MIJN GROTE DEJAVU TOPIC XD

Abel keek in een spiegeltje die hij in zijn hand had. Hij had hem net gevonden op straat gevonden en het was een beetje troebel geworden. I'm looking at you through the glass. Zijn vinger tikte tegen het plastic dat het spiegeltje omhulde. Hij was er niet zeker van hoe lang hij al keek, oh God, het voelde als een eeuwigheid. Al zei niemand ooit dat die eeuwigheid als thuis voelde. Het voelde als thuis in iemands hoofd, helemaal alleen. 'Hoe voel je je?' dat was de vraag. Soms vergat hij dat mensen geen makkelijk antwoord van hem verwachtte. Hij ging zitten op een bankje en streelde met zijn wijsvinger over het oranje plastic. Als iets als een ziel wordt geïnitialiseerd zoals met papier gevouwen popjes en duizenden kleine notities dan kon je nog maar weinig verwachten van die persoon. Hij legde het spiegeltje neer en pakte zijn kladblok en ging door met zijn kleine verhaal. Zijn opstel. Dus als je van buiten kwam en naar binnen staarde en vertelt wat je ziet; onthoud dan dat je naar mij kijkt. Want ik kijk je aan door het glas, ik weet niet hoe veel tijd er inmiddels is gepasseerd. Niemand vertelt je dat die eeuwigheid als thuis voelt. In hoeverre is het echt? Zo veel om te vragen. Hij zuchtte een las het nog een keer in zichzelf.

"Ik weet dat jij het hebt gedaan!" riep Abel toen naar zijn broer. Die keek hem maar aan alsof hij gek was, terwijl tranen in Abel's blauwe ogen verschenen. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij?! "Beken dan!" riep hij machteloos. Broeder Darryl haalde zijn schouders op met een kleine grijns, al beweerde Abel ergens nog pijn te zien. "Broertje, ik weet niet waar je het over hebt." zei hij toen nonchalant en Abel liet zich op zijn knieën vallen. "Het is jouw schuld." zei hij toen met een knik en Abel keek op en fronste. Hij snikte een keer en keek Darryl aan. "Kijk naar jezelf.. Een zestien jarige die huilt, jij bent geen man." Abel keek naar beneden en beet op zijn lip. Chloe was alles voor hem, echt alles. Ze was het enige wat hij had. "Ik ben niet perfect, maar ik blijf proberen.. Dat heb ik mezelf beloofd, en haar. Was het iets dat ik heb gezegd?" hij keek Darryl nog een keer aan, diezelfde machteloosheid in zijn ogen. Die schudde zijn hoofd en verlaagde zich tot het niveau waar Abel zat. "Nee, het was gewoon je persoonlijkheid." grinnikte hij even. Het was voor de jongere Abel moeilijk te geloven dat dit zijn broer was, diezelfde die hem ooit nog door de moeilijke tijd had heen geholpen. "Je hebt haar vermoord!" riep Abel in het pakhuis. Chloe's lichaam lag nog geen vijf meter verder op, maar hij durfde er niet goed naar te kijken. Darryl kon helemaal niet ontkennen, want hij was de enige die hier was geweest met het lichaam van zijn dode geliefde. "Je weet best dat niemand je gelooft.. Niemand gaat haar vinden."

Tot op heden dag wist Abel nog steeds niet wat er met Chloe's lichaam was gebeurd dat niemand het had gevonden, al vermoedde hij dat het aan de pitbulls van zijn broer had gelegen. Hij kon haar nauwelijks in zijn gedachten aankijken, hij had niets eens gezegd hoe rot hij zich voelde. Iedereen had een helpende hand nodig, maar ze zeiden dat hij het niet zou begrijpen. Hij zuchtte en gooide het spiegeltje in de prullenbak naast hem.

