Verveling

Natuurlijk maakte het niet uit, en dat vond ze goed, maar de vraag die hij dan stelde, deed haar hem even kort in de ogen kijken. "Nee," flapte ze er aarzelend uit toen hij haar bleef aankijken, en ze het gevoel kreeg dat ze niet kon gaan liegen tegen hem. Ze hield haar adem in en keek hem wat verward aan, waarna ze even over haar voorhoofd streek met de achterkant van haar hand. "Nee, ik heb het niet alleen moeilijk met weglopen.. Ik.." ze fronste even omdat ze niet gauw niet uit haar woorden kon komen, en ze snapte niet waarom ze dit niet gewoon kon zeggen. Toch haalde ze nog eens diep adem en haalde ze tenslotte haar schouders op. "Goed dan", verzuchtte ze. "Ik hou niet van situaties die ik niet kan controleren. Verrassingen, relaties, spelletjes met een einde dat je niet kan voorspellen en verloren lopen." Ze bleef hem in de ogen kijken en fronste af en toe tijdens haar uitleg. "Ik heb het gewoon niet graag." Daar besloot ze het bij te houden, er niet bij vertellend hoe het kwam dat oncontroleerbare dingen haar afschrikten. Ze wendde haar blik af omdat ze het gevoel had dat ze anders te veel naar haar zin ging vertellen aan hem. "Wandelen.", mompelde ze toen om van onderwerp te veranderen, waarna ze zich omdraaide en de juiste richting uitliep, weg uit die benauwde situatie.

Murray bleef voor haar staan tot ze het hem zou vertellen. En daar had hij zelfs niet veel geduld voor nodig. Na even wat gestruikeld te hebben over haar woorden deed Brookelle haar verhaal, zonder weg te kijken, wat hij best wel knap vond. Ze hield dus niet van oncontroleerdbare dingen. Ok, was te snappen. Hijzelf bleef onder de meeste situaties heel kalm. Misschien maar best. Hij kon zich even niet bedenken welke puinhoop het hier geweest zou zijn moesten ze het beide zo moeilijk hebben met verloren lopen. Dan waren ze vast nooit meer bij de campus geraakt. Nog voor Murray op haar verhaal kon reageren liep Brookelle hem voorbij om verder te wandelen. Hij liep rustig achter haar aan en probeerde intussen de omgeving in hem op te nemen, zodat ze zeker geen rondjes zouden gaan rennen. "Maar als je niet van relaties houdt, omdat die onvoorspelbaar zijn.." begon hij voorzichtig terwijl hij kort achter haar bleef stappen. "Ik bedoel.. het lijkt me niet dat je nog nooit een relatie gehad hebt?" Het zou hem best wel verbazen. Ze was niet lelijk en was spontaan. Niet veel jongens zouden van haar wegrennen leek hem.

Ze wandelde verder, hopend dat de jongen er niet meer over zou beginnen, en wist dat hij haar volgde. Ze keek dus niet om toen ze verder wandelde en de omgeving in zich op probeerde te nemen, tot de jongen begon aan zijn vraag, een vraag die ze liever niet had gehoord. In plaats van om zich heen te kijken, staarde ze nu naar de grond terwijl ze doorliep, tot de jongen uitgesproken was. Dan nog, bleef ze een halve minuut stil voor ze antwoordde, haar gedachten gingen weer naar die ene nacht, en meteen kneep ze haar ogen dicht. "Hoezo, het lijkt je niet dat ik nog nooit een relatie gehad heb?", stelde ze haar antwoord uit, wetende dat het toch niet echt zin had, maar zo won ze enkele seconden om te zien wat ze aan de jongen zou loslaten. "Maar je hebt gelijk, ik heb één relatie gehad. Mijn eerste en laatste. Ongeveer een jaar geleden, nu. En het is ook de reden waarom ik geen relatie meer wil. Het spijt me om te zeggen, Murray, maar de meeste jongens zijn echt niet te vertrouwen.", sprak ze, terwijl ze wat trager begon te lopen zodat hij desnoods naast haar kon komen. "En de meesten van jullie hebben niet echt geduld met meisjes, seks staat helemaal bovenaan en daarvoor zou je zelfs een meisje zoveel pillen willen geven zodat ze niet eens meer beseft wat ze doet." Ze schudde haar hoofd nadenkend en haalde haar schouders op. "Ach, ik heb eruit geleerd, lesbienne worden lijkt me niet echt mijn ding, dus dan blijf ik maar een eenzaatje. Ik heb het al druk genoeg met mezelf onder controle te houden."

