The Retired Old Lady’s Determination

Nogmaals gaf Lauren een ruk aan haar tas die om haar armen hing, waar een knokkelige en rimpelige hand zich aan vastgegrepen had. Ze keek boos naar de oude vrouw die haar tas weigerde los te laten en ondertussen paniekerig schreeuwde om hulp. Was de oude vrouw degene die hulp nodig had? Was het niet Lauren, die niet wist wat ze gedaan had en hier opgescheept zat met een naar zeep ruikend oud mens? "Bewaking, bewaking!" klonk het zeurderige stemmetje haar nogmaals in de oren, waardoor ze geïrriteerd zuchtte. "Zij heeft mijn tas! Kijk! Dít is mijn tas!" schreeuwde de vrouw erachteraan, contact proberend te zoeken met allerlei voorbijgangers in de hoop dat iemand haar bij zou springen. Waar sloeg dit op? Waarom zou ze een tas van een oud vrouwtje willen stelen..? Het was gewoon een tas die ze gebruikte om boodschappen mee te doen, een tas die ze nu alweer had gebruikt om de gebruikelijke dingen in te stoppen.
Ze zuchtte toen een man die er inderdaad uitzag als een bewaker op haar afstapte nadat de oude vrouw voor een zoveelste keer haar stem verheft had, en zodra ze de greep van de knokkelige hand op haar tas voelde verslappen trok ze er nog een keer aan, zodat het ding los raakte. Ze bestudeerde de man met de snor kort, en vroeg zich af of dit de typische bewaker was die meestal geen stand van zaken had. Het leek er wel op. Na kort overleggen besloot de man dat het een dementerende vrouw was die zich allerlei dingen had ingebeeld en liet hij het jonge meisje gaan, naar wie zijn voorkeur stiekem uit was gegaan. Moe van de lange dag, het was nu ongeveer drie uur maar het leek langer omdat ze al zo vroeg op was, verdween ze door de draaideuren naar buiten. Daar ging ze in de schaduw van het gebouw op een bankje zitten en genoot ze van het zuchtje wind dat haar hoofd weer af deed koelen. Plotseling werd haar aandacht getrokken door een jongen waarvan ze dacht dat ze hem eerder had gezien, en glimlachtte ze eenmaal ze erachter kwam dat het ook daadwerkelijk hém was. "Dave? Dave!" riep ze naar hem, waarna ze even zwaaide om aan te geven wáár ze was.

[Lauren & Dave (: Anderen met toestemming!]

Dave had een korte zucht laten horen en had slenterend verder gestapt niet echt wetend waar hij heen zou gaan. Het was alweer een tijdje geleden dat hij in het winkelcentrum was gegaan. Dave stapte naar de roltrap waar hij één voet opzette en zijn gewicht mee naar boven liet dragen. Dat was nou het handige aan roltrappen, voor even moest je niet stappen. Dave grinnikte bij het denken aan haar vroegere tijd, hij had nog samen met zijn neef eens op de leuning van de roltrappen gesprongen en zo naar beneden gegleden. Ze hadden een waarschuwing van de bewaking gekregen en moesten onmiddellijk het centrum verlaten. Dave grijnsde, wist dat die tijd allang verleden tijd was alhoewel ze hem wel graag opnieuw wilde doen. Maar nu was hij ouder, volwassener. Dave stapte van de roltrap af en grinnikte. Wat je volwassen noemde. Dave haalde een hand door zijn haren keek voor een moment naar de overkant van de gang waar er vele winkels waren. Verveeld begon hij langs enkele winkels te lopen, zag van alle kledingwinkels waar hij even bleef staan maar dan toch weer doorstapte. Eigenlijk had hij niets nodig voor zijn kleding en was hij hier eigenlijk in de hoop een meisje aan de praat te kunnen slaan. Waar waren zijn verleiding acties gebleven, zijn plannen die hij altijd uitstippelde? Dave wist wel dat hij die niet meer wou aangezien hij was veranderd. Hij wilde geen meisjes meer versieren om ze daarna te dumpen, dat was vroeger. Vroeger was voorbij. Toen er opeens een meisjesstem zijn oren binnendrong keek hij niet begrijpend naar rechts waar hij een zwaaiend meisje zag zwaaien. Was dat Lauren? Dave bleef staan, hield zijn hoofd wat scheef om het beeld van het meisje wat duidelijker te stellen. Hehe, het was haar echt. Met een grijns op zijn gezicht stapte hij met zijn handen in zijn broekzakken op haar af. "Heey." Dave bleef voor haar staan, gaf haar een kleine begroeting knuffel. "Lang geleden, je haar is bruin." Dave floot met zijn vingers en lachte daarna droogjes. Ze was echt zo damn hot .. Dave beet op zijn onderlip, bleef die grijns op zijn gezicht vasthouden. Hij mocht zich niet laten meeslepen, Lauren was een vriendin, niet meer.

Lauren keek Dave onderzoekend aan, en kon de grijns die op haar gezicht doorbrak niet tegenhouden toen ze de twijfel op zijn jongen zijn gezicht opmerkte. Zou het komen door haar haar, die niet langer felrood was maar nu een kastanjebruine kleur had? Of was het toch echt Lauren zelf, en wist Dave niet goed of hij wel op haar af wilde stappen of niet? Ze sloot haar armen voor een kort moment om zijn middel toen hij haar een begroetende knuffel gaf, en glimlachtte zelfverzekerd toen hij opmerkte dat haar haar bruin was. Ja, gepaard met het verfen van haar rode lokken was er ook een nieuwe Lauren naar boven gekomen. Niet langer de kinderachtige, spijkerbroeken dragende Lauren. Ze was veranderd, vrouwelijker, en aan de uitdrukking op Dave zijn gezicht te zien was dit niet bepaald een slecht iets.
"Klopt, ik verfde het nogal vaak. Blond, blond met groene plukken, roze, rood.. Het leek me wel eens leuk om wat nieuws te proberen, bruin." glimlachtte ze, waarna ze even kort om zich heen keek. Ze zag de oude vrouw naar buiten wandelen en haar een gemene blik toewerpen, en hoopte terwijl ze dit zag dat de vrouw haar niet opnieuw zou toenaderen. Dat zou een ramp zijn, vooral nu ze liever met Dave wilde praten. "En jij ziet er ook anders uit! Ben je langs de sportschool geweest? Veel beter.." zei ze lachend, waarna ze haar blik even onbeschaamd over zijn lichaam liet glijden. Hij was er echt op vooruit gegaan. Zou hij eigenlijk al een vriendin hebben?

Dave grinnikte bij haar beschrijving over hoe ze heel haar haar meestal kleurde. Roos? Dave schudde zijn hoofd afkeurend. "Het zou wel kinky zijn, maar dat bruin van je is not bad.. Not bad." Dave glimlachte zijn spierwitte tanden bloot waarna hij naast haar ging zitten en voelde de ogen van Lauren over zijn lichaam gaan. Een onwillekeurige grijns kwam op zijn gezicht te staan waarna hij droogjes zijn spieren toonde. Misschien wel iets typisch voor jongens, hun trots. "Bwah niet echt, ik had een vakantie job gedaan, eigenlijk meer kuis man. Ik had het gedaan omdat ik niets anders vond en op een duur geen geld meer over had. Een mens moet soms belachelijke keuzes maken, vuilnisman. Zie je mij daar al staan?" Dave lachte waarna hij zich al achter een vuilniskar zag lopen, nêh! Ze mochten het vergeten. Dave zou nooit of nooit die keuze maken, hij zou nog liever dood vallen. Met een korte blik op Lauren keek hij naar de vrouw waar Lauren nijdig naar keek. Ze zouden vast ruzie hebben, dat kon je wel vaker zien bij vrouwen. Maar vrouwen dan ook hé, die waren echt zo...Bizar. Nooit wist je of ze nu logen, of de waarheid sproken. Of ze nu echt blij waren om je te zien of dat ze zich alleen maar forceerden. Bij jongens lagen die grenzen veel verder dan bij meisjes. Dave zuchtte, keek naar de oude vrouw die een blik op hem zette en Dave kort glimlachte. De vrouw keek nijdig naar de grond, stapte verder. Zég, was die vrouw ook vriendelijk! Dave kon het er van krijgen van zulke mensen, dat ze eens glimlachten of tenminste 'goeiedag' zeiden. Maar nee, zelf dat was al te veel. "En, hoe is het met je? Al een vriendje ondertussen, het zou me niet verbazen." Dave lachte waarna hij haar een speelse por in haar zij gaf. "En de muziekcarrière, dat gaat ook goed zeker?" Dave keek haar met zijn bruine ogen aan, nieuwsgierig wat ze zou zeggen.

