Verveling

Met slome passen had Murray zich een weg naar buiten gezocht. Hij was net nieuw op de campus en vond het nogal moeilijk zich aan deze nieuwe school aan te passen. Hij had net zijn spullen in zijn nieuwe kamer gedumpt. Zoveel was het niet, bijna niks eigenlijk. Op enkele kledingsstukken, wat foto's en persoonlijke spullen na eigenlijk niks. Hij was zich al snel gaan vervelen op zijn kamer. Niet door eenzaamheid, maar er was gewoon niets te zien. Als hij zijn gitaar nog had bijgehad, zou hij die bij de hand genomen hebben en geprobeerd hebben de nummers die hij ooit zo vloeiend speelde opnieuw te laten klinken alsof ze door hem persoonlijk waren ontworpen. Maar nu.. nee, dat kon niet. Dus buiten was de tweede keus.
Er leken toch wat mensen rond te dwalen, het was dan ook best wel mooi weer. Hij zoch zich een muurtje en ging erop zitten. Zijn blik gleed over de plaats, maar ook hier kon hij niets interessants ontdekken en even spookte de vraag in zijn hoofd, als hij ooit wel aan deze plaats zou gaan wennen...

Haar handen duwde de jongen voor haar ruw van haar weg. Ze ademde diep in en uit en stapte naar Dre toe, terwijl ze haar wijsvinger op zijn borst drukte en verder naar voren wandelde, zodat hij naar achteren moest gaan. "Laat me gewoon met rust.", sprak ze op een dwingende toon, gaf er nog een duwtje achteraan en draaide hem toen de rug toe, terwijl de jongen even beduusd bleef staan en zich vervolgens omdraaide om naar schouderophalend naar zijn vrienden te lopen. Brookelle hees haar zwarte tas wat meer over haar schouder en wandelde verder van hen weg, met kordate passen. Ze vertrouwde Dre niet, had ze nooit gedaan, trouwens en misschien was dat wel de reden waarom haar ogen zoekend over de omgeving gleden. Ze droeg een strak, zwart kleedje dat paste bij haar stijl en leek toen eindelijk te vinden wat ze zocht: iemand die alleen was; iemand waar ze zich mee kon bezig houden en iemand die haar onbewust bescherming zou kunnen bieden. Ze bewoog zich richting het muurtje op de buitenplaats en ging anderhalve meter naast een jongen zitten, wiens kledingsstijl haar wel beviel. Ze moest praten, wist ze, om het aan Dre geloofwaardig te laten lijken dat ze de jongen naast zich, kende. "Hi, ik ben Brookelle", sprak ze glimlachend en keek hem aan met een oprechte glimlach.

Zijn blik gleed naar een groepje verderop, waar wat chaos bleek te ontstaan. Maar die was even snel verdwenen als het opgekomen was. Het meisje dat erbij was kwam nu zijn richting uit en voor hij het wist kroop ze ook op het muurtje. Hij bleef echter voor zich uitkijken. Pas toen ze zonder schaamte zichzelf aan hem voorstelde, keek hij haar vanuit zijn ooghoeken aan, zonder zijn hoofd van richting te veranderen. Brookelle bleek haar naam te zijn. Nooit eerder had hij die naam gehoord, maar dat vond hij nu net weer het speciale eraan. Het eerste wat hem opviel was dat ze een leuke stijl had en even verscheen er een mini glimlach op zijn gezicht. Daarna draaide hij pas zijn hoofd naar haar toe. "Murray." Zijn stem klonk zacht, misschien zelfs een beetje twijfelend. Ze leek veel opener dan hemzelf, en dat mocht hij eigenlijk wel.

(ben er binnen uurtje weer denk ik)

Haar blauwe ogen keken de jongen even glimlachend aan, al leek de jongen eerst niet meteen naar haar te willen kijken. Wel ja, ze kon het hem nu eenmaal niet kwalijk nemen, ze zag er ook niet alledaags uit, en de manier waarop ze zich had voorgesteld, was ook wel vrij direct geweest. Toen de jongen haar uiteindelijk goed aankeek, en zijn naam zei, werd haar glimlach breder. Murray, ze kende zo wel iemand die zo heette, maar hij was een kleutertje van vier. Zijn stem had aarzelend geklonken toen hij zijn naam zei, maar daardoor liet ze zich niet afremmen. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Dre af en toe zijn hoofd haar richting uitdraaide, en even was ze bang dat hij wél weer zou komen, maar enkele seconden later, begon de jongen met zijn meelopertjes zich stilaan te begeven naar het schoolgebouw, naar binnen. Brookelle zuchtte even van opluchting en draaide haar hoofd dan weer naar Murray. Hij zat er nogal onwennig bij, net als zij was toen ze haar eerste dagen hier meemaakte. Ze was hier niet nieuw, maar zat hier een half jaar op school nu; te lang naar haar zin aangezien er mensen als Dre haar leven wat zuur probeerden te maken. "Nieuw hier?", vroeg ze even even vlot zoals toen ze zich voorstelde, waarna ze haar benen even over elkaar sloeg en haar hoofd een tikje schuin hield.

