde deed. Al was hij nauwelijks nog herkenbaar na de dood van zijn moeder. Er was veel verandert. Hij zou hem niet eens herkennen, niet dat hij hem ooit had gekend. Ach het maakte uiteindelijk toch niet meer uit. Z'n leven kwam nog op hetzelfde neer. Nou ja, behalve dat z'n vader hem minder mocht omdat hij zich niet meer in spencers kleedde. En die tatoeages hielpen ook niet echt. "Nee, alleen verandert.."

Kenneth knikte goedkeuren, mooi, iemand die geen schrik had om een ander een lap te verkopen. Iemand naar zijn hart. Ja, nu was hij er helemaal van overtuigd dat hij wel maatjes kon worden met Hyde. En als dat niet ging tja, dan botste het maar en zouden de twee elkaar niet meer treffen het kon nog twee verschillende kanten op. De kant die hij liever verkoos of de andere kant. Kenneth dacht even aan vroeger, of de mensen van in Jacksonville hem nog wel zouden herkennen. Een paar misschien wel, maar hij was er bijna zeker van dat zijn bloedeigen moeder hem niet zou herkennen. En hij wou ook niet dat ze hem herkende. Het was immers twaalf jaar geleden dat hij haar gezien had. Die vrouw lag hem totaal niet meer aan zijn hart, nee ze was verslaafd aan crack en alcohol en toen ze naar rehab moest kon het Kenneth niet eens wat schelen. Kenneth zelf was toen naar Nashville getrokken aangezien zijn vader dood was en hij niemand meer had om voor hem te zorgen moest hij naar zijn oom en tante, maar daar was hij het ook al snel genoeg beu en leefde hij ongeveer sinds zijn achtste dag en nacht op de straten samen met zijn vaste groep vrienden waarmee hij later dan ook in de bende zat. Kenneth miste die tijd echter wel, de tijd waarin hij liever iedereen gewoon de stuipen op het lijf jaagde als deze hem niet lag. Tot dan het eerste vuurgevecht waar hij met de bende inzat, het meisje dat een kogel voor hem had opgevangen, toen was hij ongeveer een vijftien jaar of jonger of ouder, toen was hij ook maar uit de bende gestapt maar nog steeds was hij te koppig om weer in het huis van zijn familie te wonen. Plots trok de jongen naast hem hem uit zijn gedachten. Oke, uit die woorden concludeerde hij dat de jongen hier dus oftewel woonde oftewel al heel lang was maar gewoon heel hard was veranderd.

Hyde had rijke ouders, hele rijke. Ze waren allebei advocaat en de hele familie - vader, moeder, Alain, Madison en Hyde - waren opgegroeid in Santa Monica. Zijn ouders waren netjes en beleefd. Dat had Hyde vanzelf overgenomen, om zijn ouders niet ten schande te brengen. Niet zoals Alain, het grootste kutjong in de familie. Van kinds af aan al. Kwam er een keer bezoek, belangrijke zakenpartners en zo of een familie feest; je kon erop rekenen dat Alain het zou verzieken. Dat kind had de kegels bij de bowlingbal vastgelijmd, een geheel zwembad vast laten vriezen enzovoorts enzovoorts. Uiteindelijk waren zijn ouders het zat. Ze gaven hem een groot geldbedrag om uit de buurt te blijven en af en toe komt er nog wat geld bij hem aan. Hoe zielig moest je leven zijn, wouden je ouders opgeven? Dat je geld kreeg om uit hun buurt te blijven? Hyde had altijd de kant van zijn ouders gekozen en Madison zat er gewoon tussenin. Toen zijn moeder om kwam in een vliegtuigcrash - in het Michiganmeer - en begraven werd in een begraafplaats vlak bij Topanga State, sms'te hij Alain nog. "Je moeder is dood. Ben je nu blij?" of iets in die richting.
De paffende jongens schreeuwde nog een keer iets. Hij verstond niet precies wat en het was opnieuw niet naar hun gericht. Als Kenneth niet high was, waarom zat hij dan wel bij hun? Hij fronste een keer kort.