[Me&Yasmin :3]

Met sjokkende passen liep ze over de straatstenen heen. Het was mooi weer, tenminste zo voelde het wel. Echt koud was sinds ze hier was nog niet geweest en daar was ze ook wel blij mee, aangezien ze niet echt fan van de kou was. Niet dat ze er niet tegen kon, nee dat was het niet. Maar ze zat gewoon veel liever in de zon dan achter een wolk. Voor een moment zuchtte ze, ze had de laatste tijd wel meerdere mensen leren kennen. Jimmy bijvoorbeeld, ze grijnsde even. Dat was wel één van de droogste gesprekken die ze tot nu toe hier had gehad. En ook Maja en Murray had ze destijds ontmoet. Een glimlachje speelde op haar lippen deze keer. Ze kon zich nog goed herinneren dat ze de hemel op het Flat Roof er zo mooi uit had gezien, maar dat was niks nieuws voor haar.
In een snelle beweging had ze een lok achter haar oor gestreken en nogmaals zuchtte ze. Als ze aan die keer op het Flat Roof dacht, moest ze ook aan het gesprek met Sabine denken. Nog steeds gaf ze haar het buitengesloten gevoel. Een nieuw aardig meisje, en nog steeds naamloos voor haar. Maar ze zou niet veel moeite doen om achter haar naam te komen, haar kennen zou ze sowieso niet. Dus wat maakte het dan uit? Yasmine liep stug door en haar handen had ze in haar zakken gestoken, iets dat haar houding nog nonchalanter maakte. Haar ogen had ze strak voor zich uit gericht. Totdat haar blik op de half pipe die niet ver meer was. De Youth Yard, daar was ze nog nooit geweest sinds haar eerste bezoek aan Monica High. Daar waarom niet? Ze versnelde haar pas wat en liep er zo naar toe.
Opeens viel haar blik op een jongen die op een bankje iets verderop de half pipe zat. Hij zag er nogal eenzaam uit en zij had nu eigenlijk wel behoefte aan zitten. En er was geen ander bankje in de buurt, dus kon ze net zo goed naast hem gaan zitten. Ergens wist ze niet of het wel zo'n goed idee was, het kon best zijn dat hij niet wilde dat ze naast hem kwam zitten. Nou ja, dat zag ze dan nog wel. Snel liep Yasmine naar het bankje toe en ging erop zitten, waarnaar ze haar blik even op die jongen richtte. "Hoi." zei ze, om de akelige stilte wat op te vullen. Waarnaar ze haar blik weer voor zich uit richtte.

Abel keek nog een keer naar de prullenbak voordat hij zijn handen in elkaar vouwde en deze rustig op zijn benen plaatste. Hij streek met een duim over zijn andere duim nagel en speelde wat met zijn wijsvingers uit verveling. Hij knipperde en keer en trok zijn grote zware nepbril weer recht op zijn neus. Ergens wou hij weer in de prullenbak gaan graaien om het spiegeltje weer te pakken, het was zonde van iets dat nog bruikbaar was. Al was ie dus kapot, maar je kon nog zien. Hij schudde zijn hoofd zachtjes terwijl hij nadacht over die vreselijke obsessie. Hij had de laatste tijd hard zijn best gedaan om alles weg te gooien wat kapot was, al was het soms moeilijk voor hem. Vreemd, maar het lukte hem toch. Hij wou Regina niet tot last zijn in de kamer, dus vandaar dat hij zijn best deed om alles netjes en schoon te houden. Hij was sowieso een neat-freak, dus alle kapotte spulletjes en dingetjes gingen in een doos in zijn kast. Die werd regelmatig schoon gemaakt, net als de rest van het huis. Stof was sowieso niet welkom.
"Hoi." zei een stem opeens. Het was duidelijk een stem van een meisje, daar kon hij niet omheen. Hij krabde bijna instinctief aan zijn wang en keek het meisje toen aan. Bruine ogen met donker zwart haar. Een pony die recht langs haar voorhoofd liep en witte tanden. Het zou hem niks verbazen als ze elke dag poetste, minstens twee keer. Hij zelf ook, maar dat was pas sinds drie jaar. Hij had inmiddels al twee vullingen in zijn mond zitten. Ook viel de donkere make-up rond haar ogen hem duidelijk op. "Hee." reageerde hij toen maar rustig, terwijl hij zijn hand in zijn schoot liet vallen.