[fine]

Aangezien hij toch niets beters te doen had, keek Murray toe hoe Brookelle haar blik af en toe naar de jongens schoot waar ze vandaan was gekomen. Toen de jongens naar binnen liepen draaide hij zijn hoofd weer weg van Brookelle en keek hen na. Hij had intussen wel door dat dit meisje en die groep niet op de beste vrienden leken. Niet veel later voelde hij zich bekeken en keek terug vanuit zijn ooghoeken naar het meisje. En inderdaad, ze had haar hoofd naar hem gewend en keek hem glimlachend aan. Normaal zou hij zich geïrriteerd gevoeld hebben als iemand zo plots sociaal en staarderig was komen doen. Maar vreemd genoeg had hij er nu geen problemen mee. Ze vroeg hem als hij nieuw was en hij knikte, terwijl hij zijn blik terug op het schoolgebouw richtte. "Jij niet vermoed ik." zei hij rustig en grijnsde even. "Want blijkbaar ken je al wat mensen hier."

Murray keek naar het groepje dat weer naar binnen was gelopen - ja, blijkbaar was het haar niet echt gelukt om erg subtiel te kijken.. Elke blinde had waarschijnlijk haar gestaar opgemerkt en ze zou zich liever eens voor kop slaan dan te blijven praten met de jongen. Maar ergens besefte ze dat ze liever zou willen praten dan zichzelf te gaan pijn doen. Raar zicht ook, natuurlijk. De jongen knikte - hij was dus nieuw hier - en keek terug naar het schoolgebouw. Ze kreunde even, zogenaamd uit irritatie, toen de jongen met enkele woorden haar een kort steekje doorspeelde. "Ha-ha, thanks.. Maarre...Jammer genoeg wel..", mompelde ze en fronste even, terwijl ze haar blik op de grond richtte. Haar blik gleed vervolgens weer op het nu bijna-lege buitenplaatsje. "Nieuw dus..", veranderde ze op haar 'subtiele' manier van onderwerp, waarna ze haar keel even schraapte en zuchtte. "Je moet me tegenhouden als ik te veel vragen stel hoor, ik kan wel wat hebben..", mompelde ze en keek hem dan weer aan, net toen de bel klonk. Middagpauze voorbij, maar de zin naar school en vooral om Dre nog eens te zien, was over. Ze sprong van het muurtje en keek de jongen aan. "Skip je mee? Of heb je liever niet dat ik je nog met vragen lastigval?"

Murray zat blijkbaar precies juist met zijn woorden toen hij haar uit irritatie hoorde kreunen. Ze kende hem dus wel degelijk, al leek het alsof ze liever had gehad van niet. Toen ze er een antwoordje op mompelde grijnsde hij even en keek haar terug aan. Zijn grijns verdween echter weer toen ze gefronst haar blik op de grond had gericht en even zo bleef zitten. Had hij haar pijn gedaan met zijn woorden? Maar korte tijd later keek ze weer op en begon terug over het feit dat hij een newbie was op school. "Ja, inderdaad." bevestigde hij maar even. Ze zuchtte en zei hem dat hij haar moest tegenhouden als ze teveel vragen stelde. Met een kort lachje schudde hij zijn hoofd. "Nee hoor, maakt niet uit." stelde hij haar gerust. De bel ging en hij keek zuchtend op, geen zin om naar binnen te gaan. Misschien kon hij gewoon blijven zitten. Er was toch nog niemand die wist dat hij op deze school was gekomen. Behalve Brookelle dan. Skip je mee? Hoorde hij haar plots vragen. Verbaasd keek hij op. Hij keek haar even aan, niet wetend wat gezegd, en knikte toen grijnzend. "Ja hoor, het wordt net gezellig." glimlachte hij.