Kenneth staarde ene tijdje voor zich uit. Tot hij een duidelijk harder wordend gejoel hoorde. Meteen keek hij in de richting van de jongens en fronste even. Ze kwamen naar hem toe, daarmee namen ze de wietwalm weer mee tot hen. Kenneth's gezicht vertrok weer meteen, zijn blik stond geïrriteerd op de jongens gericht die in zijn ogen niet veel goeds in zich hadden. 'Hier gaan we het hebben.' Mompelde hij kort. Zijn blik bleef hangen op een jongen met zowat bijna helemaal rode ogen, damn die had genoeg gehad. Een tipisch aanzicht van een junk. Vroeger had hij er nog net niet zo uit gezien, maar hij had maatregelen genomen, grote maatregelen om weer helemaal clean te worden en hij was nu toch weer drie jaar helemaal clean en dat hield hij zo. Voor hij het door had was er een van de jongens zo dicht bij hem, en deze deelde een klap uit naar hen die er zo hard naast was. Kort keek hij naar Hyde en grijnsde eventjes. Vervolgens ging zijn blik naar een van de andere jongens die dingens begon te schreeuwen naar hun, beter gezegd schelden eigenlijk. Kenneth hoorde verscheidene dingen, eerst waren het allemaal dingen over je moeder en daarna gingen junk 1 en junk 2 verder over andere dingen. Ergens vond hij het wel amusant, maar die gozers waren irritant, heel irritant. Toen hij echter wat anders hoorde richte hij kort zijn aandacht op enkele andere mensen die het strand op liepen, deze kregen hen echter ook in het oog maar liepen al lachend verderd. Mongolen ook.
[Flutie]

Een walm aan wiet kwam Hyde tegemoet. Hij fronste even en trok zijn mondhoeken iets op, die geur.. Het rook echt goor. Kenneth mompelde iets, maar daar lette hij al lang niet meer op. Hij stond op en keek de jongens even aan. Een van hun had echt van die fel rode ogen, waaraan je duidelijk kon zien dat die een paar sjekkies te veel had gehad. Zijn hand baalde zich tot vuisten. Dat viel blijkbaar een van die junks op. "Ooh ga je slaan?" zei hij lacherig en de andere lachte mee. Hij begreep niet wat er grappig aan was, maar als je zo high was als wat, dan was zelfs een papiertje op de grond het grappigste ter wereld.
De jongen liep naar hem toe en Hyde trok iets terug. De jongen begon te lachen, wat hem al helemaal irriteerde. Probeerde hij geen klap uit te delen, was het nog niet goed! Normaal kon hij het hebben, maar na dat gedoe met zijn vriendin had hij er gewoon niet 't fut voor. Zijn vuist sloeg keihard tegen de jongen's slaap. Deze viel bijna maar stond nog op, dit keer niet lachend. Toch zat er een kleine glimlach/grijns rond zijn mond. Hij sloeg terug en Hyde vloog hem aan. De jongen gromde half terwijl de rest wat lacherig toekeek. Hij sloeg onder zijn kin naar boven en de jongen trok wat terug. Al gauw werd Hyde ook op zijn smoel geraakt. Zijn hand pakte de pols van de jongen die net nog een keer wou slaan en hij sloeg nog een keer tegen zijn hoofd.