Het was al snel duidelijk dat ze niet gediend was met die vraag en Murray had deze daarom het liefst teruggenomen. Maar nog voor hij haar kon zeggen dat ze zijn vraag maar moest vergeten kwam ze al met een tegenvraag. Waarom het hem zo leuk. "Uh.." twijfelend vertraagde hij een beetje en wist niet hoe hij zijn antwoord erop moest formuleren. Gelukkig was dat ook niet nodig want daar leek ze niet eens op te wachten. Meteen kwam het hele verhaal en Murray stapte vlug wat sneller zodat hij naast haar kwam te staan. Op een rustig tempo wandelden ze verder terwijl Brookelle schaamteloos haar eerste en laatste relatie bloot legde. Ze verweet even het mannelijke geslacht, dat ze onbetrouwbaar zijn en enkel aan sex denken. En pillen.. Murray slikte even. "Ja, ik weet wat pillen kunnen doen." mompelde hij, waarna hij net als Brookelle naar de grond staarde. Hij bleef even zo lopen tot een laaghangende tak, die hij niet had opgemerkt, tegen zijn hoofd aan knalde. Na een harde auw zette hij een stap achteruit en legde een hand tegen zijn hoofd. Hij keek naar de tak en bromde even kwaad. "Hij zag mij aankomen, dan moet ie aan de kant gaan!" verweet ie de tak. Hij wreef nog even over zijn hoofd en zuchtte toen, waarna hij langs de tak heen terug naar Brookelle liep. "Het spijt me voor je dat je zo'n slecht beeld hebt over jongens. Ik hoop wel dat je beseft dat niet alle mannelijke wezentjes zo zijn ..."

Pillen waren gewoon de doodsteek als je niet eens wist dat je ze binnenkreeg. Je werd oncontroleerbaar en deed dingen die je anders nooit zou doen. En dat was ze zo gaan haten. Murray was naast haar komen lopen en ze haalde even haar schouders op. "Ze zijn moor..", mompelde ze, tot ze even schrok toen Murray leek te schrikken. Haar blik schoot naar hem, de laaghangende tak en ze vervloekte zichzelf even omdat ze geen leuke ninja-stamp aan de tak kon geven, zodat ie het nooit meer zou doen. "Ze glimlachte even, nam hem bij zijn pols vast en trok hem mee om de tak heen toen hij er sowieso al omheen ging lopen. "Hij is het niet waard", suste ze hem op een lachend toontje en liet zijn pols toen los, om verder te gaan. Toen hij voortging over het beeld dat ze van jongens had, slikte ze even. "Het tafereel van daarnet met die jongen is je vast ontgaan..", sprak ze op een luchtige manier, ergens kon ze er momenteel wel om lachen. "Natuurlijk zijn jongens niet allemaal zo, maar ik vermijd het liever een relatie met hen aan te gaan, ik vermijd het liever om nog eens gekwetst te worden en zo stel ik me lekker veilig en heb ik mezelf lekker onder controle. Ik ben een heuse controlefreak.", glimlachte ze even - ze zei het op een grappende toon zodat het allemaal luchtig leek en niet zo dramatisch- en wandelde verder, het weggetje volgend dat ze .. ja.. voor wie weet hoe lang al aan het volgen waren. De paadjes leken allemaal vreselijk veel op elkaar..