Het maakte niet uit dat ze zoveel vragen stelde? Nou, eentje kon er nog wel af, dan, zo meteen. De jongen stemde namelijk toe met haar voorstel om te gaan spijbelen, iets wat haar wel zinde; dan was te tenminste niet alleen. "Inderdaad," glimlachte ze en liet haar blik even om de bijna lege buitenplaats glijden. Best wel kaal, zo, maar momenteel had ze liever wat minder drukte om haar heen, Murray deed niet uit de hoogte, maakte geen onnozele opmerkingen en belangrijkste van alles: hij was niet aantastelijk. Goed begin, toch? Omdat ze opgestaan was, niet meteen stil kon blijven staan en bovendien zin om te wandelen had, keek ze Murray even met een vragende blik aan. "Wandelen?", stelde ze even met weinig woorden voor en stak haar handen even in de zakken van haar kleedje. "Bovendien, hoe kom je hier? 'Normale' verhalen zijn namelijk zeldzaam, hier, heb jij er eentje voor me?", sprak ze op vragende toon en hield haar hoofd een tikje schuin. Spontaan zijn was iets wat ze graag deed, maar in de loop der tijd afgezworen had aangezien ze het leven.. Leren kennen had. Maar nood brak wet, ze moest beginnen praten met Murray, en nu ze bezig was, had ze niet echt de behoefte om ermee op te houden.

[ik antw zo ]

Net als Brookelle liet hij zich van het muurtje afglijden en trok zijn trui even goed. Hij keek net als zij rond en merkte dat ze de enige waren die zich nog buiten bevonden. Ahja, hij had er ervaring mee. Ookal had hij zichzelf gezworen hier een nieuwe start te nemen en de brave jongen uit te hangen, hij had op voorhand wel al kunnen voorspellen dat daar niks van waar zou worden. En hier was het bewijs al. Dag één. Hij moest even glimlachen bij die gedachte. Misschien zou het hier niet veel beter worden dan op zijn vorige school. Ahja. Met veel geluk zat hij hier nog één jaar en dan zou het voorbij zijn. Hij was zo in gedachten verzonken, dat hij bijna opschrok toen Brookelle hem vroeg om te wandelen. Hij had de vraag gelukkig nog gehoord en knikte. "Is goed." Ook hij stopte zijn handen in zijn zakken en liep wat dichter naar haar toe. Nu pas merkte hij op dat hij toch wel een stukje groter was dan het meisje en grijnsde even. "Hi kleintje." zei hij even nep-pestend tegen haar. Ze vroeg hem meteen naar de reden van schoolwissel. Hij haalde zijn schouders op. "Niets speciaals nee." hij schudde zijn hoofd, maar wist wel beter. "Ik heb het gewoon wat bont gemaakt op mijn vorige school." Daar hield hij het bij en keek langs haar naar het weggetje dat ze konden nemen. "Wandelen?" vroeg hij en liep haar rustig voorbij. Op enkele meters bleef hij staan om om te kijken als ze wel volgde.

Alweer stemde de jongen toe met haar idee, wat ze natuurlijk erg leuk vond. Wandelen was leuker, actiever en afwisselender dan zitten en staren, vond ze. De jongen was opgestaan en kwam dichter naar hem toe, waardoor ze even op moest kijken om zijn blik te kunnen zien. Zijn twee woorden deden haar even glimlachen, al wilde ze niet klein zijn, dus nam ze zich voor om aan te nemen dat Murray gewoon enorm groot was. "Pff", deed ze, alsof ze er niet tegen kon dat hij haar 'kleintje' had genoemd, waarna ze weer serieus werd en luisterde naar de reden van zijn schoolwissel. Niets speciaals, hoezo, niets speciaals? Haar wenkbrauwen trok ze even op, niemand kwam naar hier omdat hij het leuk vond.. Tenminste, niemand die zij kende, haarzelf bijgerekend. Toen hij zei dat hij het wat bont had gemaakt op zijn vorige school, haalde ze haar schouders even op, knikte ze kort als teken dat ze het geloofde, maar dat deed ze enkel maar om geen andere waaromvragen te gaan stellen. Misschien.. zou hij dat niet appreciëren.. De jongen liep haar voorbij en liet haar even staan, terwijl hij haar vroeg te wandelen. "Alsof het jouw idee was..", sprak ze quasi-verwijtend en wandelde hem eens hij wachtte op haar, achterna, om uiteindelijk naast hem te gaan lopen, richting het weggetje dat ze altijd wel nam om er even tussen uit te knijpen. "Familie, vrienden, vriendin, mis je ze al?", vroeg ze vervolgens, terloops, gewoon uit nieuwsgierigheid, zelf miste ze enkele vrienden uit Miami, haar ouders waren het niet waard gemist te worden.