"Kinky?" herhaalde Lauren lachend, waarschijnlijk over de eerdere haarkleuren die ze had opgenoemd. Ze kon een lach niet onderdrukken toen ze moest denken aan 'kinky sex' en glimlachtte breeduit toen hij zei dat haar bruine lokken haar zeker niet slecht stonden. "Dankje, je bent niet de eerste die dat vind." zei ze met een knipoog, enkel en alleen om hem te teasen. Ja, ze moest toegeven, sinds ze haar rode haar in deze kastanjebruine kleur had geverfd had ze een stuk meer aandacht van de jongens gekregen. Ze vonden haar niet langer het vreemde emo-rock meisje maar vonden haar nu hot. Ze moest glimlachen bij de gedachte aan de gebiologeerde blikken van haar klasgenoten toen ze de nieuwe Lauren zagen.
"Van mij mag je wel meer werken dan alleen een vakantiebaantje." zei ze grijnzend, terwijl ze hem met een triomfantelijke blik in haar ogen aankeek. Ze liet haar hand even over zijn bovenarm glijden en als ze eerlijk moest zijn vond ze het niet bepaald onprettig om deze jongen binnen handbereik te hebben. Integendeel, hij was enorm handsome!
Ze wierp nog een laatste blik op de oude vrouw en besloot het kribbige mens verder geen aandacht meer te schenken. Natuurlijk had ze wel medelijden met die dementerende vrouw, maar eigenlijk waren haar acties onbetrouwbaar en was het beter als ze in een of ander verzorgingstehuis terecht kwam. De vraag van Dave deed haar kort giechelen, of ze al een vriend had..? Een blos trok naar haar wangen toen hij er een compliment aan toevoegde, namelijk dat het hem niets verbazen zou. "Nope, nog steeds single. Niemand wilt me, blijkbaar." zei ze, gespeeld verdrietig, waarna ze even kort glimlachtte. "Momenteel speel ik voornamelijk akoestisch. Rustige stem, gitaar of piano.. En afgezien van de liedjes die ik op een piano in een barretje speel zing en speel ik de rest eigenlijk alleen maar op mijn kamer." zei ze glimlachend, waarna ze even met haar hand door haar lange, bruine lokken ging. "En hoe gaat het met jou in de muziek?"

Dave keek Lauren aan en lachte bij haar opmerking. "Ja, kinky. En.. Ja, ik weet al waarom je zo kijkt. Nee, niet kinky sex " Dave schoot in de lach toen hij daaraan dacht. Hij had het nog niet meegemaakt en eerlijk gezegd hunkerde hij daar ook niet echt naar. Hij was niet dat type, hij hield meer van het.. Wildere, niet het.. Och, waar hij toch aan dacht! Dave kon zichzelf wel slaan als hij aan zulke dingen na dacht, hij wilde ook elk woordje uitpluizen en alle betekenissen er van hebben. Dave keek Lauren aan toen die kwassie zielig zei dat geen één jongen haar wou. "Ohhnnn, word het arme meissiee gepest?" Zei hij met een vlaag van onechte medelijden waarna hij grinnikte. Lauren was veranderd, leuker geworden. En om eerlijk te zijn vond hij het niet zo erg dat Lauren zo dicht bij handbereik was, zo dicht.. Dave had de neiging om haar gewoon in zijn gespierde armen te nemen en haar te doen verdrinken in een heerlijke kus. Maar daar deed hij niet aan, hij ging niet forceren. Dave lachte bij de blosjes op haar wangen. "Doe maar niet zo alsof je lelijk bent, elke jongen valt voor je, figuurlijk dan.. Of als je het ook letterlijk wilt nemen.." En daar ging Dave weer in zijn gedachten over het 'vallen voor een meisje'. "Of als er een jongen flauw valt, kan ook." Dave lachte waarna hij zich voorstelde hoe iemand net voor Lauren haar voeten zou vallen. Best een funny beeld eigenlijk. Toen ze begon over haar muziek wist Dave al meteen dat Lauren nog in de smaak viel bij het zingen, ze trok ook zoveel jongens aan. En om eerlijk te zijn, je kon goed zeggen dat Dave het warm kreeg als hij naar haar keek. Hij had ook zo'n geluk dat hij zich een 'vriend' van Lauren kon noemen. Dave schudde zijn hoofd, hij moest niet zo uit de hoge spreken. Lauren beschouwde hij als een gewoon meisje, zoals anderen. Oké, eigenlijk toch niet maar goed. Dave grijnsde toen ze zei dat hij best wel wat meer mocht gaan werken. "Dan mag je me mooi komen vergezellen." Dave ging met zijn hand met een lachje door haar haar, aangezien hij wist dat dat een gevoelige plek was bij meisjes. Hun haar, man! Hoe die voor de spiegel zo lang konden staan. Dave grinnikte, maar dat waren ook méisjes ..

Lauren lachtte hardop toen de jongen door bleek te hebben waar ze aan dacht eenmaal hij haar kinky had genoemd, waarna ze van schaamte haar hand voor haar mond sloeg. Was het vreemd als meisje om daar aan te denken? Ja, ze vond van wel.. Het waren over het algemeen de jongens die bij de geringste opmerkingen aan dat soort dingen dachten, en over het algemeen waren dat de viezeriken. Maakte dat van Lauren een viespeuk? Ze vond van niet..
"Ha-ha, erg grappig." reageerde ze op zijn quasi-medelijden, terwijl haar wenkbrauwen een stukje naar beneden zakten. Ze moest zeggen dat ze altijd wel om de jongen kon lachen, waardoor ook de reactie die ze daarnet had gemaakt niet gemeend was. Slechts een grap. "Iedere jongen?" herhaalde ze zijn woorden, haar ogen plotseling sprankelend van plezier en ondeugendheid. "Dus jij ook?" vervolgde ze, haar hoofd een stukje schuin houdend. Ja, als hij zoiets zei moest hij de gevolgen van zijn woorden ook inzien, toch? Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen de jongen zei dat er ook een jongen voor haar flauw kon vallen, en door het beeld dat zich hierdoor op haar geestesoog had gevormd moest ze lachen. Het zag er grappig uit, zo'n jongen die flauwviel. Vooral omdat het over het algemeen de vrouwen waren die lichthoofdig werden en flauwvielen.
Zijn opmerking over het vergezellen snapte ze niet helemaal, maar echt veel tijd om hierover na te denken kreeg ze niet. De jongen ging met zijn hand door haar haar, waardoor haar gedachtes stil werden gelegd en haar hart sneller begon te slaan. Deed hij dit om haar te pesten? En waarom begon haar hart sneller te slaan..? Ze wendde haar blik van hem af omdat ze het gevoel had dat haar wangen behoorlijk rood geworden waren, en ademde diep in. "Wat?" vroeg ze vervolgens, en door deze vraag werd duidelijk hoe erg ze van de wereld was door de ene beweging die de jongen had gemaakt.

Dave kreeg al meteen door dat Lauren het voor de grap zei, ook hoe ze het uitsprak. "Ha-ha." Deunde hij haar na waarna hij haar triomfantelijk aankeek. Die ene grijns stond nog steeds op zijn gezicht waarna Dave zijn hand door zijn haren haalde. Toen hij Lauren opeens zag blozen keek hij niet-begrijpend in haar ogen. "Lauren?" Sprak hij aarzelend waarna hij oogcontact probeerde te zoeken. Maar Dave gaf het na een tijdje op toen Lauren 'wat' in een nogal onvriendelijke manier tegen hem zei. "Sorry hoor." Dave keek haar nog steeds niet wetend hoe hij zich moest te gedragen, aan. "Vond je dat dan zo erg?" Dave legde zijn arm om haar schouders, trok haar even dicht tegen zich aan. Toen er plots een warm gevoel door zijn onderbuik leek te vliegen, heel kort maar toch zo voelbaar. Wat was dat? Waarom voelde hij dat voor haar? Dave keek niet-begrijpend voor zich, liet de greep tussen Lauren en hem wat losser waarna hij even zuchtte. Waarom gedroeg hij zich opeens zo anders tegenover haar? Dave legde een hand op Lauren haar wang, liet die daar even rusten waarna hij met zijn andere hand haar kin wat omhoog hief zodat ze hem wel moest aankijken. "Kijk niet zo jij." Dave glimlachte waarna hij zijn hoofd wat dichter bij het hare bracht en kort zijn lippen op de hare drukte. Toen hij plots besefte waar hij mee bezig was trok hij zijn hoofd naar achteren, liet zijn hand naast zijn lichaam zakken. "Uhhh, sorry." Dave keek naar de grond, wreef met zijn duim over zijn lippen, wat had hij nu alweer gedaan? Dave voelde hoe het warme gevoel net als een open haard nog veel meer vlammen leek op te wekken en zijn buik bijna op ontploffen stond. Hoe kwam het nu dat dit éne meisje hem zoveel deed? Waarom kon die hem zo veel aandoen? Dave slikte, keek Lauren aan in haar bruine ogen waar hij wel in leek te verdrinken. Lauren was zo knap, haar haren, haar ogen en alles.. Ze was gewoon perfect. Dave voelde hoe de adem hem werd afgenomen en hij naar lucht hapte. Het viel wel zwaar op dat er met hem wat aan de hand was.