Brookelle stelde zich nogal open tegenover hem. Vooral haar open mening over jongens zat hem een beetje dwars. Echter niet omdat hij het persoonlijk opnam. "Ja ik zag je bij die jongens." knikte hij. "En misschien hoorde die dan wel bij de categorie ik-voel-me-de-beste-van-de-wereld-en-zie-meisjes-als-objecten-jongens." hij zei het in één adem en moest daarna dus even diep zuchten. "Maar je wilt je veilig stellen voor jongens, heb ik dat goed?" hij keek haar even vragend aan, maar hoefde niet eens een antwoord. "Waarom ben je dan zo open tegenover me? Of lijk ik geen jongen?" Hij zuchtte en keek terug voor zich uit, om niet nogmaals in gevecht te raken met een in de weg hangende tak.

"Misschien", mompelde ze alsof ze het overwoog om Dre & co bij die categorie te plaatsen. Haar schouders bewogen zich even omhoog en omlaag toen hij stelde dat ze zich wilde veilig stellen voor jongens. Ze wilde antwoorden, maar kreeg er niet echt tijd voor van Murray. De volgende vraag bracht haar opnieuw een beetje van haar stuk. Waarom ze zo open was tegenover hem? Ze lachte even om zijn laatste opmerking. "Je bent echt wel een jongen.", mompelde ze droogjes en keek hem even zijdelings aan, terwijl ze over de vraag van de jongen nadacht. Ze kon hem moeilijk gaan zeggen dat zijn blik haar makkelijk kon overtuigen om open te zijn, dus probeerde ze het met andere woorden. "Je hebt nog geen seksueel getinte opmerking gemaakt tegenover me, hebt me nog niet tegen mijn wil aangeraakt en je luisterde naar en beantwoordde al mijn irritante vragen. Daaraan kan het misschien liggen. Dus voor ik aan je gehecht geraak: als je een vuile opmerking zou willen maken en me tegen mijn zin wil aanraken, loop dan weg en kom nooit meer terug. Maar zo ben je niet, vermoed ik. Weet ik.. Denk ik?" Haar woorden klonken zeker, maar plagerig keek ze hem met een onzekere blik aan terwijl ze op haar lip beet.

[Ik moet nu gaan, ben later deze avond terug (= ]

Murray grijnsde even over haar opmerking. "Jammer, ik zat er al de hele tijd aan te denken je binnen 100 meter de bosjes in te duwen en te verkrachten." Hij zette even een pruillipje op en keek haar met zo'n triest mogelijke oogjes aan. "Maar dat mag dus niet. Ik moet weglopen. Maar dat is ook geen goed idee, want dan raak ik nog meer verdwaald." hij kon even zijn lach niet meer inhouden en keek terug grijnzend voor zich uit. "Nee, zo aantastelijk ben ik niet." hij keek haar grijnzend vanuit zijn ooghoeken aan. "Of misschien.." waarna hij zich naar haar toedraaide en haar plagend in haar zij porde en probeerde te kietelen. Lachend hield hij uiteindelijk op en liep op een rustige pas vlak naast haar over het pad. Hij keek terug voor zich uit, maar haar woorden bleven in zijn hoofd rondspoken. Voor ik aan je gehecht raak..

Ze keek even terecht geschrokken opzij toen hij haar droogjes meldde om haar te gaan verkrachten over honderd meter. Gelukkig wist ze al snel dat hij maar een grapje maakte, en was ze gerustgesteld. Ze keek even opzij en zag zijn pruillipje en puppy-ogen, waardoor ze even.. hoe zou je het kunnen noemen.. een week gevoel kreeg. Nee, het mocht niet, maar ze wilde ook niet dat hij wegliep. Ze had zichzelf net kunnen inhouden om niet naar zijn hand te grijpen en te zeggen dat hij hier moest blijven, want bij nader inzien zou dat niet zo'n goed idee zijn geweest. Hij was inderdaad niet zo aantastelijk. Ze glimlachte even, tot hij een paar woorden mompelde waardoor ze een tikkeltje argwanend opzij keek. Te laat gereageerd: de jongen porde haar in haar zei en begon haar te kietelen, iets waar ze echt slecht tegen kon. "Nee, stop!", schreeuwde ze gesmoord, af en toe in elkaar krimpend, tot de jongen tot haar blijdschap ophield. Hoewel ze niets van aantastelijke jongens moest hebben, had hij haar anders aangeraakt. Zonder veel bijbedoelingen en oprecht, en bovendien op een heel andere manier dan dat die jongens haar aanraakten. Nja, ze blies het boeltje wel lekker op, maar het verschil was er zeker. Bijgekomen van het lachen, liep ze weer naast Murray en keek uit naar het einde van het weggetje, maar dat leek er voorlopig niet te zijn. "En jij dan?", besloot ze te vragen, "Hoe zit het met jou, waar is je vriendin?", vroeg ze aarzelend, hem aankijkend. Geloven dat Murray geen vriendin had, kon ze niet, want hij deed hààr ontspannen op zo'n crisismoment, dan moest je toch met meisjes om kunnen?