Hij grijnsde even. "Nou stiekem had ik wel hetzelfde idee ja." plaagde hij en wachtte tot ze bij hem was, waarna hij met haar meeliep. Tenslotte zou zij wel beter de weg kennen dan hijzelf. Tijdens het wandelen keek hij veel rond. Zo zou hij snel de omgeving gaan herkennen en zelf op pad kunnen gaan zonder om de tien meter de verkeerde afslag te nemen. Hij keek pas terug naar Brookelle toen ze hem vroeg of hij al mensen miste. "Nope." zei hij zonder enige twijfel. "Nouja, misschien wel wat goede vrienden, aangezien ik geen contact meer kan maken, maar voor de rest.." hij schudde zijn hoofd. Nee, zijn familie zou hij niet missen. Zeker zijn ouders niet. Misschien één iemand. Hij moest even slikken maar zette die gedachte snel opzij. Nee, hij zou dat kleine meisje nooit meer zien. Niks aan te doen. Hij had gemerkt dat Brookelle ook had gevraagd als hij een vriendin miste. En nu hij erover nadacht, had hij nooit echt een vriendin gehad. Of toch niets serieus. "Jij wel?" Hij keek haar nieuwsgierig aan.

Plagerig stak ze haar tong even naar hem uit toen hij toegaf hetzelfde idee te hebben gehad als haar. Maar goed, hij vertelde haar bijna resoluut dat hij geen mensen miste, of toch op enkele na. Vrienden, maar geen contact meer kan maken? Gsm, internet, desnoods de post? "Hoezo geen contact meer kan maken?", vroeg ze nog voor zijn woorden koud waren en keek hem even fronsend aan toen ze verder wandelde. Ze somde de middelen uit haar gedachten voor hem op en keek hem niet-begrijpend aan. AL bij al had ze toch niet verwacht dat Murray haar vraag zou terugkaatsen, aangezien zij degene was die al de hele tijd vragen stelde. "Ik wel?", stelde ze het antwoord op zijn, of eigenlijk haar vraag, even uit, terwijl ze in haar hoofd antwoorden in elkaar probeerde te puzzelen. Haar ouders missen? Waarom zou ze hén moeten missen? Van haar mochten ze gewoon uit haar leven blijven. Een vriendje? Nee. Niet meer sinds die laatste.. Een half jaar geleden. Sindsdien leek het alsof iedereen aan haar zag wat er precies gebeurd was, terwijl ze het zelf niet eens wist. Mensen waren ongelofelijk sterk in verhalen verzinnen. Opnieuw bleef ze te lang stil om een vraag te beantwoorden en opnieuw vervloekte ze zichzelf daarvoor. "Een paar vrienden.", mompelde ze kort en duwde hem met haar hand aan zijn bovenarm een beetje opzij, de richting van een zijweggetje uit, aangezien ze te laat was met het melden "eerstvolgende afslag rechts.." of iets in die aard.

Ze keek hem onbegrijpend aan toen hij had vermeld geen contact meer te kunnen maken met zijn vrienden. Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb niet echt veel.. persoonlijke bezittingen en communicatiemiddelen meegenomen hierheen.." Hij keek voor zich uit en bedacht zich dat hij eigenllijk niks mee had. Zijn gsm en laptop in ieder geval al niet. En zelfs het adres van sommige vrienden ontglipte hem af en toe. "Ahja." zuchtte hij. "Niks aan te doen." Ze herhaalde de vraag die hij haar had gesteld even en leek er een antwoord op te zoeken. Blijkbaar twijfelde zij meer over haar gemis dan hijzelf. Maar uiteindelijk kwam ze met hetzelfde antwoord als hijzelf. Een paar vrienden. Hij keek nog steeds voor zich uit toen hij plots haar hand tegen zijn bovenarm geduwd kreeg. Verbaasd keek hij even om. Eerstvolgende afslag rechts. Zijn blik schoot naar rechts en hij merkte het weggetje op, waarna hij van richting veranderde en dat weggetje opliep. "Hoe is de school?" vroeg hij toen er een stilte viel en Murray er een ongemakkelijk gevoel bij kreeg. "Streng? Losjes? Veel populaire mensjes die denken dat ze alles zijn, veel buitenbeentjes?" Zijn donkerbruine ogen bleven Brookelle aankijken. Hij was best wel benieuwd wat zij van de school vond.