Kenneth keek het hele schouwspel aan, vervolgens duwde hij zich recht en keek hij even recht naar de andere twee jongens. Een daarvan was zich helemaal aan het kapotlachen en lag al op de grond. De andere rende echter op Hyde af. Daar zou hij iets gaan voorsteken. Kenneth rende tot vlak naast Hyde en duwde de jongen neer in het zand, deze keek hem met een verdwaasde blik aan en kwam wankelend overeind en deelde al gauw een klap uit die Kenneth frontaal in het gezicht raakte. Hierdoor beet hij recht op zijn wang waardoor hij meteen iets warm voelde in zijn mond. Hierdoor werd Kenneth kwaad en balde hij vervolgens zijn vuisten ook en dook de volgende slag nog weg en sloeg de jongen vervolgens hard in zijn maag, het gelach op de achtergrond stierf inmiddels weg. Toen hij de hand van de jongen die hij zonet een lap had gegeven zich plante in zijn haar en daar aan trok beet hij op zijn tanden waarna hij zich afduwde op de grond en de jongen een schouderstoot gaf waardoor die op de grond viel samen met hem welliswaar. Al sprong Kenneth vrijwel meteen weer recht en wreef hij even over zijn haar. Oke, hij mocht misschien wel een gast zijn, aan zijn haar zat niemand. Dat kon hem zo kwaad krijgen, en op het moment had hij echt niet veel nodig om kwaad te worden. Deze nacht zou hem eigenlijk nog wel kunnen bevallen, zolang die sukkel maar bleef op staan en stom doen. Even richtte hij zijn blik op Hyde, die leefde zich maar al te graag uit op de jongen blijkbaar. Weer stond de jongen met het blonde haar als hij het goed zag op, maar ditmaal was Kenneth sneller. Hij ving de hand die naar hem toe vloog op en draaide die met gemak achter de jongen zijn rug en gaf hem zo een harde elleboog stoot, maar ditmaal hield Kenneth zelf hem overeind en wachtte af wat de volgende zet was van de jongen. Voor een moment spuwde Kenneth het bloed dat zich in zijn mond had gezet uit, zodat hij daar vanaf was.

Hyde zag hoe de jongen opnieuw opstond en naar hem toe rende om hem vervolgens in het zand te beuken. Handig, om 1 uur 's nachts nog even vechten. Hij stond op en wou weer vol op de jongen zijn bek slaan, maar die pakte zijn polsen vast. Beide duwde ze nu tegen elkaars handen aan om te voorkomen dat de een de ander sloeg. Enkele zandkorrels vielen van zijn arm terwijl hij zich wat aanspande. De jongen klapte naar achteren. Hij viel achterover in het zand en Hyde zag zijn kans. Hij zakte door zijn knieën waar hij toen op ging zitten, bovenop de jongen en begon hem in zijn gezicht te slaan. Na ongeveer vijf keer draaide hij zich om en stond op. Hyde stond ook op terwijl de jongen hem aankeek. Hij bloedde wat uit zijn mond en hij had persoonlijk niet het idee dat het nog lang ging duren. Hyde veegde even langs zijn eigen mond en kwam erachter dat hij er ook uit bloedde. Fijn!
Hij keek voor een seconde naar Kenneth die ook erg druk bezig was met een andere gozer, hij zag nog net vanuit zijn ooghoeken dat hij de jongen's elleboog tegen zijn rug duwde. Te bedenken dat hij, Hyde, dat jongetje die nooit kwaad had gedaan, na de dood van zijn moeder zo was geworden. Zijn vader zei dat hij zich moest schamen, maar dat lukte niet zo goed. Hij zag zelf niet eens in dat het om zijn moeder ging of zijn leeftijd. Hij vond dat hij ergens altijd al zo wou zijn. Hij vloog de jongen opnieuw aan, die ditmaal met zijn rug het muurtje raakte.

Kenneth keek met enige naar de jongen die uiteindelijk hem een kopstoot gaf recht tegen zijn kin aan welliswaar. Kort vloog Kenneth wat achteruit en greep even naar zijn kin, oh dit mocht gaan ophouden en wel nu. Even liet hij zijn ogen langs de jongen staan zag dat deze nog harder bloedde dan hij zef al deed. In volle vaart rende hij op hem af en sloeg hem zelf nu volop tegen zijn wang aan. Kenneth zag even in slomotion versie zijn vuist op de jongen zijn wang inbeuken, deze fluberde even en daarna viel de jongen blijkbaar helemeel knock out op de grond. Over zijn kin liep een straal bloed. Mooi, als hij morgen naar Sawyer zou gaan kon hij weer wat uitleggen. Het was eigenlijk best wel stom, hij had zonet een gozer geholpen die hij nauwelijks kende. Veel kon het hem niet schelen, Hyde was een gast die hij had tegengekomen en hij had die sukkel die nog steeds op de grond lag maar al tegraag aangepakt. Kenneth keek uiteindelijk weer voor zich uit, goed het was midder nacht en zij liepen hier lekker leuk op enkele jongetjes in te kloppen. Hij zette zich weer neer en wreef kort over zijn lip en voelde dat het bloed afkomstig was van daar. Zijn lip was open gesprongen door de klap die hij zojuist had gekregen van die dude. Die zou voor een avond de sterren niet kunnen gaan zien waarschijnlijk. Kort grijnsde hij, mooi dan wist die knul morgen vroeg ook waar hij juist stond en wie weet zou hij dan niet meer zo onozel zou gaan uitpakken tegen hem en Hyde.