Het was vreemd voor Lauren om na een compleet vriendschappelijke relatie met een jongen te hebben, na elkaar een tijd niet gezien te hebben, opeens om te slaan tot een relatie welke niet bepaald vriendschappelijk te noemen was. Het was vreemd om plotseling gevoelens voor een persoon te hebben en het was vreemd voor haar dat deze persoon ook gevoelens voor haar bleek te hebben. Het voelde alsof haar hele wereld omgedraaid was. Alsof rechts niet rechts, maar links was. Alsof boven niet langer boven, maar beneden was. Het klopte niet. Maar toch voelde het goed om links rechts te hebben, en boven onder te hebben. Toch voelde het goed om Dave niet als vriend maar als mogelijk vriendje te hebben, en Lauren wist zeker dat zijn uitzonderlijk knappe uiterlijk dat hij had verkregen door simpelweg te werken daar iets te maken mee had.
Ze sloot haar ogen toen hij haar tegen zich aan trok, en zelfs als ze dit alles niet wilde was ze alsnog te versuft om zich tegen zijn greep te verzetten. De plekken waar hij haar aanraakte leken in brand te staan, hoewel de koude realiteit wanneer hij haar niet langer aanraakte dit vuur al snel genoeg weer bluste. Waarom raakte hij haar niet langer aan? Wat was er verkeerd gegaan aan dit perfecte moment..? Vlage gebeurtenissen die haar daarnet ontgaan waren kwamen langzaam, onsamenhangend, weer terug in haar geheugen. En terwijl haar hand naar haar hoofd schoot en ze met haar vingertoppen langs haar lippen ging, meende ze de smaak van zijn lippen op de hare te proeven. Zijn gesproken woorden kwamen langzaam maar zeker terug, en terwijl haar vingers nog altijd op haar lippen rustten probeerde haar geest alles met man en macht aan elkaar te koppelen. Hij had haar gekust? En nu leek hij daar spijt van te hebben, of was het een impulsieve actie en bedacht hij dat het best wel eens zo kon zijn dat Lauren het niet wilde? "Je brengt me in de war.." zuchtte ze uiteindelijk, waarna ze van de met stenen belegde grond récht in zijn ogen keek. Recht in zijn mooie, donkere ogen. Ze pakte zijn hand voorzichtig met de hare vast en merkte nu pas het grootteverschil tussen de twee handen, en terwijl ze op haar onderlip beet keek ze met een blik vol twijfel naar Dave. Het liefst wilde ze hem vragen wat de kus van daarnet te betekenen had, het liefst wilde ze de lichamelijke behoefte stillen en zich tegen hem aan drukken.. Maar ze wist dat dat vreemd over zou komen op hem, en omdat ze dringend behoefte had aan iemand die wél wist hoe hij met de situatie om moest gaan probeerde ze hem zo min mogelijk in de war te brengen.

Dave keek haar voor een moment aan. Hij sloot zijn ogen en wenste dat dit nooit gebeurd was. Maar niets was minder waar. Zelfs Lauren leek er na een tijdje ook van bewust te zijn dat Dave haar had gekust. Dave sloeg zijn ogen neer wilde even aan niets meer denken. Maar algauw wilde dat niet werken toen ze zijn hand had vast genomen en er daar een gloed van warmte door zijn pols leek te gaan. Dave wilde zo graag haar tegen hem aandrukken, haar zeggen dat hij het gevoel kreeg dat hij verliefd aan het worden was en het zelf nogal moeilijk vond om dat aan haar uit te leggen. Een zucht schoof van zijn lippen waarna hij diep in de ogen van Lauren keek. Haar woorden bleven even in zijn hoofd hangen waardoor hij zijn hoofd schudde en zijn gedachten even helemaal op nul te zetten. 'Ik denk dat er iets in mij gebeurd dat sterker dan mijn hart is. Iets wat ik niet kan weggooien als een steen.' Dave leek haar terwijl hij dit allemaal zei diep aan zodat ze zijn woorden goed zou kunnen verstaan. 'Heb je dat ook?' Dave keek haar ietwat onzeker aan, voelde hoe ze zijn hand had vastgenomen en hij er een zacht kneepje in gaf. Dave krulde zijn vingers rond de hare, streelde met zijn duim over de rug van haar hand. "Weet je dat ik het stiekem niet zo heel erg vond, dat ik je gezoend had.." Dave lachte waarna hij haar aankeek en dan onschuldig zijn schouders ophaalde. "En over je vraag, of ik ook op je verliefd zou zijn.. Misschien." Dave lachte nogmaals, keek naar de grond om haar daarna een klein kusje op haar wang te geven. Toen de oude vrouw van daarnet hun nog steeds nijdig aankeek stelde Dave zich recht, liet de hand van Dave los. "Blijf hier, ik ga even naar die irritante vrouw." Dave stapte op de vrouw af, zag dat die al wist waarom Dave kwam. "Mag ik u vriendelijk verzoeken hier weg te gaan en ons met rust te laten, aangezien u ons nogal stalkt door zo naar ons te staren." Dave keek de vrouw aan en knikte daarna bevestigend. "Vriendelijk bedankt." Dave draaide zich om, zag dat de vrouw met lichtelijke tegenzin wegging. Eindelijk, dat oude wijf was weg. Met een kleine glimlach ging hij weer naar Lauren toe, zette zich naast haar neer. "Als je het erg vind, of als ik je te in de war breng, wil je dat dan zeggen?" Zei hij met een stille stem.

Lauren haalde troost uit die ene liefkozende aanraking van Dave, de bovenkant van haar hand strelend met zijn duim, en glimlachtte even naar hem. Oké, zijn plotselinge gedaanteverandering -van vriend naar enórm lekker stuk en potentieel vriendjesmateriaal- had haar van haar stuk gebracht, maar zou dit ook blijvend zijn? Zou het gevoel dat hij daarnet omschreven had blijven bij haar, en zou ze zich vooral niet laten afleiden door andere jongens? Want, met alle aandacht die ze kreeg nu ze haar haar bruin had laten verven, wist ze niet of ze zich wel kon houden aan het hebben van één jongen. Het zou wennen zijn.
"Ik weet het niet.." zuchtte ze zachtjes, toen hij vroeg of hij hetzelfde gevoel als haar had. Hij had het vreemd omschreven en daardoor wist ze het niet, wel te verstaan, en als het een soort van ommeweg was om te zeggen dat hij verliefd aan het worden was op haar had ze wél hetzelfde gevoel als hij had. Dat wist ze zeker. Toen hij zei dat hij het stiekem niet zo erg vond dat hij haar gezoend had kon ze de verbazing niet van haar gezicht af houden, en terwijl ze hem in zijn ogen aankeek werden haar ogen groot van ongeloof. Dat het geen foutje was geweest dat hij haar zoende was te veel voor haar om te omvattenm waardoor haar met sproeten bedrukte wangen rood opgloeiden. Ze bloosde. Waarom moest ze altijd blozen op momenten als deze, zodat het moment slechts erger werd..?
Lauren keek op toen hij zei dat hij even naar de irritante vrouw ging, en ze hoefde niet op te kijken om te weten wie hij bedoelde. Ergens was ze wel blij dat hij even op stond om weg te lopen, omdat ze dan de tijd kreeg zichzelf te herstellen. Ze begroef haar gezicht in haar handen en probeerde ergens anders aan te denken, het lukte haar redelijk, en voordat Dave weer terug kwam merkte ze dat haar gezicht een stuk minder warm aanvoelde. "Nee, het voelt goed." glimlachtte ze als antwoord op zijn woorden, deels om hem wat minder ongerust te maken en deels om zichzelf gerust te stellen. Ze boog zich voorover en drukte een voorzichtige kus op zijn lippen, waarna ze haar bruine ogen opende en naar hem glimlachtte, hierna ging ze weer rechtop zitten en haalde ze haar hand door haar haren. "Zie je wel?" zei ze vervolgens wat eigenwijs, waarna ze naar hem knipoogde.