Hm, goed persoonlijke bezittingen en communicatiemiddelen niet meegenomen, een geldige reden. Ze haalde haar schouders even op en keek hem aan. "Je kan m'n laptop altijd gebruiken hoor", glimlachte ze even, waarna ze weer voor zich uitkeek en haar blik over het zandweggetje deed glijden. Gelukkig was het hier meestal droog, ze was nu niet bepaald een meisje dat er van hield om door het slijk te lopen. De jongen leek haar hint te begrijpen toen ze hem wat naar rechts duwde en bijna gehoorzaam liep hij die kant op. Ze liet haar hand weer van zijn bovenarm afglijden en dacht ondertussen aan de manier waarop ze naar hier gekomen was. Of tenminste, hoe ze vertrokken was. Wanneer zouden haar ouders te weten komen dat ze hier zat? Binnenkort, waarschijnlijk aangezien de school elk half jaar een bevestiging stuurde naar hen. Wat er dan zou gaan gebeuren, wist ze niet en vooral.. wilde ze niet weten. Het was al moeilijk genoeg geweest om hier te komen, ze zou nu niet teruggaan. Een vraag van Murray deed haar opkijken. Hij keek haar aan met zijn opvallend donkere ogen, waardoor ze even een ongemakkelijk gevoel kreeg. Ze keek dan maar weer naar voren en Hoe de school was? Ze wachtte tot hij uitgesproken was en haalde toen haar schouders op. "Ze is helemaal niet streng, ik skip regelmatig en heb nog maar één keer enkel een simpele reactie gekregen van een leerkracht, wordt allemaal niet echt gecontroleerd. Zoals in elke school veel popu's, ook buitenbeentjes, en dan ook nog speciale groepjes. Ik heb me er niet echt bij één aan gesloten, ben niet populair maar ook geen buitenbeentje, en ik vrees dat ik liever een buitenbeentje was geweest.. Werd ik met rust gelaten." Ze glimlachte even om haar eigen ironische gedachte die ze hierom kreeg en wreef even met haar rechterhand over haar linkerbovenarm.

Blijkbaar was Brookelle diep in gedachten verzonken tijdens het wandelen. Net toen Murray dacht geen reactie op zijn vraag te ontvangen, keek ze op en gaf antwoord. Niet heel streng en voor de rest hetzelfde als andere scholen blijkbaar. Hij knikte even en haalde zijn handen uit zijn zakken, gevolgd door een pakje sigaretten. Intussen vertelde Brookelle dat ze graag een buitenbeentje was geweest, dat ze dan met rust gelaten zou worden. "Niet alle buitenbeentjes worden met rust gelaten.." zei Murray zacht terwijl hij een sigaret uit het pakje nam en deze aanstak. Hij nam een trek en blies zacht de rook uit. "Rook jij?" vroeg hij dan maar terwijl hij even naar haar om keek. Zo ja kon hij haar gerust wat aanbieden. Hij kon niet meteen inschatten wat haar antwoord zou zijn. Aan de ene kant leek ze zo lief en teer, aan de andere kant had hij al ondervonden dat ze niet bang was zich te laten horen. Nee, hij had niet echt vat op haar en het zou nog wel even duren voor hij door zou hebben hoe ze eigenlijk ineen stak. "Of ben je een grote anti roker en sla je me zo meteen in elkaar omdat ik het milieu vervuil?" grapte hij.

Ja, wat hij zei was best waar, niet alle buitenbeentjes werden met rust gelaten.. De manier waarop hij het zei echter, zacht en alsof hij er zo'n kende, of hij er gewoon ervaring mee had, deed haar verder nadenken. Buitenbeentjes.. Pesterijen had ze zelf nog niet echt meegemaakt, maar ze vond het ontzettend oneerlijk dat mensen gepest werden. Zo oneerlijk, dat ze regelmatig wel eens opkwam voor de buitenbeentjes, al wekte dat minder sympathie van de pesters op, maar veel kon dat haar niet echt schelen. Ze keek even opzij toen ze een aansteker hoorde klikken en keek de jongen even aan toen hij vroeg of ze rookte. Ja, nee, niet verslaafd, klonk erg cliché, niet? Ze grijnsde even toen hij een grapje maakte en speelde daar vlotjes op in. "Aanlokkelijk voorstel om je samen met je sigaret de gracht in te gooien, maar dat zou, bij nader inzien, ook milieuvervuiling zijn." Pretlichtjes verschenen even in haar ogen, maar verdwenen ook al weer toen ze serieuzer werd. "Af en toe, hangt er vanaf..", mompelde ze even terwijl ze merkte dat het weggetje aan het dunne stroompje kwam en ernaast verder liep. Het kabbelende water werkte rustgevend. Ze ging even met één hand door haar haren en probeerde een stilte weer op te vullen. "Dus, Murray.. Hou oud ben je eigenlijk?" vroeg ze, de vraag die ze het liefst wilde stellen, achterwegen latend.