Een gelukkig gevoel bekroop Murray. Tevreden dat Brookelle terug een stuk gelukkiger leek dan daarnet. Hij zette al zijn onzekere gedachtes opzij toen ze terug naast hem kwam lopen. Zoals gewoonlijk had hij zijn handen terug in zijn zakken gestopt. Het weggetje leek wel oneindig, al was hij ervan overtuigd dat ze uiteindelijk wel ergerns zouden uitkomen. En jij dan, hoorde hij Brookelle plots vragen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Ze zag dat haar blik op hem gericht was, waarna hij hem over zijn liefdesleven vroeg. Hij slikte en keek zo snel hij kon terug recht voor hem uit. "Nergens." mompelde hij. Herinneringen spookten door zijn hoofd en hij voelde zijn maag even draaien van de spanning. "Ik heb geen.. vriendin." gaf hij toe. De oude gedachtes bleven maar draaien in zijn hoofd en het voelde alsof hij ieder moment kon gaan schreeuwen van pijn en verdriet. Maar hij besefte dat dat niet kon. Dus hield hij zich stil en bleef gewoon emotieloos voor zich uit starend verder wandelen. "Verbaasd je dat?" vroeg hij voorzichtig.

Liefdesleven, blijkbaar voor Murray ook niet een al te geweldig onderwerp. Toen ze zijn blik zag en de manier waarop hij reageerde hoorde, had ze al een beetje spijt omdat ze de vraag had gesteld. Nergens? Een frons verscheen even op haar voorhoofd toen ze weer voor zich uit keek. Het lag blijkbaar moeilijk voor Murray, en in zijn stem merkte ze wat negatieve emoties op, waardoor een vraag van haar lippen ontsnapte. "Wie was ze?", flapte ze eruit, waarna ze besefte wat voor een vraag ze gesteld had, en meteen haar hoofd schudde. "Het spijt me, negeer die vraag maar, ik had erover moeten nadenken", sprak ze even op een zachte toon, waarna ze zijn emotieloze blik zag waardoor ze zelf ook voor zich uit begon te staren. Zijn vraag deed haar even opkijken. Eerlijk zijn was moeilijk soms, maar het leek haar het beste, voor nu. "Ja, dat verbaast me. Ik kan niet echt geloven dat iemand als jij alleen is.", mompelde ze rustig en zag ondertussen hoe het paadje uitmondde in een bruggetje dat over het kleine stroompje waar ze langs liepen, ging. Een geïmproviseerd bruggetje, weliswaar, met houten planken geconstrueerd. Maar haar gedachten waren er niet echt bij. Waar was Murray zo gespannen door geworden?