Dave schoot in de lach toen ze hem eenmaal eigenwijs aankeek en ze hem kuste. Natuurlijk beantwoorde hij haar kus vrijwel en legde zijn hand in haar nek waarna hij haar wat naar zich toetrok. Dave voelde hoe Lauren de zoen had beëindigd, tot kleine teleurstelling van Dave. Het was kort, en daardoor hunkerde hij naar een volgende zoen. Maar hij hield zich in, probeerde er genoegen bij te nemen. "Ja, je lijkt weer helemaal de oude. Met je eigenwijze, koppige uitdrukkingen op je gezicht." Dave grijnsde waarna hij haar hand vast nam en haar rechtop trok. "Kom, we gaan even wandelen in dit winkelcentrum. Het zou me een eer zijn om je aan mijn zijde te hebben." Dave lachte waarna hij haar een kleine onschuldige kus in haar nek duwde, heel onschuldig. Maar algauw herstelde hij zich weer, hij moest niet zo verlangen naar haar huid, naar haar aanrakingen. Dave schudde zijn hoofd, wilde even rustig worden door de warmte die door zijn lichaam bleef stijgen. Doordat hij de eerste paar passen rechtdoor zette leek hij weer even te kalmeren. Hij vond het best wel raar, Lauren zo bij hem te hebben. Het was zo, ongewoon. Net niet echt. Dave duwde Lauren tegen zich aan, legde zijn arm rondom haar schouders zoals hij andere jonge koppels wel had zien doen. Maar, kon hij Lauren wel als zijn meisje beschouwen? Hield hij van haar zoals zij van hem? Zou hun relatie stand kunnen houden? Dave werd overladen door een hele boel onzekerheden. Wat als hij een ander meisje tegenkwam, die hem zou kunnen verleiden. Dave liet zijn gezicht naar Lauren afdwalen, het zou moeilijk zijn maar hij kon het toch proberen? Dave keek naast zich waar er een paar kledingswinkels waren. "Heb je geen juwelen, kleren, handtassen of wat dan ook nodig? Ik wil je best wel wat kopen." Dave lachte waarna hij haar even aankeek en tot stilstand kwam. Dave was van plan om haar wat te kopen, iets wat zij wilde. Of als ze niets nodig had konden ze alsnog naar het caféétje hier op de derde verdieping gaan. Dave streek met zijn hand door zijn haar, bleef Lauren met een ietwat scheef gezicht aankijken. Hij zag ook vele voorbij gaande jongens naar Lauren kijken, met een gezicht van jaloezie. Ergens voelde Dave een vlaag van trotsheid door zich heen gaan. Lauren was zo goed als van hem. Vlug herstelde hij zich weer, hij mocht maar niet zo hebberig doen. Maar hij mocht wel best eerlijk zijn, hij was zelf wel blij om een vriendin of meisje te hebben als Lauren. Haar persoonlijkheid en haar uiterlijk, gewoon perfect.

Lauren kon een korte lach niet onderdrukken toen Dave zei dat ze weer de oude was. Ja, ze was voor een moment weer de oude, maar of ze de oude ook mistte? Niet echt, ze vond de nieuwe Lauren leuker. Maar zoals dat normaal ook bij haar ging kon ze nergens volledig afscheid van nemen, zo was dit ook het geval bij haar oude, brutale karakter.
Ze veerde overeind toen hij haar uitnodigde voor een wandeling door het winkelcentrum en hees de zware tas waarin ze haar boodschappen had gedaan verder over haar schouder. Er zaten geen bederflijke spullen in zoals melk en eieren, waardoor ze er geen probleem in zag met de jongen mee te gaan. Het was een zware last voor het redelijk kleine meisje om te dragen, en ze wilde dan ook het liefst direct naar huis, maar wilde ze langer bij Dave blijven moest ze het maar verdragen voor zo lang het duurde. Ze sloot haar ogen toen Dave een kus in haar nek drukte en vocht om zich niet te hoeven overgeven aan de rilling die door haar lichaam liep. Vervolgens keek ze wat verbaasd naar Dave toen hij zijn arm om haar heen legde. Ze beschouwde dat namelijk als een iets wat koppels vaak deden, betekende dat dat hij haar als zijn vriendin zag? Al na die twee kleine kussen? Ze wilde hem duidelijk maken dat zij elkaar nog niet op die manier zag, maar kon de woorden niet over haar lippen krijgen. Vooral omdat ze het goed vond zo, en ze zijn aanraking wel prettig vond.
Voorbijgaande jongens waren niet de enigen die jaloers keken bij het zien van haar en Dave samen, er waren ook een hoop meisjes die venijnige blikken wierpen op Lauren. Ze vond het grappig om te zien, en net voordat ze het aan Dave wilde vertellen hield ze zichzelf tegen. Wat als hij zich nog niet bewust was van dit feit en zij als eyeopener diende, waardoor hij besefde dat er leukere, geïnteresseerde meisjes als Lauren waren? "Nee bedankt, maar ik hoef niets." zei ze als antwoord op zijn voorstel. Ze glimlachtte, Lauren was niet bepaald het rijkste meisje op aarde, en kon zelfs met haar artieseninkomen net aan rondkomen. Hoe kon ze hem dan ooit iets teruggeven? Natuurlijk droeg ze mooie kleding, maar dat was niet merkkleding zoals ze zou willen dat het was. Bovendien wilde ze zich niet verplicht voelen tegenover een jongen omdat ze zijn juwelen droeg.

Dave keek Lauren aan waarna hij een glimlach op zijn gezicht zette. "Voel je je hier wel goed bij, ik bedoel.. Als je je ongemakkelijk voelt." Dave wilde het beste voor haar voor hebben, wilde niet dat ze zich ongemakkelijk zou voelen in zijn bijzijn. Toen hij dan ook de zware last op haar schouder zag nam hij de tas van haar over en zette die zonder problemen aan zijn schouder. "Geef dat maar aan mij, volgens mij is het de man zijn taak om de lasten te dragen. Vroeger speelde mijn vader ook altijd als draag-ezel." Dave lachte waarna hij hoorde dat ze niets moest hebben. Ergens begreep hij dat wel, wat was dat ook weer voor een voorstel. Dave keek naast zich waar er een snack winkel was waar er enkele mensen verschrikkelijk veel zaten te roken. "Rook jij?" Dave keek haar even aan, wist niet echt hoe hij het moest duidelijk maken dat hij niet tegen die rook lucht kon. Alleen de sigaret zelf deed hem bijna kotsen. Ooit had hij eens begon met roken maar had toen gemerkt dat hij dicht bij een hele zwarte long zat, vanaf dan had hij er een punt achter gezet. Nu ging hij ook niet meer op de rook-uitnodigingen van zijn vrienden in. Dave streek een haarlok van Lauren haar gezicht. "Ik voel me ergens wel verschrikkelijk vrolijk, al die jongens die mij jaloers aankijken..Is het erg als ik opeens wat hebberig begin te doen?" Dave keek haar ietwat dom aan, met een scheve glimlach op zijn gezicht. Ja, soms had hij wel eens van die over droge zinnen die nergens op leken. Met een korte blik op een meisje schudde hij zijn hoofd, zijn verlangen naar andere meisjes waren fataal naar beneden gegaan. Lauren had iets .. Iets specialer dan andere meisjes. Maar, kon hij haar nou zien als zijn meisje of was ze alleen nu een vriendin? Dave zou haar op het juiste moment wel eens vragen hoe hun stand was, maar nu wilde hij dat liever nog achterwege laten. Het werd juist zo leuk. Dave zag opeens uit zijn ooghoeken dat er een jongen op Lauren af kwam en wel een zeer gore grijns op zijn gezicht had staan. Hij had Lauren haar pols vastgenomen waardoor Dave direct naar voren schoot en de man een stamp in zijn maag gaf. "Blijf met je poten van mijn vriendin af." Dave wist nu niet of hij vriendin als een gewone vriendin of als een vriendin, zijn meisje mocht noemen. Dave slikte, kon er niet bij na denken aangezien de jongen Dave vurig aankeek met een allesbehalve vriendelijke blik. "Dat poppemietje is van mij, jongetje. Ga naar je mama gaan huilen ,ze is van mij." Zei de jongen tegen Dave waarbij Dave zijn knokkels wit begonnen te zien door de kracht die hij gebruikte om zijn handen tot vuisten te ballen. "Ik heb je maar twee woorden te zeggen. Rot op!" Dave siste de woorden naar hem, zag dat er een aantal mensen het schouwspel aan het bekijken waren. "Nu." Zei Dave waarna hij de jongen goed in de gaten hield en zag dat die hem wou slaan. Met een vlugge beweging nam hij de hand vast en liet zijn vuist in het gezicht van de jongen neer landen. "Ik had je gewaarschuwd." Dave spuugde de woorden op de jongen, nam Lauren haar hand vast en trok haar mee, weg van de menigte die zich inmiddels rondom de jongen had gezet. "Dat krijg je nou als je eens met een knap meisje rond loopt." Zei hij eerder tegen zichzelf mompelend dan tegen Lauren.