Murray kon een lachje niet bedwingen toen Brookelle dreigde om hem samen met zijn sigaret de gracht in de gooien. "Dan rook ik daar gewoon verder hoor, zo snel ga ik niet kapot." grapte hij terug, waarna hij nogmaals een trek nam van zijn sigaret en zijn vrije hand terug in zijn broekzak liet verdwijnen. Blijkbaar rookte ze dus af en toe wel eens. Hangt er vanaf... Waarvan dan? Maar nog voor hij de kans kreeg haar dat te vragen, kwam ze al met een nieuwe vraag aangelopen en opnieuw verscheen er een grijns op Murray's gezicht. "Nieuwsgierig meisje." lachte hij en nam opnieuw een trek. Nadat hij de rook weer naar buiten geblazen had antwoorde hij op haar vraag. "18. Bijna 19." De meeste mensen schatte hem jonger, dus het zou hem niet verbazen als dat nu weer het geval geweest zou zijn. Maar dat kon hem intussen al niets meer schelen. "En jij, kleine meid?" Hij bleef het wel leuk vinden dat hij groter was dan veel meisjes. Ok, soms waren er eens uitzonderingen, maar daar moest hij dan maar mee leven. Zijn vrije hand verscheen weer om een lok zwart haar van uit zijn gezichtsveld te wrijven.

"Tot je sigaret en je aansteker goed door het beekwater zijn aangepakt", grijnsde ze terwijl ze haar hoofd schudde, wat gesmoord lachend. Onbewust eigenlijk, had ze opnieuw een vraag gesteld, en daar kwam ze pas achter toen hij haar nieuwsgierig noemde. Ze had hem aangekeken, en wende haar gezicht lichtelijk beschaamd af, terwijl ze even zuchtte en kort op haar onderlip beet. Toch beantwoordde Murray haar eerder gestelde vraag, met een antwoord dat ze wel had verwacht. Misschien was het zijn grootte, maar de jongen moest zéker ouder zijn dan haar. Ze had hem ongeveer achttien geschat, en bleek een goede schatter te zijn. Een glimlach speelde om haar lippen toen hij haar weer klein noemde, waarna ze hem plagerig een por in zijn zij gaf. "Het kleine meisje is zéventien", opperde ze, alsof ze een tienjarig kind was dat stoefte met het feit dat ze àl tien jaar was. "En achttien, einde van het jaar." Haar grootte was waarschijnlijk hetgene wat haar jonger deed lijken, maar haar leeftijd was nu eenmaal haar leeftijd. "Ik heb je trouwens gezegd dat je me moet tegenhouden als ik te veel vragen stel..", mompelde ze vervolgens, bijna onverstaanbaar, ze voelde zich nog steeds minder goed, haar moeder zou enkele jaren geleden gezegd hebben dat het 'vreselijk' onbeleefd was om vragen te stellen, vooral voor meisjes. Ze mochten niet nieuwsgierig zijn; was ze van mening geweest. Nja, zijn opmerking deed haar wat verder nadenken, opnieuw.

"Nu voel ik me oud." grijnsde Murray toen hij te horen kreeg dat ze toch wel al 17 jaartjes oud was. Ze leek zich ongemakkelijk te voelen. Waarom? En zo plots. Hij hoorde nog net haar woorden, dat hij haar moest tegenhouden als ze teveel vragen zou stellen. "Ik vind het niet teveel hoor." hij haalde zijn schouders op. Hij keek haar even glimlachend aan, hopend dat hij haar zo een beetje gerust kon stellen, waarna hij opnieuw zijn sigaret de volle aandacht gaf. Hij haatte het feit dat hij rookte, en toch had hij nog nooit echt de moeite gedaan ermee te stoppen. Waarom zou hij ook. Hij had geen doel, geen reden om dat rookstokje uit zijn leven te bannen. Bovendien maakte het hem rustig en had hij zo iets te doen als hij zich verveeld, ongemakkelijk voelde of gewoon als hij er zin in had. "Je moet me wel helpen je 18de verjaardag te onthouden hoor. Straks vergeet ik je nog een gelukkige verjaardag te wensen, want mijn geheugen.. tjah... zo ver is het niet ontwikkeld." lachte hij.