Nog voor hij antwoord kreeg op zijn gestelde vraag, kreeg hij zelf een vraag te verduren. Wie was ze. Hij slikte. Ze was zo mooi, zo lief en zorgzaam, ze was zijn ware, daar was hij van overtuigd. Maar nu lag alles anders. En toch was ze nooit uit zijn gedachten verdwenen. Maar hoe kon hij dat aan haar overbrengen? Zoals het in zijn hoofd zat? Kon hij het haar op die manier vertellen? Nee. Straks kreeg ze de indruk dat hij nog steeds voor zijn ex viel. Al wist hij zelf niet als ze dan gelijk zou hebben of niet. Meteen daarna bood ze haar excuses aan en opperde ze de vraag te vergeten. Ze had erover moeten nadenken.. "Maakt niet uit." zei hij stil, bijna fluisterend, omdat hij wist dat zijn stem anders over zou slaan. Pas daarna beantwoordde ze zijn eerder gestelde vraag. Verbaasd keek hij op. Ze kon niet geloven dat iemand zoals hij alleen was? Murray grijnsde. "Ik ben nogal kieskeurig." zuchtte hij en merkte ook het bruggetje op. Nu pas merkte hij dat hij best wel vermoeid werd van de lange wandeling die blijkbaar nog geen einde kende. "Ik vrees dat we meer dan één lesuur zullen missen." Het zag er niet heel stevig uit, maar toch hees hij zich op de leuning van het bruggetje om even te rusten. Hij nam opnieuw een sigaret en stak deze aan.

Het maakte niet uit voor hem, maar ergens had ze zijn vraag wel graag beantwoord gezien. Gewoon uit nieuwsgierigheid, omdat het haar interesseerde. Maar nieuwsgierigheid was een Brookelle-ding en een absolute no-go op dit moment. Kieskeurig dus? Nja, hij zou dus niet op elk meisje springen dat hij tegenkwam, maar dat had ze ook al wel door. Ergens vond ze het jammer voor hem dat hij geen meisje had, maar anderzijds voelde ze zich dan niet helemaal alleen in de relatieangst, haar ik-vertrouw-bijna-alle-jongens-voor-geen-haarfase zou ook wel eens gaan ophouden. Murray leek ook niet echt te snakken naar een relatie, wat haar aan de ene kant beviel, aan de andere kant op onverklaarbare wijze tegenstak. Haar gedachten waren verwarrend en moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander, maar voor haar waren ze duidelijk genoeg. Ze trok haar conclusies, al waren die dan veel kansen op de tien fout door haar miserabele mensenkennis tegenwoordig. Ja, als je mensen niet snel vertrouwde, sprak je er ook zelden mee. "Kieskeurig is goed, zeker?", mompelde ze even terwijl ze haar schouders ophaalde toen hij zei dat ze meer als één lesuur zouden missen, waarna ze zich naast hem op de niet al te stabiele leuning van het bruggetje hees. "Ik had toch al geen zin meer om binnen te zitten, vandaag, dus dan skip ik de rest van de dag maar. Alsof we op tijd zouden zijn.. we moeten de weg nog terugvinden.." Ze trok haar wenkbrauwen even op, beseffend dat ze best moe werd van wandelen. Wie was er ook weer op het idee gekomen?

Ze kwam naast hem op het brugje zitten en hij nam een tweede trek. Hij blies rustig de rook uit, die helaas haar richting uit gleed. Hij merkte het en wuifde het meeste met zijn hand weg zodat het niet in Brookelles gezicht zou waaien. "Sorry." zuchtte hij. Hij liet zijn sigaret nadenkend tussen zijn vingers balanceren terwijl zijn blik er strak op gericht was. Kieskeurig is goed veronderstelde ze. Murray haalde zijn schouders op. "Het heeft zo zijn voor en nadelen denk ik." Hij haalde een tweede maal zijn schouders op en liet zijn nog maar net aangestoken sigaret op de grond vallen. Nee, echt veel zin had hij er niet meer in. We moeten de weg nog terugvinden zei Brookelle en Murray knikte. "Lukt wel. Ooit." hij was ervan overtuigd en hoopte zo Brookelle gerust gesteld te houden. "Verliefd zijn kan pijn doen." zuchtte hij, zijn blik op de grond gericht. Hij had zijn handen naast zijn lichaam, steunend op de leuning van het bruggetje. "Vooral als het na hele lange tijd niet meer wederzijds is." hij keek op, zijn blik op het water gericht.