"Ah, graag. Lief van je dat je mijn draag-ezel wilt spelen." lachtte Lauren, terwijl ze haar zware tas aan hem overhandigde en even over haar schouder wreef, die zeer was beginnen te doen. Samen met de jongen liep ze op een rustig tempo verder, een tempo die voor haar prima bij te houden was en niet te haastig was. Toen hij haar vroeg of ze rookte wreef ze even kort over haar voorhoofd, zich afvragend hoe ze deze vraag moest beantwoorden. Bovenal snapte ze de plotselinge overgang van gespreksonderwerp niet en vroeg ze zich af waarom hij dit zo plotseling aan haar gevraagd had. "Ik rook niet, nu niet tenminste." ze toverde een flauwe glimlach op haar gezicht. "Ik heb wel gerookt vroeger, in Mississippi, toen ik met mijn vrienden rondhing en liedjes schreef. En nu rook ik heel soms, als ik op een feest ben. Maar eigenlijk hou ik er niet zo veel meer van, ik lus het ook alleen als ik wat alcohol op heb." de glimlachtte verbreedde zich, waarna ze hem nieuwsgierig aankeek. "En jij?" vroeg ze vervolgens, omdat ze het toch graag wilde weten. Het was altijd handig om te weten of de jongen waar je een oogje op had dezelfde interesses en levensstijl had als jij had.
Een aanraking van de jongen in haar gezicht deed haar weer vergeten waar ze daarnet ook al weer aan dacht, en met een glimlach hoorde ze de woorden van Dave aan. "Zo lang ik me er niet aan irriteer, mag jij hebberig doen." zei ze, "En ik voel me ook beter door naast jou te lopen, al die meisjes die kijken.. Het zijn er niet weinig." voegde ze er grinnikend aan toe. Als ze zou zeggen dat ze hiervoor nog nooit jaloers door meisjes bekeken was dan had ze het mis, want het gebeurde haar vaak genoeg dat als ze een goede haar-dag had of mooie kleding aan had ze een hoop van dat soort blikken op zich gebrand voelde. Ze was het wel gewend, maar zoiets met Dave was toch iets anders. Alsof het naast hem lopen haar gelukkige gevoel versterkte.
Een sterke hand die zich om haar pols sloot sleurde haar plotseling uit haar gedachtes, en terwijl haar ogen groot werden van schrik keek ze op om een ietwat bekende jongen te zien. Hij heette Tyrone als ze zich niet vergistte, en het was een ietwat lompe, grote jongen die in zijn vrije uurtjes graag in de sportschool doorbracht. En hij was er trots op, hoe hij er uit zag, en dat was iets wat ze gemerkt had tijdens de tientallen minuten dat ze met hem gepraat en gedanst had. Van dansen kon hij niets overigens, en het praten met hem was ook niet gezellig aangezien hij alleen over hemzelf, zijn haar, of zijn spieren praatte. Hij was zelfingenomen, ontzettend, en blijkbaar zag hij Lauren als iets als hem. Ze wilde haar pols uit de zijne halen maar hoe hard ze het ook probeerde, hij was alsnog sterker en bleef volhardend vasthouden. Na een korte woordenwisseling en nadat ze een paar klappen hadden uitgedeeld voelde ze zijn greep om haar pols echter verzwakken en terwijl ze zichzelf voorhield dat het allemaal niet zo erg was als het leek verstijfde ze van angst. Dave zijn hand vond echter al snel de hare, en Lauren liet zich wegleiden uit de menigte die zich ondertussen rondom het tafereel verzameld had. "Ik denk dat ik maar met een papieren zak over mijn hoofd moet lopen, vind je niet?" grijnsde ze flauwtjes, terwijl ze de schrik van daarnet nog een beetje probeerde te overmeesteren.

Dave keek Lauren even aan, hoorde haar opmerking om met een zak over haar hoofd te lopen. "Lauren, dat moet je helemaal niet. Diegene zal ik moeten zijn. Die zak moest maar van je afblijven." Dave keek haar vastberaden waarna hij zag dat ze nog steeds wat onzeker was. "Trek het je niet aan, ik blijf bij je." Probeerde hij haar gerust te stellen waarna hij zacht glimlachte en in haar hand kneep, heel zachtjes. "Kom, we gaan verder wandelen." Dave legde zijn schouder beschermend rondom haar schouder. "En om op je opmerking terug te komen, ik trek me er niets van aan van hoe die meisjes naar me kijken, ik ben er vroeger wel op in gegaan, maar nu heb ik opeens de behoefte er niet meer na." Dave lachte waarna hij een happy sprongetje maakte, niet echt wetend waarom hij het deed. Was het meer uit vrolijkheid opeens? Dave had geen idee, schoot in de lach, keek Lauren even aan. Ze was zo mooi, zo zacht en zo dichtbij. Dave had even moeite om zich niet naar haar toe te buigen en zijn lippen op de hare te duwen. Dave hoorde dat ze soms wel eens rookte waarop Dave kort knikte. "Ik had vroeger gerookt, tot ik steeds moest hoesten. Ik ben naar de dokter gegaan, heb tehoren gekregen dat ik echt moest stoppen of ik longkanker zou krijgen." Dave zuchtte waarna hij Lauren aankeek, daarna luchtig zijn schouders ophaalde. "Ik heb me over die verslaving heen gezet, het moest wel. Anders ging ik dood door die verrekte stinkstokken." Dave glimlachte waarna hij de zak over zijn schouder wat meer optrok zodat hij niet half over zijn arm bleef hangen. "En verder niets meegemaakt, schoonheid?" Dave grijnsde bij zijn laatste woord waar hij extra de nadruk op zette; Oh wat was hij nu nieuwsgierig naar haar reactie. Hij wreef met zijn duim over haar arm waarna hij zich ergens wel vermaakt voelde. Lauren, daar kon hij wel nog vaak mee lachen. Lag het nu aan haar persoonlijkheid of haar uiterlijk of gewoon haar eigen schaamte tegenover de mensen? Dave had geen idee, maar iets in haar leek Dave aan te trekken. Meer dan hij door elk meisje was aangetrokken. Dave slikte, wist dat hij zijn gedachten erbij moest houden. Hij mocht niet teveel van stapel lopen. Dave keek naar een hondje dat tegen een paal stond, vastgebonden met zijn les. Wat hadden sommige mensen nu weer met die hond gedaan? Dave stapte op de hand af, zag dat er een bandje omhing. Tege,over de paal was er een winkeltje. De hond zou vast van iemand in die winkel zijn. Dave ging weer naar Lauren. "Ik was even gaan kijken naar die hond, hij zag er zo zielig uit."