[Hallo ]

Met haar hand ging Kaelin door haar haar heen, terwijl ze naar het schermpje op haar mobiel staarde. Er stond een smsje van Manouck in. Voor de zoveelste keer las ze het door. Het was de reactie op de sms die ze een paar dagen geleden had verstuurd naar haar vriendin. En ergens had ze niet meer verwacht een reactie te krijgen. Maar blijkbaar had ze het nu pas gezien. Of niet? Of zou Manouck toch iets verzwijgen of haar ontlopen? Kaelin drukte het weg en liep in een stevige pas door. Waarom zou ze dat doen? Manouck was juist één van de mensen in haar omgeving in Frankrijk die niet al te moeilijk over haar vertrek had gedaan. In tegenstelling tot haar andere vriendinnen van het team. De vragen die ze naar haar hoofd toegeworpen had gekregen waren niet altijd even prettig geweest. Sommige vielen mee, zoals Ga je soms weg omdat je hier niet meer wilt zijn? Met zulke vragen had ze wel goed om kunnen gaan. Maar als ze een verband met Dan gingen leggen werd het een heel ander verhaal. Even zuchtte ze. Met Manouck ging alles gelukkig goed en volgens haar hadden ze een nieuw meisje gevonden. Genaamd Hannah. Kaelin glimlachte, ze hoopte dat ze het team weer compleet zou maken. Net zoals de plek van Dan ook weer door iemand anders zou worden ingenomen. Een korte zucht schoof van haar lippen en ze keek voor zich uit, terwijl ze haar mobiel weer in haar zak stopte. Haar haar zwiepte ze sierlijk over haar schouder heen. Haar gedachten ging automatisch ook weer naar Milly. Kaelin beet hard op haar lip. Het smsje had haar ook verteld dat het helemaal niet zo goed met haar 'zusje' ging. Maar waarom? En wat was er? Er tolde weer een aantal vragen door haar hoofd heen. Kwam dat echt alleen maar doordat ze Bourges had verlaten, haar had verlaten? Snel schudde ze haar hoofd en zette het van zich af. Haar pas versnelde ze nog meer en uiteindelijk werd haar aandacht naar een paar jongens getrokken. Die met elkaar op de vuist aan het gaan waren. Haar ogen werden groot. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Snel rende ze er naar toe, al had ze ook het idee dat ze er maar beter niet naar toe kon gaan. Maar ze negeerde dit wijze gevoel maar. "Wat is hier aan de hand?" zei ze en keek naar de jongens die op de grond lagen. Ze leken niet helemaal meer helder. Nouja, behalve eentje die zichzelf behoorlijk grappig leek te vinden. Met een niet begrijpende blik keek ze naar de twee jongens aan de andere kant.

Hyde schopte de jongen nog een keer tegen het muurtje en stapte toen naar achteren. Hij voelde hoe hij zweette en hoe zijn neus weer open lag. Fijn, kon ie met een pleister op zijn neus lopen.. Al zou hij dat niet doen, dat zag er nog dommer uit dan met zo'n wond lopen. Pas toen merkte hij dat zijn lip was 'geklapt'. Hij voelde er even aan; het bloedde als een gek. Hij besloot er verder niet over na te denken, al voelde hij het opeens steken. Wat een mooie nacht was het geweest, niet dus. Hij voelde hoe wat neus van tussen zijn ogen - net op zijn neus - naar beneden liep, tegen zijn bovenlip aan. Gelukkig was zijn lip links geknapt, want aan de rechter kant zat zijn piercing. Dat zou ook geen mooi gezicht zijn..
"Wat is hier aan de hand?" klonk er opeens. Er stond een meisje tegenover de twee jongens. Hyde keek haar even aan met een frons. Hij vond het zelf wel duidelijk, maar blijkbaar niet. Nou ja, er waren twee gozers in elkaar geslagen, dat was misschien voor het meisje niet helder genoeg. Kon hij ergens wel begrijpen. Hij keek weer even naar Kenneth en toen weer naar de jongens die op het zand lagen. Zijn borst ging op en neer bij zijn ademhaling, die sterker was dan gewoonlijk. Hij had ontzettend de neiging om te zeggen 'niks, rot nou maar op', maar dat was nou ook weer ongepast asociaal. Al had hij geen zin in nog een gesprekspartner. Nou ja, zoals zijn moeder altijd zei 'hoe meer zielen, hoe meer- oh, wacht schat, ik word even gebeld'. "Weinig." mompelde hij toen uiteindelijk en keek Kenneth aan. Hij mocht het lekker uit gaan leggen. Hyde liep naar het muurtje en ging zitten. Zijn ellebogen plaatste hij op zijn benen en zijn handen gingen naar zijn voorhoofd, terwijl wat bloed uit zijn lip op zijn broek druppelde. Fijn.