Haar blauwe ogen keken even naar het kabbelende water toen het even stil bleef, tot wat rook haar zich vertroebelde, waardoor ze even opkeek, de rook hinderde niet meteen, maar zorgde er alleen maar voor dat ze, sinds ze zelf gerookt had, een branderig, bijna verlangend gevoel in de achterkant van haar mond kreeg. Maar het verdween, ze slikte het weg en haalde haar schouders op. "Maakt niet uit." Kieskeurig zijn had inderdaad ook zij nadelen, dat had ze ergens wel al door. Want moést ze.. Nee, ze moest niets. Ze wilde niets. Dat wist ze. Ze controleerde zichzelf. "Inderdaad", mompelde ze even, geen zin om op te staan en verder te wandelen. Ze liet de jongen al zijn woorden uitspreken, merkte daardoor dat hij in een relatie had gezeten waarbij het meisje waarschijnlijk geen wederzijdse liefde meer voor hem toonde, en dat vond ze erg. Ze beet even op haar lip, zij was ook altijd in de waan geweest dat haar toenmalige vriend het meende, maar hij had nooit echt van haar gehouden, dat wist ze, want hij loog altijd. Impulsief als ze was, sloeg ze in één beweging zacht haar arm om hem heen. "Het spijt me voor je", sprak ze zachtjes, hem even aankijkend. "Ik denk dat ik weet hoe het voelt.."

Murray voelde haar arm om hem heen gaan, maar maakte daar geen probleem van. Het spijt me voor je, hoorde ze hem zeggen en hij haalde zijn schouders op. "Ik moet het gewoon loslaten. Dan is het hele probleem over." stak hij de schuld op zichzelf. Hij geloofde ook echt in die schuld. Hij was blij dat zijn vriendin het hem had verteld, zodat hij geen hoop meer hoefde te hebben. Ze opperde te weten hoe hij zich voelde maar hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik denk niet dat je dat weet.." zei hij stil en zuchtte. Hij draaide zijn hoofd lichtjes van haar weg zodat hij haar niet in de ogen hoefde te kijken. Hij kneep zijn ogen even dicht om een eenzame traan binnen te houden. Hij was niet van plan zich bij een bijna nog onbekend persoon zo open te stellen.

"Loslaten is echt moeilijk", mompelde ze even terwijl ze op haar lip beet, ze zuchtte wel even toen hij zei dat ze niet wist hoe hij zich voelde. Ze slikte even moeilijk en sloeg haar ogen neer. Ze dacht terug aan vroeger, de manier waarop alles gebeurd was en de momenten dat ze daardoor ruzie kreeg met haar ouders, het oncontroleerbare dat gebeurd was en de pijn en het verdriet dat ze daardoor had gekregen. Nee, ze wist niet hoe hij zich voelde, maar ze wist wél dat haar ellendige gevoelens op dit moment weer bovenkwamen, terwijl ze ze zo goed kon verbergen. "Ik was in de waan dat hij van me hield, tot die ene nacht, en heb letterlijk de gevolgen ervan moeten dragen.", probeerde ze hem rustig duidelijk te maken, al wist ze niet of iets van haar vertellen een goede manier was om hem van haar pijn ook duidelijk te maken, om hem te laten voelen dat hij niet alleen was. "Ik heb het niet met succes beëindigd, anders zat ik hier nu niet. Dan had ik andere dingen die ik moest controleren." Het dragen van zijn kind was eerst een domper geweest op haar humeur, maar weghalen liet ze het niet, ze wilde geen moordenares zijn. Ze zou voor het kind zorgen. Tot ze die miskraam kreeg, opnieuw iets oncontroleerbaar. "Je moet gewoon begrijpen dat ik je pijn en verdriet, de oorzaak ervan, wel kan begrijpen."