En diepe frons verscheen in haar voorhoofd toen Dave zei dat ze helemaal niet met een zak over haar hoofd moest lopen, maar dat hij degene moest zijn. "Hmm. Misschien moeten we er allebei eentje dragen." zei ze vervolgens schouderophalend, quasi-nonchalant, waarna ze zachtjes lachte. En dat lachen kwam door het beeld wat ze voor zich zag van twee mensen die hand in hand liepen, onherkenbare mensen omdat ze een papieren zak droegen om hun gezicht te verbergen. Het was een grappig beeld, en deed haar denken aan een tekenfilm die ze altijd keek toen ze nog jong was. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog als teken van waardering nadat hij haar vertelde het zich niet aan te trekken en dat hij bij haar bleef, waarna ze samen met hem verder liep.
"Oh, en waarom dan niet?" vroeg ze terwijl ze hem samenzweerderig via haar ooghoeken aankeek, doelend op Dave die zei dat hij geen behoefte meer had aan al die meisjes. Het was moeilijk voor Lauren om te geloven dat een player, of wat Dave ook was, zijn normale leven zo plotseling om kon gooien. En het feit dat Lauren veel dingen niet zomaar achter zich kon laten leverde hier zeker zijn bijdrage aan mee. Ze kon haar lach niet inhouden toen Dave een sprongetje maakte -van blijdschap misschien?- en terwijl ze al hoofdschuddend verder liep fluisterde ze zachtjes 'mafkees'. Ja, Dave was gestoord. Maar volgens Lauren was dat niet meteen een slecht iets. Het leven was niet leuk als je af en toe geen gekke dingen deed, waardoor ze er van overtuigd was dat haar leven met Dave heel wat leuke dingen tegemoet zou komen. "Ah, dat is goed van je." ze glimlachtte, "Gelukkig rook ik ook bijna nooit meer, het past niet bij mijn nieuwe imago.. Dus je hoeft je geen zorgen te maken om een stinkend vriendinnetje." lachtte ze. Ze voelde haar hart versnellen eenmaal ze besefte wat ze gezegd had, en terwijl ze haar blik afwende zodat Dave haar gekleurde wangen niet zou zien liep ze verder, zijn arm geruststellend om de hare heengeslagen. De vraag die hij wederom stelde zorgde ervoor dat ze haar eigen stommiteiten vergat, hoewel ze er vanavond in bed hoogstwaarschijnlijk weer aan terug zou denken. "Je bedoeld dingen zoals roken? Ik drink soms, maar ben nooit eigenlijk dronken geweest.. Ik heb een paar keer geblowd met de jongens en verder heb ik wel eens zo'n leuk pilletje geslikt op een festival." ze glimlachtte, zich niet echt schamend voor alle slechte dingen die ze had gedaan. Het was in haar verleden gebeurd, hoewel ze er zeker niet met spijt op terugkeek. Het waren stuk voor stuk geweldige ervaringen, en Lauren kon met zekerheid zeggen dat ze een levensgenieter was. "En jij? C'mon, blow my mind. Zeg dat je iets hebt gedaan wat ik nog niet heb gedaan." ze grijnsde, waarna ze haar blik naar hem verplaatste. "Harddrugs? Spuiten? Draaimolen?" ze grinnikte even kort om haar eigen woorden, maar stopte al snel toen ze opmerkte dat hij weg liep. Toen hij vervolgens terug kwam en braafjes melde wat hij daarnet ging doen glimlachtte ze en stapte ze dichterbij hem zodat de afstand tussen hen miniem was. Ze drukte zich tegen hem aan en terwijl ze hem aan bleef kijken en met één hand zijn nek streelde, glimlachtte ze naar hem. "Je bent een schatje." klonk haar stem, slechts een fluistering, waarna ze haar lippen op de zijne drukte.

Dave keek Lauren aan, trok zijn schouder nonchalant op. Wat moest hij daarop zeggen? Lauren had echt zoveel meer meegemaakt dan hij. Maar ergens wilde hij zich helemaal niet plaatsen in het leven van Lauren hoe ze vroeger was. "Drugs?" Dave fronste zijn wenkbrauwen wist niet echt hoe hij hierop zou moeten reageren. "Daar doe ik niet aan, nooit." Dave keek even naar de grond, het kon hem niet echt schelen of Lauren dat nu erg of juist leuk zou vinden. Drugs, hoe zou je het in je hoofd halen om dat spul te nemen? Dave keek Lauren weer zachtjes aan waarna hij flauw glimlachte. Toen ze eenmaal vroeg waarom hij opeens zijn leven zowat had veranderd keek hij haar uitdagend aan. "Omdat ik een ander meisje heb leren kennen, ze heeft bruin haar en bruine ogen en staat recht voor me." Dave stak zijn tong even speels uit waarna hij een stap naar achteren zette en plots de hand van Lauren in zijn nek voelde. Op die plek begon zijn huid te gloeien waarbij hij de blosjes op Lauren haar wangen zag staan. "Lieffiee." Dave glimlachte bij zijn woordje dat hij er zonder bij na te denken er had uitgefloept. Toen ze echter hem het zwijgen oplegde door hem te zoenen legde hij zijn hand op haar wang, duwde met zijn andere hand haar lichaam tegen het zijne. Dave liet de zoen extra lang duren, zorgde ervoor dat zijn ogen dicht bleven en hij steeds intenser begon te kussen. Uiteindelijk hield hij zijn hoofd wat naar achteren, keek Lauren even glimlachend aan. "Ik een schat? Ik ben geen schat hoor, ik bevat geen juwelen en sieraden als een echte piraten-schat". Dave grijnsde, wist wel dat Lauren zou weten dat hij het maar om te lachen zei. "Lauren.. Ik weet dat dit een best domme vraag is, maar .. Wil jij mijn meisje zijn?" Dave keek haar even recht aan, voelde hoe er zelf kleine blosjes op zijn wangen terecht kwamen en hij zijn blik niet afwende. Het kon hem niet schelen, hij hield van haar. Wist dat Lauren gewoon zijn droommeisje was. Dave zuchtte, wachtte geduldig af op een antwoord. Dave zag dat de zon wat naar onderen begon te zakken en mensen het wel eens de 'zonsondergang' noemden. "Heb ik dit moment niet perfect geplant?" Dave lachte, schuifelde met zijn voet wat onzeker over de grond. Damn, wat haatte hij dut gevoel! Hij stelde zich echt zo kwetsbaar op! Net alsof hij bij één woordje 'nee' helemaal zou kunnen breken. Dave probeerde niet teveel te hopen, Lauren kon hem afwijzen. Hij slikte, bleef Lauren aankijken, wat zou ze zeggen?

"Nou zeg." mompelde ze wat mokkig toen Dave zei dat hij nooit aan drugs zou doen, waardoor hij haar het gevoel gaf alsof ze de boze boeman was. Het was niet echt het meest prettige gevoel dat hij haar ooit gegeven had, en dat nam ze hem kwalijk. "Je bent toch niet zo'n heilig persoon dat elke zondag naar de kerk gaat?" vroeg ze voorzichtig, hem niet aankijkend, terwijl ze op de binnenkant van haar wang beet. Natuurlijk had ze niets tegen gelovigen, ze geloofde zelf ook in een hiernamaals, maar over het algemeen waren gelovigen van die mensen die vastegebonden waren aan hun geloof en niets leuks deden. Nooit helemaal los gingen, omdat hun almachtige heer hen vertelde dit niet te doen. Maar hoe kon je iets een god geven als die 'god' eistte dat je je volledig aan hem over gaf? Zo kon een vriendje ook nooit helemaal aan je vragen dat je honderd procent van de tijd aan hem dacht, althans, dat was hoe Lauren het zag. "Waar?" vroeg Lauren, waarna er een grijns op haar gezicht verscheen. Ze keek om zich heen maar zag niemand die aan zijn beschrijving kon voldoen, waardoor ze zich met een verslagen glimlachje weer terug naar hem draaide. "Ik zeker?"
De kus was heerlijk en hoewel het lang genoeg duurde om haar in verlegenheid te brengen in het openbaar duurde het alsnog te kort. Ze lachtte kort en zachtjes om zijn woorden, dat hij geen schat met dure juwelen en sieraden was. "Je vat het weer te serieus op." wees ze hem op zijn serieusheid, waarna ze glimlachtte. "En jouw innerlijk staat gelijk aan flinke buit, pas op dat de piraten je niet achterna gaan zitten." ze grinnikte even kort om haar eigen flauwe, clichée grap maar liet haar gezicht al snel serieus worden toen hij haar iets leek te willen vragen. Een stomme vraag, zoals hij zelf zei, maar toen hij vroeg of ze zijn meisje wilde zijn vond ze het niet bepaald een stomme vraag. Het was een te snel gestelde vraag, dat wel, omdat ze het net leuker met hem begon te vinden. "Ik weet het niet, Dave.. Ik vind je een hele leuke jongen en ik vind je ook leuk, maar ik heb je pas net voor de tweede keer gezien." ze glimlachtte even, "Maar dat zegt niet dat ik je niet vaker wil zien. Misschien kunnen we eerst gewoon wat vaker afspreken?" ze drukte een kus op zijn bovenlip, en vouwde haar hand hierna in de zijne. Lauren vond hem leuk, dat wel, maar wilde achteraf niet slechte eigenschappen van Dave ontdekken die ze vooraf nooit opgemerkt had. Het was een fout die ze wel eens vaker begaan was, een fout die ze het liefst wilde voorkomen. Want om Dave te dumpen na een paar weken? Nee, ze zag het zichzelf niet doen.. Het zou te pijnlijk zijn, de pijnlijk om bij hem pijn te veroorzaken. "Ja, het moment is perfect." glimlachtte ze hierna instemmend, waarna ze de bovenkant van zijn hand streelde met haar duim.