Kenneth staarde nog naar de jongen die op de grond lag en wreef kort over zijn lip met zijn pols, een veeg bloed bleef achter. Mooi. Sawyer zou hem waarschijnlijk voor gek gaan verklaren als ze dit zag. Kort zuchtte hij en haalde zijn hand door zijn haar terwijl hij de laatste slag van Hyde nog zag op de jongen. Beide jongens zagen er niet goed uit, maar veel maakte het hem niet uit. En Hyde ook niet waarschijnlijk. Plots klonk een vraag door waardoor hij meteen zijn hoofd draaide en meteen een meisje met blonde haren zag staan. Gezellig, kon hij dat ook nog eens gaan uitleggen. Het leek hem dus wel vrij duidelijk wat er gebeurd was, maar ja blijkbaar was dat dus toch niet het geval voor het meisje. Misschien kwam het door het... Nee, dat ging hij nu niet lopen denken want dan zou hij zichzelf dus wel degelijk tegenspreken aangezien hij vroeger ook eens blond haar had gehad. Al snel hoorde hij een antwoord van de jongen komen waardoor hij even grijnsde. Toch verdween de grijns al gauw omdat hij nu de uitleg kon doen. Leuk, heel leuk. 'Denk wel dat het duidelijk is, jongetjes die op de grond liggen waren een beetje heel verg weg. Kwamen lekker stoer doen tegen ons, en tja we gingen op de lappen.' Kort samengevat was dat wat er gebeurd was. En dat waren dan ook zijn laatste woorden die hij sprak. Meer was er gewoon niet te zeggen, en als ze het nu niet zou begrijpen sorry maar dan stak hij er ook geen tijd meer in omdat het toch geen zin zou hebben.

Haar blik had ze op de jongen met het korte donkere haar gericht. Ze kon hem nog maar net zien door de duisternis die zich om hen heen hulde. Maar echt veel deed het haar niet. Ze zuchtte even en keek voor een moment weer naar de jongens die op de grond lagen. Oké, dat ze gevochten hadden was voor haar ook wel duidelijk. Maar waarom? Ergens vroeg ze zich nog steeds af waarom ze hier nou stond. Het tijdstip en de plaats was nou niet bepaald goed uitgekozen van haar. "Weinig." Ze kon niet bepaald afleiden van wie de stem afkomstig was, maar ze gokte op de jongen waar ze zonet ook naar had gekeken. Vanuit haar ooghoek hield ze hem in de gaten. Wat was dat nou eigenlijk voor antwoord? Kaelin zag dat hij op een muurtje was gaan zitten met zijn handen op zijn voorhoofd en zijn ellebogen op zijn benen steunend. Haar ogen bekeken hem wat goed, bloed druppelde uit zijn lip. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Zo weinig is er nou weer niet gebeurd gok ik." zei ze, nog altijd met diezelfde grijns. Diep van binnen wist ze dat ze die grijns het best maar gelijk van haar gezicht kon halen. Maar toch bleef hij op haar lippen geprent.
'Denk wel dat het duidelijk is, jongetjes die op de grond liggen waren een beetje heel verg weg. Kwamen lekker stoer doen tegen ons, en tja we gingen op de lappen.' Deze keer was het haar wel duidelijk welke persoon sprak. Haar blik werd daarom ook meteen naar de andere jongen die aan de andere kant stond getrokken. Dat was tenminste wel een wat duidelijker antwoord. Ze rolde even met haar ogen en met haar hand ging ze in haar broekzak om een pakje sigaretten tevoorschijn te halen. Met de aansteker die ze ook in haar zak had zitten stak ze één sigaret aan en klemde hem tussen haar lippen.