Er was nu wel een twijfel gevallen, had ze wel naast hem moeten gaan zitten? Of had ze gewoon naar een ander bankje moeten zoeken. Ze wist het niet helemaal. De jongen leek in eerste instantie gewoon te zwijgen en bij haar leek nu ook het zwijgen opgelegd te zijn. Een hoorbare zucht schoof van haar lippen en voor enkele seconden richtte ze haar blik weer op die van de jongen. De korte maar toch duidelijke "Hee." deed haar glimlachen. Met haar vingers ging ze even naar haar gezicht en streek langs haar pony. Ze wist niet waarom ze het deed, maar op één of andere manier deed ze dat wel vaker. "Ehm, ik ben Yasmine." zei ze en haar glimlach verdween weer, nadat ze haar blik weer op de halfpipe had gericht. Op zulke plekken had ze vroeger altijd rond gehangen. Echt veel gebruikt werd die halfpipe daar niet. Meestal hingen er dan ook gewoon wat jongeren rond. Yasmine zuchtte weer, Sabine had daar nooit naartoe gewild. Maar zij had het niet echt een probleem gevonden. Volgens haar hingen daar de 'verkeerde' types rond. Nou, die tijd dat zij daar was geweest had ze nog nooit problemen gehad. Dus..
Yasmine richtte haar blik weer even op die van de jongen. Er was weer een stilte gevallen, maar ze had geen zin om de stilte te verbreken. Dat kon hij ook doen. Hopelijk was het niet zo'n iemand die dacht dat hij te goed voor iedereen was. Want daar had ze helemaal geen zin in..

Het meisje stelde zich al gauw - maar ook lichtelijk twijfelend - voor als Yasmine: "Ehm, ik ben Yasmine..." Hij kende de naam niet, nou ja.. Misschien van Bratz!. Chloe had hem daarover verteld omdat er een karakter was die dezelfde naam had als haar. Hij had gezegd dat zij tientallen malen mooier was dan die Chloe uit de serie. En voor hem was het ook zo, al moest hij er maar verder niet bij nadenken. Hij werd er alleen depressief van. En dat was dan ook weer niet de bedoeling, al helemaal niet met iemand naast je. Iemand die je nauwelijks kende, notabene.
Al gauw realiseerde hij zich dat er een stilte was gevallen. Daar hield hij persoonlijk niet zo van, dat gaf hem veel denk tijd. Misschien was dat meer wat hij niet zo leuk vond dan die stilte zelf. Toch maar eens tijd dat hij zichzelf ging voorstellen, al wou hij dat ergens niet. Hij kende haar niet eens. Waarom zou hij nu zijn naam zeggen? Tja, zij had het ook gedaan. Misschien dat het gewoon uit beleefdheid hoorde. Je zei nou ook niet 'Oh, je heet Gast? Nou dat is dan leuk voor je! Ik ken iemand die Gast heet!' of wat dan ook. Dat klonk ook weer zo dood. Al ging hij ook niet zeggen dat het een karakter was uit een kinder televisie programma. "Oh, aangenaam Yasmine," begon hij toen dus maar nonchalant, "mijn naam is Abel." Hij twijfelde of hij zijn achternaam moest zeggen en besloot het toen toch maar niet te doen. Dat was net iets te veel van het goeie. Zijn gedachten sloegen op een gegeven moment gewoon nergens meer op en hij besloot dat het maar beter was om zich op Yasmine te focusen. Yasmine met de schone tanden.

Er drukte nog altijd een stilte op hun vier schouders. Nou ja, op haar schouders in ieder geval. Het kon ook zijn dat de jongen die naast haar zat er geen problemen mee had dat er niet veel werd gezegd. Zij had daar op zich ook geen problemen mee, maar nu leek alles opeens ongemakkelijker. "Oh, aangenaam Yasmine," hoorde ze hem beginnen. Hiermee de stilte die zonet op haar schouders had gerust weg nemend. Ze glimlachte naar hem en richtte haar ogen weer richting zijn kant. "mijn naam is Abel." vervolgde hij. Yasmine streek met haar vingers langs haar pony. "Abel, mooie naam." zei ze nog altijd glimlachend. Waarnaar ze weer zuchtend voor zich uit keek. 'Abel, mooie naam.' Wat was dat voor levenloze opmerking? Even beet ze op haar lip. Nu kwam ze ook weer zo over als een persoontje dat niks anders wist te zeggen dan dat, al was dat eigenlijk ook wel zo.. En zij had hém nog wel aangesproken!
Yasmine bleef voor zich uit kijken, naar de grote half pipe. Er probeerde zich nog altijd enkele gedachtes meester van haar te maken, maar ze drukte ze snel weg. Sabine mocht nu even niet haar aandacht overnemen. Ergens verbaasde het haar dat ze nog steeds zo over haar en dat hele gedoe daarachter piekerde. Die had nu toch een nieuwe vriendin? Gezellig. Ze zette het van zich af en keek weer naar Abel. "Waar ben jij hier?" vroeg ze tenslotte maar. Oké, deze vraag was misschien niet de meest originele, maar meer kon ze niet bedenken.