Dave fronste bij haar opmerking, ze leek het hem wel erg kwalijk te nemen. "Alsjeblieft zeg, poppemieke." Plaagde hij haar waarna hij zijn tong naar haar uitstak met een vrolijke blik op zijn gezicht. "Ik haat de kerk, sinds ik mijn vormsel heb gedaan heb ik nog geen voet in die kerk binnen gezet. Die catechese is echt zo saai!" Dave rolde met zijn ogen. Ja, die oude vrouw die een groepje van 5 les gaf over Jezus, God en dergelijke. Dave richtte zijn aandacht weer op Lauren, was even teleurgesteld over haar antwoord op zijn zo intieme moment. En aan zijn gezicht kon je zo makkelijk die teleurstelling zien. Maar Lauren had gelijk, het was nog té vroeg. Maar voor Dave had het het juiste moment geweest, voor Lauren niet. Dave zuchtte, voelde een kus op zijn onderlip. Hij reageerde niet echt op haar kus, wist niet echt hoe hij zich moest gedragen. Waarom wees Lauren hem af maar kuste hem dan weer? Toen hij de streling over zijn hand voelde, zette hij een kleine glimlach op zijn gezicht. "Nu heb je me gekwetst." Zei hij nep-boos waarna hij haar even aankeek, maar daarna lachte. Oké, de helft was daarvan waar maar toch had Dave er voor gezorgd dat het niet opviel dat het echt zo was. Of hij nu gebroken of whatever was, tuurlijk niet. Dave haalde zijn schouders op, besloot om af te wachten en te zien hoe alles ging verlopen. Hij moest maar een ander moment hebben uitgekozen. "En ook al zijn we niet samen, ik mag toch genieten van jouw knap-heid." Dave grijnsde, drukte zijn lippen op de hare om de kus nu nog langer te laten duren. "En geloof me, ik word niet achterna gezeten door piraten..Maar door meisjes.." Zei hij sarcastisch waarna hij zijn neus optrok en een Jeanette nadeed. Ja, je had wel zo van die mensen. Dave kon zijn serieuze blik niet meer inhouden, schoot in de lach. "De zonsondergang, de zon en bijna de nacht. Bleh, wat gaat de tijd snel." Dave keek naar de hemel waar de zon net boven de horizon te zien was. Dave grinnikte, keek Lauren aan. Ze was niet zijn meisje, niet nu, niet straks. Dat leek hem wel een enorme domper te geven. Hij had eerst dat leuke 'bezitterige' gevoel en nu was dat helemaal weggeblazen door de wind, door de kleinste lente bries. Dave glimlacht, zijn gedachten even langs de kant schuivend. "En wat gaat ons Laurentje nu doen?" Dave keek Lauren met een grijns aan, was benieuwd wat ze zou doen of juist niet zou doen. Dave moest maar weer wat vrolijker zijn, en dat deed hij dan ook meteen toen hij dat besefte. Toen er opeens een geluid zijn oren binnendrong trok hij een vies gezicht., Dat leek echt op gekreun.. Dave keek Lauren aan, niet echt wetend wat hij moest zeggen. "Hoor jij dat gore geluid ook? Ik denk dat we hier niet alleen zijn.." Dave stapte wat meer naar voren. "Gaan we kijken?" Zei hij lachend.

"Oh, dus je haat de kerk omdat je een saai mens als begeleider had." concludeerde ze met een grijns. "Maar je bent wel gelovig?" vroeg ze vervolgens, haar blik wat afwezig op de steeds verder zakkende zon gericht. Je kon wel zeggen dat Lauren gelovig was, maar niet gelovig in Hem. Want als er echt een goede godheid bestond dan waren er geen negerkindjes in Afrika die stierven omdat ze te weinig voedsel hadden, dan had Hij het wel wat beter geregeld voor de mensheid. Lauren was kritisch als men het had over een godheid of over geesten, en ze geloofde persoonlijk dat mensen God gebruikten om te geloven dat hun miezerige leventje nog beter kon worden. En de mensen die een beter leven hadden gekregen en dit aan hem toe schreven waren gewoon te stom om te zien dat het niet door een bovennatuurlijke kracht kwam, maar door hunzelf. Lauren schrok bij het zien van de blik in Dave zijn ogen, en vertelde tegen zichzelf dat het beter voor hem was om het zo te doen, omdat ze hem later misschien nog meer pijn toe zou kunnen brengen. Het was alleen vervelend dat hij dat niet zag. Ook nam dit eventuele schuldgevoelens weg die tot overhaaste beslissingen zouden leiden. Lauden wist echter dat, als het weer een beetje gezelliger werd, ze vanavond nog zou twijfelen aan haar antwoord. Ze kon het ook niet helpen, hij was gewoon zo..
Ongelofelijk sexy? Grappig? Lief, aardig? Een enorm stuk?
"Sorry.." zuchtte ze, terwijl een golf van schuldgevoelens bezit van haar nam. Ze wilde hem het liefst zeggen dat ze wel zijn meisje wilde zijn, dat ze hem nooit meer wilde laten gaan, maar ze was bang dat ze dat laatste niet waar kon maken. "En ik van de jouwe." glimlachtte ze, doelend op zijn knapheid, waarna ze haar ogen sloot om te genieten van de kus. Toen hij zei dat hij niet achterna gezeten werd door piraten maar door meisjes, slikte ze een brok weg die ontstaan was in haar keel. Ja, natuurlijk wist hij dat hij een enorm stuk was en daarom iedereen kon krijgen, wat bezielde haar om te denken dat hij dit niet was! Zijn woorden voelden aan als een koude douche na een warme souna; ze wilde niet één van de miljoen zijn.. Ze wilde de enige zijn, hoe egoïstisch dat ook mocht klinken.
"Ik blijf bij jou, voor nu." glimlachtte ze toen hij vroeg wat ze moest doen, woorden die een dubbele betekenis hadden. Ze werd al snel echter uit haar miezerige gevoel van de koude douche gehaald toen ze een smerig geluid hoorde, iets wat leek op een gekreun. "Gatver! Nee, echt niet. Ik ga echt niet kijken, hoor! Kijk jij maar." reageerde ze walgend, terwijl een rilling over haar rug liep. Als hij zo graag wilde zien wie dat geluid maakte of maakten moest hij dat zelf weten, maar zij hield daar niet echt van.. Het geluid alleen al! "Nee, ik moet het zien. Ik begin me nu allemaal dingen in te beelden. Kijk jij anders eerst, en roep of ik het ook wil zien." voegde ze er stilletjes aan toe, terwijl ze haar hand over zijn borst liet glijden en hem glimlachend aankeek.