Alain liep met blote voeten over het strand, iets wat hij de laatste tijd vaker deed. Met zijn ogen dicht bewandelde hij de grens van zee, denkend aan zijn huidige leven. Een gedachte die regelmatig voorbij kroop. Hij had Emilie, hij had een vlindertuin gekocht, hij had een band opgericht en een tot nu toe succesvolle vereniging. Dat terwijl hij voor hij met de band begon eigenlijk niets van zijn leven had gemaakt. Was de band dan de omslag in zijn leven?
Het was grappig, even leek hij de stem van Kenneth te horen. Grappig. Wacht, nee. Alain opende zijn ogen en zag op zo'n twintig meter afstand Kenneth staan, met een mooi meisje en één of andere homo die zijn kop niet durfde te laten zien. Zo te zien sliepen er ook lui bij. Emomeeting? Kijken kon geen kwaad, Alain sjokte naar het groepje toe.
Naar mate hij dichterbij kwam merkte hij op dat de slapende emo's eerder op slapende bontkraagjes of beter, geslagen bontkraagjes leken. ''Stumpert...'' snauwde Alain, misschien net wel of net niet hoorbaar voor de drie laatsten die overeind stonden. ''Drie keer raden wie de politie aanhoud als één van die lui daar op de weg jullie zien en ze bellen.'' vervolgde hij en ziet zijn blik over het meisje glijden die daar ook stond. ''Dat doe je beter, Kenny... Is ze wel oud genoeg?'' vroeg hij en keek nu naar de derde, die er net als Kenneth wat gehavend bij zat en even leek de wereld stil te staan. God-ver-domme. Alain herkende de jongen en had zin om hem te slaan, de eikel.
''Is ma op vakantie? Dat je stiekem geen stropdas draagt.'' zei Alain pissig, behoorlijk pissig. Het sissen, zoals het bedoelt was, kwam er meer uit als gegrom. Natuurlijk, de kans was groot dat de twee elkaar gingen ontmoeten, als je beide in Santa Monica woonde. Maar het was toch niet iets slechts om op het onrealistische te hopen? Alain werd zelden boos, de laatste keer dat hij boos was, was toen... Hij kon het niet eens meer herinneren, was hij ooit boos geweest? Maar Alain wist prima hoe hij zich voelde, boos. Zijn lippen perste hij tot speeltjes en zijn wenkbrauwen stonden laag. ''Dat je haar niet achterna bent gegaan verbaast me, deed je anders ook altijd.''

Hyde veegde langs zijn voorhoofd, via zijn oog en dan over zijn wang en bekeek zijn hand. Het bleek dat de enige wonden op zijn gezicht die hij had opgelopen die klap-lip was en dat de plek tussen zijn ogen weer bloedde. Viel best mee, al dacht hij het zelf. Het meisje kwam met een kleine opmerking met een grijns rond haar muil. Hij fronste even en rolde daarna met zijn ogen. Hij had er geen zin meer in - het liefst ging hij gewoon in zijn bed liggen. "Dat doe je beter Kenny..." een bekende stem.. De stem sprak even door naar Kenneth. Zijn spieren spande wat aan terwijl hij omhoog keek.
Toen zijn broer hem aankeek, zag hij hoe boos hij was. Hij stond op. Hij was nog net ietsjes kleiner dan Alain, maar het scheelde niet veel. "Is ma op vakantie? Dat je stiekem geen stropdas draagt." klonk Alain pissig. Zijn zo genaamde beledigende opmerking zou harder aankomen als hij niet op zo'n pissed-toon sprak, want nu was het duidelijk genoeg dat hij zijn broer ook irriteerde. Precies zoals hij wou. Al had hij toch gehoopt hem niet nog een keer te zien, maar dat was niet het geval; zoals nu bleek.. Fijn, nu kon het blonde meisje ook haar steentje bijdragen en kon hij door twee mensen worden plat gescholden! Van Kenneth verwachtte hij niet veel, aangezien die Alain blijkbaar al kende. Hij hoefde ook niet dat anderen voor hem opkwamen.
"Hey.. 'K had gedacht dat jij nu met drie ongewilde-kinderen aan je zij zou lopen.." zei hij toen rustig. Het zou hem niks verbazen als Alain in de afgelopen paar jaar zoveel vrouwen had plat geneukt dat hij niet eens bij kon houden hoeveel kinderen hij had - waar hij van wist ten minste. Al zou hij het waarschijnlijk als compliment beschouwen - bastard dat het was. "Had je die sms niet gehad?" lichte verbazing verscheen. Hij had het liever niet over de dood van zijn moeder - maar hij gokte dat er niet veel andere keuze was.