"Ik wil anders wel met je wisselen hoor.", reageerde ze glimlachend, denkend aan het feit dat ze vanaf ze meerderjarig was, onafhankelijk was. Haar ouders, ze konden haar niet meer terughalen, dan. Nu het alleen nog uithouden tot het zover was. De jongen stilde haar beschaamdheid toen hij zei dat het niet te veel was, waarna ze haar schouders even ophaalde. "Achttien.. lekker onafhankelijk, geen ouders die je elk moment kunnen komen terughalen..", meldde ze hem, bijna meteen spijt hebbend van haar woorden. Ze wist wel dat ze genoeg gezegd had om vragen bij de jongen op te roepen. Maar waarom kon ze hem dingen niet vertellen? Alsof hij het zou gaan door zeggen. Haar belangrijkste zorg was dat hij dan hoogstwaarschijnlijk medelijden met haar kreeg, iets wat ze zielig van zichzelf vond, want het laatste wat ze wilde, was wel iemands medelijden. "Ik zal genoeg aan je kop zagen over mijn achttiende verjaardag, hoor. Ik kijk er naar uit.", sprak ze plots luchtig, opnieuw vlot en spontaan, alsof er zich een knop had omgedraaid bij haar. Of was het een dekmantel om dingen die ze had gezegd te doen vergeten? Ondertussen waren ze verder gewandeld, besefte ze aangezien ze niet meer op de omgeving had gelet, waardoor ze even stilstond en om zich heen keek. Ze kende het hier niet.. "Hm..", deed ze nadenkend terwijl ze zich omdraaide en naar de afgelegde weg keek. Hadden ze een afslag gemist? Ze nam altijd dezelfde weg en kende geen andere wegen, dus momenteel kreeg ze het een beetje warm.. "Uhm, Murray??", zei ze, aarzelend en met haar handen ineengevouwen alsof ze hem iets moest opbiechten, "Je weet zeker niet waar we zijn?"

Murray was verbaasd over hoe blij Brookelle zou zijn als ze eindelijk 18 zou zijn. Er werd wat over haar ouders gezegd, maar Murray bleef voor zich uit kijken. Hij kon er enkel uit afleiden dat ze hier niet hoorde te zijn als het aan haar ouders lag. Maar ze was er toch. Hoe? Was ze ervandoor gegaan? Hij besloot er niet naar te vragen. Misschien zou hij dan in ruil zijn verhaal moeten doen, en daar had hij nu niet meteen de volste zin in. Zijn opgebrande sigaret werd op de grond gegooid en met een trap van zijn voet gedoofd terwijl ze verder liepen. Murray stak zijn handen weer in zijn zakken en beet even op zijn onderlip. Hij was in alle drukte van de verhuis vergeten om zijn piercing in te plaatsen. Ahja, zou hij wel doen zodra hij terug op zijn kamer was. Hij had niet gemerkt dat Brookelle was blijven staan en pas toen hij zijn naam hoorde draaide hij zich om. "Huh?" Ze vouwde haar handen ineen en hij keek haar nogal onbegrijpend aan. "Wat scheelt er?" Ze vroeg hem als hij toevallig wist waar ze waren. "Uhh.." Hij keek even rond. "Nouja, die boom komt me wel bekend voor.. of het is zijn dubbelganger.." Hij keek terug naar het meisje en schudde schuldig zijn hoofd. "Nee.. geen idee."

De jongen vroeg niet verder, dat was goed, dat vond ze best leuk aan hem; hij stelde amper vragen en beantwoordde haar vragen altijd geduldig. Nja, ze zou niet met zichzelf kunnen bevriend zijn, nieuwsgierige mensen irriteerden haar, en dat terwijl ze zelf nieuwsgierig was. Raar. Murray wandelde nog verder toen hij was blijven staan en leek even in de war, maar herstelde zich, zijn opmerkingen over de dubbelgangerboom deed haar even lachen, maar ze lachte ook omdat ze wat gespannen was. Wat verloren lopen, het was niet echt haar ding. Ze wilde dingen kunnen controleren, over dingen zeker kunnen zijn en dingen kunnen voorspellen. Daar hoorden dan vooral relaties, gokken en verloren lopen niet bij. Kort vloekte ze even, en al was het niet echt netjes om te vloeken, ze herhaalde haar woord nog een keer en keek toen rond. Ze konden gewoon omkeren, maar van welk weggetje waren ze gekomen? Onzekerheden konden haar de das omdoen, waardoor de zware twijfel in haar ogen te lezen stond terwijl ze zich omdraaide en op haar lip beet terwijl ze tuurde naar de kanten waarvan ze mogelijk zouden gekomen zijn. "En nu?", vroeg ze luid genoeg zodat Murray het kon horen, al stond ze met haar rug naar hem toegekeerd. "Ik haat verloren lopen.", mopperde ze en zette onbewust een licht pruillipje op, iets wat ze deed wanneer dingen niet echt naar wens gingen.