"Daarom haat ik de kerk nog niet, dat méns heeft er gewoon voor gezorgd dat ik er nooit meer naar toe ga!" Kaatste hij de bal op een speelse manier terug. Nee, hij was best gelovig, geloofde wel dat er 'iets' was daarboven. Maar echt in Jezus en God en al die toestanden geloofde hij niet zo. Dave zuchtte keek Lauren aan, zag dat ze evenals hij van elkaars uiterlijk leek te genieten. Dave lachte, gaf haar een duwtje toen ze 'sorry' zei. Ze moest vast met wat schuldgevoelens zitten. "Het is niets, echt niet. Ik wil je niet kwijt op die manier dus dan wachten we, toch?" Dave gaf haar een kus in haar nek waarna hij glimlachte. Toen ze echter zei dat ze bij hem wou blijven lachte hij, maakte een vrolijk sprongetje. Ja, daar had hij dat ik-weet-niet-wat gevoel weer. Dave grijnsde, legde zijn handen op haar heupen toen ze echter zei dat hij maar mocht gaan kijken. Dave haalde zijn schouders op, stapte recht vooruit naar het geluid toe dat hem op één of andere manier verschrikkelijk interesseerde. Dave kreeg een binnenpretje, liet dat gauw achterwege. Toen hij opeens het geluid van Lauren haar stem hoorde, draaide hij om. "Kom dan, meissiee is bang?" Dave lachte, keek haar uitdagend aan, wist wel dat Lauren zou meegaan. Of kende Dave haar nog niet zo goed? Dave grijnsde, besloot al voorop te stappen aangezien Lauren blijkbaar vastberaden was. Dave hoefde niet echt op het geluid van het gekreun afgaan aangezien hij voor zijn voeten al een schoen zag liggen. Even goor kijkend naar het voorwerp op de grond schopte hij er kort op, had opeens een ideetje. Die ene grijns werd groter terwijl hij in de bosjes het geluid steeds sterker hoorde. Dave trok een vies gezicht, maakte een fluit signaal naar Lauren. Ze kon kijken, als ze wilde. Dave kon zijn lach bijna niet inhouden toen hij een nerd met een knap meisje daar op elkaar zag liggen. Dave kwam steeds dichterbij, besloot om te wachten op Lauren. Dave zou die twee wel eens wat schrik aandoen. "Is het hier gezellig mensen?" Dave fronste keek het koppel aan dat opeens hun handen op hun 'delen' legde en hij het meisje hoorde krijsen. Dave zag ze verdwijnen verder in de bosjes terwijl Dave bijna dubbel van het lachen lag. "Hee nerd, je vergeet je schoen!" Dave nam de weggegooide schoen vast en gooide hem net op de rug van de nerd die naar voren viel en daarna strompelend zijn kleren zocht. Die arme stakker wist natuurlijk niet dat hun kleren helemaal de andere kant lagen.

Lauren glimlachtte vrolijk toen Davez zei dat hij het niet erg vond om te wachten totdat zij het gevoel had dat ze klaar was voor een relatie met hem, en eigenlijk vond ze het heerlijk om te horen. Ze had niet gedacht dat ze zich zo schuldig zou voelen maar het feit dat hij het als niet erg had verklaard zorgde ervoor dat er een heuse last van haar schouders af viel. Opnieuw drukte Dave een kus in haar hals, en opnieuw trok er een aangenaam gevoel door haar lichaam. Het kietelde, niet op een irritante maar fijne manier, en Lauren wist dat ze dat kietelen wanneer hij haar in haar nek kuste niet snel kwijt zou raken. Niet dat ze het erg zou vinden, ze vond het zelfs een heerlijk gevoel, en hij mocht haar zo vaak als hij wilde kussen. Niet te vaak natuurlijk, omdat dat dan een beetje te veel van het goede zou zijn.
Toen Dave haar een signaal gaf dat de kust veilig was en ze bij hem kon gaan kijken, geloofde ze hem blindelings. Ze schrok echter, eenmaal ze naast hem stond, toen ze de blote snikkel van een jongen zag waarvan ze dat liever niet had willen zien. Gats zeg, hoe vies en laag kon je zinken? Blijkbaar héél laag, en dat hadden deze twee net bewezen. Lauren lachtte toen de twee niet wisten hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken en terwijl ze naar twee steeds vager wordende huidskleurige schimmen keek glimlachtte ze breeduit. "Ik hoop dat ze het veilig deden." mompelde ze droogjes, meer tegen zichzelf dan tegen Dave gericht, waarna ze zijn hand vastpakte om zijn aandacht te trekken. "Wij gaan geen sex hebben in de bosjes, toch?" vroeg ze voor de zekerheid, breed grijnzend terwijl ze hem afwachtend aankeek, nieuwsgierig naar zijn reactie op haar grap waar een zekere kern van waarheid in zat.

Dave keek de twee jongeren nog na, floot tussen zijn vingers. "Krijgen we de volgende keer ons geld terug, de show was echt slécht!" Dave schaterde het uit van het lachen, keek Lauren aan. "Bleh, heb je die z'n kleintje gezien." Duidde met zijn vinger de lengte aan die enorm klein was. "Geloof me, ik snap niet wat die griet in hem zag." Dave keek naar de grond, zag de rechter schoen van de jongen er nog liggen. Dat was ook nog eens een drol, liet die zijn schoen daar gewoon liggen. Dave nam de schoen vast, rook er even aan waarna hij een vies gezicht trok. Lauren zou hij vast geen meerdere info moeten geven voor die schoen aangezien zijn blik al voldoende zei hoe die schoen rook. "Vaarwel mijn vriend.." Sprak hij emotieloos waarna hij de schoen zo ver als hij kon wegtrapte en hem ergens verder zag neergaan in het gras. Ach, als die gast zijn schoen terug wou moest hij die maar gaan zoeken. Alsof Dave moeite zou doen om die kluns te helpen, nog in geen honderd jaar! Toen Lauren opeens met haar serieuze toon een vraag stelde die meer op een lol leek fronste hij zijn wenkbrauwen even. "Wij geen seks in de bosjes, hmm.. Nu je het zegt." Dave keek haar nep-peinzend aan, tilde haar lichaam daarna op en legde haar in zijn armen. Zo kon hij haar recht aankijken en met haar in zijn armen drukte hij een kus op haar lippen, sloot zijn ogen en wreef met zijn vrije hand over haar wang. Glimlachend beëindigde hij de kus, sloot haar nog wat dichter tegen zijn borstkas aan. "Over die vraag van je, ik doe wat jij wilt, jouw wens is maar een belletje waard." Dave keek haar liefjes aan, stapte met haar wat meer naar het gras toe, keek om zich heen. Ze waren al buiten het winkelcentrum, stonden op het gras. Dave knielde neer door zijn knieën, hield zijn ogen op Lauren gericht waarna hij haar een tedere zoen gaf. "Ik mocht je toch hebben eah? Of wacht, ik mocht van je uiterlijk gebruik maken." Dave liet haar in het gras neervallen, heel zachtjes. Hij hield zijn hoofd boven het hare en streelde met zijn vinger langs haar wang. Dave grinnikte, duwde zich af op zijn handen zodat ze niet zou verpletterd worden.

Lauren stak haar handen losjes in de zakken van haar korte spijkerbroek, zachtjes heen en weer wiebelend. Ja, ze had daarnet iets gezien wat ze liever niet gezien had. Dat waren namelijk twee vunzige mensen die het niet naar huis konden redden dus dan maar de bosjes hadden opgezocht, en Lauren hoopte.. nee, Lauren wíst dat ze later nooit zo laag zou eindigen. Ook al had ze weinig geld, liever een 1sterrenhotel dan helemaal geen hotel. Ze glimlachtte onwillekeurig, hoopte ergens dat de dag snel voorbij ging zodat ze morgen weer zou kunnen werken: ze hield van haar werk en vond het helemaal niet erg uren vrije tijd op te geven. En wat was een betere manier om de tijd sneller voorbij te doen gaan dan het verkeren in de aanwezigheid van Dave? Ja, ze wist het zeker, hij was een blijvertje.
Lauren schoot in de lach door het gezicht dat Dave trok, en half stikkend in haar lach wist ze er nog een "Waarom ruik je dan aan een schoen? Gek." uit te brengen. Langzaam maande ze zichzelf weer tot rust en terwijl haar glimlach groeide omdat Dave haar vasthield keek ze hem in de ogen aan. Lauren grinnikte zachtjes om zijn 'jouw wens is maar een belletje waard' en nam zich in haar gedachten voor om Dave zich aan zijn woorden te herinneren als hij haar haar zin op een of andere manier niet wilde geven. Een best handig chantagemiddel, hoewel ze moest zeggen dat een foute foto of een sappige roddel beter werkte.
Dave legde haar in het gras neer, en voor een moment maakte ze zich zorgen over haar lichtgekleurd spijkerbroekje en haar lichtbruine shirtje die weldra onder de grasvlekken zouden zitten, maar al gauw gaf hij haar een kus waardoor deze zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. "Wat zou je doen als ik zei dat je me mocht hebben? Op elke mogelijke manier?" grijnsde ze uitdagend, terwijl ze een speelse kus op zijn lippen drukte. Eens kijken hoe hij met een beetje verleiding om ging, als hij haar begreep tenminste..