Alain keek hem aan en was verbaasd toen hij op stond, iets wat hij niet liet merken. De jongen had een lipring, een tattoo en gaten in zijn oren. Wat was er met hem gebeurt? Probeerde hij nu een mens te worden? Kwam meneer ook lekker op tijd mee.
Nog steeds keek Alain hem pissig aan, dat was hij ook. Dat hij een tattoo had, wilde niet zeggen dat hij ineens ook humor had en niet nog altijd dezelfde gedachtegang had als zijn ouders. Hyde's ouders, zo sprak Alain vaak over zijn eigen ouders, hij vond niet dat hij ouders had. Alain was waarschijnlijk het eerste kind dat na acht maand zijn eigen luier bij wijze van al kon verschonen. Zonder gein, waarschijnlijk had de oppas hem vaker aangeraakt dan zijn eigen moeder. Sterker nog, waarschijnlijk waren er meer dagen dat Alain zijn ouders niet had gezien, dan wel had gezien. En dat voor hij überhaupt naar school ging.
Hyde begon over drie ongewilde kinderen, god wat schattig. ''Dat jij nu nooit een meisje had kunnen krijgen. Of wil je met je tattoo's nu ineens laten zien dat je wel degelijk hetero bent?''
Hyde was een eikel. Nee, hij hooguit een eikeltje. Een mier waarvan niemand op Aarde het ooit had gemerkt als 'ie vertrapt werd.
''Ik was je vergeten te vertellen dat ik een nieuw nummer had?'' zei Alain, natuurlijk had hij het SMSje gekregen. Hij kon het zich nog goed herinneren, in Bar Copa, terwijl hij met Ruby stond te praten. Het was een droom die uitkwam en toch had hij de hele boel ondergekotst, zonder ook maar één biertje te hebben gehad. Alain was naar haar begrafenis in Topanga State geweest, op een afstand, niemand had daar iets van gemerkt. Maar nu was het goed zo, zijn moeder was nu waar ze thuis hoorde. Op de schoot van Satan.
''Zoals ik zei, het verbaasd me dat je haar niet achterna bent gegaan. Dat deed je anders ook altijd.''

Kenneth keek kalmpjes naar voren tot hij opeens een heel bekende stem klonk. Alain? Wat deed hij nou hier? Toen de leadsinger van de band zich echter tentoonstelde keek hij hem kort aan en fronste even. Bij zijn opmerking over het blonde meisje naast zich schudde hij kort zijn hoofd. 'Ik heb een vriendin Alain.' Mompelde hij kort en kruiste vervolgens zijn armen terwijl zijn gedachten even vervlogen naar Sawyer. Misschien kon hij morgen of overmorgen nog wel eens naar haar toe gaan, aangezien al wat hij moest doen praktisch gedaan was dus. De volgende woorden die alweer afkomstig waren van Alain deden hem even naar Hyde kijken. Ma? Waren die twee dan broers? Zou je eigenlijk niet zeggen als je op uiterlijk moest afgaan. Maar ja, dat zou je van hem en zijn moeder al helemaal niet zeggen, noch van zijn vader als die geleefd had. Beide hadden van dat licht bruin haar en grijze ogen, terwijl hij dan weer ongeverfd zwart haar en bruine ogen had. Weer klonken er woorden nogmaals van Alain. Waaruit hij dus al snel concludeerde dat hun moeder dood was, en Hyde vroeger meer het moederskindje was dan Alain. Oke, over onverwachts gesproken. Algauw kwam er ook een reactie van Hyde, met iets over drie ongewilde kinderen waarmee Alain zou rondlopen. Even keek Kenneth naar de grond en beet kort op zijn lip om niet in lachen uit te barsten, ergens zou dat beeld ook in hem zijn opgekomen eigenlijk. Maar hij wist wel beter. Kenneth begon maar wat te prutsen aan zijn armband en luisterde nog met een half oor naar wat er allemaal gezegd werd. Tot vechten zou het hier niet gaan uitdraaien als het aan Alain lag, die pakte liever iemand met woorden in plaats van met klappen. Misschien kon hij die tactiek ook maar eens beter gaan uit proberen, om minder klappen zelf te krijgen. Kenneth concludeerde al snel uit de gespannen sfeer dat er hier iets goeds scheef zat maar hij besloot zich er maar buiten te houden, merendeels omdat hij beiden te vriend wou houden.
[Kut post]