Hij hoorde iets over het letterlijk dragen. Bedoelde ze daarmee wat hij dacht dat ze bedoelde? Geschrokken keek hij terug naar haar en merkte de pijn die zich in haar mooie ogen opstapelde. Ze opperde zijn pijn en verdriet wél te begijpen en hij knikte. Misschien deed ze dat inderdaad, en dat besefte hij nu meer dan enkele minuten geleden. Maar.. was ze nu moeder? Hij slikte en besloot het gewoon te vragen, nu ze toch zo open waren tegenover elkaar. "Je was.. zwanger.. van hem? Begrijp ik dat goed?" hij hoorde zijn eigen stem overslaan bij die vraag en zuchtte. Deze keer was hij degene die een steunende arm om haar heen legde en onwillekeurig trok hij haar wat dichter tegen zich aan. "Het spijt me voor je." zuchtte hij. "Ik wist niet dat je al zoveel slechts meegemaakt had."

De jongen keek haar aan, en ze wist niet echt of ze spijt had van haar woorden. Ze wilde hem gewoon laten zien en voelen dat hij niet alleen was. De jongen sloeg met zijn woorden de nagel op de kop, toen hij veronderstelde dat ze bedoelde dat ze zwanger was geweest van die jongen. Murrays stem sloeg over bij het stellen van die vraag, waardoor ze even moeilijk knikte. "Eén nacht. Eén keer." Ze haalde haar schouders op en keek Murray aan. "Ik wilde het houden, kreeg daardoor ruzie met mijn ouders, ben bij een vriendin gaan inwonen en heb toen een miskraam gekregen. Om mijn leven terug op te bouwen, ben ik nu hier." Haar stem sloeg af en toe over, maar voor de rest was het slechts zacht gefluister. "Geeft niet, je bent geen helderziende. Maar ik wil gewoon zeggen dat je niet de enige bent die er alleen voor staat. Vanaf nu ben ik er voor je.", mompelde ze even zachtjes en keek in zijn donkere ogen, waarna ze haar blik weer naar voren richtte.

Even voelde Murray een immense woede voor de vader van het kind. Hij had Brookelle meer pijn gedaan dan hij ooit had kunnen verwachten. Ze was niet alleen haar zogenaamde vriendje, maar ook hun kind en haar ouders kwijt. Even voelde hij zich niet meer zo eenzaam als daarvoor. "Jij liet jouw ouders achter.. niet andersom." zuchtte hij en deed zijn best zijn greep op haar niet te versterken want de woede, onmacht en verdriet dat nu door zijn lichaam stroomde was bijna onbeschrijfbaar. Hij keek haar even aan en merkte dat ze hem recht in de ogen keek, waardoor hij zich even ontspande. Brookelle keek terug voor zich uit en Murray slaakte een diepe zucht. Daar zat hij dan, op de leuning van een brugje, verdwaald vanaf de eerste dag en dan nog met een meisje tegen hem aangetrokken.

Dat de jongen zijn arm om haar heen had geslagen, daar had ze geen problemen mee, en toen hij zijn greep iets versterkte, vond ze er zelfs steun in. Hun blikken kruisten even na zijn woorden, maar ze voelde zich er niet echt ongemakkelijker door, het leek haar integendeel te helpen met de situatie nu. Een nieuwe vraag borrelde in haar op toen hij woorden sprak over ouders en achterlaten, dus besloot ze die te stellen. "Lieten jouw ouders je achter?", vroeg ze zachtjes, haar blik ondertussen naar voren gericht, terwijl ze onbewust wat tegen hem aan begon te leunen. Ze vond haar vraag niet moeilijk om te stellen en voelde zich momenteel erg op haar gemak bij Murray, maar wist dat het antwoord voor hem een stuk moeilijker kon liggen, mogelijk. Dus probeerde ze ter steun even over zijn schouder te wrijven, als dat dan het minste wat ze kon doen was, op dit moment. Ze keek hem zijdelings aan, peilend naar zijn reactie en beet zachtjes op haar lip.