Rustig stapte hij terug tot bij haar. Hij keek nog even rond maar had er natuurlijk geen idee van waar ze waren. Maar blijkbaar was hij de enige rustige op dit moment. Brookelle stond er nogal gespannen bij merkte hij en hij hoorde haar zelfs tweemaal zachtjes vloeken. Hij ging met zijn rug tegen een boom aan gaan staan en leunde er zachtjes tegen, nog steeds zijn handen in zijn zakken. En nu, hoorde hij haar vragen en hij haalde zijn schouders op. "Tjah, de weg terug zoeken lijkt me." grijnsde hij. Maar zijn grijns was meteen weer verdwenen toen Brookelle met haar rug naar hem toe bleef staan en opperde dat ze dit haatte. Hij liep terug naar haar toe en ging voor haar staan, waardoor hij haar pruillipje en bezorgde blik opmerkte. "Hé", zei hij rustig en lichtjes verbaasd, waarna hij zijn hand op haar schouder legde en iets door zijn knieën zakte om op dezelfde hoogte te staan. "We zijn niet dood ofzo. We zijn gewoon verloren gelopen. We vinden zo de weg wel weer." Hij ging terug normaal staan en stak zijn hand terug in zijn broekzak. "Met mijn coördinatie kan dat binnen een uur, een dag, een maand of ten langste twee jaar." grijnsde hij. Hij keek even om, maar het leek hem geen goed idee om een keuze te maken tussen de weggetjes achter hen. "Misschien lopen we beter gewoon door, we komen vroeg of laat wel een bekende plaats of iemand die de weg kent tegen."

Hoe kon Murray nu zo rustig blijven op dit moment? Je had er niet eens controle over. Hij leek ontspannen en dat kon ze niet begrijpen. Ze staarde naar de weggetjes en de omgeving, tot haar blik plots doorbroken werd. De jongen kwam voor haar staan, waardoor ze bijna geschrokken wat omhoog keek, tot hij zijn hand op haar schouder legde en zijn ogen op een voor haar onverklaarbare wijze even op dezelfde hoogte als de hare kwamen te staan. Nee, ze waren niet dood. Het meisje fronste even. Maar ze vonden de weg wel, wist hij, waardoor er een aarzelende glimlach op haar gezicht verscheen. "Ja..", mompelde ze, waarna ze zijn volgende woorden hoorde. Hij plaagde haar gewoon, op zo'n leuke manier dat ze er best wel mee kon lachen. Ze duwde hem alsof ze kwaad was om wat hij zei, even zachtjes achteruit. "Bedankt voor de moed die je me geeft..", mompelde ze glimlachend. Ja, doorlopen was een goed idee, hoefde ze geen keuze te maken. "Goed.. dan gaan we verder", mompelde ze even, terwijl ze wilde verderlopen, maar in al haar spanning zonder dat ze het kon voorkomen, zacht tegen hem aan botste. Verwardkeek ze even naar boven, niet beseffend wat er gebeurde, waarna ze bijna meteen weer afstand nam en fronste. "Oh, sorry", stootte ze uit, waarna ze een geldig excuus vond om weg te kijken zodat hij haar rode hoofd niet kon zien: ze keek naar de richting waaruit ze zouden gaan.

Murray voelde zich even een held dat hij haar in deze stressituarie toch had laten lachen en hij hield van haar geplaag en sarcasme. Ze stemde in met zijn idee om verder te lopen en hij begon verder te stappen. Nog geen tien seconden later voelde hij haar tegen hem opbotsen en bleef hij staan. Hij keek van over zijn schouder naar haar en merkte dat ze meteen achteruit ging en zich excuseerde zonder op of om te kijken. "Maakt niet uit." zei hij een beetje verward. Hij draaide zich terug naar haar om en keek haar met een vragende blik aan. "Heb je het echt zo moeilijk met verloren lopen, of zit er iets anders dwars?" vroeg hij, bang dat hij wat misdaan of miszegd had nu ze plots zo anders deed. De spontane, happy Brookelle die hij had leren kennen was niet het meisje dat nu recht voor hem stond. Ze leek bijna bang, maar waarom?