Alain begon met een ontzettend afgezaagde 'dat jij nou nooit..', iets wat Hyde flink teleurstelde. Hij had gedacht dat zijn broer wel met een betere belediging kon komen, want vroeger kwamen ze hard aan. Hij haalde zijn schouders op. "Het verschil is dat jij nooit liefde heb gehad van ma 'n pa, dus zoek je het daarom maar bij de eerste de beste stoephoer die je tegenkomt. Maar je weigert dat te geloven, dus schuil je maar tussen de benen van 'n meid." zei hij terwijl hij zijn schouders nonchalant ophaalde. Kenneth en het blondharige meisje hielden zich stil, iets wat hij hun niet kwalijk kon nemen. Als het aan hem lag ging hij met Alain op de vuist, alleen was het probleem dat hij er sowieso niet al te goed aan toe was. Dat zou dan de derde knock-partij in een avond zijn, iets wat hij liever vermeed. "Jammer dan," sprak hij over Alain's zogenaamde nieuwe nummer. Hij geloofde er niks van, zijn broeder was immers een leugenachtig hoopje kattenkots dat nog nooit iets in zijn leven had bereikt buiten een amateur band. Toegegeven, een amateur-band was beter dan geen band.. Al neigde hij er zelf totaal niet naar. Hij bespeelde geen instrument of wat dan ook. Het enige wat hij had, was die geweldige krankzinnigheid.. Sinds de dood van zijn moeder had hij zijn dagen in de sportschool verspild. En tot nu toe had hij niet veel laten weten van zijn verdriet over zijn moeder. Je moest immers niet alles geloven wat blijdschap je wou aanpappen, niks voelde beter dan het verstoppen van zulke dagen.. Ughe, daar ging Alain weer.
"Alain, je valt in de herhaling.. Verzin iets nieuws of houd je muil gewoon." zei hij met een soort van lusteloosheid in zijn stem. Hij had totaal geen zin in het zielige gedoe van zijn broeder. Maar blijkbaar had hij geen keus, en moest hij het spelletje van zijn broeder meespelen. Hij keek Alain even aan. Hij fronste lichtjes. "Weet je hoe je er voor mij uitziet? Een provinciaal. Een goed gewassen, hosselende provinciaal met een lichte smaak eraan. Die goeie voeding gaf je een kleine ruggengraat, maar je bent niet veel meer dan een generatie armzalig, wit afval, of wel, Alain? Al die mensen met goeie manieren, je voelde je er niet thuis? Je voelde je het buitenbeentje? Dus ging je hopeloos aandacht zoeken door problemen te oorzaken. Hoe vaak je ontkent dat dat de reden is, ik weet goed genoeg dat het wel zo is. Dus terwijl wij rustig aan de brunch of wat dan ook begonnen, kon jij alleen dromen van weg gaan." hij keek zijn broer strak aan. Hij had altijd al zo'n idee van zijn broer gehad. Vanaf de eerste dag dat hij alle aandacht opeisde. Maar de enige aandacht die hij wist te verkrijgen was negatieve aandacht. Precies wat hij wou, zeker ...?

[Provinciaal is in deze zin een boer xD]