Murray zuchte nogmaals en staarde voor zich uit. De zon scheen op het water, maar begon toch wel al lager te staan. Hij begon zich af te vragen hoe lang ze eigenlijk al aan het ronddwalen waren. Uiteindelijk knikte hij op haar vraag. "Ja." zei hij stil. "Nouja, mijn ouders zijn uiteen en ik leefde bij mijn vader omdat mijn moeder in spanje was gaan wonen. Een tweetal jaar geleden kwam ze terug met een nieuwe man en aangezien ik en mijn vader niet de best vrienden zijn, ben ik terug daar gaan wonen." Hij dacht aan het moment dat hij vertrok. Zijn vader had gezworen zijn zoon nooit meer binnen te laten en Murray had zich daar zonder problemen bij neer gelegd. "Maarjah. Mooie liedjes blijven niet duren. Ik kreeg een halfzusje en dacht, ja, het leven is goed! Maar nee hoor." Hij liet zich van de leuning af glijden en ging naar de overkant van het bruggetje. Hij kruiste zijn armen op die leuning en steunde daarop. "Vorige maand zijn ze met z'n drieeën vertrokken. Murray mocht niet mee. Murray moest terug naar zijn vader, maar was daar niet meer welkom.." Hij keek van over zijn schouder naar Brookelle die nog op de leuning aan de overkant zat. "Je had dus gelijk. Niemand is hier zomaar.."

Toen Murray haar vraag beantwoordde, kreeg ze vooral een gevoel van woede door zich heen. Die mensen lieten hem gewoon in de steek, hoe konden ze dat doen? Onbegrip raasde door haar lichaam, waarna ze even fronste toen hij van de leuning afging en zachtjes zuchtte. "Het spijt me voor je", mompelde ze even zachtjes. Ze slikte en liet zichzelf van de leuning afglijden, maar bleef daar even tegen aan staan. "Het spijt me dat ik gelijk heb..", sprak ze dan weer aarzelend en liet haar handen in haar zakken glijden terwijl ze naar de jongen zijn rug keek. "Ach, we komen er wel doorheen..", mompelde ze even, waarna ze zonder veel te zeggen verder wandelde en zo het houten bruggetje verliet. Ze hield niet echt van deze onderwerpen en besloot dat het genoeg zwarte gespreksstof was geweest vandaag. "Kom", sprak ze luid genoeg tegen hem terwijl ze zich omgedraaid had en naar hem keek terwijl hij nog tegen de leuning stond, "Voor we hier moeten overnachten." Ze draaide zich weer om en wandelde op een rustig tempo verder, het gesprek van eerder in haar gedachten overlopend.

Rustig liet Murray de leuning los en liep met zijn handen in zijn zakken achter Brookelle aan. "Ik ben benieuwd wanneer we terug zullen zijn." zuchtte hij. Hij keek nog even naar de zon om in te schatten hoe laat het was en schatte het toch al een uur of 4, misschien 5. "Straks verhongeren we hier nog." grijnsde hij en ging naast haar gaan lopen. Zijn blik was op de grond gericht terwijl hij aan alle narigheden dacht die hij vandaag al aan Brookelle had verteld. Zijn ex, het vertrek van zijn ouders en halfzusje.. Vergeleken bij haar leek het echter niks. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar haar. Hij had sinds hun ontmoeting een hele andere kijk op haar gekregen. Ze was zo open en eerlijk, bijna charmant zelfs. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gelaat bij die gedachte en snel keek hij terug voor zich uit.

"Ik ook.. Dan kan ik de situatie weer controleren..", grijnsde ze en keek even om naar Murray, om kort zachtjes te lachen. Oké, al bij al was haar panische angst tot oncontroleerbare dingen wel een tikje grappig. Ze keek weer voor zich en haalde toen haar schouders op. "Ik heb nog wel iets bij, denk ik", mompelde ze even, waarna ze in haar tas graaide en er na even zoeken een suikerwafel in terugvond. "Euhm, ik heb dit nog?", mompelde ze even terwijl ze de wafel omhoog stak en hem met een vragende blik aankeek. Zonder een antwoord af te wachten, hing ze haar tas weer over haar schouder en begon ze de wafel open te doen, waarna ze die in twee brak en hem een deel aanreikte. "Voor dat halfuurtje stappen nog te overleven", glimlachte ze en keek kort naar de donkerharige jongen, die een voorbeeld was voor de mensen die ze hier al had leren kennen.